Προάσπισις της Γραφικής Αληθείας!
ΚΑΘΩΣ ταξίδευε με το άρμα του προς νότον, ο αξιωματούχος έκανε αυτό που ίσως και σεις έχετε κάνει σε μια αμαξοστοιχία, σ’ ένα λεωφορείο ή σ’ ένα αεροπλάνο. Διάβαζε. Διάβαζε την Αγία Γραφή και αντιμετώπισε ένα πρόβλημα που μπορεί να αντιμετωπίσατε και σεις.
Η αφήγησις, που βρίσκεται στο Γραφικό βιβλίο των Πράξεων, λέγει ότι ο ευαγγελιστής Φίλιππος πλησίασε τον Αιθίοπα ταξιδιώτη και τον ρώτησε: «Άραγε γινώσκεις α αναγινώσκεις;» Και εκείνος απήντησε: «Και πώς ήθελον δυνηθή, εάν δεν με οδηγήση τις;»—Πράξ. 8:27-31.
Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα που διαβάζουν την Αγία Γραφή αισθάνονται την ανάγκη καθοδηγήσεως. Αυτό επιτείνεται από το γεγονός ότι οι εκκλησίες που χρησιμοποιούν την Αγία Γραφή έχουν πάρα πολλές αντιφατικές δοξασίες. Ασφαλώς, δεν μπορούν όλες αυτές οι αλληλοσυγκρουόμενες δοξασίες ν’ αποτελούν Γραφική αλήθεια. (1 Κορ. 14:33) Αλλά πού μπορεί να λάβη κανείς πολύτιμη βοήθεια για να βρη και να γνωρίση την αλήθεια της Αγίας Γραφής;
Γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό, για να παράσχη αυτή την απαιτούμενη βοήθεια, άρχισε να εκδίδεται στο έτος 1879 το περιοδικό Σκοπιά. Σκοπό είχε να προασπίζη τις ζωτικές αλήθειες του Λόγου του Θεού. Η εμπρόσθια σελίς του πρώτου τεύχους του έδειχνε καθαρά ότι αυτό το περιοδικό ήταν αφιερωμένο, όχι στη διάδοσι αλληλοσυγκρουόμενων εκκλησιαστικών δοξασιών, αλλά στη διάδοσι αληθειών από τις Άγιες Γραφές, που είναι ωφέλιμες «προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης.» (2 Τιμ. 3:16, 17) Παραδείγματος χάριν, υπάρχει το σπουδαίο ερώτημα:
ΕΙΣΘΕ ΑΘΑΝΑΤΟΣ, Ή ΟΧΙ;
Όταν γίνεται συζήτησις για τα περιεχόμενα της Αγίας Γραφής, οι περισσότεροι άνθρωποι σκέπτονται πρώτα απ’ όλα τι μπορεί να λέγη η Γραφή γι’ αυτούς και για το μέλλον τους. Εκείνο που συχνά έρχεται στη διάνοια είναι κάτι που μπορεί να έχουν ακούσει από την παιδική τους ηλικία, ότι κάθε άνθρωπος έχει μέσα του μια αθάνατη ψυχή· πολλές εκκλησίες το διδάσκουν αυτό. Έτσι, πολλοί άνθρωποι ελπίζουν ότι, όταν πεθάνουν, η ψυχή τους θα πάη στον ουρανό για να είναι με τον Θεό.
Θα επιδοκίμαζε η Σκοπιά αυτές τις δημοφιλείς πεποιθήσεις; Αντιθέτως, αυτό το περιοδικό προήσπισε την αλήθεια του Λόγου του Θεού σ’ αυτό το ζήτημα. Από την αρχή ήδη, τον Απρίλιο του έτους 1881 (στην Αγγλική), στο άρθρο «Η Ανάστασις» ανεγράφοντο τα εξής:
«Κάθε ον καλείται κατάλληλα ψυχή ή άτομον. Αύτη είναι η Γραφική έννοια και η χρήσις της λέξεως ψυχή. . . . Διαβάζομε για τη δημιουργία του Αδάμ—‘Και έπλασε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης· και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής (ρούαχ—την ίδια πνοή που λέγεται ότι δόθηκε και στα ζώα, στα πτηνά και στα ψάρια), και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν.’ Γέν. 2:7.»—σελ. 1.
Με επαρκή Γραφική υποστήριξι, το άρθρο ετόνιζε ότι στον θάνατο η ψυχή—το άτομο—πεθαίνει. (Ψαλμ. 33:19· Ησ. 53:10-12· Ιεζ. 18:4) Από Γραφική άποψι, όταν ένα άτομο (ψυχή) πεθαίνη, περιέρχεται σε μια κατάστασι ελλείψεως συνειδητότητος, που ομοιάζει με ύπνο, έως τον μελλοντικό καιρό της αναστάσεως. Με το θαύμα της αναστάσεως, μπορεί κανείς να λάβη αθάνατη ζωή στον ουρανό, όπως έγινε με τον Ιησού, ή να έχη την προοπτική τελείας ζωής σε μια παραδεισιακή γη.—Εκκλ. 9:5, 10· 1 Κορ. 15:16, 50-53.
Μερικοί που διάβασαν αυτές τις αλήθειες στις σελίδες αυτού του περιοδικού τον τελευταίο αιώνα, μπορεί να συγκλονίσθηκαν, διότι οι εκκλησιαστικοί ηγέτες τους δεν δίδασκαν αυτά τα πράγματα. Αλλά οι καιροί αλλάζουν. Ολοένα περισσότεροι κληρικοί και θεολόγοι παγκοσμίως παραδέχονται αυτές τις Γραφικές αλήθειες, που εδώ και πολύν καιρό προασπίζει το περιοδικό Η Σκοπιά. Προσέξτε τα εξής παραδείγματα:
Ο Όσκαρ Κούλλμαν, καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Βασιλείας καθώς και της Σορβόννης των Παρισίων, γράφει τα εξής:
«Αν επρόκειτο να ρωτήσωμε ένα συνήθη Χριστιανό σήμερα . . . τι αντιλαμβάνεται από τη διδασκαλία της Καινής Διαθήκης σχετικά με την τύχη του ανθρώπου μετά θάνατον, εκτός λίγων εξαιρέσεων, θα λαμβάναμε αυτή την απάντησι ‘Την αθανασία της ψυχής.’ Εν τούτοις, αυτή η ευρέως παραδεδεγμένη ιδέα είναι μια από τις πιο μεγάλες παρανοήσεις της Χριστιανοσύνης.»—Αθανασία της Ψυχής ή Ανάστασις των Νεκρών, 1968, σελ. 15.
Ο Βαπτιστής θεολόγος Δρ Ρόμπερτ Λάουριν εξηγεί:
«Η Καινή Διαθήκη δεν διδάσκει αθανασία της εκσωματωμένης ‘ψυχής’ κατά την Πλατωνική σκέψι. Το ύστατο πεπρωμένο του ανθρώπου είναι μέσα σ’ ένα σώμα σε μια επίγεια σκηνή.»—Περιοδικό Δη Εξποζίτορυ Τάιμς, Φεβρουάριος 1961, σελ. 132.
Ο Ρόμπερτ Κωχ, Καθολικός καθηγητής της Παλαιάς Διαθήκης στη Ρώμη, γράφει τα εξής:
«Η ψυχή δεν υπάρχει ως μια ανεξάρτητη μάζα μέσα στο σώμα, σαν να είναι σε φυλακή, από την οποία θα ελευθερωθή στον θάνατο. ‘Ψυχή’ είναι ο άνθρωπος στο σύνολό του. Ο άνθρωπος δεν έχει ψυχή, είναι ψυχή.»—Θεωρία Περί Λυτρώσεως στη Γένεσι 1-11, (1966), σελ. 69.
Ο ‘μοναχός’ Πιέρ Πασκάλ γράφει στο Γαλλικό περιοδικό Η Καθολική Ζωή (La Vie Catholique):
«Η Βίβλος διδάσκει ότι όταν ένας άνθρωπος πεθαίνη, πεθαίνει όλη η ατομικότης του. Εν τούτοις, περιέχει την υπόσχεσι ότι θ’ αναπηδήση από τη μηδενικότητα του θανάτου και θ’ αποκατασταθή σε ζωή στο τέλος του χρόνου μέσω αναστάσεως.»—Ιούλιος 1975, σελ. 37.
Μερικοί ίσως να εκπλαγούν βλέποντας ότι κληρικοί παραδέχονται αυτά τα πράγματα. Εν τούτοις, πρόκειται για Βιβλικές αλήθειες, τις οποίες αυτό το περιοδικό προασπίζει επί 100 χρόνια.
ΠΩΣ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ ΑΥΤΟ ΜΕ ΤΟΝ ΑΔΗ
Ας προχωρήσωμε λίγο περισσότερο. Αν η ψυχή δεν είναι αθάνατη και οι νεκροί στερούνται συνειδητότητος αναμένοντας ανάστασι, πώς θα μπορούσε ν’ αληθεύη η εκκλησιαστική δοξασία ότι ο Θεός στέλλει τους ανόμους να υποστούν βάσανα στον άδη; Γεγονός είναι ότι η Αγία Γραφή δεν διδάσκει ένα τέτοιο πράγμα. Η Σκοπιά συχνά προήσπισε τη Γραφική αλήθεια σ’ αυτό το θέμα· ιδού ένα μόνο παράδειγμα:
«Βλέπομε ότι η λέξις άδης μεταφράζεται από την Εβραϊκή λέξι σιεόλ, που σημαίνει απλώς την κατάστασι του θανάτου. Δεν υπάρχει σ’ αυτή τη λέξι η παραμικρή ιδέα ούτε περί ζωής ούτε περί βασάνων· . . . Και, ωστόσο, [ο κλήρος] εξακολουθεί να κηρύττη αυτή την ψευδή ιδέα περί άδου, πράγμα που δεν είναι παρά μια συκοφαντία εναντίον του χαρακτήρος του Θεού.»—Νοέμβριος 1883, σελ. 4.
Παραδέχονται τώρα οι κληρικοί τη Βιβλική άποψι περί άδου; Μολονότι μερικοί διστάζουν να το πουν αυτό άμεσα, όταν ηγέτες παραδέχωνται αυτό που λέγει η Αγία Γραφή περί «ψυχής», δείχνουν ότι ο πύρινος άδης δεν έχει Γραφική υπόστασι. Παραδείγματος χάριν, ο Δανός πάστωρ Κάι Γιένσεν παραδέχθηκε την προκύπτουσα κατάστασι:
«Η ομιλία περί αιωνίας κολάσεως είναι παράφρων. Δεν ανήκει στη Χριστιανοσύνη. Μόνο στους περασμένους χρόνους υπήρχαν κήρυκες του άδου, που μιλούσαν με βροντερή φωνή από τους άμβωνες για τον διάβολο και για το άσβεστο πυρ. Αλλά εκείνοι οι καιροί πέρασαν.—Βιβλίο με τίτλο Πού Πηγαίνομε, σελ. 119.
Μολονότι πολλοί μπορεί να μην ακούουν πια πολλά περί πυρίνου άδου στις εκκλησίες τους, πιθανώς δεν μαθαίνουν ούτε τι λέγει η Αγία Γραφή πάνω σ’ αυτό το θέμα. Πολλοί ομοιάζουν με τον γραμματέα ενός αξιωματούχου της Πρεσβυτεριανής εκκλησίας της Αυστραλίας, που είπε: «Οδηγούμεθα έξω από τον ουρανό και τον άδη, διότι αυτό ενοχλεί πολλούς ανθρώπους. Πραγματικά, δεν θα με πείραζε να μιλήσω σε κάποιον για να διευκρινίσω αυτό το ζήτημα στη διάνοια μου.»
ΠΟΙΟΝ ΛΑΤΡΕΥΕΤΕ ΣΕΙΣ;
Άλλη μια Βιβλική αλήθεια που προασπίζει η Σκοπιά σχετίζεται με την ταυτότητα του αληθινού Θεού τον οποίον λατρεύομε. Εκατομμύρια άνθρωποι επαναλαμβάνουν αυτό που ονομάζεται «Κυριακή Προσευχή,» και την δίδαξε ο Ιησούς. (Ματθ. 6:9-13) Αλλά σκέφθηκαν ποτέ τη σημασία της φράσεως, «Αγιασθήτω το όνομά σου,» ή πρόσεξαν τη σπουδαιότητα που απέδωσε ο Ιησούς στο να τιμούμε το όνομα του Θεού; (Ιωάν. 12:28· 17:6) Ή μήπως τους είναι άγνωστο αυτό το όνομα, επειδή ο κλήρος το αποφεύγει και οι μεταφραστές το αντικαθιστούν με τις λέξεις «Κύριος» και «Θεός»;
Πολλοί αρχαιολόγοι παραδέχονται τώρα τη σπουδαιότητα του ονόματος. Ο Καθολικός θεολόγος Τζων Α. Μακένζι γράφει στο Λεξικό της Βίβλου (1965):
«Ο Θεός του Ισραήλ καλείται με το προσωπικό Του όνομα πιο συχνά από όλους τους άλλους τίτλους μαζί· το όνομα, όχι μόνο καθώριζε το πρόσωπο, αλλά απεκάλυπτε και τον χαρακτήρα του.»—σελ. 316.
Ο Τζ. Α. Μότγιερ, Διευθυντής του Κολλεγίου της Τριάδος, στην Αγγλία, προσθέτει τα εξής:
«Πολλά χάνονται στην ανάγνωσι της Βίβλου αν λησμονήσωμε να παρατηρήσωμε πέρα από την αναπληρωματική λέξι [Κύριος ή Θεός] το προσωπικό, άμεσο όνομα του ιδίου του Θεού. Ο Θεός, λέγοντας το όνομά του στον λαό του, είχε την πρόθεσι να τους αποκαλύψη τον ενδώτατο χαρακτήρα του.»—The Lion Handbook to the Bible (1973), σελ. 157.
Η Σκοπιά με συνέπεια χρησιμοποίησε το Θείον Όνομα. Λόγου χάριν, αφού εξήγησε ότι η Εβραϊκή λέξις ελ σημαίνει «θεός,» το τεύχος του Οκτωβρίου 1881 (σελ. 9, στην Αγγλική) στη συνέχεια έλεγε:
«Ο Ιεχωβά είναι ο ανώτατος ‘ελ’ και άρχει πάνω σε όλους τους άλλους ελ—ισχυρούς. Και πρέπει να είναι γνωστό σε όλους ότι ΙΕΧΩΒΑ είναι το όνομα που δεν εφαρμόζεται σε κανέναν άλλον εκτός από το Υπέρτατο Ον—τον Πατέρα μας, και σ’ εκείνον τον οποίον ο Ιησούς καλούσε Πατέρα και Θεόν.»
Και το τεύχος 15ης Ιανουαρίου 1926, επίσης, ανέπτυσσε το σπουδαίο θέμα, «Τίνες Θα Τιμήσωσι τον Ιεχωβά;» Αυτή η προάσπισις του Ονόματος του Θεού συνεχίζεται. Από τον καιρό της εκδόσεώς της, η Μετάφραση Νέου Κόσμου, (1950-1961), είναι η Βίβλος από την οποία παραθέτει συχνότερα η Σκοπιά, διότι χρησιμοποιεί το όνομα του Θεού ακόμη και στην «Καινή Διαθήκη» όπου το ευνοούν οι ενδείξεις. Ο Καθηγητής Γκ. Χάουαρντ προσφάτως εξήτασε τη χρήσι του ονόματος του Θεού στην «Καινή Διαθήκη.» Ενδιαφέρει να σημειωθή ότι ετόνισε τα εξής:
«Είναι λογικό να πιστεύωμε ότι οι συγγραφείς της Κ[αινής] Δ[ιαθήκης], όταν παρέθεταν περικοπές από την Αγία Γραφή, διεφύλατταν το Τετραγράμματον [το όνομα του Θεού στην Εβραϊκή] που είναι μέσα στο Βιβλικό κείμενο.»—Περιοδικό της Βιβλικής Φιλολογίας 1977, σελ. 63-83.
Αυτό ακριβώς το σημείο έχει τονίσει η Σκοπιά προ ετών.
Ο καθηγητής Χάουαρντ είπε επίσης ότι όταν, αργότερα, αφαιρέθηκε το όνομα του Θεού και υποκαταστάθηκε από τη λέξι «Κύριος,» πιθανώς προκάλεσε σύγχυσι στη διάκρισι μεταξύ του Κυρίου Ιησού και του Κυρίου Ιεχωβά· αυτό συνέβαλε στην ευρέως τώρα πιστευομένη δοξασία της Τριάδος.
ΕΙΝΑΙ ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ Ο ΘΕΟΣ;
Η διατύπωσις «Θεός ο Πατήρ, Θεός ο Υιός και Θεός το Άγιο Πνεύμα» εύκολα ρέει από τη γλώσσα πολλών. Συνοψίζει την άποψί τους ότι υπάρχουν τρία ίσα μεταξύ τους και συναιώνια πρόσωπα στον Θεό.
Ωστόσο, επί έναν αιώνα η Σκοπιά προέτρεπε τους αναγνώστες της να εξετάσουν τι λέγει πραγματικά ο Λόγος του Θεού γι’ αυτό το ζήτημα, όπως το ότι ο Ιησούς κατ’ επανάληψιν ετόνισε ότι δεν ήταν ίσος με τον Πατέρα του, αλλά κατώτερος από τον Ιεχωβά και υποκείμενος σ’ Αυτόν. (Ιωάν. 14:28· 17:3· 1 Κορ. 11:3) Παραδείγματος χάριν, δημοσιεύθηκαν τα εξής μαζί με αποδεικτικά Γραφικά εδάφια, το έτος 1882:
«Πιστεύομε, λοιπόν, σε ένα Θεόν και Πατέρα, και σ’ ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν. . . . Αλλά αυτοί είναι δύο και όχι ένα ον. . . . Απορρίπτομε, ως εντελώς αντιγραφική, τη διδασκαλία ότι [ο Ιεχωβά, ο Ιησούς και το πνεύμα ή ενεργός δύναμις του Θεού] είναι τρεις Θεοί σ’ ένα πρόσωπο, . . . Η δοξασία της Τριάδος ανεπτύχθη τον τρίτο αιώνα.»
Το γεγονός ότι η Τριάς δεν εκτίθεται στην Αγία Γραφή, αλλά ότι πρόκειται για μια μεταγενέστερη εκκλησιαστική προσθήκη, γίνεται παραδεκτό ολοένα περισσότερο. Στην Ελβετία, το Βιβλικό λεξικό (Vocabulaire biblique, 1954, σελ. 72) έλεγε τα εξής: «Κανένα σύγγραμμα της Καινής Διαθήκης δεν περιέχει σαφή βεβαίωσι για ένα τριαδικό Θεό.» Ο Γιάν Χέντερσον, του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης, γράφει τα εξής στη Διεθνή Εγκυκλοπαιδεία. (1969):
«Η δοξασία περί Τριάδος δεν αποτελούσε μέρος του κηρύγματος των αποστόλων, όπως αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη.»—σελ. 226.
Επίσης, η εφημερίς Παρατηρητής (Observer) του Λονδίνου, 3 Δεκεμβρίου 1978, ανέγραψε τα εξής:
«Ένας από τους ηγετικούς Αγγλικανούς θεολόγους της Βρεταννίας, ο Σεβασμιώτατος Δρ Τζόφφρεϋ Λαμπ, . . . διετύπωσε μια ισχυρή πρόκλησι εναντίον της ιστορικής Χριστιανικής δοξασίας της Τριάδος. . . . Είπε ότι η δοξασία περί Τριάδος—το ότι ο Θεός αποτελείται από τρία ‘Πρόσωπα’—δεν θα έχη ‘πολύ’ μέλλον.»
Όταν οι θεολόγοι περιορίζωνται σε ό,τι λέγει η Αγία Γραφή και όχι οι μετέπειτα εκκλησιαστικές δοξασίες, για τον Θεό και τον Χριστό, συχνά το αποτέλεσμα θα είναι να προασπίζουν αυτό που προ πολλού προασπίζει αυτό το περιοδικό. Από το Βερολίνο της Γερμανίας, ο Διδάκτωρ της θεολογίας Ι. Σνάιντερ γράφει:
«Ο Ιησούς Χριστός δεν σφετερίσθηκε τη θέσι του Θεού. Η ενότης του με τον Πατέρα δεν σημαίνει απόλυτη ταυτότητα υπάρξεως. Μολονότι ο Υιός του Θεού στην προανθρώπινη οντότητά του ήταν σε μορφή Θεού, αντέστη στον πειρασμό να είναι ίσος με τον Θεό (Φιλιπ. 2:6). . . . Μολονότι είναι πλήρως συντονισμένος με τον Θεό, παραμένει κατώτερος απ’ αυτόν.»—Theologisches Begriffslexikon zum Neuen Testament (1965), Τόμ. 2, σ. 606.
Η ΖΩΤΙΚΗ ΕΠΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Σχετικό με την παρά Θεού ανάστασι του Ιησού είναι ένα γεγονός μεγίστης σπουδαιότητος για όλους τους Χριστιανούς. Πρόκειται για την επάνοδο του Χριστού, δηλαδή τη δεύτερη έλευσί του. Ο Ιησούς τόνισε αυτό το ζωτικό θέμα στους ακολούθους του, και αυτοί το περίμεναν με ανυπομονησία. Λίγο πριν από τον θάνατό του, τον παρεκάλεσαν, «Ειπέ προς ημάς πότε θέλουσι γείνει ταύτα, και τι το σημείον της παρουσίας σου και της συντελείας του αιώνος;» (Ματθ. 24:3· Πράξ. 1:6) Η Αγία Γραφή τελειώνει με τα εξής συγκινητικά λόγια του Ιησού, «Ναι, έρχομαι ταχέως,» στα οποία ο απόστολος Ιωάννης απήντησε με θέρμη, «Ναι, έρχου, Κύριε Ιησού.»—Αποκ. 22:20· 1:7.
Μια Λουθηρανή εγκυκλοπαιδεία ανέφερε πόσο ζωτική είναι αυτή η διδασκαλία:
«Σ’ όλες τις προσδοκίες για το μέλλον, κυριαρχούσε η βεβαιότης ότι ο Κύριος θα επανήρχετο για να είναι για πάντα μαζί με την εκκλησία του, . . . Αυτή η ελπίδα έδωσε στους πρώτους Χριστιανούς την ακλόνητη πεποίθησι ότι όλες οι δυνάμεις και όλες οι αλλαγές, που γίνονται, σ’ αυτόν τον κόσμο είναι μόνο προσωρινές. Ο Χριστός έρχεται!»—Εγκυκλοπαιδεία της Λουθηρανής Εκκλησίας, Τόμ. III, σελ. 2149.
Τι συγκλονιστική αντίθεσις υπάρχει, όμως, στις σημαίνουσες πεποιθήσεις των συγχρόνων θεολόγων! Παραδείγματος χάριν, προσφάτως ο Δρ Α. Κ. Θίζελτον, του Πανεπιστημίου του Σέφφηλντ, της Αγγλίας, συνώψισε τις κυριότερες πεποιθήσεις ως εξής:
Ο Καθολικός θεολόγος Τεϊλάρντ ντε Σαρντέν «ελάχιστα μιλεί για την παρουσία.» Ο Πωλ Τίλλιχ παρουσιάζει «μια θεολογία του μέλλοντος, στην οποία η παρουσία ουσιαστικά δεν παίζει ρόλο.» Ο Ρούντολφ Μπούλτμαν «θεωρεί την παρουσία ως εσχατολογικό μύθο.» Και ο Τζ. Α. Τ. Ρόμπινσον ισχυρίζεται ότι ‘ο ίδιος ο Ιησούς δεν θεωρούσε αναγκαίο το ότι έπρεπε να γίνη μια δεύτερη έλευσις.’—Tyndale Bulletin, 1976, σελ. 27-53.
Λόγω του ότι οι κληρικοί δεν τονίζουν το θέμα της επανόδου του Χριστού, η μεγάλη αυτή αλήθεια μικρή μόνο σημασία έχει στη ζωή πολλών εκκλησιαζομένων. Ως ένα μόνο παράδειγμα της σοβαρότητος τούτου, εξετάστε το εξής: Η επάνοδος του Χριστού περιλαμβάνει τον ύστατο θρίαμβο της δικαιοσύνης κατά της ανομίας· τι συμβαίνει, λοιπόν, στο ενδιαφέρον των ανθρώπων για δικαιοσύνη, όταν οι πνευματικοί αρχηγοί υπονοούν ότι ο Ιησούς δεν θα επιστρέψη ποτέ;
Εν τούτοις, η Σκοπιά της Σιών και Κήρυξ της Χριστού Παρουσίας (όπως ελέγετο αρχικά), συνεπής με τις Άγιες Γραφές και το πρότυπο των πρώτων Χριστιανών, από το πρώτο της τεύχος του 1879, διεκήρυξε και προήσπισε την επάνοδο και παρουσία του Χριστού.
Επί πλέον, όσα έχομε δει στη ζωή μας—πολέμους, λιμούς, σεισμούς, ανομία σε παγκόσμια κλίμακα—αποτελούν επαρκή απόδειξι ότι είμεθα ΤΩΡΑ μάρτυρες του ‘σημείου της παρουσίας του Χριστού,’ την οποίαν προεφήτευσε ο Ιησούς. (Ματθ. 24:3-14) Αυτό σημαίνει ότι πλησιάζει η συντέλεια του συστήματος πραγμάτων. Ασφαλώς αξίζει να υπερασπίζη, να προασπίζη κανείς αυτήν καθώς και άλλες Βιβλικές αλήθειες που εξετάσαμε. Αυτό ιδιαίτερα αληθεύει επειδή ο Ιησούς είπε ότι εκείνοι που ευαρεστούν τον Θεόν «εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι.»—Ιωάν. 4:24.
[Εικόνα στη σελίδα 13]
ΟΥΡΑΝΟΣ
ΚΟΛΑΣΙΣ
ΨΥΧΗ
ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ
ΙΗΣΟΥΣ
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
ΤΡΙΑΣ
ΘΕΙΟΝ ΟΝΟΜΑ