Εκπρόσωποι Συνελεύσεως με «Ζώσα Ελπίδα»
«ΧΑΙΡΟΜΕΘΑ που είμαστε και πάλι μαζί, για να εορτάσωμε στην τράπεζα του Ιεχωβά, να ευφρανθούμε με την πιο χαρούμενη συναναστροφή και να ενθαρρυνθούμε να ‘εμμένωμεν εν σταθερότητι καρδίας εις τον Κύριον.’» (Πράξ. 11:23) Οι εκπρόσωποι συμφώνησαν απόλυτα με αυτά τα λόγια της αρχικής ομιλίας του εισηγητού στις συνελεύσεις «Ζώσα Ελπίς.» Η ίδια η παρουσία τους το έδειχνε αυτό.
Ενώ πολλές από τις συνελεύσεις ευρίσκοντο εν προόδω, το ταξίδι έγινε προβληματικό στις Ηνωμένες Πολιτείες επειδή δεν ήταν εύκολο να βρεθή βενζίνη. Ένας Μάρτυς είπε: «Γέμισα το τεπόζιτο του αυτοκινήτου μου με βενζίνη αρκετές μέρες πριν από τη συνέλευσι, όταν βρήκα ένα πρατήριο βενζίνης ανοιχτό. Κατόπιν, πάρκαρα το αυτοκίνητο μου και πήγαινα με τα πόδια, έως ότου ήλθε η μέρα να φύγω για τη συνέλευσι.» Άλλοι έκαναν παρόμοιες διευθετήσεις για να είναι βέβαιοι ότι θα έχουν αρκετή βενζίνη για να πάνε στην πόλι συνελεύσεως που είχαν εκλέξει.
Δεν πρέπει ν’ αγνοηθούν και οι αξιέπαινες προσπάθειες που κατέβαλαν οι μητέρες για να παρευρεθούν μαζί με τα βρέφη τους και τα μικρά παιδιά τους. Πόσο ενθαρρυντικό ήταν να τις βλέπωμε να φροντίζουν με τρυφερότητα τα μικρά τους ενώ, συγχρόνως, προσπαθούσαν να ωφεληθούν από το πρόγραμμα της συνελεύσεως! Η παρουσία οικογενειακών ομάδων, επίσης, έδινε θαυμάσια μαρτυρία στους παρατηρητές, αποδεικνύοντας ότι η ελπίδα έχει υγιή επίδρασι στη ζωή των ανθρώπων. Μια γυναίκα στο κάτω Πόρτλαντ, της πολιτείας Μαίην, σχολίασε τα εξής: «Νομίζω ότι είναι θαυμάσιο το ότι φέρνετε τα παιδιά σας μαζί σας—ακόμη και τα πολύ μικρά που έχουν το όνομά τους γραμμένο σ’ ένα χαρτάκι περασμένο στο χέρι τους. Σας παρακολουθώ κάθε πρωί που πάτε στη συνέλευσι—είναι ένα πολύ όμορφο θέαμα.» Ένας ταχυδρόμος στην ίδια πόλι υποκινήθηκε να σταματήση ένα Μάρτυρα και τη σύζυγο του και να τους πη: «Πραγματικά σας θαυμάζω—όλοι σας είσθε τόσο ωραία ντυμένοι, ακόμη και τα παιδιά.»
ΕΛΠΙΔΑ ΟΡΘΑ ΤΟΠΟΘΕΤΗΜΕΝΗ
Για μερικούς, το γεγονός ότι μπόρεσαν να παρευρεθούν στη συνέλευσι επιβεβαίωσε το γεγονός ότι η ελπίδα τους στον Θεό στηριζόταν σε σταθερό θεμέλιο. Πάρτε την περίπτωσι της Ρόμπιν και των δύο θυγατέρων της, της Κιμ και της Κάρυ. Ο σύζυγος, που δεν είναι Μάρτυς, όταν έμαθε την πρόθεσί τους να παρακολουθήσουν τη συνέλευσι «Ζώσα Ελπίς» είπε: «Δεν μπορώ να χρηματοδοτήσω ένα τετραήμερο ταξίδι διακοπών.» Η Ρόμπιν διηγείται τι συνέβη, λέγοντας:
«Αναρωτιόμαστε και προσευχόμεθα. Θα παρήγε ο μικρός μας κήπος αρκετές φράουλες για να μπορέσωμε, αφού τις πουλήσωμε, να έχωμε αρκετά χρήματα για να καλύψωμε τη διαμονή μας στην πόλι της συνελεύσεως; Ο γείτονάς μας δεν ήταν καθόλου ενθαρρυντικός. Τα δικά του φυτά, σε σύγκρισι με τα δικά μας, φαίνονταν πολύ ισχυρά και υγιή....
«Εν τούτοις, οι φραουλιές μας παρήγαν τόσο πολλές φράουλες ώστε είχαμε αρκετά χρήματα για τον εαυτό μας και μπορέσαμε, επίσης, να βοηθήσωμε δύο άλλους Μάρτυρες να παρευρεθούν στη συνέλευσι. Στην πραγματικότητα, έρχονταν άνθρωποι από παντού τριγύρω για να κοιτάξουν τις φραουλιές που είχαν τόσο πολλούς καρπούς. Και στη διάρκεια του χρόνου που μαζεύαμε τις φράουλες, μιλούσαμε στους αγοραστές για τη συνέλευσι και για την ενθάρρυνσι που θα λαμβάναμε εκεί. Ο γείτονας δεν μπορούσε να καταλάβη πώς τα δικά μας φυτά ξεπέρασαν τόσο πολύ σε παραγωγή τα δικά του. . .
«Αλλά μ’ αυτό λύσαμε μόνο ένα από τα προβλήματα μας. Δεν είχαμε μέσο μεταφοράς για να πάμε στη συνέλευσι. Στον ωρισμένο καιρό, οι προσευχές μας και πάλι έλαβαν απάντησι. Η κόρη μου Κάρυ απεφοίτησε από το γυμνάσιο εκείνο το έτος. Μια μέρα, έφθασε ο θείος της από μια διαφορετική πόλι μ’ ένα δώρο για την αποφοίτησί της—ένα αυτοκίνητο.
«Έτσι, όλα τα εμπόδια υπερνικήθηκαν και μπορέσαμε να παρευρεθούμε στη συνέλευσι, όπου η θυγατέρα μου Κιμ κι εγώ συμβολίσαμε την αφιέρωσί μας με το βάπτισμα.»
Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΟΥΣ ΕΝΙΣΧΥΣΕ
Το γεγονός ότι η ελπίδα έχει τρομερή δύναμι φαίνεται ιδιαίτερα μεταξύ των αναπήρων ατόμων που παρακολούθησαν τις συνελεύσεις. Υπήρχαν άτομα καθηλωμένα σε αναπηρικές καρέκλες, άλλα που ήσαν ουσιαστικά αβοήθητα και άλλα που ήσαν τυφλά και κουφά, αλλά ωφελήθηκαν από το πρόγραμμα με διερμηνείς που χρησιμοποιούσαν τη μέθοδο αφής.
Ο πενηνταπεντάχρονος Μάρβιν, παραδείγματος χάριν, έχει παρευρεθή σε πολλές συνελεύσεις στη διάρκεια των ετών. Με εκτίμησι είπε: «Είμαι σε θέσι να παρευρεθώ μόνο επειδή η μητέρα μου με ετοιμάζει και ένας ευγενικός, στοργικός, αξιόπιστος Μάρτυς αναλαμβάνει το κοπιαστικό για τη μέση του έργο να με βάζη και να με βγάζη από μια αναπηρική καρέκλα. Ως θύμα εγκεφαλικής παραλύσεως, είμαι καθηλωμένος στην αναπηρική καρέκλα τα τελευταία εννέα χρόνια. Στη διάρκεια των 32 ετών που είμαι μάρτυς του Ιεχωβά, είχα το προνόμιο και την ευχαρίστησι να παρευρεθώ σε πολλές συνελεύσεις—σε διεθνείς, περιφερειακές συνελεύσεις και συνελεύσεις περιοχής. Έμαθα κάτι καινούργιο και διαφορετικό σε κάθε μια. Λόγω των πολύτιμων οδηγιών και συμβουλών που δίδονται σ’ αυτές τις συνελεύσεις, μπορεί κανείς να γίνη καλύτερος δούλος του Ιεχωβά. Ασφαλώς, δεν πρέπει κανείς να ξεχνά τη χαρά και την ευχαρίστησι που απολαμβάνει καθώς βλέπει αγαπητούς παλιούς φίλους και συναντά καινούργιους. Αποβλέπω στην ημέρα που «ο χωλός θέλει πηδά ως έλαφος και η γλώσσα του μογιλάλου θέλει ψάλει.»—Ησ. 35:6.
Ο Γουέιν, ένας άλλος Μάρτυς, είναι παράλυτος εκ γενετής. Αλλά κι’ αυτός, επίσης, παρακολούθησε μια απ’ τις συνελεύσεις «Ζώσα Ελπίς.» Η οικογένεια έχει ένα τροχόσπιτο που συνδέεται με το ηχητικό σύστημα, κι έτσι ο Γουέιν μπορεί να παρακολουθή το πρόγραμμα της συνελεύσεως από το κρεββάτι του. Η μητέρα, αφηγούμενη πώς ο γιος της απόκτησε αυτή τη Θεόδοτη ελπίδα, είπε:
«Ο γιος μου Γουέιν τραυματίσθηκε από διάφορα όργανα στον καιρό της γεννήσεώς του. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να πάθη σπαστική παράλυσι, μια μορφή εγκεφαλικής παραλύσεως. Καθώς άρχισε ν’ αναπτύσσεται, μου είπαν ότι η διάνοιά του μπορούσε να διδαχθή, αλλά θα ήταν απαραίτητη η επανάληψις.
«Έπαιρνα τον Γουέιν μαζί μου όταν μιλούσα για τη Γραφική αλήθεια από θύρα σε θύρα, μεταφέροντας τον στην αγκαλιά μου πολλά χρόνια μέχρις ότου έγινε πολύ βαρύς. Από πολύ μικρή ακόμη ηλικία, έδειξε αγάπη για την αλήθεια, και φαινόταν ότι τα πράγματα που μάθαινε άγγιζαν την καρδιά του. Είχε μια τέτοια δίψα για γνώσι που μου έλεγε διάφορες λέξεις και με ρωτούσε πώς να τις λέη σωστά. Μερικές φορές μ’ έβαζε να επαναλαμβάνω μια λέξι αρκετές φορές έως ότου τη θυμόταν και την καταλάβαινε. Το 1960, ο Γουέιν βαπτίσθηκε σε ηλικία 19 ετών.
«Δεν είναι σε θέσι να παρακολουθή συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας προσωπικά, επειδή είναι καθηλωμένος στο νοσοκομειακό του κρεββάτι στο σπίτι. Αλλά έχομε τηλεόρασι κλειστού κυκλώματος, και μπορεί να βλέπη ό,τι γίνεται στην αίθουσα. Έχομε επίσης συνδεθή με ηχητικό σύστημα απ’ ευθείας με την αίθουσα κι έτσι μπορεί να συμμετέχη στις συναθροίσεις τακτικά. Από το κρεββάτι του, επί δυο και πλέον χρόνια ο Γουέιν υπηρετεί ως πρεσβύτερος στην εκκλησία. Διεξάγει πέντε Γραφικές μελέτες τώρα με άτομα που έρχονται στο τροχόσπιτο του και κάποτε διεξήγε μέχρι και 11 Γραφικές μελέτες συγχρόνως.»
Ο ίδιος ο Γουέιν εξεφράσθη ως εξής: «Είμαι βέβαιος ότι αν κανείς προσλαμβάνη γνώσι, ο Ιεχωβά θα του ανοίξη ένα τρόπο για να μπορή να διοχετεύση αυτή τη γνώσι και να τον υπηρετή. Ακόμη κι αν δεν μπορή κανείς να ομιλή ή να ακούη, η ευτυχία του, η πίστις και η υπομονή του μπορεί να βοηθήση άλλα άτομα, και αυτό θα δώση ως αποτέλεσμα μαρτυρία.»
Όλοι οι ηθοποιοί που έλαβαν μέρος σ’ ένα Βιβλικό δράμα, με τα κοστούμια τους, πήγαν να επισκεφθούν τον Γουέιν στη διάρκεια της συνελεύσεως. Έφυγαν πολύ ενθαρρυμένοι επειδή παρετήρησαν ένα τέτοιο αξιοσημείωτο παράδειγμα πίστεως και ελπίδας.
ΑΠΕΚΤΗΣΑΝ ΕΛΠΙΔΑ
Αρκετά άτομα που παρακολούθησαν τις συνελεύσεις «Ζώσα Ελπίς» είχαν καταλάβει πόσο λυπηρή ήταν η κατάστασίς τους προτού αποκτήσουν ακριβή γνώσι της αληθείας. Σε μερικές περιπτώσεις, είχαν διακαή επιθυμία για την αλήθεια η οποία δεν ικανοποιήθηκε παρά μόνο στα τελευταία τους χρόνια.
Έχομε την περίπτωσι του 77-χρονου Κρις, ο οποίος βαπτίσθηκε στη συνέλευσι που έγινε στο Μπίλλινγκς της Μοντάνα. «Το 1934,» είπε, «εγκατέλειψα την Καθολική Εκκλησία και άρχισα να ψάχνω για την αλήθεια.» Κατόπιν, πήγαινε από τη μια εκκλησία στην άλλη και δαπανούσε χιλιάδες δολλάρια, ταξιδεύοντας σε πολλά μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών. Αρκετές φορές νόμισε ότι βρήκε την αλήθεια. Αλλά, κατόπιν, πάντοτε του φαινόταν ότι «δεν ήταν αρκετή» κι έτσι συνέχιζε την έρευνά του για την αλήθεια. «Τελικά,» λέγει, «έγινα μέλος μιας ‘τηλεοπτικής θρησκείας,’ και τους έστελνα μεγάλα χρηματικά ποσά κι’ ελάμβανα μέρος σε ταξίδια σταυροφορίας σε διάφορα μέρη του κόσμου. Όταν έλαβα μια επιστολή από ένα απ αυτούς τους ‘τηλεοπτικούς κήρυκες’ που με πληροφορούσε ότι η οφειλή μου είχε φθάσει τα 295 δολλάρια το μήνα, αντιλήφθηκα ότι αυτή δεν μπορούσε να είναι η αλήθεια. Ήταν ληστεία και μάλιστα μεγάλη. Αποφάσισα, ‘Μακριά’ αλλά δεν μπορούσα ν’ απαλλαγώ απ’ αυτόν. Οι επιστολές, εξακολουθούσαν να έρχωνται, προσπαθώντας να κερδίσουν την εύνοια και τα χρήματά μου.
«Λόγω της ηλικίας μου, αποφάσισα να σταματήσω την έρευνά μου για την αλήθεια και να μείνω στο σπίτι στο αγρόκτημά μου. Μια μέρα, ένας από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά έκανε επισκέψεις στα σπίτια της απομονωμένης περιοχής μας και άρχισε να μιλά στον γαμβρό μου, ο οποίος επίσης μένει και εργάζεται στη φάρμα μου. Εκείνος δεν έδειξε ενδιαφέρον. Αλλά όσα είπε ο Μάρτυς σχετικά με τη Βασιλεία με εντυπωσίασαν. Έτσι, του ζήτησα να έλθη πάλι και να μιλήση σ’ εμένα περισσότερο.»
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Άρχισε μια Γραφική μελέτη. Ο Κρις συμπεραίνει: «Η εκμάθησις της αληθείας από την Αγία Γραφή μού έδωσε πραγματική ελπίδα για το μέλλον.»
Ένας κουφός Μάρτυς που είναι επίσης τελείως τυφλός, εξήγησε πώς το άγγελμα της Αγίας Γραφής του έδωσε ελπίδα κι ένα πραγματικό σκοπό στη ζωή. Είπε τα εξής:
«Σ’ όλη μου τη ζωή είχα αποφασίσει να μην αφήσω την αναπηρία μου να με εμποδίση να ζω μια γεμάτη κι ευτυχισμένη ζωή. Ήμουν μέλος της ομάδος στίβου στο γυμνάσιο, κατείχα την πρώτη θέσι στην ομάδα ‘μπόουλινγκ’ τυφλών και, τελικά, έλαβα βραβείο για εξέχοντα άθλο ως ανάπηρο άτομο. Όλα αυτά με έκαναν υπερήφανο και μου έδωσαν αυτοπεποίθησι, αλλά όχι ευτυχία. Ήμουν το πρώτο ανάπηρο άτομο που ανέλαβα εργασία στην εταιρία Πολαρόιντ, και είχα μάλιστα υπεύθυνη θέσι. Για να ελκύω τις γυναίκες, αγόρασα ένα μεγάλο σπίτι και ένα σκάφος. Αλλά ούτε τα υλικά αποκτήματα ούτε η ανηθικότης μου έφεραν ένα αίσθημα πληρότητος. Δεν είχα κανένα στόχο στη ζωή, κανένα μέλλον. Ως Καθολικός, επιζητούσα ν’ αποκτήσω ουράνια ζωή με προσεκτική τήρησι διαφόρων τελετουργιών. Αλλά ποτέ δεν μου εξήγησαν τη σχέσι μεταξύ των νόμων του Θεού και του δικού μου τρόπου ζωής. Αυτές οι απογοητεύσεις με έκαναν σκεπτικιστή.
«Ένας από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά με βρήκε σ’ αυτή την κατάστασι. Με επισκέφθηκε πάλι την επόμενη βδομάδα μαζί με μια Μάρτυρα η οποία γνώριζε τη γλώσσα των σημάτων. Κρατώντας το χέρι της όταν εκείνη έκανε τα σήματα, μπορούσα να επικοινωνώ. Η απάντησίς μου σε κάθε σχεδόν πρότασι ήταν, ‘Πού είναι η απόδειξις;’ Πάντοτε μου έδιναν μια Γραφική απάντησι.
«Στην αρχή, δεν ενδιαφερόμουν πραγματικά για την Αγία Γραφή, αλλά ήθελα να δοκιμάσω τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, επειδή νόμιζα ότι θα ήσαν κι’ αυτοί σαν τα μέλη των άλλων θρησκειών. Περίμενα την ημέρα που θα μου παρουσίαζαν ένα λογαριασμό για τα Γραφικά μαθήματα που μου έκαναν, αλλ’ αυτή η μέρα δεν ήλθε ποτέ. Τους ζητούσα να μου κάνουν διάφορα μικροθελήματα, όχι επειδή δεν μπορούσα να τα κάνω μόνος μου, αλλά για να δω αν θα ήσαν πρόθυμοι να κάνουν κάτι άλλο εκτός από τη μελέτη της Αγίας Γραφής μαζί μου. Όταν παρακολουθούσα συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά, πλησίαζα εκείνους που ήσαν παρόντες, και μύριζα την αναπνοή τους για να δω αν είχε καμμιά οσμή οινοπνεύματος ή καπνού. Καλούσα την κουφή Μάρτυρα για φαγητό στην αυλή μου και μετά έκανα έλεγχο για να δω αν μου λείπη τίποτα από το σπίτι μου. Τελικά, αντιλήφθηκα ότι αυτοί οι άνθρωποι ήσαν διαφορετικοί και ότι το άγγελμά τους ήταν η αλήθεια.
«Πόσο ευγνώμων είμαι στον Ιεχωβά που μου έδωσε τον χρόνο ν’ αναπτύξω καλή καρδιά και μου χάρισε μια πραγματική ελπίδα για το μέλλον! Είναι χαρά μου να συμμετέχω τακτικά στο κήρυγμα των «αγαθών νέων» στους άλλους, όχι μόνο στους κωφούς ανθρώπους της περιοχής μας αλλά, επίσης, και από θύρα σε θύρα. Αποβλέπω στον καιρό που θα μπορώ ν’ ακούω και να βλέπω. Έχω πλήρη πίστι στις υποσχέσεις του Θεού, ο οποίος δεν μπορεί να ψευσθή.»—Εβρ. 6:17, 18.
ΔΙΕΘΕΣΑΝ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΤΟΥΣ
Την Παρασκευή το πρωί της συνελεύσεως, πολλοί Μάρτυρες επωφελήθηκαν από την ευκαιρία να μιλήσουν για την ελπίδα τους στους κατοίκους των πόλεων στις οποίες έγιναν οι συνελεύσεις. Τα μέσα ενημερώσεως ενδιαφέρθηκαν αρκετά γι’ αυτή τη δημόσια μαρτυρία. Ως παρατηρητές, αρκετοί δημοσιογράφοι συνώδευσαν μάλιστα τους Μάρτυρες σ’ αυτή τη δραστηριότητα.
Στην Πρόβιντενς, του Ρόουντ Άιλαντ, ένας δημοσιογράφος άκουσε μια γυναίκα 72 ετών να λέγη σε μια Μάρτυρα: «Ήμουν τόσο έξαλλη σήμερα το πρωί που ήθελα να πάω στην Ουάσινγκτον και να βάλω φωτιά.» Όταν η Μάρτυς έστρεψε την προσοχή της στην απάντησι που δίνει η Αγία Γραφή για τα προβλήματα του κόσμου, εκείνη είπε: «Νομίζω πώς έχετε δίκιο, ίσως σεις έχετε την ορθή στάσι—θετικό τρόπο σκέψεως. Ξέρετε κάτι; Αισθάνομαι ήδη ότι η διάθεσίς μου έχει φτιάξει. Δεν αισθάνομαι πια την ανάγκη να κάψω την Ουάσινγκτον.»
Η σειρά των συνελεύσεων «Ζώσα Ελπίς» αποδείχθηκε πράγματι ευλογία για όλους εκείνους που την παρακολούθησαν, καθώς επίσης και για πολλά άλλα άτομα στα οποία έφθασε το άγγελμα της Αγίας Γραφής στις πόλεις των συνελεύσεων. Αν είσθε μεταξύ εκείνων που επιζητούν μια λαμπρή ελπίδα για το μέλλον, σας προσκαλούμε να μιλήσετε με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά την επόμενη φορά που θα επισκεφθούν την περιοχή σας. Γιατί να μη διαπιστώσετε μόνος σας πόσο ισχυρή δύναμι μπορεί να γίνη στη ζωή σας η Θεόδοτη ελπίδα;
«Ευφράνθην ότε μοι είπον, Ας υπάγωμεν εις τον οίκον του Κυρίου.»—Ψαλμ. 122:1.
[Εικόνα στη σελίδα 5]
Ο Γουέιν Πάτρικ, παράλυτος εκ γενετής, και τώρα Χριστιανός πρεσβύτερος, άκουσε το πρόγραμμα της συνελεύσεως «Ζώσα Ελπίς» από το κρεββάτι του
[Εικόνα στη σελίδα 6]
Πέντε γενεές αυτής της οικογενείας απόλαυσαν τη συνέλευσι που έγινε στο Σαν Αντώνιο του Τέξας
[Εικόνα στη σελίδα 7]
Ο Τζων Σ. Μπουθ, από το Μπέθελ του Μπρούκλυν, εξετάζει ένα από τα καινούργια βιβλία που παρουσιάσθηκαν σ’ αυτή τη συνέλευσι με τρεις νεαρές Μάρτυρες