Η Βιβλική Αλήθεια Άλλαξε τη Ζωή τους
ΤΟ πρώτο πράγμα που παρατηρείτε στη Ντέλια Ροζέρο είναι το ανάστημα της. Είναι κοντή. Η Ντέλια δίνει την εξήγησι: «Πιστεύω ότι οι πρόγονοί μου ήσαν πυγμαίοι.» Το πρόσωπο της ακτινοβολεί από ευτυχία. Θα συμπαθήσετε αμέσως τη Ντέλια.
Ο Ντανιέλ Ροζέρο, ο σύζυγος της, είναι ένας «νέος» 50 ετών κι ένας ωραίος, εκδηλωτικός τύπος. Τα πλούσια χαμόγελα που σκορπά όταν σας βλέπη συχνά καταλήγουν σ’ ένα αγκάλιασμα. Ο Ντανιέλ, όμως, δεν ήταν πάντοτε έτσι.
Γνωρίζοντας μερικά πράγματα για το παρελθόν τους, τους επισκέφθηκα πρόσφατα με σκοπό να καταγράψω τις εμπειρίες τους. Πιστεύω ότι αυτές οι εμπειρίες μπορούν να βοηθήσουν πραγματικά και να ενθαρρύνουν πολλούς.
Η οικογένεια Ροζέρο ζη στην πόλι Λατακούνγκα του Ισημερινού, πάνω στις Άνδεις, μια πόλι με 30.000 περίπου κατοίκους. Πρόκειται για μια αγροτική κοινότητα όπου αφθονούν τα λουλούδια και οι άνθρωποι είναι περήφανοι που καλλιεργούν τη γη. Η επόμενη συζήτησις έγινε καθώς καθόμαστε στο σαλόνι του σπιτιού των Ροζέρο, με θέα τον Ποταμό Κουτούχι.
ΜΕΓΑΛΑ ΣΥΖΥΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ
«Δεν ήμουν καλά-καλά 15 ετών,» αρχίζει η Ντέλια, «όταν έπεσα στο πέλαγος του συζυγικού βίου. Δεν πέρασε πολύς καιρός και άρχισαν τα σκληρά χτυπήματα. Επί 14 χρόνια βρισκόμουν σε δουλεία. Δεν είχα πού να πάω. Δεν υπήρχε καμμιά ελπίδα. Ο Ντανιέλ έπινε. Κάθε Σάββατο γύριζε στο σπίτι τα μεσάνυχτα περίπου και κακομεταχειριζόταν και χτυπούσε την οικογένεια.
«Δεν μπορεί κανείς να καταλάβη αυτή την απελπισία αν δεν την έχη νοιώσει. Όταν ο Ντανιέλ με χτυπούσε, ανέβαινα σε μια καρέκλα κι έσφιγγα μια εικόνα τον “Αγίου” Βικεντίου Φερρέρ στο στήθος μου και φώναζα, “Χτύπα με! Χτύπα με!” Ο Ντανιέλ σταματούσε να με χτυπά επειδή φοβόταν τον “άγιο.”»
Ο Ντανιέλ επιβεβαιώνει την αφήγησι της Ντέλια. «Παντρευτήκαμε το 1948. Ήμουν πάρα πολύ μικρός, 19 μόλις ετών, χωρίς καμμιά εκπαίδευσι και ανίκανος, στην πραγματικότητα, να συντηρήσω μια διαρκώς αυξανόμενη οικογένεια. Τελικά αποκτήσαμε τέσσερις κόρες και τρεις γιους. Για μένα, η ζωή δεν είχε κανένα σκοπό.
«Σύμφωνα με ό,τι μας είχαν πει, έβλεπα ότι το μέλλον μου ήταν ο θάνατος και η πύρινη κόλασις. Ο ιερέας μας είχε πείσει ότι είμαστε ανάξιοι, προωρισμένοι για καταδίκη. Θυμάμαι ότι πολύ συχνά στην απογοήτευσί μου, όταν ήμουν μεθυσμένος, έλεγα: “Αφού θα καώ, ας πιω!”»
Συνεχίζοντας τη συζήτησι, η Ντέλια λέγει: «Είχαμε ένα μεγάλο καλάθι όπου βάζαμε τα ρούχα. Ο Μπενίνο, ο μεγαλύτερος γιος μας, κι εγώ αδειάζαμε το καλάθι και τοποθετούσαμε προσεκτικά τα ρούχα κάπου αλλού. Αργότερα, όταν ο Ντανιέλ ερχόταν στο σπίτι θυμωμένος, ο Μπενίνο συχνά κρυβόταν στο καλάθι μέχρι που κοιμόταν ο πατέρας του. Ήταν ο μόνος τρόπος για ν’ αποφύγη την κακομεταχείρισι.»
Το ροζ σπίτι των Ροζέρο, με την περιποιημένη αυλή του και τα ανθισμένα λουλούδια του, απέχει πάρα πολύ από την οικονομική τους κατάστασι στην οποία βρισκόταν τα πρώτα χρόνια του γάμου τους. Ο Ντανιέλ εξηγεί: «Έφτιαχνα πανταλόνια—δύο την ημέρα. Εργαζόμουν με το κομμάτι. Αλλά ζητούσα πάντοτε από το ράφτη να μου προκαταβάλη το μισθό της επόμενης μέρας.»
«Τα χρήματα δεν έρχονταν στο σπίτι για τρόφιμα,» προσθέτει η Ντέλια. Τα μάτια της βουρκώνουν. «Πόσο οδυνηρό είναι να θυμάμαι μερικές απ’ αυτές τις μεσονύχτιες επιδείξεις δυνάμεως!» Η οικογενειακή κατάστασις χειροτέρεψε τόσο πολύ ώστε η Ντέλια, κρατώντας μια φορά ένα μεγάλο μαχαίρι, απείλησε: «Ο ένας ή και οι δυο μας μπορεί να πεθάνωμε, αλλά δεν θα με χτυπήσης αυτή τη φορά.» Ευτυχώς, η ιστορία των Ροζέρο δεν τελείωσε εκεί.
ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΣΤΡΟΦΗΣ
Ο Ντανιέλ μίλα για το σημείο στροφής. «Ήταν ένα Κυριακάτικο πρωινό του Ιουνίου του 1962. Ο Μάριο Χερνάντεθ, ειδικός σκαπανέας (ολοχρόνιος κήρυκας των Μαρτύρων του Ιεχωβά) έκανε τη Γραφική του παρουσίασι στη σύζυγο μου στην πόρτα κι εγώ ήμουν ξαπλωμένος στο κρεββάτι και δεν φαινόμουν. Στην πραγματικότητα, εγώ άκουγα με περισσότερη προσοχή απ’ ό,τι η Ντέλια. Είχα ακούσει ότι η Αγία Γραφή ήταν ένα από τα καλύτερα θρησκευτικά βιβλία στον κόσμο, μολονότι δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό ότι προερχόταν κατ’ ανάγκη από τον Θεό.
«Όταν ο Μάριο Χερνάντεθ έφυγε, πήδηξα από το κρεββάτι και είπα με επιμονή: “Φώναξε τον κήρυκα! Φώναξέ τον να γυρίση πίσω! Θέλω να μελετήσω την Αγία Γραφή.”»
Εδώ επεμβαίνει η Ντέλια. «Ήμουν πολύ επιφυλακτική. Δίστασα δυο-τρεις φορές προτού βγω στο δρόμο για να φωνάξω τον Μάρτυρα.»
Όταν ο Μάρτυς επέστρεψε, ο Ντανιέλ ζήτησε μια Αγία Γραφή. «Θυμάμαι ακόμη την απαντησι του Αδελφού Χερνάντεθ,» συνεχίζει ο Ντανιέλ. «“Ωραία, θα σου φέρω μια Αγία Γραφή, αλλά όχι για να μαζεύη σκόνη. Πρέπει να τη μελετήσης!” Έτσι ήταν πάντα ο Αδελφός Χερνάντεθ. Πολύ ευθύς. Έφθανε αμέσως στο σημείο. Ήξερες πού βρισκόσουν μαζί του.»
Ο Ντανιέλ συνεχίζει: «Μετά από δεκαπέντε μέρες αρχίσαμε μια Γραφική μελέτη, αλλά δεν ήταν πολύ τακτική. Ο αδελφός μου ο Χομέρο άρχισε επίσης να μελετά και έκανε θαυμάσια πρόοδο. Ο Χομέρο εγκατέλειψε γρήγορα τη χρήσι εικόνων, αλλά θυμάμαι ότι του είπα: “Χομέρο, εγώ είμαι ακόμη με το μέρος της παρθένου Μαρίας.” Ο Χομέρο απάντησε: “Αδελφούλη μου, μη σταματήσεις τη μελέτη! Γρήγορα θα καταλάβης.”»
Η απόφασις του Ντανιέλ να κάνη κάτι για όσα μάθαινε ήταν το αποτέλεσμα της επιρροής που είχε επάνω του μια συνέλευσις περιοχής των Μαρτύρων του Ιεχωβά που παρακολούθησε. «Ο Χομέρο μου είπε για τη συνέλευσι που θα γινόταν στην Αμπάτο. Είπα ότι αν είχα αρκετά χρήματα θα πήγαινα.
«Η οργάνωσις που επικρατούσε εκεί, με συγκλόνισε. Πάρα πολλοί άνθρωποι ήσαν συγκεντρωμένοι μαζί. Ένοιωθες την αγάπη που επικρατούσε στο πλήθος. Κανείς δεν κάπνιζε. Κανείς δε χρησιμοποιούσε βρώμικη γλώσσα. Τόσο οι νέοι όσο και οι πιο ηλικιωμένοι δεν “κολλούσαν” στις νεαρές κοπέλλες, ούτε τους έλεγαν αισχρά λόγια. Θυμάμαι ότι σκέφθηκα, “Αυτή είναι η αλήθεια!” Δεν ήταν ο φόβος του θανάτου ή ο φόβος για το τέλος του κόσμου που με παρακίνησε. Ήταν η καθαρότης της οργανώσεως.»
ΟΙ ΡΟΛΟΙ ΑΝΤΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ
«Επέστρεψα σπίτι μου ενθουσιασμένος και ανήγγειλα στη Ντέλια: “Θα γίνω Μάρτυς του Ιεχωβά.”»
«Εσύ είσαι μέθυσος. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είναι,» ήταν η απάντησίς της.
Στο σημείο αυτό, το ζεύγος Ροζέρο μου εξήγησε ότι άρχισε να συμβαίνη κάτι περίεργο. Ο Ντανιέλ άρχισε ν’ αλλάζη τρόπο ζωής προς το καλύτερο και η Ντέλια πήρε αντίθετη στροφή. Φαίνεται ότι η Ντέλια διακατεχόταν από μανία εκδικήσεως. Ο Ντανιέλ επρόκειτο να υποφέρη για όλα τα παθήματα που της είχε προκαλέσει.
«Δεν είχες χρήματα για τρόφιμα, αλλά για την Αγία Γραφή έχεις!» τον χλεύαζε. Η Ντέλια παραδέχεται ότι εσκεμμένα ενοχλούσε τον Ντανιέλ. Ήταν βέβαιη ότι καθώς εκείνος προώδευε πνευματικά, ο κίνδυνος να την κακομεταχειρισθή γινόταν όλο και πιο μικρός.
Σε μια περίπτωσι, ο Ντανιέλ έκλαψε φανερά, «Ντέλια, Ντέλια, έχω αλλάξει! Τι συμβαίνει με σένα;» την ικέτευσε. Ακόμη και ο Μπενίνο ρώτησε τη μητέρα του αν προτιμούσε πραγματικά τα χτυπήματα του περασμένου καιρού.
Καθώς οι γνώσεις του Ντανιέλ μεγάλωναν, έθετε σε ενέργεια ό,τι μάθαινε. «Το ζήτημα των εικόνων με δυσκόλεψε λίγο,» λέει. «Πίστευα ότι μου είχαν συμβή πραγματικά θαύματα σαν αποτέλεσμα της μεσολαβήσεως κάποιας εικόνας. Ωστόσο, ο Μάριο Χερνάντεθ χρησιμοποίησε το εδάφιο 2 Κορινθίους 11:14 σαν επιχείρημά του—“ο Σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός.” Ποια ήταν η αντίδρασίς μου; “Ωραία, οι δαίμονες μπορούν να μας εξαπατήσουν με τα είδωλα. Μακριά λοιπόν απ’ αυτά!”»
Αφού έβγαλε όλα τα είδωλα και τα μαρμάρινα ομοιώματα στην αυλή, ο Ντανιέλ τα εξηφάνισε. «Τρομοκρατήθηκα κι έτρεξα ν’ απομακρυνθώ από το σπίτι περιμένοντας να πέση η στέγη σαν έκφρασι της θείας οργής,» θυμάται η Ντέλια, «παρακαλώντας συγχρόνως, “Σε παρακαλώ, αγαπητέ μου Θεέ, συγχώρησε αυτό τον αμαθή. Σε παρακαλώ μη μας τιμωρήσεις!”»
Ο Ντανιέλ, όμως, είχε κάνει την αλλαγή. Στις 4 Μαΐου 1963 βαπτίσθηκε συμβολίζοντας την αφιέρωσί του στον Θεό. «Μετά απ’ αυτό άρχισε ο αγώνας,» συνεχίζει ο Ντανιέλ. «Το κάπνισμα ήταν πραγματικό πρόβλημα. Θυμάμαι ότι στο πρόγευμα συνήθιζα να λέω: “Μη μου δίνεις ψωμί, φέρε μου καπνό.” Αλλά υπερνίκησα κι αυτό το ελάττωμα.»
Η ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΙΟ ΦΩΤΕΙΝΗ
Ο Ντανιέλ και ο Χομέρο Ροζέρο ήσαν οι πρώτοι Μάρτυρες στη Λατακούνγκα. Οι αδελφοί αυτοί θυμούνται τα λόγια του Άρθουρ Μπόννο, ο οποίος υπηρετούσε σαν επίσκοπος περιοχής: «Να συμπεριφέρεσθε σαν Χριστιανοί διότι έτσι θα ανοίξετε τη θύρα και για άλλους.» Και αυτό πραγματικά έκαναν. Η Ντέλια, με τον καιρό, αφιέρωσε τη ζωή της στον Ιεχωβά, και το έκανε αυτό το 1965.
Ο Ντανιέλ θυμάται με ποιον τρόπο τον ενθάρρυνε ο επίσκοπος εκκλησίας, ο Λουίς Ναρβάεθ, ν’ αποκτήση περισσότερη αυτοπεποίθηση, με τα εξής λόγια: «Ντανιέλ, έμαθες την αλήθεια από την Αγία Γραφή, και αυτό είναι πραγματικό κατόρθωμα. Γιατί δεν μαθαίνεις να φτιάχνης μανίκια, κι έτσι να κόβης και να ράβης κοστούμια; Να γίνης ράφτης!»
«Αυτό και έκανα,» λέει ο Ντανιέλ, χαμογελώντας. «Ο Λουίς μου έφερνε τα παλιά του κοστούμια. Εγώ τα ξήλωνα τελείως και τα ξανάφτιαχνα. Έτσι, εγώ έμαθα την τέχνη και ο Λουίς απέκτησε σχεδόν καινούργια κοστούμια. Έκανα μια επιχείρησι· άνοιξα ένα όμορφο κατάστημα με βιτρίνες. Έγινα αριστοτέχνης ράφτης. Δεν ζητούσα πια προπληρωμές. Οι πελάτες με πλήρωναν μόνοι τους εκ των προτέρων. Αργότερα, με τη βοήθεια του Ιεχωβά πήραμε ένα σπίτι.»
Αλλά καθώς η αλήθεια της Αγίας Γραφής μεγάλωνε στην καρδιά του, ο Ντανιέλ κατάλαβε ότι χρειαζόταν, όχι περισσότερα χρήματα, αλλά περισσότερο χρόνο για κήρυγμα. Ο Χομέρο, ο αδελφός του, είχε αρκετές θαυμάσιες οικιακές Γραφικές μελέτες και ο Ντανιέλ ήθελε ν’ αποκτήση την ίδια χαρά. Έτσι, τον Ιούλιο του 1968 ανέλαβε υπηρεσία ειδικού σκαπανέως. Εκείνο τον καιρό, υπήρχαν 12 βαπτισμένοι διαγγελείς της Βασιλείας στην εκκλησία και 80 περίπου άτομα παρακολουθούσαν τις συναθροίσεις.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΞΑΠΛΩΝΕΤΑΙ ΣΤΗ ΛΑΤΑΚΟΥΝΓΚΑ
Όταν ο Λουίς Ναρβάεθ επρόκειτο να φύγη από τη Λατακούνγκα, ο Ντανιέλ θυμάται τα λόγια του: «Ντανιέλ, θέλω να σου αφήσω ένα “πρόβατο.”» Το ενδιαφερόμενο αυτό άτομο ήταν η σύζυγος ενός γνωστού γιατρού της Λατακούνγκα, του Δρα Μάριο Μοσκόζο. Μετά από δυο βδομάδες από τότε που άρχισε η μελέτη, άρχισε να συμμετέχη σ’ αυτή και ο Δρ Μοσκόζο.
«Ο Μάριο Μοσκόζο ήταν πάντοτε πολύ ταπεινός,» θυμάται ο Ντανιέλ. «Ποτέ δεν με έκανε να αισθανθώ κατωτερότητα. Στην πραγματικότητα, έγινα κι εγώ μαθητής. Έπρεπε να μελετώ για να βρίσκω τις απαντήσεις στις ερωτήσεις του. Ο Δρ Μοσκόζο ήταν διευθυντής της τράπεζας αίματος, και όταν φθάσαμε στο ζήτημα του αίματος, το συζητήσαμε πολύ ανοικτά. Μέσα σε λίγες εβδομάδες εγκατέλειψε τη θέσι που είχε στην τράπεζα αίματος.»
Μέσα σ’ έξι μήνες, ο Μάριο Μοσκόζο, ο οποίος αργότερα έγινε οικογενειακός γιατρός του προέδρου της δημοκρατίας, ευχαρίστησε δημοσία τον Ντανιέλ που τον βοήθησε να βρη την αλήθεια. Έστειλε τον Ντανιέλ να μελετήση με τους συγγενείς του. «Και τότε συνέβη έκρηξις της αλήθειας!» εξηγεί η Ντέλια. «Ο κατάλογος που είχαμε έμοιαζε με τηλεφωνικό ευρετήριο—επρόκειτο για τις οικογένειες Άρμα, Μπράβο, Κορονέλ, Λεόν, Βιλλαγκομέθ. Περισσότερα από 30 μέλη αυτών των οικογενειών αφιέρωσαν τη ζωή τους στον Ιεχωβά, για να μην αναφέρωμε τα πολλά παιδιά και τους άλλους που παρακολουθούσαν τακτικά τις συναθροίσεις.
«Σε τριάμισυ χρόνια, βαπτίσθηκαν 60 νέα άτομα και τη συνάθροισι στη Λατακούνγκα την παρακολουθούσε ένα ποσοστό 200 τοις εκατό.»
ΆΛΛΟΙ ΔΙΟΡΙΣΜΟΙ
Το 1971, η οικογένεια Ροζέρο διωρίσθηκε στο Καγιάμπε, μια μικρή κοινότητα με 8.000 κατοίκους. «Πήραμε μαζί μας όλη την οικογένεια,» αναφέρει ο Ντανιέλ, «περιλαμβανομένης και της πεθεράς μου.» Σε τριάμισυ χρόνια, ιδρύθηκε μια εκκλησία στην Καγιάμπε, και 12 άτομα έκαναν το θετικό βήμα της αφιερώσεως και συμβόλισαν αυτή την αφιέρωσι με το εν ύδατι βάπτισμα.
Το έτος 1974 βρήκε την οικογένεια Ροζέρο στο Οταβάλο του Ισημερινού. «Και πάλι μετακόμισε εκεί ολόκληρη η οικογένειά μας, εκτός από τον Μπενίνο και την πεθερά μου, η οποία είχε μείνει μαζί του για να του μαγειρεύη. Αλλά η οικογένεια οπωσδήποτε μεγάλωσε,» λέει ο Ντανιέλ, ακτινοβολώντας από χαρά. «Σε δυο χρόνια, 11 νέα άτομα βαπτίσθηκαν, στα οποία περιλαμβάνονταν και τρεις νέοι που έγιναν γαμβροί μου. Νυμφεύθηκαν τρεις από τις κόρες μου.»
Η μάστιγα του πληθωρισμού, ιδιαίτερα από το 1973, έγινε ένα ολοένα και πιο δύσκολο πρόβλημα για την οικογένεια Ροζέρο στη συνέχισι της υπηρεσίας τους ως ειδικοί σκαπανείς. Αλλά συνέχισαν. Το 1976 επαναδιωρίσθηκαν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, τη Λατακούνγκα, όπου η οικονομική έντασις δεν είναι και τόσο μεγάλη.
«Η μεγαλύτερη ενθάρρυνσις για μένα, που με βοηθεί να συνεχίσω την υπηρεσία μου, είναι μια προοδευτική οικιακή Γραφική μελέτη,» εξηγεί ο Ντανιέλ. «Ζητώ από τον Ιεχωβά τακτικά να με κατευθύνη σε κάποιο άτομο που θέλει πραγματικά την αλήθεια, διότι αυτό ενθαρρύνει τόσο εμένα όσο και το σπουδαστή. Προς το παρόν, υπάρχει μια “όμορφη” οικογένεια που προχωρεί και έρχεται στις συναθροίσεις. Πιστεύω ότι ο τρόπος με τον οποίον περιγράφει ο σύζυγος την πνευματική του ανάπτυξι είναι πολύ αποκαλυπτικός. Λέει, “Καθολικός από παράδοσι, Βαπτιστής από συναίσθημα, Μάρτυς του Ιεχωβά με ακριβή γνώσι.”»
ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΒΙΒΛΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ
Η συζήτησίς μας τελειώνει και βγαίνομε στην αυλή όπου υπάρχουν άφθονα τζιννιά, τριαντάφυλλα και κλήματα. Κατά μήκος του Ποταμού Κουτούχι πολλά κοπάδια βόσκουν σ’ ένα χαλί από χλόη ανάμεσα σε πολύχρωμα ρούχα που είναι απλωμένα για να στεγνώσουν. Σκονισμένοι ευκάλυπτοι θροΐζουν από το αεράκι. Ο ουρανός είναι καταγάλανος. Η Ντέλια σκέπτεται.
«Οι άνθρωποι μου λένε ότι είμαι γεμάτη ζωή,» λέει. «Ξέρετε, όλα αυτά τα οφείλω στην αλήθεια της Αγίας Γραφής. Ποιος ξέρει που θα βρίσκονταν τα παιδιά μου χωρίς το Λόγο του Θεού; Και τα επτά είναι βαπτισμένα και τακτοποιημένα. Η αλήθεια μου έδωσε μια εντελώς καινούργια ζωή, καινούργια ευτυχία.» Χαμογελά και δηλώνει: «Θα εξακολουθήσωμε να υπηρετούμε τον Ιεχωβά και να εμπιστευώμαστε στην κατεύθυνσί του.»
Και ο Ντανιέλ προσθέτει: «Η αλήθεια είναι η ζωή μου. Είμαι βέβαιος ότι αν δεν είχα γνωρίσει την αλήθεια, θα είχα πεθάνει από το πολύ ποτό.» Λέω στον Ντανιέλ ότι κάθε φορά που τον βλέπω φαίνεται όλο και πιο νέος. Εκείνος γελά και λέει: «Ξέρεις, οι άνθρωποι εδώ στη Λατακούνγκα λένε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Στην πραγματικότητα μάλιστα, μου λένε ότι αυτό πρέπει να έχη κάποια σχέσι με το κήρυγμά μου. Θα ήθελα να σας δείξω μερικά Γραφικά εδάφια, εδώ στον Ψαλμό 92:14, 15: “Θέλουσι καρποφορεί και εν αυτώ τω βαθεί γήρατι, θέλουσιν είσθαι ακμάζοντες και ανθηροί· διά να αναγγέλλωσιν ότι δίκαιος είναι ο Κύριος, το φρούριόν μου· και δεν υπάρχει αδικία εν αυτώ”.»