«Αγαθά Νέα» Φέρνουν Χαρά στην Κεντρική Αφρική

ΜΕΤΑΞΥ των τελευταίων λόγων του αναστημένου Ιησού Χριστού προτού αναληφθή στους ουρανούς ήσαν τα λόγια ‘Θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες ως τα πιο απομεμακρυσμένα μέρη της γης.’ Μολονότι σε πολλές διάνοιες η Κεντρική Αφρική είναι απομεμονωμένη και ‘από τα πιο απομεμακρυσμένα μέρη της γης,’ το γεγονός αυτό δεν έχει εμποδίσει την αλήθεια του Λόγου του Θεού ή το άγγελμα της βασιλείας του να διαδοθή ακόμη και στα πιο μικρά και πιο μακρινά χωριά εκεί.—Πράξ. 1:8.

Το 1947, ενδιαφερόμενα άτομα ζήτησαν με δική τους πρωτοβουλία να τους σταλούν από την Εταιρία Σκοπιά Βιβλικά έντυπα. Χωρίς κάποια άμεση επαφή με Μάρτυρες του Ιεχωβά, συγκεντρώνονταν για να διαβάσουν και να εξετάσουν τις εκδόσεις που λάμβαναν ταχυδρομικώς. Στην αρχή συναθροίζονταν μόνο άνδρες. Αλλά σύντομα κατάλαβαν την ανάγκη να παρευρίσκωνται οι σύζυγοι και τα παιδιά τους. Έτσι, μετέφραζαν τα Γαλλικά έντυπα προφορικά στην τοπική γλώσσα. Όταν έμαθαν ότι το βάπτισμα ήταν μια Χριστιανική απαίτησις, αυτός ο όμιλος έκανε μια διευθέτησι για βάπτισμα το 1949. Επειδή κανένας απ’ αυτούς δεν είχε βαπτισθή προηγουμένως, εξέλεξαν ένα άτομο να βαπτισθή πρώτα. Αυτός, εν συνεχεία, βάπτισε τους άλλους. Μολονότι στερούντο κατανοήσεως ωρισμένων Βιβλικών αρχών, έδειχναν αξιόλογο ζήλο.

Αυτό δεν διέφυγε της προσοχής των θρησκευτικών εχθρών. Το 1950 τέθηκαν απαγορεύσεις στην εισαγωγή και κυκλοφορία όλων των εντύπων εκδόσεως της Εταιρίας Σκοπιά. Όταν όμως καταργήθηκε η αποικιακή κυβέρνησις στο τέλος της δεκαετίας του 1950, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έλαβαν νομική αναγνώρισι και το δικαίωμα να εισάγουν Βιβλικά έντυπα. Και εκτός απ’ αυτό, η άφιξις ιεραποστόλων έδωσε μια ώθησι στο έργο κηρύγματος της Βασιλείας.

Μια Θρησκεία Που Δεν Φοβάται τους Νεκρούς

Πολύ σύντομα, ακόμη και στα πιο μακρινά χωριά, οι άνθρωποι έμαθαν για μια θρησκεία της οποίας τα μέλη δεν φοβούνται τους νεκρούς. (Εκκλ. 9:5, 10· Ιεζ. 18:4) Επί αιώνες, ο λαός της Κεντρικής Αφρικής ζη με το φόβο των νεκρών. Μάλιστα, μεγάλο μέρος της ζωής τους περιστρέφεται γύρω από το θάνατο και τις συνήθειες που σχετίζονται με τους νεκρούς. Γίνονται θυσίες για την εξευμένισι των νεκρών, και αφήνουν έξω τροφή για τα πνεύματα. Έτσι, η κατάστασις των νεκρών αποτελεί συχνά θέμα συνομιλίας στη δράσι κηρύγματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Η αλήθεια της Βίβλου έχει ανοίξει τα μάτια πολλών. Παραδείγματος χάρι, ένας άνδρας ο οποίος ισχυριζόταν ότι η νεκρή θεία του τον επισκεπτόταν τακτικά το βράδυ, ρωτήθηκε σχετικά με το τι εκείνη ήθελε. Απάντησε: ‘Να γίνη μια θυσία γι’ αυτήν στην όχθη του ποταμού.’ Και αν δεν γινόταν η θυσία; Υπήρχε η απειλή του θανάτου. Αυτή η θεία, ενόσω ζούσε, υπήρξε πολύ στοργική και τον είχε αναθρέψει από μωρό. Αλλά όταν πέθανε, ενεργούσε δήθεν σαν ένας φοβερός απειλητικός τύραννος. Θα μπορούσε να είναι πραγματικά το ίδιο πρόσωπο; Με τη λογική και τη χρήσι της Αγίας Γραφής, αυτός ο άνδρας και άλλοι σαν κι αυτόν έχουν απελευθερωθή από το φόβο των νεκρών. Αυτά τα άτομα έχουν μάθει ότι τα οράματα, οι φωνές και τα φαντάσματα είναι έργο εκπεσμένων αγγέλων, των δαιμόνων.—Παράβαλε με 2 Κορινθίους 11:3, 14· Εφεσίους 6:12· Αποκάλυψις 16:14.

Παρ’ όλα αυτά, η πιστή προσκόλλησις στις Βιβλικές διδασκαλίες φέρνει πολλές δύσκολες δοκιμασίες. Όταν το σώμα ενός νεκρού συγγενούς ταφή, η οικογένεια συγκεντρώνεται στο σπίτι όπου γίνεται αγρυπνία και ακολουθούν πράξεις που όπως λένε κάνουν ευτυχισμένο το πνεύμα του νεκρού. Συνήθως παρατηρείται και άγριος χορός. Το να μετάσχη κανείς σε τέτοιες πράξεις, θα ήταν σαν να ωμολογούσε ανοιχτά ότι πιστεύει στις αντιγραφικές διδασκαλίες για τους νεκρούς. Βέβαια δεν μπορεί να το κάνη αυτό ένας αληθινός Χριστιανός. Αλλά πώς θεωρείται η αποχή απ’ αυτές τις πράξεις; Θεωρείται σαν μια δημόσια ομολογία ότι το άτομο είναι υπεύθυνο για το θάνατο του νεκρού. Τι δοκιμασία είναι αυτή για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά να κατηγορούνται από την οικογένειά τους ότι είναι δολοφόνοι, μολονότι όλοι καταλαβαίνουν ότι μια τέτοια κατηγορία είναι εντελώς ψεύτικη και γελοία!

Αλλά υπήρχε και κάτι άλλο που εξέπληξε πολλούς. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά προσηλώνονται στις αρχές που εκτίθενται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές σχετικά με το γάμο. Οι αποστολές των Καθολικών και των Προτεσταντών έκλειναν τα μάτια στη συνήθεια της νυμφεύσεως πολλών γυναικών. Για το λαό της Κεντρικής Αφρικής, η ασφάλεια βρίσκεται στην απόκτησι πολλών παιδιών, λόγω της υψηλής βρεφικής θνησιμότητας. Το να έχη κανείς πολλά παιδιά είναι ένας τρόπος να εξασφαλίση το ότι κάποιο απ’ αυτά θα τον φροντίση όταν αρρωστήση και γεράση. Η απόκτησις πολλών παιδιών απαιτεί πολλές γυναίκες. Έτσι, η πολυγαμία γίνεται δεκτή σαν παράδοσις και σαν οικονομική αναγκαιότης. Συνήθως, κανείς δεν προσπαθεί να ισχυρισθή ότι το να έχη αρκετές συζύγους κάτω από την ίδια στέγη, συμβάλλει σε ευτυχισμένο τρόπο ζωής. Μάλιστα, πολλοί σύζυγοι και πολλές γυναίκες έχουν δηλητηριασθή λόγω των ανταγωνισμών και της ζήλειας αντιζήλων γυναικών.

Προς έκπληξι πολλών, Αφρικανοί εγκατέλειψαν την πολυγαμία όταν έγιναν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αλλά αυτό δεν έγινε χωρίς δυσκολίες. Συχνά, παρατηρείται έντονη οικογενειακή πίεσις σ’ ένα άνδρα να πάρη περισσότερες γυναίκες. Φαντασθήτε, επιστρέφοντας από τον τόπο της εργασίας σας μια μέρα, να διαπιστώσετε ότι η οικογένειά σας είχε αγοράσει μια δεύτερη γυναίκα για σας και, ενώ ήσασταν στην εργασία, την είχε ήδη εγκαταστήσει στο σπίτι σας! Η εκλογή μεταξύ του να υπομείνετε το θυμό μιας εξαγριωμένης οικογένειας, που αριθμεί ίσως μέχρι 200 άτομα, και του να διακρατήσετε τις Βιβλικές αρχές είναι μια από τις πολλές δοκιμασίες που αντιμετωπίζουν οι δούλοι του Ιεχωβά στην Κεντρική Αφρική.

Κηρύττοντας στην Κεντρική Αφρική

Το να συζητήσης θρησκευτικά θέματα με τους ανθρώπους στην Κεντρική Αφρική είναι τόσο φυσικό όσο φυσική είναι η συζήτησις για τον καιρό ή τα σπορ στη Βόρειο Αμερική ή στην Ευρώπη. Δεν χρειάζεται να χτυπήσης την πόρτα στα χωριά, επειδή σχεδόν όλες οι εργασίες γίνονται στην ύπαιθρο κάτω από τη σκιά ενός δένδρου. Με μια γρήγορη ματιά διαπιστώνεις αν υπάρχη κανείς στο σπίτι ή όχι. Συχνά, στο τέλος μιας Βιβλικής συζητήσεως, ο Μάρτυς βρίσκεται μ’ ένα ακροατήριο 10, 20 ή ακόμη και 30 περαστικών που σταματούν να ακούσουν. Στη χώρα, οι Μάρτυρες μπορεί να ταξιδεύουν πολλά χιλιόμετρα με ποδήλατο για να φθάσουν στους κατοίκους ενός μικρού χωριού, μόνο και μόνο για να διαπιστώσουν ότι οι άνθρωποι έχουν ήδη ακούσει για το Λόγο του Θεού από έναν επισκέπτη συγγενή τους ο οποίος τους μετέφερε ότι είχε ακούσει. Συνήθως, οι χωρικοί είναι έτοιμοι να ακούσουν περισσότερα.

Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχτισαν Αίθουσες Βασιλείας από το ένα άκρο της χώρας ως το άλλο. Εκεί, Μάρτυρες από διάφορες φυλές συγκεντρώνονται με ομόνοια. Αυτό δεν είναι μικρό κατόρθωμα, όπως μπορεί να δη κανείς από ότι συμβαίνει στις Προτεσταντικές εκκλησίες. Παραδείγματος χάρι, όταν κάποτε ένας πάστορας μιας φυλής εστάλη ως επίσκοπος μιας εκκλησίας της οποίας τα μέλη προέρχονταν από κάποια άλλη φυλή, αυτό το νέο «ποίμνιο» τον χτύπησε τόσο σοβαρά αυτόν και τη γυναίκα του, ώστε χρειάσθηκαν νοσοκομειακή περίθαλψι.

Το έργο και οι αρχές των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Κεντρική Αφρική μολονότι δεν εκτιμώνται πάντοτε, προκάλεσαν τον παγκόσμιο σεβασμό και θαυμασμό. Αλλά αργότερα, δημιουργήθηκε εθνικιστική πίεσις, και το έργο τους τέθηκε υπό απαγόρευσι το 1976. Η τότε κυβέρνησις είχε την άποψι ότι μια οργάνωσις που δεν συμμετείχε σε πολιτικούς σκοπούς, δεν θα μπορούσε να είναι παραδεκτή. Ωστόσο, δεν υπήρξε καμμιά εχθρότητα στους Μάρτυρες ατομικά. Οι συναθροίσεις διεξήγοντο σε ιδιωτικά σπίτια, και μολονότι η δράσις από σπίτι σε σπίτι δεν ήταν δυνατή, το γενικό ενδιαφέρον των ανθρώπων στα θρησκευτικά ζητήματα διάνοιγε πολλές ευκαιρίες για να μεταδώσουν τη Βιβλική αλήθεια σ’ αυτούς. Μολονότι περίπου 40 Μάρτυρες έμειναν αρκετούς μήνες στη φυλακή και λίγοι έχασαν την εργασία τους, τα δικαστήρια ήσαν αμερόληπτα και οι περιστάσεις δημιούργησαν ευκαιρίες για να κηρυχθή το όνομα του Θεού.

Στις 20 Σεπτεμβρίου 1979, έγινε μια αλλαγή στην κυβέρνησι, και η χώρα επανέκτησε το αρχικό της όνομα, Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία. Η νέα κυβέρνησις υποσχέθηκε να αποκαταστήση πλήρη ελευθερία στο λαό. Πόσο μεγάλη ήταν η χαρά των Μαρτύρων του Ιεχωβά όταν, στις 27 Σεπτεμβρίου 1979, ψηφίσθηκε ένα διάταγμα άρσεως της απαγορεύσεως!

Οι πληροφορίες για τη δραστηριότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Κεντρική Αφρική δεν θα ήταν πλήρεις αν δεν αναφέραμε το ζωτικό ρόλο που έπαιξαν οι περιοδεύοντες επίσκοποι οι οποίοι επισκέπτονται τακτικά όλες τις εκκλησίες. Η χώρα είναι αραιοκατοικημένη, με πόλεις και χωριά που συνδέονται με χωματόδρομους και είναι αδιάβατοι στη διάρκεια της εποχής των βροχών. Η συγκοινωνία γι’ αυτά τα μέρη δεν έχει σταθερό πρόγραμμα, και τα λεωφορεία και τα φορτηγά συχνά διακόπτονται. Πολλές φορές οι περιοδεύοντες επίσκοποι περνούν μήνες χωρίς τα οφέλη του ηλεκτρισμού ή του τρεχούμενου νερού, ζώντας κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Ωστόσο, αυτοί οι αδελφοί συνεχίζουν πιστά το έργο τους, κατανοώντας ότι οι επισκέψεις τους μπορούν να κάνουν πολλά για να ενθαρρύνουν τις εκκλησίες.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Κεντρική Αφρική εκτιμούν το ότι έχουν απελευθερωθή από το φόβο των νεκρών. Είναι ευγνώμονες που οι σκέψεις τους δεν περιορίζονται σε μια φυλή ή χωριό, αλλά ότι αποτελούν μέρος μιας παγκόσμιας αδελφότητας ενωμένης με αγάπη. Η επιμέλεια και το έργο τους έχει γνωστοποιήσει την ελπίδα της βασιλείας του Θεού σε όλη τη χώρα. Επίσης οι αρχές τους έχουν κερδίσει το σεβασμό πολλών, ακόμη κι εκείνων που δεν θέλουν να δεχθούν το Χριστιανικό τρόπο ζωής. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά χαίρουν καθώς εξακολουθούν να γνωστοποιούν τα «αγαθά νέα» σ’ αυτό το ‘απομεμακρυσμένο μέρος της γης.’—Αποκ. 14:6, 7, ΜΝΚ.