Στο Βάθος των Ειδήσεων

Οι Πιο Μικροί «Ασθενείς»

● Η χειρουργική επέμβαση στη μήτρα σημείωσε μια νέα πρόοδο πρόσφατα όταν χειρούργοι στην Καλιφόρνια εισήγαγαν ένα μικροσκοπικό πλαστικό σωλήνα στην κύστη ενός εμβρύου για να απορροφήσει ένα ουρητικό εμπόδιο. Αυτά τα νέα επιτεύγματα στη θεραπεία αγέννητων βρεφών δείχνουν «πιθανότατα ότι το βρέφος με γενετικό ελάττωμα που μπορεί να θεραπευτεί βρίσκεται στο αρχικό στάδιο να υπολογισθεί σαν ασθενής,» λένε οι γιατροί που γράφουν στο «Περιοδικό του Αμερικανικού Ιατρικού Συνδέσμου» (JAMA). Αλλά στο ίδιο περιοδικό, ένας δημοσιογράφος εγείρει ένα πολύπλοκο ηθικό ερώτημα σχετικά μ’ αυτούς τους αγέννητους «ασθενείς»:

«Δεν είναι αντιφατικό να χαρακτηρίζουν οι γιατροί το έμβρυο σαν ‘ασθενή’ όταν ένας από τους όρους γι’ αυτό είναι ότι οι γιατροί δεν πρέπει να εγκαταλείπουν ένα τέτοιο άτομο κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες;» Κι όμως εγκατάλειψη του μικρού ‘ασθενούς’ είναι όταν ο γιατρός κάνει έκτρωση. Γι’ αυτό, το JAMA λέει ότι υπάρχει μια «φανερή ασυνέπεια στην ενθάρρυνση για θεραπεία του εμβρύου από τη μια πλευρά και στο σεβασμό της προτιμήσεως των γονέων για έκτρωση από την άλλη.» (14 Αυγούστου 1981, σσ. 772-777) Αυτό το δίλημμα για τους γιατρούς και τη νέα ομάδα των μικρούλικων ‘ασθενών’ τους, δείχνει ζωηρά τη θέση της Βίβλου ότι η ζωή και μέσα κι έξω από τη μήτρα δεν είναι είδος για πέταμα.—Ψαλμ. 139:13-16· Έξοδ. 21:22-24.

‘Το Καλό Είναι Κακό’;

● Αρμόδιοι των Βρετανικών κοινωνικών υπηρεσιών πρόσφατα είπαν σ’ ένα ανδρόγυνο που ήταν οι θετοί γονείς 47 παιδιών ότι ήταν ακατάλληλοι να υιοθετήσουν ένα παιδί. Σύμφωνα με τη «Σταρ,» του Τορόντο, οι υπάλληλοι δήλωσαν ότι «ένα παιδί που μεγαλώνει στο χαρούμενο περιβάλλον του σπιτιού του δεν θα δοκιμάσει αρκετές ‘αρνητικές εμπειρίες.’» Ένα γράμμα προς το ανδρόγυνο ανέφερε τα εξής: « Από τις συνεντεύξεις και τις εκθέσεις σας φαίνεται ότι και οι δυο σας είχατε λίγες ή καθόλου αρνητικές εμπειρίες σαν παιδιά, και φαίνεται επίσης ότι απολαμβάνετε μια συζυγική σχέση χωρίς καυγάδες και λογομαχίες.» Το απογοητευμένο ανδρόγυνο είπε χαρακτηριστικά: «Είναι απίστευτο να λέγεται ότι δεν είμαστε κατάλληλοι επειδή δεν καυγαδίζουμε ούτε λογομαχούμε.»

Πρέπει, πραγματικά, τα παιδιά να εκτίθενται σε «καυγάδες και λογομαχίες» για να εξασφαλίσουν μια ισορροπημένη ζωή; Η σοφή συμβουλή της Γραφής «δίδαξον το παιδίον εν αρχή της οδού αυτού» δεν υπονοεί βέβαια καυγάδες στο σπίτι. Ασφαλώς υπάρχουν πολλές τέτοιες «αρνητικές εμπειρίες» έξω από το σπίτι. Οι ιδέες μερικών κοινωνικών λειτουργών αυτού του κόσμου θυμίζουν την προειδοποίηση του Ησαΐα στον αρχαίο Ισραήλ: «Ουαί εις εκείνους, οίτινες λέγουσι το κακόν καλόν και το καλόν κακόν.»—Παρ. 22:6· Ησ. 5:20.

Ταλάντευση στη Βία

● Σκεπτόμενα άτομα συχνά διερωτιούνται γιατί υπάρχει τόση πολλή βία στη Βόρεια Ιρλανδία ανάμεσα σε ανθρώπους που ομολογούν ότι είναι Χριστιανοί. Ένας αρθρογράφος της «Ντέιλι Τέλεγκραφ» του Λονδίνου, ο Κρίστοφερ Μόνκτον, πρόσφατα έδωσε κάποια εξήγηση. Ανέφερε, για παράδειγμα, ότι ο Ιρλανδός Καθολικός αρχιεπίσκοπος Καρδινάλιος Φη, είχε ορθά δηλώσει ότι «οι άνθρωποι που εσκεμμένα αφαιρούν μια αθώα ζωή διαπράττουν ένα ειδεχθές έγκλημα κατά του νόμου του Θεού.» Αλλά, στο μεταξύ, ο καρδινάλιος είχε προειδοποιήσει, επίσης, ότι αν η Βρετανική κυβέρνηση «συνεχίσει την άκαμπτη στάση της» στη διαμάχη με τους Ιρλανδούς φυλακισμένους, «τελικά θ’ αντιμετωπίσει την οργή ολόκληρου του Εθνικιστικού πληθυσμού.» Ο Φη αμφισβήτησε ακόμη το δικαίωμα της κυβερνήσεως ν’ ανακηρύξει ένα φυλακισμένο «δολοφόνο ή αυτόχειρα.»

«Η σημασία των λόγων του,» γράφει ο Καθολικός λαϊκός Μόνκτον, «είναι ότι, μολονότι η βία είναι κάτι κακό, δικαιολογείται σ’ ένα λογικό βαθμό, από τη βία που επιβάλλει η Βρετανική Κυβέρνηση». Όμως, συνέχισε, «αυτή η αντίληψη της αντιμετωπίσεως της ‘καθιερωμένης βίας’ με πραγματική βία οφείλεται περισσότερο στο Μαρξισμό και καθόλου στη Χριστιανοσύνη.» Ο αρθρογράφος δήλωσε ότι μια τέτοια διπρόσωπη μέθοδος «μόνο σύγχυση μπορεί να φέρει στους ανθρώπους και να τους κάνει ν’ αμφιβάλλουν για τη θέση της Εκκλησίας.» Έτσι, ο Μόνκτον κατέληξε στο συμπέρασμα: «Αν ο Καρδινάλιος Φη και οι συνεπίσκοποί του είχαν διδάξει με σαφήνεια όχι μόνο ότι η βία είναι κάτι κακό αλλά ότι και τίποτα στην παρούσα Ιρλανδική κατάσταση . . . δεν μπορεί ακόμα και στον παραμικρό βαθμό να δικαιολογήσει οποιεσδήποτε πράξεις δολοφονίας και αυτοκτονίας που συμβαίνουν, θα υπήρχε τουλάχιστον μια πιθανότητα ότι λιγότερες . . . πράξεις βίας» θα διαπράττονταν.