Η Οδός του Δικαίου Εξακολουθεί να Γίνεται Λαμπρότερη

«Όταν ο εξουσιάζων επί ανθρώπους είναι δίκαιος . . . θέλει είσθαι ως το φως της πρωίας, όταν ανατέλλη ο ήλιος.»—2 Σαμ. 23:3, 4

1. Τι μας οδηγεί να περιμένουμε το 2 Σαμουήλ 23:3, 4, και πραγματοποιήθηκε αυτό;

ΤΟ φως στο δρόμο των δούλων του Ιεχωβά από τους πιο παλιούς καιρούς ως το σημερινό εξακολούθησε να αυξάνει. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο από το αξιοσημείωτο έτος 1914 οπότε, όπως έδειξαν οι εξελίξεις εδώ πάνω στη γη, «αι βασιλείαι του κόσμου έγειναν του Κυρίου ημών [Ιεχωβά] και του Χριστού αυτού.» (Αποκ. 11:15) Το φως από το Λόγο του Θεού έλαμψε σαν το φως του ήλιου σε «πρωίαν ανέφελον» για να φωτίσει ακόμη πιο καθαρά την οδό που πρέπει να βαδίσουν οι δούλοι του Ιεχωβά.—2 Σαμ. 23:3, 4.

2. Πώς μπορούμε να θεωρήσουμε τις περιοδικές διορθώσεις στις απόψεις;

² Εν τούτοις, ίσως να φαίνεται σε μερικούς ότι η οδός αυτή δεν προχώρησε πάντοτε κατ’ ευθείαν μπροστά. Κατά καιρούς εξηγήσεις που δόθηκαν από την ορατή οργάνωση του Ιεχωβά παρουσίασαν διορθώσεις, φαινομενικά σε προηγούμενα σημεία απόψεων. Αλλά αυτό δεν συνέβη στην πραγματικότητα. Θα μπορούσε αυτό να παραβληθεί μ’ αυτό που είναι γνωστό στους κύκλους της ναυσιπλοΐας σαν πλεύση διαδρομών (ζιγκ-ζαγκ). Με διάφορους χειρισμούς στα πανιά οι ναύτες μπορούν να κάνουν το πλοίο να πηγαίνει από τα δεξιά στ’ αριστερά, πίσω και μπρος, αλλά όλο αυτό το διάστημα κάνουν πρόοδο προς τον προορισμό τους παρά τους αντίθετους ανέμους. Και αυτός ο προορισμός που είναι μπροστά στους δούλους του Ιεχωβά είναι οι «νέοι ουρανοί και νέα γη» που υποσχέθηκε ο Θεός.—2 Πέτρου 3:13.

3. Ποια απόδειξη υπάρχει ότι ο Ιεχωβά εξακολουθεί να ευλογεί τους Μάρτυρές του;

³ Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ιεχωβά Θεός εξακολουθεί να ευλογεί την παγγήινη δράση των μαρτύρων του, όπως καθοδηγείται από τον «πιστόν και φρόνιμον δούλον». Αυτό μπορεί να το δει κανείς από τους καρπούς. Θυμηθείτε ότι ο Ιησούς είπε: «Παν δένδρον καλόν κάμνει καλούς καρπούς.» Και αυτοί οι δίκαιοι καρποί είναι φανεροί σήμερα διεθνώς μόνο σ’ ένα λαό—την ενωμένη, παγγήινη κοινωνία των Μαρτύρων του Ιεχωβά.—Ματθ. 7:17.

4, 5. Εκτός από τον Θεόπνευστο λόγο του, ποιο άλλο μέσον έχει χρησιμοποιήσει ο Ιεχωβά Θεός για να καθοδηγεί το λαό του;

⁴ Άσχετα με το που μπορεί να ζούμε πάνω στη γη, ο Λόγος του Θεού εξακολουθεί να χρησιμεύει σαν φως στο δρόμο μας και σαν λύχνος στην πορεία μας σχετικά με τη διαγωγή μας και τις δοξασίες μας. (Ψαλμ. 119:105) Αλλά ο Ιεχωβά Θεός έχει προμηθεύσει επίσης την ορατή οργάνωση του, τον «πιστόν και φρόνιμον δούλον» του, που αποτελείται από χρισμένους με το πνεύμα Χριστιανούς, για να βοηθούν τους Χριστιανούς σ’ όλα τα έθνη να κατανοούν και να εφαρμόζουν κατάλληλα τη Γραφή στη ζωή τους. Αν δεν είμαστε σ’ επαφή μ’ αυτόν τον αγωγό επικοινωνίας που χρησιμοποιεί ο Θεός, δεν θα προοδεύσουμε στο δρόμο για τη ζωή, άσχετα με το πόσο πολλή ανάγνωση της Βίβλου μπορεί να κάνουμε.—Παράβαλε Πράξ. 8:30-40.

⁵ Σχετικά με τον αγωγό επικοινωνίας του Θεού, ο Ιησούς είπε ότι ο «πιστός και φρόνιμος δούλος» θα προμήθευε πνευματική τροφή στον κατάλληλο καιρό για όλους τους ακολούθους του και ότι θα διόριζε αυτόν τον «δούλον» πάνω σ’ όλα τα υπάρχοντά του. (Ματθ. 24:45-47) Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι ο απόστολος Παύλος, στα εδάφια Εφεσίους 4:11-16, έδειξε ότι η Χριστιανική εκκλησία χρειαζόταν όχι μόνο αυτά τα θεόπνευστα μέσα όπως είναι οι απόστολοι και οι προφήτες αλλά επίσης ευαγγελιστές, ποιμένες και διδασκάλους για να βοηθήσουν τους Χριστιανούς να φτάσουν σε ενότητα πίστεως και σε ακριβή γνώση του Υιού του Θεού, και για ν’ αποκτήσουν πλήρη πνευματική ωριμότητα.—Βλέπε επίσης 1 Κορινθίους 1:10· Φιλιππησίους 1:9-11.

6. Εξαιτίας ποιων παραγόντων έγινε αναγκαίο κατά καιρούς να ξαναεκτιμήσουν απόψεις;

⁶ Αυτός ο «πιστός και φρόνιμος δούλος», που είναι συνταυτισμένος με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, έχει πραγματικά χρησιμοποιηθεί από τον Ιεχωβά Θεό για να καθοδηγήσει, να ενισχύσει και να κατευθύνει το λαό του. Είναι αλήθεια, ότι επειδή το φως λάμπει προοδευτικά, και επειδή έγιναν λάθη λόγω ανθρώπινης ατέλειας και αδυναμίας, αυτοί οι Χριστιανοί χρειάστηκε, σε μερικές περιπτώσεις, να ξαναεκτιμήσουν απόψεις και διδασκαλίες. Αλλά δεν κατέληξε αυτό σε τελειοποίηση, προς όφελός τους; Εξετάστε μερικά παραδείγματα.

ΤΟ ΑΝΤΙΛΥΤΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

7. Γιατί και πάνω σε ποια βάση έγινε τόσο έξοχη από τους σπουδαστές της Βίβλου η διδασκαλία του αντιλύτρου;

⁷ Το 1878, ο Κάρολος Τ. Ρώσσελ, που αργότερα έγινε ο πρώτος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, διέκοψε τις σχέσεις του με τον συνεκδότη του περιοδικού Κήρυξ της Πρωίας, τον Ν. Χ. Μπάρμπουρ, για το ζήτημα του αντιλύτρου. Ο Κύριος Μπάρμπουρ απέρριψε την πίστη στη δύναμη της θυσίας του Ιησού να αφαιρεί αμαρτίες. Για χρόνια αργότερα οι Σπουδαστές της Γραφής, όπως ονόμαζαν τους εαυτούς τους τότε αυτοί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, θεώρησαν ότι το αντίλυτρο ήταν η κύρια διδασκαλία της Γραφής. Και δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η σωτηρία μέσω πίστεως στο αντίλυτρο του Χριστού τονίζεται στο Λόγο του Θεού. ( Ιωάν. 3:16· Πράξ. 4:12· Εβρ. 5:9· Αποκ. 7:10) Η λυτρωτική θυσία του Ιησού είχε προσκιαστεί προφητικά από την προσφορά του Ισαάκ από τον Αβραάμ και από τις θυσίες κάτω από τον Μωσαϊκό νόμο. Είχε προλεχθεί επίσης από τους προφήτες. Έτσι οι Σπουδαστές της Γραφής έθεσαν μεγάλη έμφαση σ’ όσα είχε κάνει ο Ιησούς Χριστός για το ανθρώπινο γένος.—Λουκ. 24:25-27, 44.

8. (α) Τι είδαν κατόπιν ότι είχε μεγαλύτερη σπουδαιότητα; (β) Σε τι οδήγησε αυτό, αλλά τι διόρθωση έγινε τις μετέπειτα δεκαετηρίδες;

⁸ Εν τούτοις, η Γραφή δείχνει ότι υπάρχει κάτι πολύ πιο σπουδαίο από την προσωπική μας σωτηρία. Είναι το μεγάλο ζήτημα που περιλαμβάνει την παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά, την οποία ο Σατανάς αμφισβήτησε τον καιρό της ανταρσίας στην Εδέμ. (Γέν. 3:15· 1 Κορ. 15:24, 25· Αποκ. 11:15· 12:10) Χρειάζεται να διεκδικηθεί το όνομα του Ιεχωβά. Πραγματικά ολόκληρο το θέμα της Βίβλου, από τη Γένεση ως την Αποκάλυψη, είναι η Μεσσιανική Βασιλεία, με την οποία αυτό το ένδοξο όνομα διεκδικείται, εξυψώνεται για πάντα! Γύρω στις 75 φορές διαβάζουμε στη Γραφή τη διακήρυξη του ίδιου του Θεού: ‘Θέλουσι γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά.’a Οι Μάρτυρες του έφτασαν να εκτιμήσουν με τον καιρό ότι τα πλάσματα μπορούσαν να παρακαλέσουν τον Ιεχωβά Θεό επειδή περιλαμβανόταν το όνομά του και επειδή «πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά θέλει σωθή.» (Ρωμ. 10:13· Ιωήλ 2:32· Σοφ. 3:9 [ΜΝΚ]) Έτσι για μερικά χρόνια το όνομα του Ιεχωβά και η διεκδίκησή του είχαν γίνει τόσο εξέχοντα ώστε οι επικριτές των Μαρτύρων τους κατηγόρησαν ότι δεν πίστευαν στον Ιησού Χριστό. Αλλά, το πολύ που μπορούσε να λεχθεί είναι ότι αυτό ήταν υπερβολική έμφαση. Όπως εκτιμούν πολύ καλά οι τακτικοί αναγνώστες της Σκοπιάς στις τελευταίες δεκαετίες, οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά ασφαλώς αποδίδουν την κατάλληλη τιμή στον ρόλο του Ιησού για την επεξεργασία των σκοπών του Θεού. Πραγματικά ο προφητικός λόγος του Ιεχωβά συγκεντρώνεται στον Ιησού σαν τον ‘αρχηγόν της σωτηρίας’ του Θεού.—Εβρ. 2:10· 12:2· Αποκ. 19:10.

9. Ποια αρχή που διέπει την επιστημονική πρόοδο φαίνεται να έχει εφαρμογή εδώ;

⁹ Αυτές οι προσαρμογές μπορεί να λεχθεί ότι ακολουθούν μια αρχή που λέγεται ότι κυβερνά την πρόοδο της επιστημονικής αλήθειας. Με λίγα λόγια, λειτουργεί κάπως έτσι: Στην αρχή γίνεται μια υπόθεση που χρειάζεται να αποδειχθεί με επιχειρήματα. Αυτή περιέχει μεγάλες πιθανότητες διαφωτίσεως ή πρακτικής εφαρμογής. Αλλά κατόπιν με τον καιρό βλέπουν ότι έχει ορισμένα ελαττώματα ή αδυναμίες. Έτσι η τάση είναι να πάνε προς μια πρόταση στο άλλο άκρο. Αργότερα διαπιστώνεται ότι ούτε αυτή η πρόταση αντιπροσωπεύει ολόκληρη την αλήθεια, και έτσι γίνεται ένας συνδυασμός των έγκυρων σημείων και των δυο προτάσεων. Επανειλημμένα αυτή η αρχή έχει εφαρμοσθεί με τον τρόπο που έχει εκπληρωθεί το Παροιμίες 4:18.b

ΔΙΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΚΗΡΥΓΜΑ

10, 11. Με τη σειρά τους, ποιες δυο προτάσεις τονίστηκαν, αλλά ποιο ήταν το τελικό αποτέλεσμα;

¹⁰ Εξετάστε άλλο ένα παράδειγμα προοδευτικής κατανοήσεως: Για 40 περίπου χρόνια οι Σπουδαστές της Γραφής τόνιζαν τη σπουδαιότητα να καλλιεργούν μια ωραία Χριστιανική προσωπικότητα, κι αυτή την καλλιέργεια την ονόμαζαν «ανάπτυξη χαρακτήρος.» Είχε τονισθεί τόσο πολύ επειδή είχε παραμεληθεί από τον λεγόμενο Χριστιανικό κόσμο. Είναι αλήθεια ότι οι Χριστιανοί έπρεπε επίσης να δώσουν μαρτυρία μιλώντας και σ’ άλλους για τους σκοπούς του Θεού, αλλά αυτό ήταν λίγο πολύ δευτερεύον ζήτημα. Αργότερα, όταν ο λαός του Θεού εκτίμησε τη σπουδαιότητα του ονόματος του Ιεχωβά και ότι έπρεπε να είναι μάρτυρες για το όνομά του και τη βασιλεία του, αυτό τονίσθηκε, με αποτέλεσμα να δοθεί λιγότερη προσοχή στην καλλιέργεια μιας χριστοειδούς προσωπικότητας. Έφεραν το επιχείρημα ότι πάνω απ’ όλα τα άλλα ο Ιησούς ήρθε για να δώσει μαρτυρία, και ότι το κήρυγμα είναι εκείνο που πραγματικά μετράει. Χρειάστηκε να βρεθεί μια ισορροπία ανάμεσα στις δύο προτάσεις.—Ρωμ. 10:10· Γαλ. 5:22, 23.

¹¹ Στον κατάλληλο καιρό, αυτή η επιθυμητή ισορροπία επιτεύχθηκε. Οι Χριστιανοί χρειάζονται και να καλλιεργούν τους καρπούς του πνεύματος του Θεού και να δίνουν μαρτυρία άφοβα και πιστά για τον Ιεχωβά. Και οι δυο αυτές απαιτήσεις είναι σπουδαίες. Δεν μπορούμε να παραμελήσουμε τη μία με τη σκέψη ότι κάνουμε την άλλη. Ο απόστολος Παύλος είπε: «Ουαί δε είναι εις εμέ εάν δεν κηρύττω!» Αλλά είπε επίσης: «Δαμάζω το σώμα μου και δουλαγωγώ, μήπως εις άλλους κηρύξας, εγώ γείνω αδόκιμος.»—1 Κορ. 9:16, 27.

ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΙΣ ‘ΥΠΕΡΕΧΟΥΣΕΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ’

12, 13. (α) Ποια άποψη πάρθηκε πρώτα σχετικά με τις «υπερέχουσες εξουσίες» του Ρωμαίους 13:1; (β) Σε ποια αντίθετα άκρα οδήγησε αυτό, αλλά με ποια φανερή ωφέλεια;

¹² Η κατάληξη στη σωστή κατανόηση των εδαφίων Ρωμαίους 13:1-7 προμηθεύει ακόμη ένα παράδειγμα «ναυσιπλοΐας» προς τη σωστή άποψη. Οι πρώτοι Σπουδαστές της Γραφής κατανόησαν σωστά ότι οι ‘υπερέχουσες εξουσίες’, ήταν οι κυβερνητικοί άρχοντες αυτού του κόσμου. (Παράβαλε Εξουσιοδοτημένη Μετάφραση και Μετάφραση Νέου Κόσμου.) Με βάση αυτή την κατανόηση συμπέραναν ότι αν ένας Χριστιανός στρατολογιόταν σε καιρό πολέμου ήταν υποχρεωμένος να υπηρετήσει στο στρατό, να φορέσει στολή και να πάει στη μάχη. Αλλά μπορούσε αν επρόκειτο πραγματικά να σκοτώσει κάποιον συνάνθρωπο, να πυροβολήσει στον αέρα.

¹³ Ήταν, όμως πολύ φανερό ότι ο απόστολος Παύλος δεν μπορούσε να συνηγορεί για μια τέτοια πορεία. Δημιουργήθηκε το ερώτημα: Μπορούσαν λοιπόν οι «υπερέχουσες εξουσίες», να αναφέρονται στον Ιεχωβά Θεό και στον Ιησού Χριστό; Για ένα διάστημα, ο λαός του Θεού είχε αυτή την άποψη. Και στη διάρκεια των ταραγμένων χρόνων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αυτό τουλάχιστον τους ενίσχυσε να ‘υπακούουν στον Θεό μάλλον παρά σε ανθρώπους,’ καθώς οικοδομούσαν μια θαυμαστή ιστορία άφοβης Χριστιανικής ουδετερότητας σ’ ολόκληρη τη γη. (Πράξ. 5:28, 29) Ποτέ δεν υπήρξε αντίρρηση ότι οι Χριστιανοί πρέπει να δίνουν την πρώτιστη υποταγή τους στον υπέρτατο Κύριο Ιεχωβά και στο Μεσσιανικό Βασιλέα του, τον Ιησού Χριστό. Αλλά είναι συγχρόνως αυτές οι «υπερέχουσες εξουσίες» στις οποίες πρέπει να ‘δίνουμε φόρο, δασμό και τιμή ;—Ρωμ. 13:7.

14. Πώς είδαν τελικά κάτω απ’ το αληθινό φως του το ζήτημα της υποταγής στις κοσμικές κυβερνητικές εξουσίες;

¹⁴ Ευτυχώς, το έτος 1962, ο Ιεχωβά οδήγησε το λαό του σε μια κατανόηση της αρχής της σχετικής υποταγής. Κατανοήθηκε ότι οι αφιερωμένοι Χριστιανοί πρέπει να υπακούουν τους κοσμικούς άρχοντες σαν τις ‘υπερέχουσες εξουσίες,’ αναγνωρίζοντάς τις πρόθυμα σαν ‘υπηρέτην Θεού’, ή υπηρέτη για το καλό τους. (Ρωμ. 13:4) Αλλά, αν αυτές οι «εξουσίες» τους ζητούν να παραβούν τους νόμους του Θεού, τι θα γίνει τότε; Ως τον καιρό εκείνο οι Χριστιανοί υπάκουαν στην εντολή στο Ρωμαίους 13:1: «Πάσα ψυχή ας υποτάσσηται εις τας ανωτέρας εξουσίας.» Αυτό όμως εξηγήθηκε από τα λόγια του Ιησού, όπως αναγράφονται στο Ματθαίος 22:21: « Απόδοτε λοιπόν τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα, και τα του Θεού εις τον Θεόν.» Έτσι κάθε φορά που ο «Καίσαρ» ζητεί από τους Χριστιανούς να κάνουν πράγματα αντίθετα στο θέλημα του Θεού, πρέπει να βάζουν το νόμο του Ιεχωβά πάνω από το νόμο του «Καίσαρα». Αυτό είναι αντίθετο σ’ εκείνο που εφαρμόζεται στο λεγόμενο Χριστιανικό κόσμο γενικά. Πολλοί δήθεν Χριστιανοί πολύ λίγο διστάζουν να παραβούν τους νόμους του Θεού όταν τους διατάζει να το κάνουν αυτό ο Καίσαρ. Ένας πατριώτης μάλιστα εκφράστηκε μ’ αυτό τον τρόπο: « Η χώρα μας! . . . είθε νάχει αυτή πάντοτε δίκιο αλλά για μας αυτή είναι η χώρα μας, είτε έχει δίκιο είτε άδικο.» Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά! Όταν διατάζονται να πάνε αντίθετα στο θέλημα του Θεού, απαντούν με τα λόγια των αποστόλων του Ιησού, λέγοντας: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.»—Πράξ. 5:29.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΚΟΝΟΙ

15, 16. (α) Ποια ήταν για μακρό διάστημα η κατανόησή τους σχετικά με το ποιοι είναι διάκονοι του Θεού; (β) Ποιες διορθώσεις έγιναν, και γιατί; (γ) Αλλά ποια ελαττώματα είχε αυτή η διόρθωση;

¹⁵ Για ν’ αναφέρουμε ένα ακόμη παράδειγμα προοδευτικής διαφωτίσεως, ας πάρουμε το ερώτημα για το αν όλοι οι ειλικρινά αφιερωμένοι Χριστιανοί είναι διάκονοι, άσχετα με ηλικία ή φύλο. Για πολλά χρόνια οι Μάρτυρες του Ιεχωβά πίστευαν ότι όλοι όσοι μετανοούσαν, μεταστρέφονταν, ασκούσαν πίστη στον Θεό και στον Χριστό, αφιέρωναν τους εαυτούς τους στον Ιεχωβά να κάνουν το θέλημά του όπως αποκαλυπτόταν από τον Χριστό, και βαπτίζονταν, ήταν πραγματικά διάκονοι. Αλλά κατόπιν μερικοί έφεραν αντιρρήσεις. Οι κυβερνητικές εξουσίες συχνά δεν εκτιμούσαν αυτή τη θέση. Έφεραν επίσης το επιχείρημα ότι πολλές γλώσσες δεν είχαν τον αντίστοιχο όρο «διάκονος» και έτσι δεν θα έπρεπε να τον μεταχειρίζονται με μια θρησκευτική έννοια εκείνοι που η γλώσσα τους είχε τον όρο αυτό. Επίσης, έφεραν το επιχείρημα ότι το βάπτισμα δύσκολα φαινόταν να είναι αρκετή τελετή χειροτονίας. Αλλά, ήταν αυτές έγκυρες αιτίες για να περιορίσουμε την ονομασία «διάκονος» στους διορισμένους σε υπηρεσία στην εκκλησία, στους πρεσβυτέρους και τους «διακόνους,» ή διακονικούς υπηρέτες;

¹⁶ Το γεγονός είναι ότι ο νόμος της χώρας συνήθως επιτρέπει σε κάθε θρησκευτική οργάνωση το δικαίωμα να καθορίσει η ίδια τι κάνει ένα άτομο να είναι διάκονός της. Αν άλλοι δεν εκτιμούν τη θέση τους ή δεν συμφωνούν μαζί τους, αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Ούτε έχει σημασία το ότι πολλές γλώσσες δεν έχουν την αντίστοιχη λέξη για τον όρο «διάκονος». Αυτό δεν πρέπει να εμποδίζει εκείνους που η γλώσσα τους έχει αυτό τον όρο—Αγγλική, Ιταλική, Ισπανική κ.ά—να τον χρησιμοποιούν αν εξυπηρετεί κάποιο νόμιμο σκοπό.

17, 18. Ποιοι πραγματικά μπορούν να ονομασθούν «διάκονοι,» και πώς πρέπει να θεωρούν τη «διακονία» τους;

¹⁷ Ο όρος «διάκονος» είναι ένας χρήσιμος όρος, γιατί αναφέρεται σ’ ένα ειδικό είδος «υπηρέτου», σ’ έναν που έχει έναν εξυψωμένο, ειδικό διορισμό υπηρεσίας. Οποιοσδήποτε, άσχετα με ηλικία και φύλο, που μπορεί να δείξει ότι έχει καλή κατανόηση του θελήματος και των σκοπών του Θεού για το ανθρώπινο γένος, και που έχει συμμορφώσει τη ζωή του ή τη ζωή της σύμφωνα με τις Βιβλικές αρχές, και που έχει κάνει επίσης αφιέρωση κι έχει βαπτιστεί τηρώντας την εντολή του Ιησού στο Ματθαίος 28:19, 20, είναι αληθινά ένας από τους διακόνους του Θεού. Πραγματικά, μπορούμε να πούμε ότι ένα τέτοιο άτομο είναι πιο κατάλληλο να μιλά για τον Θεό από οποιονδήποτε από κείνους που έχουν παρακολουθήσει θεολογικά σεμινάρια αλλά που δεν καταλαβαίνουν τους σκοπούς του Θεού και ίσως να μην έχουν συμμορφώσει τη ζωή τους σύμφωνα με τις δίκαιες απαιτήσεις του Θεού. Εκείνοι που υπηρετούν αληθινά τον Θεό μπορούν να πουν μαζί με τον απόστολο Παύλο: «την διακονίαν μου δοξάζω.»—Ρωμ. 11:13.

¹⁸ Πρέπει να τονιστεί ότι ο όρος «διάκονος» δεν είναι τίτλος, αλλά περιγραφή. (Παράβαλε Ματθαίος 20:28.) Δεν είναι αρκετό για ένα άτομο να κάνει τα βήματα που του δίνουν τα προσόντα να βαπτιστεί σαν δούλος του Ιεχωβά. Το άτομο πρέπει να κάνει τη διακονία του, την «ιερή υπηρεσία» του στον Ιεχωβά Θεό, κύριο σκοπό στη ζωή του. Αλλιώς, άσχετα με το πόσο χρόνο μπορεί να αφιερώνει στη διακονία του λόγω περιστάσεων που είναι έξω από τον έλεγχό του, δεν θα μπορούσε κατάλληλα να ονομάσει τον εαυτό του διάκονο να θεωρηθεί, από τους άλλους ότι είναι ένας από τους διακόνους του Θεού.—Ρωμ. 12:1· 2 Τιμ. 4:5.

19. (α) Σε τι κατέληξαν αυτές οι εξελίξεις κατανοήσεως, αλλά πώς ευλογήθηκαν οι πιστοί; (β) Ποια είναι η διευθέτηση του Ιεχωβά για τη διανομή πνευματικής τροφής, και γιατί θα πρέπει αυτή να είναι πάντοτε η εκλογή μας;

¹⁹ Βέβαια, τέτοιες εξελίξεις κατανοήσεως, που περιλαμβάνουν μια πορεία σαν να λέγαμε με ζιγκ- ζαγκ, χρησίμευσε σαν δοκιμασία της πιστότητας για κείνους που είναι συνταυτισμένοι με τον «πιστό και φρόνιμο δούλο». Όμως, γίνεται συνεχής πρόοδος προς πληρέστερη κατανόηση του «ευαγγελίου» και όλων των πραγμάτων που περιλαμβάνει. Υπήρξε η πείρα εκείνων που έμειναν στενά προσκολλημένοι στην οργάνωση του Θεού ότι, ερωτήματα και πράγματα δύσκολα να κατανοηθούν, γίνονται πάντοτε σαφή με το πέρασμα του χρόνου. Και καθώς το φως λάμπει όλο και καθαρότερα, πόσο αποδεικνύεται ότι αυτή η οδός θερμαίνει και ικανοποιεί την ψυχή! Είναι όπως το εξέφρασε ο Πέτρος όταν μερικοί από τους μαθητές σκανδαλίστηκαν για τη διδασκαλία του Ιησού: «Κύριε, προς τίνα θέλομε υπάγει; Λόγους ζωής αιωνίου έχεις.» (Ιωάν. 6:68) Ο Κύριος Ιησούς Χριστός έχει ακόμη εκείνους τους «λόγους» και τους διανέμει μέσω της μιας οργανώσεως του «πιστού και φρονίμου δούλου» που χρησιμοποιεί σήμερα πάνω στη γη. Είναι σαν το «καλόν δένδρον» που περιέγραψε ο Ιησούς ότι παράγει «καρπόν καλόν.» (Ματθ. 7:17) Εκτός απ’ αυτό η μόνη άλλη εκλογή είναι η συνταύτιση με το πολιτικό «θηρίο» του Σατανά και τη «Βαβυλώνα τη Μεγάλη,» την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψεύτικης θρησκείας. (Αποκ. 13:1· 17:5) Κανένας αφιερωμένος Χριστιανός δεν θα ήθελε να επιστρέψει σ’ αυτό!—2 Πέτρ. 2:22· Ιωάν. 14:6.

20. (α) Γιατί μπορούμε να είμαστε τώρα πιο βέβαιοι από οποτεδήποτε άλλοτε για ‘το φως που λάμπει’; (β) Ποιο ευτυχισμένο μέλλον είναι μπροστά σ’ όλους εκείνους που εκλέγουν την οδό του αυξανόμενου φωτός;

²⁰ Πραγματικά, «φως σπείρεται δια τον δίκαιον.» (Ψαλμ. 97:11) Οι Παροιμίες 4:18 εκπληρώνονται, με το ότι «η οδός των δικαίων» είναι σαν φως που λάμπει όλο και λαμπρότερα. Αν κατά καιρούς υπάρχει κάποιος βαθμός διορθώσεως, αυτό πάντοτε καταλήγει σε βελτιωμένη κατάσταση. Η τελειοποίηση της γνώσεως δεν έγινε μάταια. Με τον Χριστό τώρα βασιλεύοντα, η διαφώτιση που απολαμβάνει ο λαός του Ιεχωβά «είναι ως το φως της πρωίας, όταν ανατέλλει ο ήλιος.» (2 Σαμ. 23:3, 4· Ματθ. 25:31) Πραγματικά είναι ευνοημένοι όλοι εκείνοι που υπηρετούν πιστά μαζί με την οργάνωση του «πιστού και φρονίμου δούλου», του ορατού μέσου επικοινωνίας του Ιεχωβά! Αυτοί έκαναν τη σοφή εκλογή, γιατί η οδός τους οδηγεί στον πολύτιμο στόχο της αιώνιας ζωής στη νέα τάξη που δημιουργεί ο Ιεχωβά.—Ησ. 65:17, 18· 66:22.

[Υποσημειώσεις]

[Πλαίσιο στη σελίδα 31]

Μέσω μελέτης και πείρας οι δούλοι του Ιεχωβά διακρίνουν τώρα με κατάλληλη ισορροπία:

Ότι η διεκδίκηση του ονόματος του Ιεχωβά είναι πιο σπουδαία από τη σωτηρία των πλασμάτων.

Ότι η εκδήλωση ζήλου στη μαρτυρία και η καλλιέργεια των καρπών του πνεύματος έχουν όμοια σπουδαιότητα.

Ότι η υποταγή του Χριστιανού στις κοσμικές εξουσίες είναι μια σχετική υποταγή.

Την τιμημένη θέση τους ως διακόνων, που αληθινά εκπροσωπούν τον Ιεχωβά, άσχετα με τον τρόπο που τους βλέπουν οι άλλοι.

[Διάγραμμα/Εικόνα στη σελίδα 27]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Προχωρώντας ζικ-ζακ ενάντια στον άνεμο