Πηγαίνοντας για το Εκουαντόρ

ΣΤΟ Εκουαντόρ συναντιέται ο βοριάς με το νότο. Εδώ, σ’ αυτό το πιο μικρό από τα έθνη της Νότιας Αμερικής στα παράλια του Ειρηνικού, συναντιούνται το βόρειο με το νότιο ημισφαίριο στον ισημερινό. Στην κυριολεξία ο ‘βοριάς’ απέχει ένα βήμα από το νότο.

Παρατηρώντας το περίγραμμα του Εκουαντόρ στο χάρτη μπορεί να θυμηθεί κανείς την παλέττα του ζωγράφου, και ο Κόλπος του Γκουαγιακίλ είναι σαν μια τρύπα της παλέτας. Καταπράσινες ζούγκλες, κάτασπρα στην κορυφή κύματα, βελουδένιες πεδιάδες και οφειοειδή ποτάμια μαζί με τις εκβολές τους υποκλίνονται στις πανύψηλες χιονοσκέπαστες κορυφές των Άνδεων κάτω από το γαλάζιο ουρανό που μοιάζει με ομπρέλλα. Όλο το χρόνο οι κάτοικοι απολαμβάνουν ταυτόχρονα την ξηρή τροπική θερμοκρασία και το δροσερό ανοιξιάτικο κλίμα. Και αν προσθέσουμε σ’ αυτά τις μεγάλες ποικιλίες χρωμάτων που έχουν οι φυτείες και οι αγροί από καφέ, κακάο, μπανάνες, ρύζι, βαμβάκι, πεπόνια, μήλα, σταφύλια, ανανάδες, παπάγιες και τη χαρακτηριστική ναραντζίλλα, ο καλλιτέχνης έχει απεριόριστες ευκαιρίες να εκφράσει τα αισθήματά του.

Ο πληθυσμός του Εκουαντόρ είναι τόσο ενδιαφέρον και ποικίλος όσο και η τοπογραφία του. Εύκολα βλέπει κανείς Ισπανούς ανοιχτόχρωμους, ιθαγενείς με πολύχρωμα ρούχα, μαύρους από την Αφρική και τη Τζαμάικα, αρκετούς Ανατολίτες άποικους και πολλούς και διάφορους Ευρωπαίους. Αλλά οι περισσότεροι από τα 8.644.000 και πλέον των κατοίκων, που χαρακτηριστικό τους γνώρισμα είναι η φιλόξενη φύση τους και το χαμόγελό τους, είναι μίγμα διαφόρων φυλών.

Στο Εκουαντόρ το μονοπώλιο για 300 χρόνια της Καθολικής Εκκλησίας δημιούργησε ένα κατεστημένο θρησκευτικό περιβάλλον. Αλλά άνεμοι αλλαγής άρχισαν να πνέουν πριν από σαράντα περίπου χρόνια και η μελέτη της Γραφής έφερε καιρούς αναψυκτικούς που συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν πρωτοστατήσει σ’ αυτή την αλλαγή και η ιστορία τους δείχνει την αφοσίωση και τη σταθερότητά τους. Μάλιστα, ενώ φαίνεται να έχει ξεθωριάσει η θρησκευτική επιρροή, η αληθινή Χριστιανοσύνη βρίσκεται στα ύψη στο Εκουαντόρ.

Οι Πρώτες Προσπάθειες Αμείφθηκαν

Ας πάμε πίσω στο 1935. Ο Τέοντορ Λαγκούνα και ο σύντροφός του έφεραν το άγγελμα της βασιλείας του Θεού στο Εκουαντόρ εκείνο το έτος της οικονομικής κρίσεως. Στους 10 μήνες που έμειναν εκεί διέθεσαν 1.432 ώρες στο έργο κηρύγματος, και έσπειραν μερικούς σπόρους της αληθείας σε καλό έδαφος, κι έφεραν εξαίρετο καρπό μετά από 40 χρόνια.

Τώρα πάμε στο έτος 1946. Η Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ εκπαίδευε εκατοντάδες πρόθυμους ιεραποστόλους. Εκείνο τον Σεπτέμβριο, οι απόφοιτοι Τόμας και Μαίρη Κλίνγκενσμιθ, μαζί με τον Γουώλτερ και τη Γουιλμέττα Πέμπερτον, έφτασαν στην πρωτεύουσα του Εκουαντόρ Κουίτο, γεμάτοι ζήλο για το έργο μαρτυρίας. Χρειάστηκε πραγματικός αγώνας για να υπερνικήσουν ανθρώπινες παραδόσεις τριών αιώνων με τα λίγα Ισπανικά που ήξεραν. Το έργο με κάρτες μαρτυρίας, με ομιλίες σε φωνογραφικούς δίσκους και με χειρονομίες επειδή δεν ξέρανε καλά τη γλώσσα, κατέληξε στην πρώτη οργανωμένη συνάθροιση των Μαρτύρων του Ιεχωβά εκεί τον Οκτώβριο του 1946. Οι προσπάθειες των ιεραποστόλων ευλογήθηκαν όταν παραβρέθηκαν οκτώ άτομα, ανάμεσα στους οποίους κι ένας ντόπιος. Τον επόμενο ακριβώς μήνα, επτά Εκουαντοριανοί και τέσσερις ιεραπόστολοι κήρυτταν στο τμήμα του Κουίτο Μαγκνταλένα.

Ανάμεσα στους επτά που συμβόλισαν την αφιέρωσή τους στον Ιεχωβά με το βάπτισμα στο νερό τον Αύγουστο του 1947 ήταν ο Ραμόν Ρεντίν και ο Πέντρο Τούλες. Τώρα, στην ηλικία των ογδόντα δυο χρόνων, ο Αδελφός Ρεντίν υπηρετεί ακόμη σαν ειδικός σκαπανέας ή ολοχρόνιος διάκονος της βασιλείας. Ο Αδελφός Τούλες, που τώρα είναι πάνω από τριάντα τέσσερα χρόνια στην ολοχρόνια υπηρεσία, ήταν ο πρώτος Εκουανταριανός που παρακολούθησε τη Σχολή Γαλαάδ (το 1951).

Το Έργο στο Κουίτο και Γκουαγιακίλ Αμείβεται

Φθάνουμε τώρα στο 1948. Έξι ακόμη ιεραπόστολοι από τη Γαλαάδ ήρθαν στο Κουίτο κι έμειναν στο λιμάνι Γκουαγιακίλ.

Η Λόττη Φόστερ, που είναι τώρα ογδόντα χρόνων, ήρθε στο Εκουαντόρ με τον όμιλο του 1948 και μένει ακόμη εδώ. «Έσπειρα και πότισα,» λέει η Αδελφή Φόστερ για τα τριάντα τρία της χρόνια στην ιεραποστολική υπηρεσία, και προσθέτει: «Βέβαια βοήθησα πολλούς να αφιερωθούν στον Θεό. Αλλά σε πολλές περιπτώσεις έδινα έντυπα και άρχιζα μελέτες και κατόπιν οι άνθρωποι μετακόμιζαν. Αργότερα, σε μερικές από τις μεγάλες μας συνελεύσεις, τους συναντούσα πάλι, βαπτισμένους και ισχυρούς την πίστη. . . . Πραγματικά, ο Ιεχωβά κάνει τον αγρό του παραγωγικό.»—1 Κορινθίους 3:6-9.

Η Φερν Νόμποα ήρθε επίσης στο Εκουαντόρ το 1948. Σήμερα η Αδελφή Νόμποα εξακολουθεί να υπηρετεί με την οικογένειά της σε μια χώρα που την έκανε πατρίδα της. Αναπολώντας το παρελθόν, θυμάται: «Στο τμήμα του Κουίτο Μαγκνταλένα, ο παπάς περιερχόταν τους δρόμους καβάλα στο ποδήλατό του και συγκέντρωνε τα πλήθη του για να μας διώξουν. Τουλάχιστον μια φορά μας κυνήγησαν από την περιοχή.»

Αλλά ο διωγμός ήταν άκαρπος, και ο Ιεχωβά ευλόγησε το έργο κηρύξεως της βασιλείας. Έτσι, σήμερα υπάρχουν δεκατέσσερις εκκλησίες στο Κουίτο.

Το Γκουαγιακίλ, εμπορικό λιμάνι του ειρηνικού, άκουσε τη Βιβλική αλήθεια τον ίδιο χρόνο, το 1948. Ο Άλμπερτ και η Ζόλα Χόφφμαν ήταν από τους πρώτους σκαπανείς που υπηρέτησαν σ’ αυτή την πόλη. Η Αδελφή Χόφφμαν τερμάτισε πιστά την επίγεια ζωή της το 1975, αλλά ο Άλμπερτ λέει τα εξής για τις πρώτες καρποφόρες προσπάθειές τους:

«Εργαζόμασταν κατά ζεύγη για να βοηθούμε ο ένας τον άλλο στα Ισπανικά. Λέγαμε απλώς ότι είχαμε ένα θαυμάσιο και σπουδαίο άγγελμα, και ανοίγαμε το γραμμόφωνο. Μαζευόταν πλήθος και τους δίναμε έντυπα, ιδιαίτερα το βιβλίο ‘Η Αλήθεια Θέλει Σας Ελευθερώσει,’ που έγινε μια από τις πιο δημοφιλείς εκδόσεις σ’ αυτή την πόλη. . . . Στην πρώτη μας συνάθροιση ήρθαν τέσσερις ενδιαφερόμενοι.»

Τον Μάρτιο του 1949, ο Ν. Νορρ (τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά) έκανε την πρώτη του επίσκεψη στο Εκουαντόρ. Στο Κουίτο, ογδόντα δύο τον άκουσαν να δίνει την ομιλία του με το φως των κεριών. Στο Γκουαγιακίλ μετά από δυόμισι μόνο μήνες δράσεως των Ιεραποστόλων, 280 συγκεντρώθηκαν για ν’ ακούσουν την ομιλία του Αδελφού Νορρ.

Μέχρι τότε το γραφείο της Εταιρίας στη Νέα Υόρκη είχε τη φροντίδα του έργου κηρύξεως της Βασιλείας στο Εκουαντόρ. Ωστόσο, δημιουργήθηκε ένα γραφείο τμήματος στο Γκουαγιακίλ με πενήντα τρεις δραστήριους διαγγελείς της βασιλείας και θαυμάσιες προοπτικές για επέκταση.

Διωγμός

Η γεμάτη ζήλο δράση για να δοθεί μαρτυρία για τη βασιλεία δεν πέρασε απαρατήρητη. Ανησύχησαν τα άλλα θρησκευτικά στοιχεία. Περιέργως, αυτή η αρχική ανησυχία δεν ήρθε από την Καθολική Εκκλησία η οποία ισχυρίζεται ότι αντιπροσωπεύει το 95 τα εκατό του πληθυσμού, αλλά από έναν Προτεσταντικό ευαγγελικό όμιλο. Αλλά οι επιθέσεις ενάντια στους Μάρτυρες στο επίσημο ευαγγελιστικό περιοδικό ήγειραν το ενδιαφέρον των ερευνητικών ανθρώπων, πολλοί από τους οποίους τελικά δέχθηκαν την αληθινή Χριστιανοσύνη.

Η Ρωμαιο-Καθολική Εκκλησία δεν επρόκειτο να μείνει ουδέτερη. Το 1951 ξέσπασε μια οχλοκρατία στο Κουίτο. Ωστόσο, ο λαός του Ιεχωβά ανέλαβε άμεση δράση για να ‘υπερασπίσει και να νομιμοποιήσει τα αγαθά νέα’. (Φιλιππησίους 1:7) Το Άρθρο 168 του Συντάγματος του Εκουαντόρ εγγυάται ελευθερία συνειδήσεως σε όλες τις μορφές και εκδηλώσεις της, περιλαμβανομένης και της ελεύθερης λατρείας για τη θρησκεία που έχει εκλέξει το άτομο.

Η κύρια εφημερίδα του Κουίτο υπεράσπιζε το δικαίωμα των Μαρτύρων για ελευθερία λατρείας. Οι κυβερνητικές αρχές προειδοποίησαν τους κληρικούς, και αυτός που ήταν υπεύθυνος για την οχλοκρατία ταπεινώθηκε λέγοντας ότι δεν επρόκειτο να ξανασυμβεί αυτό.

Μερικοί παπάδες προφανώς πίστευαν ότι οι ίδιοι αποτελούσαν τη εξουσία και δεν πέρασε πολύς καιρός που έγιναν και νέες οχλοκρατίες ενάντια στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Κι’ άλλες προσφυγές έγιναν στις αρμόδιες κυβερνητικές αρχές με αποτέλεσμα να στείλει η κυβέρνηση ένα τηλεγράφημα στις 3 Δεκεμβρίου του 1952. Το τηλεγράφημα έλεγε καθαρά ότι οι ιεραπόστολοι Μάρτυρες πρέπει να τυγχάνουν «κατάλληλης προστασίας» από τις βίαιες επιθέσεις. Αυτό το τηλεγράφημα αρχειοθετήθηκε στα γραφεία όλων των επαρχιακών διοικητών της χώρας, και υπάρχει μέχρι σήμερα σαν επίσημη απόφαση σχετικά με τη νομική υπόσταση των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Αλλά μερικοί δεν συμμορφώθηκαν με το νόμο. Μέσα σε δυο χρόνια, ένα πλήθος από 200 άτομα επιτέθηκαν σε μια συνέλευση του λαού του Ιεχωβά στη Ριομπάμπα. Και πάλι οι προσπάθειες του κλήρου στράφηκαν εναντίον τους, γιατί οι εφημερίδες σ’ όλη τη χώρα υπεράσπισαν το δικαίωμα των Μαρτύρων για ελευθερία λατρείας.

Ειρηνική Επέκταση

Η δεκαετία του 1950 ήταν ένας καιρός αυξήσεως και σταθεροποιήσεως. Οι Αδελφοί Ν. Νορρ και Μ. Τζ. Χένσελ επισκέφτηκαν το Εκουαντόρ, και δημιούργησαν νέους ιεραποστολικούς οίκους. Τότε άρχισε να επισκέπτεται τις πέντε εκκλησίες τακτικά ένας περιοδεύων επίσκοπος. Σήμερα υπάρχουν έξι περιοχές στη χώρα.

Ο χώρος για τις συναθροίσεις και τις εγκαταστάσεις του τμήματος ήταν περιορισμένος. Γι’ αυτό το 1955 αγοράστηκε γη για να χτιστούν νέες εγκαταστάσεις τμήματος. Οι εκσκαφές άρχισαν τον Οκτώβριο του 1956, και τον Μάιο του 1957 ολοκληρώθηκε ένα θαυμάσιο, γερό κτίριο με περιθώριο για αύξηση και άνετες θέσεις για 300 άτομα στην Αίθουσα Βασιλείας του. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ήταν φανερή η ανάγκη για επέκταση. Τον Δεκέμβριο του 1974 ένα οικοδομικό πρόγραμμα ολοκληρώθηκε που τετραπλασίαζε το χώρο αποθηκεύσεως και προμήθευε στέγη για είκοσι τέσσερις και πλέον ιεραποστόλους. Και ακριβώς έξω από το Γκουαγιακίλ το 1981, αγοράσαμε ένα κτήμα για να κάνουμε τις συνελεύσεις, μια αποθήκη για εμπορεύματα και πιθανόν κι άλλες εγκαταστάσεις.

Το «Μικρό Βατικανό» Υποκύπτει

Το 1953 στάλθηκαν ιεραπόστολοι στην Κουένκα, την τρίτη σε μέγεθος πόλη του Εκουαντόρ, που μερικές φορές λέγεται «Μικρό Βατικανό.» Η πρόοδος ήταν αργή και οι ιεραπόστολοι μετατέθηκαν αλλού το 1955. Αλλά ο σπόρος είχε βρει καλό έδαφος. Για παράδειγμα, ένας νέος, ο Κάρλος Σάνσεζ, γνώρισε την αλήθεια. «Όταν για πρώτη φορά παρακολούθησα τις συναθροίσεις,» θυμάται, «ήμουν τόσο ντροπαλός και συνεσταλμένος που ήθελα να κατεβάσω την τραγιάσκα που φορούσα τόσο χαμηλά στο πρόσωπό μου που να μη με βλέπουν οι άλλοι.» Σήμερα το πρόσωπό του αντανακλά τη χαρά της αλήθειας που έχει μεταμορφώσει τη ζωή του. Αν και παράλυτος από τη μέση και κάτω λόγω ενός σοβαρού αυτοκινητιστικού δυστυχήματος, ο Αδελφός Σάνσεζ εξακολουθεί με ζήλο να ψάχνει να βρει κι άλλους εκζητητές της αλήθειας.

Η Κουένκα—το «Μικρό Βατικανό»—άλλαξε, και σ’ αυτό έπαιξε ρόλο ένας κληρικός. Ο Χάρλεϋ Χάρρις, που είναι τώρα συντονιστής του τμήματος στο Εκουαντόρ, θυμάται ότι το 1966 αυτός, μαζί με τρεις άλλους ιεραποστόλους κι έναν ειδικό σκαπανέα, άρχισαν να κάνουν μια συντονισμένη προσπάθεια για να ιδρύσουν μια εκκλησία εκεί. Αναφέρει:

«Στο έργο μας από πόρτα σε πόρτα αρχίσαμε ν’ ακούμε για έναν Ισπανό παπά . . . [ο οποίος] είχε πει στην εκκλησία ότι αν μερικοί συζητούσαν για τη Βίβλο, έπρεπε να τους ακούσουν, γιατί η Βίβλος περιείχε την αλήθεια. . . . Είχα μια δίωρη συζήτηση μαζί του στον ιεραποστολικό οίκο. Ζήτησε μια Γραφή και έδειξε πολύ καλή διάθεση. Επειδή ήταν αντίθετος να υπάρχουν κατηγορίες στους γάμους, στα βαφτίσια και στις άλλες θρησκευτικές τελετές, επειδή πίστευε ότι η Λειτουργία ήταν Λειτουργία με τα ίδια έξοδα για όλους, προκάλεσε το θυμό του επισκόπου και στάλθηκε στη χώρα του την Ισπανία. Παρόλα αυτά, τα λόγια του βοήθησαν πολλούς ανθρώπους να απαλλαγούν από τα διανοητικά δεσμά τους και οι προσπάθειές μας για το κήρυγμα ήταν παραγωγικές. Τώρα το 1982, υπάρχουν τρεις δραστήριες εκκλησίες του λαού του Ιεχωβά στην Κουένκα.»

Το Έργο Κινείται Νότια

Από την 1η Οκτωβρίου 1956, στη νότια επαρχία του Ελ Όρο, διορίστηκαν ο Καρλ Ντότσοου και ο Νίκολας Γουέσλεϋ. Στο γεωργικό κέντρο Ματσάλα, ύστερα από δεκαοχτώ μήνες έργου βγήκε ένας νέος ευαγγελιζόμενος στον αγρό. «Τότε το έργο ‘φούντωσε’» θυμάται ο Αδελφός Ντάτσοου. «Το 1960 έγινε ένα τεράστιο βήμα και αγοράστηκε η πρώτη Αίθουσα Βασιλείας που ανήκει αποκλειστικά σε μια εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά [σ’ αυτή τη χώρα, όπου οι αίθουσες μέχρι τότε ενοικιάζονταν] . . . επεκτάθηκε και διαμορφώθηκε από τότε και σήμερα αποτελεί έπαινο στην αληθινή λατρεία.»

Η Ματσάλα τώρα έχει τρεις εκκλησίες, και έξι ακόμη σ’ όλη την επαρχία. Και σήμερα η πλειονότητα των Αιθουσών Βασιλείας στο Εκουαντόρ είναι ιδιοκτησία των τοπικών εκκλησιών.

Βοήθεια από το Εξωτερικό

Στη Διεθνή συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Πόλη της Νέας Υόρκης το 1958, προσκλήθηκαν οικογένειες να υπηρετήσουν σε χώρες όπου υπήρχε μεγαλύτερη ανάγκη για την επίδοση μαρτυρίας και τη βασιλεία. Υπολογίζεται ότι το Εκουαντόρ έλαβε περισσότερη βοήθεια από κάθε άλλη Νότιο-Αμερικάνικη χώρα. Το 1959 ο Αδελφός Νορρ μίλησε σ’ ένα ακροατήριο από 120 άτομα που είχαν έρθει εδώ. Αρκετές απ’ αυτές τις οικογένειες συνεχίζουν να υπηρετούν στον αγρό του Εκουαντόρ.

Περισσότερο Έργο Βρίσκεται Μπροστά μας

Αρχίζοντας με την τεσσαρακοστή πρώτη σειρά της Σχολής Γαλαάδ το 1966, δεκάδες ιεραπόστολοι έχουν έρθει στον τομέα εδώ στο Εκουαντόρ. Τα αποτελέσματα είναι πολύ ικανοποιητικά.

Σήμερα υπάρχουν 112 εκκλησίες στο Εκουαντόρ. Αν και το άγγελμα της βασιλείας δεν έχει πάει ακόμη σε αρκετές περιοχές της χώρας, γίνονται προσπάθειες για να εργαστούν αυτές τις μη ανατεθειμένες περιοχές. Το ότι υπάρχει έδαφος για αύξηση φαίνεται καθαρά από τον εντυπωσιακό αριθμό εκείνων που παρακολούθησαν το Δείπνο του Κυρίου. Ενώ το ανώτατο όριο ευαγγελιζομένων είναι 5.666, αυτοί που παρακολούθησαν την Ανάμνηση το 1981 ήταν 26.576.

Είναι φανερό ότι ο Ιεχωβά υποστηρίζει το κήρυγμα της βασιλείας σ’ αυτή τη χώρα. Ενώ η επιρροή του Χριστιανικού κόσμου μπορεί να παρακμάζει στο Εκουαντόρ, εμείς χαιρόμαστε που η αληθινή Χριστιανοσύνη βρίσκεται σε άνοδο, για τον αιώνιο αίνο του Ιεχωβά.

[Χάρτης στη σελίδα 28]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Κουίτο

Ριομπάμπα

Γκουαγιακίλ

Κουένκα

Ματσάλα

Κόλπος του Γκουαγιακίλ