Διωγμός σε μια Ειρηνική Χώρα

ΓΙΑ ΠΑΝΩ από 60 χρόνια η χώρα ήταν ειρηνική, μ’ έναν φιλικό λαό που τον κυβερνούσε ένας καλός βασιλιάς. Έπειτα ο βασιλιάς πέθανε. Σχεδόν μέσα σε μια νύχτα η ειρηνική χώρα έγινε ένα πεδίο παθημάτων που έπεσαν πάνω σε μία μειονότητα που είναι γνωστή σ’ όλο τον κόσμο για την αγάπη τους για τον πλησίον και για το σεβασμό τους για την εξουσία. Γιατί διώχτηκαν; Λόγω της επιθυμίας τους να ζουν σύμφωνα με τις Βιβλικές αρχές. Πού συνέβη αυτό; Στη Σουαζιλάνδη.

Η Σουαζιλάνδη είναι μια ευχάριστη μικρή χώρα από 17.400 τετραγωνικά χιλιόμετρα και βρίσκεται ανάμεσα στη Νότια Αφρική και στη Μοζαμβίκη. Στα δυτικά είναι πράσινη και γεμάτη βουνά, ενώ στα ανατολικά είναι πιο πεδινή και πιο ξερή. Οι κάτοικοι της είναι λίγο περισσότεροι από μισό εκατομμύριο. Το έθνος Σουαζί κατέλαβε αυτή την περιοχή στις αρχές του 18ου αιώνα. Το 1903 ήρθε κάτω από Βρετανική κυριαρχία αλλά ιδρύθηκε σαν ανεξάρτητο βασίλειο το 1968, με Βασιλιά τον Σομπούζα Β΄.

Αυτός ο αξιοσημείωτος άντρας απέκτησε διάκριση ότι ήταν, ο πιο ηλικιωμένος μονάρχης κι εκείνος που βασίλευε για το μακρύτερο διάστημα πάνω στη γη, κυβερνώντας από το 1921 ως το θάνατο του στις 21 Αυγούστου 1982. Ήταν γνωστός για τη σοφία του και τη σύνεση του. Έχοντας μια χώρα στριμωγμένη ανάμεσα στη Νότια Αφρική και στη Μοζαμβίκη, που είχαν εντελώς διαφορετική πολιτική, αυτός ακολούθησε μία ουδέτερη πορεία. Το αποτέλεσμα ήταν ότι η Σουαζιλάνδη παρέμεινε μία χώρα ειρήνης και αυξανόμενης ευημερίας.

Το Θρησκευτικό Ιστορικό

Όπως οι περισσότεροι Αφρικανικοί λαοί, οι Σουαζί είχαν για αιώνες ακολουθήσει την προγονική λατρεία. Σε πρόσφατους καιρούς πολλές ιεραποστολές και εκκλησίες λειτουργούσαν ελεύθερα στη Σουαζιλάνδη, αλλά οι παραδοσιακές συνήθειες και τελετουργίες παίζουν ακόμη μεγάλο μέρος στη ζωή της πλειονότητας. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έστειλαν εκεί ιεραποστόλους για να διαδώσουν τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού. Συχνά αυτοί οι ιεραπόστολοι επισκέπτονταν τον Βασιλιά Σομπούζα, ο οποίος πάντοτε τους δεχόταν με βασιλική υποδοχή.

Με τον καιρό, αρκετοί από τους Σουαζί ανταποκρίθηκαν στο άγγελμα που κήρυτταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Επειδή αυτοί τώρα υπάκουαν στο νόμο του Θεού όπως εκτίθεται στη Βίβλο, δεν μπορούσαν πια ν’ ακολουθούν ορισμένες μη Χριστιανικές θρησκευτικές συνήθειες. Αυτό έφερε εναντίωση από μερικούς φύλαρχους, αλλά ο Βασιλιάς δεν επέτρεπε να διωχτούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Γιαυτό οι Μάρτυρες ήταν δικαιολογημένα ευγνώμονες σ’ αυτόν και ειλικρινά πένθησαν για το θάνατο του. Αλλά σημαίνει ότι αυτό έπρεπε να συμμετάσχουν σε παραδοσιακές θρησκευτικές συνήθειες για το πένθος, όπως το να ξυρίσουν το κεφάλι τους;

Τελετουργίες Πένθους

Αυτές οι τελετές είναι πολύ σπουδαίες για εκείνους που τις ακολουθούν. Ένας ειδικός για τα Αφρικανικά έθιμα, ο Δρ Ι. Σαπέρα, έγραψε : «Η λατρεία των προγόνων βασίζεται πάνω στην πίστη ότι όταν ο άνθρωπος πεθαίνει εξακολουθεί να επηρεάζει τη ζωή των συγγενών του που παραμένουν στη γη.» Σχετικά μ’ αυτούς τους νεκρούς, εξηγεί: «Αν τους προσβάλλουν με κάποια παράλειψη του εθίμου, μπορεί να στείλουν ξηρασία, αρρώστια στα ζώα, καταστροφή στη φυλή ή σε άτομα, αρρώστια ή θάνατο.» Αν σ’ αυτή την παράβαση συμμετέχει κάποιος φύλαρχος, αυτά τα δεινά «έρχονται με ακόμη μεγαλύτερη δύναμη.» Γιαυτό, η παράλειψη να εκτελέσουν τις πένθιμες τελετουργίες για ένα βασιλιά θα ήταν κάτι το αδιανόητο σ’ αυτούς που πιστεύουν αυτές τις παραδοσιακές συνήθειες.

Ωστόσο, οι Χριστιανοί πρέπει να λάβουν υπόψη τους το πώς ο Ιεχωβά Θεός θεωρεί αυτές τις συνήθειες. Πριν από χιλιάδες χρόνια ο Θεός είπε στον εκλεκτό λαό του: «Δεν θέλετε κάμει εις το σώμα σας εντομάς, ουδέ θέλετε κάμει φαλάκρωμα αναμέσον των οφθαλμών σας, δια νεκρόν. Διότι λαός άγιος είσαι εις Κύριον τον Θεόν σου.»—Δευτερονόμιον 14:1, 2.

Αυτό είναι λογικό γιατί τίποτα που κάνουμε δεν μπορεί να ευχαριστήσει ή να δυσαρεστήσει κάποιον που έχει πεθάνει. «Οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν.» (Εκκλησιαστής 9:5) Ακόμη κι ένας άρχοντας όταν πεθαίνει «επιστρέφει εις την γην αυτού· εν εκείνη τη ημέρα οι διαλογισμοί αυτού αφανίζονται.» (Ψαλμός 146:3, 4) Τη στιγμή εκείνη αυτός κοιμάται, δεν αισθάνεται τίποτα. Η μοναδική του ελπίδα είναι σε μία μελλοντική ανάσταση από τον Θεό. Δεν μπορεί ούτε να βοηθήσει ούτε να βλάψει τους πρώην υπηκόους του.

Με το να ξυρίσει κανείς το κεφάλι του για ένα νεκρό άτομο θα έδινε την εντύπωση ότι αυτός πιστεύει πώς η ψυχή του ζει ακόμη. Μία τέτοια πράξη θα ήταν υποκρισία για έναν από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. (Ιεζεκιήλ 18:4) Θα ήταν ‘η συνέχιση ενός ψέματος’ και θα δυσαρεστούσε τον Θεό. (Αποκάλυψις 22:15) Εκτός τούτου, οι αληθινοί Χριστιανοί προειδοποιούνται αυστηρά να μην ανακατώνουν μη Χριστιανικές συνήθειες στη λατρεία τους. (2 Κορινθίους 6:14) Δεν μπορούν με καλή συνείδηση να τηρούν τελετουργίες πένθους που συγκρούονται με την Αγία Γραφή, οσηδήποτε θλίψη κι αν αισθάνονται όταν πεθαίνει ένας φίλος.

Οι Αξιωματούχοι Αντιδρούν

Στις 13 Σεπτεμβρίου 1982, Οι Τάιμς της Σουαζιλάνδης έγραφαν αυτή την είδηση: «Ο Κυβερνήτης της Βασιλικής Κατοικίας της Λομπάμπα ανακοίνωσε τις οδηγίες που πρέπει ν’ ακολουθήσει το έθνος Σουαζί στη διάρκεια της περιόδου πένθους του πρώην Βασιλιά Σομπούζα Β΄. Ο σύμβουλος Βουζουμούζι Μπέμπε ανακοίνωσε σε μία ραδιοφωνική εκπομπή σε ολόκληρο το έθνος ότι σαν δείγμα πένθους, όλοι οι άντρες Σουαζί πρέπει να κόψουν τα μαλλιά τους [να ξυρίσουν εντελώς το κεφάλι τους]. . . Οι παντρεμένες γυναίκες θα κουρέψουν τα μαλλιά τους ολόγυρα από το κεφάλι πάνω από τα αυτιά.» Γρήγορα ασκήθηκε πίεση πάνω σ’ εκείνους των οποίων η συνείδηση δεν τους επέτρεπε να συμμορφωθούν μ’ αυτό το διάταγμα.

Την Πέμπτη, 23 Σεπτεμβρίου 1982, ο Ανδρέας Ξάμπα, ένας κτηνίατρος που εργαζόταν για την κυβέρνηση της Σουαζιλάνδης, ρωτήθηκε από τον ανώτερο του, τον Κο Μαβιμπέλα, γιατί δεν είχε ξυρίσει το κεφάλι του. Όταν ο Ανδρέας προσπάθησε να εξηγήσει, ο Κος Μαβιμπέλα αρνήθηκε ν’ ακούσει κι έστειλε κι έφεραν τρεις στρατιώτες από ένα γειτονικό στρατόπεδο. Οι στρατιώτες, όμως, είχαν τη γνώμη ότι η αστυνομία έπρεπε να χειριστεί το ζήτημα.

Καθώς περίμεναν την αστυνομία, ο Κος Μαβιμπέλα ζήτησε από έναν από τους στρατιώτες να πάει να φέρει τη σύζυγο του Ανδρέα από το σπίτι της γιατί κι αυτή, επίσης, δεν είχε κόψει τα μαλλιά της. Έφτασε η αστυνομία, αλλά ο αξιωματικός είπε ότι έπρεπε ν’ αφήσουν τον Κο και την Κα Ξάμπα γιατί δεν υπήρχε διαταγή από την Κυβέρνηση να συλλαμβάνουν εκείνους που δεν είχαν κόψει τα μαλλιά τους.

Παρόλ’ αυτά, το βράδι εκείνο εφτά στρατιώτες ήρθαν στο σπίτι των Ξάμπα συνοδευόμενοι από τον Κο Μαβιμπέλα και τους πήραν στο στρατόπεδο. Εκεί συγκεντρώθηκαν όλοι οι στρατιώτες και, αφού τους ανέκριναν, χτύπησαν επανειλημμένα τον Ανδρέα και τη σύζυγό του. Κατόπιν τους έβαλαν σε κράτηση και τους ανάγκασαν να ξαπλώσουν ανάσκελα ενώ οι στρατιώτες τους χτυπούσαν στα πόδια. Τελικά τους ξύρισαν δια της βίας τα κεφάλια και τους άφησαν να φύγουν.

Στις 11 Οκτωβρίου 1982, τέσσερις από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά πέρασαν από δίκη στο εθνικό δικαστήριο της Μανζίνη. Πριν ανακοινώσει την ποινή, ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου, Μαμπούλα Σόνγκουε, διέταξε την αστυνομία να ξυρίσει τα κεφάλια τους. Αυτό έγινε με κτηνώδη τρόπο. Και αυτόπτες μάρτυρες αναφέρουν ότι έτρεχε αίμα από πληγές στα κεφάλια. Κατόπιν ανακοινώθηκαν οι ποινές: Φυλάκιση ενός χρόνου ή πρόστιμο 100R.

Δύο μέρες αργότερα 11 Μάρτυρες, 10 άντρες και μία γυναίκα, συνελήφθησαν στον τόπο της εργασίας τους, στην Εταιρία Μλούμε. Την επόμενη μέρα φρουροί της ασφάλειας απ’ αυτή την Εταιρία πήγαν στα σπίτια αυτών των άντρων, μάζεψαν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους και τους έβαλαν κι αυτούς σε κράτηση. Στις 20 Οκτωβρίου δόθηκε σ’ όλους μια ευκαιρία να εξηγήσουν στο δικαστήριο γιατί δεν ξύριζαν τα κεφάλια τους. Με τρόπο γεμάτο σεβασμό εξήγησαν το ζήτημα, χρησιμοποιώντας Βιβλικά εδάφια όπως το Δευτερονόμιο 14:1 και Ματθαίος 6:17, 18. Παρόλ’ αυτά καταδικάστηκαν σε φυλάκιση ενός χρόνου ή σε πρόστιμο 100R. Ακόμη δια της βίας ξύρισαν τα κεφάλια τόσο των αντρών όσο και των γυναικών τους και των παιδιών τους. Αργότερα απολύθηκαν από την Εταιρία Μλούμε.

Στις 28 Σεπτεμβρίου 1982, 13 Μάρτυρες που εργάζονταν στην Εταιρία Οσούθου Πάλπ καταδικάστηκαν από τον Πρίγκιπα Λογκιγιέλα Ντλαμίνι στο Εθνικό Δικαστήριο στη Βούνγια να πληρώσουν πρόστιμο 60R. Αργότερα εμποδίστηκαν να πάνε στον τόπο της εργασίας τους. Ζήτησαν να δουν τον διευθυντή αλλά αντί γι’ αυτό τους ανάγκασαν να εμφανιστούν μπροστά στο Ανώτατο Βασιλικό Συμβούλιο στη Λομπάμπα στις 7 Οκτωβρίου.

Ο πρόεδρος αυτού του συμβουλίου ο Κος Λουζέντβο Φακούντζε, επέτρεψε στους Μάρτυρες να εξηγήσουν τη στάση τους. Στη διάρκεια της συζητήσεως ένας από τους φύλαρχους απείλησε: «Το 1975 θέλαμε να σας ξεκάνουμε, αλλά σας προστάτεψε ο Βασιλιάς που πέθανε. Ποιος πρόκειται να σας προστατέψει τώρα;» Τελικά είπαν στους Μάρτυρες ότι θα παρέπεμπαν το ζήτημα στο σώμα των πριγκίπων και κατόπιν στη Βασίλισσα Μητέρα στη Λομπάμπα. Εν τω μεταξύ ειδοποιήθηκαν οι εργοδότες τους να μην τους δεχτούν εκτός αν ξύριζαν τα κεφάλια τους.

Την επόμενη εβδομάδα αυτοί οι Μάρτυρες συνελήφθησαν και πάλι. Έξι απ’ αυτούς ορίστηκε να περάσουν δίκη στις 19 Οκτωβρίου, στο ίδιο Εθνικό Δικαστήριο στη Μπούνγια. Όταν έφτασε η μέρα, ο πρόεδρος του δικαστηρίου δεν εμφανίστηκε. Χρειάστηκε ν’ αναβληθεί η δίκη ως την επόμενη μέρα και να διοριστεί ένας νέος πρόεδρος, ο Κος Μαγκόμπα Ντλαμίνι. Αυτός διέταξε να ξυρίσουν τα κεφάλια των Μαρτύρων δια της βίας και τους καταδίκασε σε τρεις μήνες φυλάκιση ή σε πρόστιμο 30R.

Ανάμεσα σ’ εκείνους που καταδικάστηκαν ήταν ο Ααρών Πακάθι, ο Λεονάρντ Μαμπούζα, ο Βαρτόλομιο Μπούλι, ο Στέφεν Μνγκομεζούλου, ο Τζων Σαμπάνγκου και η Λίνα Μπούλι. Αυτοί είχαν δικαστεί τώρα για δεύτερη φορά για την ίδια αιτία. Όλοι τους απολύθηκαν από την Εταιρία Οσούθου Πάλπ.

Ως τον καιρό που γράφτηκε αυτό το άρθρο, τουλάχιστον 90 Μάρτυρες είχαν συλληφθεί και καταδικαστεί, σύμφωνα με τις ειδήσεις που λήφθηκαν. Μερικοί έχουν συλληφθεί περισσότερες φορές από μία.

Μερικά Καλά Αποτελέσματα

Παρά τις ταλαιπωρίες υπήρξαν και μερικές ενθαρρυντικές πείρες απ’ αυτόν τον απροσδόκητο διωγμό. Εξετάστε την παρακάτω έκθεση από τους Μάρτυρες που κρατούνται στη φυλακή Μανζίνι:

«Όταν φτάσαμε σ’ αυτό το μέρος, ο δεσμοφύλακας ήταν πολύ εναντίον μας, λέγοντας ότι πολεμούσαμε εναντίον της κυβερνήσεως. Απαγόρεψε στους αδελφούς μας να έρχονται, να μας βλέπουν και τους έστειλε πίσω όλα τα τρόφιμα που μας είχαν φέρει. Εμείς όμως συνεχίσαμε να του δείχνουμε βαθύ σεβασμό και δίναμε τις απαντήσεις μας με ευγενικό τρόπο. Όταν το είδε αυτό, η στάση του άλλαξε. Μας έδωσε τη Βίβλο του και μας ζήτησε να κηρύξουμε σ’ όλους τους φυλακισμένους. Τελικά, καθένας εκεί ήξερε ότι ήμαστε στη φυλακή για τη δικαιοσύνη και τόσο οι φυλακισμένοι όσο και η αστυνομία μας ενθάρρυναν να σταθούμε στερεοί.»

Τον Θεό ή τον Καίσαρα;

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν στο νου τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Πάσα ψυχή ας υποτάσσηται εις τας ανωτέρας εξουσίας.» (Ρωμαίους 13:1) Θυμούνται, επίσης, ότι ο Ιησούς δίδαξε: «Απόδοτε λοιπόν τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα.» Ωστόσο, ο Ιησούς πρόσθεσε: «. . . και τα του Θεού εις τον Θεόν.» (Ματθαίος 22:19-21) Όταν οι απόστολοι του Ιησού διατάχτηκαν να σταματήσουν να κάνουν κάτι που τους είχε προστάξει ο Θεός να κάνουν, απάντησαν: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.» (Πράξεις 5:29) Δεν ήθελαν να παρακούουν τους ανθρώπινους κυβερνήτες τους. Αλλά όταν αυτοί οι κυβερνήτες τους ανάγκασαν να διαλέξουν ανάμεσα στην υπακοή στον Θεό και στην υπακοή στους ανθρώπους, ήταν υποχρεωμένοι να υπακούσουν πρώτα στον Θεό.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ακολουθούν αυτό το Χριστιανικό παράδειγμα. Συγχρόνως προσεύχονται να κατανοήσουν οι αρχές την άποψή τους. Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Παρακαλώ λοιπόν πρώτον πάντων να κάμνητε δεήσεις, προσευχάς, παρακλήσεις, ευχαριστίας . . . υπέρ βασιλέων και πάντων των όντων εν αξιώμασι, δια να διάγωμεν βίον ατάραχον και ησύχιον.»—1 Τιμόθεον 2:1, 2.

Οι αρχές της Σουαζί ξέρουν χωρίς αμφιβολία ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά προσπαθούν να ζουν «βίον ατάραχον και ησύχιον.» Σαν όμιλος, πληρώνουν τους φόρους τους και ζουν καθαρή, έντιμη ζωή. Ωστόσο, από το θάνατο του Βασιλιά Σομπούζα, εγκαινιάστηκε ένα επικίνδυνο προηγούμενο θρησκευτικού διωγμού. Επίσης, πολλοί Μάρτυρες άντρες και γυναίκες δεν έχουν τώρα τον τρόπο ν’ αποκτήσουν τα αναγκαία για τη ζωή, επειδή απολύθηκαν από τις δουλειές τους.

Τι Νομίζετε;

Αισθάνεστε έκπληξη που σ’ αυτό τον σύγχρονο αιώνα ένα ολόκληρο έθνος αναγκάζεται δια της βίας ν’ ακολουθήσει τελετουργίες για τον εξευμενισμό των νεκρών; Πιστεύετε ότι οι άνθρωποι πρέπει να μπορούν να λατρεύουν τον Θεό σύμφωνα με τη συνείδηση τους; Αισθάνεστε συμπάθεια για «κείνους που υποφέρουν επειδή τούς αρνούνται αυτό το δικαίωμα; Αν ναι, ίσως να θέλετε να στείλετε ένα τηλεγράφημα ή μία επιστολή—με πνεύμα σεβασμού και καλοσύνης—σ’ έναν ή περισσότερους από τους αξιωματούχους της Κυβερνήσεως της Σουαζί. Στο παραπλεύρως πλαίσιο υπάρχουν τα ονόματα μερικών ανωτέρων αξιωματούχων στους οποίους ίσως να θέλετε να γράψετε.

[Πλαίσιο στη σελίδα 30]