Πάντα Έτοιμοι για το Τέλος

Όπως το αφηγήθηκε ο Χέραλντ Τουττζιάν

ΗΤΑΝ το έτος 1896. Κύματα αχαλίνωτης βίας έπλητταν τις ανυπεράσπιστες Αρμενικές κοινότητες της Μικράς Ασίας. Αυτό έβαλε σε κίνδυνο το σπίτι και την οικογένεια του παππού μου, του Λούσιους Β. Τουττζιάν, στην αρχαία κωμόπολη Μαράς, ψηλά στο Όρος Ταύρος της Νοτιοκεντρικής Τουρκίας.

Ο δρόμος διαφυγής βρισκόταν προς τα νότια, προς τη Μεσόγειο—αλλά διαφυγής προς τα πού; Προς την Αμερική, όπως αποφάσισε ο παππούς! Βιαστικά η οικογένεια συγκέντρωσε τα υπάρχοντά της κι έφυγε. Στην Ταρσό, τον τόπο γέννησης του αποστόλου Παύλου, τους συνέλαβαν και τους φυλάκισαν. Η ιστορία θα είχε τελειώσει εκεί, αν δεν παρενέβαινε έγκαιρα ένας Αμερικανός αξιωματούχος. Με τη βοήθειά του και κάτω από το κάλυμμα του σκοταδιού, η οικογένεια επιβιβάστηκε σ’ ένα πλοίο στο κοντινότερο λιμάνι της Μεσογείου κι έβαλε πλώρη προς τα δυτικά.

Το ταξίδι προς την Αμερική ήταν επώδυνο, ιδιαίτερα για τη γιαγιά. Άφηνε πίσω της όλα όσα γνώριζε σαν πατρίδα—φίλους, συγγενείς και ευχάριστες αναμνήσεις από το ήρεμο, γεμάτο λουλούδια Μαράς, που βρισκόταν στην πλαγιά του βουνού.

Μετά από τη Μασσαλία και το Λονδίνο το έπος συνεχίστηκε. Ο ανήσυχος Ατλαντικός Ωκεανός μαινόταν. Γιγαντιαία κύματα χτύπαγαν το πλοίο που έτριζε και η τραγωδία συνέχιζε να πλήττει αμείλικτα την οικογένεια. Στα μέσα του ταξιδιού το πιο μικρό από τα πέντε παιδιά πέθανε ξαφνικά κι έτσι θάφτηκε στη θάλασσα. Γι’ αυτό οι καρδιές ήταν βαριές από λύπη και αβεβαιότητα καθώς το πλοίο έδενε στη Νέα Υόρκη. Η οικογένεια αποβιβάστηκε από το πλοίο και ανακατεύτηκε με τους πολλούς ανθρώπους που γυρόφερναν στην κατώτερη ανατολική πλευρά της Νέας Υόρκης, ένα μίγμα από εθνικότητες και φυλές.

Γιατί Ένας Δραματικός Όρκος;

Τα χρόνια, μετά την άφιξη στη Νέα Υόρκη το 1896, ήταν δύσκολα. Δεν ήταν εύκολο να γίνει ο δύσκολος εγκλιματισμός από την ήρεμη Τουρκική κωμόπολη στη θορυβώδη Νέα Υόρκη. Η οικογένεια έπρεπε να προσαρμοστεί σε μια καινούργια γλώσσα, ένα ξένο περιβάλλον και συγκεχυμένες κοινωνικές στάσεις. Μετακόμιζαν συχνά αλλά όχι πάντα για αναζήτηση των απαραίτητων για τη ζωή· ο παππούς ανησυχούσε ζωηρά για τις πνευματικές ανάγκες της οικογένειας. Είχε πολλά ερωτήματα σχετικά με τον αιώνιο σκοπό του Θεού και τον τελικό προορισμό του ανθρώπινου γένους. Ωστόσο για μια οικογένεια που είχε ζήσει σε θρησκευτικό και εθνικό διωγμό, η ερώτηση που τους ενδιέφερε όλους ήταν γιατί επιτράπηκε το κακό. Πώς θα μπορούσε να το είχε επιτρέψει ένας στοργικός Θεός; Για πόσο θα συνεχιζόταν ακόμη; Πώς και πότε θα τέλειωνε; Ο παππούς ήταν αποφασισμένος να βρει ικανοποιητικές απαντήσεις—απαντήσεις βασισμένες στη Βίβλο.

Εγκαταλείποντας την παραδοσιακή θρησκευτική σκέψη, ερεύνησε ανάμεσα στις χαρισματικές θρησκείες, αλλά τα ερωτήματά του παρέμειναν αναπάντητα. «Ήταν μια συγκινητική στιγμή», αφηγούνταν ο πατέρας μου, «όταν ο παππούς μάς συγκέντρωσε όλους μαζί, και σαν οικογένεια, ορκιστήκαμε ποτέ ξανά να μην συναναστραφούμε με τις εκκλησίες του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου που ασκούν τη Χριστιανοσύνη μόνο κατ’ όνομα». Ο παππούς συμπέρανε ότι η αλήθεια πρέπει να βρίσκεται αλλού.

Η αλήθεια τους βρήκε με τον πιο απρόσμενο τρόπο. Προηγουμένως, όταν ζούσαν στην Αλλεγκένυ της Πενσυλβανίας, ο παππούς είχε παρατηρήσει μια διαφήμιση για μια δημόσια διάλεξη από τον Πάστορα Ρώσσελ, πρόεδρο της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά. Τα ερωτήματα που υπήρχαν στη διαφήμιση είχαν διεγείρει την περιέργεια του παππού, και η οικογένεια ξεκίνησε για να πάει στην αίθουσα διαλέξεων. Δυστυχώς δεν κατάφεραν να τη βρουν κι επέστρεψαν σπίτι απογοητευμένοι. Αλλά ο παππούς έκανε τη σκέψη να ερευνήσει για τις διδασκαλίες της Εταιρίας Σκοπιά.

Η επιμελής έρευνά του για τη λογική και την αλήθεια ανταμείφθηκε προς το τέλος του αιώνα. Τον καιρό εκείνο οι Τουττζιάν ζούσαν στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας και μια Κυριακή το 1901, ενώ περνούσαν από ένα ναό, ένας εθελοντής εργάτης από την Εταιρία Σκοπιά τούς έδωσε ένα Βιβλικό φυλλάδιο. (Τις μέρες εκείνες, ένα χαρακτηριστικό της μαρτυρίας των εργατών της Σκοπιάς ήταν η διανομή Βιβλικών φυλλαδίων σ’ εκείνους που πήγαιναν στους ναούς μετά από τη λειτουργία.) Ο παππούς, κοιτάζοντας το φυλλάδιο, σχολίασε, «Αυτό προέρχεται από τον Πάστορα Ρώσσελ». Το σχόλιο αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο από τον εθελοντή εργάτη, και δεν έχασε καιρό για να προφτάσει την οικογένεια και να την προσκαλέσει στην πρώτη τους ομαδική Γραφική μελέτη. Δέχτηκαν, παρακολούθησαν τη μελέτη, την αναγνώρισαν σαν την αλήθεια που πρόσμεναν από πολύ καιρό και συνταυτίστηκαν με την Εκκλησία του Λος Άντζελες που είχε 27 μέλη.

Τι θα Έφερνε το 1914;

Οι δυο αυτές γενιές της οικογένειας Τουττζιάν, οι γονείς μου και οι παππούδες μου, είχαν μεγάλες προσδοκίες για το έτος 1914. Από το 1880 ακόμη, Η Σκοπιά του Πύργου είχε δημοσιεύσει την ημερομηνία αυτή σαν το χαρακτηριστικό τέλος των «Καιρών των Εθνών». (Λουκάς 21:24) Θα έφερνε το 1914 το τέλος της κυριαρχίας του Σατανά και την Χιλιετή Βασιλεία του Χριστού που αναμενόταν από καιρό;

Καθώς η ημερομηνία αυτή πλησίαζε πιο πολύ, έγινε φανερό ότι οι ανθρώπινες προσδοκίες δεν συμβαδίζουν πάντοτε με τον χρονολογικό πίνακα του Ιεχωβά. Στις 1 Ιανουαρίου 1914 το τεύχος της Σκοπιάς του Πύργου παρατήρησε: «Είναι πέρα από τη δύναμη της φαντασίας μας να οραματιστούμε μέσα σ’ ένα έτος την εκπλήρωση όλων όσων φαίνεται να δείχνουν οι Γραφές ότι θα πρέπει να αναμένουμε πριν από τη Βασιλεία της Ειρήνης». Κατόπιν, σχολιάζοντας πάνω στις μεγάλες δυνατότητες της μελλοντικής υπηρεσίας που θα ξανοίγονταν, Η Σκοπιά του Πύργου παρότρυνε: «Γι’ αυτό ας είμαστε περισσότερο από ποτέ άγρυπνοι για να χρησιμοποιηθούμε και να είμαστε χρήσιμοι στην υπηρεσία του Βασιλιά μας».

Η Σκοπιά του Πύργου έθεσε έτσι τη σωστή στάση μπροστά στους αναγνώστες της. Να είναι στερεοί, να παραμένουν άγρυπνοι, να αναμένουν τον Ιεχωβά και να μην αφήνουν τις υπερβολικές προσδοκίες να διαμορφώνουν τη στάση τους απέναντι στο Θεό και στην υπηρεσία του. Αυτή ήταν η άποψη που υιοθέτησαν τα μέλη της οικογένειάς μου και όλοι οι πιστοί. Σύντομα συνειδητοποιήσαμε ότι η ημερομηνία επαληθεύτηκε με την εκπλήρωση της προφητείας. Τα έθνη είχαν εγερθεί εναντίον εθνών, και τα γεγονότα του βαρυσήμαντου εκείνου έτους πράγματι έφεραν «αρχή ωδίνων» πάνω σ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων. (Ματθαίος 24:7, 8) Παρ’ όλ’ αυτά, αυτό αποδείχτηκε ότι ήταν μια δοκιμασία για τα κίνητρα και για την αφοσίωση. Μερικοί περίμεναν πάρα πολλά, πολύ σύντομα. Το λυπηρό είναι ότι δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν την πρόκληση.

«Ως Κλέπτης»

Οι Χριστιανοί είχαν προειδοποιηθεί από τον απόστολο Παύλο ότι η μέρα κρίσης του Ιεχωβά θα ερχόταν απρόσμενα. Όπως έγραψε: «Σεις εξεύρετε ακριβώς ότι η μέρα του Κυρίου ως κλέπτης εν νυκτί ούτως έρχεται . . . Άρα λοιπόν ας μην κοιμώμεθα ως και οι λοιποί αλλά ας αγρυπνώμεν και ας εγκρατευόμεθα». (1 Θεσσαλονικείς 5:2-6) Ώστε είναι κατανοητό που οι άγρυπνοι παρατηρητικοί Χριστιανοί στον 20ο αιώνα είναι άγρυπνοι σε όλα τα γεγονότα και στις χρονολογίες που θα μπορούσαν να δείξουν την εγγύτητα ‘της ημέρας του Ιεχωβά’—ακριβώς όπως ένα άτομο που περιμένει τη νυχτερινή άφιξη του κλέφτη θα μπορούσε πιθανόν να ερμηνεύει οποιονδήποτε ασυνήθιστο ήχο σαν μαρτυρία για την παρουσία του κλέφτη.

Το έτος 1925 είχε επίσης προσδοκίες για τους δούλους του Ιεχωβά. Πίστευαν τότε ότι ένας κύκλος 70 τυπικών Ιωβηλαίων (70 Χ 50 έτη) από τον καιρό που μπήκε ο Ισραήλ στην Υποσχεμένη Γη θα τέλειωναν το 1925 και θα χαρακτήριζαν την αρχή του μεγάλου αντιτυπικού Ιωβηλαίου, της Χιλιετούς Βασιλείας του Χριστού Ιησού. Όμως δεν συνέβη αυτό.

Ωστόσο, η οικογένειά μας έφτασε να εκτιμήσει ότι οι απραγματοποίητες ελπίδες δεν είναι μοναδικές στις μέρες μας. Οι ίδιοι οι απόστολοι είχαν παρόμοιες άστοχες προσδοκίες. Θεωρούσαν ότι ο αναστημένος Ιησούς Χριστός θα αποκαθιστούσε το έθνος Ισραήλ στην προηγούμενη δόξα του σαν εκλεγμένου λαού του Ιεχωβά κάτω από θεοκρατική διακυβέρνηση, βάζοντας τέλος στη φαύλη κυριαρχία των Ρωμαίων. Ρώτησαν τον Ιησού: «Κύριε, τάχα εν τω καιρώ τούτω αποκαθιστάνεις την βασιλείαν εις τον Ισραήλ;» Εκείνος απάντησε: «Δεν ανήκει εις εσάς να προγνωρίζετε τους χρόνους και τους καιρούς, τους οποίους ο Πατήρ έθεσε εν τη ιδία αυτού εξουσία». (Πράξεις 1:6, 7) Το ίδιο εκείνο βασικό σημείο έχει εφαρμοστεί και στην τάξη του ‘πιστού δούλου’ σήμερα. Υπάρχει μια εγρήγορση, μια αναζήτηση για τη γνώση του σκοπού του Θεού, κατά καιρούς ακόμη και μια υπερβολική ανυπομονησία για να δούμε το τέλος του παγκόσμιου κακού συστήματος—αλλά η ακριβής χρονολόγηση των γεγονότων βρίσκεται στη δικαιοδοσία του Ιεχωβά.—Ματθαίος 24:34-36, 45-47.

Απαιτείται Ηγεσία και Υπηρεσία

Μετά από μια πλούσια σε εμπειρίες και πλήρη ζωή, ο παππούς πέθανε στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Έτσι άφησε πίσω τη δεύτερη γενιά των Μαρτύρων του Ιεχωβά, τους γιους του Σηλντ και Ρόμπερτ (τον πατέρα μου), που κήρυτταν δραστήρια την ανάγκη να ‘παραμείνουμε άγρυπνοι, να σταθούμε στέρεοι στην πίστη, να ανδριζόμαστε, να ενδυναμωνόμαστε’.—1 Κορινθίους 16:13.

Ο θείος μου, Σηλντ Τουττζιάν, είχε μπει στην υπηρεσία πίλγκριμ στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και μέχρι το θάνατό του το 1949 υπηρετούσε σαν ολοχρόνιος περιοδεύων εκπρόσωπος της Εταιρίας Σκοπιά, κάτι που είναι ανάλογο με τον επίσκοπο περιοχής σήμερα. Ακόμη συναντάω πολλούς που θυμούνται τη δυναμική, εποικοδομητική προσωπικότητά του και την όσια υπηρεσία που προσέφερε στις εκκλησίες σε 47 πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ο Παύλος συμβούλεψε τους Εβραίους: «Ενθυμείσθε τους προεστώτας σας». (Εβραίους 13:7) Ο πατέρας μου πάντοτε έπαιρνε την ηγεσία γιατί αγαπούσε τον Ιεχωβά και την υπηρεσία του, ιδιαίτερα τη διακονία από πόρτα σε πόρτα. Από πολύ νωρίς αναγνώρισε την ανάγκη ότι οι πρεσβύτεροι πρέπει να ενεργούν σαν αληθινοί ποιμένες. Το 1926 συνέστησε στο πρεσβυτέριο του Όκλαντ της Καλιφόρνιας την πρωινή υπηρεσία αγρού κάθε Κυριακή, σε αρμονία με το καλό παράδειγμα που έθετε η οικογένεια Μπέθελ του Μπρούκλυν. Όταν έγινε το κάλεσμα για σκαπανείς διακόνους, ανταποκρίθηκε με τη δημιουργία ενός ρυμουλκούμενου σπιτιού που ήταν το σπίτι του για τα επόμενα 19 χρόνια. Το 1930 ξεκινήσαμε για απομονωμένους τομείς στις ερημιές της βόρειας Καλιφόρνιας στο βουνό Σιέρα Νεβάδα. Κυριολεκτικά εγκατέλειψε όλα τα γήινα αποκτήματα του και ποτέ δεν έχασε την όραση των απαιτήσεων της ‘αποκλειστικής αφοσίωσης^’ στον Ιεχωβά. Πέθανε το 1961.—Δευτερονόμιον 4:24.

Σαν μέλος της τρίτης γενιάς στην αλήθεια, θυμάμαι καλά τις αρχές της δεκαετίας του 1940. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε φέρει τις πιο μαύρες ώρες στην Ευρώπη. Κατόπιν, εξαιτίας της επίθεσης της Ιαπωνίας στο Περλ Χάρμπορ το 1941, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής μπήκαν στον πόλεμο. Το πρόβλημα της Χριστιανικής ουδετερότητας έφερε παγκόσμιο διωγμό πάνω στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Πολλά έθνη μας κήρυξαν εκτός νόμου. Εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες συχνά υφιστάμεθα επίθεση από τον όχλο που κινούνταν από το συναίσθημα του «πατριωτισμού». Μας φαινόταν τότε ότι ο πόλεμος θα κλιμακωνόταν στη μάχη της μεγάλης μέρας του Θεού του Παντοδύναμου, στον Αρμαγεδδώνα.—Αποκάλυψις 16:14-16.

Πρέπει να Γίνει Ακόμη Ένα Τεράστιο Έργο

Θυμάμαι ζωηρά τη θερμή μας προσδοκία για το γεγονός που περιμέναμε από πολύ καιρό. Αλλά ήταν αποκρυμμένα από τα μάτια μας τα θαυμαστά λόγια της περαιτέρω εκπλήρωσης της προφητείας του Ιησού στο Ματθαίος 24:14: «Και θέλει κηρυχθεί τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη και τότε θέλει ελθεί το τέλος».

Εναπόμενε ακόμη η εκπλήρωση ενός παγκόσμιου έργου. Αρχίζοντας το 1943 οι διάκονοι σε όλες τις εκκλησίες εκπαιδεύονταν στην εβδομαδιαία Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας. Και κάθε έξι μήνες η Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς, που βρισκόταν τότε στα βόρεια της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, έστελνε εκπαιδευμένους ιεραποστόλους σε μακρινές χώρες. Τα λόγια του Ιησού—σχετικά με τη μαρτυρία «εν όλη τη οικουμένη»—απόκτησαν μια παγκόσμια προοπτική. Και πάλι προσαρμόσαμε τις απόψεις μας έτσι ώστε να περιλάβουν το πανόραμα της παγκόσμιας δραστηριότητας που ξετυλιγόταν μπροστά μας, μένοντας κοντά στον Ιεχωβά και στην οργάνωσή του μέσω ‘κάθε μορφής προσευχής και δέησης, συνεχίζοντας άγρυπνοι με κάθε σταθερότητα^’.—Εφεσίους 6:18.

Οι δεκαετίες της εκτεταμένης δραστηριότητας πέρασαν γρήγορα, και το ερώτημα τώρα ήταν, Τι θα φέρει η δεκαετία του 1970; Οι δυο γιοι μου, Ντούαν και Τζόναθαν, και η κόρη μου, Κάρμελ—η τέταρτη γενιά—μεγάλωσαν κι έκαναν τη δική τους οικογένεια. Περιμέναμε ότι το 1975 θα φτάναμε στα 6.000 χρόνια από την ύπαρξη του ανθρώπου. Μήπως αυτή η ημερομηνία θα μας έφερνε στην αρχή της Χιλιετούς Βασιλείας του Χριστού; Η δυνατότητα αυτή μας προβλημάτισε.

Τώρα μπορούμε ν’ αναπολούμε πίσω στο έτος εκείνο και να εκτιμούμε ότι τα λόγια του Ιησού στο Ματθαίος 24:36 δεν μας επιτρέπουν να καθορίσουμε την ημερομηνία του τέλους. Εκείνος δήλωσε: «Περί δε της ημέρας εκείνης και της ώρας ουδείς γινώσκει ουδέ οι άγγελοι των ουρανών, ειμή ο Πατήρ μου μόνος». Παρόλ’ αυτά, οι γενιές 3 και 4 ήταν άγρυπνες στα σημεία του τέλους, και είχαν ‘πολλά να κάνουν στο έργο του Κυρίου’. (1 Κορινθίους 15:58) Ο Ντούαν, ο Τζόναθαν, ο Μάθιου Λεοντής, ο γαμπρός μου, κι εγώ υπηρετούμε σαν πρεσβύτεροι σε διάφορες εκκλησίες της Καλιφόρνιας. Επιπρόσθετα, για κάποιο καιρό ο Τζόναθαν απόλαυσε το προνόμιο της ολοχρόνιας υπηρεσίας σαν σκαπανέας και σαν μέλος της οικογένειας Μπέθελ στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά.

Η Σωστή Στάση στον Καιρό του Τέλους

Ακριβώς όπως συνέβη και με τους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα, αναμφίβολα ο Ιεχωβά έχει επιτρέψει στους σημερινούς δούλους του να απολαμβάνουν ορισμένες ελπίδες και προσδοκίες. Αυτές έχουν εξυπηρετήσει ώστε να αποκαλύπτουν το αληθινό μας κίνητρο και το βάθος της αφοσίωσής μας. Η οικογένειά μας έχει αντιμετωπίσει τα ερωτήματα, Υπηρετούμε το Θεό σε βραχυπρόθεσμη βάση, σύμφωνα με τους δικούς μας όρους; Κινούμαστε μόνο από την ελπίδα της άμεσης ανταμοιβής; Ή παραμένουμε άγρυπνοι και δραστήριοι, εμπιστευόμενοι στην πιστότητα των υποσχέσεων του Ιεχωβά;—Τίτον 1:2.

Δύο γενιές της οικογένειάς μας, ο πατέρας μου και παππούς μου, πέθαναν αφού απόλαυσαν μια ανταμειφτική, ευτυχισμένη ζωή. Εναπομένουν τέσσερις γενιές. Τα δισέγγονα μου, τα εγγόνια μου, τα παιδιά μου, κι εγώ. Τώρα τα έξι εγγόνια μου υπηρετούν τον Ιεχωβά αξιοποιώντας τις ευκαιρίες και αποδεχόμενοι τις ευθύνες στην εκκλησία και στη διακονία αγρού καθώς κι αυτοί επίσης αναμένουν το τέλος και τον αποκαταστημένο γήινο Παράδεισο. Όλοι έχουμε την πεποίθηση ότι η από μακρού αναμενόμενη ώρα θα φτάσει στον ορισμένο καιρό του Ιεχωβά. Μπορούμε να εφαρμόζουμε τη νουθεσία του προφήτη Αββακούμ, «Αν και αργοπορεί, πρόσμενον αυτήν· διότι βεβαίως θέλει ελθεί, δεν θέλει βραδύνει».—Αββακούμ 2:3.

Τώρα, στο 73ο έτος μου, αναπολώ τις υπέροχες αναμνήσεις που είχα σε συνταύτιση με την οργάνωση του Ιεχωβά. Θυμάμαι που ήμουν μικρός και ο Αδελφός Ρώσσελ στεκόταν σ’ ένα ανοιχτό τουριστικό αυτοκίνητο κουνώντας τα χέρια του σε χαιρετισμό προς την εκκλησία του Σαν Φραντσίσκο καθώς έφευγε για να επιβιβαστεί στο τρένο που θα τον έφερνε στο Λος Άντζελες για να κάνει εκείνο που αποδείχτηκε ότι ήταν η τελευταία ομιλία του. Κι άλλες στιγμές έρχονται επίσης στη μνήμη μου—υπηρεσία σκαπανέα σε απομονωμένους τομείς στη δεκαετία του 1930· πολλές συνελεύσεις μικρές και μεγάλες, ιδιαίτερα στο Κολόμπους του Οχάιο το 1931, όταν λάβαμε το όνομα Μάρτυρες του Ιεχωβά.—Ησαΐας 43:10.

Αντιλαμβάνομαι ότι τώρα είναι ο καιρός για να βαδίζουμε μαζί με την ‘τάξη του πιστού δούλου’. Ασφαλώς, όσο ποτέ πριν χρειάζεται να παραμένουμε άγρυπνοι, να μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο Ιεχωβά αξίζει την όσια υπηρεσία και τον αίνο μας με ή χωρίς την τελική ανταμοιβή. Γιατί; Γιατί αυτός είναι η πηγή κάθε καλού πράγματος—της ίδιας της ύπαρξης μας, της ελπίδας μας για το μέλλον. Τι μέλλον θα είναι αυτό—ο αποκαταστημένος Παράδεισος της ειρήνης, της υγείας και της ευτυχίας, η ανάσταση (όταν οι αγαπημένοι μας θα σηκωθούν και θα είμαστε και πάλι μαζί), και η αιώνια ζωή σε μια ένδοξη σχέση με τον ουράνιο Πατέρα μας!—Αποκάλυψις 4:11· Λουκάς 23:43.

[Εικόνα στη σελίδα 22]

Ο Χέραλντ Τουττζιάν στην ορεινή περιοχή της Καλιφόρνιας στη δεκαετία του 1930. Παρατηρήστε τη θήκη που έχει για γρήγορη επίδειξη των βιβλίων Γραφικής μελέτης

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Ανταποκρινόμενη στο κάλεσμα για σκαπανείς διακόνους, η οικογένειά μας έφτιαξε, και επί χρόνια χρησιμοποιούσε αυτό το ρυμουλκούμενο σπίτι

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Οι τέσσερις γενιές της οικογένειας του Χέραλντ Τουττζιάν