Θα Υπάρχουν Πάντοτε Πόλεμοι;
ΤΗΝ 1η Ιουλίου 1916, στην όμορφη γεωργική περιφέρεια της Πικαρδίας στη Βόρεια Γαλλία, άρχισε η πρώτη μάχη του Σομ. Έπειτα από τρομακτικούς βομβαρδισμούς του πυροβολικού και αεροπορικές επιθέσεις, οι βρετανικές και οι γαλλικές δυνάμεις εξαπέλυσαν επίθεση για να επιφέρουν, όπως ήλπιζαν, ένα αποφασιστικό ρήγμα στα οχυρωμένα γερμανικά στρατεύματα που βρίσκονταν μπροστά τους. Αλλά δεν τα κατάφεραν. Αντίθετα, την πρώτη μέρα σκοτώθηκαν 20.000 Βρετανοί στρατιώτες. Καθώς αργοκυλούσαν οι εβδομάδες, η μάχη συνεχιζόταν κι ακόμα δεν είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν ρήγμα. Τον Οκτώβριο, οι καταρρακτώδεις βροχές μετέτρεψαν το πεδίο της μάχης σε μια θάλασσα λάσπης. Μέχρι τα μέσα του Νοεμβρίου, οι Σύμμαχοι είχαν προωθηθεί μόνο 8 χιλιόμετρα. Στο μεταξύ, είχαν χάσει τη ζωή τους 450.000 Γερμανοί, 200.000 Γάλλοι και 420.000 Βρετανοί. Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο στρατιώτες, η πλειονότητα των οποίων ήταν νεαροί, σκοτώθηκαν σ’ αυτή τη μάχη!
Αυτό ήταν απλώς ένα επεισόδιο του πρώτου παγκόσμιου πολέμου. Και ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος ήταν μόνο ένας—αν και ο χειρότερος ως τότε—από τους αμέτρητους πολέμους που διεξήχθηκαν στη διάρκεια της ιστορίας. Πόσο απερίσκεπτα χάνονται ζωές!
Γιατί οι άνθρωποι επιμένουν να σκοτώνουν ο ένας τον άλλον μ’ αυτόν τον τρόπο; Σ’ αυτό συμβάλλουν πολλοί παράγοντες, μεταξύ των οποίων μπορούμε να αναφέρουμε την ιδιοτέλεια, τη φιλοδοξία, την απληστία καθώς επίσης και τον πόθο για δύναμη και γόητρο. Μια άλλη αιτία πολέμου είναι ο εθνικισμός. Πράγματι, ο πόλεμος δείχνει πόσο ακριβής είναι η παρατήρηση της Αγίας Γραφής σχετικά με την ανθρώπινη ιστορία: «Άνθρωπος εξουσιάζει άνθρωπον προς βλάβην αυτού».—Εκκλησιαστής 8:9.
Και η θρησκεία, επίσης, υποκινεί συχνά τον πόλεμο. Στις σταυροφορίες του Μεσαίωνα πολεμούσαν θρησκευόμενα έθνη για ένα φαινομενικά θρησκευτικό σκοπό: να ξανακερδίσουν την Παλαιστίνη για το λεγόμενο Χριστιανικό κόσμο. Και στους δυο παγκόσμιους πολέμους αυτού του αιώνα, κληρικοί διαφορετικών θρησκευμάτων προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τα θρησκευτικά συναισθήματα των στρατιωτών, ώστε να τους κάνουν περισσότερο πρόθυμους να σκοτώσουν τους συνανθρώπους τους στην αντίπαλη παράταξη. Και μερικές από τις συγκρούσεις που διεξάγονται τώρα έχουν έντονο θρησκευτικό χαρακτήρα.
Αχτίδες Ελπίδας
Υπάρχει άραγε ελπίδα ότι μια μέρα οι πόλεμοι θα εκλείψουν; Ναι, υπάρχει. Ο Ιησούς Χριστός ονομάζεται ο ‘Άρχοντας Ειρήνης’. Όταν ήρθε στη γη, έζησε σύμφωνα μ’ αυτό το όνομα, διδάσκοντας τους ανθρώπους να αγαπούν τους πλησίον τους όπως τον εαυτό τους. Τους είπε να αγαπούν ακόμα και τους εχθρούς τους. (Ησαΐας 9:6· Ματθαίος 5:44· 22:39) Σαν αποτέλεσμα, εκείνοι που έδωσαν προσοχή στις διδασκαλίες του τον πρώτο αιώνα έγιναν μια ειρηνική, διεθνής αδελφότητα. Ήταν αδιανόητο γι’ αυτούς να διεξάγουν πόλεμο ο ένας εναντίον του άλλου. Ωστόσο, δυστυχώς, η αγνή πίστη αυτών των πρώτων Χριστιανών αργότερα μολύνθηκε. Με τον καιρό, οι εκκλησίες αναμείχτηκαν στην πολιτική και έβαψαν τα χέρια τους με το αίμα που χύθηκε στους πολέμους των εθνών.
Πολύ αργότερα, άνεμοι αλλαγής άρχισαν να πνέουν στην Ευρώπη. Φαινόταν ότι το ανθρώπινο γένος είχε αρχίσει να κουράζεται από τους ακατάπαυστους πολέμους. Το 1899 και κατόπιν το 1907, συγκλήθηκαν διεθνείς διασκέψεις στη Χάγη της Ολλανδίας. Στη διάσκεψη του 1899, έγινε αποδεκτή μια συμφωνία για την «Ειρηνική Διευθέτηση των Διεθνών Διαφορών». Έτσι, καθώς χάραζε ο εικοστός αιώνας, πολλοί ήλπιζαν πως ο κόσμος βαθμιαία θα απέβαλλε την τάση του να κάνει πολέμους. Ωστόσο, αυτές οι ελπίδες συντρίφτηκαν από τα όπλα του πρώτου παγκόσμιου πολέμου. Μήπως σήμαινε αυτό ότι οι ελπίδες του ανθρώπινου γένους για ειρήνη δεν θα εκπληρώνονταν ποτέ;