Η Ελληνική Γλώσσα στις Γραφές:

Ελληνιστές

Στο βιβλίο των Πράξεων εμφανίζεται ο όρος Ελληνιστές (ενικός Ελληνιστής). Ο όρος αυτός δεν συναντιέται ούτε στην ελληνική ούτε στην ελληνιστική ιουδαϊκή φιλολογία· έτσι, δεν είμαστε απόλυτα σίγουροι για τη σημασία του. Ωστόσο, οι περισσότεροι λεξικογράφοι πιστεύουν ότι στα εδάφια Πράξεις 6:1, ΜΝΚ, και 9:29, ΜΝΚ, προσδιορίζει τους ‘ελληνόφωνους Ιουδαίους’. Στο πρώτο απ’ αυτά τα εδάφια, αυτοί οι Ελληνιστές αντιπαραβάλλονται με τους ‘εβραιόφωνους Ιουδαίους’ [Εβραίους, Κείμενο]. Την ημέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ., ήταν παρόντες Ιουδαίοι και προσήλυτοι από πολλές χώρες. Το ότι πολλοί τέτοιοι ελληνόφωνες έρχονταν στην πόλη, αποδεικνύεται από την «Επιγραφή του Θεόδοτου» που βρέθηκε στο λόφο Οφήλ της Ιερουσαλήμ. Η επιγραφή, που είναι γραμμένη στα ελληνικά, δηλώνει: «Ο Θεόδοτος, ο γιος του Βέτενου, αρχιερέας και αρχισυνάγωγος [πρόεδρος της συναγωγής], εγγονός αρχισυνάγωγου, έχτισε τη συναγωγή για να διαβάζεται ο Νόμος και για να διδάσκονται οι εντολές, και τον ξενώνα και τα δωμάτια και τις προμήθειες νερού ως κατάλυμα για όσους βρίσκονται σε ανάγκη όταν έρχονται από το εξωτερικό—συναγωγή που θεμελίωσαν οι πατέρες του και οι πρεσβύτεροι και ο Σιμωνίδης». [The Interpreter’s Dictionary of the Bible (Το Λεξικό του Ερμηνευτή της Βίβλου), έκδοση του Τζ. Α. Μπάτρικ, 1962, Τόμ. 4, σ. 480] Μερικοί συνδέουν αυτή την επιγραφή με τη «Συναγωγή των Λιβερτίνων [Απελεύθερων, ΜΝΚ]», ορισμένα μέλη της οποίας ήταν ανάμεσα στους υπεύθυνους για το μαρτύριο του Στέφανου.—Πράξεις 6:9.

Ωστόσο, η λέξη Ελληνιστές, που εμφανίζεται στο εδάφιο Πράξεις 11:20, ΜΝΚ, και αναφέρεται σε ορισμένους κατοίκους της Αντιόχειας της Συρίας, ίσως αναφέρεται στους ‘Ελληνόφωνες’ γενικά και όχι στους ελληνόφωνες Ιουδαίους. Αυτό φαίνεται να υποστηρίζεται από την ένδειξη ότι, μέχρι την άφιξη Χριστιανών από την Κυρήνη και την Κύπρο, το κήρυγμα του λόγου στην Αντιόχεια είχε περιοριστεί «μόνον εις Ιουδαίους». (Πράξεις 11:19) Έτσι ο όρος Ελληνιστές που αναφέρεται εκεί, μπορεί να σημαίνει ανθρώπους διαφόρων εθνικοτήτων που είχαν εξελληνιστεί χρησιμοποιώντας την ελληνική γλώσσα (και ίσως ζώντας σύμφωνα με τα ελληνικά έθιμα).

Καμήλα

Ο Ιησούς αναφέρθηκε στην καμήλα χρησιμοποιώντας την σε μια παραβολή. Σε κάποια περίπτωση τόνισε ότι ήταν ευκολότερο να περάσει μια καμήλα μέσα από την τρύπα της βελόνας, παρά να μπει ένας πλούσιος στη Βασιλεία. (Ματθαίος 19:24· Μάρκος 10:25· Λουκάς 18:25) Σχετικά μ’ αυτή την περίπτωση, έχει εγερθεί το ερώτημα αν θα ήταν πιο σωστό να αποδοθεί η λέξη «κάμηλος» ως «σχοινί». Στην πραγματικότητα, η μετάφραση του Τζορτζ Μ. Λάμσα χρησιμοποιεί τη λέξη «σχοινί» στο κύριο κείμενο και στο εδάφιο Ματθαίος 19:24 έχει μια υποσημείωση που λέει: «Η Αραμαϊκή λέξη γκάμλα σημαίνει και σχοινί και καμήλα». Επίσης, οι λέξεις της αρχαίας ελληνικής, σχοινί (κάμιλος) και καμήλα (κάμηλος) μοιάζουν πάρα πολύ και γι’ αυτό έχει διατυπωθεί η άποψη ότι έγινε σύγχυση αυτών των λέξεων. Είναι αξιοσημείωτο όμως ότι το Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης (των Λίντελ και Σκοτ, Τόμ. 2, σ. 592) ορίζει την κάμιλο ως «σχοινίον», αλλά προσθέτει ότι αυτή η λέξη είναι πιθανόν να άρχισε να χρησιμοποιείται από μια τροποποίηση της φράσης «Ευκολώτερον είναι να περάση κάμηλος δια τρυπήματος βελόνης παρά πλούσιος να εισέλθη εις την βασιλείαν του Θεού», δείχνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο ότι το ελληνικό κείμενο αναφέρει μάλλον τη λέξη κάμηλος παρά τη λέξη κάμιλος.

Στα αρχαιότερα ελληνικά χειρόγραφα του Ευαγγελίου του Ματθαίου που υπάρχουν (στο Σιναϊτικό, στο Βατικανό Νο. 1209, και στο Αλεξανδρινό), εμφανίζεται η λέξη κάμηλος. Ο Ματθαίος έγραψε αρχικά την αφήγησή του για τη ζωή του Ιησού στην εβραϊκή και κατόπιν μπορεί να τη μετέφρασε ο ίδιος στην ελληνική. Συνεπώς γνώριζε ακριβώς τι είπε και τι εννοούσε ο Ιησούς. Άρα γνώριζε και τη σωστή Ελληνική λέξη, και η λέξη που χρησιμοποιήθηκε στα πιο παλιά ελληνικά χειρόγραφα που υπάρχουν ήταν κάμηλος. Επομένως έχουμε βάσιμο λόγο να πιστεύουμε ότι η σωστή απόδοση είναι «κάμηλος».

Ο Ιησούς, χρησιμοποιώντας αυτό το παράδειγμα, που δεν έπρεπε να το πάρει κανείς κατά γράμμα, ήθελε να τονίσει ότι όπως ακριβώς δεν ήταν δυνατόν να περάσει μια κατά γράμμα καμήλα μέσα από την τρύπα μιας κατά γράμμα βελόνας, έτσι ήταν ακόμη πιο αδύνατο να μπει στη Βασιλεία του Θεού ένας πλούσιος, που εξακολουθούσε να μένει προσκολλημένος στα πλούτη του.

Ο Ιησούς, κατακρίνοντας τους υποκριτές Φαρισαίους, είπε ότι ‘διυλίζουν το κουνούπι, αλλά καταπίνουν την καμήλα’. Εκείνοι συνήθιζαν να διυλίζουν τα κουνούπια από το κρασί τους, όχι μόνο γιατί αυτά ήταν έντομα, αλλά επειδή ήταν τελετουργικά ακάθαρτα· εντούτοις καταβρόχθιζαν μ’ ένα συμβολικό τρόπο καμήλες, οι οποίες ήταν επίσης ακάθαρτες. Ενώ επέμεναν να συμμορφώνονται και με τις πιο μικρές απαιτήσεις του Νόμου, παρέβλεπαν εντελώς τα σπουδαιότερα ζητήματα—τη δικαιοσύνη, το έλεος και την πιστότητα.—Ματθαίος 23:23, 24.