Υπάρχει Διέξοδος από την Αμαρτωλή Κατάσταση του Ανθρώπου;
Η ΤΣΙΖΑΚΟ, μαζί με τα τέσσερα παιδιά της εφηβικής ηλικίας, καθάριζε δημόσιες τουαλέτες σε μια πόλη που βρισκόταν 600 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι της. Καθώς το έκανε αυτό, έψελνε ένα σούτρα, τη σημασία του οποίου δεν καταλάβαινε. Αυτό ήταν μια από τις συνήθειες κάποιας θρησκευτικής ομάδας, η οποία αναζητούσε να ανακαλύψει τι βρίσκεται στον πραγματικό πυρήνα της κάθε θρησκείας.
«Παρ’ όλες τις συνεχιζόμενες ασκητικές συνήθειες», θυμάται η Τσιζάκο, «δεν μπορούσα να αλλάξω την προσωπικότητά μου. Βαθιά στην καρδιά μου, δεν μπορούσα να συγχωρήσω τους άλλους και δεν μπορούσα να δείξω αγάπη με ειλικρινές κίνητρο».
Ακόμα και σε χώρες της Ανατολής, όπου οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται την έννοια της αμαρτίας όπως αυτή διδάσκεται στην Αγία Γραφή, πολλοί νιώθουν τύψεις συνείδησης για τις αμαρτωλές τους τάσεις, όπως ένιωθε και η Τσιζάκο. (Ρωμαίους 2:14, 15) Ποιος δεν έχει νιώσει άσχημα με τον εαυτό του επειδή δεν έδειξε καλοσύνη σε κάποιον που βρισκόταν σε αξιολύπητη κατάσταση ή δεν έχει αισθανθεί βασανιστικές τύψεις επειδή είπε λόγια που ποτέ δεν έπρεπε να ξεστομίσει; (Ιακώβου 4:17) Και μήπως το απαίσιο τέρας της ζήλιας δεν κρύβεται τόσο μέσα στους νέους όσο και στους ηλικιωμένους;
Γιατί νιώθουν οι άνθρωποι τέτοια δυσάρεστα αισθήματα; Επειδή, είτε το συνειδητοποιούν είτε όχι, έχουν το εσωτερικό αίσθημα του τι είναι εσφαλμένο, τι είναι αμαρτία. Πράγματι, είτε οι άνθρωποι γνωρίζουν τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής για την αμαρτία είτε όχι, όλοι επηρεάζονται από αμαρτωλές τάσεις. Ένας ειδικός πάνω σ’ αυτό το ζήτημα συμπέρανε κάποτε: «Πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού».—Ρωμαίους 3:23.
Μπορεί να Εξαλειφτεί η Αμαρτία;
Πολλοί άνθρωποι σήμερα, ειδικά στο Χριστιανικό κόσμο, καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια για να σβήσουν τα αισθήματα της αμαρτίας και της ενοχής από τη συνείδησή τους. «Αυτή καθαυτή η λέξη ‘αμαρτία’ . . . έχει σχεδόν εξαφανιστεί», ανέφερε ο Δρ Καρλ Μένινγκερ στο βιβλίο του Τι Απέγινε η Αμαρτία; (Whatever Became of Sin?) Ωστόσο, το να αποφεύγει κανείς τη λέξη «αμαρτία» δεν βοηθάει σε τίποτα, όπως δεν βοηθάει και το να θέλει κάποιος ηλικιωμένος να αποφεύγει τη λέξη «γέρος». Θα πρέπει να δεχτούμε το γεγονός ότι έχουμε αμαρτωλές τάσεις και χρειάζεται να διασωθούμε απ’ αυτή την αξιολύπητη κατάσταση. Αλλά ποιος θα μας διασώσει;
Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος έθεσε αυτό το ερώτημα αφού παραδέχτηκε τις τάσεις που είχε ο ίδιος να διαπράττει αμαρτίες παρότι ήθελε να ενεργεί διαφορετικά: «Ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ· τις θέλει με ελευθερώσει [ποιος θα με διασώσει, ΜΝΚ] από του σώματος του θανάτου τούτου;» Κατόπιν ο Παύλος συνέχισε για να δώσει την απάντηση: «Ευχαριστώ εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών»! Γιατί; Επειδή ο Θεός διευθέτησε να υπάρξει συγχώρηση της αμαρτίας μέσω της λυτρωτικής θυσίας του Ιησού.—Ρωμαίους 7:14-25.
Εντούτοις, πολλοί από τους 3.500.000.000 μη Χριστιανούς που υπάρχουν στον κόσμο (οι οποίοι είναι διπλάσιοι σε αριθμό από τους καθ’ ομολογία Χριστιανούς) το βρίσκουν πολύ δύσκολο να συλλάβουν την έννοια του λύτρου. Για παράδειγμα, η δοξασία του λύτρου έγινε το μεγαλύτερο εμπόδιο για ένα Μουσουλμάνο που ζούσε στην Ιαπωνία και ο οποίος μελετούσε την Αγία Γραφή για κάποιο χρονικό διάστημα. Για πολλούς κατοίκους της Ανατολής η ιδέα ότι ένας άνθρωπος θα μπορούσε να πεθάνει για όλους είναι ασυνήθιστη.
Αυτό είναι ευνόητο, εφόσον ακόμα και μερικά άτομα στο Χριστιανικό κόσμο δυσκολεύονται να κατανοήσουν αυτή τη βασική δοξασία. «Η θεολογία της Απολύτρωσης», παραδέχτηκε η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαίδεια (New Catholic Encyclopedia), «είναι κατά κάποιον τρόπο ανεπαρκής και συνεχίζει να αποτελεί πρόβλημα για τη θεολογία».
Η έκταση της σύγχυσης που επικρατεί όσον αφορά αυτή τη δοξασία φαίνεται καθαρά στα λόγια του θρησκευτικού συγγραφέα Ν. Χ. Μπάρμπουρ: «Ο θάνατος του Χριστού ως διευθέτηση της τιμωρίας για τις αμαρτίες του ανθρώπου είχε τόση αξία όση αξία θα θεωρούσε ένας επίγειος γονέας ότι έχει το τρύπημα με μια καρφίτσα, ο βασανισμός και ο θάνατος μιας μύγας ως δίκαιη διευθέτηση για τις παραβάσεις του παιδιού του». Τότε με τον Μπάρμπουρ συνεργαζόταν ο Κάρολος Τ. Ρώσσελ, ο οποίος διέκρινε την επείγουσα ανάγκη που υπήρχε να υπερασπιστεί τη διδασκαλία του λύτρου. Διέκοψε κάθε σχέση με τον Μπάρμπουρ και το 1879 άρχισε να εκδίδει ένα καινούριο περιοδικό, το οποίο αργότερα έγινε αυτό το περιοδικό που διαβάζετε. Από την αρχή της έκδοσής της, Η Σκοπιά ήταν υπέρμαχος της λυτρωτικής θυσίας του Ιησού Χριστού.
Αλλά μπορεί αυτή η δοξασία να γίνει ποτέ δεκτή απ’ αυτούς που δεν έχουν «Χριστιανικό» υπόβαθρο; Για να το διαπιστώσουμε, ας εξετάσουμε πιο επισταμένα τη διδασκαλία σύμφωνα με την οποία ένας άνθρωπος πέθανε για όλους.