Παροχή Βοήθειας στην Οικογένειά μας των Πιστών στη Βοσνία
ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ δεν συμμετέχουν καθόλου στις πολιτικές διαμάχες. (Ιωάννης 17:16) Ωστόσο, καθώς ακολουθούν τη συμβουλή που έδωσε ο Παύλος, σύμφωνα με την οποία πρέπει να κάνουμε το καλό «ειδικά στην οικογένειά μας των πιστών», αυτοί σπεύδουν να βοηθήσουν τους συγχριστιανούς τους σε περιοχές οι οποίες σπαράσσονται από τον πόλεμο. (Γαλάτες 6:10, Μπεκ [Beck]) Καθώς πλησίαζε ο χειμώνας του 1993-1994, Μάρτυρες από την Αυστρία και την Κροατία έθεσαν σε κίνδυνο τη ζωή τους προκειμένου να βοηθήσουν την οικογένειά τους των πιστών στη Βοσνία. Ακολουθεί η έκθεσή τους.
Από το Μάρτιο ως τον Οκτώβριο του 1993, δεν υπήρχε καμιά περίπτωση να σταλθούν αποστολές παροχής βοήθειας στη Βοσνία. Όμως, στις αρχές Οκτωβρίου, οι αρχές υπαινίχτηκαν ότι ίσως θα ήταν δυνατόν να γίνει μεταφορά αγαθών. Ωστόσο, θα ήταν δύσκολο εγχείρημα, εφόσον διεξάγονταν σφοδρές μάχες σε όλα τα βοσνιακά μέτωπα.
Παρ’ όλα αυτά, την Τρίτη 26 Οκτωβρίου 1993, τα φορτηγά μας αναχώρησαν από τη Βιέννη μεταφέροντας 16 τόνους τρόφιμα και καυσόξυλα για τους συγχριστιανούς μας της Βοσνίας. Προκειμένου να προσδιορίζεται η ταυτότητά μας, φορούσαμε τις κονκάρδες μας από τη συνέλευση περιφερείας.
Μόλις φτάσαμε στα σύνορα της Κροατίας με τη Βοσνία, μας πήγαν συνοδεία σε μια στρατιωτική βάση όπου έγινε εξονυχιστική έρευνα στα φορτηγά μας. Το αίτημα που υποβάλαμε να ταξιδέψουμε μέσα από σερβικό έδαφος απορρίφτηκε. Η διέλευση θα επιτρεπόταν μόνο μέσω της κεντρικής Βοσνίας—μέσα ακριβώς από το πεδίο των μαχών!
Μάταιες Προσπάθειες;
Καθώς οδηγούμαστε με στρατιωτική συνοδεία από το ένα σημείο ελέγχου στο άλλο, ακούγαμε εκκωφαντικές εκρήξεις από άρματα μάχης και πυροβολικό. Στη διάρκεια της νύχτας ταξιδέψαμε μέσα από το δάσος με τη συνοδεία δύο αρμάτων και ενός τζιπ. Τα φορτηγά μας κινούνταν αργά μέσα από την πρώτη γραμμή της μάχης! Όλα πήγαιναν καλά μέχρι το πρωί όταν ακούστηκαν πυροβολισμοί πάνω από τα κεφάλια μας και χρειάστηκε να κρυφτούμε πίσω από ένα λόφο. Ύστερα από λίγο σταμάτησε η ανταλλαγή πυρών και συνεχίσαμε το ταξίδι μας.
Όταν φτάσαμε σε ένα στρατόπεδο, ο διοικητής μάς ρώτησε ποιοι ήμασταν και τι θέλαμε. «Το εγχείρημά σας είναι καταδικασμένο σε αποτυχία», μας είπε αφού δηλώσαμε το σκοπό μας. «Δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα να καταφέρετε να βγείτε από το στρατόπεδο, ούτε καν να προχωρήσετε μερικά μέτρα. Υπάρχει τέτοια πείνα στη χώρα που θα σας επιτεθούν και θα σας κλέψουν τα πράγματα που μεταφέρετε». Αυτός μας παρότρυνε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής και να φύγουμε.
Ήταν οι προσπάθειές μας ‘καταδικασμένες σε αποτυχία’; Ήταν άραγε μάταιο να αναμένουμε ότι θα μπορούσαμε να ταξιδέψουμε μέσα από περιοχές που σπαράσσονταν από τον πόλεμο και πλήττονταν από την πείνα και, ωστόσο, να διατηρήσουμε ακέραια τόσο τα αγαθά που μεταφέραμε όσο και τη ζωή μας; Έπρεπε να πάρουμε μια σοβαρή απόφαση. Είχαμε ήδη ακούσει τους πυροβολισμούς και τις εκκωφαντικές εκρήξεις βομβών. Καθώς περνούσαμε τη νύχτα μαζί με τους στρατιώτες, μπορούσαμε να δούμε ότι ήταν προετοιμασμένοι για τα δεινά της μάχης. Αυτοί φορούσαν αλεξίσφαιρα γιλέκα και ήταν βαριά οπλισμένοι. Ακόμη και ο μάγειρας είχε ένα πολυβόλο στην πλάτη. Και εμείς κυκλοφορούσαμε με πουκάμισα, γραβάτες και κονκάρδες! Ήταν άραγε σοφό να συνεχίσουμε το ταξίδι;
Άφιξη στο Τράβνικ
Η μόνη μας ελπίδα, όπως φαινόταν, ήταν να διαπραγματευτούμε με την τρίτη παράταξη που συμμετείχε σε αυτόν τον πόλεμο. Το επόμενο πρωί ρωτήσαμε μια νεαρή γυναίκα αν γνώριζε πού μπορούσαμε να βρούμε το αρχηγείο αυτής της παράταξης. «Δεν είναι μακριά», μας είπε. «Μόλις περάσετε μέσα από το δάσος θα βρείτε ένα κτίριο που ήταν κάποτε νοσοκομείο». Ανυπομονούσαμε να πάμε. Οι στρατιώτες έμειναν έκπληκτοι που τολμήσαμε να φύγουμε από το στρατόπεδο άοπλοι.
Το πρώην νοσοκομείο ήταν ερείπιο, αλλά βρισκόταν εκεί ένας αξιωματικός. Αυτός δέχτηκε να βοηθήσει και μας συμβούλεψε να μιλήσουμε πρώτα στο διοικητή του. Μας μετέφερε με το σαραβαλιασμένο αυτοκίνητό του και οδήγησε με μεγάλη ταχύτητα κατά μήκος της πρώτης γραμμής. Σταματήσαμε σε ένα κτίριο όπου ο διοικητής μάς δέχτηκε σε κάποιο σκοτεινό δωμάτιο.
«Χτες το βράδυ θέλαμε να ανοίξουμε πυρ εναντίον σας», είπε εκείνος. «Τι θέλετε;»
«Είμαστε Μάρτυρες του Ιεχωβά και θέλουμε να μεταφέρουμε είδη πρώτης ανάγκης στους αδελφούς μας».
Αυτός ένιωσε μεγάλη έκπληξη—και εντυπωσιάστηκε—εφόσον είχαν περάσει εβδομάδες ολόκληρες χωρίς να αποτολμήσει κάποια εφοδιοπομπή να μπει στη Βοσνία. Αφού μας έκαναν εξονυχιστική έρευνα, μας δόθηκε μια γραπτή βεβαίωση. Την προηγούμενη νύχτα πιστεύαμε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να συνεχίσουμε το ταξίδι μας, και τώρα μας επιτράπηκε να προχωρήσουμε χωρίς συνοδεία!
Οδηγούσαμε μέσα από το δάσος περνώντας το ένα σημείο ελέγχου μετά το άλλο, και μερικές φορές οδηγούσαμε κατά μήκος της πρώτης γραμμής. Παρά τον κίνδυνο, φτάσαμε ασφαλείς στο Τράβνικ. Ένας στρατιώτης που έμαθε για την άφιξή μας έτρεξε σε κάποιο σπίτι όπου είχαν συγκεντρωθεί αδελφοί μας. «Ήρθαν οι δικοί σας με τα φορτηγά!» τους φώναξε. Μπορείτε να φανταστείτε τη χαρά τους. Μεταφέραμε τρόφιμα στο σπίτι, είπαμε μερικά λόγια, αλλά κατόπιν έπρεπε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Νύχτωνε και είχαμε μπροστά μας ένα επικίνδυνο ταξίδι 32 χιλιομέτρων.
Εμπρός για τη Ζένιτσα
Ένα αυτοκίνητο μάς συνόδεψε μέσα στο δάσος τρέχοντας με μεγάλη ταχύτητα. Μερικοί είπαν ότι δεν θα καταφέρναμε ποτέ να φτάσουμε στη Ζένιτσα, αλλά φτάσαμε. Μια μελαγχολία σαν να πλάκωνε την πόλη. Δεν υπήρχαν φώτα και δεν κυκλοφορούσαν αυτοκίνητα στο δρόμο. Η Ζένιτσα πολιορκούνταν από όλες τις πλευρές, με αποτέλεσμα να επικρατεί μεγάλη πείνα και απόγνωση.
Καθώς οδηγούσαμε, είδαμε στο δρόμο κάτι το καταπληκτικό—δυο Χριστιανές αδελφές να δίνουν μαρτυρία! Την προηγούμενη μέρα στη συνάθροισή τους, όπως μάθαμε, είχε αποφασιστεί ότι οι αδελφοί θα έπρεπε να πάνε στο δάσος για να ψάξουν να βρουν τροφή αφού είχαν εξαντληθεί τα αποθέματα. Είχαμε φτάσει ακριβώς πάνω στην ώρα! Ξεφορτώσαμε ένα από τα φορτηγά στις τέσσερις το πρωί, όταν δεν υπήρχε κανένας στο δρόμο.
Την επομένη ήρθαμε σε επαφή με ένα στρατηγό ο οποίος ένιωσε μεγάλη έκπληξη για το γεγονός ότι καταφέραμε να φτάσουμε στη Ζένιτσα. Τον ρωτήσαμε τώρα σχετικά με το ταξίδι για τον επόμενο προορισμό μας, το Σεράγεβο.
«Κανένας δεν έχει επιχειρήσει να πάει εκεί με φορτηγό εδώ και μήνες», είπε ο στρατηγός. Τελικά, μας έδωσε άδεια να διασχίσουμε τα βουνά. «Αλλά σας λέω ότι θα είναι σκληρό ταξίδι», μας προειδοποίησε. «Δεν είμαι σίγουρος αν τα φορτηγά σας θα το αντέξουν».
Ο στρατηγός δεν υπερέβαλε. Είχαμε φτάσει μόλις 40 χιλιόμετρα από το Σεράγεβο όταν χρειάστηκε να κάνουμε μια παράκαμψη 140 χιλιομέτρων μέσα από το δάσος! Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε το ταξίδι από τη Ζένιτσα στη Γιαμπλανίτσα μέσω Σεράγεβο, το οποίο διήρκεσε τρεις μέρες και δύο νύχτες συχνά με ταχύτητα μόνο πέντε χιλιόμετρα την ώρα. Ο «δρόμος» ήταν ένα μονοπάτι που είχε δημιουργηθεί από το πέρασμα τεθωρακισμένων. Περάσαμε πάνω από φοβερές πέτρες και λακκούβες. Συχνά χρειαζόταν να οδηγούμε χωρίς φώτα, και σε δύο περιπτώσεις τα φορτηγά μας γλίστρησαν στις επικίνδυνες πλαγιές και κόντεψαν να πέσουν. Ένα φορτηγό του στρατού που ακολουθούσε τη δική μας φάλαγγα άναψε τα φώτα του μόνο για μια στιγμή και δέχτηκε αμέσως πυροβολισμούς. Μερικές φορές χρειάστηκε να επισκευάσουμε χαλασμένες γέφυρες και να αλλάξουμε λάστιχα.
Καθώς φτάσαμε στα περίχωρα του Σεράγεβο, ζητήσαμε να μιλήσουμε με τον υπεύθυνο στρατηγό. Ενώ περιμέναμε, είδαμε ένα φορτηγό στο δρόμο το οποίο μετέφερε δέκα πτώματα και ένα σακί με κεφάλια· οι στρατιώτες διαπραγματεύονταν την παράδοση των πτωμάτων—ένα πραγματικά δυσάρεστο θέαμα, που μας έκανε να λαχταρούμε τη μέρα κατά την οποία θα πάψει να υπάρχει ο πόλεμος.—Ησαΐας 2:4.
Τελικά, στις 10:00 π.μ. ο στρατηγός μαζί με τους ανώτερους αξιωματικούς του δέχτηκε έναν από εμάς για ακρόαση μέσα σε κάποιο σκοτεινό δωμάτιο, το οποίο φωτιζόταν μόνο με ένα κερί.
«Ποιοι είστε;» ρώτησε ο στρατηγός.
«Είμαστε Μάρτυρες του Ιεχωβά. Θέλουμε να μεταφέρουμε τρόφιμα στους ομόπιστούς μας Μάρτυρες στο Σεράγεβο».
«Γνωρίζετε αν υπάρχουν πολλοί Μάρτυρες του Ιεχωβά στο Σεράγεβο;»
«Ναι, γι’ αυτό βρισκόμαστε εδώ».
Τότε ο στρατηγός ανέφερε το όνομα ενός Μάρτυρα. «Τον ξέρετε αυτόν;»
«Ναι, είναι φίλος μας».
«Είναι και δικός μου φίλος», είπε ο στρατηγός. «Πηγαίναμε μαζί σχολείο. Από τότε που έγινε Μάρτυρας, τον εκτιμώ ακόμη περισσότερο. Έχει κάνει πολλά για τους δικούς σας. Πείτε μας παρακαλώ περισσότερα για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά».
Ακολούθησε συζήτηση μιας ώρας, και το αποτέλεσμα ήταν να δοθούν πάνω από 12 περιοδικά και ειδικά βιβλιάρια. Ύστερα από μια δεύτερη συνάντηση, ο στρατηγός δέχτηκε να κάνει ειδικές διευθετήσεις ώστε να μπορέσουμε να παραδώσουμε τα είδη πρώτης ανάγκης στους αδελφούς μας στο Σεράγεβο.
Αυτό δεν ήταν μικρό εγχείρημα. Περίπου 30 άτομα, περιλαμβανομένων και ατόμων που δεν ήταν Μάρτυρες, κουβάλησαν δέματα που ζύγιζαν περίπου 27 κιλά το καθένα. Εργάστηκαν από τις 8:00 μ.μ. ως τις 5:00 π.μ. επί δύο ολόκληρες νύχτες—συνολικά 18 ώρες. Ένας πρεσβύτερος ανέφερε ότι οι γείτονές του συγκινήθηκαν τόσο από τις προσπάθειες που έγιναν για παροχή βοήθειας ώστε γονάτισαν μαζί με τους αδελφούς και ευχαρίστησαν τον Ιεχωβά! Βέβαια, και αυτοί έλαβαν κάποια τρόφιμα.
Φανταστείτε τη χαρά των αδελφών μας όταν έλαβαν γύρω στα 11.000 κιλά είδη πρώτης ανάγκης! Η κατάσταση ήταν απελπιστική. Το αλεύρι στοίχιζε εκεί από 450 ως 1.000 μάρκα (περ. 70.000 ως 155.000 δρχ.) το κιλό. Ένα σακί ξύλα στοίχιζε περίπου 400 μάρκα (περ. 62.000 δρχ.) και ένα λίτρο πετρέλαιο ντίζελ 30 μάρκα (περ. 4.600 δρχ.).
Ήταν σαν να είχαμε τώρα ανταμειφτεί για κάθε κίνδυνο που διατρέξαμε καθ’ οδόν. Συγκινούμαστε καθώς αναλογιζόμαστε τη χαρά που ένιωσαν οι αδελφοί μας όταν έλαβαν αυτή την αποστολή βοήθειας. Ήταν μια εμπειρία την οποία ούτε εκείνοι ούτε εμείς θα ξεχάσουμε ποτέ. Όμως τώρα έπρεπε να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε το δύσκολο δρόμο της επιστροφής.
Ο Δρόμος της Επιστροφής
«Πώς μπορούμε να γυρίσουμε πίσω;» ρωτήσαμε το στρατηγό.
«Από τον ίδιο δρόμο που ήρθατε», απάντησε εκείνος.
Είχαμε εξαντληθεί, μας τελείωναν τα καύσιμα και δεν είχαμε λάστιχα για ρεζέρβα. Άρχισε να βρέχει και δεν μπορούσαμε να ταξιδέψουμε μέσα από τη λάσπη. Ρωτήσαμε το στρατηγό αν μπορούσαμε να ταξιδέψουμε προς το νότο.
«Γίνονται σφοδρές μάχες εκεί», μας είπε. «Ούτε ποντίκι δεν θα μπορούσε να περάσει». Ύστερα από λίγο, όμως, το ξανασκέφτηκε. «Δοκιμάστε το», μας είπε. «Σε τελική ανάλυση, καταφέρατε να φτάσετε ως εδώ».
Έπρεπε να αφήσουμε το ένα φορτηγό και να μοιράσουμε τα καύσιμά του στα άλλα τρία. Φύγαμε τα μεσάνυχτα και οδηγήσαμε ξανά μέσα από το δάσος.
Το ταξίδι μας της επιστροφής δεν ήταν χωρίς προβλήματα. Συναντήσαμε ένα φορτηγό του στρατού αναποδογυρισμένο στο πλάι, το οποίο μας έκλεινε κάπως το δρόμο μιας γέφυρας που χρειαζόταν να διασχίσουμε. Είδαμε ότι αν αφαιρούσαμε έναν μόνο από τους τροχούς του θα υπήρχε χώρος για να περάσουμε.
Ρωτήσαμε έναν οπλισμένο στρατιώτη. «Μπορούμε να βγάλουμε τον έναν τροχό και να τον ξαναβάλουμε αφού διασχίσουμε τη γέφυρα;»
«Αν πειράξετε τον τροχό, θα σας πυροβολήσω», απάντησε ο στρατιώτης σημαδεύοντάς μας με το όπλο του.
Σκεφτήκαμε ότι θα ήταν καλύτερο να φτιάξουμε λίγο καφέ και να προσφέρουμε ένα φλιτζάνι στο στρατιώτη. Επί μερικές ώρες του μιλούσαμε για τις συνελεύσεις περιφερείας του 1991, σαν και αυτήν που διεξάχτηκε στο Ζάγκρεμπ. Ύστερα από αυτό, η στάση του μαλάκωσε και μας άφησε να αφαιρέσουμε τον τροχό.
Στη Γιαμπλανίτσα, ένας από εμάς μίλησε στο διοικητή σχετικά με το δρόμο που θέλαμε να ακολουθήσουμε. Αυτός δεν πίστευε στα αφτιά του. «Θέλετε να διασχίσετε την κοιλάδα Νέρετβα;»
Δικαιολογημένα ανησυχούσε. Οι βουνοπλαγιές της κοιλάδας Νέρετβα έχουν καταληφτεί από αντιμαχόμενα στρατεύματα. Αυτά συνεχώς ανταλλάσσουν πυρά. Επί σχεδόν 16 χιλιόμετρα ο δρόμος κρύβει παγίδες. «Έτσι έχουν τα πράγματα», είπε ο στρατηγός, «και όμως εσείς θέλετε να περάσετε;»
Αφού ζύγισε το ζήτημα, ο στρατηγός είπε ότι μπορούσαμε να περάσουμε—αλλά μόνο με τη συνοδεία αξιωματούχων. Ωστόσο, οι ίδιοι οι αξιωματούχοι δίσταζαν να έρθουν μαζί μας! Τελικά, τους ζητήσαμε απλώς να επικοινωνήσουν με την απέναντι πλευρά και να ανακοινώσουν τη διέλευσή μας. Θα διασχίζαμε την κοιλάδα χωρίς συνοδεία το επόμενο πρωί.
Στα φορτηγά μας γράψαμε με μεγάλα γράμματα επιγραφές οι οποίες έλεγαν ότι μεταφέραμε ανθρωπιστική βοήθεια. Αφού κάναμε προσευχή, οδηγήσαμε τα φορτηγά μέσα από την κοιλάδα. Συμφωνήσαμε ότι, αν άρχιζαν να μας πυροβολούν, δεν θα προχωρούσαμε με μεγαλύτερη ταχύτητα επειδή αυτό θα δημιουργούσε υποψίες.
Διασχίσαμε τη γέφυρα, περάσαμε στην αντίπερα όχθη του ποταμού και συνεχίσαμε μέσα από την επόμενη κοιλάδα, προσπερνώντας κουφάρια ζώων και διαλυμένα φορτηγά και άρματα. Ξαφνικά εντοπίσαμε νάρκες ξηράς στο δρόμο, πράγμα που καθιστούσε αδύνατη τη διέλευσή μας. Πατήσαμε την κόρνα μέχρι που ξεπρόβαλαν δυο στρατιώτες πίσω από ένα βράχο. «Ποιοι είστε; Τι θέλετε;» απαίτησαν να μάθουν.
Αφού είπαμε ποιοι είμαστε, τους ρωτήσαμε αν μπορούσαν να καθαρίσουν το δρόμο, και εκείνοι συμφώνησαν. Τελικά, φτάσαμε στην απέναντι πλευρά.
Οι στρατιώτες εξεπλάγησαν όταν μας είδαν. Βγήκαν σιγά-σιγά από τις κρυψώνες τους, πλησιάζοντας το φορτηγό με τα όπλα τους να σημαδεύουν κατευθείαν πάνω μας. Τους δείξαμε τις άδειες που είχαμε καθώς και τις πινακίδες μας, τις οποίες είχαμε αφαιρέσει για λόγους ασφαλείας όταν διασχίζαμε την πολεμική ζώνη.
«Κανένας δεν σας περίμενε», είπε ένας στρατιώτης. «Πώς μπορέσατε να περάσετε;»
Αντίθετα με το αίτημά μας, κανένας σε αυτά τα φυλάκια δεν είχε πληροφορηθεί ότι ερχόμαστε! Ο αξιωματικός συνέχισε: «Είχαμε οπλίσει και ήμασταν έτοιμοι να πυροβολήσουμε».
Τους ρωτήσαμε γιατί δεν το έκαναν αυτό.
«Δεν έχω ιδέα», απάντησε ο στρατιώτης. «Πιστεύω ότι ήταν η μοίρα σας. Αλλά καθώς σας παρακολουθούσαμε με τα κιάλια, είδαμε την επιγραφή που έλεγε ‘ανθρωπιστική βοήθεια’ και δεν ξέραμε τι να σας κάνουμε. Έτσι καταφέρατε να φτάσετε». Αργότερα κάναμε μια εγκάρδια ευχαριστήρια προσευχή στον Ιεχωβά για την προστασία του.
Μολονότι οι περιστάσεις τους είναι πολύ δύσκολες, το πνεύμα των αδελφών μας της Βοσνίας είναι συγκινητικό. Αυτοί μοιράζονται τα υλικά πράγματα που έχουν καθώς και πολλά λόγια πίστης και ενθάρρυνσης. Στη Ζένιτσα υπάρχουν 40 δραστήριοι Μάρτυρες, στους οποίους περιλαμβάνονται 2 ειδικοί σκαπανείς, 11 βοηθητικοί σκαπανείς και 14 νεοβαφτισμένα άτομα. Οι 65 Μάρτυρες καθώς και οι 4 βοηθητικοί σκαπανείς που έχουν παραμείνει στην πόλη του Σεράγεβο διεξάγουν 134 Γραφικές μελέτες. Οι Μάρτυρες αφιερώνουν κατά μέσο όρο 20 ώρες κάθε μήνα μιλώντας στους άλλους για τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού.
Αληθινά, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποτελούν μια παγκόσμια οικογένεια πιστών. Αυτοί ριψοκινδυνεύουν πρόθυμα τη ζωή τους προκειμένου να κάνουν το καλό σε εκείνους με τους οποίους είναι συγγενείς στην πίστη—ακόμη και σε εκείνους που δεν έχουν γνωρίσει ποτέ πριν. Γιατί; Επειδή τους αγαπούν. Ο Ιησούς Χριστός είπε: «Από αυτό θα γνωρίσουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη μεταξύ σας». (Ιωάννης 13:35) Ασφαλώς έτσι έχουν τα πράγματα με την οικογένειά μας των πιστών στη Βοσνία.
[Χάρτης/Εικόνες στη σελίδα 24]
(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)
Αδριατική Θάλασσα
ΑΥΣΤΡΙΑ
ΣΛΟΒΕΝΙΑ
ΟΥΓΓΑΡΙΑ
ΚΡΟΑΤΙΑ
ΒΟΣΝΙΑ
ΣΕΡΒΙΑ
Τράβνικ
Ζένιτσα
Σεράγεβο
[Εικόνες]
Μεταφορά βοήθειας στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη
[Εικόνα στη σελίδα 26]
Προσπερνώντας αργά ένα αναποδογυρισμένο φορτηγό