Βιογραφία

Εμφυτεύσαμε Αγάπη για τον Ιεχωβά στην Καρδιά των Παιδιών Μας

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΕΡΝΕΡ ΜΑΤΖΕΝ

Πριν από μερικά χρόνια ο μεγαλύτερος γιος μου, ο Χανς Βέρνερ, μου έδωσε μια Αγία Γραφή. Έγραψε στο εσώφυλλο: «Αγαπημένε μου Πατέρα, Είθε ο Λόγος του Ιεχωβά να συνεχίσει να μας οδηγεί ως οικογένεια στην οδό της ζωής. Με ευγνωμοσύνη, ο μεγαλύτερος γιος σου». Οι γονείς μπορούν να καταλάβουν πώς αυτά τα λόγια γέμισαν την καρδιά μου με ευχαρίστηση και χαρά. Εκείνον τον καιρό δεν γνώριζα τι είδους προκλήσεις θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε ακόμη ως οικογένεια.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ το 1924 στο Χάλστενμπεκ, περίπου 20 χιλιόμετρα από το λιμάνι του Αμβούργου στη Γερμανία, και μεγάλωσα με τη μητέρα μου και τον παππού μου. Εφόσον είχα εργαστεί ως μαθητευόμενος κατασκευαστής εργαλείων, το 1942 κλήθηκα στη Βέρμαχτ, τις ένοπλες δυνάμεις. Τα όσα έζησα στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου μαχόμενος στο ρωσικό μέτωπο είναι πολύ τρομακτικά για να τα εκφράσω με λόγια. Προσβλήθηκα από τυφοειδή πυρετό, αλλά αφού αποθεραπεύτηκα στάλθηκα πίσω στο μέτωπο. Τον Ιανουάριο του 1945 βρισκόμουν στη Λουτζ της Πολωνίας, όπου τραυματίστηκα σοβαρά και εισάχθηκα σε κάποιο στρατιωτικό νοσοκομείο. Ήμουν ακόμη εκεί όταν τελείωσε ο πόλεμος. Στο νοσοκομείο και κατόπιν στο στρατόπεδο φυλάκισης στο Νόιενγκαμε, είχα το χρόνο να κάνω βαθιές σκέψεις. Με προβλημάτιζαν ερωτήματα όπως: Υπάρχει πράγματι Θεός; Αν ναι, γιατί επιτρέπει τόση σκληρότητα;

Λίγο μετά την απελευθέρωσή μου από το στρατόπεδο φυλάκισης, το Σεπτέμβριο του 1947, παντρεύτηκα την Κάρλα. Είχαμε μεγαλώσει στην ίδια πόλη, αλλά μολονότι η Κάρλα ήταν Καθολική, η θρησκεία δεν είχε παίξει κανέναν ρόλο στη δική μου ανατροφή. Ο ιερέας που μας πάντρεψε πρότεινε να λέμε τουλάχιστον το Πάτερ Ημών μαζί κάθε βράδυ. Κάναμε όπως μας είπε, χωρίς να γνωρίζουμε πραγματικά τι ήταν αυτό για το οποίο προσευχόμασταν.

Έναν χρόνο μετά, γεννήθηκε ο Χανς Βέρνερ. Την ίδια περίπου περίοδο, ο Βίλχελμ Άρενς, ένας συνάδελφός μου, μου μίλησε για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Μου έδειξε από τη Γραφή ότι κάποια ημέρα οι πόλεμοι θα πάψουν να υπάρχουν. (Ψαλμός 46:9) Το φθινόπωρο του 1950, αφιέρωσα τη ζωή μου στον Ιεχωβά και βαφτίστηκα. Πόση χαρά ένιωσα όταν έπειτα από έναν χρόνο βαφτίστηκε και η αγαπημένη μου σύζυγος!

Ανατροφή Παιδιών στις Οδούς του Ιεχωβά

Διάβασα στη Γραφή ότι ο γάμος θεσπίστηκε από τον Ιεχωβά. (Γένεση 1:26-28· 2:22-24) Το ότι ήμουν παρών στη γέννηση των παιδιών μας​—του Χανς Βέρνερ, του Καρλ-Χάιντς, του Μίκαελ, της Γκαμπριέλε και του Τόμας—​ενίσχυσε τη δέσμευση που ανέλαβα να είμαι καλός σύζυγος και πατέρας. Η Κάρλα και εγώ νιώθαμε μεγάλη συγκίνηση με τη γέννηση του κάθε παιδιού μας.

Η συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά το 1953 στη Νυρεμβέργη αποτέλεσε μνημειώδες γεγονός για την οικογένειά μας. Το απόγευμα της Παρασκευής, στη διάρκεια της ομιλίας «Ανατροφή Παιδιών στην Κοινωνία του Νέου Κόσμου», ο ομιλητής είπε κάτι που δεν έχουμε ξεχάσει ποτέ: «Η μεγαλύτερη κληρονομιά που μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά μας είναι η επιθυμία να υπηρετούν τον Θεό». Με τη βοήθεια του Ιεχωβά, η Κάρλα και εγώ θέλαμε να κάνουμε αυτό ακριβώς. Αλλά πώς;

Κατ’ αρχάς, συνηθίζαμε να προσευχόμαστε ως οικογένεια κάθε ημέρα. Αυτό εντύπωσε στα παιδιά τη σπουδαιότητα της προσευχής. Το κάθε παιδί έμαθε από πολύ μικρό ότι πριν από το φαγητό προσευχόμαστε πάντοτε. Ακόμη και όταν ήταν μωρά, μόλις έβλεπαν το μπιμπερό τους, έσκυβαν το κεφαλάκι τους και σταύρωναν τα χεράκια τους. Σε μια περίπτωση, προσκληθήκαμε στο γάμο κάποιων συγγενών της συζύγου μου, οι οποίοι δεν ήταν Μάρτυρες. Μετά την τελετή, οι γονείς της νύφης προσκάλεσαν τους παρόντες για ένα μικρό γεύμα στο σπίτι. Όλοι ήθελαν να αρχίσουν να τρώνε αμέσως. Αλλά ο πεντάχρονος Καρλ-Χάιντς πίστευε ότι αυτό δεν ήταν σωστό. «Παρακαλώ, κάντε πρώτα προσευχή», είπε. Οι καλεσμένοι τον κοίταξαν, κατόπιν κοίταξαν εμάς και τέλος τον οικοδεσπότη. Για να μην έρθει κανείς σε δύσκολη θέση, προσφέρθηκα να κάνω μια ευχαριστήρια προσευχή για το φαγητό, πράγμα με το οποίο συμφώνησε ο οικοδεσπότης.

Αυτό το περιστατικό μού υπενθύμισε τα λόγια του Ιησού: «Από το στόμα νηπίων και βρεφών που θηλάζουν ετοίμασες αίνο». (Ματθαίος 21:16) Είμαστε βέβαιοι ότι οι τακτικές και εγκάρδιες προσευχές μας βοήθησαν τα παιδιά να βλέπουν τον Ιεχωβά ως τον στοργικό ουράνιο Πατέρα τους.

Η Ευθύνη μας Απέναντι στον Ιεχωβά

Το να διδάσκει κάποιος τα παιδιά του να αγαπούν τον Θεό απαιτεί επίσης τακτική ανάγνωση και μελέτη του Λόγου του. Με αυτό υπόψη, κάναμε οικογενειακή μελέτη κάθε εβδομάδα, κυρίως το βράδυ της Δευτέρας. Εφόσον το μεγαλύτερο παιδί μας με το μικρότερο είχαν εννιά χρόνια διαφορά, οι ανάγκες των παιδιών ήταν πολύ διαφορετικές, γι’ αυτό και δεν μπορούσαμε πάντοτε να καλύπτουμε την ίδια ύλη με όλα τα παιδιά.

Λόγου χάρη, η εκπαίδευση των παιδιών που βρίσκονταν στην προσχολική ηλικία ήταν αρκετά απλή. Η Κάρλα εξέταζε ένα μόνο Γραφικό εδάφιο μαζί τους ή χρησιμοποιούσε εικόνες από Βιβλικά έντυπα. Εξακολουθώ να έχω ευχάριστες αναμνήσεις από τον καιρό που τα μικρότερα παιδιά ανέβαιναν πάνω στο κρεβάτι μας και μας ξυπνούσαν νωρίς το πρωί για να μας δείξουν τις αγαπημένες τους εικόνες από το βιβλίο Ο Νέος Κόσμος.a

Η Κάρλα απέκτησε ειδικότητα στο να διδάσκει υπομονετικά στα παιδιά τούς πολλούς λόγους που έχουμε όλοι για να αγαπάμε τον Ιεχωβά. Αυτό ίσως ακούγεται απλό και εύκολο, αλλά στην πραγματικότητα, σωματικά και συναισθηματικά, ήταν ένα έργο σχεδόν πλήρους απασχόλησης τόσο για την Κάρλα όσο και για εμένα. Εντούτοις, δεν παραιτηθήκαμε. Θέλαμε να χαράξουμε τα ορθά μηνύματα στις τρυφερές τους καρδιές προτού αρχίσουν να τους επηρεάζουν άλλοι άνθρωποι που δεν γνώριζαν τον Ιεχωβά. Γι’ αυτό, από τη στιγμή που τα παιδιά μας μπορούσαν να κάθονται, ήμασταν σταθερά αποφασισμένοι να παρευρίσκονται στην οικογενειακή μελέτη.

Ως γονείς, η Κάρλα και εγώ συνειδητοποιήσαμε τη σπουδαιότητα του να θέτουμε το ορθό παράδειγμα για τα παιδιά μας στο ζήτημα της λατρείας. Μάλιστα, είτε τρώγαμε είτε ασχολούμασταν με τον κήπο είτε πηγαίναμε περίπατο, προσπαθούσαμε να ενισχύουμε τη σχέση του κάθε παιδιού με τον Ιεχωβά. (Δευτερονόμιο 6:6, 7) Φροντίσαμε ώστε το κάθε παιδί να έχει τη δική του Αγία Γραφή από μικρή ηλικία. Επιπλέον, μόλις παίρναμε τα περιοδικά, έγραφα το όνομα του κάθε μέλους της οικογένειας στο προσωπικό του αντίτυπο. Με αυτόν τον τρόπο τα παιδιά έμαθαν να αναγνωρίζουν τα δικά τους έντυπα. Κάναμε επίσης τη σκέψη να αναθέτουμε στα παιδιά να διαβάζουν συγκεκριμένα άρθρα από το Ξύπνα! Κατόπιν, μετά το κυριακάτικο γεύμα μας, μας εξηγούσαν τι είχαν καταλάβει από την ύλη.

Δίναμε στα Παιδιά την Προσοχή που Χρειάζονταν

Βέβαια, τα πράγματα δεν ήταν πάντα ρόδινα. Καθώς μεγάλωναν τα παιδιά, ανακαλύψαμε ότι η εμφύτευση της αγάπης στην καρδιά τους απαιτούσε να γνωρίζουμε τι βρισκόταν ήδη μέσα στην καρδιά τους. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να τα ακούμε. Τα παιδιά μας μερικές φορές πίστευαν ότι είχαν κάποιο δικαιολογημένο παράπονο, έτσι λοιπόν η Κάρλα και εγώ καθόμασταν και συζητούσαμε το πρόβλημα μαζί τους. Καθιερώσαμε ένα ειδικό ημίωρο μετά το τέλος της οικογενειακής μελέτης, όπου ο καθένας μπορούσε να πει ελεύθερα αυτό που ένιωθε.

Παραδείγματος χάρη, ο Τόμας και η Γκαμπριέλε, τα δύο μικρότερα παιδιά μας, ένιωθαν ότι εμείς ως γονείς δείχναμε εύνοια προς το μεγαλύτερο αδελφό τους. Σε μια συζήτηση, είπαν με ειλικρίνεια: «Μπαμπά, πιστεύουμε ότι η μαμά και εσύ αφήνετε τον Χανς Βέρνερ να κάνει πάντα το δικό του». Στην αρχή δεν πίστευα στα αφτιά μου. Ωστόσο, αφού εξετάσαμε το ζήτημα αντικειμενικά, η Κάρλα και εγώ χρειάστηκε να παραδεχτούμε ότι τα παιδιά είχαν κάποιο δίκιο. Έτσι λοιπόν, καταβάλαμε περισσότερες προσπάθειες για να συμπεριφερόμαστε το ίδιο σε όλα τα παιδιά.

Μερικές φορές, τιμωρούσα τα παιδιά βιαστικά ή άδικα. Σε τέτοιες περιπτώσεις εμείς ως γονείς έπρεπε να μάθουμε να ζητάμε συγνώμη. Έπειτα πλησιάζαμε τον Ιεχωβά μέσω προσευχής. Ήταν σημαντικό να αντιλαμβάνονται τα παιδιά ότι ο πατέρας τους ήταν έτοιμος να πει συγνώμη τόσο στον Ιεχωβά όσο και σε αυτά. Ως αποτέλεσμα, απολαμβάναμε θερμή και φιλική σχέση μαζί τους. Πολλές φορές μας έλεγαν: «Είστε οι καλύτεροί μας φίλοι». Αυτό μας έκανε πολύ χαρούμενους.

Η συνεργασία των μελών της οικογένειας προάγει την ενότητα. Γι’ αυτόν το λόγο, ο καθένας είχε ορισμένες δουλειές που έπρεπε να φροντίζει σε τακτική βάση. Στον Χανς Βέρνερ αναθέσαμε να πηγαίνει στα μαγαζιά και να αγοράζει προμήθειες μία φορά την εβδομάδα, πράγμα που σήμαινε συνήθως ότι, εκτός από έναν κατάλογο με τα πράγματα που έπρεπε να αγοράσει, του δίναμε και μερικά χρήματα. Κάποια εβδομάδα, δεν του δώσαμε ούτε κατάλογο ούτε χρήματα. Ρώτησε τη μητέρα του για αυτό και εκείνη του είπε ότι δεν είχαμε ακόμη χρήματα. Τότε τα παιδιά άρχισαν να ψιθυρίζουν μεταξύ τους και κατόπιν έφεραν τους κουμπαράδες τους και τους άδειασαν στο τραπέζι. «Μαμά, τώρα μπορούμε να πάμε για ψώνια!» φώναξαν όλα μαζί. Ναι, τα παιδιά έμαθαν να προσφέρουν βοήθεια όταν υπήρχε ανάγκη, και αυτό έφερνε την οικογένεια ακόμη πιο κοντά.

Καθώς τα αγόρια μεγάλωναν, άρχισαν να ενδιαφέρονται για το αντίθετο φύλο. Ο Τόμας, για παράδειγμα, εκδήλωνε μεγάλο ενδιαφέρον για μια 16χρονη αδελφή. Του εξήγησα ότι, αν αυτός σκεφτόταν σοβαρά το κορίτσι, έπρεπε να είναι προετοιμασμένος να την παντρευτεί και να αναλάβει τις ευθύνες που συνεπάγεται το να έχει σύζυγο και παιδιά. Ο Τόμας συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν έτοιμος για γάμο, εφόσον ήταν μόνο 18 ετών.

Προοδεύαμε ως Οικογένεια

Ενώ βρίσκονταν ακόμη σε τρυφερή ηλικία, το ένα παιδί μετά το άλλο γράφτηκαν στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας. Εμείς ακούγαμε προσεκτικά τους διορισμούς τους και ενθαρρυνόμασταν επειδή βλέπαμε την εγκάρδια αγάπη του κάθε παιδιού για τον Θεό. Επίσκοποι περιοχής και περιφερείας, οι οποίοι έμεναν κατά καιρούς μαζί μας, ανέφεραν εμπειρίες από τη ζωή τους ή μας διάβαζαν από τη Γραφή. Αυτοί οι αδελφοί με τις συζύγους τους μας βοήθησαν ως οικογένεια να αναπτύξουμε στην καρδιά μας αγάπη για την ολοχρόνια υπηρεσία.

Αποβλέπαμε πολύ στις συνελεύσεις. Αυτές έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στις προσπάθειες που καταβάλλαμε για να εμφυτεύουμε στα παιδιά μας την επιθυμία να γίνουν υπηρέτες του Θεού. Για τα παιδιά, η στιγμή που φορούσαν τις κονκάρδες τους προτού ταξιδέψουμε για τον τόπο της συνέλευσης ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Συγκινηθήκαμε όταν ο Χανς Βέρνερ βαφτίστηκε σε ηλικία 10 ετών. Ορισμένοι θεωρούσαν ότι ήταν πολύ μικρός για να αφιερώσει τον εαυτό του στον Ιεχωβά, αλλά όταν ήταν 50 ετών, μου είπε πόσο ευγνώμων ένιωθε που υπηρετούσε τον Ιεχωβά επί 40 χρόνια.

Δείξαμε στα παιδιά μας ότι η προσωπική σχέση με τον Ιεχωβά είναι σημαντική, αλλά δεν τα πιέσαμε να αφιερωθούν. Ωστόσο, χαρήκαμε όταν και τα άλλα παιδιά προόδευσαν μέχρι το βάφτισμα, το καθένα στο δικό του καιρό.

Μάθαμε να Ρίχνουμε τα Βάρη μας στον Ιεχωβά

Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη όταν, το 1971, ο Χανς Βέρνερ αποφοίτησε ως μέλος της 51ης τάξης της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς και διορίστηκε να υπηρετήσει ως ιεραπόστολος στην Ισπανία. Ένα ένα, τα άλλα παιδιά δαπάνησαν και αυτά κάποιο διάστημα ως ολοχρόνιοι διάκονοι, πράγμα που έκανε εμάς τους γονείς πολύ χαρούμενους. Περίπου εκείνον τον καιρό, ο Χανς Βέρνερ μού έδωσε την Αγία Γραφή που ανέφερα στην αρχή αυτού του άρθρου. Η ευτυχία που νιώθαμε ως οικογένεια φαινόταν πλήρης.

Κατόπιν διαπιστώσαμε ότι χρειαζόταν να προσκολληθούμε ακόμη πιο πολύ στον Ιεχωβά. Γιατί; Επειδή είδαμε μερικά από τα παιδιά μας, που είχαν πια μεγαλώσει, να αντιμετωπίζουν προβλήματα τα οποία δοκίμασαν σε σοβαρό βαθμό την πίστη τους. Λόγου χάρη, η αγαπητή μας κόρη Γκαμπριέλε πέρασε μεγάλες δοκιμασίες. Το 1976 παντρεύτηκε τον Λόταρ. Λίγο μετά το γάμο εκείνος αρρώστησε. Καθώς γινόταν ολοένα και πιο αδύναμος, η Γκαμπριέλε τον φρόντιζε μέχρις ότου ο Λόταρ πέθανε. Βλέποντας ένα υγιές μέλος της οικογένειας να αρρωσταίνει και να πεθαίνει, συνειδητοποιήσαμε πόσο πολύ χρειαζόμαστε το στοργικό χέρι του Ιεχωβά.​—Ησαΐας 33:2.

Προνόμια στην Οργάνωση του Ιεχωβά

Όταν διορίστηκα υπηρέτης εκκλησίας (σήμερα αποκαλείται προεδρεύων επίσκοπος) το 1955, δεν ένιωθα έτοιμος για αυτή την ευθύνη. Υπήρχαν πολλά που έπρεπε να γίνουν, και ο μόνος τρόπος για να αντεπεξέρχομαι στις υποχρεώσεις μου ήταν να ξυπνάω μερικές φορές στις τέσσερις το πρωί. Η σύζυγός μου και τα παιδιά αποτελούσαν μεγάλο στήριγμα, φροντίζοντας να μη με ενοχλούν τα βράδια όταν υπήρχαν ακόμη ζητήματα τα οποία έπρεπε να διευθετήσω.

Παρ’ όλα αυτά, ως οικογένεια, δαπανούσαμε μαζί όσο το δυνατόν περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Μερικές φορές ο εργοδότης μου με άφηνε να χρησιμοποιώ το αυτοκίνητό του για μια ημερήσια εκδρομή με την οικογένεια. Τα παιδιά απολάμβαναν εκείνες τις περιστάσεις καθώς μελετούσαμε τη Σκοπιά στο δάσος. Επίσης πηγαίναμε μαζί για πεζοπορία, ψέλνοντας μερικές φορές ύμνους με τη συνοδεία της φυσαρμόνικάς μου ενώ περπατούσαμε στο δάσος.

Το 1978, διορίστηκα αναπληρωτής επίσκοπος περιοχής (περιοδεύων διάκονος). Γεμάτος ανησυχία, προσευχήθηκα: «Ιεχωβά, δεν νιώθω ότι μπορώ να το κάνω αυτό. Αλλά αν εσύ θέλεις να προσπαθήσω, τότε θα κάνω το καλύτερο που μπορώ». Έπειτα από δύο χρόνια, σε ηλικία 54 ετών, μεταβίβασα τη μικρή μου επιχείρηση στο νεότερο γιο μας, τον Τόμας.

Όλα μας τα παιδιά είχαν μεγαλώσει, πράγμα που πρόσφερε στην Κάρλα και σε εμένα την ευκαιρία να κάνουμε περισσότερα για τον Ιεχωβά. Το ίδιο έτος, διορίστηκα επίσκοπος περιοχής σε ένα τμήμα του Αμβούργου και σε ολόκληρο το Σλέσβιχ-Χόλσταϊν. Λόγω της πείρας που είχαμε στην ανατροφή οικογένειας, μπορούσαμε να δείχνουμε ιδιαίτερη κατανόηση στους γονείς και στα παιδιά τους. Πολλοί αδελφοί μάς αποκαλούσαν γονείς της περιοχής τους.

Αφού με συνόδευσε δέκα χρόνια στο έργο περιοχής, η Κάρλα χρειάστηκε να υποβληθεί σε εγχείρηση. Επίσης, τον ίδιο χρόνο, οι γιατροί ανακάλυψαν ότι εγώ είχα όγκο στον εγκέφαλο. Γι’ αυτό, άφησα την υπηρεσία που είχα ως επίσκοπος περιοχής και υποβλήθηκα σε εγχείρηση εγκεφάλου. Πέρασαν τρία χρόνια προτού μπορέσω και πάλι να υπηρετήσω ως αναπληρωτής επίσκοπος περιοχής. Η Κάρλα και εγώ είμαστε τώρα πάνω από 70 ετών και δεν υπηρετούμε πλέον στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου. Ο Ιεχωβά μάς βοήθησε να διακρίνουμε ότι δεν υπήρχε λόγος να διατηρούμε ένα προνόμιο το οποίο δεν μπορούσαμε πλέον να φέρνουμε σε πέρας.

Αναπολώντας το παρελθόν, η Κάρλα και εγώ είμαστε ευγνώμονες στον Ιεχωβά για τη βοήθεια που μας πρόσφερε ώστε να μπορέσουμε να εμφυτεύσουμε αγάπη για την αλήθεια στην καρδιά των παιδιών μας. (Παροιμίες 22:6) Όλα αυτά τα χρόνια, ο Ιεχωβά μάς έχει καθοδηγήσει και εκπαιδεύσει, βοηθώντας μας να φέρνουμε σε πέρας τις ευθύνες μας. Μολονότι είμαστε ηλικιωμένοι και έχουμε σοβαρά προβλήματα υγείας, η αγάπη μας για τον Ιεχωβά είναι τόσο ανθηρή και ζωντανή όπως πάντα.​—Ρωμαίους 12:10, 11.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Η οικογένειά μας, σε έναν περίπατο στις όχθες του ποταμού Έλβα στο Αμβούργο το 1965

[Εικόνα στη σελίδα 28]

Μερικά μέλη της οικογένειας στη διεθνή συνέλευση του Βερολίνου το 1998

[Εικόνα στη σελίδα 29]

Με τη σύζυγό μου, Κάρλα