Η Χαρά της Απλής Ζωής
Ο ΝΤΑΝΙΕΛ ΚΑΙ Η ΜΙΡΙΑΜ παντρεύτηκαν τον Σεπτέμβριο του 2000 και εγκαταστάθηκαν στη Βαρκελώνη της Ισπανίας. «Ζούσαμε μια, όπως λέμε, φυσιολογική ζωή», αφηγείται ο Ντάνιελ. «Οι δουλειές μας μάς επέτρεπαν να τρώμε σε καλά εστιατόρια, να ταξιδεύουμε στο εξωτερικό και να φοράμε ποιοτικά ρούχα. Συμμετείχαμε επίσης τακτικά στη διακονία αγρού». Αλλά τότε κάτι άλλαξε.
Σε μια συνέλευση το 2006, υπήρξε κάποια ερώτηση σε μια ομιλία που άγγιξε βαθιά τον Ντάνιελ: «Κάνουμε εμείς όλα όσα μπορούμε για να βοηθήσουμε εκείνους που “οδηγούνται στη σφαγή τρεκλίζοντας” ώστε να μπουν στο δρόμο για αιώνια ζωή;» (Παρ. 24:11) Η ομιλία τόνιζε την ευθύνη που έχουμε να κάνουμε γνωστό το ζωοσωτήριο άγγελμα της Γραφής. (Πράξ. 20:26, 27) Ο Ντάνιελ θυμάται: «Ένιωθα ότι ο Ιεχωβά μιλούσε σε εμένα». Η ομιλία ανέφερε επίσης ότι όταν κάποιος επεκτείνει τη διακονία του έχει περισσότερη χαρά. Ο Ντάνιελ γνώριζε ότι αυτό ήταν αλήθεια. Η Μίριαμ είχε ήδη αρχίσει το σκαπανικό και γευόταν χαρωπές ευλογίες.
Ο Ντάνιελ λέει: «Συμπέρανα ότι είχε έρθει η στιγμή να κάνω στροφή 180 μοιρών». Και αυτό ακριβώς έκανε. Μείωσε τις ώρες εργασίας του, άρχισε το σκαπανικό και σκεφτόταν πόσο χαρούμενοι θα ήταν εκείνος και η Μίριαμ αν υπηρετούσαν εκεί όπου η ανάγκη για κήρυκες της Βασιλείας είναι μεγαλύτερη.
ΠΡΩΤΑ ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ—ΜΕΤΑ ΤΑ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΑ ΝΕΑ
Τον Μάιο του 2007, ο Ντάνιελ και η Μίριαμ παραιτήθηκαν από τις δουλειές τους και ξεκίνησαν για τον Παναμά, μια χώρα στην οποία είχαν ξαναπάει παλιότερα. Ο νέος τους τομέας αποτελούνταν από διάφορα νησιά του Αρχιπελάγους Μπόκας ντελ Τόρο στην Καραϊβική Θάλασσα, όπου κατοικούν κυρίως οι ιθαγενείς Νγκομπέ. Ο Ντάνιελ και η Μίριαμ σκέφτονταν ότι, με τις οικονομίες που είχαν, θα μπορούσαν να μείνουν στον Παναμά περίπου οχτώ μήνες.
Ταξίδευαν στα νησιά με βάρκα και ποδήλατα, και θυμούνται πολύ καλά την πρώτη τους ποδηλατική διαδρομή—περίπου 32 χιλιόμετρα σε απότομους λόφους, κάτω από τον καυτό ήλιο. Ο Ντάνιελ κόντεψε να λιποθυμήσει από την εξάντληση. Ωστόσο, στα σπίτια που έβρισκαν καθ’ οδόν, οι οικογένειες των Νγκομπέ τούς δέχονταν φιλόξενα, ιδίως όταν το ζευγάρι έμαθε μερικές φράσεις στην τοπική γλώσσα. Προτού περάσει καιρός, διεξήγαν 23 Γραφικές μελέτες.
Όταν όμως τελείωσαν οι οικονομίες τους, η χαρά τους μετατράπηκε σε θλίψη. Ο Ντάνιελ θυμάται: «Με δάκρυα στα μάτια, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε την επιστροφή μας στην Ισπανία. Ήμασταν πολύ στενοχωρημένοι που θα αφήναμε πίσω τους σπουδαστές μας». Ωστόσο, έναν μήνα αργότερα, έλαβαν κάποια συναρπαστικά νέα. Η Μίριαμ λέει: «Προσκληθήκαμε να υπηρετήσουμε ως ειδικοί σκαπανείς. Πόσο χαρούμενοι ήμασταν που μπορούσαμε να μείνουμε στον διορισμό μας!»
Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΧΑΡΑ ΤΟΥΣ
Το 2015, ως αποτέλεσμα των προσαρμογών στην οργάνωση, ζητήθηκε από τον Ντάνιελ και τη Μίριαμ να συνεχίσουν την υπηρεσία τους ως τακτικοί σκαπανείς. Τι θα έκαναν; Εμπιστεύτηκαν την υπόσχεση που υπάρχει στο εδάφιο Ψαλμός 37:5: «Εναπόθεσε στον Ιεχωβά την οδό σου και βασίσου σε αυτόν, και αυτός θα ενεργήσει». Βρήκαν δουλειά για να συντηρούνται ως σκαπανείς, και σήμερα υπηρετούν σε μια εκκλησία στην επαρχία Βεράγκουας του Παναμά.
Ο Ντάνιελ αναφέρει: «Πριν φύγουμε από την Ισπανία, δεν ήμασταν σίγουροι αν θα μπορούσαμε να ζήσουμε μια απλή ζωή. Σήμερα τη ζούμε, και δεν μας λείπει τίποτα πραγματικά σημαντικό». Ποια είναι η μεγαλύτερη χαρά τους; Οι ίδιοι λένε: «Να βοηθάμε ταπεινούς ανθρώπους να μάθουν για τον Ιεχωβά—αυτή η χαρά δεν συγκρίνεται με τίποτα!»