Ήμουν ένας Παλατινός Φρουρός

ΙΣΩΣ να μη γνωρίζατε ότι ο πάπας έχει στρατό. Αλλ’ αυτό συμβαίνει πράγματι. Επί εννέα χρόνια υπηρετούσα στο στρατό του Βατικανού ως μέλος της Τιμητικής Φρουράς των Παλατινών.

Βέβαια, ο πάπας δεν έχει κανονικό στρατό, όπως είχαν οι πάπες στο παρελθόν. Ο πάπας Ιούλιος ο 2 στις αρχές του δεκάτου έκτου αιώνος διοικούσε προσωπικά το στρατό του και τον ωδηγούσε στη μάχη. Επίσης, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία διατηρούσε στο παρελθόν θρησκευτικά στρατιωτικά τάγματα. Γι’ αυτά, η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία λέγει: «Αυτά τα τάγματα υπερτερούσαν σε συνοχή, που είναι το ιδεώδες κάθε στρατιωτικού οργανισμού, ήσαν τα πιο φημισμένα σώματα διαλεγμένων στρατιωτών που γνώρισε ποτέ η ιστορία.»—1911, Τόμ, 10, σελ. 307.

Έτσι, δεν πρέπει να εκπλήττη κανέναν το γεγονός ότι το σύγχρονο κράτος της Πόλεως του Βατικανού έχει, επίσης, εθνοφρουρά.

Πρόσφατη Στρατιωτική Οργάνωσις

Από τα τέσσερα ένοπλα σώματα που διατηρούσε το Βατικανό τα πρόσφατα χρόνια, η Ελβετική Φρουρά είναι ίσως η πιο γνωστή. Από το 1505, όταν ο Πάπας Ιούλιος ο 2 έκαμε συνθήκη με την Ελβετία να του παρέχη συνεχώς 250 άνδρες για σωματοφύλακές του, ένα σώμα Ελβετών στρατιωτών ακολουθεί τον πάπα. Τον Αύγουστο του 1959 ο Πάπας Ιωάννης ο 23ος αναδιωργάνωσε το σώμα και συμπεριέλαβε αρκετούς αξιωματικούς, δύο τυμπανιστάς, έναν ιερέα και 70 φρουρούς.

Η φρουρά των Ευγενών προφανώς είχε κάποτε ακόμη μεγαλύτερο γόητρο, εφόσον η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία την ωνόμασε το «πιο διακεκριμένο σώμα της παπικής στρατιωτικής υπηρεσίας.» Σχηματίσθηκε το 1801. Η Παπική Χωροφυλακή και η Φρουρά των Παλατινών συμπλήρωναν τα σώματα αμύνης του πάπα.

Η Τιμητική Φρουρά των Παλατινών σχηματίσθηκε το 1950 από τον Πάπα Πίο τον 11^ο. Αποφάσισε να ενωθούν αυτά τα δύο σώματα εθνοφρουράς, που ήδη υπήρχαν, σε ένα σώμα κάτω απ’ αυτό το νέο όνομα. Πριν από το 1870, η Φρουρά των Παλατινών ανελάμβανε στρατιωτικές επιχειρήσεις στον πόλεμο, αλλά αργότερα τα καθήκοντά της ήσαν κυρίως τελετουργικά.

Από το 1968 μέχρι το 1971, όμως, η Φρουρά των Ευγενών, η Φρουρά των Παλατινών και η χωροφυλακή διαλύθηκαν. Έτσι, μόνον η Ελβετική Φρουρά απομένει από τον στρατό του Βατικανού.

Γιατί Ήθελα να Γίνω Μέλος του Σώματος

Ο πατέρας μου ήταν μέλος της Φρουράς των Παλατινών επί τριάντα περίπου χρόνια, μια θέσι για την οποία εκείνος και η μητέρα μου ήσαν πολύ υπερήφανοι. Κι έτσι επιθυμούσαν ν’ ακολουθήσω την οικογενειακή παράδοσι. Αλλά υπήρχαν και άλλοι λόγοι που ήθελα να καταταγώ.

Στη διάρκεια της εφηβείας μου είχα απομακρυνθή από τη θρησκεία, και ήμουν βαθειά επηρεασμένος από τη θεωρία της εξελίξεως που είχα διδαχθή στο σχολείο. Έτσι, πίστευα ότι αν βρισκόμουν σε στενή επαφή με τους πιο επιφανείς θρησκευτικούς ηγέτες του κόσμου, με τον πάπα τον ίδιο, η πίστις μου στο Θεό ίσως ενισχυόταν.

Επίσης, πρέπει να παραδεχθώ ότι μια άλλη αιτία για την οποία ήθελα να καταταγώ ήταν η υπόληψις και η γοητεία που συνοδεύουν αυτή τη θέσι. Ως Παλατινός Φρουρός μπορεί ένα άτομο να συναντήση πολλούς διάσημους ανθρώπους και ν’ απολαύση μια έξοχη θέσι σε σπουδαίες θρησκευτικές τελετές.

Γίνομαι Δεκτός

Έτσι, το 1960, στην ηλικία των δεκαοχτώ ετών υπέβαλα αίτησι για να γίνω δεκτός στη Φρουρά των Παλατίνων. Επειδή ο ενοριακός ιερεύς έκαμε ευμενείς συστάσεις για μένα, μ’ εκάλεσαν για προσωπική συνέντευξι.

Θυμάμαι καλά την αγωνία που ένοιωθα καθώς πλησίαζα στα επιβλητικά κτίρια του Βατικανού. Μπήκα στην αίθουσα υποδοχής και βρέθηκα μπροστά σ’ ένα μακρύ τραπέζι. Πίσω καθόταν ο Διοικητής του σώματος, ο Συνταγματάρχης ιερεύς και τέσσερα άλλα άτομα. Στη μια πλευρά του δωματίου κρέμονταν πορτραίτα δέκα παπών, και δίπλα στο κάθε πορτραίτο βρισκόταν μια ζαρωμένη σημαία που θύμιζε παληές μάχες.

Πρώτα μου έκαμαν μερικές προσωπικές ερωτήσεις. Έπειτα ο ιερεύς μού ζήτησε ν’ απαγγείλω μερικές Καθολικές προσευχές, όπως είναι το Αποστολικό Πιστεύω, η Πράξις της Πίστεως και η Πράξις της Ελπίδος. Επειδή δεν είχα δώσει μεγάλη προσοχή στη θρησκευτική εκπαίδευσι, φοβόμουν ότι θα παρατηρούσαν την επιπόλαια γνώσι μου. Αλλά οι ανησυχίες μου αποδείχθηκαν αβάσιμες, διότι η συνέντευξις ήταν απλώς για τους τύπους. Περίπου ένα μήνα αργότερα γινόμουν δεκτός στη Φρουρά των Παλατίνων.

Εκπαίδευσις και Στολή

Μετά από μια σύντομη θρησκευτική υπηρεσία, άρχισε η εκπαίδευσίς μου μ’ ένα ωριαίο μάθημα θρησκευτικών. Έπειτα, κάθε Πέμπτη παρακολουθούσα μια σειρά θρησκευτικής διδασκαλίας. Ήλπιζα ότι αυτό θα με βοηθούσε ν’ αυξήσω τη γνώσι μου για τον Θεό και ότι οι αμφιβολίες που είχα σχετικά με την ύπαρξί του θα διελύοντο. Αλλά δεν συνέβη αυτό. Στην πραγματικότητα τα Εκκλησιαστικά δόγματα που μας δίδασκαν αύξησαν τις αμφιβολίες μου.

Εκείνο, όμως, που απολάμβανα πραγματικά ήταν η στρατιωτική εκπαίδευσις. Σε λίγον καιρό μου επετράπη να φορώ την επιβλητική στρατιωτική στολή του Παλατίνου Φρουρού. Η στολή αυτή περιελάμβανε μαύρη ζακέττα, μπλε πανταλόνι από μαλακό δέρμα κάστορα, άσπρη ζώνη, μαύρα παπούτσια κι ένα σκληρό μαύρο πηλίκιο με γείσο κι ένα κόκκινο φτερό. Άλλα εξαρτήματα ήσαν μια σειρά από χονδρά χρυσά κορδόνια και επιδεικτικές χρυσαφιές επωμίδες που οι τουρίστες προσπαθούσαν να ξηλώσουν στη διάρκεια των παρελάσεων.

Στην Υπηρεσία του Πάπα

Ο πάπας δεχόταν επισκέπτες σε ακρόασι στην Αίθουσα του Θρόνου ή στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου. Συνήθως ο διορισμός μου ήταν στην υπηρεσία του αντιθαλάμου όπου στεκόμουν φρουρός στην είσοδο της αιθούσης όπου ο πάπας δεχόταν τους επισκέπτας του. Ο επισκέπτης συνωδευόταν από έναν αρχιθαλαμηπόλο ή έναν υπηρέτη, και τη στιγμή που περνούσε από μπροστά μας, εμείς στεκόμαστε προσοχή. Θυμάμαι ιδιαίτερα δύο επισκέψεις ανωτάτου επιπέδου.

Η μια ήταν η επίσκεψις ενός Βουδδιστού μονάχου με την κίτρινη κελεμπία του. Επισκέφθηκε τον Πάπα Παύλο τον 23^ο στη διάρκεια της 2 Συνόδου του Βατικανού για να μιλήση υπέρ της ειρήνης στο Βιετνάμ. Αυτή η επίσκεψις έκαμε εντύπωσι διότι, εκείνο τον καιρό, οι ιστορίες στις εφημερίδες για Βουδδιστάς μοναχούς που αυτοκτονούσαν με αυτοπυρπόλησι ήσαν πολύ συνηθισμένες.

Η άλλη επίσκεψις ήταν της Βασιλίσσης Ελισάβετ της Αγγλίας, που θεωρείται όχι μόνον πολιτικός ηγέτης, αλλά και κεφαλή της εκκλησίας της Αγγλίας. Συμμορφούμενη με το πρωτόκολλο του Βατικανού, η Βασίλισσα, καθώς και κάθε άτομο της ακολουθίας της, συνωδευόταν από έναν εκπρόσωπο της παπικής αυλής. Όταν φθάνουν μπροστά στον πάπα, ο συνοδός υποδεικνύει συνήθως στον επισκέπτη να φιλήση το δαχτυλίδι, όταν ο πάπας τείνη το χέρι του. Έτσι η βασίλισσα υποκλίθηκε και φίλησε το χέρι του ποντίφηκα—η κεφαλή της Αγγλικανικής Εκκλησίας να υποκλίνεται στην κεφαλή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας—ένας πολύ επιτυχής διπλωματικός ελιγμός εκ μέρους της αυλής του ποντίφηκος!

Άλλες ζωηρές αναμνήσεις που έχω είναι από τις παρελάσεις, όταν η Φρουρά των Παλατίνων, με τον ήχο των αυτοκρατορικών τρομπετών μπροστά, εισήρχετο στην Πλατεία του Αγίου Πέτρου. Επί παραδείγματι, θυμάμαι την ετήσια εορτή στις 2 Ιουνίου προς τιμήν του Ιταλικού στρατού, κατά την οποία ο ποντίφιξ εκφωνούσε την επίσημη Ευλογία «Ούρμπι ετ Όρμπι.»

Υπηρέτησα επίσης στην τιμητική φρουρά στη διάρκεια πολλών επισήμων επισκέψεων αρχηγών κρατών, όπως στην επίσκεψι του Στρατηγού Ντε Γκωλ της Γαλλίας, του Βασιλέα Χουσεΐν της Ιορδανίας, του Προέδρου Σουκάρνο της Ινδονησίας και του Αυτοκράτορα Χαϊλέ Σελασιέ της Αιθιοπίας. Υπηρέτησα, επίσης, στην είσοδο του νεκρικού θαλάμου του Πάπα Ιωάννη του Κ 3 τον Ιούνιο του 1963 και λίγο αργότερα στην εκλογή του Πάπα Παύλου του 23^ου.

Μεγαλοπρεπής Πομπή και Τελετή

Κάθε Τετάρτη πρωί ο πάπας είχε δημοσία ακρόασι στην Αίθουσα του θρόνου με πρόσωπα που είχαν ζητήσει εκ των προτέρων να τον δουν και να ζητήσουν την ευλογία του. Ήταν πράγματι εντυπωσιακό θέαμα όταν εμφανιζόταν ο πάπας με την ακολουθία του γι’ αυτή την περίστασι.

Ο πάπας έκανε την είσοδό του καθισμένος σ’ ένα είδος θρόνου πάνω σε μια εξέδρα που σήκωναν οι υπηρέτες του. Ακολουθούσε μια μεγάλη ακολουθία από πολύχρωμα και μεγαλόπρεπα ντυμένους κληρικούς και αυλικούς. Είχαν τίτλους όπως είναι Ιππότης του Μανδύα και του Ξίφους, Μυστικός Υπηρέτης του Ευγενούς και Κύριος του Δώματος. Στην πομπή, επίσης, περιελαμβάνοντο οι διοικηταί και οι αξιωματικοί των διαφόρων στρατιωτικών σωμάτων του Βατικανού.

Σ’ αυτές τις περιστάσεις εξελίσσοντο σχεδόν απίστευτες σκηνές κάθε είδους. Παραδείγματος χάριν, μπορούσε κανείς να δη μια γυναίκα να κραυγάζη, να τραβά τα μαλλιά της και να τείνη ένα σταυρό προς τον πάπα καθώς αυτός περνούσε, προστατευμένος πίσω από κινητό ξύλινο κιγκλίδωμα. Μερικά υστερικά άτομα έπρεπε ν’ απομακρυνθούν διά της βίας. Οι γονείς κρατούσαν τα μωρά τους ψηλά για να τ’ αγγίξη ο πάπας.

Επίσης, πολυάριθμα χέρια που κρατούσαν ένα γράμμα ή ένα χαρτί με κάποια παράκλησι ετείνοντο προς τον πάπα. Και οι ανώτατοι λειτουργοί της εκκλησίας που ήσαν κοντά στον φορητό θρόνο του πάπα τα εδέχοντο αυτά, με συγκαταβατικό τρόπο. Υπήρχαν, όμως, και άτομα που γελούσαν, άλλοι που έκλαιαν κι επίσης άλλοι που ήσαν αδιάφοροι. Εψάλλοντο ύμνοι και εσείοντο μαντήλια.

Όποτε ελάμβαναν χώρα αυτές οι δημόσιες ακροάσεις στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου, η σκηνή ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακή. Η επευφημία εκορυφούτο κατά την είσοδο του πάπα και τον ακολουθούσε σαν θαλάσσιο κύμα καθώς προχωρούσε. Τα πρόσφατα χρόνια, όμως, παρετήρησα μείωσι στον αριθμό των επισκεπτών.

Η Στέψις του Πάπα

Εκείνο που υπερέβαινε, όμως, την πολυτέλεια και το μεγαλείο των ακροάσεων του πάπα ήταν η στέψις του πάπα. «Δεν θα ξεχάσωμε ποτέ αυτό το μεγαλείο,» είπαν μάρτυρες του γεγονότος αυτού. Ήμουν εκεί στη διάρκεια της στέψεως του πάπα Παύλου του 23^ου στις 30 Ιουνίου 1963 και ήταν πράγματι ένα αξιοσημείωτο γεγονός της σταδιοδρομίας μου ως Παλατινού Φρουρού. Αρχηγοί κρατών, υπουργοί, πρέσβεις, πολιτικοί και στρατιωτικοί επίσημοι, δημοσιογράφοι και Καθολικοί και Διαμαρτυρόμενοι αντιπρόσωποι απ’ όλα τα μέρη του κόσμου ήσαν παρόντες.

Φαινόταν σχεδόν εξωπραγματικό—η μεγάλη υπερβολή, οι πολύτιμοι λίθοι, οι φαντασμαγορικά ακριβές ενδυμασίες των παρόντων, ιδιαίτερα του πάπα που εφέρετο στον θριαμβευτικό θρόνο του, οι βεντάλιες από φτερά στρουθοκαμήλου που εκινούντο αργά γύρω του, η μουσική και η τελετή. Το μεγαλείο δεν περιγράφεται. Η στέψις των αρχαίων Βυζαντινών αυτοκρατόρων, σύμφωνα με την οποία γίνεται η στέψις του πάπα, ασφαλώς δεν θα ήταν πιο επιδεικτική.

Έπειτα, υπήρχε η μεγαλοπρεπής είσοδος όλης της παπικής αυλής με μεγάλη λαμπρότητα, με τη Φρουρά των Παλατινών επικεφαλής. Η αργοκίνητη πορεία διαρκούσε μια ώρα σ’ ένα κύκλο λαμπρών χρωμάτων, καθώς η παιδική χορωδία ακολουθούσε την κινούμενη γραμμή των εκατοντάδων καρδιναλίων και επισκόπων. Τελικά, ο Πάπας Παύλος ο 23^ος εστέφθη μ’ ένα μεγαλοπρεπές στέμμα διακοσμημένο με πολύτιμους λίθους, βασιλικό σύμβολο δυνάμεως που υποτίθεται ότι του απενεμήθη ως αντιπροσώπου του Χριστού στη γη.

Αλλά, αναρωτήθηκα: Είναι πράγματι θέλημα του Θεού να έχη ο Υιός του έναν τέτοιον αντιπρόσωπο στη γη; Είναι κατάλληλη όλη αυτή η μεγαλοπρέπεια; Την επιδοκιμάζει ο Χριστός;

Οι Απαντήσεις που Έλαβα

Έλαβα μια απάντησι από έναν τυφλό άνδρα που επωφελήθηκε της ευκαιρίας να μου μιλήση στο γραφείο που εργαζόμουν. Απ’ όσα μου έδειξε από την Αγία Γραφή εξετίμησα το γεγονός ότι ο πάπας δεν ακολουθούσε το παράδειγμα του Χριστού και των αποστόλων του. Διότι όταν ένας Ιταλός αξιωματικός έπεσε στα πόδια του αποστόλου Πέτρου για να τον προσκυνήση, έμαθα ότι ο Πέτρος είπε: «Σηκώθητι· και εγώ αυτός άνθρωπος είμαι.» (Πράξ. 10:25, 26) Εν τούτοις οι ηγέται της εκκλησίας συμπεριφέρονται τελείως αντίθετα από τον Πέτρο!

Αλλά υπήρχαν και άλλα ζητήματα. Η Καθολική Εκκλησία διδάσκει ότι οι άνθρωποι έχουν αθάνατες ψυχές που λέγουν ότι μπορούν να καίονται για πάντα σε μια κόλασι πυρός ή να βασανίζωνται στο καθαρτήριο, ανάλογα με τις αμαρτίες τους. Έμαθα, όμως, ότι η Αγία Γραφή διδάσκει ότι ο άνθρωπος είναι ψυχή και δεν έχει μια ξεχωριστή αθάνατη ψυχή. «Η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει,» λέγει η Αγία Γραφή. (Ιεζ. 18:4) Και ο άδης της Γραφής προφανώς δεν είναι τόπος πυρός όπως δείχνουν πολλά Γραφικά εδάφια όπως είναι η προσευχή του Βασιλέως Δαβίδ στον Θεό: «Εάν πλαγιάσω εις τον άδην, ιδού, συ.» Οι Άγιες Γραφές αποδεικνύουν ότι ο Βιβλικός άδης είναι απλώς ο κοινός τάφος του ανθρωπίνου γένους.—Ψαλμ. 138:8· βλέπε επίσης Ιώβ 14:13· Εκκλησιαστής 9:5, 10· Πράξ. 2:31.

Επιπλέον, έμαθα ότι ο Θεός δεν είναι Τριάδα. Δεν είναι τρεις ίσοι θεοί κι εν τούτοις ένας θεός, όπως διδάσκει η Καθολική Τριάδα. «Κύριος ο Θεός ημών είναι εις Κύριος,» δίδαξε ο Χριστός, και ανεγνώρισε επίσης: «Ο Πατήρ μου είναι μεγαλήτερός μου.» (Μάρκ. 12:29· Ιωάν. 14:28) Έμαθα αυτά τα πράγματα από τη Γραφική συζήτησι που έκαμα μ’ αυτόν τον τυφλό, που είναι Μάρτυς του Ιεχωβά.

Καθώς σκεπτόμουν, όμως, αυτά τα πράγματα, άρχισα να ενοχλούμαι διότι αντιλήφθηκα ότι είχα μια ευθύνη ενώπιον του Θεού να ενεργώ σύμφωνα μ’ αυτές τις αλήθειες. Μια μέρα ήμουν στη λέσχη των Παλατινών Φρουρών και καθόμουν στην αίθουσα προβολών κοντά σ’ ένα μονσινιόρ. Στη διάρκεια του διαλείμματος τον ρώτησα με θετικό τρόπο αν γνώριζε τίποτε γι’ αυτούς τους ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι μπορούν ν’ αποδείξουν από την Αγία Γραφή ότι δεν υπάρχει Τριάς, ότι η ψυχή δεν είναι αθάνατη και ότι δεν υπάρχει κόλασις. Με ρώτησε ποιους εννοούσα. Απήντησα, «τους μάρτυρες του Ιεχωβά.» Έμεινα κατάπληκτος όταν απήντησε: «Α, μα αυτοί είναι Χριστιανοί.»

Έτσι, άρχισα μια σοβαρή μελέτη της Αγίας Γραφής με τους μάρτυρες του Ιεχωβά κι έλαβα γνώσι βασισμένη στην Αγία Γραφή που ενίσχυσε πράγματι την πίστι μου στον Θεό. Με τον καιρό, αφιέρωσα τη ζωή μου να υπηρετώ τον αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά, και από τότε είχα τη χαρά να χρησιμοποιώ, όχι ένα κατά γράμμα όπλο, αλλά την «μάχαιραν του Πνεύματος, ήτις είναι ο λόγος του Θεού,» βοηθώντας και άλλους επίσης να μάθουν την αλήθεια για τον Ιεχωβά Θεό και τους μεγαλειώδεις σκοπούς του.(Εφεσ. 6:17)—Από Συνεργάτη.