Είναι η Μόλυνσις Σφάλμα του Θεού;
ΕΝΑ ΑΛΣΟΣ με πανύψηλα δένδρα με κόκκινους κορμούς. Ένα ομιχλώδες δάσος μετά τη βροχή. Ένας απέραντος γαλανός ωκεανός που ξεσπά σε μια βραχώδη ακτή. Μια έρημος στρωμένη με χρώματα τον καιρό της ανοίξεως. Μια σειρά από αστραφτερές βουνοκορφές που υψώνονται πάνω από βαθυπράσινα δάση και γαλάζιες λίμνες που λαμποκοπούν. Σκηνές που κάποτε προκαλούσαν με δέος την αναφώνησι, «χώρα του Θεού!»
Άλλα τώρα μια νέα γενιά ανθρώπων κοιτάζει τη βρώμικη, σκούρα ατμόσφαιρα, τα ποτάμια γεμάτα από βιομηχανικά κατάλοιπα, τις νεκρές λίμνες και το μολυσμένο έδαφος, τα ‘γκέττο’ των μεγαλουπόλεων που μοιάζουν με σκουπιδότοπους και λένε, «χώρα του Θεού.»
Η μόλυνσις, λένε, είναι σφάλμα του Θεού. Το στήριγμα στο όποιο βασίζουν την κατηγορία τους είναι η δήλωσις της Βίβλου στη Γένεσι 1:28, που λέγει: «Και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός· και είπε προς αυτούς ο Θεός, Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και γεμίσατε την γην και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης και επί των πετεινών του ουρανού και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης.»
Αυτή η δήλωσις του Θεού ήταν η αρχή της μολύνσεως, ισχυρίζεται ο Βρεταννός ιστορικός Άρνολντ Τζ. Τούμπη, σ’ ένα άρθρο στο περιοδικό Ορίζων του θέρους του 1973, που ανατυπώθηκε αργότερα το ίδιο έτος στο Ρήντερς Νταϊτζέστ. Είχε τον τίτλο «Η Γένεσις της Μολύνσεως.» Αλλά ο Τούμπη είναι ένας μόνο από τους τελευταίους κατηγόρους ενός μεγάλου καταλόγου.
Στο περιοδικό Επιστήμη της 10ης Μαρτίου 1967, ο Λυνν Χουάιτ, ο νεώτερος, έγραφε στο άρθρο «Οι Ιστορικές Ρίζες της Οικολογικής Μας Κρίσεως»: «Καταστρέφοντας τον παγανιστικό ανιμισμό, η Χριστιανοσύνη κατέστησε δυνατόν να εκμεταλλευώμεθα τη φύσι με μια διάθεσι αδιαφορίας.» Ισχυρίσθηκε ότι «η Χριστιανοσύνη φέρει βαρύ φορτίο ενοχής» για τη «χειροτέρευσι της οικολογικής κρίσεως.»
Το άρθρο του Χουάιτ ενσωματώθηκε στο βιβλίο Ενβαιρομένταλ Χάντμπουκ, που ετοιμάσθηκε το 1970 από την οργάνωσι «Φίλοι της Γης.» Εκείνο το ίδιο έτος η Σιέρρα Κλαμπ κυκλοφόρησε το εγχειρίδιο της Ηκοτάκτικς, που έλεγε στις σελίδες 82 και 83: «Οι φιλοδοξίες του ανθρώπου μέχρι τώρα κατευθύνοντο από τον Θεό της Γενέσεως. Ως επί το πλείστον, είμαστε υπερήφανοι για την από μέρους μας καθυπόταξι του πλανήτου. Τώρα διαπιστώνομε ότι οι φιλοδοξίες μας υπήρξαν παροδηγητικές και καταστρεπτικές.»
Ο Γιάν ΜάκΧαργκ του Πανεπιστημίου της Πεννσυλβανίας είπε στο βιβλίο του Σχέδιον με τη Φύσι, που εξεδόθη το 1971: «Πραγματικά, αν κανείς ζητήση να δείξουν την άδεια εκείνοι που αυξάνουν τη ραδιενέργεια, που δημιουργούν σήραγγες και καταφύγια με ατομικές βόμβες, χρησιμοποιούν δηλητήρια χωρίς περιορισμό, η συγκατατίθενται στη νοοτροπία του εκσκαφέως, δεν θα μπορούσε να υπάρχη καλύτερη προσταγή απ’ αυτό το εδάφιο (Γένεσις 1:28). ‘Εδώ μπορεί να βρεθή η έγκρισις και η προσταγή να κατακτήσουν τη φύσι—τον εχθρό, την απειλή για τον Ιεχωβά.» Πολλοί άλλοι, περιλαμβανομένων και μερικών κληρικών, ενώνονται σ’ αυτή την κραυγή ότι η μόλυνσις είναι σφάλμα του Θεού.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι, Όταν ο Θεός είπε στο πρώτο ζεύγος να γεμίσουν και να κυριεύσουν τη γη, μήπως μ’ αυτό, όπως λέγει ο Τόυνμπη, «έδωσε την άδεια στον Αδάμ και την Εύα να κάνουν σ’ αυτή ό,τι τους άρεσε»; Αυτός ήταν ο σκοπός του Ιεχωβά; Ή μήπως ο σκοπός του για τον άνθρωπο, που είχε δημιουργηθή κατ’ εικόνα και ομοίωσι του Θεού, ήταν να είναι ο φύλακας της γης, ο οικονόμος της για την ευημερία, όχι μόνο του ανθρώπου, άλλα επίσης των φυτών και των ζώων; Αντί να εκτοξεύη απερίσκεπτες κατηγορίες για να ελκύση την προσοχή, το συνετό άτομο θα μάθη πρώτα τα γεγονότα. Όπως προειδοποιεί η Αγία Γραφή, «Το να άποκρίνηταί τις πριν ακούση, είναι εις αυτόν αφροσύνη και όνειδος.»—Παροιμ. 18:13.
Θείος Σεβασμός για τα Φυτά και τα Ζώα
Όταν ετέθη στην Εδέμ, ο άνθρωπος δεν είχε άδεια να κάνη ό,τι ήθελε. Είχε περιορισμούς όσον αφορά τη χρήσι του κήπου. Όπως λέγει η Αγία Γραφή, επρόκειτο «να εργάζηται αυτόν και να φυλάττη αυτόν.» Τα φυτά δεν υπήρχαν μόνο για χρήσι του ανθρώπου. Είχαν δοθή επίσης ως τροφή «και εις πάντα τα ζώα της γης και εις πάντα τα πετεινά του ουρανού και εις παν ερπετόν έρπον επί της γης και έχον εν εαυτώ ‘ψυχήν ζώσαν.»—Γέν. 2:15-17· 1:30.
Ο νόμος που έδωσε ο Θεός αργότερα στο έθνος Ισραήλ έδειχνε πώς ο άνθρωπος επρόκειτο να ‘υποτάξη’ τη γη. Δεν επρόκειτο να την εκμεταλλεύεται εξαντλητικά, αλλά, αντιθέτως, κάθε έβδομο έτος επρόκειτο να είναι «σάββατον αναπαύσεως εις την γην.» Οτιδήποτε φύτρωνε μόνο του εκείνο το έτος θα έμενε αθέριστο. Θα αφήνετο για τους φτωχούς καθώς επίσης «εις τα κτήνη σου, και τα ζώα τα εν τη γη σου.»—Λευϊτ. 25:3-7.
Σήμερα περισσότερα από τα οχτακόσια είδη και υποείδη ζωής αναφέρεται ότι πλησιάζουν να εξαφανισθούν. Αυτός ήταν ο σκοπός του Θεού όταν είπε στον άνθρωπο να εξουσιάζη; Άλλοι Θεόδοτοι νόμοι του Ισραήλ δείχνουν το ενδιαφέρον του Δημιουργού για τη ζωική κτίσι. Παραδείγματος χάριν, το βόδι που αλώνιζε τα σιτηρά δεν έπρεπε να φιμώνεται, επειδή είχε δικαίωμα να τρώγη μερικά απ’ αυτά. Ένα βόδι και ένας όνος δεν έπρεπε να ζευχθούν μαζί στο άροτρο—ήταν άδικο για το μικρότερο και πιο αδύνατο ζώο. Το ζώο του γείτονα έπρεπε να τύχη βοηθείας αν είχε δυσκολία λόγω του φορτίου που σήκωνε, ακόμη κι αν ο κάτοχος του ήταν εχθρός, ακόμη κι αν ήταν ημέρα σαββάτου.—Δευτ. 25:4· 22:10· Έξοδ. 23:4, 5· Λουκ. 14:5.
Και όταν μαθαίνωμε ότι ο Θεός έντυσε τα κρίνα του αγρού με ομορφιά και δόξα που υπερέβαινε ακόμα και τη δόξα του Βασιλέως Σολομώντος, αυτό δεν ηχεί σαν θεία άδεια που δίδεται στους καταστροφείς, έτσι δεν είναι; Η τακτική της αποψιλώσεως και της «ερημώσεως των πάντων» στη διάρκεια των συγχρόνων πολέμων δεν γίνεται με θεία επιδοκιμασία.—Ματθ. 6:28, 29.
Έτσι, τα γεγονότα δείχνουν ότι η κατηγορία των επικριτών της Βίβλου, ότι ο Θεός πρέπει να κατηγορηθή για τη μόλυνσι της γης, είναι χωρίς βάσι. Τι θα λεχθή λοιπόν για τη λύσι που προσφέρουν ως φάρμακα αυτοί οι ίδιοι επικριταί; Πόσο λογική είναι;
Πολυθεϊσμός και Μόλυνσις
Όλα αυτά τα άτομα, που κατηγορούν τον Θεό για τη μόλυνσι, στρέφονται γύρω από το ίδιο θέμα και λέγουν ότι, αφού η αιτία της οικολογικής κρίσεως είναι θρησκευτική, το φάρμακο πρέπει να είναι επίσης θρησκευτικό. Λέγουν ότι ο Ιουδαϊκό-Χριστιανικός μονοθεϊσμός, δηλαδή, η πίστης σ’ ένα Θεό, πρέπει ν’ αντικατασταθή με τον πολυθεϊσμό ή τον ανιμισμό, την πίστι ότι κατοικούν πολλοί θεοί στους λόφους, στα ποτάμια, στα δένδρα, στα πουλιά και στα ζώα, και ότι αυτοί οι πολλοί θεοί πρέπει να λατρεύονται.
Ο Λυνν Χουάίτ, ο νεώτερος, λέγει ότι οι ανιμισταί, πριν κόψουν ένα δένδρο, πριν εξορύξουν ένα βουνό, η πριν φράξουν ένα ρέμα, κατεύναζαν τα υπεύθυνα πνεύματα. Ο ΜακΧάργκ λέγει για τον Ινδιάνο κυνηγό που έκαμε μια μακρά απολογία στην αρκούδα πριν τη φονεύση, εξηγώντας ότι χρειαζόταν το δέρμα της και το κρέας της. Αλλά παρά τον σεβασμό που έδειχναν οι ανιμισταί, στο τέλος το δένδρο κοβόταν, το βουνό εξωρύσσετο, το ρέμα εφράσσετο και η αρκούδα εφονεύετο—αν φυσικά, παρέμενε εκεί ώσπου να τελειώση την απολογία του ο κυνηγός.—Συγκρίνατε με Ρωμαίους 1:20-23
Σήμερα οι Βουδδισταί, οι Ινδουισταί και οι Σιντουισταί λατρεύουν μυριάδες θεών και αποδίδουν σεβασμό στα ζώα, στα φυτά, στον ήλιο, στον κεραυνό, στον άνεμο, στους βράχους και ούτω καθεξής. Μήπως η πολυθεϊστική των λατρεία συνετέλεσε στον καθαρισμό της γης; Ας εξετάσωμε ένα παράδειγμα. Ένα άρθρο της Βρεταννικής Εγκυκλοπαίδειας, εκδόσεως 1971, για τον Ινδουισμό, λέγει: «Όλα τα ποτάμια και οι λόφοι είναι λίγο ή πολύ θεία και . . . δεν χρειάζεται να τονισθή η εξαιρετική αγιότης του Γάγκη.» Μήπως αυτή «η εξαιρετική αγιότης» διεφύλαξε τον Ποταμό Γάγκη από τη μόλυνσι;
Όχι. Ένα Ινδός δημοσιογράφος είπε σ’ έναν επισκέπτη της «Αγίας Πόλεως» Μπεναρές, που βρίσκεται επί του ποταμού Γάγκη: «Αυτό που χρειάζεται για τη Μπεναρές είναι ένα γερό στομάχι και μια ευρεία διάνοια.» Ένα πρόσφατο άρθρο στους Τάιμς της Νέας Υόρκης δείχνει ότι μερικοί Ινδοί «θα ήθελαν να εδίδετο περισσότερη προσοχή στην απλή υγιεινή παρά στην πολύπλοκη λατρεία κατά μήκος των όχθων του Γάγκη.» Είναι πράγματι ένας μολυσμένος ποταμός.
Ούτε ο Σιντοϊσμός ούτε οι άλλες ανιμιστικές θρησκείες έχουν προστατεύσει τη σύγχρονη Ιαπωνία από την καταφανή μόλυνσι. Μια έκδοσις ειδήσεων του Γιουνάιτεντ Πρες Ιντερνάσιοναλ του 1974, λέγει: «Η Ιαπωνική κυβέρνησις σήμερα εξαπολύει έναν αγώνα που θα μπορούσε ν’ αποδειχθη ότι είναι αγώνας ζωής και θανάτου, για να καθαρίση το περιβάλλον.» Η πολύ θεϊστική θρησκεία δεν εμπόδισε τη μόλυνσι. Οπωσδήποτε δεν είναι η θεραπεία του προβλήματος.
Η Αιτία της Μολύνσεως και η Θεραπεία
Βασικά υπάρχουν δύο αιτίες για τη μόλυνσι της γης: η άγνοια και η απληστία εκ μέρους του ανθρωπίνου γένους.
Πολλοί άνθρωποι μόλυναν τη γη άθελά τους. Παραδείγματος χάριν, οι ωκεανοί έχουν γίνει πραγματικοί σκουπιδότοποι απλώς επειδή οι άνθρωποι επί αιώνες μοχθούσαν με την εσφαλμένη άποψι ότι οι ωκεανοί έχουν ανεξάντλητη χωρητικότητα για απορρίμματα. Ο ωκεανολόγος Κάπταιν Ζακ Υβ Κουστώ λέγει: «Κάθε μήνα ρίχνομε τόσα πολλά εκατομμύρια τόννους από δηλητηριώδη κατάλοιπα στη ζωντανή θάλασσα που ίσως σε είκοσι χρόνια, μπορεί και συντομώτερα, οι ωκεανοί θα έχουν λάβει το θανάσιμο πλήγμα τους και θ’ αρχίσουν να πεθαίνουν.» Η άγνοια του ανθρώπου αρχίζει να τον καταστρέφη.
Ασφαλώς η απληστία έχει παίξει μεγαλύτερο ρόλο στη μόλυνσι. Οι άνθρωποι συνεχίζουν ν’ απαιτούν πράγματα πολύ πέραν από τις ανάγκες τους, και η τεχνολογία προσπαθεί να ικανοποιήση αυτή την απαίτησι. Αυτό κάνει τα εργοστάσια να συνεχίζουν να εργάζωνται, αδειάζοντας τους υπονόμους των στη θάλασσα η στους ποταμούς και εκτοξεύοντας κάπνα στην ατμόσφαιρα. Περισσότερα αυτοκίνητα από κάθε άλλη φορά συνωστίζονται στους αυτοκινητοδρόμους, μολύνοντας τον αέρα που αναπνέομε. Ο παρών τρόπος ζωής του ανθρώπου έχει μετατρέψει σε «ανάγκες» πολλά πράγματα που κάποτε εθεωρούντο πολυτέλειες. Έτσι, η μόλυνσις που προκαλούν είναι απίθανον να τελειώση όσο διαρκεί αυτό το σύστημα.
Το να παραθέτη κάποιος το εδάφιο Γένεσις 1:28 και να κατηγορή τον Θεό για τη μόλυνσι, δείχνει ότι αγνοεί τις πολλές προτροπές του Ιεχωβά να φροντίζουν για τη γη, τα φυτά και τα ζώα της. Το να κυριεύσουν δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην να καταπιέσουν. Η κυριαρχία δεν είναι κατ’ ανάγκην καταστροφική. Τα αγριόχορτα είναι πολύτιμα σε πολλές περιοχές, αλλ’ όχι στους κήπους μας. Τα λεοντάρια και οι τίγρεις είναι όμορφα Στις ζούγκλες, αλλ’ όχι στους δρόμους των πόλεων μας. Δεν μπορούμε να υποτάξωμε τα αγριόχορτα και να φυτέψωμε μαρούλια χωρίς να εξοντώνωμε τα πουλιά και τις μέλισσες; Δεν μπορούμε να εξουσιάζωμε και να χρησιμοποιούμε τα πλήθη των ζώων, χωρίς να τα σκοτώνομε μέχρις εξαλείψεως; Μήπως πρέπει να θεοποιήσωμε τα ποτάμια για να έχωμε καθαρό νερό, ή να λατρεύωμε τον άνεμο για να έχωμε καθαρό αέρα, ή να προσκυνούμε τα βουνά για να έχωμε έδαφος χωρίς μόλυνσι;
Η μόλυνσις δεν προήλθε από την εντολή που έδωσε ο Ιεχωβά στον άνθρωπο να είναι ο φύλακας της γης. Αντιθέτως, οι κάτοικοι της γης μολύνονται ηθικώς πριν να μολύνουν το φυσικό τους περιβάλλον. Είναι ηθική κατάπτωσις, μόλυνσις άμαθων ανθρώπων λόγω απληστίας. Είναι η περίπτωσις της αιτίας και του αποτελέσματος. Η αιτία είναι οι μολυσμένοι άνθρωποι το αποτέλεσμα είναι το μολυσμένο περιβάλλον. Η θεραπεία είναι η εκπαίδευσις και ο καθαρισμός των ανθρώπων και μετά θα επακολούθηση ο καθαρισμός του περιβάλλοντος. Απομακρύνατε την αιτία και θα εξαφανισθή και το αποτέλεσμα.
Όπως σπείρει ένα άτομο, έτσι θερίζει. Άλλα είναι δημοφιλές σήμερα να το αρνούνται αυτό, να ρίχνουν το φταίξιμο κάπου αλλού και ν’ αποφεύγουν την προσωπική ευθύνη. Οι εγκληματίες λένε ότι δεν φταίνε αυτοί—φταίει η κοινωνία. Εκείνοι που μολύνουν λένε ότι δεν φταίνε αυτοί—φταίει ο Θεός. Έτσι, η ανοησία συνεχίζεται.
Επιπλέον, σε μια επιστημονική αθεϊστική κοινωνία, έχει γίνει δημοφιλές να κατηγορούν τον Θεό. Και αν, ακολουθώντας αυτή τη μέθοδο, οι άνθρωποι αυτοί το κάνουν ορθό, και αν οι κατηγορίες προέρχωνται από τα χείλη εξέχουσων προσωπικοτήτων, τόσο το καλύτερο. Λίγα χρόνια πριν, εξέχοντες κληρικοί είπαν ότι ο Θεός είναι νεκρός. Τώρα στην πραγματικότητα τον ανέστησαν για να είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος, αφού, κατά τη γνώμη τους αυτός πρέπει να κατηγορηθή για τα οικολογικά προβλήματα του ανθρώπου. Θα επιτύχη αυτό; Είναι δικαιολογημένο; Ασφαλώς όχι!
Οι φτωχογειτονιές και οι σκουπιδότοποι, οι άνυδρες περιοχές, τα βρώμικα ποτάμια, οι λίμνες που πεθαίνουν, οι μολυσμένοι ωκεανοί, το άρρωστο έδαφος, ο μολυσμένος, γεμάτος κάπνα αέρας και ο αυξανόμενος κατάλογος των ειδών που κινδυνεύουν να εξαφανισθούν—όλ’ αυτά προδίδουν την άγνοια και την απληστία του ανθρώπου. Αντικρύστε όλη αυτή τη μόλυνσι, δήτε την όπως είναι και ακούστε την διακήρυξι που κάνει: «Η μολυσμένη χώρα του ανθρώπου!»
Άλλα μην αποθαρρύνεσθε, σεις που αγαπάτε τον Θεό και όλα όσα αυτός έκαμε! Οι ουρανοί αναγγέλλουν ακόμη τη δόξα του Θεού και τα θαύματα της γης μιλούν ακόμη για την αιώνια δύναμι και τη μεγαλειότητα του. Βάλτε στην καρδιά σας αυτό που λέγει ο Ιεχωβά για την εποχή μας: «Ήλθεν η οργή σου και ο καιρός. . . να διαφθείρης τους διαφθείροντας την γην.» (Αποκάλ. 11:18) Πόσο ενθαρρυντικό είναι να γνωρίζωμε ότι ο Θεός σύντομα θα πραγματοποιήση τον αρχικό του σκοπό και θα δούμε τη γη να ‘υποτάσσεται’ κατάλληλα—προς δόξαν του και για το αιώνιο καλό όλης της δημιουργίας!