Κατάχρησις Ναρκωτικών—Το Ταξίδι μας Εκεί και Πίσω

ΑΝ ΜΑΣ συναντούσατε, θα μοιάζαμε με οποιοδήποτε άλλο νεαρό ζεύγος που έτυχε να συναντήσετε. Η διαφορά είναι ότι η Νάνσυ κι εγώ ήμασταν τοξικομανείς. Ίσως η ιστορία μας μπορέση να βοηθήση άλλους οι οποίοι είναι υποδουλωμένοι στα ναρκωτικά, αλλ’ οι οποίοι θέλουν να ελευθερωθούν και να διάγουν χρήσιμη ζωή. Ίσως, επίσης, η ιστορία μας να βοηθήση τους γονείς που έχουν μικρά παιδιά στα οποία αρέσει η ιδέα της τοξικομανίας.

Όταν σκέπτωμαι τον καιρό που ήμασταν έφηβοι και παίρναμε ναρκωτικά, ωχριώ καθώς αναπολώ μερικά μελαγχολικά πράγματα που επηρέασαν την ύπαρξί μας, διότι αυτό ακριβώς ήμασταν απλώς δυο υπάρξεις.

Ούτε η Νάνσυ ούτε εγώ μειονεκτούσαμε ως παιδιά. Ζούσαμε σε «αξιοσέβαστες» γειτονιές προαστίων και προερχόμεθα από οικογένειες που θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίση ως τυπικές Αμερικανικές οικογένειες της σκληρά εργαζομένης τάξεως και της ανωτέρας τάξεως. Οι γονείς μας πιθανώς πίστευαν ότι ανέτρεφαν τα παιδιά τους σε «ασφαλείς» περιοχές. Αλλά επιτρέψτε μου να σας πω κάτι πολύ σπουδαίο.

Δεν υπάρχει γεωγραφικώς καμμιά ασφαλής περιοχή όπου τα παιδιά μπορούν να προστατευθούν ώστε ν’ αποφεύγουν να εκτεθούν στα ναρκωτικά. Πολύ συχνά οι γονείς έχουν την τάσι να επαναπαύωνται με την ιδέα ότι τα ναρκωτικά συνδέονται με τις καταστάσεις διαβιώσεως των ανθρώπων που δεν είναι προνομιούχοι. Αλλ’ αυτό δεν αληθεύει. Ναρκωτικά παντός είδους έχουν διεισδύσει ουσιαστικά σε κάθε κοινότητα. Αν κάποιος θέλη ναρκωτικά, μπορεί να τα βρη. Είναι ζήτημα ελατηρίου, όχι τοποθεσίας.

Παραδείγματος χάριν, εγώ ανατράφηκα από αφοσιωμένους, σκληρά εργαζομένους γονείς. Πέρασα μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία και έκανα μια φυσιολογική, δραστήρια ζωή. Επειδή είχα διδαχθή την αξία της εργασίας, έφερα το δικό μου φορτίο ευθύνης στην οικογένεια. Στο σχολείο ήμουν από τους πρώτους μαθητάς, και μ’ ενδιέφερε η επιστήμη και τα μαθηματικά. Μ’ όλη μου την καρδιά επιθυμούσα να γίνω πιλότος αεροπλάνων ή αστροναύτης. Ο Τζων Γκλεν ήταν ο «ήρωας» της παιδικής μου ηλικίας.

Αλλά γεγονός είναι ότι, όταν εισήλθα στην εφηβεία, η ζωή άρχισε να μου φαίνεται ανιαρή. Ήθελα «συγκινήσεις,» κι άρχισα ν’ αναμιγνύωμαι σε μικρά εγκλήματα—«έτσι γι’ αστείο.» Εκείνον τον καιρό περίπου, το 1964, η οικογένεια μου μετεκόμισε στη Νέα Υόρκη σ’ ένα πλούσιο προάστιο.

Καθ’ οδόν προς το νέο μας σπίτι, θυμάμαι ζωηρά ότι αποφάσισα ν’ αλλάξω το είδος της ζωής μου, για να μην συγκαταλέγωμαι στα «καλομαθημένα» παιδιά, όπως αποκαλούσα τους νεαρούς που είχαν τρόπους. Άρχισα ν’ αναζητώ συντρόφους του ίδιου πνεύματος. Συναγωνιζόμαστε να κάνωμε κάθε είδους τόλμημα. Ήθελα να είμαι ο «αρχηγός» στην ομάδα μας. Έτσι, η λήψις ναρκωτικών ήταν αναπόφευκτη. Οι γονείς μου αγνοούσαν τελείως αυτή την αλλαγή στον τρόπο σκέψεως και στη συμπεριφορά μου.

Η αρχή ήταν πολύ απλή: Μια «αθώα» ρουφηξιά από ένα σιγαρέττο μαριχουάνας· μετά μια άλλη και μια άλλη. Σε λίγο καιρό, μετεπήδησα στο LSD, την ηρωίνη, τα βαρβιτουρικά, την εισπνοή υγρών καθαρισμού—δοκίμασα, τα πάντα!

Τι Μπορούν να Κάνουν τα Ναρκωτικά

Μια μέρα ένας φίλος κι εγώ βρήκαμε μια σκόνη για το άσθμα. Δοκιμάσαμε να φάμε το υλικό αυτό, να το πιούμε, να το καπνίσωμε, να το εισπνεύσωμε. Τελικά περιήλθα σε άθλια κατάστασι. Με κάποιον τρόπο κατάφερα να πάω στο σπίτι. Ήταν η ώρα του δείπνου. Κατώρθωσα να πάω στο τραπέζι, αλλά υπέφερα από το αίσθημα ότι το τραπέζι και οι τροφές έπεφταν στο πάτωμα. Τίποτε δεν παρέμενε όρθιο.

Σηκώθηκα από το τραπέζι και, τρικλίζοντας, άρχισα ν’ ανεβαίνω στις σκάλες. Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι. Η μητέρα μου με βρήκε στο δωμάτιο της αδελφής μου, γυμνό μέσα στο σκοτάδι, να παίζω με τις κούκλες. Όταν άναψε το φως, πήδηξα επάνω, έτρεξα στο χωλ κι έπεσα στις σκάλες. Ο πατέρας μου δια της βίας με συγκράτησε έως ότου έφθασε ένα ασθενοφόρο. Ο γιατρός έφθασε εγκαίρως, μου έδωσε ένα αντίδοτο και η ζωή μου, στην κατάστασι που βρισκόταν σώθηκε.

Δεν μετάνοιωσα ούτε αυτή τη φορά, ούτε τις επόμενες φορές που αντιμετώπισα τόσο μεγάλο κίνδυνο· και οι φορές αυτές ήσαν πάρα πολλές. Ωστόσο, στο υποσυνείδητό μου, είχα κάποιο αίσθημα ενοχής.

Η Γνωριμία μου με την Νάνσυ

Η Νάνσυ, η οποία αργότερα έγινε σύζυγός μου, προέρχεται από μια οικογένεια ανωτέρας τάξεως. Έτυχε πολύ καλής φροντίδας από τους γονείς της. Της δίδαξαν όλες τις χάρες και την έκαναν να πιστεύη ότι ήταν κάτι ιδιαίτερο. Τα σχέδια που είχε για το μέλλον ήταν ν’ απολαύση τα σχολικά της χρόνια και κατόπιν να συνάψη ένα καλό γάμο. Δηλαδή, να πανδρευθή κάποιον νέο από την κοινωνική της τάξι, ο οποίος θα μπορούσε να της παρέχη το είδος ζωής στο οποίο είχε συνηθίσει.

Η οικογένεια της Νάνσυ μετεκόμισε στην πόλι μας περίπου τον καιρό που η Νάνου άρχισε το γυμνάσιο. Μια μέρα της ζήτησα να βγούμε έξω. Εκείνη αρνήθηκε, διότι εγώ ήμουν γνωστός μεταξύ των νεαρών ως τοξικομανής. Αλλά, όπως εξαπλώνετο η χρήσις των ναρκωτικών, το ίδιο συνέβη και με τον αριθμό των νεαρών στην πόλι μας που τα χρησιμοποιούσαν, περιλαμβανομένης και της Νάνου.

Κι εκείνη, επίσης, άρχισε να χρησιμοποιή μαριχουάνα. Το έκανε αυτό επειδή ήθελε «να ξεφύγη,» ή επειδή αναζητούσε συγκινήσεις; Όχι ήταν απλώς περίεργη. Μετά από λίγον καιρό αρχίσαμε να βγαίνωμε τακτικά και απολαμβάναμε μαζί την αμοιβαία επιθυμία μας για τα ναρκωτικά. Δύο φυσιολογικά παιδιά από «καλές» οικογένειες και «καλές» γειτονιές είχαν υποδουλωθή στα ναρκωτικά και συμμετείχαν σε πράξεις που συνδέονται με τη χρήσι ναρκωτικών.

Απάτη και Υπεκφυγή

Ούτε η Νάνσυ ούτε εγώ είχαμε συζητήσει ποτέ τη συνήθεια μας αυτή της τοξικομανίας με τους γονείς μας. Στην πραγματικότητα, προσπαθούσαμε πολύ να τους εξαπατήσωμε. Ίσως το υποψιάζοντο αλλά, κι αν ακόμη συνέβαινε αυτό, ποτέ δεν το ανέφεραν. Αν το γνώριζαν, πιθανώς ήθελαν να εξαπατώνται και να πιστεύουν το αντίθετο. Είμαι βέβαιος ότι η μητέρα μου με έβλεπε ακόμη ως τον «Τζώννυ, το τυπικό Αμερικανόπουλο.»

Μια από τις απάτες που συνηθίζαμε μετά από χρήσι ναρκωτικών, και λίγο προτού πάμε σπίτι, ήταν να πίνωμε ένα μπουκάλι μπύρα. Έφθανα στο σπίτι σε τέτοια κατάστασι που μόλις μπορούσα ν’ ανεβώ τις σκάλες, και οι γονείς μου έλεγαν: «Ω, ήπιε περισσότερο απ’ όσο έπρεπε.» Αρνούντο να παραδεχθούν ότι ο γιος τους πιθανώς χρησιμοποιούσε ναρκωτικά και προτιμούσαν ν’ αντικαθιστούν την τοξικομανία με κάποια άλλη, εξ ίσου επιβλαβή, αλλά περισσότερο δεκτή κοινωνικώς, συνήθεια—την υπερβολική χρήσι οινοπνεύματος.

Στην πόλι μας η αστυνομία υποψιαζόταν ότι χρησιμοποιούσα ναρκωτικά, αλλά ποτέ δεν μπόρεσαν να μου βρουν ναρκωτικά επάνω μου. Επανειλημμένως με σταματούσαν και με έψαχναν. Όταν ήμουν δεκαεπτά ετών, με πήγαν στο κρατητήριο της αστυνομίας, με έδεσαν και με κρέμασαν με το κεφάλι κάτω, σαν ένα κομμάτι κρέας. Οι αστυνομικοί άρχισαν να με κλωτσούν στο στομάχι μου και στο σώμα μου. Προσπαθούσαν να μ’ εκφοβίσουν, να με κάνουν να «σπάσω.» Καταλαβαίνω την αηδία τους. Εγώ αντιπροσώπευα ό,τι κακό που υπήρχε στην πόλι μας. Αλλά οι απειλές τους δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα.

Επιζητώντας μια Αλλαγή

Καθώς η Νάνου κι εγώ περάσαμε πια τα χρόνια της εφηβείας, αρχίσαμε να σκεπτώμαστε περισσότερο τα χρόνια που θα έρχονταν και το αποτέλεσμα που θα είχε επάνω μας η συνεχής χρήσις ναρκωτικών. Αρχίσαμε να κατανοούμε και να βλέπωμε με φόβο αυτή την κοινή συνήθειά μας, επειδή δεν υπήρχε καμμιά αμφιβολία για τα βλαβερά αποτελέσματά της.

Μετά από τη χρήσι ναρκωτικών επί αρκετόν καιρό, είναι δύσκολο να διηγηθή κανείς κάτι σε άλλους, να εκφρασθή ή να σκεφθή καθαρά. Το άτομο αισθάνεται απομονωμένο και χωρίς την ικανότητα να επικοινωνή, ιδιαίτερα με τα άτομα που δεν χρησιμοποιούν ναρκωτικά. Κατέχεται από διάθεσι βαθειάς καταθλίψεως, απομονώσεως, ακόμη και επιθετικότητος. Στη διάρκεια των περιόδων που είχαμε σχετικώς ‘καθαρό κεφάλι,’ και οι οποίες εγίνοντο ολοένα και πιο σπάνιες κάθε μήνα που περνούσε, καταλαβαίναμε ότι έπρεπε να σταματήσουμε. Έπρεπε να βγούμε έξω από το περιβάλλον των ναρκωτικών, αν θέλαμε να επιβιώσωμε. Αλλά πώς;

Αποφάσισα να κάνω μια δραστική αλλαγή στη ζωή μου. Ίσως τότε θα μπορούσα να βοηθήσω και τη Νάνσυ. Γράφθηκα στο Ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών. Αλλ’ ακόμη κι εκεί δεν γλύτωσα από τα ναρκωτικά. Λίγες εβδομάδες μετά την άφιξί μου στον καταυλισμό βασικής εκπαιδεύσεως, μπόρεσα να διακρίνω τα άτομα που χρησιμοποιούσαν ναρκωτικά και σύντομα εξακολούθησα τη συνήθειά μου. Δεν υπήρχε τρόπος διαφυγής!

Τελικά, σε μια άδεια που πήρα από το ναυτικό πρότεινα στη Νάνσυ να την νυμφευθώ. Αγαπιόμαστε· ίσως τα καταφέρναμε καλύτερα αν ήμασταν μαζί. Εκείνη δέχθηκε. Παντρευθήκαμε στην επόμενη άδειά μου και η Νάνου ήλθε να ζήση κοντά μας στη βάσι του Ναυτικού. Συνεχίζαμε να παίρνωμε ναρκωτικά.

Ολοένα περισσότερο συζητούσαμε για τις παγκόσμιες συνθήκες, την απελπισία που διείπε τα πάντα και για το τι έπρεπε να κάνωμε για το συγκεκριμένο πρόβλημά μας. Γνωρίζαμε ότι για να έχωμε κάποιο μέλλον, έπρεπε ν’ αποτινάξωμε από πάνω μας τη συνήθεια των ναρκωτικών. Αλλά γνωρίζαμε επίσης ότι δεν είχαμε τη δύναμι. Όποιος χρησιμοποιεί ναρκωτικά και λέγει ότι μπορεί να σταματήση τη συνήθεια αυτή όποτε θελήση, θ’ αφυπνισθή απότομα όταν αποφασίση να κάνη αυτό που είπε.

Καθώς ανασκοπούσα το παρελθόν, όμως, αντιλαμβανόμουν ότι κάτι πολύ σπουδαίο είχε συμβή σ’ εμάς. Το ελατήριο μας είχε αλλάξει. Δεν επιθυμούσαμε πια συγκινήσεις, ούτε την ικανοποίησι της περιεργείας μας, ούτε να συναναστρεφώμεθα και να γινώμεθα δεκτοί από την παλιά παρέα. Αλλ’ ακόμη, ήμασταν φοβισμένοι, απελπισμένοι, και αναζητούσαμε ένα τρόπο διαφυγής.

Βρήκαμε την Αναγκαία Δύναμι

Η Νάνου έπιασε δουλειά ως σερβιτόρα, σ’ ένα τοπικό εστιατόριο. Αυτό ωδήγησε στο σπουδαιότερο γεγονός που συνέβη στη ζωή μας. Μια μέρα, καθώς συζητούσε με μια άλλη συνάδελφο της, η συζήτησις εστράφη γύρω από το γνωστό θέμα των στοιχειωμένων σπιτιών. Το κορίτσι είπε ότι πρόσφατα είχε μάθει μερικές πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τα πνεύματα και ρώτησε τη Νάνου αν θα ήθελε να την επισκεφθή κάποιος στο τροχόσπιτό μας και να συζητήση το θέμα. Η Νάνσυ είπε, Ναι. Το νεαρό ζευγάρι που μας επεσκέφθη λίγες μέρες αργότερα ήσαν Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Την πρώτη φορά που εξετάσαμε τη Βίβλο, αυτό έγινε με τη βοήθεια του βιβλίου Η Αλήθεια Που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή. Συζητήσαμε το κεφάλαιο «Υπάρχουν Πονηρά Πνεύματα». Η Νάνσυ είπε. Ναι. Το νεαρό ζευγάρι με πολλούς τρόπους. Όχι μόνο λάβαμε απαντήσεις στα ερωτήματά μας για τα πονηρά πνεύματα, αλλά κάναμε μια ενισχυτική για την πίστι εξέτασι αυτών που λέγει η Αγία Γραφή για την εποχή μας και το μέλλον. Ειλικρινά, είχαμε εντυπωσιασθή και οι δύο και είχαμε εκπλαγή που ανακαλύψαμε τόσα πολλά στην Αγία Γραφή σ’ ένα μόνο βράδυ. Με ευγνωμοσύνη δεχθήκαμε την πρόσκλησι των Μαρτύρων για μια εβδομαδιαία δωρεάν οικιακή Γραφική μελέτη. Ξαφνικά το μέλλον προσέλαβε μια όψι ελπίδος.

Η Νάνσυ κι εγώ ήμασταν έτοιμοι για τις Γραφικές αλήθειες που μάθαμε τις επόμενες εβδομάδες. Όλα ήσαν τόσο λογικά. Βλέπαμε μια βεβαία λύσι για τις αθλιότητες της ζωής κι έναν αξιόπιστο, εφικτό δρόμο διαφυγής από τη δική μας προσωπική καταστροφή—την τοξικομανία. Στη διάρκεια των επομένων εβδομάδων μελέτης μάθαμε γιατί πρέπει να τιμούμε τον Ιεχωβά και να σεβώμεθα τις αρχές του για τη ζωή. Κατανοήσαμε το νόημα της αληθινής Χριστιανικής αγάπης κι αντιληφθήκαμε ότι μια τέτοια αγάπη υπάρχει πράγματι μεταξύ των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Μάθαμε για την εγκαθιδρυμένη βασιλεία του Θεού υπό τον Χριστό και για τις ευλογίες που επιφυλάσσονται για το ανθρώπινο γένος. Και, το καλύτερο απ’ όλα, μάθαμε ότι αυτές οι ευλογίες πρόκειται να πραγματοποιηθούν πολύ σύντομα, στη διάρκεια τη ζωής μας. Μέρα με τη μέρα γινόμαστε δυνατοί στην πίστι. Και κάθε μέρα θέλαμε να μοιρασθούμε με πιο πολλούς ανθρώπους αυτά που μαθαίναμε.

Τα καθήκοντά μου στο Ναυτικό τελείωσαν και η Νάνσυ κι εγώ αποχαιρετίσαμε τους θαυμάσιους αυτούς ανθρώπους που μας είχαν βοηθήσει τόσο πολύ με τις Βιβλικές αλήθειες. Επιστρέψαμε στη γενέτειρά μας, αλλ’ όχι και στις παλιές μας συναναστροφές. Αντιθέτως, γεμίζαμε τις μέρες μας με συνεχή Γραφική μελέτη και συναναστροφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Μολονότι κανείς από τους δυο μας δεν μπορεί να πη ότι αυτό ήταν εύκολο, μπορέσαμε να φθάσουμε στη μεγάλη αυτή μέρα που τα ναρκωτικά δεν είχαν πια θέσι στη ζωή μας. Κάτι άλλο πολύ πιο ανώτερο, πολύ πιο μεγάλης αξίας και δυνάμεως, γέμιζε τώρα τη ζωή μας—η αλήθεια του Λόγου του Θεού και η επιθυμία να υπηρετήσωμε για πάντα τον Ιεχωβά. Ευτυχώς, φθάσαμε και οι δυο μαζί στο συμπέρασμα ότι έπρεπε ν’ αφιερώσωμε τις ανανεωμένες ζωές μας στον Ιεχωβά και να βαπτισθούμε. Αυτό και κάναμε στις 2 Δεκεμβρίου 1972.

Σήμερα, η ζωή με τα ναρκωτικά ανήκει, στο παρελθόν. Έχω το προνόμιο να υπηρετώ ως διακονικός υπηρέτης στην τοπική εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά και η Νάνσυ είναι πολύ δραστήρια στο έργο της μαρτυρίας. Και οι δυο μας είμεθα απασχολημένοι με την ανατροφή της χαριτωμένης μικρής μας κόρης, της Ρεβέκκας. Είμαστε πιο ευτυχείς τώρα από ό,τι μπορούσαμε να φαντασθούμε. Διάγομε μια χρήσιμη ζωή, απηλλαγμένη από τα ναρκωτικά εκτελώντας το μόνο διαρκές και αξιόλογο έργο που υπάρχει σήμερα στη γη: Την υποβοήθησι άλλων να μάθουν για τον αιώνιο σκοπό του Ιεχωβά και για το πώς μπορούν να έλθουν κάτω από την προστασία του και την ευλογία του.—Από συνεργάτη.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 11]

«Η μητέρα μου με βρήκε στο δωμάτιο της αδελφής μου, γυμνό μέσα στο σκοτάδι, να παίζω με τις κούκλες.»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 12]

«Μια από τις απάτες που συνηθίζαμε μετά από χρήσι ναρκωτικών, και λίγο προτού πάμε σπίτι, ήταν να πίνωμε ένα μπουκάλι μπύρα.»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 13]

«Η συζήτησις εστράφη γύρω από το γνωστό θέμα των στοιχειωμένων σπιτιών.»