Η Απόφασις που Έσωσε τη Ζωή Της

ΠΟΤΕ δεν θα ξεχάσω το Σάββατο, 6 Νοεμβρίου 1976. Συνέβη στο Σκώτλαντ Νεκ, της Βορείου Καρολίνας. Περίμενα με λαχτάρα να βγω έξω και να μετέχω στη διανομή του φυλλαδίου Νέα της Βασιλείας «Γιατί Τόσο Πολλά Παθήματα—Αν ο Θεός Ενδιαφέρεται;» Αλλά ξύπνησα άρρωστη.

Το ότι ξύπνησα άρρωστη δεν ήταν κάτι ασυνήθιστο, επειδή τους τρεις τελευταίους μήνες υπέφερα συχνά λόγω εσωτερικής αιμορραγίας. Ο οικογενειακός μας γιατρός είπε ότι χρειαζόμουν εγχείρησι, αλλά ότι προηγουμένως έπρεπε να δυναμώσω σωματικώς. Κατόπιν, στις επτά περίπου το απόγευμα, η αιμορραγία αυξήθηκε μέχρι που τελικά λιποθύμησα. Σύντομα επανέκτησα τις αισθήσεις μου. Ο σύζυγος μου με μετέφερε στο νοσοκομείο ελπίζοντας ότι η αιμορραγία θα μπορούσε με κάποιον τρόπο να σταματήση.

Στον θάλαμο επειγούσης ανάγκης ο γιατρός ανακάλυψε ότι είχα κάποιον όγκο ο οποίος προξενούσε την αιμορραγία. Είπε ότι έπρεπε ν’ αφαιρεθή αμέσως ο όγκος. Αλλά τότε άρχισε το πραγματικό πρόβλημα. Εκεί, στον θάλαμο επειγούσης ανάγκης, έπαθα δυο φορές ‘σοκ’ λόγω της απωλείας αίματος. Η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπά για λίγα δευτερόλεπτα, και ο γιατρός κατέβαλε τρομερές προσπάθειες για να με επαναφέρη πάλι στη ζωή. Σύντομα επανέκτησα τις αισθήσεις μου, και ο γιατρός και οι νοσοκόμες με άκουσαν να ψιθυρίζω, «όχι αίμα, όχι αίμα.» Κατάλαβαν τότε ότι θα πρέπει να ήμουν Μάρτυς του Ιεχωβά.

Ο γιατρός σκέφθηκε ότι δεν είχα ίσως αντιληφθή τη σοβαρότητα της καταστάσεώς και μου είπε ότι αν δεν μου έβαζαν αίμα, θα πέθαινα. Είπε ότι δεν μπορούσε ν’ αποπειραθή να εγχειρήση επειδή ο όγκος του αίματος μου ήταν πολύ χαμηλός. Αλλά έμεινα σταθερή στον νόμο του Θεού και ανέφερα τα Γραφικά εδάφια Γένεσις 9:4 και Πράξεις 15:20, 28, 29. Εκεί η Γραφή λέγει: «Αίμα . . .—δεν θέλετε φάγει,» και «να απέχητε . . . από αίματος.»

Είπα στον γιατρό ότι ακόμη κι αν πέθαινα, ο θάνατος δεν ήταν το χειρότερο πράγμα που μπορούσε να συμβή στον άνθρωπο. Ο γιατρός εστράφη στον σύζυγο μου, αλλά ο σύζυγος μου του είπε ότι κι εκείνος επίσης, ήταν Μάρτυς του Ιεχωβά και είχε την ίδια πίστι μ’ εμένα. Καλέσαμε επίσης ένα πρεσβύτερο της εκκλησίας μας.

Η νοσοκόμα που προσεφέρθη να τηλεφωνήση στον πρεσβύτερο του είπε τα εξής: «Δεν μπορεί να ζήση χωρίς επενδυματικά κύτταρα [αίμα]. Αιμορραγεί πολύ τώρα. Είναι ζήτημα χρόνου. Είναι σαν να στέκεται ένα παιδί στη λεωφόρο την ώρα που έρχεται ένα φορτηγό. Γνωρίζετε τι πρόκειται να συμβή.» Επειδή ο σύζυγος μου κι εγώ εξακολουθούσαμε ν’ αρνούμεθα μετάγγισι αίματος, ο γιατρός έδωσε μερικούς εκτατήρες όγκου πλάσματος αίματος και πήγε στο σπίτι του.

Ο πρεσβύτερος της εκκλησίας μας ήλθε στο νοσοκομείο και μαζί με τον σύζυγο μου τηλεφώνησαν στον γιατρό προσπαθώντας να τον πείσουν να επιστρέψη και να κάνη την εγχείρησι. Ο γιατρός δίσταζε, λέγοντας τα εξής: «Μα δεν υπάρχει λόγος να συζητάμε. Είναι τόσο άρρωστη που δεν θα επιζήση από την εγχείρησι.» Αλλά ο σύζυγος μου και ο πρεσβύτερος του εξήγησαν ότι όλοι μας θέλαμε να έλθη και να κάνη ό,τι μπορεί χωρίς αίμα. Κατόπιν, αν συνέβαινε να πεθάνω, δεν θα ευθύνετο εκείνος γι’ αυτό.

Ο γιατρός είπε ότι κανένας μας δεν είχε αντιληφθή τη σοβαρότητα της καταστάσεως. Είπε ότι είχα σχεδόν πεθάνει στην αίθουσα επειγούσης ανάγκης και ότι, επειδή συνέχεια έχανα αίμα, ο θάνατος ήταν αναπόφευκτος. Είπε ότι αν υποβάλουν σε νάρκωσι έναν ασθενή στη δική μου κατάστασι, το μόνο που θα καταφέρουν είναι να επισπεύσουν τον θάνατο. «Επειδή ήδη πεθαίνει,» συνέχισε, «εκείνο που μου ζητάτε να κάνω είναι να την πάρω στη χειρουργείο και να της δώσω τη χαριστική βολή.»

Αλλά κατόπιν μια απότομη αλλαγή συνέβη. «Αλλά θα κάνω την εγχείρησι,» είπε, εννοώντας ότι θα έκανε το καλύτερο που μπορούσε. Ο πρεσβύτερος τον διεβεβαίωσε ότι αυτή ήταν η επιθυμία και της οικογενείας και η δική μου. «Ναι, το γνωρίζω,» απήντησε ο γιατρός. «Δεν τη νοιάζει καθόλου. Αυτή πεθαίνει, και εγώ είμαι εκείνος που ανησυχεί.»

Οι πιο πολλοί γιατροί σ’ αυτό ειδικά το νοσοκομείο αρνούνται να νοσηλεύσουν Μάρτυρες του Ιεχωβά, αν προβλέπουν ότι θα δημιουργηθούν προβλήματα που περιλαμβάνουν την άρνησι χρήσεως αίματος. Έτσι, ήσαν πολύ ενδιαφέροντα τα εξής λόγια του γιατρού: «Συχνά διερωτώμουν τι θα μπορούσα να κάνω σε μια κατάστασι όπως αυτή. Να, που ήλθε τώρα. Αν κάνωμε την εγχείρησι, θα πούμε τουλάχιστον ότι προσπαθήσαμε.»

Ήταν πέντε περίπου το πρωί. Ο γιατρός συγκέντρωσε τη χειρουργική ομάδα. Ήλθε ο αναισθησιολόγος, και, αφού βεβαιώθηκε ότι γνώριζα τι ζητούσα, άρχισε αμέσως να με ετοιμάζη για την εγχείρησι χωρίς καμμιά συζήτησι ή αντίρρησι. Τι ανακούφισις!

Πριν με βγάλουν με το φορείο από την αίθουσα, ο γιατρός ήλθε πάλι. Είπε: «Ξέρεις, αυτό που μου ζητάς να κάνω τώρα, είναι να κάνω την εγχείρησι με το ένα μου χέρι δεμένο στην πλάτη.» Του είπα να προχωρήση και ο Ιεχωβά θα με βοηθούσε. Είχα εμπιστοσύνη ότι ακόμη κι αν πέθαινα, θα επανερχόμουν στη ζωή όταν θα γινόταν η ανάστασις των νεκρών.

Μετά από δυο περίπου ώρες η εγχείρησις τελείωσε και ο γιατρός βγήκε έξω για να μιλήση με την οικογένεια μου. Είπε: «Μέχρι τώρα πηγαίνει πολύ καλά. Νομίζω ότι ενεργήσαμε σωστά. Δεν είμαι σίγουρος αν δέσαμε καλά όλα τα αγγεία που αιμορραγούσαν, επειδή ο όγκος του αίματος της ήταν τόσο χαμηλός που είναι δύσκολο να προσδιορίσω. Αλλά πηγαίνει τόσο καλά όσο ελπίζαμε.» Κατόπιν, προς χαρούμενη έκπληξι της οικογενείας μου, προσέθεσε τα εξής: «Πιστεύω ότι ο Ιεχωβά με βοηθούσε καθώς έκανα την εγχείρησι.»

Μετά από τέσσερις μέρες κρίσιμης καταστάσεως, μεταφέρθηκα σ’ ένα κανονικό θάλαμο του νοσοκομείου. Μετά από λίγες μέρες βγήκα από το νοσοκομείο. Όταν ξαναπήγα ένα μήνα μετά την εγχείρησι για εξέτασι, το αιμοδιάγραμμά μου ήταν φυσιολογικό. Όλοι μας ευχαριστήσαμε αυτό τον χειρουργό για τη βοήθεια του. Κατωτέρω παρατίθεται ένα απόσπασμα μιας επιστολής που έγραψε ο γιατρός αργότερα στον πρεσβύτερο της εκκλησίας μας:

«Σας ευχαριστώ για την πρόσφατη επιστολή σας σχετικά με την Κα Κριστίν Σμιθ. Η περίπτωσίς της ήταν ασφαλώς καταπληκτική. Ήταν μια πολύ δυνατή και αποφασιστική γυναίκα, και τόσον εσείς όσο και οι συγγενείς της, της προσφέρατε θαυμάσια ενίσχυσι.

«Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που με βοηθήσατε να κατανοήσω καλύτερα την πίστι σας και τον λαό σας. Πιστεύω ότι η πείρα της Κας Σμιθ θα βελτιώση την κρίσι μου όταν θα χρειασθή να χειρουργήσω κάποιον Μάρτυρα του Ιεχωβά στο μέλλον.»

Με όλα αυτά εδόθη μια καλή μαρτυρία σχετικά με τη Χριστιανική μας πίστι. Τώρα, ευχαριστώ τον Ιεχωβά για τη βοήθεια που μου προσέφερε μπορώ και πηγαίνω στις συναθροίσεις του λαού του και, μετέχω δραστήρια στην υπηρεσία του.—Από συνεργάτη.