«Πέντε Μέρες Ζωής Ακόμη»
Τραγωδίες που γίνονται μαθήματα
ΗΤΑΝ ένα Σάββατο απόγευμα, όταν ο Γουίλσον Ρόχας, χειριστής βαρέων μηχανημάτων σε μια χώρα της Κεντρικής Αμερικής, και ο βοηθός του, μπήκαν σε μια κινητή αποθήκη για να φυλάξουν τα εργαλεία στο τέλος της δουλειάς τους. Ο Γουίλσον ανυπομονούσε να γυρίσει σπίτι του στη γυναίκα του Κλαρίσσα και την τρίχρονη κόρη του Ιριαμπέθ.
Γι’ άγνωστες όμως ακόμα αιτίες, τη στιγμή εκείνη κάπου 200 εκρηκτικοί μηχανισμοί, 100 φυσίγγια δυναμίτη, 50 λίτρα (10 γαλόνια) βενζίνης και 3 δοχεία αερίου ασετυλίνης εξερράγησαν το ένα κατόπιν του άλλου. Ο βοηθός του Γουίλσον σκοτώθηκε αμέσως. Ο Γουίλσον εκτινάχτηκε δια μέσου του τοίχου της αποθήκης και σωριάστηκε αναίσθητος οκτώ περίπου μέτρα (26 πόδια) πιο πέρα.
Έτσι ξεκίνησε μια οδυνηρή δοκιμασία για την οικογένεια Ρόχας. Ο Γουίλσον και η Κλαρίσσα μάς διηγούνται τι συνέβη:
Κλαρίσσα: Το απόγευμα εκείνο γύρω στις 3.30΄ η πεθερά μου πέρασε από το σπίτι. Είχε ήδη ακούσει για την έκρηξη και φοβήθηκε για το χειρότερο, προσπάθησε όμως να μη με τρομάξει πάρα πολύ. Αμέσως τηλεφώνησα στο νοσοκομείο, αλλά το μόνο που μπόρεσαν να κάνουν ήταν να επιβεβαιώσουν την έκρηξη.
Τελικά, κατά τις 4.00΄ μ.μ., ένας φίλος τηλεφώνησε από το νοσοκομείο με τα συνταρακτικά νέα: «Ο Γουίλσον είναι πολύ σοβαρά τραυματισμένος και σε κρίσιμη κατάσταση. Αυτή ακριβώς τη στιγμή προσπαθούν να τον σώσουν. Αν ζήσει, πιθανόν να χρειαστεί να του κόψουν το δεξί του χέρι και το αριστερό του πόδι.»
Όταν μου επέτρεψαν τελικά να δω τον Γουίλσον τον βρήκα να χαροπαλεύει. Η έκρηξη του έγδαρε ολόκληρα κομμάτια σάρκα, κι αυτό που απέμεινε ήταν πολύ άσχημα καμένο. Το αέριο ασετυλίνης που εισέπνευσε είχε κατακάψει το στόμα, το λάρυγγα και τους πνεύμονές του. Το μισό από το σώμα του που βρέθηκε εκτεθειμένο στην έκρηξη ήταν διάτρητο από εκατοντάδες μεταλλικά θραύσματα. Το πρόσωπό του ήταν αγνώριστο. Το ιατρικό προσωπικό δεν μου ’πε τίποτα που να με κάνει να ελπίζω ότι θα ζούσε.
Γουίλσον: Από τη στιγμή που έκλεισε η πόρτα της αποθήκης, δεν θυμάμαι τίποτα μέχρις ότου ξύπνησα στο νοσοκομείο οκτώ μέρες αργότερα. Μ’ έπνιξε η απόγνωση όταν πληροφορήθηκα πόσο σοβαρή ήταν η κατάστασή μου. Είχε αχρηστευτεί το ένα μάτι, το ένα αυτί, το ένα χέρι και το ένα πόδι μου. Δεν μπορούσα να φάω και κατάφερνα να συζητάω μόνο με βραχνό ψιθυρισμό.
Αμέσως μόλις ανέκτησα τις αισθήσεις μου, μια νοσοκόμα σταμάτησε δίπλα στο κρεβάτι μου και, από συνήθεια, άρχισε να τακτοποιεί τα εξαρτήματα για μια μετάγγιση αίματος. Όταν της εξήγησα ότι δεν μπορούσα να δεχτώ αυτή τη θεραπευτική αγωγή, κάλεσε το γιατρό που ήταν υπεύθυνος για την περίπτωσή μου. Στην αρχή προσπάθησε να με πείσει λέγοντας: «Ο μόνος τρόπος για να ζήσεις είναι μια μετάγγιση αίματος. Η αιμοσφαιρίνη σου είναι πάρα πολύ χαμηλή.»
Ανυπομονούσα να του εξηγήσω γιατί δεν μπορούσα να δεχτώ αίμα σαν μορφή ιατρικής αγωγής. Πολλά Γραφικά εδάφια ήρθαν στο μυαλό μου, όπως το Πράξεις 15:28, 29, που δείχνουν ότι οι Χριστιανοί απέχουν από αίμα.
«Δεν μ’ ενδιαφέρουν τα πιστεύω σου ή ο τρόπος που εσύ σκέπτεσαι», είπε ο γιατρός. Και, νευριάζοντας όλο και περισσότερο με κάθε λέξη που έλεγε, συνέχισε: «Δεν μ’ ενδιαφέρει ο φανατισμός σου ούτε κι οι ανόητες ιδέες σου. Μην προσπαθήσεις να μου ξαναμιλήσεις, γιατί δεν θα με πείσης. Εγώ ενδιαφέρομαι να σε σώσω. Αν αρνείσαι τη μετάγγιση αίματος, τότε διακόπτω τη θεραπεία μου. Παραιτούμαι από την περίπτωση σου. Επιπλέον σε καταγγέλλω στη διεύθυνση του νοσοκομείου κι αυτό σημαίνει ότι κανένας άλλος γιατρός δεν θα δεχτεί να σε αναλάβει.»
Καθώς γύριζε για να φύγει, κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια για να μπορέσει ν’ ακούσει τη φωνή μου, «Μα γιατρέ, σταθείτε μια στιγμή. Έχω ακουστά για μια ειδική θεραπεία που χρησιμοποιεί υποκατάστατα σιδήρου, που αυξάνουν την αιμοσφαιρίνη. Μου τη συνέστησε ένας άλλος γιατρός. Δεν θα με βοηθούσε αυτό;»
«Εδώ κάνουμε ό,τι λέμε εμείς οι γιατροί κι όχι ό,τι λέει ο ασθενής», απάντησε, «Στο κάτω-κάτω, έχεις μόνο πέντε μέρες ζωής ακόμα. Τι με νοιάζει αν δεν θέλεις να σωθείς; Αν θέλεις να πεθάνεις, σαν ένας φανατικός, δικαίωμά σου!» Λέγοντας αυτά, γύρισε και απομακρύνθηκε.
Κλαρίσσα: Ο Γουίλσον ήταν σε τόσο κρίσιμη κατάσταση, ώστε είχε μεταφερθεί σ ένα από τα μεγαλύτερα και πιο καλά εξοπλισμένα νοσοκομεία στην πρωτεύουσα. Τα εγκαύματά του είχαν αρχίσει, σιγά-σιγά να επουλώνονται, τώρα είχε τις αισθήσεις του και είχε καταφέρει να επιζήσει οκτώ μέρες από τη μέρα του δυστυχήματος. Έτσι σκέφτηκα ότι μπορεί να υπάρχει κάποια ελπίδα. Εντούτοις αμέσως μόλις μπήκα στο θάλαμο την όγδοη μέρα, μια νοσοκόμα με κάλεσε ιδιαιτέρως. Τρεις γιατροί και η προϊσταμένη ήθελαν να μου μιλήσουν.
«Κυρία Ρόχας, έχουμε ένα πρόβλημα. Ο σύζυγός σας έχει άμεση ανάγκη από μετάγγιση αίματος, γιατί έχει χάσει πολύ αίμα. Ο αριθμός των ερυθρών αιμοσφαιρίων του είναι πάρα πολύ χαμηλός. Εντούτοις αρνιέται να δεχτεί αίμα. Γνωρίζουμε βέβαια ότι, σαν ετοιμοθάνατος που είναι, πιθανόν να μην έχει συναίσθηση του τι λέει. Θα θέλαμε λοιπόν σεις να δώσετε έγκριση για μια μετάγγιση αίματος.»
Με έλουσε κρύος ιδρώτας, αλλά αμέσως μπόρεσα ν’ απαντήσω. «Δεν μπορώ να δώσω έγκριση για μια θεραπευτική αγωγή που ο σύζυγός μου δεν θα επέτρεπε, γιατί σέβομαι τη στάση του. Η στάση μας δεν στηρίζεται σε τυφλό φανατισμό, αλλά μάλλον στη μελέτη της Γραφής.»
Ο γιατρός που ήταν υπεύθυνος για την περίπτωσή μας, όμως, κτύπησε τη σφιγμένη του γροθιά στο τραπέζι και δήλωσε: «Είναι μάταιο να το συζητάμε περισσότερο. Αφήστε τον να πεθάνει, αν αυτό θέλετε και οι δυο σας. Δεν πέθανε από την έκρηξη, θα πεθάνει όμως οπωσδήποτε από την απώλεια αίματος. Έχει πέντε μέρες ζωής ακόμα, ούτε μέρα παραπάνω». Μετά απ’ αυτό έφυγε απ’ την αίθουσα. Ο άλλος γιατρός με κοίταξε και είπε: «Ο μόνος λόγος που δεν στέλνουμε το σύζυγό σας σπίτι είναι επειδή είναι ένα ανθρώπινο ράκος και σε πολύ κρίσιμη κατάσταση για να μετακινηθεί.»
Καθώς έφευγα από την αίθουσα, αισθάνθηκα ταπεινωμένη. Αυτό που μ’ έθλιβε περισσότερο απ’ όλα, όμως, ήταν που δεν μου επέτρεψαν να εξηγήσω γιατί, σαν Μάρτυρες του Ιεχωβά, είμαστε τόσο σταθεροί στην απόφαση μας ν’ αποφεύγουμε τη χρήση αίματος σε ιατρική θεραπεία. Επιπλέον καμιά μνεία για διαφορετική θεραπεία δεν έγινε κι ούτε μου επέτρεψαν ακόμη να συστήσω κάποια. Όλα έδειχναν τόσο απελπιστικά. Τίποτα δεν μπορούσε να γίνει, εκτός από το να περιμένουμε τον Γουίλσον να πεθάνει μέσα σε πέντε μέρες.
Αφού υπέγραψα το έντυπο που απάλλασσε το νοσοκομείο από κάθε ευθύνη για την υπόθεση του Γουίλσον, κάθε θεραπευτική αγωγή πέρα από τις αλλαγές των επιδέσμων διακόπηκε. Μεταφέρθηκε σ’ ένα κρεβάτι σε μια μακρυνή γωνία. Όταν κατάλαβε τι είχε συμβεί, με κάλεσε κοντά του για να μπορέσω να τον ακούσω. Με φωνή που μόλις ακουγόταν, μου είπε: «Δεν μ’ ενδιαφέρει να διατηρήσω τη ζωή μου σ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων. Δεν αντέχω τη σκέψη ν’ αφήσω εσένα και την Ιριαμπέθ μόνες, αλλά έχουμε την ελπίδα της αναστάσεως και θα δούμε ο ένας τον άλλο στη Νέα Τάξη του Θεού.» Και οι δυο προσευχηθήκαμε σιωπηλά.
Γουίλσον: Όλοι έδειχναν να γνωρίζουν ότι εγώ ήμουν ο ασθενής που δεν δεχόταν αίμα και του είχαν δώσει περιθώριο μόνο πέντε μέρες ζωής ακόμα.
Θυμάμαι πολύ καλά μια νεαρή νοσοκόμα που προσπαθούσε πάνω από μια ώρα να με πείσει ότι όλοι τους ήθελαν από την καρδιά τους να κάνουν το καλύτερο για μένα. Μου είπε: «Με λίγο μόνο αίμα μπορείς να σωθείς. Αν θέλεις, μπορώ να γυρίσω τα μεσάνυχτα με τη μετάγγιση, όταν όλοι οι άλλοι θα κοιμούνται. Κανείς δεν θα μάθει ποτέ ότι πήρες αίμα. Τι λες; Να τη φέρω;»
«Χάνεις την ώρα σου, γιατί δεν πρόκειται να δεχτώ.»
«Εν πάση περιπτώσει σκέψου το πολύ προσεκτικά, γιατί θα πεθάνεις ακριβώς εδώ. Θα ξανάρθω αύριο.»
Την επόμενη μέρα δυο φιλικοί γιατροί σταμάτησαν δίπλα στο κρεβάτι μου δήθεν τυχαία. Μιλήσαμε για διάφορα πράγματα κι ύστερα με ρώτησαν για το πιστεύω μου γύρω από τη μετάγγιση αίματος. Αν και με δυσκολία μπορούσα να μιλήσω, κατάφερα να τους εξηγήσω την άποψη του Θεού για το αίμα.
«Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις, είναι να ξεχάσεις αυτές τις ανόητες ιδέες», απάντησαν. «Το αίμα θα σου δώσει ζωή. Να, το έμβλημά μας είναι ‘Δώσε ζωή’ και σε διαβεβαιώνουμε ότι το αίμα που θα σου δώσουμε δεν θα σε βλάψει.»
Ακόμη πιο δύσκολη ήταν η συναισθηματική έκκληση που έκανε ο Εντουάρντο, ο ασθενής στο διπλανό κρεβάτι. Καθώς πέρασε η τρίτη από τις πέντε μέρες ο Εντουάρντο ικέτευσε, «Έχεις μόνο δυο μέρες ακόμα, και βλέπω ότι πραγματικά πρόκειται να πεθάνεις!»
«Ο Θεός, Εντουάρντο, μας έχει δώσει την ελπίδα της αναστάσεως. Αν χρειαστεί να πεθάνω για να υποστηρίξω τις αρχές του Θεού, θα είμαι περήφανος γι αυτό.»
Πιθανόν οι πιο δύσκολες στιγμές για μένα ήταν οι μεγάλες οδυνηρές και χωρίς ύπνο νύχτες. Ο δυνατός πόνος κατά κάποιο τρόπο με βοήθησε. Πονούσα τόσο πολύ, ώστε δεν μπορούσα να συγκεντρώσω το μυαλό μου σε καταθλιπτικές σκέψεις για θάνατο ή αυτολύπηση. Μονάχος κι αντιμέτωπος με το γεγονός ότι κανένας πραγματικά δεν πίστευε ότι θα ζούσα, έμαθα να εμπιστεύομαι στον Ιεχωβά Θεό όσο ποτέ προηγουμένως. Οι προσευχές μου έγιναν μεγαλύτερες, πραγματικές «συνομιλίες» με τον Θεό. Κάθε μέρα ένιωθα όλο και περισσότερο κοντά του. Αυτό και μόνο αυτό ήταν που με διατήρησε συναισθηματικά, πνευματικά, κι ακόμα σωματικά ζωντανό.
Κλαρίσσα: Αυτή η τρομακτική πέμπτη μέρα ήρθε και πέρασε, με τον Γουίλσον να αισθάνεται λίγο καλύτερα από προηγουμένως. Εφόσον κάθε νοσοκομειακή θεραπεία είχε διακοπεί, η οικογένειά μου κι εγώ αρχίσαμε τη δική μας. Τον συντηρούσαμε με τροφές με υψηλό ποσοστό πρωτεϊνών και εφαρμόσαμε τη θεραπεία αυξήσεως της αιμοσφαιρίνης που είχε προηγουμένως συστήσει ένας γιατρός στον Γουίλσον. Σιγά-σιγά, μα πάρα πολύ σιγά, κι ύστερα πιο γρήγορα, άρχισε να σημειώνει βελτίωση. Σύντομα έγινε σ’ όλους φανερό ότι ο Γουίλσον απλώς δεν θα πέθαινε!
Σύντομα ένας άλλος γιατρός ανέλαβε την υπόθεση του. Διέταξε να γίνει μια εξέταση αίματος. Μόλις είδε τ’ αποτελέσματα, διέταξε αμέσως να γίνει μια δεύτερη εξέταση. Είπε ότι κάποιο λάθος θα πρέπει να έγινε στο εργαστήριο των εξετάσεων. Παρόλα αυτά, η δεύτερη εξέταση έδειξε τα ίδια αποτελέσματα. Ο γιατρός έκφρασε έκπληξη που είχε αυξηθεί τόσο πολύ η αιμοσφαιρίνη του Γουίλσον. Ο ίδιος είπε: «Ο τρόπος ζωής του βέβαια—χωρίς κακές συνήθειες ή βλαβερές εντάσεις—βοηθάει να εξηγήσουμε μια τέτοια γρήγορη ανάρρωση, αλλά μόνο μέχρι ενός σημείου. Δεν μπορώ πραγματικά να δώσω πλήρη εξήγηση.»
Γουίλσον: Αν και η γρήγορη ανάρρωσή μου εντυπωσίασε όλους, μια ξαφνική αλλαγή σκοτείνιασε τον ορίζοντα! Το πληγωμένο αριστερό μου πόδι άρχισε να με πονάει πάρα πολύ άσχημα. Βγάζοντας το γύψο, είδαμε ότι είχε πάθει γάγγραινα εξαιτίας ενός θρόμβου αίματος στο γόνατο. Ένας ειδικός γιατρός προσκλήθηκε. Αφού με εξέτασε, έβγαλε το συμπέρασμα ότι ο θρόμβος υπήρχε εκεί για αρκετό καιρό, χωρίς αμφιβολία εξαιτίας του δυστυχήματος. Είπε ότι κάθε στιγμή μπορούσε να αποσπαστεί και να δώσει τέρμα στη ζωή μου μέσα σε δευτερόλεπτα. Υπήρχε όμως μια πιθανότητα να διαλυθεί ο θρόμβος με φάρμακα. Αν δεν διαλυόταν, το πόδι μου θα έπρεπε να κοπεί.
Η θεραπεία με τα φάρμακα διάλυσε τον θρόμβο, και βρισκόμουνα ξανά εκτός κινδύνου. Μια μέρα ο ειδικός γιατρός ήρθε και κάθησε δίπλα στο κρεβάτι μου. Σχολίασε για τη γρήγορη ανάρρωσή μου από τα εγκαύματα και τις μολύνσεις, και τώρα από το θρόμβο του αίματος. Εγώ νόμισα ότι ρώτησε από περιέργεια για ποιο λόγο δεν είχα δεχτεί μετάγγιση αίματος πριν βδομάδες. Εξήγησα το λόγο κι ακόμα και τώρα ηχούνε ζωηρά στ’ αυτιά μου τα λόγια του: «Ο λόγος που αυτός ο θρόμβος αίματος δεν αποσπάστηκε για να σε σκοτώσει ήταν το χαμηλό ποσοστό αιμοσφαιρίνης και προθρομβίνης. Αν είχες δεχτεί μετάγγιση, πιθανόν να ήσουνα τώρα νεκρός. Συγχαρητήρια.»
Όταν αργότερα είπα στη σύζυγό μου τι είχε πει ο ειδικός, κλάψαμε κι ευχαριστήσαμε τον Ιεχωβά μαζί. Αυτό μας έπεισε ότι η υπακοή στον Θεό είναι πάντοτε η καλύτερη πορεία. Στην περίπτωσή μου, αυτό έσωσε κυριολεκτικά τη ζωή μου!
Τρεις μήνες μετά το δυστύχημα, μπορούσα να φύγω από το νοσοκομείο. Με περίμεναν μήνες θεραπείας και ιατρικής παρακολουθήσεως, αλλά το χειρότερο είχε περάσει.
Η ανάρρωσή μου συνέχιζε να διαψεύδει κάθε πρόβλεψη. Πίστευαν ότι ποτέ δεν θα μπορούσα να περπατήσω χωρίς καροτσάκι. Τουλάχιστον όμως, σκέφτηκα, θα μπορέσω να περπατήσω με πατερίτσες.
Κλαρίσσα: Αλλά ο Γουίλσον δεν το ‘βαζε κάτω. Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες φορές χρειάστηκε να τον βοηθήσω να σηκωθεί από το πάτωμα. Τελικά όμως μπορούσε να περιφέρεται μια χαρά με τις πατερίτσες. Παρόλ’ αυτά δεν ήταν ικανοποιημένος. Ήθελε να χρησιμοποιεί μόνο ένα μπαστούνι. Λοιπόν, ύστερα από περισσότερα πεσίματα, το κατάφερε κι αυτό επίσης. Θυμάμαι ότι ένας Μάρτυρας ήθελε να του δώσει ένα όμορφο μπαστούνι από γερό ξύλο, αλλά ο Γουίλσον απέρριψε την προσφορά. Είπε ότι σύντομα δεν θα το είχε ανάγκη. Αν και κανείς δεν το περίμενε, εντούτοις τα κατάφερε. Έχουν τώρα περάσει πάνω από τρία χρόνια από το δυστύχημα. Ο Γουίλσον μπορεί να κάνει πολύ περισσότερα απ’ όσα θα περίμενε κανείς.
Γουίλσον: Μόλις μπόρεσα να περιφέρομαι λίγο, επέστρεψα για να επισκεφτώ τους φίλους μου στο νοσοκομείο. Οι περισσότεροι ήταν ακόμα εκεί και ήταν πολύ χαρούμενοι για την ανάρρωσή μου. Καθώς περπατούσα στο διάδρομο, συνάντησα το γιατρό που είχε προγνώσει ότι θα ζούσα μόνο πέντε μέρες. «Γεια σας γιατρέ,» είπα.
«Σε γνωρίζω;» ρώτησε με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του.
«Είμαι ο ασθενής που είχε μόνο πέντε μέρες ζωής.»
Το πρόσωπό του δεν μπορούσε να κρύψει την έκπληξη. «Ω! Πραγματικά φαίνεσαι μια χαρά. Χμ, ε, φαίνεται ότι πήρες αρκετό βάρος. Και, χμ, χμ, είναι πραγματικά ευχάριστο που ανάρρωσες τόσο γρήγορα.» Ύστερα έφυγε βιαστικά.
Πολλοί άλλοι γιατροί, νοσοκόμες και υπάλληλοι με αναγνώρισαν. Όλοι έδειχναν χαρούμενοι που μ’ έβλεπαν. Είμαι σίγουρος ότι όλοι τους, ακόμα κι εκείνοι που προσπάθησαν να με πείσουν να πάρω αίμα, ήθελαν να με δουν να ζήσω. Κι’ αυτοί επίσης ήταν κάτω από πίεση.
Αλλά άλλο πράγμα είναι να διαβάζει κανείς πείρες για κείνους που αρνούνται μεταγγίσεις αίματος ενώ αντιμετωπίζουν το θάνατο κι άλλο πράγμα να ζήσει κανείς πραγματικά μια τέτοια πείρα. Όταν σας λένε ότι έχετε μόνο πέντε μέρες ζωής ακόμα, και σκέπτεσθε την οικογένειά σας που σας περιμένει στο σπίτι, οι συνέπειες της αποφάσεως γίνονται πολύ φανερές. Πόσο ευγνώμονες είμαστε η Κλαρίσσα κι εγώ, γιατί είχαμε μελετήσει καλά τη Γραφή και είχαμε βαθύνει από πριν τη γνώση μας για τον Θεό. Και πόσο μάθαμε να εκτιμάμε τους Χριστιανούς αδελφούς μας. Οι επισκέψεις τους ήταν τόσο ενθαρρυντικές. Περισσότερο από καθετί άλλο μάθαμε να εκτιμάμε το δώρο της προσευχής. Δεν παύουμε να ευχαριστούμε τον Ιεχωβά για το ότι μας έδωσε τη δύναμη να υπομείνουμε όταν την είχαμε πολύ ανάγκη.—Από συνεργάτη μας
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 21]
«Δεν μ’ ενδιαφέρουν τα πιστεύω σου ή ο τρόπος που εσύ σκέπτεσαι», είπε ο γιατρός.
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 22]
«Πονούσα τόσο πολύ, ώστε δεν μπορούσα να συγκεντρώσω το μυαλό μου σε καταθλιπτικές σκέψεις για θάνατο ή αυτολύπηση»
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 22]
«Έμαθα να εμπιστεύομαι στον Ιεχωβά Θεό όσο ποτέ προηγουμένως»
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 23]
«Σύντομα έγινε σ’ όλους φανερό ότι ο Γουίλσον απλώς δεν θα πέθαινε!»
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 23]
Ο ειδικός γιατρός είπε: «Αν είχες δεχτεί μετάγγιση πιθανόν να ήσουνα τώρα νεκρός. Συγχαρητήρια.»
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 24]
«Πόσο ευγνώμονες είμαστε η Κλαρίσσα κι εγώ γιατί είχαμε μελετήσει καλά τη Γραφή και είχαμε βαθύνει από πριν τη γνώση μας για τον Θεό»
[Εικόνα στη σελίδα 22]
«Έχεις μόνο πέντε μέρες ζωής ακόμα,» είπε ο γιατρός