Το Σαφάρι μου στην Αφρική—Τα Άγρια Ζώα που Είδα, θα Είναι Εκεί να τα Δουν και τα Παιδιά Μου;
«ΤΖΑΜΠΟ!» Ξαφνιασμένοι, τρίψαμε τα μάτια μας για ν’ ανοίξουν απ’ τον ύπνο και αποκριθήκαμε: «Τζάμπο!» Αυτή η λέξη, που στη σουαχίλι σημαίνει «Τι νέα;», είναι το εγερτήριό μας. Μετά από μήνες προετοιμασίας και μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα ταξιδιού, είχαμε κατασκηνώσει σε ένα πάρκο διατήρησης άγριων ζώων στην Κένυα—επιτέλους κάναμε σαφάρι στην Αφρική!
Για να κυριολεκτούμε, η περιπέτεια άρχισε την προηγούμενη μέρα. Με το που φτάσαμε, ο οδηγός μας μάς πήρε μια βόλτα να δούμε μερικά άγρια ζώα. Μόλις κάποιος από μας φώναξε «Γαζέλα!», όλοι όσοι βρισκόμασταν πάνω στα δύο οχήματα ανώμαλου δρόμου πεταχτήκαμε όρθιοι. Τα χέρια μας άρχισαν να ψάχνουν γρήγορα για τις φωτογραφικές μηχανές, για τα βιβλία που εξηγούν την περιοχή και για τα κυάλια.
Ο οδηγός μας, ένας κεφάτος κοντούλης Άγγλος, κρυφογελάει με τον ενθουσιασμό μας. «Ναι, είναι η γαζέλα του Γκραντ. Μη μου πείτε ότι δεν είναι όμορφα ζωάκια;»
Όπου κι αν πηγαίναμε, βλέπαμε αυτά τα πλασματάκια και τις μικρότερες γαζέλες του Τόμπσον—ζώα μικροκαμωμένα, με απαλούς χρωματισμούς που όμως είναι πολύ ανθεκτικά και σχεδιασμένα για να τρέχουν γρήγορα. Σ’ αυτή την πρώτη βόλτα επίσης είδαμε και φωτογραφίσαμε το μεγάλο ταυρότραγο, τον όρυγα, το γκερενούκ, και μπορέσαμε ακόμα να εντοπίσουμε το σπάνιο μεγάλο κούντου και το ρήντμποκ των ορέων.
Πίσω από μια στροφή, ξαφνιαστήκαμε στη θέα ενός κοπαδιού ιμπάλα. Ενώ ήταν εντελώς ακίνητα ξαφνικά έκαναν ένα άλμα από δυο μέχρι δυόμισι μέτρα, σαν να εκτινάζονταν με τη βοήθεια κρυμμένων ελατηρίων. «Όπως μπορείτε να φανταστείτε, αυτά τα πηδήματα κάνουν τους εχθρούς τους να τα χάνουν τελείως», σχολίασε ο οδηγός μας. Έπειτα τα ιμπάλα απομακρύνθηκαν γρήγορα, καλύπτοντας 10 μέτρα μ’ ένα άλμα.
Είδαμε ζέβρες να ξεχωρίζουν ευδιάκριτα με τις χτυπητές άσπρες και μαύρες ρίγες τους, και θυμηθήκαμε την αφήγηση στο Βιβλικό βιβλίο του Ιώβ που δείχνει ότι οι ζέβρες δεν μπορούν να εξημερωθούν. (Ιώβ 39:5) Ρώτησα γι’ αυτό τον οδηγό μας. «Πριν από λίγο καιρό μερικοί Αμερικανοί γύριζαν μια ταινία εδώ», απάντησε. «Χρειάζονταν μια εξημερωμένη ζέβρα για να την καβαλήσει κάποια ηθοποιός αλλά δεν μπορούσαν να βρουν γιατί δεν υπάρχουν τέτοιες ζέβρες. Αναγκάστηκαν να ζωγραφίσουν ρίγες πάνω σ’ ένα άλογο».
Καθώς επιστρέφαμε στην κατασκήνωση εκείνη την πρώτη μέρα, το μάτι μας έπεσε σε μια στρουθοκάμηλο. Όταν μας είδε το ’βαλε στα πόδια· τα ισχυρά της πόδια την ωθούσαν με δύναμη καθώς ανηφόριζε τη λοφοπλαγιά. Η στρουθοκάμηλος μπορεί να τρέξει με ταχύτητα 64 χιλιομέτρων την ώρα, καλύπτοντας μέχρι και 8,5 μέτρα με μια της δρασκελιά. Η ταχύτητά της με έκανε να σκεφτώ ένα άλλο εδάφιο από το βιβλίο του Ιώβ: «Καταγελά του ίππου και του αναβάτου αυτού». (Ιώβ 39:18) Σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να περιγελάσει και τα φορτηγά μας επίσης, καθώς χοροπηδούσαν στο ανώμαλο έδαφος.
Ωστόσο, αυτό το πρωινό όταν ξυπνήσαμε με τη φωνή «Τζάμπο!», νιώσαμε για τα καλά ότι είχαμε αρχίσει το σαφάρι μας. Καθώς ανεβασμένοι πάνω σε άλογα διασχίζαμε τα ανοιχτά λιβάδια που ήταν διάστικτα με ακακίες, ατενίζαμε με θαυμασμό το όρος Κένυα μακριά στον ορίζοντα. Ξάφνου ο οδηγός μας μάς κάνει σινιάλο να σωπάσουμε και τον βλέπουμε να μας δείχνει κάτι. Μάλιστα, εκεί ψηλά πάνω από τις δεντροκορφές υψώνεται ένα τσούρμο κεφάλια—καμηλοπαρδάλεις που μασούν φύλλα ακακίας!
Οι καμηλοπαρδάλεις που είναι τα ψηλότερα ζώα του κόσμου, στην αρχή μας φάνηκαν σαν λεπτεπίλεπτα, ανέμελα, ίσως και ανυπεράσπιστα πλάσματα. Πέσαμε, όμως, έξω· οι μακριοί λαιμοί τους δεν τις βοηθάνε μόνο να μαδάνε τις δεντροκορφές αλλά τους δίνουν επίσης και μια πλεονεκτική θέση από την οποία, χρησιμοποιώντας τα μεγάλα, μακρόθωρα μάτια τους, μπορούν να εντοπίσουν τα μικρά τους, το κοπάδι τους και τον κίνδυνο που πλησιάζει. Μολονότι σ’ εμάς φάνηκαν να περπατάνε με αργά, χαριτωμένα βήματα, η καμηλοπάρδαλη μπορεί να τρέξει με ταχύτητα 56 χιλιομέτρων την ώρα και να κλωτσήσει ένα λιοντάρι με τέτοια δύναμη που να του σπάσει τα πλευρά. Μπορεί επίσης να χρησιμοποιήσει επιδέξια το κεφάλι της σαν βαριά. Κάποτε μια καμηλοπάρδαλη που βρισκόταν σε ζωολογικό κήπο έριξε ένα τέτοιο χτύπημα σ’ έναν ταυρότραγο 500 κιλών, με αποτέλεσμα όχι μόνο να τον εκσφενδονίσει μέτρα μακριά αλλά και να του σπάσει τον ώμο!
Προχωρήσαμε ανάμεσά τους καβάλα στ’ άλογά μας. Αν προχωρούσαμε πεζή θα είχαν διασκορπιστεί απ’ το φόβο τους, αλλά καβάλα στ’ άλογά μας τους φαινόμασταν απλώς σαν ένα ακόμα περιφερόμενο κοπάδι κάποιων άλλων ζώων. Γύρω εκεί βρίσκονταν γαζέλες και ταυρότραγοι, κι επίσης ζέβρες πολύ διαφορετικές απ’ εκείνες που είχαμε δει χτες—ρίγες ψηλότερες και στενότερες, αυτιά όμορφα, μεγάλα και στρογγυλά.
«Ζέβρες του Γκρέβυ», μας πρόλαβε ο οδηγός μας. «Ο πληθυσμός αυτής της ράτσας μειώνεται σταθερά, ιδιαίτερα εξαιτίας της ομορφιάς του δέρματός της. Οι διακοσμητές πληρώνουν ιδιαίτερα μεγάλες τιμές για τέτοιες ζέβρες». Προξενεί λύπη όταν αναλογίζεσαι ότι ο άνθρωπος καταστρέφει τόσα απ’ αυτά τα πλάσματα καθώς επίσης και τη φυσική τους κατοικία! Αλλά δυστυχώς τα θλιβερά νέα δεν σταματούν εδώ.
Ανεβασμένοι σ’ ένα φορτηγό, επισκεφθήκαμε ένα καταφύγιο ρινόκερων, έναν περιφραγμένο χώρο 20.000 στρεμμάτων που περιβαλλόταν από ηλεκτροφόρο φράχτη ύψους 3,5 μέτρων και που τον περιπολούσαν οπλισμένοι φρουροί. Εδώ είναι η κατοικία 13 μαύρων ρινόκερων και ενός λευκού. Οδηγώντας αργά και προσεκτικά δίπλα σ’ ένα απ’ αυτά τα πελώρια πλάσματα, τα φορτηγά μας ξαφνικά έγιναν μικρά κι ασήμαντα.
«Ο ρινόκερος έχει πολύ φτωχή όραση», μας πληροφόρησε ο οδηγός μας. «Όταν τα πουλιά βουφάγοι που ζουν πάνω του κράζουν και πετούν δίνοντας το σήμα του κινδύνου, ο ρινόκερος δεν μπορεί να διακρίνει τι ήταν εκείνο που τα ανησύχησε και γι’ αυτό επιτίθεται σε οτιδήποτε βρεθεί μπροστά του, για να το μυρίσει. Ζει σ’ έναν κόσμο οσμών. Τώρα ο ρινόκερος βρίσκεται υπό εξαφάνιση εξαιτίας του κυνηγιού».
Καθώς ο ήλιος έγερνε εμείς τραβήξαμε μέσα στη σιγή για την κατασκήνωσή μας. Εκείνο το βράδυ, ενώ καθόμασταν γύρω από τη φωτιά και συζητούσαμε για την τύχη του ρινόκερου, ξάφνου ακούστηκε ένας βραχνός, ρυθμικός βρυχηθμός, που μετά τον ακολούθησαν κι άλλοι παρόμοιοι.
«Λιοντάρια,» είπε ο οδηγός μας, καθώς με ήρεμες κινήσεις σκάλιζε τη φωτιά. Γεμάτος εκνευρισμό ρώτησα: «Δεν νομίζεις ότι είναι αρκετά κοντά μας;» «Μπα, καθόλου. Χιλιόμετρα μακριά. Ο βρυχηθμός του λιονταριού μπορεί να ακουστεί πάνω από οχτώ χιλιόμετρα μακριά.» Καθησυχασμένοι πέσαμε στο κρεβάτι ελπίζοντας στον επόμενο σταθμό μας, στο πάρκο διατήρησης θηραμάτων Μασάι Μάρα, να δούμε μερικά απ’ αυτά τα πελώρια αιλουροειδή. Ευτυχώς δεν απογοητευτήκαμε.
Τα Πελώρια Αιλουροειδή του Μάρα
Καθώς οδηγούσαμε διασχίζοντας τα ανοιχτά λιβάδια στα βόρεια της μεγάλης Πεδιάδας Σερεγκέτι, η κραυγή «Σίμπα!» του οδηγού μας προκάλεσε ρίγος. Πλησιάσαμε προσεκτικά για ν’ αντικρίσουμε όχι απλώς ένα λιοντάρι αλλά ένα κοπάδι ολόκληρο—περίπου 40 τον αριθμό. Αρκετές λιονταρίνες ήταν ξαπλωμένες ανάσκελα κατά ομάδες. Απ’ το σύδεντρο ήρθαν κι άλλες με τα μικρά τους. Μερικές μαζεύτηκαν γύρω από μια λιμνούλα με βροχόνερο για να ξεδιψάσουν. Τα λιονταράκια πάλευαν κι έπαιζαν κυνηγητό.
Λαχταρούσαμε να βγούμε έξω και να παίξουμε μαζί τους, αλλά συγκρατηθήκαμε ρίχνοντας μια καλύτερη ματιά στους μυς που έκρυβαν κάτω από το δέρμα τους οι λιονταρίνες και παρατηρώντας καλύτερα δυο αρσενικά λιοντάρια με πλούσιες χαίτες που στέκονταν σαν σφίγγες—πελώρια χρυσά αιλουροειδή που ανοιγόκλειναν με ικανοποίηση τα κίτρινα μάτια τους ατενίζοντας τις τελευταίες ηλιαχτίδες. Δεν έχει φτάσει ακόμα ο καιρός για παιχνίδι με τα λιονταράκια.—Ησαΐας 11:6-9.
«Τα λιοντάρια αναπαύονται 20 ώρες το εικοσιτετράωρο», ανάφερε ο οδηγός μας. «Τα αρσενικά ακόμα πιο πολύ. Στην ουσία όλο το παιδανάθρεμμα όπως και το 90 τις εκατό του κυνηγιού το κάνουν τα θηλυκά. Όμως πάντα τα αρσενικά τρώνε πρώτα». Οι εκπρόσωποι του γυναικείου φύλου ανάμεσά μας φάνηκε ότι βρήκαν αυτά τα γεγονότα διασκεδαστικά και συνάμα γεμάτα νόημα! Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι χωρίς τα αρσενικά που προστατεύουν το κοπάδι η ανατροφή μικρών λιονταριών και τα ανενόχλητα γεύματα θα ήταν ανύπαρκτα. Αν οι βοσκοί ή οι κυνηγοί—ο καθένας για δικούς του λόγους—σκοτώσουν τα αρσενικά, τότε συχνά το κοπάδι διαλύεται και τα λιονταράκια μένουν εγκαταλειμμένα.
Ενώ το λιοντάρι εξακολουθεί να αντιστέκεται στον κίνδυνο της εξαφάνισης, ο γατόπαρδος (τσίτα) δεν έχει την ίδια μοίρα. Την άλλη μέρα το πρωί έτυχε να συναντηθούμε με δυο απ’ αυτά τα πανέμορφα και χαριτωμένα πλάσματα. Ήταν μια μητέρα που δίδασκε το γιο της πώς να κυνηγάει. Και τα δυο τους περπατούσαν ανάλαφρα προς ένα κοπάδι γαζέλες του Τόμπσον, αλλά ενώ η μητέρα μείωσε την ταχύτητά της και άρχισε να πλησιάζει αθόρυβα, ο γιος της κυνήγησε ακάθεκτος τις γαζέλες. Επιτάχυνε και σε δευτερόλεπτα είχε πετύχει την ξακουστή του ταχύτητα των 112 χιλιομέτρων την ώρα, περνώντας σαν ένας χρυσός σίφουνας μπρος στα μάτια μας. Μάταια, όμως! Οι γατόπαρδοι μπορούν να αναπτύξουν τέτοιες ταχύτητες μόνο για μικρά χρονικά διαστήματα, κι έτσι οι γαζέλες σκόρπισαν κι εξαφανίστηκαν.
Προσπάθησε και πάλι χωρίς αποτέλεσμα. Στο τέλος απογοητευμένος και λαχανιασμένος, άφησε τη μητέρα του να του δείξει πώς να τις πιάνει. Αυτή πλησίασε αθόρυβα κι αθέατα προς τις γαζέλες μέχρι που έφτασε αρκετά κοντά, και τότε χρησιμοποίησε κατάλληλα τη μεγάλη της ταχύτητα. Τελικά έπιασε κάτι για να φάνε αυτή κι ο γιος της.
«Κοιτάξτε!», ξεφώνισε ο οδηγός μας, δείχνοντας κάπου. Μια ύαινα είχε εμφανιστεί στο προσκήνιο εντελώς ξαφνικά. Κυνήγησε τους γατόπαρδους, τους έδιωξε από τη γαζέλα που με τόσο κόπο είχαν πιάσει, την πήρε κι έφυγε.
«Α, την κατεργάρα!» ξεστόμισε ο οδηγός μας, και αμέσως την κυνήγησε για να της αρπάξει τη γαζέλα, αλλά ο κλέφτης είχε γίνει καπνός. Οι ύαινες δεν τα πάνε και τόσο καλά με τους ανθρώπους. Παρ’ όλα αυτά οι ύαινες ποτέ δεν έχουν απειλήσει κάποιο είδος με εξαφάνιση. Μακάρι να μπορούσαν κι οι άνθρωποι να πουν κάτι τέτοιο!
Αστείες Οικογένειες
Εκτός από τα πελώρια αιλουροειδή, είχαμε την ευκαιρία να δούμε μια μεγάλη ποικιλία οικογενειακής ζωής στο πάρκο διατήρησης του Μάρα. Με μεγάλες δρασκελιές μας προσπέρασε μια οικογένεια στρουθοκαμήλων· οι γονείς ύψους 2,5 περίπου μέτρων οδηγούσαν ένα τσούρμο μικρών στρουθοκαμήλων με ψωραλέα εμφάνιση. Αφθονούσαν επίσης οι οικογένειες των φακόχοιρων. Αυτά τα ζώα είναι τόσο άσχημα που σου προξενούν γέλιο. Με γρηγοράδα κι εξυπνάδα, τρέχουν πηδηχτά κρατώντας ψηλά τα φτιαροειδή κεφάλια τους με τους δυο χαυλιόδοντες. Οι λεπτές τους ουρές είναι σηκωμένες ίσια πάνω, θυμίζοντας κεραίες αυτοκινήτου.
Ο οδηγός μας από τη φυλή Μασάι γέλασε καθώς έδειχνε με το δάχτυλο: «Μ’ αυτόν τον τρόπο ο κ. Φακόχοιρος δηλώνει ‘Είμαι πρώτος και καλύτερος’».
Οι οικογένειες των πιθήκων, επίσης, προξένησαν αρκετό γέλιο. Οι λεπτοί, μαυροπρόσωποι κερκοπίθηκοι πηδούσαν εδώ κι εκεί ψηλά πάνω στα δέντρα και έβγαζαν άναρθρες κραυγές ενώ τα μωρά τους από κάτω έκαναν μεγάλη φασαρία καθώς μάθαιναν να σκαρφαλώνουν. Οι κολοβίνοι πίθηκοι με το σκούρο ασπρόμαυρο τρίχωμά τους, καθώς έκαναν ακροβατικά πάνω από τα κεφάλια μας, έμοιαζαν σαν αναστατωμένους παπάδες. Παντού έβλεπες οικογένειες βαβουίνων· τα μικρά τους να ’ναι σκαρφαλωμένα στη ράχη της μητέρας τους σαν μικροί αναβάτες. Οι βαβουίνοι είναι αγενείς και ιδιαίτερα περίεργοι. Στην Τανζανία, χρειάστηκε με τη σύζυγό μου να κυνηγήσουμε ένα βαβουίνο για να φύγει από το δωμάτιό μας στο ξενοδοχείο!
Ο Γίγαντας της Αφρικής
Σ’ ένα από τα δάση του Μάρα, είδαμε μερικούς ελέφαντες, με τους πελώριους γκρίζους όγκους τους να κινούνται αθόρυβα ανάμεσα στα δέντρα. Ήταν ένα κοπάδι από οχτώ ελεφαντίνες, μαζί μ’ ένα μικρό ελεφαντάκι τριών μηνών που ανήκε στη μητριάρχισσα. Το μικρό βάδιζε γεμάτο εμπιστοσύνη ανάμεσα στα πελώρια πόδια του κοπαδιού, και οι ελεφαντίνες προσπαθούσαν να το κρύβουν από τη θέα μας, καθώς έψαχνε τη μητέρα του για να το θηλάσει. Έμαθα ότι το κοπάδι συγχρονίζει το ρυθμό του σύμφωνα με την ταχύτητα του μικρού και ότι όλα τα μέλη του κοπαδιού μένουν μαζί για να το προστατεύουν. Στην πραγματικότητα, η μητριάρχισσα παραλίγο να επιτεθεί στον οδηγό μας—ευτυχώς αυτός χώθηκε γρήγορα μέσα στο φορτηγό!
Οι αρσενικοί ελέφαντες είναι συνήθως μοναχικοί τύποι. Στον κρατήρα Νγκορονγκόρο στην Τανζανία, είδαμε ένα γέρικο αρσενικό ελέφαντα με μακριούς, κάτασπρους χαυλιόδοντες. Μπορεί να τους χρησιμοποιήσει για να σκάψει λάκκους για αλάτι ή άλλες ορυκτές ουσίες ή ακόμα για να σκάψει νερόλακκους που θα ξεδιψάσουν κι άλλα ζώα την εποχή της ξηρασίας. Τι ειρωνεία που αυτά τα όμορφα εργαλεία, σαφώς σχεδιασμένα για την επιβίωση του ελέφαντα, έχουν εξάψει την ανθρώπινη απληστία τόσο που να απειλείται η ύπαρξή του!
Μετά τον ελέφαντα δεύτερος σε μέγεθος είναι ο ογκώδης ιπποπόταμος. (Μερικοί λένε ότι ο λευκός ρινόκερος είναι το δεύτερο σε μέγεθος χερσαίο θηλαστικό.) Σταματήσαμε δίπλα σ’ ένα μικρό ποτάμι για να δούμε ένα ολόκληρο κοπάδι ιπποποτάμων να λιάζονται, να ρουθουνίζουν και να χασμουριούνται όλη τη μέρα.
«Ο ιπποπόταμος», μας είπε ο οδηγός μας, «ραχατεύει όλη τη μέρα μέσα στο νερό για να αποφύγει το καύμα του ήλιου, και μετά βγαίνει για να βοσκήσει τη νύχτα. Το λάδι που έχει στο δέρμα του τον προστατεύει από τον πολύ ήλιο και το νερό. Προκαλεί έκπληξη», συνέχισε, «το γεγονός ότι ο ιπποπόταμος σκοτώνει περισσότερους ανθρώπους απ’ οποιοδήποτε άλλο ζώο της Αφρικής. Δεν είναι σαρκοφάγο ζώο, αλλά δοκίμασε να κολυμπήσεις ή να κωπηλατήσεις κοντά του—με μια δαγκωσιά έχει τελειώσει η ιστορία!»
Καθώς τον κοιτάζαμε, μπορούσαμε να καταλάβουμε γιατί το βιβλίο του Ιώβ λέει ότι ακόμα κι ένα ποτάμι που σκάει στο πρόσωπο αυτού του βεεμώθ δεν είναι ικανό να τον πανικοβάλει. Μονάχα το κεφάλι του ζυγίζει μέχρι έναν τόνο!—Ιώβ 40:23.
Οι Πεδιάδες του Σερεγκέτι
Ταξιδέψαμε νότια στην Τανζανία, σταματώντας στο θεαματικό Κρατήρα Νκγορονγκόρο, ένα κοίλωμα μήκους 19 χιλιομέτρων που σφύζει από άγρια ζωή. Από μακριά κοιτώντας μια από τις ρηχές, αλκαλικές του λίμνες νομίσαμε ότι στην επιφάνειά της υπήρχε ένα ροζ σύννεφο. Ήταν καλυμμένη με μικρά φλαμίνγκος, τη ράτσα που είναι πιο μικροκαμωμένη και πιο ροζ. Σιγομουρμούριζαν και έκραζαν καθώς βάδιζαν καμαρωτά κατά χιλιάδες· τα πόδια τους έμοιαζαν με πυκνές συστάδες ανοιχτοκόκκινων καλαμιών που ανοιγόκλειναν.
Οι πεδιάδες του Σερεγκέτι βορειοανατολικά του κρατήρα είναι σαν μεγάλες χορταρένιες θάλασσες με νησιά που ονομάζονται κόπγιες. Οι κόπγιες, τεράστιες, ηλιοκαμένες βραχώδεις προεξοχές, είναι γεμάτες με ύρακες των βράχων και με πολύχρωμες σαύρες. Στους κοντινούς θαμνότοπους είδαμε το ντικ-ντικ, μια αντιλόπη βάρους 5 κιλών και ύψους 30 εκατοστών, που η μόνη της άμυνα είναι η ικανότητά της να κρύβεται.
Συναντηθήκαμε μ’ ένα κοπάδι γκνου που κάλυπτε όλα τα σημεία του ορίζοντα. Συγκεντρώνονταν για να μεταναστεύσουν, μουγκανίζοντας και χοροπηδώντας αδέξια. Ο τεράστιος αριθμός τους και ο εκκωφαντικός τους θόρυβος μ’ έκαναν να γελάσω και να σκεφτώ: ‘Επιτέλους, να ένα ζώο που δεν έχει ξεπαστρέψει ο άνθρωπος!’
Γεμάτος ενθουσιασμό ο οδηγός μας είπε: «Είμαι σίγουρος ότι αυτή τη χρονιά θα έχουμε δυο εκατομμύρια γκνου. Τώρα κατευθύνονται προς την πλησιέστερη νεροποντή—μπορούν να τη ‘μυριστούν’ από 50 χιλιόμετρα μακριά!»
Αργά ένα απόγευμα παρατηρούσαμε μερικά πουλιά στις πεδιάδες και κάποια στιγμή διαπιστώσαμε με κατάπληξη ότι είχαμε κιόλας δει σχεδόν 200 ποικιλίες πουλιών—όλα τους πολύ όμορφα.
«Δεν είναι δυνατόν!», αναφώνησε με κομμένη την ανάσα η αδελφή μου. «Κοιτάξτε!» Γύρισα να κοιτάξω περιμένοντας να δω ακόμα ένα πουλί, όταν βλέπω μια λεοπάρδαλη ξαπλωμένη με μεγαλοπρέπεια πάνω στα κλαδιά μιας ακακίας, ούτε 20 μέτρα μακριά. Μας ανταπόδωσε το κοίταγμα με ήρεμο βλέμμα και χασμουρήθηκε με τη μεγαλύτερη άνεση. Και τα λιοντάρια μπορούν να σκαρφαλώσουν σε δέντρα, αλλά καθώς είναι διπλάσια σε βάρος από τη λεοπάρδαλη, το κάνουν αυτό σπάνια, στις περιπτώσεις που θέλουν να αποφύγουν τη ζέστη ή τις μύγες. Τα λιοντάρια που είδαμε σ’ ένα δέντρο φαίνονταν τόσο άτσαλα και άβολα εκεί πάνω που δεν μπορούσαμε να μη γελάσουμε. Αλλά η λεοπάρδαλη τρώει, κοιμάται, ουσιαστικά ζει πάνω στα δέντρα.
«Μη μου πείτε ότι δεν είναι υπέροχη», είπε γεμάτος ενθουσιασμό ο οδηγός μας. Προχώρησε, όμως, να αναφέρει και τα θλιβερά γεγονότα: «Στην εποχή μας οι περισσότεροι τουρίστες φεύγουν χωρίς να έχουν δει λεοπάρδαλη. Αυτό το ζώο έχει πέσει θύμα εξοντωτικού λαθραίου κυνηγιού για το όμορφο δέρμα του». Αυτή η δήλωση έδωσε δουλειά στις φωτογραφικές μας μηχανές καθώς ο ήλιος βυθιζόταν πέρα στην πεδιάδα. Αναρωτιέμαι αν σήμερα, λίγους μήνες αργότερα, αυτή η λεοπάρδαλη είναι ακόμα ζωντανή.
Θα Βρίσκονται Εκεί και για τα Παιδιά Μας;
Καθώς το αεροπλάνο απογειωνόταν στο ταξίδι μας για την επιστροφή, κοίταξα κάτω στο Σερεγκέτι και με κυρίεψε η λύπη. Πρώτον, λυπόμουν που άφηνα τούτον τον όμορφο τόπο. Πράγματι, η ομορφιά του με είχε σκλαβώσει. Αλλά και πολλές από τις σκηνές του σαφάρι που γύριζαν στο νου μου, μου προξενούσαν λύπη.
Για παράδειγμα, η ταχύτητα του γατόπαρδου, οι χαυλιόδοντες του ελέφαντα, ο λαιμός της καμηλοπάρδαλης και τα χαρακτηριστικά όλων των πλασμάτων που είδαμε μαρτυρούσαν ένα Σχεδιαστή που συνδυάζει την ομορφιά με τη χρησιμότητα, τη μορφή με τη λειτουργικότητα, σε όλα του τα έργα. Οι ανθρώπινοι σχεδιαστές λαβαίνουν άπλετη δόξα όταν τα έργα τους πλησιάζουν κάπως αυτήν την ισορροπία. Κι όμως, ο Σχεδιαστής όλων αυτών των ασύγκριτα μεγαλύτερων έργων σπάνια αναγνωρίζεται. Αντίθετα, η ύπαρξη αυτών των έργων αποδίδεται σε μια τυφλή δύναμη που θεωρείται αποτέλεσμα εκατομμυρίων τυχαίων γεγονότων και που ονομάζεται εξέλιξη. Λυπηρό.
Ακόμα χειρότερα, αυτά τα ίδια τα έργα καταστρέφονται με σταθερό ρυθμό, με αλόγιστο τρόπο. Παρά τις γενναίες προσπάθειες εκείνων που κοπιάζουν για τη διατήρηση αυτών των έργων, τρομακτικές ερωτήσεις συνεχίζουν να έρχονται στην επιφάνεια σχετικά με το ζωικό κόσμο της Αφρικής. Μπορούν αυτά τα πλάσματα να επιβιώσουν από το συνεχιζόμενο λαθραίο κυνήγι και από τις δυσμενείς συνθήκες μιας φυσικής κατοικίας που συνεχώς μικραίνει; Θα βρίσκονται εκεί για τα παιδιά μας, για τα εγγόνια μας;
Βασανιστικές ερωτήσεις, πράγματι. Κι ακόμα περισσότερο, αυτές οι ερωτήσεις οδηγούν αναπόφευκτα τα σκεπτόμενα άτομα να διατυπώσουν μια πιο σημαντική ερώτηση: Μήπως ο Δημιουργός αυτής της γης και όλων των πλασμάτων της θα μείνει με σταυρωμένα χέρια καθώς θα τη βλέπει να ερημώνεται; Όχι, υπόσχεται να ‘καταστρέψει αυτούς που καταστρέφουν την οικουμένη’. Και το πιο ευχάριστο, υπόσχεται ότι σύντομα θα έρθει ο καιρός που το ανθρώπινο γένος θα βρίσκεται σε ειρήνη με τα ζώα.—Αποκάλυψη 11:18, ΝΔΜ· Ησαΐας 11:1-9.
Ναι, ο Δημιουργός παρέχει ελπιδοφόρες, αξιόπιστες απαντήσεις στα πιο βασανιστικά μας ερωτήματα. Οι στοχασμοί μου σχετικά με τις υποσχέσεις του απομακρύνουν τη λύπη που νιώθω για τη θλιβερή κατάσταση των άγριων ζώων της Αφρικής. Τα άγρια ζώα δεν βρίσκονται εκεί μόνο για τώρα· θα παραμείνουν εκεί και στο μέλλον.—Από συνεργάτη.