Το Κεντρί του Θανάτου Αφαιρείται
ΕΙΝΑΙ συνηθισμένο να διαβάζουμε για το θάνατο ως κάτι το κοινό και το φυσιολογικό. Στην πραγματικότητα δεν είναι, σύμφωνα με την αφήγηση της Αγίας Γραφής. Ο θάνατος είναι ένας εχθρός που ήρθε ως αποτέλεσμα της αμαρτίας. «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον», λέει η Αγία Γραφή στο εδάφιο Ρωμαίους 5:12.
Εφόσον ο θάνατος δεν αποτελούσε πρόθεση του Θεού για το ανθρώπινο γένος, Εκείνος με στοργικό τρόπο προμήθευσε τη λύση. Επιτρέποντας στον Γιο του να πεθάνει για χάρη μας, προμήθευσε ένα αντίστοιχο λύτρο ως αντιστάθμισμα της ποινής του θανάτου. (Ματθαίος 20:28· 1 Ιωάννου 2:2) Έχει επίσης υποσχεθεί έναν επίγειο παράδεισο με μια εντελώς καινούρια κυβέρνηση η οποία θα κυβερνάει όλο το ανθρώπινο γένος. Αυτή η κυβέρνηση θα εξαλείψει τελείως τα αποτελέσματα της αμαρτίας και του θανάτου. (Λουκάς 18:30) Η Αγία Γραφή, στα εδάφια Αποκάλυψις 21:3, 4, αναφέρει: «Αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών Θεός αυτών. Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον». Αλλά τι πρόκειται να γίνει για εκείνους που έχουν ήδη πεθάνει;
Αυτοί έχουν την ελπίδα της ανάστασης—την προοπτική να ζήσουν ξανά ως άνθρωποι στην Παραδεισένια γη, με τελείως υγιή σώματα και διάνοιες. Ναι, «έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού, και θέλουσιν εξέλθει». (Ιωάννης 5:28, 29) Αυτός που απέστειλε ο Θεός για να εξαγοράσει το ανθρώπινο γένος, ο Ιησούς Χριστός, μας διαβεβαιώνει περαιτέρω: «Τούτο είναι το θέλημα του πέμψαντός με, πας όστις βλέπει τον Υιόν και πιστεύει εις αυτόν να έχη ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα».—Ιωάννης 6:40.
Αυτή η ελπίδα της ανάστασης είναι που στηρίζει πολλούς οι οποίοι έχουν χάσει στο θάνατο κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο. Αντιλαμβάνονται ότι τα αγαπημένα τους πρόσωπα απλώς «κοιμούνται στο θάνατο», και επομένως «δεν θλίβονται σαν τους υπόλοιπους ανθρώπους που δεν έχουν ελπίδα». (1 Θεσσαλονικείς 4:13, Η Νέα Αγγλική Βίβλος [The New English Bible]) Προσμένουν τον καιρό που θα απολαμβάνουν ξανά τη συντροφιά μαζί τους σε εκείνο το νέο σύστημα πραγμάτων που υπόσχεται ο Θεός. Έχουν πίστη στον Θεό ο οποίος δίνει παρηγοριά και ελπίδα.—Ρωμαίους 15:4, 13· 2 Κορινθίους 1:3· 2 Θεσσαλονικείς 2:16.
Να γιατί οι επικήδειες τελετές των Μαρτύρων του Ιεχωβά ξεχωρίζουν από άλλες. Προκειμένου να είναι άξιοι της εύνοιας του Θεού, οι Μάρτυρες αποφεύγουν οποιεσδήποτε συνήθειες έρχονται σε αντίθεση με το Λόγο του, την Αγία Γραφή. Αποφεύγουν έθιμα και άλλα χαρακτηριστικά βασισμένα σε πεποιθήσεις που δεν διδάσκει η Αγία Γραφή. Εφόσον λατρεύουν μόνο τον αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά, αρνούνται να αποδώσουν λατρευτικές τιμές στους νεκρούς τους. Και δεν κάνουν φανταχτερή επίδειξη του πλούτου τους ή της κοινωνικής τους θέσης, επειδή γνωρίζουν ότι αυτό δυσαρεστεί τον Θεό. (1 Ιωάννου 2:16, ΜΝΚ) Οι κηδείες τους είναι απλές και αξιοπρεπείς και συντελούν στο να ηρεμούν την καρδιά αυτών που έχασαν κάποιον δικό τους. Εκφωνείται μια ομιλία σε ανάμνηση του νεκρού, στην οποία τονίζεται η ελπίδα που υπάρχει στην Αγία Γραφή. Θρηνούν, αλλά όχι υπερβολικά.
Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά γνωρίζουν ότι σύντομα ‘ο τελευταίος εχθρός, ο θάνατος’, θα πάψει να υπάρχει. Τότε θα εκπληρωθούν τα προειπωμένα λόγια: ‘Ο θάνατος καταβροχθίζεται για πάντα. Θάνατε, πού είναι η νίκη σου; Θάνατε, πού είναι το κεντρί σου;’—1 Κορινθίους 15:26, 54, 55, ΜΝΚ.