Κράτησα την Υπόσχεσή Μου

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας στη διάρκεια ενός πάρτι την Κυριακή της Απόκρεω, το 1930. Μέλη της υψηλής κοινωνίας του Ρίο ήταν παρόντα—γιατροί, συνταγματάρχες και πλούσιοι επιχειρηματίες. Επειδή ήταν προληπτικοί, όλοι έριξαν χρυσά δαχτυλίδια και διαμάντια στο νερό με το οποίο έκανα το πρώτο μου μπάνιο, πιστεύοντας ότι αυτό θα βοηθούσε το μικρό αγόρι να γίνει πλούσιο και διάσημο. Περίπου ενάμιση χρόνο αργότερα, βραβεύτηκα ως το ομορφότερο μωρό του Ρίο σε ένα διαγωνισμό που χρηματοδοτούσε κάποιο περιοδικό.

Λίγο αργότερα, η μητέρα μου αρρώστησε βαριά. Όταν οι γιατροί παραιτήθηκαν από κάθε ελπίδα, ο πατέρας μου εγκατέλειψε και αυτήν και τα παιδιά. Κατάφερε να με ανταλλάξει για να πληρώσει κάποιο χρέος του, και κατέληξα να ζω με κάποια πλούσια οικογένεια στην Γκουαρουχά, στο νησί Σάντο Αμάρο, στην πολιτεία του Σάο Πάουλο. Εκεί μεγάλωσα χωρίς να θυμάμαι την προηγούμενη οικογένειά μου. Ωστόσο, στη διάρκεια κάποιων σχολικών διακοπών που τις πέρασα στο Ρίο ντε Τζανέιρο—περίπου 450 χιλιόμετρα από την Γκουαρουχά όπου έμενα—συνέβη κάτι που άλλαξε τη ζωή μου.

Μια Τυχαία Συνάντηση

Έπαιζα με αγόρια της ηλικίας μου σε μια περιοχή του Ρίο που λέγεται Χαρδίμ ντα Γκλόρια. Επειδή οι θετοί γονείς μου μού έδιναν πολλά χρήματα, αγόραζα παγωτό για όλη την παρέα και έτσι ήμουν ιδιαίτερα δημοφιλής. Ένα από τα αγόρια, ο Αλμπέρτο, με ρώτησε από πού ήμουν. Όταν του απάντησα, αυτός είπε: «Έχω έναν αδελφό που ζει και αυτός στην πολιτεία του Σάο Πάουλο, αλλά δεν τον γνώρισα ποτέ. Τον λένε Σέζαρ. Ο πατέρας μου τον έδωσε σε μια οικογένεια εκεί, και τώρα η μητέρα κλαίει κάθε μέρα επειδή δεν έχει καμιά ελπίδα να τον ξαναδεί».

Και πρόσθεσε: «Αν ποτέ συναντήσεις ένα αγόρι περίπου δέκα χρονών στο Σάο Πάουλο με το όνομα Σέζαρ, να του πεις ότι συνάντησες τον αδελφό του και ότι η μητέρα του θα ήθελε να τον δει».

«Δεν θα το ξεχάσω», υποσχέθηκα. «Στο κάτω-κάτω, έχουμε το ίδιο όνομα».

Αλλαγή στις Περιστάσεις

Ο Αλμπέρτο είπε στη μητέρα του για τη συζήτησή μας και εκείνη θέλησε να με συναντήσει. Όταν ο Αλμπέρτο και εγώ ξανασυναντηθήκαμε στη Χαρδίμ ντα Γκλόρια την επόμενη Κυριακή, αυτός είπε: «Η μητέρα θέλει να σε δει. Νομίζω πως θέλει να στείλει ένα μήνυμα με εσένα στον αδελφό μου στο Σάο Πάουλο».

Αμέσως ο Αλμπέρτο με πήγε στη μητέρα του, η οποία καθόταν σε ένα παγκάκι του πάρκου. Αυτή με κοίταξε προσεκτικά από την κορφή ως τα νύχια. Μετά με αγκάλιασε και άρχισε να κλαίει. «Ποιοι είναι οι γονείς σου;» με ρώτησε.

«Ο Γαριβάλντι Βένζι και η Ναΐρ», αποκρίθηκα. «Και εγώ λέγομαι Σέζαρ Βένζι».

Ζήτησε να συναντήσει τη μητέρα μου, η οποία σχεδόν λιποθύμησε όταν της είπα τι είχε συμβεί. Αργότερα οι δυο μητέρες συναντήθηκαν και συζήτησαν για εμένα επί πολλή ώρα. Κατόπιν, ο Αλμπέρτο μού είπε: «Η μητέρα μου είναι η αληθινή σου μητέρα και εσύ είσαι ο αδελφός μου!»

Η μητέρα είχε αναρρώσει από την ασθένειά της και ανέτρεφε μόνη της το μεγαλύτερο αδελφό και την αδελφή μου. Όταν βεβαιώθηκα ότι είχα βρει την πραγματική μου οικογένεια, ζήτησα να ζήσω μαζί της, προς μεγάλη απογοήτευση της θετής μου μητέρας. Ωστόσο, επιθυμούσα πολύ να βρίσκομαι με τον αδελφό μου και την αδελφή μου. Επίσης λυπόμουν για τη μητέρα μου, η οποία υπέφερε μη γνωρίζοντας αν ήμουν νεκρός ή ζωντανός. Έτσι, παρέμεινα σταθερός στην απόφασή μου, μολονότι αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε να μετακομίσω από ένα πολυτελές σπίτι στην Γκουαρουχά σε ένα σπίτι που βρισκόταν σε μια φτωχογειτονιά του Ρίο ντε Τζανέιρο. Τι αλλαγή! Τώρα έπρεπε να βγαίνω και να δουλεύω σκληρά μετά το σχολείο, αφού η οικογένειά μου εξαρτιόταν από το εισόδημά μου για να ζήσει.

Δίνω μια Υπόσχεση

Όταν μεγάλωσα, έμαθα να φτιάχνω και, αργότερα, να σχεδιάζω κοσμήματα. Η ομάδα με την οποία εργαζόμουν είχε επίσης σχέση με εισαγόμενα αντικείμενα—πολλά από τα οποία ήταν λαθραία—που αποδείχτηκαν πολύ προσοδοφόρα. Εξαιτίας του εύκολου χρήματος, έμπλεξα με πάρτι, γυναίκες και όργια. Κατόπιν, όταν ήμουν μόλις 22 χρονών, παντρεύτηκα την Ντάλβα, μια φίλη από τα σχολικά μου χρόνια. Πραγματικά δεν της άξιζα. Ήταν ιδανική σύζυγος και μητέρα—μορφωμένη, ευγενική και με καλούς τρόπους.

Ένα βράδυ, έπειτα από εφτά χρόνια γάμου, καθώς επέστρεφα στο σπίτι από άλλο ένα ξέφρενο πάρτι άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά. Συλλογίστηκα ότι με τη ζωή που ζούσα δεν θα μπορούσα ποτέ να διδάξω τις σωστές ηθικές αρχές στα τρία παιδιά μου που μεγάλωναν. Έτσι αποφάσισα να αλλάξω. Μόλις έφτασα στο σπίτι ξύπνησα την Ντάλβα για να της ανακοινώσω την απόφασή μου.

«Θέλεις να πεις ότι με ξύπνησες στις δύο το πρωί μόνο και μόνο για να μου πεις αυτές τις ανοησίες;» Είχε πολλούς λόγους να μη με εμπιστεύεται. Αλλά εγώ υποσχέθηκα: «Αυτή τη φορά το εννοώ πραγματικά. Και για αρχή, θα μεταφέρω το μαγαζί μου κοντά στο σπίτι μας ώστε να έχουμε περισσότερο χρόνο μαζί ως οικογένεια». Ενώ η Ντάλβα αμφέβαλλε ακόμη, πήγαμε για ύπνο.

Την επόμενη μέρα εντόπισα ένα διώροφο κτίριο και έκανα σχέδια να κάνουμε σπίτι τον πάνω όροφο και μαγαζί τον κάτω. Κατόπιν πήγα στους πρώην συντρόφους μου και τους αποχαιρέτησα. Ήμουν αποφασισμένος να κρατήσω την υπόσχεσή μου. Πρώτη φορά, η Ντάλβα και εγώ αρχίσαμε να απολαμβάνουμε τη ζωή μαζί με τα παιδιά μας.

Βοηθήθηκα να Κρατήσω την Υπόσχεσή Μου

Περίπου τρεις μήνες αργότερα, με επισκέφτηκε ο Φαμπιάνο Λισόφσκι. Με ήξερε από πολύ καιρό. Έτσι όταν του είπα ότι ήθελα να γνωρίσει τη γυναίκα μου, αυτός ρώτησε: «Εννοείς τη νόμιμη;»

Όταν ήρθε η Ντάλβα, της τον σύστησα ως «ιερέα κάποιας θρησκείας της Αγίας Γραφής». Εκείνος γέλασε και εξήγησε ότι ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά. Δεν με ενδιέφερε καθόλου η θρησκεία, αλλά η Ντάλβα είχε καλή άποψη για την Αγία Γραφή. Αυτός και η Ντάλβα άρχισαν να συζητάνε, αλλά εγώ έμενα σιωπηλός, αφού δεν καταλάβαινα τίποτα από όσα συζητούσαν.

Ο Φαμπιάνο μας προσκάλεσε σε μια συνάθροιση την επόμενη Κυριακή. Προς έκπληξή του, υποσχέθηκα ότι θα πάμε. Η Ντάλβα πέταξε από τη χαρά της. Ήξερε ότι τηρούσα το λόγο μου και ότι, αφού είπα ότι θα πήγαινα στη συνάθροιση, μπορούσε να βασιστεί σε αυτό. Δυο πράγματα έμαθα από το λαθρεμπόριο: Να κρατώ το λόγο μου και ποτέ να μην αργώ στα ραντεβού μου.

Πάντα κουβαλούσα ένα περίστροφο στη ζώνη μου, αλλά όταν πήγα στη συνάθροιση, άφησα το όπλο στο σπίτι. Οι άνθρωποι ήταν φιλόξενοι και είχαν καλούς τρόπους, έτσι υποσχέθηκα να ξαναπάω την επόμενη Κυριακή. Από τότε, αρχίσαμε να παρακολουθούμε τακτικά τις συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας, και ποτέ δεν ξαναπήρα το όπλο μου.

Ο Φαμπιάνο διευθέτησε να μας επισκέπτεται κάθε Τετάρτη απόγευμα, μαζί με τη σύζυγό του και την πεθερά του. Ξέροντας ότι ήμουν άθεος, μιλούσε περισσότερο στην Ντάλβα. Επειδή αισθανόμουν ότι ήμουν στο περιθώριο, άρχισα να του μιλάω για άλλα πράγματα, και αυτός ευγενικά άρχισε να μου δίνει περισσότερη προσοχή. Είδα ότι είχε ένα βιβλίο, το «Έστω ο Θεός Αληθής», αλλά δίσταζε να μου το προσφέρει. Τελικά, ρώτησα: «Σε τι χρησιμεύει αυτό το βιβλίο;»

Έκπληκτος, απάντησε: «Για μελέτη».

«Αν είναι για μελέτη», απάντησα, «ας δούμε τι λέει».

Όλοι έμειναν έκπληκτοι και δεν ήξεραν τι να περιμένουν. Ωστόσο, η μελέτη άρχισε και εγώ άκουγα προσεκτικά. Η Ντάλβα έλαμπε από χαρά και οι εξηγήσεις του Φαμπιάνο άρεσαν ακόμη και στα τρία μας παιδιά.

Στη διάρκεια της μελέτης, η σύζυγος του Φαμπιάνο πρόσεξε ότι κάπνιζα συνεχώς και σχολίασε: «Φαίνεται ότι καπνίζεις πολύ».

«Καπνίζω από τότε που πήγαινα στο σχολείο», εξήγησα. «Και όταν μελετώ τα σχέδια για τα κοσμήματα, καπνίζω διαρκώς».

Εκείνη μου είπε διακριτικά: «Πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να κόψουν το κάπνισμα, αλλά δεν μπορούν».

«Εγώ μπορώ να το κόψω όποτε θέλω», ανταπάντησα.

«Έτσι νομίζεις», μου απάντησε.

«Μόνο και μόνο για να σου το αποδείξω, το κόβω σήμερα», της είπα. Αυτό έκανα και από τότε δεν ξανακάπνισα ποτέ.

Στη διάρκεια των πρώτων λίγων μηνών της μελέτης μας, τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Οι πρώην φίλοι μου έρχονταν και μου έκαναν προτάσεις για ύποπτες επιχειρήσεις, και οι γυναίκες με τις οποίες πήγαινα σε πάρτι έρχονταν στο σπίτι και με έψαχναν. Αλλά ήμουν αποφασισμένος να αλλάξω τη ζωή μου και, μέσω της παρ’ αξία καλοσύνης του Θεού, μπόρεσα να το κάνω αυτό. Η δουλειά μου μειώθηκε αρχικά, και έπρεπε να μάθουμε να ζούμε με λιγότερα. Αλλά, ευτυχώς, η Ντάλβα ήταν μια συνεχής πηγή ενθάρρυνσης.

Ύστερα από πέντε μήνες Γραφικής μελέτης όλες οι αμφιβολίες μου εξαφανίστηκαν. Πείστηκα ότι ο Ιεχωβά είναι ο αληθινός Θεός και ότι η Αγία Γραφή είναι ο γραπτός του Λόγος. Έτσι, στις 12 Ιανουαρίου του 1962 η Ντάλβα και εγώ ήμασταν ανάμεσα στα 1.269 άτομα που βαφτίστηκαν στην πρώτη μεγάλη συνέλευση στο Σάο Πάουλο, η οποία διεξάχτηκε στο πάρκο Ιμπιραπουέρα. Τι θέαμα ήταν να βλέπει κανείς τους 48.000 περίπου παρόντες!

Η Διδασκαλία των Παιδιών Μας

Εκείνη η συνέλευση συντέλεσε στο να εντυπωθεί μέσα μου η ευθύνη για τη διδασκαλία και την εκπαίδευση των παιδιών μας. Έτσι διευθετήσαμε αμέσως μια οικογενειακή Γραφική μελέτη το βράδυ της Τετάρτης. Ακόμη και σήμερα, η Τετάρτη εξακολουθεί να είναι το βράδυ που αφιερώνουμε στην οικογενειακή μας μελέτη. Τώρα, όμως, η Ντάλβα και εγώ μελετούμε μόνοι, αφού όλα τα παιδιά είναι παντρεμένα.

Η μελέτη μας με τα παιδιά περιλάμβανε συζήτηση των προβλημάτων που ήταν κοινά στους νεαρούς της εποχής μας, όπως ο τρόπος ντυσίματος και η εμφάνιση, καθώς και η κατάλληλη διαγωγή προς το αντίθετο φύλο. Επίσης, αν κάποιο από τα παιδιά είχε μέρος στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας, κάναμε τις πρόβες την Τετάρτη το βράδυ.

Επιπλέον, δείχναμε στα παιδιά την ομορφιά της δημιουργίας του Ιεχωβά καθώς τα πηγαίναμε σε ζωολογικούς κήπους και σε άλλα μέρη. Τα βοηθούσαμε να καταλάβουν ότι τα ζώα και τα πουλιά δημιουργήθηκαν από τον Ιεχωβά για την ευχαρίστηση του ανθρώπου και ότι σύντομα θα χαιρόμαστε να τα βλέπουμε, όχι σε κλουβιά ή πίσω από κάγκελα, αλλά έξω στην ύπαιθρο όπου θα μπορούμε να τα χαϊδεύουμε και να τους δείχνουμε τη στοργή μας.

Ενόσω τα παιδιά ήταν ακόμη πολύ μικρά, κολλήσαμε στο ντουλάπι με τα τρόφιμα ένα πρόγραμμα για την ανάγνωση των περιοδικών Σκοπιά και Ξύπνα! και άλλων εκδόσεων της Εταιρίας Σκοπιά. Όλα τους έκαναν το καλύτερο για να συμβαδίζουν με το πρόγραμμα, ώστε να μπορούν να μας λένε τι είχαν μάθει. Μπορούμε αληθινά να πούμε ότι αυτός ο τρόπος εκπαίδευσης των παιδιών μας μάς έφερε πλούσιες ανταμοιβές. Και τα τρία παιδιά βαφτίστηκαν πριν φτάσουν στην εφηβεία.

Ο Σέζαρ, ο μικρότερος, ήταν ο πρώτος που έδειξε κάποια επιθυμία για την ολοχρόνια διακονία. Όταν ήταν εννιά χρονών, ένας περιοδεύων επίσκοπος τον κάλεσε στο βήμα χωρίς προηγουμένως να τον έχει ειδοποιήσει και τον ρώτησε τι ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει. «Μπεθελίτης, επίσκοπος περιοχής ή ιεραπόστολος», αποκρίθηκε ο Σέζαρ.

Στα 17 του, ο Σέζαρ έγινε ολοχρόνιος σκαπανέας. Εν τω μεταξύ, παρακολούθησε μαθήματα τυπογραφίας, προετοιμάζοντας έτσι τον εαυτό του να εργαστεί στο γραφείο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά στη Βραζιλία. Λίγο έπειτα από αυτό προσκλήθηκε στο Μπέθελ και υπηρέτησε εκεί επί τέσσερα χρόνια. Κατόπιν παντρεύτηκε, και αυτός και η σύζυγός του έγιναν ειδικοί σκαπανείς· συνέχισαν αυτή την υπηρεσία ώσπου γεννήθηκε ο γιος τους. Τώρα ο Σέζαρ υπηρετεί ως Χριστιανός πρεσβύτερος και η σύζυγός του είναι τακτική σκαπάνισσα. Ο γιος τους βαφτίστηκε το 1990 σε ηλικία 11 χρονών.

Η Σάντρα, ένα από τα κορίτσια μας, μπήκε στην υπηρεσία σκαπανέα το 1981. Το επόμενο έτος παντρεύτηκε τον Σίλβιο Σέγκας, μέλος της οικογένειας Μπέθελ. Υπηρέτησαν μαζί επί οχτώ χρόνια ως ειδικοί σκαπανείς, και τώρα βρίσκονται στο έργο περιοχής και επισκέπτονται εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Η δίδυμη αδελφή τής Σάντρα, η Σολάνζ, και ο σύζυγός της υπηρέτησαν ως ειδικοί σκαπανείς επί τρία χρόνια. Ο γιος τους, ο Όρναν, βαφτίστηκε πρόσφατα. Ο σύζυγος της Σολάνζ είναι ένας Χριστιανός πρεσβύτερος.

Η Ντάλβα και εγώ πιστεύουμε ότι η πνευματική ανάπτυξη των παιδιών μας οφείλεται σε μεγάλο μέρος στην τακτική οικογενειακή μελέτη που κάναμε κάθε Τετάρτη βράδυ, η οποία άρχισε πριν από 30 χρόνια περίπου. Κάτι άλλο που βοήθησε στην ανατροφή τους ήταν το ότι φιλοξενούσαμε τακτικά στο σπίτι μας περιοδεύοντες επισκόπους και άλλους ολοχρόνιους διακόνους. Αυτοί οι Χριστιανοί αδελφοί και αδελφές βοήθησαν τα παιδιά να επιδιώξουν το στόχο της ολοχρόνιας διακονίας.

Προσωπικές Ευλογίες

Η Ντάλβα και εγώ ζήσαμε πολλά γεγονότα που αποτέλεσαν σταθμό στη ζωή μας μετά το σημαντικότερο, που συνέβη το 1962, όταν βαφτιστήκαμε. Επί ένα διάστημα υπηρέτησα ως αναπληρωτής επίσκοπος περιοχής, και απολαύσαμε το προνόμιο να επισκεπτόμαστε εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Επίσης συνέβαλα στην οικοδόμηση της Αίθουσας Βασιλείας στο Ντούκε ντε Κάξιας, έργο που διήρκεσε πέντε χρόνια. Και συχνά έχω εμφανιστεί ενώπιον πολιτικών, ιατρικών και στρατιωτικών αρχών, περιλαμβανομένου και του αντικυβερνήτη της πολιτείας. Ο σκοπός αυτών των εμφανίσεων ήταν να νοικιάσουμε στάδια για τις συνελεύσεις μας και να εξηγήσουμε την ουδέτερη θέση μας, καθώς και το γιατί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν δέχονται μεταγγίσεις αίματος.

Όταν αναπολώ το παρελθόν και σκέφτομαι όλες τις θαυμάσιες ευλογίες που έλαβα από εκείνη την κρίσιμη νύχτα που ξύπνησα την Ντάλβα για να της ανακοινώσω την υπόσχεσή μου, μπορώ πραγματικά να πω ότι η μεγαλύτερη ευλογία από όλες ήταν το να είμαι ευαγγελιζόμενος των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού. Η Ντάλβα και εγώ είμαστε πεπεισμένοι ότι ο τρόπος με τον οποίο μας οδηγεί ο Ιεχωβά Θεός μέσω της οργάνωσής του είναι πραγματικά «Η Οδός» που οδηγεί σε μια ευτυχισμένη ζωή τώρα και, τελικά, σε αιώνια ζωή στο νέο κόσμο του Θεού. (Πράξεις 9:2· 19:9)—Όπως το αφηγήθηκε ο Σέζαρ Α. Γκιμαρές.

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Ο Σέζαρ Γκιμαρές και η οικογένειά του σήμερα