Καταρράκτες του Νιαγάρα—Το Αιώνιο Κόσμημα της Αμερικής

Από τον ανταποκριτή του Ξύπνα! στον Καναδά

«ΕΝΑΣ από τους πιο θαυμαστούς, όμορφους και καταπληκτικούς τόπους που δημιούργησαν ποτέ οι δυνάμεις της φύσης!» αναφώνησε ο Λόρδος Ντάφεριν, γενικός διοικητής του Καναδά, στη διάρκεια μιας ομιλίας προς την Εταιρία Καλλιτεχνών του Οντάριο, στο Τορόντο. Ήταν το έτος 1878 και αυτός ενέκρινε την κατασκευή ενός δημόσιου πάρκου για την προστασία και τη διατήρηση των «επιβλητικών χαρακτηριστικών» των καταρρακτών του Νιαγάρα.

Το μεγαλείο αυτού του υπέροχου φυσικού θαύματος σχεδόν ξεπερνά κάθε περιγραφή. Τι όμορφο θέαμα να το παρατηρεί κανείς! Άνθρωποι από όλα τα μέρη του κόσμου προσελκύονται να δουν αυτό το αιώνιο κόσμημα της Αμερικής.

Μαθαίνουμε από την ιστορία ότι πρώτοι οι Ευρωπαίοι πληροφορήθηκαν για αυτή τη «βροντή των νερών», τους καταρράκτες του Νιαγάρα, πριν από τρεις και πλέον αιώνες. Το 1644, ο Γάλλος γιατρός Λε Σιερ Ζεντρόν ανέφερε άμεσα αυτό το θέαμα στις επιστολές που έστελνε σε φίλους στη Γαλλία. Αργότερα, οι ιεραπόστολοι, οι έμποροι και οι εξερευνητές πυροδότησαν το ενδιαφέρον και τη φαντασία άλλων στις εκθέσεις τους σχετικά με ένα μεγάλο βροντώδη καταρράκτη ανάμεσα στη λίμνη Ίρι και τη λίμνη Οντάριο.

Στην πραγματικότητα, οι καταρράκτες του Νιαγάρα αποτελούνται από δυο καταρράκτες που βρίσκονται στα σύνορα μεταξύ του Καναδά και των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι καταρράκτες Χόρσου βρίσκονται στην καναδική πλευρά, οι αμερικανικοί καταρράκτες στην πλευρά των Η.Π.Α. Για να δουν αυτό το λαμπερό κόσμημα της Αμερικής, οι πρώτοι ταξιδιώτες έπρεπε να περνούν με δυσκολία μέσα από βαλτώδεις ρεματιές και κατά μήκος δύσβατων μονοπατιών των Ινδιάνων, τα οποία ήταν σκαλισμένα στο απότομο βραχώδες φαράγγι που λάξεψε ο ποταμός στη διάρκεια χιλιετηρίδων.

Γνήσιο Ενδιαφέρον

Κατόπιν ήρθαν στο προσκήνιο οι επιχειρηματίες που προώθησαν τη δημιουργία πάμπολλων πόλων έλξης για τους τουρίστες. Η ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία γύρω από αυτό το θεαματικό φυσικό θαύμα ενόχλησε πολλούς. Ήθελαν να αναλάβουν δράση για να διατηρήσουν αυτό το αιώνιο κόσμημα, τον Νιαγάρα. Ο τοπιογράφος Φ. Ε. Τσερτς είχε τη γνώμη ότι η κερδοσκοπία αποτελούσε αναστάτωση και επομένως ήταν ανεπιθύμητη. Ένας επισκέπτης το 1847 είπε με θλίψη: «Τώρα η γειτονιά του μεγάλου θαύματος έχει κατακλυστεί από κάθε είδος αποκρουστικών μυκήτων—από την εξάπλωση της κατάφωρης κακογουστιάς».

Το έτος 1832, ο Ι. Τ. Κόουκ υποκινήθηκε να γράψει τα εξής: «Είναι κρίμα που αυτός ο τόπος δεν διατηρήθηκε ως παντοτινά ιερός· που δεν επιτράπηκε στα δέντρα του δάσους να θεριέψουν σε όλη τους την άγρια και τραχιά ομορφιά στο μέρος εκείνο όπου τα έργα του ανθρώπου θα φαίνονται πάντοτε ασήμαντα». Άνθρωποι που διέθεταν αντίληψη προείδαν ότι η κερδοσκοπία θα μπορούσε να ριζώσει και να καταστρέψει το γοητευτικό φυσικό τοπίο που περιέβαλλε αυτό το θαύμα της δημιουργίας του Ιεχωβά.

Σήμερα, χάρη στις προσπάθειες του Λόρδου Ντάφεριν και άλλων προνοητικών ανθρώπων, όμορφα πάρκα στολίζουν και τις δυο πλευρές του ποταμού Νιαγάρα, από τους καταρράκτες στον κάτω ρου του ποταμού ως τις κλιμακωτές κοίτες Χουέρλπουλ χαμηλότερα. Η γραφική ομορφιά αυτού του θαύματος της δημιουργίας έχει προστατευτεί από την αποκρουστική κερδοσκοπία. Έτσι, οι πόλοι έλξης για τους τουρίστες βρίσκονται πέρα από τους καταρράκτες, στους δρόμους των μεθοριακών πόλεων. Μια πιο πρόσφατη ανησυχία των περιβαλλοντολόγων αποτελεί το γεγονός ότι αυτό το κόσμημα της Αμερικής θα μπορούσε να καταδικαστεί σε αφάνεια εξαιτίας της αμείλικτης διάβρωσης.—Βλέπε πλαίσιο για τη διάβρωση.

Εξερεύνηση του Αιώνιου Κοσμήματος

Ανακαλύψαμε ότι μπορεί κανείς να εξερευνήσει και να παρατηρήσει αυτό το θεαματικό θαύμα του κόσμου από κάθε πιθανή γωνία χωρίς εμπόδια. Για παράδειγμα, μια συναρπαστική εναέρια άποψη των καταρρακτών από έναν από τους ψηλούς πύργους παρατήρησης ή από ένα ελικόπτερο που αιωρείται ακριβώς από πάνω τους σου κόβει την ανάσα. Ή μπορεί να σας ελκύει περισσότερο μια ευχάριστη βόλτα με τα πόδια ή το αυτοκίνητο κατά μήκος του πάρκου του Νιαγάρα. Οι κλιμακωτές κοίτες Χουέρλπουλ βρίσκονται σε μικρή μόνο απόσταση από τους καταρράκτες προς τον κάτω ρου του ποταμού και σίγουρα αξίζει να τις επισκεφτεί κανείς.

Αν κατηφορίσουμε οδοιπορώντας στην πλευρά του βράχου και περάσουμε μέσα από σήραγγες θα φτάσουμε στα «παρασκήνια» κάτω από τους καταρράκτες. Από εδώ κοιτάζουμε μέσα από το υδάτινο παραπέτασμα το οποίο κάνει τους καταρράκτες Χόρσου τόσο ελκυστικούς και ξακουστούς. Η βοή των καταρρακτών είναι εκκωφαντική. Για τους τολμηρούς και όσους αγαπούν την περιπέτεια, η θέα από το κατάστρωμα κάποιου τουριστικού πλοιαρίου που διασχίζει τακτικά τα ταραγμένα νερά κοντά στη βάση των καταρρακτών μένει αξέχαστη. Καθώς το βροντερό νερό πέφτει ορμητικά στο ποτάμι, ανυψώνεται ομίχλη η οποία δημιουργεί ένα όμορφο θέαμα από ουράνια τόξα. Με τις καινούριες σταγόνες που πέφτουν σχηματίζονται νέα ουράνια τόξα. Από αυτό το πλεονεκτικό σημείο τώρα μπορούμε να γευτούμε το νερό και να νιώσουμε την ομίχλη καθώς πέφτει πάνω στα προστατευτικά ρούχα μας.

Ένα φυλλάδιο για τα πάρκα του Νιαγάρα δήλωνε: «Το να Βλέπει Κανείς τους Καταρράκτες του Νιαγάρα τη Νύχτα Είναι σαν να Έχει Ξυπνήσει στη Χώρα των Ονείρων». Γι’ αυτό, δεν θέλουμε να χάσουμε το φωτισμό των καταρρακτών που γίνεται τη νύχτα από διάφορους συνδυασμούς ισχυρών χρωματιστών φώτων. Το έτος 1860, όταν ο Πρίγκιπας της Ουαλίας είδε πρώτη φορά τους καταρράκτες φωτισμένους, ο Νίκολας Α. Γουντς, δημοσιογράφος στην εφημερίδα Δε Τάιμς (The Times) του Λονδίνου, περιέγραψε τη μεγαλειότητα αυτής της επίδειξης ως εξής: «Σε μια στιγμή όλη η μάζα του νερού, καθώς έλαμπε ζωηρά και ήταν σαν να είχε πυρακτωθεί στο δυνατό φως, φαινόταν να είχε μετατραπεί σε λιωμένο ασήμι. Πίσω από τους καταρράκτες, το φως έλαμπε με τέτοια εκτυφλωτική λαμπρότητα που τα νερά τα οποία βρίσκονταν ακριβώς μπροστά από το φως έμοιαζαν με λεπτό στρώμα κρυστάλλου, με έναν καταρράκτη από διαμάντια του οποίου κάθε σταγόνα και κάθε κύμα αναπηδούσε, άστραφτε και σκορπούσε λάμψη σε ολόκληρο το τοπίο, σαν ποτάμι από φώσφορο».

Μια Χειμωνιάτικη Χώρα των Θαυμάτων

Η υγρασία που μυρίζουμε και νιώθουμε στην καλοκαιριάτικη ατμόσφαιρα ανεβαίνει από τους καταρράκτες και συμβάλλει στη δροσερή και υγιή όψη των λουλουδιών, των θάμνων και των δέντρων που περιβάλλουν τους καταρράκτες. Αλλά το χειμώνα, η ίδια ομίχλη, η οποία μεταφέρεται από τους ανέμους που επικρατούν στην περιοχή, παγώνει και καλύπτει με λεπτό στρώμα πάγου τα δέντρα και τα φυτά στις όχθες του ποταμού. Αυτά γυαλίζουν και αστράφτουν στο διάφανο περίβλημά τους από πάγο. Σε μια ηλιόλουστη μέρα, συνδυάζονται με το χιονοσκέπαστο τοπίο για να πλαισιώσουν τη μεγαλοπρέπεια των καταρρακτών με το εκτυφλωτικό φως του ήλιου που τρεμοπαίζει καθώς αντανακλάται.

Ο χειμώνας φέρνει επίσης μεγάλους επιπλέοντες πάγους στη στενή χαράδρα του ποταμού Νιαγάρα. Στα περασμένα χρόνια, η χαράδρα έφραζε από τους επιπλέοντες πάγους που προέρχονταν από τη λίμνη Ίρι. Ο πάγος έσπαγε στη λίμνη, κυλούσε στον ποταμό Νιαγάρα και έπεφτε από τους καταρράκτες με θεαματικό τρόπο και τελικά συσσωρευόταν στη στενή χαράδρα. Αυτή η συσσώρευση πάγων που επέπλεαν δημιουργούσε βουνά από πάγο και χιόνι μέχρι που σχηματίζονταν γέφυρες από πάγο οι οποίες κάλυπταν πλήρως τον ποταμό. Τα πρόσφατα χρόνια έχει τοποθετηθεί ένα φράγμα από ατσάλινα καλώδια και ξυλεία κατά πλάτος στο σημείο που ο ποταμός Νιαγάρας ξεκινάει από τη λίμνη Ίρι προκειμένου να αποτραπεί η υπερβολική συσσώρευση πάγων.

Η Χερσόνησος του Νιαγάρα

Οι καταρράκτες συμπληρώνονται από την εύφορη χερσόνησο του Νιαγάρα, μια στενή λωρίδα γης ανάμεσα στη λίμνη Οντάριο, τη λίμνη Ίρι και τον κρημνό του Νιαγάρα. Ο συνδυασμός του προστατευτικού τοπίου και των λιμνών δημιουργεί ένα μικροκλίμα που είναι μοναδικό σε αυτή τη χερσόνησο.

Τα ρεύματα του αέρα κυκλοφορούν ανάμεσα στον κρημνό και στις λίμνες και δημιουργούν ήπιο κλίμα τόσο το χειμώνα όσο και το καλοκαίρι. Δενδρώνες με λαχταριστά μήλα, κεράσια, αχλάδια, δαμάσκηνα και ροδάκινα, και αμπέλια με διάφορες ποικιλίες σταφυλιών ευδοκιμούν σε αυτή την προστατευμένη, γραφική χερσόνησο. Οινοποιεία και μονάδες παραγωγής χυμού σταφυλιών, που βρίσκονται σε γοητευτικές μικρές πόλεις, επεξεργάζονται τους καρπούς των αμπελιών και συμβάλλουν στη μοναδικότητα που χαρακτηρίζει αυτή την περιοχή του Οντάριο. Όλα αυτά συνθέτουν μια ευχάριστη περιήγηση στην εξοχή, ειδικά στη διάρκεια των εποχών της ανθοφορίας την άνοιξη και της συγκομιδής το φθινόπωρο.

Κόσμημα για Κάθε Εποχή

Αυτό το ξακουστό κόσμημα της Αμερικής είναι ένα μεγαλοπρεπές δώρο από τον Θεό. (Παράβαλε Ψαλμός 115:16). Ευχαριστεί όλους όσους το απολαμβάνουν με τα μάτια τους.

Οι επισκέπτες μπορούν να έρθουν οποιαδήποτε εποχή του χρόνου και να θαυμάσουν την ποικιλία της καλαίσθητης εργασίας που φαίνεται σε αυτό το δημιούργημα του Ιεχωβά. Μπορούν να μυρίσουν το αναζωογονητικό άρωμα των ανοιξιάτικων ανθών στους δενδρώνες, να γευτούν την ποικιλία των ορεκτικών φρούτων και να δουν το απαλό άγγιγμα του Δημιουργού μας στα πλούσια, ζωηρά χρώματα πάμπολλων καλοκαιριάτικων λουλουδιών, που ποτίζονται καλά από τους δυνατούς καταρράκτες. Ή μπορούν να δουν τα λαμπερά φθινοπωρινά χρώματα της κόκκινης σφενδάμνου μαζί με τις χρυσές και πορτοκαλί αποχρώσεις των πολλών άλλων δέντρων που φύονται στις νότιες περιοχές του Οντάριο.

Άλλοι θα απολαύσουν τη μεγαλοπρέπεια των καταρρακτών του Νιαγάρα το χειμώνα, όταν βουνά από πάγο και χιόνι συσσωρεύονται στη βάση των καταρρακτών, και τα δέντρα και οι θάμνοι στολίζονται με καθαρό, λευκό χιόνι ή καλύπτονται με πάγο που γυαλίζει σαν εξαίρετο κρύσταλλο στο φως του χειμωνιάτικου ήλιου.

Η χερσόνησος του Νιαγάρα και οι θεαματικοί καταρράκτες αναδεικνύουν την ομορφιά των τεσσάρων εποχών του χρόνου και βαθαίνουν την ευγνωμοσύνη μας προς τον Ιεχωβά, ο οποίος πριν από χιλιετηρίδες υποσχέθηκε τα εξής: «Εν όσω μένει η γη, σπορά και θερισμός, και ψύχος και καύμα, και θέρος και χειμών, και ημέρα και νυξ, δεν θέλουσι παύσει».—Γένεσις 8:22.

[Πλαίσιο στη σελίδα 16]

Διάβρωση των Καταρρακτών Πώς Ελέγχεται;

Με το πέρασμα του χρόνου, η διάβρωση καταδικάζει τους καταρράκτες σε ανυπαρξία. Τα πρόσφατα χρόνια ο ρυθμός διάβρωσης έχει ελαχιστοποιηθεί σε οχτώ εκατοστά το χρόνο για τους καταρράκτες Χόρσου και μόλις δυόμισι εκατοστά για τους αμερικανικούς καταρράκτες. Αυτό επιτεύχτηκε με δυο κυρίως τρόπους: (1) βαθαίνοντας την κοίτη του ποταμού και ελέγχοντας την κατεύθυνση της ροής του νερού ώστε να μένει μακριά από την κεντρική κοίτη και (2) εκτρέποντας μεγάλες ποσότητες νερού προς υδροηλεκτρικές γεννήτριες, μειώνοντας έτσι τον όγκο του νερού που πέφτει από τους καταρράκτες. Αυτό ελέγχεται με ένα φράγμα προς τον άνω ρου του ποταμού, το οποίο αποτελείται από 18 θυρίδες εκροής. Τώρα μόνο τους μήνες της μεγάλης τουριστικής κίνησης υπάρχει πλήρης ροή νερού από τους καταρράκτες.

Υπολογίζεται ότι οι καταρράκτες Χόρσου έχουν ύψος περίπου 53 μέτρα και πλάτος 792 μέτρα. Οι αμερικανικοί καταρράκτες κατά πλάτος του ποταμού έχουν ύψος 55 μέτρα και πλάτος 305 μέτρα. Ο συνολικός μη ελεγχόμενος όγκος νερού που πέφτει και από τους δυο καταρράκτες έχει υπολογιστεί ότι φτάνει τα 7,6 εκατομμύρια λίτρα το δευτερόλεπτο.

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 18]

Σχοινοβάτες και Κασκαντέρ

Οι δυο πιο διάσημοι σχοινοβάτες, οι οποίοι διέσχισαν τη χαράδρα του ποταμού Νιαγάρα αμέτρητες φορές, ήταν ο Μπλοντίν και ο Φαρίνι.

Η πιο θεαματική ακροβασία του Μπλοντίν περιλάμβανε μια εστία μαγειρέματος από λαμαρίνα την οποία μετέφερε πάνω στο σχοινί, τη στερέωσε, άναψε φωτιά και έφτιαξε μια ομελέτα. Έκοψε την ομελέτα σε μικρά κομμάτια και, χαμηλώνοντάς τα, τα έδωσε στους επιβάτες που βρίσκονταν στο κατάστρωμα του τουριστικού πλοιαρίου Κορίτσι της Ομίχλης, το οποίο περίμενε πολύ χαμηλότερα.

Ο Φαρίνι, που δεν πρέπει να υποτιμηθεί, κουβάλησε ένα πλυντήριο πάνω στο σχοινί, το στερέωσε, τράβηξε νερό από τον ποταμό με έναν κουβά και έπλυνε αρκετά γυναικεία μαντιλάκια. Μόλις τέλειωσε την μπουγάδα, τα κρέμασε για να στεγνώσουν στις οριζόντιες και κάθετες προεξοχές του πλυντηρίου και επέστρεψε με τα μαντιλάκια να ανεμίζουν στον αέρα.

Οι κασκαντέρ προκάλεσαν τους καταρράκτες Χόρσου με το να κλείνονται σε βαρέλια, μπάλες και άλλα δοχεία και να πέφτουν από τους καταρράκτες. Ενώ μερικοί επέζησαν με τραύματα, πολλοί πέθαναν από ασφυξία, πνιγμό ή από την ορμητική πτώση στα βράχια που βρίσκονται στη βάση των καταρρακτών. Αυτές οι επιδείξεις δεν επιτρέπονται πλέον.

[Ευχαριστίες]

H. Armstrong Roberts

[Εικόνες στη σελίδα 17]

Το βροντερό θέαμα των καταρρακτών Χόρσου, όταν το βλέπει κανείς από ένα τουριστικό πλοιάριο (σε πρώτο πλάνο), μένει αξέχαστο

Οι αμερικανικοί καταρράκτες (κάτω) και οι καταρράκτες Χόρσου (επάνω) σε όλη τους την ομορφιά που κόβει την ανάσα

Μια αστραφτερή λάμψη από πάγο και χιόνι περιβάλλει τους καταρράκτες το χειμώνα

[Ευχαριστίες]

Niagara Parks Commission

Σε έναν πίνακά του το 1857, ο Φρέντερικ Τσερτς απαθανάτισε ένα ουράνιο τόξο

[Ευχαριστίες]

Frederic Edwin Church: NIAGARA/Corcoran Gallery of Art, Museum Purchase, 76.15