Η Ατομική Βόμβα Έβγαλε τον Πατέρα μου από τη Φυλακή

Στις 8:15 π.μ. της 6ης Αυγούστου 1945, μια ατομική βόμβα εξερράγη πάνω από τη Χιροσίμα της Ιαπωνίας, καταστρέφοντας την πόλη και εξαλείφοντας δεκάδες χιλιάδες από τον πληθυσμό της. Ο πατέρας μου είχε αρνηθεί να λατρέψει τον αυτοκράτορα και να υποστηρίξει το μιλιταρισμό της Ιαπωνίας· έτσι τότε ήταν κρατούμενος στη φυλακή της Χιροσίμα.

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ συχνά περιέγραφε το τι συνέβη εκείνο το αξέχαστο πρωί. «Το φως άστραψε στο ταβάνι του κελιού μου», έλεγε εκείνος. «Κατόπιν άκουσα ένα τρομερά δυνατό βουητό σαν να είχαν καταρρεύσει μονομιάς όλα τα βουνά. Αμέσως το κελί βυθίστηκε σε βαθύ σκοτάδι. Έκρυψα το κεφάλι μου κάτω από το στρώμα μου για να διαφύγω από αυτό που φαινόταν σαν σκοτεινό αέριο.

»Ύστερα από εφτά-οχτώ λεπτά, έβγαλα το κεφάλι μου κάτω από το στρώμα και διαπίστωσα ότι το ‘αέριο’ είχε διαλυθεί. Υπήρχε και πάλι φως. Είχαν πέσει αντικείμενα από το ράφι και πολλή σκόνη, αναστατώνοντας τα πάντα. Λόγω του ψηλού τοίχου που περιέβαλλε τη φυλακή, δεν είχε εισχωρήσει καθόλου φωτιά από έξω.

»Κοίταξα από το πίσω παράθυρο και έμεινα άναυδος! Όλα τα εργαστήρια της φυλακής και τα ξύλινα κτίρια είχαν ισοπεδωθεί. Κατόπιν κοίταξα από το μικρό μπροστινό παράθυρο. Τα κελιά του απέναντι κτιρίου είχαν καταρρεύσει. Οι κρατούμενοι που είχαν επιζήσει φώναζαν βοήθεια. Επικρατούσε φόβος και πανικός—μια σκηνή φρικτής σύγχυσης και τρόμου».

Όταν ήμουν μικρός με συνάρπαζε να ακούω τον πατέρα να διηγείται το πώς, όπως ο ίδιος έλεγε, «η ατομική βόμβα τον έβγαλε από τη φυλακή». Αφηγούνταν αυτή την ιστορία χωρίς αισθήματα ενοχής, επειδή είχε φυλακιστεί άδικα. Προτού μιλήσω για τις κατηγορίες που είχαν απαγγελθεί εναντίον του πατέρα και το πώς του φέρθηκαν στη διάρκεια των ετών της φυλάκισής του, επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω πώς οι γονείς μου συνταυτίστηκαν με την Τοντάισα, όπως λεγόταν τότε η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά στην Ιαπωνία.

Σε Αναζήτηση Σκοπού

Ο πατέρας αγαπούσε πολύ τα βιβλία, και νωρίς στη ζωή προσπάθησε να προοδεύσει. Όταν πήγαινε ακόμη στην πέμπτη δημοτικού, έφυγε κρυφά από το σπίτι του στο Ισινομόρι της βορειοανατολικής Ιαπωνίας. Με χρήματα που έφταναν μόνο για εισιτήριο χωρίς επιστροφή, επιβιβάστηκε σε ένα τρένο για το Τόκιο, όπου ήταν αποφασισμένος να γίνει υπηρέτης στο σπίτι του Σιγκενόμπου Οκούμα, ο οποίος είχε γίνει δυο φορές πρωθυπουργός της Ιαπωνίας. Αλλά όταν αυτό το χωριατόπαιδο με τα φθαρμένα ρούχα εμφανίστηκε στο σπίτι του κ. Οκούμα, η αίτησή του για εργασία απορρίφτηκε. Αργότερα ο πατέρας βρήκε εργασία και στέγη σε ένα γαλακτοπωλείο.

Ενώ ήταν ακόμη έφηβος, ο πατέρας μου άρχισε να παρακολουθεί διαλέξεις πολιτικών και λογίων. Σε κάποια διάλεξη αναφέρθηκε η Αγία Γραφή ως πολύ σπουδαίο βιβλίο. Έτσι ο πατέρας αγόρασε μια Αγία Γραφή, η οποία είχε παραπομπές, και έναν άτλαντα της Αγίας Γραφής. Τα όσα διάβασε του έκαναν βαθιά εντύπωση και τον υποκίνησαν να θέλει να κάνει κάποιο έργο που θα ωφελούσε όλους τους ανθρώπους.

Τελικά ο πατέρας επέστρεψε στο σπίτι και τον Απρίλιο του 1931, όταν ήταν 24 ετών, παντρεύτηκε τη 17χρονη Χαγκινό. Λίγο μετά το γάμο του πατέρα, ένας συγγενής τού έστειλε έντυπα που ήταν έκδοση της Τοντάισα. Εντυπωσιασμένος με αυτά που διάβασε, ο πατέρας έγραψε στην Τοντάισα στο Τόκιο. Τον Ιούνιο του 1931, μια ολοχρόνια διάκονος από το Σεντάι, ονόματι Ματσούε Ισίι, τον επισκέφτηκε στο Ισινομόρι.a Ο πατέρας πήρε από αυτήν μια σειρά βιβλίων που περιλάμβανε τα βιβλία Η Κιθάρα του Θεού, Δημιουργία και Κυβέρνησις.

Βρίσκουν Σκοπό στη Ζωή

Σχεδόν αμέσως ο πατέρας κατάλαβε πως διάφορες διδασκαλίες των εκκλησιών, όπως το ότι ο άνθρωπος έχει αθάνατη ψυχή, το ότι οι πονηροί θα καίγονται αιώνια στην πύρινη κόλαση και το ότι ο Δημιουργός είναι τρισυπόστατος Θεός, ήταν ψεύτικες. (Εκκλησιαστής 9:5, 10· Ιεζεκιήλ 18:4· Ιωάννης 14:28) Επίσης συνειδητοποίησε ότι αυτός ο κόσμος θα τελείωνε. (1 Ιωάννη 2:17) Θέλοντας να μάθει τι έπρεπε να κάνει, επικοινώνησε με το διορισμένο εκπρόσωπο της Τοντάισα ο οποίος τον επισκέφτηκε τον Αύγουστο του 1931, και ως αποτέλεσμα των συζητήσεών τους, ο πατέρας βαφτίστηκε και αποφάσισε να γίνει ολοχρόνιος διάκονος του Ιεχωβά.

Έπειτα από εκτεταμένες συζητήσεις και η μητέρα μου πείστηκε πως ό,τι είχε μάθει από την Αγία Γραφή ήταν η αλήθεια. Αφιέρωσε τη ζωή της στον Ιεχωβά και βαφτίστηκε τον Οκτώβριο του 1931. Όταν ο πατέρας μου έβγαλε την ακίνητη περιουσία του σε πλειστηριασμό, οι συγγενείς του σκέφτηκαν ότι είχε χάσει τα λογικά του.

Ζωή Ολοχρόνιων Διακόνων

Ο πατέρας έδωσε στη μητέρα του όλα τα χρήματα που πήρε από τον πλειστηριασμό, και μαζί με τη μητέρα μου πήγαν στο Τόκιο το Νοέμβριο του 1931. Μολονότι δεν είχαν λάβει οδηγίες σχετικά με το πώς να μιλούν σε άλλους για τα καλά νέα της Βασιλείας, άρχισαν να κηρύττουν την επομένη της άφιξής τους εκεί.—Ματθαίος 24:14.

Η ζωή τους δεν ήταν εύκολη. Ιδιαίτερα ήταν δύσκολη για τη μητέρα μου που τότε ήταν μόλις 17 ετών. Δεν υπήρχαν άλλοι Μάρτυρες, ούτε συναθροίσεις ούτε εκκλησία—μόνο ένα καθημερινό πρόγραμμα διανομής Γραφικών εντύπων από σπίτι σε σπίτι από τις 9:00 π.μ. ως τις 4:00 μ.μ.

Το 1933 ο διορισμός τους στο έργο κηρύγματος άλλαξε από το Τόκιο στο Κόμπε. Εγώ γεννήθηκα εκεί στις 9 Φεβρουαρίου 1934. Η μητέρα μου εργαζόταν με ζήλο στη διακονία μέχρι και ένα μήνα πριν από τη γέννησή μου. Κατόπιν οι γονείς μου μετακόμισαν στο Γιαμάγκουτσι, στο Ούμπε, στο Κούρε και τελικά στη Χιροσίμα, κηρύττοντας σε κάθε μέρος επί ένα χρόνο περίπου.

Οι Γονείς μου Συλλαμβάνονται

Όταν αυξήθηκε ο ιαπωνικός μιλιταρισμός, τα έντυπα της Εταιρίας Σκοπιά απαγορεύτηκαν και οι Μάρτυρες τέθηκαν υπό στενή παρακολούθηση από την Ειδική Μυστική Αστυνομία. Κατόπιν, στις 21 Ιουνίου 1939 συνελήφθησαν οι ολοχρόνιοι διάκονοι των Μαρτύρων του Ιεχωβά σε όλη την Ιαπωνία. Ο πατέρας και η μητέρα ήταν ανάμεσα σε εκείνους που συνελήφθησαν. Εμένα με εμπιστεύτηκαν στη φροντίδα της γιαγιάς μου που ζούσε στο Ισινομόρι. Έπειτα από κράτηση οχτώ μηνών, η μητέρα μου βγήκε από τη φυλακή και τέθηκε υπό αστυνομική επιτήρηση, και τελικά το 1942 εγώ κατάφερα να πάω κοντά της στο Σεντάι.

Στο μεταξύ, η μυστική αστυνομία ανέκρινε τον πατέρα, μαζί με άλλους Μάρτυρες, στο αστυνομικό τμήμα της Χιροσίμα. Επειδή αρνούνταν να λατρέψουν τον αυτοκράτορα ή να υποστηρίξουν το μιλιταρισμό της Ιαπωνίας, οι Μάρτυρες υπέστησαν άγριο ξυλοδαρμό. Ο ανακριτής δεν μπόρεσε να απομακρύνει τον πατέρα από τη λατρεία του Ιεχωβά.

Έπειτα από δύο και πλέον χρόνια κράτησης, ο πατέρας παραπέμφθηκε σε δίκη. Στη διάρκεια μιας συνεδρίασης, ο δικαστής ρώτησε: «Μιούρα, τι πιστεύεις για την Αυτού Μεγαλειότητα, τον Αυτοκράτορα;»

«Η Αυτού Μεγαλειότης, ο Αυτοκράτορας, είναι και αυτός απόγονος του Αδάμ και είναι ένας θνητός, ατελής άνθρωπος», απάντησε ο πατέρας. Αυτή η δήλωση συγκλόνισε τόσο πολύ το στενογράφο του δικαστηρίου ώστε δεν την κατέγραψε. Βλέπετε, οι περισσότεροι Ιάπωνες τότε πίστευαν ότι ο αυτοκράτορας ήταν θεός. Ο πατέρας καταδικάστηκε σε πενταετή φυλάκιση, και ο δικαστής τού είπε ότι αν δεν εγκατέλειπε την πίστη του θα περνούσε την υπόλοιπη ζωή του στη φυλακή.

Λίγο αργότερα, το Δεκέμβριο του 1941, η Ιαπωνία επιτέθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες στο Περλ Χάρμπορ της Χαβάης. Το φαγητό στη φυλακή άρχισε να σπανίζει, και στη διάρκεια των χειμερινών μηνών ο πατέρας πέρασε πολλά κρύα βράδια άγρυπνος επειδή δεν είχε σκεπάσματα. Αν και απομονωμένος από κάθε πνευματική συναναστροφή, είχε πρόσβαση στην Αγία Γραφή που βρισκόταν στη βιβλιοθήκη της φυλακής, και διαβάζοντάς την ξανά και ξανά παρέμεινε πνευματικά δυνατός.

Όταν Έπεσε η Βόμβα

Νωρίς το πρωί της 6ης Αυγούστου 1945, ένας κρατούμενος ήθελε να ανταλλάξει το βιβλίο του με του πατέρα μου. Αυτό απαγορευόταν, αλλά επειδή ο κρατούμενος είχε ήδη ρίξει αθόρυβα το βιβλίο του από την απέναντι πλευρά του διαδρόμου στο κελί του πατέρα, αυτός έριξε το δικό του βιβλίο στο κελί του άλλου κρατουμένου. Έτσι αντί να ακολουθήσει το συνήθως άκαμπτο πρόγραμμά του εκείνο το πρωινό, ο πατέρας διάβαζε όταν έπεσε η βόμβα. Κανονικά εκείνη την ώρα του πρωινού θα χρησιμοποιούσε την τουαλέτα που υπήρχε στο κελί του. Μετά την έκρηξη, ο πατέρας είδε ότι η τουαλέτα είχε καταστραφεί από συντρίμμια που έπεσαν.

Κατόπιν μετέφεραν τον πατέρα στη γειτονική φυλακή του Ιβακούνι. Λίγο αργότερα, η Ιαπωνία παραδόθηκε στις Συμμαχικές Δυνάμεις, και ο πατέρας βγήκε από τη φυλακή μέσα στο μεταπολεμικό χάος. Επέστρεψε στο σπίτι στο Ισινομόρι το Δεκέμβριο του 1945. Η υγεία του είχε καταστραφεί. Ήταν μόλις 38 ετών, αλλά έμοιαζε με γέρο. Στην αρχή δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν ο πατέρας μου.

Η Πίστη του Παραμένει Ισχυρή

Η Ιαπωνία βρισκόταν σε χαώδη κατάσταση, και εμείς δεν ξέραμε πού είχαν σκορπιστεί οι λιγοστοί πιστοί Μάρτυρες. Ούτε είχαμε στη διάθεσή μας έντυπα των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ωστόσο, ο πατέρας με δίδαξε απευθείας από την Αγία Γραφή την αλήθεια για τη Βασιλεία του Ιεχωβά, το νέο κόσμο και την επικείμενη μάχη του Αρμαγεδδώνα.—Ψαλμός 37:9-11, 29· Ησαΐας 9:6, 7· 11:6-9· 65:17, 21-24· Δανιήλ 2:44· Ματθαίος 6:9, 10.

Αργότερα, όταν διδασκόμουν τη θεωρία της εξέλιξης στο λύκειο και άρχισα να αμφιβάλλω για την ύπαρξη του Θεού, ο πατέρας μου προσπάθησε να με πείσει για την ύπαρξη του Θεού. Όταν δίσταζα να πιστέψω, εκείνος τελικά είπε: «Οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο υποστήριξαν τον πόλεμο και έγιναν ένοχοι αιματοχυσίας. Εγώ, από τη μεριά μου, προσκολλήθηκα στη Γραφική αλήθεια και ποτέ δεν υποστήριξα ούτε το μιλιταρισμό ούτε τη λατρεία του αυτοκράτορα ούτε τον πόλεμο. Έτσι σκέψου προσεκτικά μόνος σου ποια είναι η αληθινή οδός ζωής στην οποία πρέπει να περπατήσεις».

Καθώς γνώριζα τι δίδασκε και σύμφωνα με τι ζούσε ο πατέρας μου και τα σύγκρινα αυτά με τα όσα μάθαινα στο σχολείο, μπορούσα να καταλάβω ότι η θεωρία της εξέλιξης δεν μπορούσε να είναι λογικός τρόπος σκέψης. Μολονότι κανένας εξελικτής δεν είχε ριψοκινδυνέψει τη ζωή του για τις πεποιθήσεις του, ο πατέρας μου ήταν πρόθυμος να πεθάνει για τις δικές του.

Κάποια μέρα το Μάρτιο του 1951, πάνω από πέντε χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, ο πατέρας διάβαζε την εφημερίδα Ασάχι (Asahi). Ξαφνικά φώναξε: «Ε, ήρθαν, ήρθαν!» Μου έδειξε την εφημερίδα. Ήταν ένα άρθρο για πέντε ιεραποστόλους των Μαρτύρων του Ιεχωβά που μόλις είχαν φτάσει στην Οσάκα. Πηδώντας από χαρά, ο πατέρας επικοινώνησε με την εφημερίδα και έμαθε ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν ιδρύσει ένα γραφείο τμήματος στο Τόκιο. Πήρε τη διεύθυνση και επισκέφτηκε το τμήμα, αποκαθιστώντας έτσι την επαφή με την οργάνωση του Ιεχωβά.

Πιστός ως το Τέλος

Το 1952 η οικογένειά μας μετακόμισε στο Σεντάι. Οι ιεραπόστολοι της Εταιρίας Σκοπιά, Ντόναλντ και Μέιμπελ Χάσλετ, μετακόμισαν εκεί το ίδιο έτος και νοίκιασαν ένα σπίτι για να διεξάγουν τη Μελέτη Σκοπιάς. Μόνο τέσσερις παρακολούθησαν εκείνη την πρώτη συνάθροιση—οι Χάσλετ, ο πατέρας μου και εγώ. Αργότερα, ο Σίνισι και η Μασάκο Τοχάρα, η Αντελάιν Νάκο και η Λίλιαν Σάμσον ενώθηκαν με τους Χάσλετ ως ιεραπόστολοι στο Σεντάι.

Μέσω της συναναστροφής με αυτούς τους ιεραποστόλους, η οικογένειά μας προόδευσε στη γνώση του Λόγου του Θεού και της οργάνωσής του. Η μητέρα, της οποίας η πίστη είχε κλονιστεί από πράγματα που είχαν συμβεί στη διάρκεια του πολέμου, σύντομα ενώθηκε μαζί μας στην παρακολούθηση συναθροίσεων και στην υπηρεσία αγρού. Εγώ υποκινήθηκα να αφιερώσω τη ζωή μου στην υπηρεσία του Ιεχωβά Θεού και βαφτίστηκα στις 18 Απριλίου 1953.

Μετά τον πόλεμο ο πατέρας μου εργάστηκε ως πωλητής σε κάποια ασφαλιστική εταιρία. Παρά τις επιπτώσεις της φυλάκισής του, οι οποίες περιλάμβαναν κάποια νεφρική διαταραχή και υπέρταση, αυτός επιθυμούσε σφοδρά να ξαναρχίσει την ολοχρόνια διακονία ως σκαπανέας. Το έκανε αυτό περίπου τον ίδιο καιρό που εγώ βαφτίστηκα. Αν και η κακή υγεία δεν του επέτρεψε να συνεχίσει το σκαπανικό για πολύ, ο ζήλος του για τη διακονία με υποκίνησε να διακόψω το πανεπιστήμιο στο οποίο πήγαινα και να αναλάβω την ολοχρόνια διακονία ως σταδιοδρομία.

Ο Ιζάμου Σουγκιούρα, ένας θαυμάσιος νέος από τη Ναγκόγια, διορίστηκε σύντροφός μου στο έργο. Την 1η Μαΐου 1955 αρχίσαμε τη διακονία μας ως ειδικοί σκαπανείς στο Μπέπου του νησιού Κιούσου. Τότε υπήρχαν μόνο μια χούφτα Μάρτυρες σε όλο το νησί. Τώρα, πάνω από 39 χρόνια αργότερα, έχουμε 15 πνευματικά ακμάζουσες περιοχές με πάνω από 18.000 Μάρτυρες στο νησί. Και συνολικά στην Ιαπωνία, υπάρχουν τώρα σχεδόν 200.000 Μάρτυρες.

Την άνοιξη του 1956, ο Ιζάμου και εγώ λάβαμε πρόσκληση για να παρακολουθήσουμε τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ήμασταν κατενθουσιασμένοι. Ωστόσο, όταν έκανα γενικές ιατρικές εξετάσεις καθώς προετοιμαζόμουν για το ταξίδι, οι γιατροί διαπίστωσαν ότι είχα φυματίωση. Φοβερά απογοητευμένος, επέστρεψα στο σπίτι μου στο Σεντάι.

Εκείνον τον καιρό η σωματική υγεία του πατέρα μου είχε επιδεινωθεί, και αναπαυόταν στο κρεβάτι στο σπίτι. Το νοικιασμένο σπίτι μας αποτελούνταν μόνο από ένα δωμάτιο 10 τετραγωνικών μέτρων με δάπεδο από καλάμια τατάμι. Ο πατέρας μου και εγώ ξαπλώναμε δίπλα δίπλα. Επειδή ο πατέρας δεν μπορούσε να εργαστεί, η μητέρα δυσκολευόταν πολύ καθώς φρόντιζε για τις οικονομικές μας ανάγκες.

Τον Ιανουάριο του 1957, ο Φρέντερικ Γ. Φρανς, τότε αντιπρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, επισκέφτηκε την Ιαπωνία, και έγιναν διευθετήσεις για να διεξαχτεί μια ειδική συνέλευση στο Κυότο. Ο πατέρας παρότρυνε τη μητέρα μου να την παρακολουθήσει. Αν και δίσταζε να μας αφήσει άρρωστους όπως ήμασταν, υπάκουσε στον πατέρα και έφυγε για τη συνέλευση.

Λίγο αργότερα η κατάσταση του πατέρα άρχισε να χειροτερεύει μέρα με τη μέρα. Καθώς ξαπλώναμε δίπλα δίπλα, άρχισα να ανησυχώ, και τον ρώτησα πώς θα συντηρούσαμε τον εαυτό μας. Τότε μου απάντησε: «Έχουμε υπηρετήσει τον Ιεχωβά Θεό, ριψοκινδυνεύοντας μάλιστα και τη ζωή μας, και αυτός είναι ο παντοδύναμος Θεός. Γιατί ανησυχείς; Ο Ιεχωβά θα προμηθέψει οπωσδήποτε ό,τι χρειαζόμαστε». Κατόπιν με νουθέτησε με πολύ τρυφερό τρόπο, λέγοντας: «Καλλιέργησε μέσα σου ισχυρότερη πίστη».

Στις 24 Μαρτίου 1957, ο πατέρας άφησε ήσυχα την τελευταία του πνοή. Μετά την κηδεία του επισκέφτηκα την ασφαλιστική εταιρία στην οποία εργαζόταν για να τακτοποιήσω ορισμένα πράγματα. Καθώς έφευγα, ο διευθυντής του τμήματος μου έδωσε μια χαρτοσακούλα και είπε: «Αυτά είναι του πατέρα σου».

Μόλις επέστρεψα στο σπίτι βρήκα στη χαρτοσακούλα ένα αρκετά μεγάλο χρηματικό ποσό. Όταν αργότερα ρώτησα το διευθυντή για αυτό, μου εξήγησε ότι τα χρήματα ήταν ασφάλιστρα τα οποία κρατούσαν κάθε μήνα από το μισθό του πατέρα εν αγνοία του. Έτσι τα λόγια του πατέρα, «Ο Ιεχωβά θα προμηθέψει οπωσδήποτε ό,τι χρειαζόμαστε», πράγματι επαληθεύτηκαν. Αυτό ενίσχυσε πολύ την πίστη μου στην προστατευτική φροντίδα του Ιεχωβά.

Δεκαετίες Συνεχούς Υπηρεσίας

Η υλική βοήθεια που μου πρόσφεραν αυτά τα χρήματα μου έδωσε τη δυνατότητα να συγκεντρωθώ στην ανάρρωσή μου στο σπίτι. Ένα χρόνο αργότερα, το 1958, η μητέρα και εγώ διοριστήκαμε ειδικοί σκαπανείς. Αργότερα, εγώ υπηρέτησα ως περιοδεύων επίσκοπος στην Ιαπωνία, και κατόπιν το 1961, είχα το προνόμιο να παρακολουθήσω τη δεκάμηνη σειρά μαθημάτων της Σχολής Γαλαάδ στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.

Όταν επέστρεψα στην Ιαπωνία, άρχισα και πάλι να υπηρετώ εκκλησίες ως περιοδεύων επίσκοπος. Έπειτα, το 1963, παντρεύτηκα τη Γιάσουκο Χάμπα, η οποία υπηρετούσε στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Τόκιο. Με συντρόφεψε στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου ως το 1965, οπότε μας κάλεσαν να υπηρετήσουμε στο γραφείο τμήματος στο Τόκιο. Από τότε έχουμε υπηρετήσει μαζί—πρώτα στο χώρο των εγκαταστάσεων του τμήματος στο Τόκιο, κατόπιν στη Νουμάζου και τώρα στην Εμπίνα.

Η μητέρα παρέμεινε στην υπηρεσία ειδικού σκαπανέα ως το 1965. Από τότε συνεχίζει να είναι δραστήρια βοηθώντας πολλά άτομα να δεχτούν τις Βιβλικές αλήθειες. Τώρα είναι 79 ετών αλλά είναι σχετικά υγιής. Χαιρόμαστε που ζει σε κοντινή απόσταση και μπορεί να συναθροίζεται στην ίδια εκκλησία με εμάς κοντά στο γραφείο τμήματος της Εμπίνα.

Πραγματικά ευχαριστούμε τον Ιεχωβά Θεό για το ότι ο πατέρας μου επέζησε από την έκρηξη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα. Εκείνος διατήρησε την πίστη του, και είναι επιθυμία μου να τον καλωσορίσω στο νέο κόσμο και να του αφηγηθώ πώς διαφυλαχτήκαμε από τον Αρμαγεδδώνα, τη μάχη που τόσο πολύ ήθελε να δει. (Αποκάλυψη 16:14, 16· 21:3, 4)—Όπως το αφηγήθηκε ο Τσουτόμου Μιούρα.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 11]

Ο Κατσούο και η Χαγκινό Μιούρα, με το γιο τους Τσουτόμου

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Hiroshima Peace and Culture Foundation from material returned by the United States Armed Forces Institute of Pathology

[Ευχαριστία για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 13]

Ο Τσουτόμου Μιούρα υπηρετεί στο γραφείο τμήματος στην Ιαπωνία