Δεν Παραιτήθηκε

ΣΤΙΣ 5 Οκτωβρίου 1995, ο 14χρονος Ματ Τάπιο χειρουργήθηκε για κάποιον όγκο που είχε στο εγκεφαλικό του στέλεχος. Ο όγκος, όπως διαπιστώθηκε, ήταν κακοήθης. Η εγχείρηση αυτή ήταν η πρώτη από μια σειρά εγχειρήσεων που θα έκανε κατά τα επόμενα δυόμισι χρόνια. Στη συνέχεια έκανε χημειοθεραπεία και ακτινοβολίες.

Ο Ματ ζούσε στο Μίσιγκαν των Η.Π.Α., όπου πήγαινε σε δημόσιο σχολείο καθώς και στις Χριστιανικές συναθροίσεις. Επωφελούνταν από τις ευκαιρίες που είχε να μιλάει στους δασκάλους και στους συμμαθητές του για τις πεποιθήσεις του καθώς και να επισκέπτεται τους ανθρώπους μαζί με άλλους στη δημόσια διακονία. Στις συχνές του παραμονές στο νοσοκομείο—πέρασε 18 μήνες από τα τελευταία δυόμισι χρόνια της ζωής του στα νοσοκομεία—έδινε εκατοντάδες Γραφικά έντυπα σε όσους συναντούσε.

Πολλές φορές φαινόταν ότι ο Ματ δεν επρόκειτο να αντέξει, αλλά κάθε φορά συνερχόταν. Σε κάποια περίπτωση, τον έπιασε κρίση καθώς πήγαινε στο νοσοκομείο και σταμάτησε να αναπνέει. Του έγινε καρδιοπνευμονική ανάνηψη και συνήλθε. Όταν επανέκτησε τις αισθήσεις του, άρχισε να κλαίει και είπε φωναχτά: «Είμαι αγωνιστής! Είμαι αγωνιστής! Δεν τα παρατάω!» Όλοι έλεγαν ότι η πίστη που είχε ο Ματ στον Θεό ήταν αυτό που τον κρατούσε επί τόσο καιρό.

Ο Ματ πραγματοποίησε μια μεγάλη επιθυμία του στις 13 Ιανουαρίου 1996, όταν βαφτίστηκε συμβολίζοντας την αφιέρωσή του στον Ιεχωβά Θεό. Το βάφτισμα έγινε σε μια ιδιωτική πισίνα επειδή υπήρχε κίνδυνος μόλυνσης. Ύστερα από μερικές ημέρες, ξαναπήγε στο νοσοκομείο για άλλη μια εγχείρηση. Τον Αύγουστο του 1997, ο Ματ έκανε συνεχώς εμετό επί εβδομάδες, αλλά η κατάστασή του σταθεροποιήθηκε έπειτα από μια ακόμη εγχείρηση.

Παρ’ όλα αυτά, ο Ματ διατηρούσε το χιούμορ του και αστειευόταν με τους γιατρούς και τις νοσοκόμες. Εκείνοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί είχε τέτοια θαυμάσια αίσθηση του χιούμορ. Ένας από τους γιατρούς τού είπε: «Ματ, αν ήμουν εγώ στη θέση σου, θα έκλεινα την κουρτίνα, θα σκέπαζα το πρόσωπό μου και θα έλεγα σε όλους να εξαφανιστούν».

Το Φεβρουάριο του 1998, ο Ματ γύρισε σπίτι από το νοσοκομείο για κάποια από τις τελευταίες του φορές. Χαιρόταν τόσο πολύ που ήταν ζωντανός και είχε γυρίσει σπίτι ώστε, μόλις πέρασε το κατώφλι, είπε: «Είμαι πολύ ευτυχισμένος! Ας κάνουμε μια προσευχή». Ύστερα εξέφρασε την ευτυχία του στον Ιεχωβά με προσευχή. Έπειτα από δύο μήνες, στις 19 Απριλίου, υπέκυψε τελικά στον καρκίνο.

Πριν από αυτό, είχε ηχογραφηθεί μια συνέντευξη με τον Ματ και παίχτηκε σε μια συνάθροιση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην τοπική Αίθουσα Βασιλείας. Του έγινε η ερώτηση: «Τι θα έλεγες σε όλους εμάς, που έχουμε σε κάποιο βαθμό την υγεία μας, σχετικά με τη διακονία μας και τις Χριστιανικές συναθροίσεις;»

Ο Ματ απάντησε: «Κάντε ό,τι μπορείτε τώρα. . . . Δεν ξέρετε τι μπορεί να συμβεί. . . . Αλλά ό,τι και αν συμβεί, μη σταματήσετε ποτέ να δίνετε μαρτυρία για τον Ιεχωβά».