Οικογένειες που τα Κατάφεραν​—Μέρος Πρώτο

Όπως έχει ήδη δείξει αυτό το ειδικό τεύχος του Ξύπνα!, προβλήματα έχουν και οι επιτυχημένες οικογένειες. Αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει, διότι ζούμε σε καιρούς τους οποίους η Αγία Γραφή χαρακτηρίζει “κρίσιμους, δύσκολους στην αντιμετώπισή τους”. (2 Τιμόθεο 3:1) Προβλήματα διαφόρων ειδών είναι βέβαιο ότι θα ανακύψουν σε κάθε οικογένεια.

Να θυμάστε, όμως, ότι η επιτυχία μιας οικογένειας δεν εξαρτάται από το αν οι περιστάσεις της είναι αυτές που θεωρούνται ιδανικές. Αντιθέτως, ο Ιησούς είπε: «Ευτυχισμένοι είναι εκείνοι που έχουν συναίσθηση της πνευματικής τους ανάγκης». (Ματθαίος 5:3) Οι οικογένειες που ικανοποιούν την πνευματική τους ανάγκη ακολουθώντας τις Γραφικές αρχές έχουν βρει το μυστικό της επιτυχίας παρά τις αντίξοες περιστάσεις τους. Εξετάστε μερικά παραδείγματα.

Φροντίδα ανάπηρου παιδιού. Η Γραφή δίνει μεγάλη βαρύτητα στη φροντίδα της οικογένειας, περιλαμβανομένων και των μελών που έχουν ειδικές ανάγκες. Κάνει την εξής δήλωση: «Αν κάποιος δεν προμηθεύει για τους δικούς του, και ειδικά για εκείνους που είναι μέλη του σπιτικού του, έχει απαρνηθεί την πίστη και είναι χειρότερος από έναν άπιστο».​—1 Τιμόθεο 5:8.

Στη σελίδα 15, ο Βίκτορ, ένας πατέρας από τη Νότια Αφρική, αφηγείται πώς ο ίδιος και η σύζυγός του φροντίζουν το ανάπηρο παιδί τους επί τέσσερις και πλέον δεκαετίες.

Ανατροφή από θετούς γονείς. Οι Γραφικές αρχές μπορούν να βοηθήσουν ένα άτομο να αποκτήσει ισορροπημένη αυτοεκτίμηση, ακόμη και αν το έχουν εγκαταλείψει οι φυσικοί του γονείς. Μάλιστα, η Γραφή λέει ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι «βοηθός» των παιδιών που δεν έχουν πατέρα.​—Ψαλμός 10:14.

Στη σελίδα 16, η Κενυάτα, μια κοπέλα από τις Ηνωμένες Πολιτείες, περιγράφει πώς έχει μάθει να αντιμετωπίζει τις συναισθηματικές επιπτώσεις που υφίσταται λόγω του ότι δεν γνώρισε ποτέ τους φυσικούς της γονείς.

Αντιμετώπιση του θανάτου ενός γονέα. Η απώλεια του πατέρα ή της μητέρας μπορεί να αφήσει συναισθηματικά τραύματα που είναι δύσκολο να επουλωθούν. Η Γραφή είναι δυνατόν να βοηθήσει. Ο Ιεχωβά, Εκείνος που ενέπνευσε τη συγγραφή της, είναι «ο Θεός κάθε παρηγοριάς».​—2 Κορινθίους 1:3.

Στη σελίδα 17, η Άντζελα, μια κοπέλα από την Αυστραλία, εξηγεί πώς η σχέση της με τον Θεό τη βοηθάει να αντιμετωπίζει μια οδυνηρή απώλεια.

Όλες οι οικογένειες έχουν κάποιες δυσκολίες. Εκείνες όμως που εφαρμόζουν τις Γραφικές αρχές έχουν βρει ένα σπουδαίο μυστικό που τις βοηθάει να χειρίζονται επιτυχώς τις δυσκολίες τους, όπως δείχνουν παραστατικά οι ιστορίες που ακολουθούν στις επόμενες σελίδες.

[Πλαίσιο/​Εικόνες στη σελίδα 15]

Φροντίζουμε το Ανάπηρο Παιδί Μας

Αφήγηση από τον Βίκτορ Μέινς, Νότια Αφρική

«Από τότε που γεννήθηκε ο Άντριου, εξαρτάται από εμάς για να τον ντύνουμε, να τον κάνουμε μπάνιο, μερικές φορές και για να τον ταΐζουμε. Τώρα είναι 44 χρονών».

ΥΠΟΠΤΕΥΘΗΚΑΜΕ ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τον Άντριου επειδή σε ηλικία ενός έτους δεν είχε περπατήσει ακόμη. Εκτός αυτού, εκείνον περίπου τον καιρό, έπαθε μια κρίση. Τον πήγαμε άρον άρον στο νοσοκομείο, όπου μάθαμε ότι πάσχει από επιληψία. Αλλά το πρόβλημα δεν ήταν μόνο αυτό. Περαιτέρω εξετάσεις έδειξαν ότι έχει εγκεφαλική βλάβη.

Αφού δοκιμάσαμε πολλές και διάφορες θεραπείες, καταφέραμε να θέσουμε υπό έλεγχο τις κρίσεις επιληψίας. Για κάποιο διάστημα, έπρεπε να παίρνει τέσσερα διαφορετικά φάρμακα τρεις φορές τη μέρα. Φυσικά, η διανοητική του αναπηρία δεν μπορεί να βελτιωθεί με φάρμακα. Ακόμη και τώρα, σε ηλικία 44 χρονών, έχει τις διανοητικές δυνατότητες πεντάχρονου ή εξάχρονου παιδιού.

Οι γιατροί μάς σύστησαν να βάλουμε τον Άντριου σε ίδρυμα, αλλά εμείς αποφασίσαμε να μην το κάνουμε αυτό. Ήμασταν σε θέση να καλύψουμε τις ανάγκες του, οπότε αποφασίσαμε να τον φροντίσουμε στο σπίτι, παρά τις δυσκολίες που ήταν αναπόφευκτο να αντιμετωπίσουμε.

Έτσι λοιπόν, κάναμε τη φροντίδα του οικογενειακή υπόθεση. Τα άλλα μας παιδιά​—είχαμε δύο κορίτσια και ένα αγόρι που έμεναν ακόμη στο σπίτι—​μας βοήθησαν πάρα πολύ, και τους είμαι ευγνώμων για αυτό! Επίσης, ως Μάρτυρες του Ιεχωβά, είχαμε εξαιρετική βοήθεια από τα μέλη της εκκλησίας μας. Μερικές φορές, μας έφερναν φαγητό ή φρόντιζαν τον Άντριου για να μπορέσουμε εμείς να ασχοληθούμε με το κήρυγμα ή με άλλα ζητήματα.

Έχουμε πάντα φυλαγμένα στην καρδιά μας τα λόγια του εδαφίου Ησαΐας 33:24, στα οποία αναφέρεται η υπόσχεση του Θεού ότι κάποια μέρα «κανένας κάτοικος δεν θα λέει: “Είμαι άρρωστος”». Πιστεύουμε ακράδαντα ότι ο Θεός θα πραγματοποιήσει το σκοπό που έχει να φέρει σε ύπαρξη έναν νέο κόσμο και να εξαλείψει κάθε αρρώστια. (2 Πέτρου 3:13) Γι’ αυτό, προσμένουμε με λαχτάρα τη μέρα που ο Άντριου θα γίνει καλά. Στο μεταξύ έχουμε εμπιστοσύνη στα λόγια του Ιησού ότι, αν βάζουμε τα συμφέροντα της Βασιλείας του Θεού πρώτα στη ζωή μας, θα μας παρέχονται όσα χρειαζόμαστε. (Ματθαίος 6:33) Αυτό το έχουμε δει να συμβαίνει ανελλιπώς. Ποτέ δεν στερηθήκαμε τίποτα.

Βέβαια, δεν είναι όλοι σε θέση να φροντίσουν ένα άρρωστο μέλος της οικογένειάς τους στο σπίτι. Σε όσους όμως το κάνουν αυτό, συνιστώ πρώτα από όλα να προσεύχονται ένθερμα και τακτικά. (1 Πέτρου 5:6, 7) Δεύτερον, να φροντίζετε το παιδί σας με άφθονη τρυφερότητα και στοργή και να μην υποτιμάτε ποτέ την ικανότητά του να μάθει να αγαπάει τον Ιεχωβά Θεό. (Εφεσίους 6:4) Τρίτον, να συμπεριλαμβάνετε στη φροντίδα του ολόκληρη την οικογένεια, δίνοντάς τους την ευκαιρία να βοηθήσουν. Τέταρτον, να θυμάστε ότι το σπίτι σας είναι ο τόπος όπου το παιδί σας θα νιώσει την περισσότερη αγάπη. Φυσικά, οι περιστάσεις διαφέρουν. Εμείς πάντως δεν το μετανιώσαμε ποτέ που φροντίζουμε τον Άντριου στο σπίτι. Για εμένα, είναι το πιο αξιαγάπητο παιδί​—ή μάλλον ο πιο αξιαγάπητος άντρας—​που έχω γνωρίσει.

[Πλαίσιο/​Εικόνες στη σελίδα 16]

Μεγάλωσα ως Υιοθετημένη

Αφήγηση από την Κενυάτα Γιανγκ, Ηνωμένες Πολιτείες

«Αν ο ένας μόνο από τους γονείς σου είναι θετός, υπάρχει κάποια βιολογική σχέση μέσα στην οικογένεια. Εγώ, όμως, που είμαι υιοθετημένη δεν το έχω αυτό. Δεν ξέρω καν σε ποιον μοιάζω».

ΔΕΝ έχω ιδέα ποιος είναι ο πατέρας μου και δεν γνώρισα ποτέ τη φυσική μου μητέρα. Εκείνη ήταν αλκοολική και ναρκομανής όταν με είχε στην κοιλιά της. Μετά τη γέννησή μου, το κράτος ανέλαβε την κηδεμονία μου. Έμεινα με διάφορες ανάδοχες οικογένειες μέχρι που τελικά δόθηκα για υιοθεσία λίγο πριν κλείσω τα δύο μου χρόνια.

Ο θετός μου πατέρας λέει πως, όταν η κοινωνική λειτουργός τού έδειξε τη φωτογραφία μου, αποφάσισε αμέσως να με υιοθετήσει. Την καινούρια μου μητέρα τη συμπάθησα από την πρώτη στιγμή. Της είπα ότι ήταν η μαμά μου και ότι ήθελα να πάω σπίτι μαζί της.

Θυμάμαι, όμως, ότι ως παιδί φοβόμουν μη τυχόν κάνω κάτι κακό και με στείλουν πίσω. Νόμιζα ότι δεν είχα το περιθώριο να είμαι κάποιες φορές κακόκεφη ή να αρρωσταίνω όπως τα άλλα παιδιά. Προσπαθούσα να αποφύγω ακόμη και το κρυολόγημα! Οι γονείς μου με διαβεβαίωναν συνεχώς ότι με αγαπούσαν και ότι δεν υπήρχε περίπτωση να με εγκαταλείψουν.

Ακόμη και τώρα που είμαι ενήλικη, αγωνίζομαι μερικές φορές να καταπολεμήσω το αίσθημα ότι δεν θεωρούμαι εξίσου πολύτιμη με εκείνους που μεγάλωσαν με τους φυσικούς τους γονείς. Πάνω που τα καταφέρνω, όλο και κάποιος θα μου πει: «Πρέπει να είσαι πολύ ευγνώμων που έχεις τόσο θαυμάσιους γονείς οι οποίοι πήραν την απόφαση να σε υιοθετήσουν!» Ναι, είμαι ευγνώμων, αλλά τέτοια σχόλια με κάνουν να νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά με εμένα και ότι, κατά κάποιον τρόπο, εκείνοι που με αγαπούν χρειάστηκε να κάνουν ιδιαίτερη προσπάθεια για αυτό.

Μου είναι δύσκολο να δεχτώ ότι μάλλον δεν θα μάθω ποτέ ποιος είναι ο φυσικός μου πατέρας. Μερικές φορές με πληγώνει το ότι η φυσική μου μητέρα δεν έβαλε τη ζωή της σε τάξη για να μπορέσει να με κρατήσει, λες και δεν άξιζα τον κόπο. Άλλες φορές πάλι, τη λυπάμαι. Συχνά σκέφτομαι πως, αν ποτέ τη συναντήσω, θα ήθελα να της πω ότι τα κατάφερα στη ζωή και ότι δεν πρέπει να νιώθει άσχημα που με άφησε.

Οι θετοί μου γονείς είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά, και ένα από τα καλύτερα δώρα που μου έχουν προσφέρει είναι η γνώση της Αγίας Γραφής. Πάντοτε με παρηγορούν τα λόγια του εδαφίου Ψαλμός 27:10: «Ακόμη και αν ο πατέρας μου και η μητέρα μου με εγκαταλείψουν, ο Ιεχωβά θα με δεχτεί». Αυτό συνέβη όντως στην περίπτωσή μου. Επιπλέον, το γεγονός ότι είμαι υιοθετημένη έχει αποφέρει και μερικά καλά αποτελέσματα. Παραδείγματος χάρη, ενδιαφέρομαι ζωηρά για τους ανθρώπους​—για την καταγωγή τους και τη ζωή τους—​πιθανότατα επειδή δεν ξέρω τις δικές μου ρίζες. Αγαπώ τους ανθρώπους, και αυτό είναι πολύ σημαντικό για τη Χριστιανική διακονία. Το ότι είμαι Μάρτυρας του Ιεχωβά και μιλάω για τη Γραφή μού προσδίδει αξιοπρέπεια και σκοπό στη ζωή. Όταν νιώθω λυπημένη, βγαίνω έξω και βοηθάω άλλους ανθρώπους. Διαπιστώνω ότι διδάσκοντάς τους τη Γραφή βρίσκω σημεία επαφής μαζί τους. Κάθε άνθρωπος έχει και μια ιστορία.

[Πλαίσιο/​Εικόνες στη σελίδα 17]

Πώς Αντιμετωπίζω το Θάνατο του Πατέρα Μου

Αφήγηση από την Άντζελα Ράτγκερς, Αυστραλία

«Όταν πέθανε ο μπαμπάς μου, ένιωσα εντελώς ξεκρέμαστη. Ο μόνος άνθρωπος που ήξερε τα πάντα και μπορούσε να τακτοποιήσει οτιδήποτε στη ζωή μου δεν ήταν πια εδώ».

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ μου πέθανε πριν από δέκα χρόνια, όταν εγώ ήμουν έφηβη. Έξι μήνες νωρίτερα, είχε κάνει μια εγχείρηση, και ενώ βρισκόταν ακόμη στην αίθουσα ανάνηψης, ο γιατρός μάς είπε ότι δεν μπορούσε να γίνει τίποτα άλλο. Η μητέρα μου ζητούσε απεγνωσμένα να μάθει περισσότερα, ο αδελφός μου λιποθύμησε, ενώ εγώ βρέθηκα παγιδευμένη σε έναν κυκεώνα συναισθημάτων από τον οποίο μου ήταν αδύνατον να ξεφύγω. Έξι μήνες αργότερα, ο μπαμπάς μου πέθανε.

Έζησα μια περίοδο αντικρουόμενων συναισθημάτων. Ήθελα μεν να καταλάβουν οι φίλοι μου τι περνούσα, αλλά δεν ήθελα και να με λυπούνται. Γι’ αυτό, προσπαθούσα να μην τους δείχνω πώς ένιωθα. Από την άλλη πλευρά όμως, πίστευα ότι αν άφηνα τον εαυτό μου να απολαύσει την παρέα τους, αυτό θα υποδήλωνε ότι η ζωή μου είχε αρχίσει να επανέρχεται στο φυσιολογικό, πράγμα που δεν συνέβαινε. Πολλές φορές σκέφτομαι πόσο τους ταλαιπώρησα τότε!

Ίσως αναρωτιέστε αν νιώθω ενοχές σε σχέση με το θάνατο του μπαμπά μου. Και βέβαια νιώθω! Μακάρι να του είχα πει περισσότερες φορές ότι τον αγαπούσα. Μακάρι να τον αγκάλιαζα συχνότερα και να περνούσα περισσότερο χρόνο μαζί του. Όσο και αν λέω στον εαυτό μου: “Ο μπαμπάς δεν θα ήθελε να σκέφτεσαι έτσι”, δεν μπορώ να βγάλω αυτές τις σκέψεις από το μυαλό μου.

Ως Μάρτυρας του Ιεχωβά, βρίσκω μεγάλη παρηγοριά στη Γραφική ελπίδα της ανάστασης. (Ιωάννης 5:28, 29) Προσπαθώ να φαντάζομαι ότι ο μπαμπάς μου έχει πάει απλώς ένα μακρινό ταξίδι και ότι θα γυρίσει μια μέρα, άγνωστο πότε. Όλως περιέργως, όταν οι άλλοι μου έλεγαν τον πρώτο καιρό: «Ο μπαμπάς σου θα γυρίσει στην ανάσταση», αυτό δεν με ενθάρρυνε. Σκεφτόμουν: “Εγώ θέλω τον μπαμπά μου τώρα!” Αλλά το παράδειγμα με το μακρινό ταξίδι με βοηθούσε. Από τη μια παρέπεμπε στην ανάσταση, και από την άλλη μου έδινε τη δυνατότητα να αντέξω το αίσθημα της απώλειας που ένιωθα εκείνη τη στιγμή.

Οι συγχριστιανοί μου με έχουν στηρίξει πάρα πολύ. Θυμάμαι ιδιαίτερα κάποιον που μου είπε ότι δεν ένιωθε καθόλου άνετα να μιλήσει για το θάνατο του μπαμπά μου, αλλά ότι σκεφτόταν συνέχεια εμένα και την οικογένειά μου. Αυτά τα λόγια χαράχτηκαν στο μυαλό μου. Με βοηθούσαν τις μέρες εκείνες που κανείς δεν έλεγε λέξη, επειδή με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι ακόμη και αν οι άλλοι δεν εκφράζονταν, μας σκέφτονταν. Αυτό σήμαινε πάρα πολλά για εμένα!

Τέσσερις μήνες μετά το θάνατο του μπαμπά μου, η μαμά μου άρχισε να ασχολείται πιο εντατικά με το έργο κηρύγματος, και έβλεπα ότι αυτό της έδινε περισσότερη χαρά από οτιδήποτε άλλο. Έτσι λοιπόν, ακολούθησα το παράδειγμά της. Είναι απίστευτο το πώς η βοήθεια που δίνεις στους άλλους βοηθάει και εσένα να αντέξεις. Αυτό έχει ενισχύσει την πίστη μου στο Λόγο του Ιεχωβά και στις υποσχέσεις του, και με βοηθάει ακόμη και τώρα να βλέπω τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση.