Ποια Είναι η Υποχρέωσις του Χριστιανού;

Είναι καθήκον του Χριστιανού να προσπαθή να αναμορφώση τον κόσμο και να τον κάμη καλύτερο; Πολλοί λεγόμενοι Χριστιανοί απαντούν καταφατικά σ’ αυτό το ερώτημα. Αλλά μήπως και η Γραφή;

ΠΟΛΛΟΙ άνθρωποι εδιδάχθησαν να πιστεύουν ότι πολλά από τα έθνη της γης αποτελούν τον Χριστιανισμό, δηλαδή την επικράτεια όπου ασκείται η Χριστιανοσύνη. Ομολογούν αδίστακτα ότι υπάρχουν πολλά μέσα στον «Χριστιανισμό» που δεν είναι επιθυμητά. Κατόπιν τούτου, πιστεύουν ότι αποτελεί καθήκον των να συντελέσουν στην εξυγίανσί του και να χρησιμοποιήσουν, επίσης, την επιρροή των με οποιοδήποτε τρόπο μπορούν, για να επιφέρουν πολλές αναγκαίες μεταρρυθμίσεις μέσα στον ειδωλολατρικό κόσμο. Ελπίζουν ότι με τις προσπάθειές των προς αυτή την κατεύθυνσι ο κόσμος αυτός θα γίνη τελικά πλήρως Χριστιανικός και θ’ αποτελή ένα καλύτερο μέρος στο οποίο να ζη κανείς.

Για να εκπληρώσουν τον σκοπό τους, παρέχουν την υποστήριξί τους στην Οργάνωσι Ηνωμένων Εθνών και στα διεθνή σύμφωνα ειρήνης και μετέχουν στην πολιτική του κόσμου τούτου. Συσχετίζονται με τις ευαγείς εταιρίες και τις φιλανθρωπικές κινήσεις. Καθόσον η εγκληματικότης ενηλίκων και νεαρών συνεχώς αυξάνει, διερευνούν τα αίτια και καταστρώνουν σχέδια για να προσπαθήσουν να συγκρατήσουν την κατάστασι. Κινήσεις με σύνθημα ‘Επάνοδος στην εκκλησία’ και θρησκευτικές αναζωπυρώσεις προβάλλονται από καιρό σε καιρό. Κι εν τούτοις, παρά τις άριστες προσπάθειες πολλών ανθρώπων με καλές αντιλήψεις, οι ανά τον κόσμον εφημερίδες κάθε μέρα αναγγέλλουν το λυπηρό γεγονός ότι αυτός ο παλαιός κόσμος, αντί ν’ αναμορφωθή, βαίνει σταθερά από το κακό στο χειρότερο. Το έγκλημα αυξάνει σε όλες του τις μορφές. Φυλακές, αναμορφωτικά ιδρύματα, ιδρύματα Μπόρσταλ, άσυλα και παρόμοια οικοδομήματα είναι υπερπληρωμένα. Μήπως ο Χριστιανός ενετάλη να διεξαγάγη μια χαμένη μάχη; ή μήπως η ιδέα του να κάμη κανείς τον παλαιό αυτό κόσμο έναν καλύτερο τόπο είναι εσφαλμένη;

Όσοι πιστεύουν στην Αγία Γραφή και είναι κατατοπισμένοι στα περιεχόμενά της, γνωρίζουν ότι η δύναμις του Ιεχωβά είναι απεριόριστη και ότι Αυτός ποτέ δεν θα κατηύθυνε τους δούλους του να επιχειρήσουν το αδύνατον, ούτε θα τους ανέθετε την αποστολή να υποστηρίξουν μια χαμένη υπόθεσι. Από πού, λοιπόν, προήλθε αυτή η ιδέα; Τα πράγματα καταδεικνύουν ότι τόσον οι πολιτικοί όσον και οι θρησκευτικοί ηγέται ισχυρίσθησαν ότι μπορούν να κάμουν τη γη κατάλληλο τόπο για τον άνθρωπο και να την καταστήσουν ασφαλή γι’ αυτόν. Αφότου δε οι κληρικοί φανερά συνεμάχησαν με τους πολιτικούς άρχοντας και συνηγόρησαν στην υποστήριξι των ανθρωπίνων σχεδίων, εκατομμύρια ειλικρινών ανθρώπων ηπατήθησαν ως προς τον σκοπό του Θεού. Εθεώρησαν ότι είναι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού το να αφιερώνη ο Χριστιανός τον χρόνο και την ενεργητικότητά του στην προσπάθεια του να κάμη τον κόσμο έναν καλύτερο τόπο.

Για να υποστηρίξουν την άποψί τους οι θρησκευτικοί ηγέται ισχυρίζονται ότι ο Χριστός έλαβε ενεργόν μέρος στην πολιτική ζωή των ημερών του και μετέσχε στις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Αλλά το έκαμε αυτό; Τίποτε βέβαια δεν υπάρχει μέσα στη Γραφική αφήγησι που να υποστηρίζη τον ισχυρισμό τους αυτόν. Απεναντίας, ο Χριστός, όταν ήταν ενώπιον του Πιλάτου, εδήλωσε: «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου.» (Ιωάν. 18:36) Δεν υπάρχει καμμιά Γραφική περικοπή που να δείχνη ότι ο Ιησούς είχε καμμιά σχέσι με τα πολιτικά ζητήματα των ημερών του. Ούτε διέθεσε τον χρόνον του σε καμμιά προσπάθεια να βελτιώση τις συνθήκες διαβιώσεως του λαού, ούτε ανεμίχθη σε μεταρρυθμιστικά κινήματα. Απ’ τον καιρό που άρχισε τη διακονία του, σε ηλικία τριάντα ετών, διεκήρυξε την αλήθεια. Είπε: «Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν.» (Ιωάν. 18:37) Η αλήθεια την οποίαν εκήρυττε ήταν περί της βασιλείας του Ιεχωβά. Επί τριάμισυ χρόνια ολόκληρος ο χρόνος του αφιερώθη στη διάδοσι των αγαθών νέων της βασιλείας του Πατρός του. Υπέδειξε τη βασιλεία αυτή ως το μόνο μέσον θεραπείας των δεινών του κόσμου.

Ο Ιησούς, όταν έδινε οδηγίες στους μαθητάς του για τη βασιλεία του Θεού και τους εδίδασκε να προσεύχωνται γι’ αυτήν, δεν εννοούσε τη μεταστροφή του παλαιού κόσμου. Τι εννοούσε, λοιπόν, όταν είπε: «Η βασιλεία του Θεού είναι εντός υμών»; (Λουκ. 17:21) Δεν εσήμαινε αυτό ότι η Βασιλεία ήταν μέσα στις καρδιές των ανθρώπων και ότι η υποχρέωσις των ακολούθων του ήταν συνεπώς το να μεταστρέψουν όσο το δυνατόν περισσοτέρους ανθρώπους; Όχι! Αυτό δεν μπορεί να ήταν το ορθό νόημα. Σημειώστε ότι ο Ιησούς δεν μιλούσε σ’ εκείνους που τον είχαν δεχθή ή που είχαν πίστι στη βασιλεία του, αλλά στους Φαρισαίους, που ήσαν σκληροί εχθροί της αληθείας που εκήρυττε. Ασφαλώς, κανείς δεν θα ήθελε να ισχυρισθή ότι η βασιλεία ήταν μέσα στις καρδιές των! Η καλύτερη, σύγχρονη Μετάφρασις Νέου Κόσμου διευκρινίζει το ζήτημα. Εκείνο που είπε ο Ιησούς σ’ αυτούς τους απίστους Φαρισαίους ήταν «η βασιλεία του Θεού είναι εν τω μέσω υμών.» (Λουκ. 17:21) Με άλλα λόγια, αυτός είχε χρισθή να είναι Βασιλεύς στη βασιλεία του δικαίου νέου κόσμου του Θεού και, μολονότι δεν εγίνετο δεκτός από τους Φαρισαίους, ευρίσκετο ‘εν τω μέσω αυτών’ κηρύττοντας τη βασιλεία εκείνη.

Ο Ιεχωβά υπεσχέθη να ιδρύση μια δίκαιη κυβέρνησι υπό την ηγεσία του αγαπητού του Υιού, Χριστού Ιησού. (Ησ. 9:6, 7) Αυτή η κυβέρνησις επρόκειτο να είναι μια πραγματική τοιαύτη και όχι απλώς μια πνευματική βασιλεία μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. Επρόκειτο να είναι κυβέρνησις χωρίς τέλος, κυβέρνησις που θα έφερνε διαρκή ειρήνη, κυβέρνησις κάτω από την οποίαν οι ευπειθείς άνθρωποι θα απελάμβαναν ζωή αιώνια σε μια παραδεισιακή γη.

Ο σκοπός της κυβερνήσεως αυτής είναι, όχι να εξυγιάνη τον παλαιό κόσμο, αλλά να τον καταστρέψη. Ο Ιεχωβά λέγει δια του προφήτου του Δανιήλ: «Και εν ταις ημέραις των βασιλέων εκείνων, θέλει αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις εις τον αιώνα δεν θέλει φθαρή· και η βασιλεία αύτη δεν θέλει περάσει εις άλλον λαόν· θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας.» (Δαν. 2:44) Αυτή ήταν η βασιλεία για την οποίαν ωμίλησε ο Ιησούς πριν από 1.900 χρόνια και για την οποία εδίδαξε τους ακολούθους του να προσεύχωνται. Προτού ιδρυθή αυτή η βασιλεία έπρεπε πρώτα να δοθή μια παγκόσμια μαρτυρία γι’ αυτήν.

Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΣ ΤΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ

Γι’ αυτόν τον σκοπό εξεπαίδευε ο Χριστός Ιησούς τους μαθητάς του να κηρύττουν, και διεσαφήνισε ότι αυτό επρόκειτο να είναι το σπουδαιότερο πράγμα στη ζωή τους. Το ότι αυτή ήταν η κύρια υποχρέωσις και ευθύνη των κατενοήθη από μερικούς, διότι μας λέγεται ότι, όταν αυτοί εκλήθησαν να γίνουν «αλιείς ανθρώπων», «αφήσαντες ευθύς τα δίκτυα, ηκολούθησαν αυτόν.» Οι πρώτοι αυτοί μαθηταί ακολούθησαν τον Ιησούν στα ταξίδια του. Τον άκουαν να κηρύττη στα πλήθη. Τον συνώδευαν στα σπίτια των ανθρώπων. Όταν ο Χριστός Ιησούς ερωτήθη για τα όσα έλεγε, αυτοί άκουαν με χαρά τις αντικρούσεις που έκανε παραθέτοντας περικοπές από τον λόγο του Πατρός του ως αυθεντίαν. Σε άλλες περιπτώσεις τους καλούσε ιδιαιτέρως και τους έκανε κατ’ ιδίαν διδασκαλία. Κατόπιν, όταν αυτοί εξεπαιδεύθησαν, τους εξαπέστειλε να κηρύξουν. Ποιο ήταν το άγγελμα που θα έδιναν; Το να εξυγιάνουν τον παλαιό κόσμο; Να προσπαθήσουν να μεταστρέψουν όλη την ανθρωπότητα; Όχι. «Απέστειλεν αυτούς δια να κηρύττωσι την βασιλείαν του Θεού.»—Λουκ. 9:2.

Υπήρχαν και τότε εκείνοι που ενόμιζαν ότι άλλα πράγματα ήσαν μεγαλυτέρας σπουδαιότητος από το κήρυγμα. Λόγου χάριν, ένας είπε: «Κύριε, συγχώρησαν μοι να υπάγω πρώτον να θάψω τον πατέρα μου.» Αλλά ελέχθη σ’ αυτόν: «Άφες τους νεκρούς να θάψωσι τους εαυτών νεκρούς· συ δε απελθών κήρυττε την βασιλείαν του Θεού.» (Λουκ. 9:59, 60) Αυτό δεν εσήμαινε ότι ο πατέρας ήταν ήδη νεκρός, αλλιώς ο γυιός δεν θα ήταν εκεί ν’ ακούη τον Ιησούν. Όχι, ο νεαρός αυτός ζητούσε χρόνον. Αντί να είναι έτοιμος ν’ ακολουθήση αμέσως τον Χριστόν, ήθελε πρώτα να πάη στο σπίτι του. Ήξερε ότι ο πατέρας του θα πέθαινε αργά ή γρήγορα, και γι’ αυτό σκέφθηκε να επιστρέψη στο σπίτι του και ν’ αναμείνη τον θάνατο του πατέρα του προτού γίνη ένας ολοχρόνιος κήρυξ. Οι συγγενείς του νεαρού αυτού δεν ακολουθούσαν τον Ιησού στο δρόμο της ζωής και συνεπώς ήσαν πνευματικά νεκροί. Και γι’ αυτό του είπε ο Ιησούς ότι αυτοί θα μπορούσαν να κάμουν ό,τι εχρειάζετο, αλλ’ ότι η δική του υποχρέωσις, αν ήθελε να είναι ακόλουθός Του, ήταν να κηρύττη το ευαγγέλιο.

Πόσο σπουδαιότερο, λοιπόν, είναι να κηρύττωμε τ’ αγαθά νέα της σωτηρίας του σήμερα. Ζούμε τώρα στις ημέρες της δευτέρας παρουσίας του Υιού του ανθρώπου. Η από μακρού υποσχεμένη βασιλεία του Θεού ιδρύθη στους ουρανούς. (Αποκάλ. 12:5, 10) Ο Χριστός Ιησούς κατακυριεύει τώρα ανάμεσα στους εχθρούς του. (Ψαλμ. 110:1, 2) Το παρόν σύστημα πραγμάτων εζυγίσθη στην πλάστιγγα και βρέθηκε ελλιπές. Σε λίγο θα καταστραφή τελείως στον Αρμαγεδδώνα. (Αποκάλ. 16:12-16) Πώς μπορεί ένας αληθινός Χριστιανός να χρησιμοποιήση χρόνο κι ενέργεια για να προσπαθήση να υποστηρίξη ή να εξυγιάνη εκείνο που ο Ιεχωβά κατεδίκασε σε καταστροφή; Ο Παύλος, γράφοντας στους Κορινθίους, είπε: «Τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν; τίνα δε κοινωνίαν το φως προς το σκότος; Τίνα δε συμφωνίαν ο Χριστός με τον Βελίαλ; ή τίνα μερίδα ο πιστός με τον άπιστον; Τίνα δε συμβίβασιν ο ναός του Θεού με τα είδωλα; διότι σεις είσθε ναός Θεού ζώντος, καθώς είπεν ο Θεός, “Ότι θέλω κατοικεί εν αυτοίς και περιπατεί· και θέλω είσθαι Θεός αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου.” Δια τούτο “εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε,” λέγει Κύριος, “και μη εγγίσητε ακάθαρτον·” και “εγώ θέλω σας δεχθή”.» (2 Κορ. 6:14-17) Κατηγορηματική εντολή δίδεται ενταύθα σε όλους τους αληθινούς Χριστιανούς να μη μετέχουν στα ανθρώπινα σχέδια. Πρέπει να είναι χωριστοί και διακεκριμένοι απ’ αυτά.

Ο μαθητής Ιάκωβος επιβεβαιώνει το γεγονός ότι ο Χριστιανός πρέπει να τηρήται αμόλυντος από τον κόσμο και τα σχέδιά του. Προχωρεί, μάλιστα, και περισσότερο και λέγει ότι όσοι ομολογούν ότι είναι ακόλουθοι του Χριστού κι έχουν αθέμιτες σχέσεις με το παρόν σύστημα πραγμάτων καθίστανται εχθροί του Θεού. «Μοιχοί και μοιχαλίδες, δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.»—Ιάκ. 1:27· 4:4.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΕΡΓΟΝ

Πρέπει να είναι καταφανές, λοιπόν, ότι ο Χριστιανός δεν έχει υποχρέωσι να υποστηρίζη τα σχέδια των κατά κόσμον σοφών για τη βελτίωσι του παλαιού αυτού κόσμου. Η υποχρέωσίς του περιγράφεται στην αποστολή του, όπως εκτίθεται στα εδάφια Ησαΐας 61:1-3. Ζούμε τώρα στην «ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών.» Μέσα στη διάρκεια του βίου της παρούσης γενεάς ο Ιεχωβά θα εκτελέση την εκδίκησί του εναντίον κάθε αδικίας, περιλαμβανομένου και του παρόντος πονηρού συστήματος πραγμάτων. Αλλά πρώτα έκαμε να διασαλπισθή μια προειδοποίησις σε όλους όσοι ‘στενάζουν και βοούν για τα βδελύγματα που γίνονται στον Χριστιανισμό,’ ως ευκαιρία για διαφύλαξι. (Ιεζ. 9:4) Αυτοί πρόκειται να λάβουν το σημείο στα μέτωπά των, όχι κατά γράμμα σημείο, αλλά μια διανοητική κατανόησι των σκοπών του Ιεχωβά, και μια ευκαιρία να συναχθούν στα δεξιά του Βασιλέως.

Το εκπαιδευτικό αυτό έργον είναι τώρα εν προόδω. Είναι ένα παγκόσμιο έργον και διεξάγεται σε 164 διάφορες χώρες. Όλοι όσοι κατανοούν το επείγον του έργου αυτού ασφαλώς δεν έχουν καιρό να αναμιγνύωνται στα ατελείωτα σχέδια των ανθρώπων για τη βελτίωσι του παλαιού κόσμου. Όσοι μπορούν να τακτοποιήσουν τις υποθέσεις των θα ακολουθήσουν το παράδειγμα που εδόθη πριν από 1.900 χρόνια και θα ‘εγκαταλείψουν τα δίκτυά των.’ Θα έχουν ένα διακαή πόθο να δαπανήσουν όλο τον χρόνο των στο κήρυγμα των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού. Γι’ αυτούς τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλυτέρας σπουδαιότητος από το έργον του κηρύγματός των. Σύμφωνα μ’ αυτό, το σύνθημά των είναι όμοιο με το του Παύλου, δηλαδή, «Έν πράττω.» Άλλοι, οι οποίοι μπορεί να έχουν Γραφικές υποχρεώσεις να φροντίσουν για σύζυγο και για μικρά παιδιά, μπορεί να μην είναι σε θέσι ν’ αφιερώσουν ολόκληρο τον χρόνο και την ενέργειά τους στη δράσι του κηρύγματος. Αλλά κι αυτοί, επίσης, ως αφιερωμένοι δούλοι του Υψίστου, γνωρίζουν ότι ο κύριος σκοπός της ζωής των, η κυρία των υποχρέωσις, είναι να κηρύττουν τ’ αγαθά νέα της σωτηρίας αυτού, και να το πράττουν αυτό «από ημέρας εις ημέραν» κατά τις ευκαιρίες που έχουν.

Δεν έχει σημασία αν οι κατά κόσμον σοφοί λέγουν ότι αυτά δεν είναι εφαρμόσιμα και ότι η δράσις των ανθρώπων αυτών στο να κηρύττουν αποτελεί σπατάλη χρόνου. Η εντολή που έλαβαν είναι από τον Ιεχωβά. Αυτοί δεν αμφιβάλλουν για την υποχρέωσί των και την ευθύνη των. Και η δική των αιώνια ευημερία εξαρτάται από την υπακοή των σ’ Αυτόν. Γι’ αυτό, θα εξακολουθήσουν να διασαλπίζουν την προειδοποίησι για την επικείμενη καταστροφή του κόσμου τούτου και θα μετέχουν στην εκπλήρωσι των λόγων του Ιησού: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Κατόπιν θα εγκαθιδρυθή ο νέος δίκαιος κόσμος του Θεού κάτω από την αγαθοεργό βασιλεία του Χριστού Ιησού. Όλα τα δεινά που υπέστησαν οι άνθρωποι στο παρελθόν, και τα οποία αυτοί δεν μπόρεσαν να θεραπεύσουν με τις δικές των προσπάθειες, θα εκλείψουν. Ο ίδιος ο Σατανάς θα ριφθή στην άβυσσο και οι ευπειθείς άνθρωποι θα μπορέσουν ν’ απολαύσουν ατελεύτητη ζωή στην παραδεισιακή γη. Η οδός και ο σκοπός του Ιεχωβά στο να σώση πολλούς «δια της μωρίας του κηρύγματος» θα δικαιωθούν πλήρως.