Παραγωγικότης με Υπολογισμόν του Ανθρωπίνου Παράγοντος
ΜΗΠΩΣ είσθε ένας από τα πλήθη εκείνα των ανθρώπων, που έχουν την αντίληψι ότι είναι πολύ μικροί, σχεδόν ασήμαντοι τροχοί σε μια μεγάλη, παραγωγική, μηχανοειδή οργάνωσι; Αν είν’ έτσι, πιθανώς αισθάνεσθε ότι έχετε μια δικαιολογία που δεν είσθε ευχαριστημένος. Αλλά, κι αν υπάρχη δικαιολογία, τι έχετε να ωφεληθήτε με το ν’ αφήνετε τη δυσαρέσκεια να κατατρώγη την αίσθησι της ευτυχίας και της ευημερίας σας; Ασφαλώς τίποτε. Πόσο καλύτερο είναι να προσπαθήσετε να καταλάβετε την αξία της γνησίας παραγωγικότητος, να την εφαρμόζετε στη δική σας ζωή και στις σχέσεις σας και να ελπίζετε μ’ εμπιστοσύνη ότι το καλό σας παράδειγμα θα επιδράση σε μερικούς από εκείνους που σας παρατηρούν.
Όταν ο Φαραώ της Αιγύπτου έπαυσε να προμηθεύη άχυρο στους Ισραηλίτας δούλους, αλλ’ επέμεινε να βρουν αυτοί μόνοι το άχυρό τους και να διατηρήσουν την ίδια παραγωγή πλίνθων, αυτό δεν ήταν του ορθού είδους παραγωγικότης. Ήταν καθαρή καταπίεσις. Αφ’ ετέρου, αν είσθε αρχηγοί οικογενείας, θέλετε να ιδήτε τον οίκον να λειτουργή ομαλά και οικονομικά· δεν είν’ έτσι; Παραγωγικότης σημαίνει επίτευξις των ποθουμένων αποτελεσμάτων χωρίς σπατάλη. Δεν είναι, λοιπόν, αυτό ακριβώς εκείνο, που επιδιώκετε;
Τώρα, ρίξτε ένα βλέμμα στο πώς πηγαίνουν τα πράγματα στην ίδια σας οικογένεια. Αν ζητήτε τελειότητα απ’ τον καθένα και θεσπίζετε κανόνες και διατάξεις για να επιβάλετε τις απαιτήσεις σας, γοργά συναντάτε μια αντίδρασι δυσαρεσκείας, αν όχι απροκάλυπτη ανταρσία. Αλλά μήπως είναι σφάλμα ν’ αναμένετε από την οικογένειά σας να πηγαίνη συνεχώς καλύτερα; Όχι, διότι ο Ιησούς εζήτησε από τους ατελείς ακολούθους του να ‘είναι τέλειοι, καθώς και ο Πατήρ των ο εν τοις ουρανοίς είναι τέλειος’. (Ματθ. 5:48) Γνωρίζομε, βέβαια, ότι ο άνθρωπος στην παρούσα κατάστασί του δεν είναι τέλειος. Ωστόσο, αυτή η προτροπή σημαίνει να προσπαθούμε να γίνωμε όπως ο ουράνιος Πατήρ μας. Το να προσπαθούμε να είμεθα όπως Αυτός, θα μας τηρήση στον ορθό δρόμο και στην ορθή διανοητική στάσι, και θα έχη ως αποτέλεσμα το να δαπανούμε τη ζωή μας μ’ ένα ευτυχή, παραγωγικό και ικανοποιητικό τρόπο.
Από δική σας πείρα γνωρίζετε ότι ο παραγωγικός χειρισμός των πραγμάτων του οίκου σας περιλαμβάνει περισσότερο από ένα κατάλογο ψυχρών κανόνων και διατάξεων. Απαιτείται υπομονητική εκπαίδευσις της οικογενείας από μέρους σας, μια προθυμία στο να δείχνετε σεις προσωπικά πώς πρέπει να γίνωνται τα πράγματα. Επίσης, πρέπει να λαμβάνετε υπ’ όψι την ηλικία, την ικανότητα και τη συναισθηματική σύστασι του κάθε μέλους, και να δίνετε στον καθένα ακριβώς το ορθό είδος ενθαρρύνσεως και βοηθείας. Απ’ αυτό αρχίζετε να κρίνετε ότι η φθορά που καταπολεμά τη γνήσια παραγωγικότητα δεν είναι απλώς σπατάλη χρόνου και υλικού. Περιλαμβάνει απώλεια και φθορά πολυτίμου ανθρωπίνου ενεργητικού που συντελεί στη σύστασι μιας οικογενείας. Οι κοσμικοί εργοδόται συχνά δεν λαμβάνουν πλήρως υπ’ όψι αυτό το ζωτικώτατο ενεργητικό της οργανώσεώς των. Τα προγράμματα που καταρτίζουν για παραγωγικότητα στερούνται από στοργικόν υπολογισμό του ανθρωπίνου παράγοντος.
Μολονότι είναι αληθές ότι κανένας αρχηγός οικογενείας και κανένας επόπτης ανθρώπων δεν μπορεί να ενθαρρύνη την οκνηρία ή την απροσεξία, πρέπει να κατανοήσουν ότι το να πιέζουν τους ανθρώπους ή ν’ αναμένουν πάρα πολλά απ’ αυτούς δεν είναι τρόπος παραγωγικότητος. Ο μεγαλύτερος βαθμός έργου θα εκτελεσθή από εκείνους, που είναι σε μια ευτυχή, ικανοποιημένη ψυχική διάθεσι. Αυτοί θα είναι πρόθυμοι να δεχθούν διόρθωσι, όταν τους αξίζη, εφόσον λαμβάνουν, επίσης, επαίνους για έργα που έπραξαν καλά. Κι όταν κάνουν ένα σπάνιο σφάλμα, η υπομονητική αγωγή, κι όχι η επιτίμησις με μια μαστιγωτική γλώσσα, θα κάνη θαύματα.
Σκεφθήτε τη θέσι ενός Χριστιανού, που τυγχάνει να είναι επόπτης σε κάποιο εργοστάσιο ή σε γραφείο. Είναι κατάλληλα ανήσυχος να προαγάγη και ν’ αυξήση τα συμφέροντα, που είναι εμπιστευμένα στη φροντίδα του, διότι αυτό είναι σύμφωνο με τη Γραφική αρχή. (Λουκ. 19:11-27) Πώς θα φθάση σε παραγωγικότητα; Όχι με ψυχρές, απρόσωπες κατευθύνσεις ούτε με έντονες, επίμονες απαιτήσεις για ολοένα μεγαλύτερη παραγωγή. Αντιθέτως, θα πεισθή ότι, απ’ όλα τα στοιχεία της οργανώσεως που υπηρετεί, τα ανθρώπινα πλάσματα είναι τα πιο πολύτιμα· διότι έχουν μια θαυμαστή δυνητικότητα νοήσεως, επινοητικότητα και προσαρμοστικότητα. Και οι καλύτερες μηχανές του κόσμου είναι άχρηστες χωρίς τη γνώσι και την τεχνική των ανδρών και γυναικών που απαιτούνται για να τις χειρισθούν. Γι’ αυτό θα ενδιαφέρεται για την ευεξία τους, τη διανοητική και συναισθηματική, καθώς και τη φυσική τους υγεία. Θα προσπαθήση να διατηρήση μια σχέσι με τον καθένα τους σ’ ένα επίπεδο που συμφωνεί με την κατάλληλη αξιοπρέπεια ανθρωπίνων πλασμάτων του Θεού.
Είναι σε όλους γνωστό ότι, όταν οι μηχανές λειτουργούν πάντοτε με ταχύτητες μεγαλύτερες από εκείνες, για τις οποίες είναι κατασκευασμένες, η ζωή των μηχανών βραχύνεται δραστικά κι εμφανίζονται πολύ δαπανηροί λογαριασμοί επισκευών. Αυτό μας υπενθυμίζει ότι οι μηχανές, όταν είναι νέες, συνήθως τίθενται σε κίνησι σε συγκριτικώς χαμηλές ταχύτητες και κατόπιν βαθμιαίως αναβιβάζονται στο ανώτατο όριο ταχύτητος με την πάροδο του χρόνου. Ο συνετός χειριστής γνωρίζει πότε έφθασε στην ασφαλή ανωτάτη ταχύτητα. Μολονότι οι άνθρωποι δεν είναι μηχανές, ο Χριστιανός επίσκοπος θα ιδή σ’ αυτό το παράδειγμα τη βάσι του ν’ αναμένη από κάθε εργάτη βαθμιαίως ν’ αυξάνη τις προσπάθειες που καταβάλλει ωσότου φθάση στην ανωτάτη παραγωγικότητα, και θα διακρίνη πότε επετεύχθη το ασφαλές κορύφωμα παραγωγικότητος σε κάθε μεμονωμένη περίπτωσι. Το ασφαλές αυτό κορύφωμα είναι ο ρυθμός παραγωγής, με τον οποίον ο εργάτης μπορεί να συνεχίση επ’ άπειρον χωρίς περιττή φυσική ή διανοητική έντασι.
Έτσι, ενώ ένας Χριστιανός θα εργάζεται σκληρά για να τηρή την απώλεια χρόνου στο ελάχιστο όριο και να φυλάγεται από την οκνηρία, γνωρίζει ότι δεν μπορεί να παραγάγη τελειότητα από την ατέλεια. Ο σκληρός, απαιτητικός εργοδότης μπορεί να εγκωμιάζεται στον εμπορικό κόσμο, αλλ’ αποδοκιμάζεται από τον λόγον του Θεού επειδή δεν λαμβάνει υπ’ όψι τον ανθρώπινο παράγοντα. Ο Σολομών κάτω από έμπνευσι έγραψε: «Εγώ εθεώρησα πάντα μόχθον, και πάσαν επίτευξιν έργου, ότι δια τούτο ο άνθρωπος φθονείται υπό του πλησίον αυτού· και τούτο ματαιότης, και θλίψις πνεύματος.» (Εκκλησ. 4:4) Η τακτική του κόσμου σ’ αυτό το ζήτημα πηγάζει από την ιδιοτελή φύσι των εργασιών, στις οποίες ενασχολούνται οι άνθρωποι. Δημιουργούν ανηλεείς ανταγωνισμούς, μίση, έλκη στομάχου και σωρεία άλλων ασθενειών—με μια λέξι, ματαιότητα.
Καίτοι, λοιπόν, μπορεί να φρονήτε ότι δεν σας δείχνεται κατάλληλη αναγνώρισις και στοργική κατανόησις, γιατί να βυθίζεσθε στη δυσαρέσκεια; Αυτό ασφαλώς θα σας βλάψη. Μάλλον, καθορίστε έτσι ώστε τα μέλη της οικογενείας σας και άλλοι, που μπορεί να εργάζωνται κάτω από τη διεύθυνσί σας, να βοηθηθούν, με στοργικόν υπολογισμό του ανθρωπίνου παράγοντος, για να είναι αποδοτικοί.