Ο Θεός Υπήρξε Αγαθός και Ελεήμων Μαζί Μου
Αφήγησις υπό Γεωργ. Δ. Γάγκα
ΕΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στις 17 Φεβρουαρίου 1896, σε μια ασήμαντη πόλι της Μικράς Ασίας που ονομάζεται Νέα Έφεσος (στην Τουρκική: Κούσαντασι). Ευρίσκετο δέκα τρία περίπου χιλιόμετρα μακριά από την αρχαία Έφεσο, όπου πριν από 1.900 περίπου χρόνια ο απόστολος Παύλος εκήρυξε και έγραψε την πρώτη επιστολή του προς τους Κορινθίους.
Όταν ήμουν πέντε ή έξη περίπου ετών, πέθανε ο πατέρας μου. Η μητέρα μου ήταν μια ευσεβής γυναίκα, που εφοβείτο τον Θεό. Αλλά δεν είχε γνώσι της Γραφής κι έτσι δεν εγνώριζε πώς ν’ αναθρέψη τα παιδιά της «εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.» (Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ) Πραγματικά, το 95 σχεδόν τοις εκατό από τον Ορθόδοξο πληθυσμό δεν είχαν Αγία Γραφή, ούτε και είχαν ποτέ ιδεί καμμιά. Έτσι, μη έχοντας ένα οδηγό για να μου δείξη τον ορθό δρόμο να βαδίσω, ακολούθησα μια απρόσεκτη ζωή, που δεν έφερε τιμή στον Θεό.
Εν τούτοις, στα παιδικά μου χρόνια επήγαινα στην εκκλησία και ήμουν μέλος της χορωδίας, ψάλλοντας ύμνους. Από αυτούς τους ύμνους και από τη θρησκευτική εκπαίδευσι που έλαβα στο σχολείο, έμαθα τη διδασκαλία της εκκλησίας για το διπλό πεπρωμένο του ανθρωπίνου γένους: οι καλοί άνθρωποι πηγαίνουν κατ’ ευθείαν στον ουρανό όταν πεθαίνουν· οι κακοί στον πύρινον άδη. Ενθυμούμαι ακόμη ένα ύμνο που εψάλλαμε στη Μαρία παρακαλώντας την να μας απολυτρώση από τα αιώνια βάσανα. Αυτή η διδασκαλία είχε ριζωθή στην καρδιά μου, και ήμουν βέβαιος για την ύπαρξι ενός τέτοιου τόπου για τους πονηρούς, Επί τέλους, την εδίδασκε η Ορθόδοξος Εκκλησία, κι επίστευα ότι η εκκλησία μου εδίδασκε ορθές διδασκαλίες, αφού η ίδια η λέξις «ορθοδοξία» σημαίνει ορθή ή αληθινή δοξασία, γνώμη.
Εφόσον ήμουν ένας κακός νέος, θεωρούσα βέβαιο ότι κάποια ημέρα θα κατέληγα στον άδη για να καίωμαι αιωνίως. Αλλά εδώ συνέβαινε το περίεργο: μολονότι εγνώριζα ότι κάποτε θα επήγαινα εκεί, εν τούτοις δεν μπορούσα ν’ αναμορφωθώ. Εκείνο, που δεν μπορούσα να εξηγήσω, ήταν, Ποια ικανοποίησι βρίσκει ο Θεός με το να βασανίζη δισεκατομμύρια ανθρώπους αιωνίως; Είχα μάθει ότι ο Θεός είναι καλός, αλλά διερωτώμουν, Πού ήταν η καλωσύνη του αν εβασάνιζε ανθρώπους αιωνίως;
Όταν ήμουν ένδεκα ετών, έφυγα από τη Νέα Έφεσο κι επήγα στη νήσο Χίο, όπου επί τρία έτη εφοίτησα σε μια εμπορική σχολή. Κατόπιν εξερράγη ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Έφυγα από την Χίο κι επήγα στας Αθήνας, όπου υπέφερα από τη μεγαλύτερη πείνα στη ζωή μου, διότι η Ελλάς είχε αποκλεισθή και τίποτε δεν μπορούσε να εισαχθή. Απ’ εκεί πήγα στο Παρίσι, και μετά το τέλος του πολέμου έφθασα στη Μασσαλία για να περιμένω ένα πλοίο που θα επήγαινε στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ένα βράδυ στο διάστημα που ήμουν στη Μασσαλία είδα μέλη του Στρατού της Σωτηρίας να ψάλλουν στους δρόμους. Μη γνωρίζοντας τι είδους άνθρωποι ήσαν, τους ακολούθησα στον τόπο της συναθροίσεώς των και διεπίστωσα ότι αποτελούσαν μια θρησκευτική οργάνωσι. Άλλη μια φορά ήλθε στο νου μου η σκέψις του άδου, κι ερώτησα τον κήρυκα σχετικώς. Η απάντησίς του ήταν η ίδια που είχα διδαχθή στην Ορθόδοξο Εκκλησία.
ΑΛΛΑΓΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΟΣ
Τελικά, έφθασα το 1920 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μια μέρα, καθώς εργαζόμουν σ’ ένα «μπαρ» στην πόλι Μαριέττα, της Πολιτείας Οχάιο, ήλθε μέσα κάποιος και άρχισε να ομιλή για την Αγία Γραφή. Οι άλλοι τον άκουαν, κι εγώ έκαμα το ίδιο. Αμέσως αντελήφθην ότι μιλούσε τελείως διαφορετικά από όλους τους άλλους ανθρώπους της θρησκείας. Αυτά που έλεγε είχαν νόημα.
Μας είπε ότι, όταν ένας πεθάνη, δεν πηγαίνει στον ουρανό ή σ’ έναν πύρινο άδη, αλλά στον τάφο. Έπιασα συζήτησι μαζί του· τότε μου έδωσε τη Γραφή του και μου είπε, «Διάβασε εδώ.» Μου έδειξε το εδάφιο Ιωάννης 3:13. Το διάβασα και το ξαναδιάβαζα. Κάθε φορά που το διάβαζα έλεγε το ίδιο, «Ουδείς ανέβη εις τον ουρανόν.» Είχα τόσο εκπλαγή ώστε δεν εγνώριζα τι να ειπώ.
Όταν είδα ότι μπορούσε ν’ απαντήση στα ερωτήματά μου χρησιμοποιώντας τη Γραφή, σκέφθηκα, «Ας τον ρωτήσω για τον πύρινο άδη.» Έτσι του είπα: «Εσείς τι πιστεύετε για ένα πύρινο άδη; Υπάρχει ή όχι;» «Ακούστε», μου είπε, «υποθέστε ότι είσθε νυμφευμένος και είχατε ένα παιδί, που ήταν το χειρότερο παιδί του κόσμου. Θα είχατε, ως πατέρας, το θάρρος να ρίξετε αυτό το παιδί στη φωτιά και να τ’ ακούετε να κραυγάζη από τον πόνο;» Είπα ότι: «Δεν μπορώ ούτε να φαντασθώ ένα τέτοιο πράγμα.» Αυτός μου απεκρίθη: «Αν εσείς, που είσθε κακός, δεν μπορείτε να κάνετε ένα τέτοιο πράγμα στο παιδί σας, γιατί αποδίδετε μια τόσο διαβολική πράξι στον Θεό, ο οποίος είναι αγάπη;» Αυτό ήταν ένα ακλόνητο επιχείρημα!
Αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος ήταν ένας από τους Σπουδαστάς της Γραφής, όπως ελέγοντο τον καιρό εκείνο οι μάρτυρες του Ιεχωβά, επροχώρησε και μου εξήγησε από τη Γραφή τι σημαίνει η λέξις «άδης». Η ευχαρίστησις και η περιέργειά μου είχαν φθάσει στο κατακόρυφο, και τον ερώτησα πώς και πού έμαθε αυτά τα πράγματα. Του εζήτησα να μου φέρη ένα βιβλίο, που να έχη ιστορίες για τον Αβραάμ, τον Ιωσήφ και άλλους Βιβλικούς χαρακτήρες, μη γνωρίζοντας ότι αυτές οι αληθινές ιστορίες υπήρχαν στην ίδια τη Γραφή. Ύστερ’ από λίγες ημέρες μου έφερε μια Γραφή κι ένα βιβλίο ως βοήθημα της μελέτης της Γραφής που είχε τον τίτλο Το Θείον Σχέδιον των Αιώνων. Τη νύχτα εκείνη εδιάβασα ως τα μεσάνυχτα και πλέον!
Την επομένη ημέρα καθώς ετοίμαζα καφέ στον τόπο της εργασίας μου, ο νους μου εστρέφετο γύρω από αυτά που είχα διαβάσει την προηγουμένη νύχτα. Θα είχα κάμει μερικά λάθη, διότι άκουσα πελάτες να λέγουν, «Αυτός ο νέος ενεργεί παράξενα σήμερα. Πρέπει να του έχη συμβή κάτι.» Είχαν δίκαιο! Κάτι ελάμβανε χώραν μέσα μου. Μια αλλαγή εγίνετο στη ζωή μου. Έβγαινα από ένα μεγάλο σκοτάδι σ’ ένα θαυμάσιο φως. Έστρεφα τα νώτα σ’ ένα παλαιό σύστημα κι έβλεπα προς ένα νέο, που δεν μπορούσα ακόμη να εξηγήσω πλήρως.
ΑΚΡΑΤΗΤΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΓΙΑ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΗ
Η μελέτη του βιβλίου μαζί με τη Γραφή εγέννησαν μέσα μου μια τόση χαρά και τόσες επιθυμίες, ώστε ερώτησα αυτόν που μου έφερε αυτές τις αλήθειες αν υπήρχαν άλλοι σαν αυτόν στη Μαριέττα. Μου είπε ότι δεν υπήρχαν, και ότι έπρεπε να πάγω στο Ουήλινγκ, της Δυτικής Βιργινίας. Εκεί θα εύρισκα, επίσης, άλλους που μιλούσαν τη γλώσσα μου, την Ελληνική, και οι οποίοι θα μπορούσαν ν’ απαντήσουν στις ερωτήσεις μου. Έτσι, ύστερ’ από μερικές ημέρες πήγα στο Ουήλινγκ και ανέλαβα εργασία σ’ ένα εστιατόριο για το πλύσιμο πιάτων.
Σε λίγο έλαβα ειδήσεις από τον μεγαλύτερο αδελφό μου ότι με θεωρούσε τρελλό. Μ’ επεσκέφθη στο εστιατόριο και με βρήκε να καθαρίζω πατάτες. Μου είπε: «Έλα μαζί μου και θα σε πληρώνω περισσότερα. Θα είσαι ως προϊστάμενος. Θα σε κάμω συνέταιρον και θα κερδίσωμε πολλά χρήματα.» Αλλά δεν εδέχθηκα, διότι η αγαθότης του Θεού και η κατανόησις τού τι είναι η βασιλεία του και τι θα επιτελέση μου έκαναν τέτοια εντύπωσι και ανέπτυξαν στην καρδιά μου τόση χαρά και αγάπη για τον Ιεχωβά, ώστε, μολονότι ήλθα στην Αμερική με το σκοπό να κερδίσω χρήματα, αυτή η επιθυμία εξηφανίσθη.
Προτού περάση πολύς καιρός, εσυμβόλισα την αφιέρωσί μου με το εν ύδατι βάπτισμα. Σ’ όλο αυτό το διάστημα δεν παρέλειπα να παρευρίσκωμαι στις συναθροίσεις για τη μελέτη της Γραφής, μολονότι δεν εννοούσα Αγγλικά. Εν τούτοις, εκείνοι, που ήσαν αφιερωμένοι στο θέλημα του Θεού και οι οποίοι ωμιλούσαν Ελληνικά, μ’ εβοήθησαν.
Από το Ουήλινγκ μερικοί απ’ εμάς μετοικήσαμε στο Μπητς Μπόττομ, μια πολύ μικρή πόλι. Εκεί σχηματίσαμε μια μικρή εκκλησία, η οποία σταθερά εμεγάλωνε. Εκάναμε μια προσεκτική μελέτη της Γραφής κι εφθάσαμε ν’ αγαπούμε και να αισθανώμεθα χαρά γι’ αυτά που μαθαίναμε τόσο, ώστε μετά την τακτική μελέτη είχαμε μια άλλη ανεπίσημη μελέτη σε διάφορα θέματα. Δεν σπαταλούσαμε χρόνο. Μας εφαίνετο ότι δεν μαθαίναμε πολύ γρήγορα. Συζητούσαμε επανειλημμένως για την αγαθότητα του Θεού μας.
Το έλεος και η αγαθότης του Ιεχωβά προς εμένα μου έκαμαν τόση εντύπωσι και διήγειραν μέσα μου τόση αγάπη για τους αδελφούς, ώστε προσευχόμουν στον Θεό και τον παρακαλούσα να επιτρέψη να δοκιμάσω άλλες απογοητεύσεις, αλλά να μην επιτρέψη να χάσω κάποια συνάθροισι με τους αδελφούς. Ο Ιεχωβά πιστά ανταπεκρίθη σ’ αυτή την παράκλησι, διότι στη διάρκεια αυτών των σαράντα πέντε ετών, που απήλαυσα το έλεος και την αγαθότητά του, υπήρξα τακτικός στην παρακολούθησι των συναθροίσεων.
Για μένα, το να παρευρίσκωμαι στις συναθροίσεις με τους αδελφούς είναι μια από τις μεγαλύτερες ευχαριστήσεις της ζωής και μια πηγή ενθαρρύνσεως. Αγαπώ να βρίσκωμαι στην Αίθουσα της Βασιλείας μεταξύ των πρώτων, και να φεύγω μεταξύ των τελευταίων, αν είναι δυνατόν. Αισθάνομαι μια ενδόμυχη χαρά, όταν ομιλώ με τον λαό του Θεού. Όταν βρίσκωμαι ανάμεσά τους, αισθάνομαι ως να βρίσκωμαι στο σπίτι μου μαζί με την οικογένειά μου, σ’ ένα πνευματικό παράδεισο. Επίσης, στις συναθροίσεις αισθάνομαι το πνεύμα του Ιεχωβά σε μεγαλύτερο μέτρον. Και μόλις τελειώση η συνάθροισις, θέλω να μιλήσω με τα νεωστί ενδιαφερόμενα άτομα. Όπως η πυξίδα είναι πάντοτε εστραμμένη στο βορρά, έτσι και η ενδόμυχη σκέψις και επιθυμία μου είναι να παρευρίσκωμαι στις συναθροίσεις. Εκτιμώ πλήρως τη θεόπνευστη δήλωσι του Ψαλμωδού: «Τούτο θέλω εκζητεί· το να κατοικώ εν τω οίκω του Ιεχωβά πάσας τας ημέρας της ζωής μου.»—Ψαλμ. 27:4, ΜΝΚ.
ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΤΟ ΜΠΕΘΕΛ
Η ευδοκία του Θεού εξεδηλώθη περαιτέρω σ’ έμενα, όταν, κάποια ημέρα του 1928, έλαβα μια επιστολή από την Εταιρία Σκοπιά, που με καλούσε να έλθω στα κεντρικά γραφεία του Μπέθελ στο Μπρούκλυν, Νέας Υόρκης, για να υπηρετήσω ως μεταφραστής. Δύσκολα μπορούσα να το πιστέψω. Εγώ, μεταφραστής; Εργαζόμουν τότε ως εστιάτωρ! Μου ήλθε όμως στη σκέψι ότι και ο Νώε δεν υπήρξε ποτέ ναυπηγός. Και μήπως ο Μωυσής εγνώριζε πώς ανεγείρονται σκηνές; Και οι δύο έμαθαν. Θα μάθαινα κι εγώ.
Στο Μπέθελ εδοκίμασα σε μεγαλύτερο βαθμό το έλεος και την αγαθότητα του Ιεχωβά. Τι χαρά υπήρξε για μένα να βρεθώ ανάμεσα σε 200 περίπου (τώρα 800 και πλέον) αδελφούς και αδελφές εν τη πίστει! Τι αγαλλίασι και χαρά είχα αισθανθή, κι εξακολουθώ να αισθάνωμαι, να κάθωμαι μαζί τους στο φαγητό τρεις φορές την ημέρα, και κάθε πρωί να συζητούμε ένα τμήμα της Γραφής!
Στο Μπέθελ έλαβα υποβοήθησι προς ωριμότητα και ανάπτυξι των καρπών του πνεύματος του Θεού. Ενθυμούμαι τον καιρό που έδωσα την πρώτη εξάλεπτη ομιλία μου. Δεν είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και γι’ αυτό την έγραψα. Αλλά, όταν εσηκώθηκα για να την εκφωνήσω, μ’ έπιασε ο φόβος του ακροατηρίου και ετραύλιζα και μουρμούριζα και έχασα τις σκέψεις μου. Τότε κατέφυγα στην ανάγνωσι από το χειρόγραφο. Αλλά τα χέρια μου έτρεμαν τόσο ώστε οι γραμμές χοροπηδούσαν μπροστά μου! Ο Διάβολος προσπάθησε να με αποθαρρύνη με το να βάλη στη διάνοιά μου τη σκέψι ότι δεν ήμουν καλός, ότι θα έκανα καλύτερα να παύσω. Προσπάθησα σκληρά πολλές ημέρες. Αγωνίσθηκα, και ο Ιεχωβά, ο οποίος είναι ελεήμων, μ’ εβοήθησε ν’ αντικρούσω τις επιθέσεις του Σατανά. Από τότε διδάχθηκα το μάθημα—ποτέ, ποτέ να μην εγκαταλείψω.
Ό,τι να πω για το Μπέθελ είναι ολιγώτερο απ’ αυτό που αισθάνομαι γι’ αυτό στην καρδιά μου. Από έτος σε έτος η εκτίμησίς μου γι’ αυτό αυξάνει, και από ημέρα σε ημέρα ευχαριστώ τον Ιεχωβά που με ανέχθηκε όλα αυτά τα χρόνια. Το Μπέθελ είναι για μένα το κέντρον της ορατής οργανώσεως του Ιεχωβά σε λειτουργία. Η σκέψις ότι χρησιμοποιούμαι στα κεντρικά γραφεία αυτής της ορατής οργανώσεως γεμίζει την καρδιά μου με χαρά κι ευγνωμοσύνη. Στο Μπέθελ συναναστρέφομαι με αδελφούς και αδελφές που υπήρξαν κι εξακολουθούν να είναι σ’ εμένα ένα παράδειγμα για την αφοσίωσι και την αφιέρωσί των στον Ιεχωβά. Όλ’ αυτά τα πολλά χρόνια είδα νεαρούς αδελφούς, οι οποίοι δεν εγνώριζαν πολλά, όταν ήλθαν για πρώτη φορά, αλλά ύστερ’ από επτά ή οκτώ χρόνια πιστής υπηρεσίας έγιναν επίσκοποι και αργότερα εχρησιμοποιήθησαν ως υπηρέται περιοχής και περιφερείας. Αν μπορούσα, θα έκραζα δυνατά προς όλους τους νέους αδελφούς, Ελάτε στο Μπέθελ και δοκιμάστε την στοργική καλωσύνη και αγαθότητα του Ιεχωβά! Από όλη την πείρα που απέκτησα ύστερ’ από τριάντα οκτώ ετών υπηρεσία μου στο Μπέθελ, μπορώ ειλικρινά να πω ότι είναι το πιο καλό μέρος στη γη για την αύξησι των ικανοτήτων των διακόνων προς αίνον του Ιεχωβά.
Εδώ στο Μπέθελ έμαθα, επίσης, να ομιλώ Ισπανικά. Όταν είδα ότι ο τομεύς που μου είχε ανατεθή να κηρύττω ήταν στο μεγαλύτερο τμήμα του Ισπανικός, επήρα μια γραμματική, και με τη βοήθεια των εκδόσεών μας και με το να προσέχω τον τρόπο που προφέρουν τις λέξεις οι Ισπανοί, έμαθα Ισπανικά! Πολλές μελέτες έχω διεξαγάγει στα σπίτια των ταπεινών αυτών ανθρώπων.
Από την παιδική μου ηλικία είχα ένα πλέγμα κατωτερότητας. Δεν μπορούσα ν’ αντιμετωπίσω ανθρώπους και να μιλήσω μαζί τους. Αλλά τι διαφορά τώρα! Με τη βοήθεια του Ιεχωβά μπορώ να σταθώ μπροστά σε μεγάλα ακροατήρια και να μιλήσω μια ώρα. Αυτή η αλλαγή επετεύχθη με τη μελέτη των Γραφών και τη βοήθεια του πνεύματος του Θεού.
Η αγαθότης του Θεού, η οποία μ’ εβοήθησε ν’ αλλάξω την προηγουμένη μου κακή προσωπικότητα, με ωθεί τώρα, οπουδήποτε είμαι, να μεταδίδω τη γνώσι που Αυτός μου έδωσε, ώστε και άλλοι, επίσης, να μπορέσουν να ιδούν ότι ο Ιεχωβά είναι αγαθός. Ο Λόγος του Θεού περιέχει λόγους αιωνίου ζωής. (Ιωάν. 6:68) Αγαπώ τη ζωή κι επιθυμώ και οι αδελφοί μου, επίσης, να κερδίσουν ζωή. Θεωρώ, μαζί με τον απόστολο Παύλο, ότι τα πάντα είναι «ζημία δια το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού.» (Φιλιππησ. 3:8) Ναι, όλα τ’ άλλα πράγματα σύντομα θα σεισθούν για να καταστραφούν, εκτός της βασιλείας του Θεού και των συμφερόντων της.—Εβρ. 12:27, 28.
Όταν παρατηρώ προς τα πίσω, σ’ αυτά τα σαράντα πέντε χρόνια που υπηρέτησα τον Ιεχωβά με την παρ’ αξίαν αγαθότητά του, συμφωνώ πλήρως με τα λόγια του Μωυσέως στον Ισραήλ: «Ιεχωβά ο Θεός σου είναι Θεός οικτίρμων.» (Δευτ. 4:31, ΜΝΚ) Κι επίσης, με τους λόγους του θεοπνεύστου ψαλμωδού: «Διότι συ, Ιεχωβά, είσαι αγαθός, και εύσπλαγχνος.» (Ψαλμ. 86:5, ΜΝΚ) Ναι, ο Ιεχωβά υπήρξε αγαθός και οικτίρμων μαζί μου.