Ο Ιεχωβά Μού Έδωσε Ευσεβή Χαρά
Αφήγησις υπό Μπάμπετ Χέρλινγκερ
ΧΑΡΑ υπήρξε το συνεχές θέμα όλης της ζωής μου υπηρεσίας μαζί με την οργάνωσι του Ιεχωβά. Τα αισθήματά μου χαράς εκφράζονται καλά στον ύμνον Αριθμός 101 του υμνολογίου Άδοντες και Ψάλλοντες εν τη Καρδία Υμών, ένα ύμνο ο οποίος φέρει τον τίτλο «Η Ευσεβής Χαρά Μας.» Και τώρα, με την βοήθεια του Ιεχωβά και του πνεύματός του, θα ήθελα να σας αφηγηθώ πώς ο Ιεχωβά μου έδωσε ευσεβή χαρά.—Ησ. 65:14· Φιλιππησ. 4:4.
Γεννήθηκα το 1894 στην πόλι Άλτενστατ μπάι Γκάισλινγκεν αν ντερ Στάιγκε, που τώρα είναι γνωστή απλώς ως Γκάισλινγκεν αν ντερ Στάιγκε, της Γερμανίας. Ήμουν ένα ευτυχισμένο παιδί, και οι γονείς μου ήσαν εξίσου ευτυχισμένοι όπως εκείνοι που ευρίσκοντο γύρω των, μολονότι δεν ζούσαν με μια αληθινή ελπίδα της Αγίας Γραφής. Στο βαθμό που μπορούσαν να το πράξουν, μας εδίδασκαν εμάς τα τρία κορίτσια και τα τέσσερα αγόρια να πράττωμε το ορθό και να εργαζώμεθα σκληρά. Ωστόσο, κάτι έλειπε στη ζωή. Δεν εγνώριζα πράγματι τον Θεό. Απολαμβάναμε ένα μέτρον ευτυχίας, αλλ’ αυτό δεν ήταν η «ειρήνη του Θεού, η υπερέχουσα πάντα νουν.» Αυτό ήταν το είδος της χαράς που ήθελα.—Φιλιππησ. 4:7.
Το έτος 1913 πήγα στη Ζυρίχη της Ελβετίας, για να εργασθώ στη θεία μου η οποία είχε ένα αρτοποιείο. Ύστερ’ από ένα έτος, εξερράγη ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Τρεις από τους αδελφούς μου έπρεπε να πάνε στον πόλεμο. Ήταν μια σκληρή πείρα. Τώρα χρειαζόμουν κάτι από ένα ευτυχισμένο οικογενειακό περιβάλλον που να με συντηρήση. Είχα ανάγκη από κάτι που μόνο ο Θεός μπορούσε να μου δώση—πνευματικά προσόντα που θα με βοηθούσαν ν’ αντιμετωπίσω αυτή την εποχή του θανάτου και της θλίψεως. Οι θρησκείες τις οποίες εγνώριζα δεν προσέφεραν πραγματική ελπίδα η χαρά. Τις Κυριακές αναζητούσα μοναχικούς τόπους στα δάση όπου μπορούσα να στοχάζωμαι και να προσεύχωμαι. Δεν εγνώριζα τον Θεό με το όνομά του Ιεχωβά την εποχή εκείνη, αλλά εγνώριζα ότι αυτός ήταν η μόνη βεβαία πηγή χαράς. Έμοιαζα πολύ με τον Αιθίοπα ευνούχο για τον οποίο η Αγία Γραφή μάς λέγει ότι ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος διάβαζε τις Γραφές αλλά είχε ανάγκη καθοδηγήσεως για ν’ αποκτήση ορθή κατανόησι. (Πράξ. 8:30, 31) Ο Ιεχωβά εγνώριζε το πρόβλημά μου και άρχισε ν’ απαντά στις προσευχές μου.
Το 1914 μία μάρτυς του Ιεχωβά (που ήσαν τότε γνωστοί ως «Σπουδασταί της Γραφής») ήλθε στο κατάστημα για ν’ αγοράση ψωμί. Δεν φανταζόμουν καθόλου ότι αυτή είχε τον πιο σπουδαίο ‘άρτον της ζωής’, τον οποίο επιθυμούσα έντονα εγώ. (Ιωάν. 6:31, 35) Ωμίλησε για τη βασιλεία του Θεού, και, μολονότι η θεία μου δεν έδειχνε καθόλου ενδιαφέρον, εγώ άκουα μ’ ενδιαφέρον. Ήταν τόσο διαφορετικά, τόσο λογικά, τόσο αναψυκτικά! Την προσεκάλεσα μέσα στην κουζίνα.
Θα ενθυμούμαι πάντοτε πόσο υπομονητικά και ευγενικά εξηγούσε την θαυμασία εκείνη υπόσχεσι της Αγίας Γραφής: «Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον διότι τα πρώτα παρήλθον.» (Αποκάλ. 21:4) Πώς θα μπορούσε ποτέ να γίνη αυτό; Ερώτησα πού μπορούσα να μάθω περισσότερα γι’ αυτά τα πράγματα. Με προσκάλεσε στις τακτικές συναθροίσεις των Μαρτύρων.
ΧΑΡΑ ΜΕΣΩ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ
Πόσο πολύτιμη ήταν αυτή η πρώτη συνάθροισις! Τι χαρά βρήκα εκεί! Εδώ στην Αίθουσα Συνελεύσεων υπήρχε η πραγματική Χριστιανική συναναστροφή η οποία μου έλειπε. Πόσο ορθά συμβουλεύει η Γραφή να συνέρχωνται μαζί οι αληθινοί Χριστιανοί! (Εβρ. 10:25) Τόσο βαθιά εντύπωσι μου έκαμε ώστε από τότε έγινε αντικειμενικός μου σκοπός να κάνω την παρακολούθησι των συναθροίσεων ένα «πρέπει» στο εβδομαδιαίο μου πρόγραμμα. Χωρίς τις συναθροίσεις δεν μπορούσα να έχω αληθινή ευσεβή χαρά.
Καθώς ένας προοδεύει σε ωριμότητα, η χαρά αρχίζει να προχωρή σε νέα βάθη. Την εποχή εκείνη, όπως και σήμερα, οι συναθροίσεις ήσαν πράγματι ωφέλιμες. Μελετούσαμε εκδόσεις όπως Οι Τρεις Κόσμοι, Σκιές της Σκηνής και Γραφικαί Μελέται. Η ευσεβής μου χαρά μεγάλωσε ως το σημείο να καλλιεργώ την ελπίδα να είμαι μια μέρα μαζί με τον Ιεχωβά και τον αγαπητό του Υιό στην ουρανία βασιλεία. Αφιέρωσα τη ζωή μου στον Ιεχωβά, και βαπτίσθηκα ως απόδειξι αυτού.
Πριν από λίγο καιρό, ενώ καθόμουνα στην Αίθουσα της Βασιλείας εδώ στο Μπέθελ του Μπρούκλυν και παρακολουθούσα την προβολή της ταινίας «Αδύνατον Να Ψευσθή ο Θεός,» η σκέψις μου πήγε πίσω στην εποχή που μια άλλη ταινία ήταν πολύ δημοφιλής—«Το Φωτόδραμα της Δημιουργίας.» Επιθυμούσα να ιδούν και ν’ ακούσουν όλοι εκείνο το Δράμα. Μαζί με μια από τις Χριστιανές αδελφές μου έγραψα στην Εταιρία Σκοπιά να διευθετήση προβολές στο Γκάισλινγκεν. Όσοι προσήλθαν ευλογήθηκαν πολύ και η χαρά μου μεγάλωσε με το να βλέπω κάποια αύξησι ενδιαφέροντος από ανθρώπους στη γενέτειρά μου πόλι. Σήμερα υπάρχει στο Γκάισλινγκεν μια δραστηρία εκκλησία εβδομήντα πέντε Μαρτύρων, και λαμβάνω και τώρα ακόμη γράμματα που μου λέγουν πώς ηλικιωμένα άτομα εκεί ενθυμούνται ακόμη τις πρώτες προσπάθειές μου ανάμεσά των.
Οι συνελεύσεις, επίσης, υπήρξαν πηγή μεγάλης χαράς. Το 1922, παραδείγματος χάριν, παρευρέθηκα σε μια συνέλευσι στη Στουττγάρτη, Γερμανίας, όπου η κυρία ομιλία μάς παρακινούσε «διαφημίσατε, διαφημίσατε, διαφημίσατε τον Βασιλέα και την Βασιλεία του.» Όσοι από μας ήσαν ενασχολημένοι στο έργο της Βασιλείας επί πολλά χρόνια έμαθαν ότι δεν επρόκειτο ακόμη να «μεταβούμε στον οίκο» στην ουρανία βασιλεία για να είμεθα μαζί με τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Όχι, όχι ακόμη! Υπήρχε ακόμη πιο πολύ έργο για μας εδώ ακριβώς στη γη.
Εξακολούθησα να συμμετέχω με χαρά στο κήρυγμα της Βασιλείας, μολονότι όχι χωρίς εναντίωσι. Ο Σατανάς ή Διάβολος ήταν πολυάσχολος στη σπορά κακού σπόρου ανάμεσα στους πιστούς δούλους του Ιεχωβά. Άρχισε να εκδηλώνεται μια τάξις ‘κακού δούλου.’ (Ματθ. 24:48-51) Αντιλήφθηκα ότι κάτι συμβαίνει μέσα στην εκκλησία. Ως ένα από τα «πρόβατα» του Θεού ήθελα να οδηγούμαι ορθά και ν’ αποφεύγω εκείνους οι οποίοι είχαν ιδιοτελείς σκοπούς για το ποίμνιο του Θεού. Πόσο ευτυχής ήμουν όταν ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, Ι. Φ. Ρόδερφορδ, διευκρίνησε τα ζητήματα σε μια ομιλία στη συνέλευσι που έγινε στην πόλι Μπάζελ της Ελβετίας το 1926. Ύστερ’ από μια εβδομάδα ωμίλησε στον μικρό μας όμιλο στη Ζυρίχη, και μας ενεθάρρυνε να παραμείνωμε προσκολλημένοι πιστά στην οργάνωσι του Ιεχωβά. Τώρα γνωρίζαμε ποια οδό ν’ ακολουθήσωμε. Ο Ιεχωβά μας ωδηγούσε σε μεγαλύτερες χαρές και προνόμια στην υπηρεσία του.
ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΣΤΟ ΜΠΕΘΕΛ
Εγνώριζα ότι το παγκόσμιο έργο μαρτυρίας πρέπει να συμπληρωθή κι επιθυμούσα να είμαι πλησιέστερα προς τα κεντρικά γραφεία της επιγείου οργανώσεως του Ιεχωβά, γι’ αυτό απεφάσισα να έλθω στην Αμερική. Ήλθε η ημέρα της αναχωρήσεως. Άφησα πίσω μου στη Ζυρίχη τους πιο προσφιλείς μου φίλους κι έφθασα στη Νέα Υόρκη τον Σεπτέμβριο του 1926. Ύστερ’ από μερικούς μήνες υπέβαλα την αίτησί μου για υπηρεσία στο Μπέθελ. Σήμερα, πλείστα νεαρά άτομα, τα οποία έχουν τα κατάλληλα προσόντα, προσκαλούνται στο Μπέθελ μέσα σε λίγους μήνες αφότου υποβάλουν αίτησι. Εγώ περίμενα δέκα χρόνια. Αυτό μ’ έκανε πραγματικά να διερωτώμαι αν αυτό ήταν θέλημα του Ιεχωβά. Αλλά περίμενα. Ήμουν αποφασισμένη να υπηρετώ με χαρά σ’ αυτό που έκανα στο μεταξύ.
Δεν μου συνέβη ποτέ να επιστρέψω στην Ελβετία. Εγνώριζα ότι αν ήταν θέλημα του Ιεχωβά να εργασθώ στο Μπέθελ, θα ελάμβανα στον ωρισμένο καιρό την πρόσκλησι. Εξακολουθούσα να φέρω το ζήτημα ενώπιόν του με προσευχή, και καθώς ανέμενα υπήρχαν πολλά πράγματα που μπορούσα να μάθω ως μια κήρυξ του ευαγγελίου της βασιλείας του.
Όταν ένας δούλος του Ιεχωβά αναμένη πολύν καιρό μια ευλογία, τότε, όταν έλθη η ευλογία, φαίνεται ότι δοκιμάζει την πείρα μιας ασυνήθιστης χαράς. Αυτό ήταν εκείνο που διεπίστωσα. Φαντασθήτε το κορύφωμα της χαράς μου, όταν έλαβα την από πολύ καιρό αναμενόμενη επιστολή από τον Αδελφό Ρόδερφορδ που με προσκαλούσε να γίνω μέλος της οικογενείας Μπέθελ! Ποιο καλύτερο μέρος υπάρχει για να μένη ένας εκτός από το Μπέθελ. Το εξετίμησα πλήρως στη διάρκεια των τριάντα δύο ετών μου σ’ αυτό τον θαυμάσιο τόπο.
Στο Μπέθελ μια νέα ζωή άρχισε για μένα. Εγνώριζα καλά ότι το μέρος μου ως μιας γυναικός ήταν να υπηρετώ ταπεινά τον Θεό μου και αποδέχθηκα στην καρδιά μου να κάμω οτιδήποτε θα διευθετούσε ο Ιεχωβά να κάμω μέσω της οργανώσεώς του. Διωρίσθηκα στην υπηρεσία καθαριότητος του οίκου, φροντίζοντας για δεκατρία δωμάτια. Αυτό εσήμαινε κάτι που δεν κάνει συνήθως μια οικοδέσποινα—να τακτοποιή είκοσι έξη κρεββάτια κάθε πρωί! Επίσης υπήρχε το τρίψιμο των δαπέδων, το καθάρισμα των παραθύρων, το ξεσκόνισμα, το πλύσιμο των νιπτήρων και καθρεπτών, σκούπισμα με την ηλεκτρική σκούπα των χαλιών και περιποίησις των λουτήρων.
Στην επιφάνεια αυτή πιθανόν να φαίνεται μια απλή, συνήθως σκληρή εργασία. Αλλά δεν συμβαίνει αυτό στο Μπέθελ! Έμαθα ν’ αντιμετωπίζω κάθε μια ημέρα με τη χαρούμενη σκέψι ότι κάνω κάτι για τους αδελφούς μου εδώ. Δεν θα τους ήταν αρεστό να επιστρέφουν σπίτι ύστερ’ από μια ημέρα σκληρής εργασίας στο εργοστάσιο ή στο γραφείο σ’ ένα ακατάστατο δωμάτιο με ατακτοποίητα κρεββάτια. Όχι, υπάρχει ένα αίσθημα ικανοποιήσεως στην εκτέλεσι αυτής της εργασίας. Το να βλέπη ένας τα πράγματα τακτοποιημένα και καθαρά φέρνει, επίσης, χαρά και ικανοποίησι.
Πολλές είναι οι εκδηλώσεις εκτιμήσεως, που έχω λάβει από τους αδελφούς, τα δωμάτια των οποίων είχα το προνόμιο να καθαρίζω. Μια που φροντίζει για τον καθαρισμό δωματίων έχει μια ωρισμένη ευχάριστη σχέσι με τους ενοίκους ενός δωματίου, μολονότι μπορεί να μη τους βλέπη συχνά. Αποτελούσε πάντοτε ευχαρίστησι να γνωρίζω ότι οι άλλοι εκτιμούσαν αυτές τις υπηρεσίες. Έχω πράγματι διαπιστώσει ότι μια αδελφή που φροντίζει για τον καθαρισμό των δωματίων μπορεί να εκδηλώνη καλαισθησία και να βρίσκη χαρά με το να τακτοποιή τα μικρά αντικείμενα στο δωμάτιο με τρόπο διαφορετικό κάθε εβδομάδα.
Εν τούτοις, με την πάροδο του χρόνου προχωρούμε σε ηλικία και μαζί με αυτήν έρχονται προβλήματα. Ενθυμούμαι ότι αισθάνθηκα πως ίσως δεν θα μπορούσα ν’ ανταποκριθώ στις ανάγκες της εργασίας. Αλλά τότε είχα μια εγκάρδια συνομιλία με μια από τις παλαιότερες Χριστιανές αδελφές στην αγαπητή οικογένειά μας. Δεν θα λησμονήσω ποτέ εκείνη τη συζήτησι. Άνοιξε τα μάτια μου σε άλλες λεωφόρους χαράς· παραδείγματος χάριν, της χαράς να εμπιστεύωμαι στον Ιεχωβά για το ότι χορηγεί δυνάμεις για κάθε νέα ημέρα. Όταν είμεθα νέοι, έχομε τάσι να παραβλέπωμε την ανάγκη της εμπιστοσύνης αυτού του είδους. Έχομε ήδη τις σωματικές δυνάμεις. Αλλά, καθώς γηράσκομε, οι ανάγκες μας γίνονται καταφανείς, τα προβλήματά μας παίρνουν νέα άποψι, και αυτό μας προσεγγίζει πιο συχνά στον Ιεχωβά με προσευχή. Έτσι έμαθα να προσεύχωμαι συχνά για δυνάμεις, ενώ ταυτοχρόνως μάθαινα πώς να κάνω την εργασία μου πιο αποτελεσματικά. Επί τέλους, και οι ηθοποιοί, ακόμη και στην προχωρημένη ηλικία των, συχνά βελτιώνουν την τέχνη των, μολονότι οι ικανότητές των δεν είναι τόσο μεγάλες. Έτσι εμείς, στην υπηρεσία του Ιεχωβά—η οποία είναι πιο πολύτιμη απ’ όλες τις τέχνες—μπορούμε ν’ αγωνιζώμεθα γι’ αποτελεσματικότητα ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία.
ΧΑΡΑ ΣΤΗΝ ΑΓΑΜΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΗ ΗΛΙΚΙΑ
Παρατηρώντας πίσω τα χρόνια της υπηρεσίας μου στο Μπέθελ, είμαι ευγνώμων για την πολύτιμη εκπαίδευσι που έλαβα εδώ. Ο συνδυασμός τόσο πολλών διαφορετικών προσωπικοτήτων, όλων αφωσιωμένων στον Ιεχωβά και όλων συγκεντρωμένων σ’ ένα τόπο με τις ατέλειές των, τις ποικίλες συνήθειες και τα ενδιαφέροντα έθιμά των, ασφαλώς προμηθεύει ένα μεγάλο αγρό για εκπαίδευσι. Σε κάθε μορφή της ζωής έμαθα ότι δεν είμαι τόσο καλή όσο νόμιζα κάποτε ότι είμαι. Το Μπέθελ με δίδαξε να είμαι ταπεινή—αυτή η ιδιότης που είναι τόσο πολύτιμη στα όμματα του Θεού. (Ιάκ. 4:6· 1 Πέτρ. 3:4) Απέκτησα την ικανότητα ν’ αναπτύσσω υπομονή, εγκαρτέρησι, ειρήνη και ευγνωμοσύνη. Έχουν προκύψει καταστάσεις οι οποίες βοήθησαν ν’ αποδείξη ο καθένας την ταπεινοφροσύνη και την προθυμία του να συνεργάζεται μαζί με άλλους. Η προσευχή μου είναι να συνεχίση ο Ιεχωβά να με διαπλάσση ως ένα σκεύος κατάλληλο για έντιμη χρήσι στον οίκο του.
Κατόπιν υπάρχει η ευλογία της αγάμου ζωής. Προτίμησα να διάγω μια άγαμη ζωή στην υπηρεσία μου στον Ιεχωβά. Αισθάνθηκα ποτέ μοναξιά; Καθόλου. Στην πραγματικότητα οι στιγμές της μοναξιάς μου είναι μερικές από τις πιο πολύτιμες. Μπορώ να επικοινωνώ με τον Ιεχωβά μέσω προσευχής. Μπορώ ν’ απολαμβάνω τον στοχασμό και την προσωπική μελέτη χωρίς περισπασμούς. Και όποτε αισθάνομαι την ανάγκη συντροφιάς, το μόνο που έχω να κάνω είναι να επισκεφθώ το δωμάτιο κάποιας φίλης, να καθήσω στον ωραίο κήπο του Μπέθελ, ή να πάω στο σαλόνι, όπου μπορεί κανείς συχνά ν’ ακούση κάποιον να παίζη πιάνο. Η άγαμη ζωή συνετέλεσε πολύ στη χαρά μου.
Η υπηρεσία στο Μπέθελ περιλαμβάνει, επίσης, διορισμούς σε μια από τις τοπικές εκκλησίες. Όλα τα μέλη της οικογενείας Μπέθελ έχουν το προνόμιο να κηρύττουν από οικία σε οικία, να κάνουν επανεπισκέψεις σ’ ενδιαφερόμενα άτομα, και να διεξάγουν Γραφικές μελέτες με ανθρώπους, οι οποίοι πεινούν και διψούν για δικαιοσύνη—όλα αυτά σε συνεργασία με την μια ή την άλλη από τις 187 εκκλησίες που υπάρχουν στην περιοχή της Νέας Υόρκης. Όταν ήλθα για πρώτη φορά εδώ υπήρχε μόνο μια εκκλησία στο Μπρούκλυν. Πόση χαρά εμπνέει να παρίσταται ένας μάρτυς της θαυμαστής αυξήσεως! Ασφαλώς την αύξησι αυτή την έχει επιφέρει ο Θεός!
Παρέστην, επίσης, μάρτυς της ανεγέρσεως δύο νέων κτιρίων του Μπέθελ και τριών νέων εργοστασίων για την παραγωγή Αγίων Γραφών και εντύπων Γραφικών βοηθημάτων. Ακόμη και τώρα που γράφω, διαμορφώνεται ένας ακόμη οίκος Μπέθελ στην άλλη πλευρά του δρόμου. Τι θαυμαστή απόδειξις ότι το χέρι του Ιεχωβά που φέρνει ευημερία είναι επάνω στον αφιερωμένο λαό του! Τα έχω ιδεί όλ’ αυτά. Τι περισσότερο θα μπορούσε κανείς να ζητήση;
Υπήρξε για μένα μια ευχαρίστησις να πληροφορηθώ την καταπληκτική αύξησι των συμφερόντων της Βασιλείας στη χώρα της νεότητός μου, επίσης. Ανάμεσα στα πλήθη στη Γερμανία, που επρόσεξαν στο άγγελμα της Βασιλείας κι εταύτισαν την τύχη των με τους λάτρεις του Ιεχωβά, είναι και ο γυιός εκείνης της θείας μου στη Ζυρίχη. Αυτός και ολόκληρη η οικογένειά του είναι τώρα Μάρτυρες, προς μεγάλη χαρά μου.
Είμαι τώρα ηλικίας εβδομήντα τεσσάρων ετών. Όταν λάβω όλα υπ’ όψιν, βρίσκω ότι είμαι σε πολύ καλή σωματική κατάστασι. Βλέποντας πίσω στις τρεις δεκαετίες και πλέον της υπηρεσίας στο Μπέθελ, αισθάνομαι την ανάγκη να αινέσω τον Ιεχωβά για όλα όσα μου έδωσε, και επάνω απ’ όλα για τη χαρά. Εξακολουθώ να εκτελώ μερικές υπηρεσίες καθαριότητος του οίκου μαζί με άλλα πιο ελαφρά καθήκοντα στον οίκο Μπέθελ. Δεν αισθάνομαι λύπη. Είχα το προνόμιο να λάβω θεία εκπαίδευσι εδώ. Παρέστην μάρτυς της εκδήλου ευλογίας του Ιεχωβά επάνω στο λαό του σ’ αυτές τις ‘έσχατες ημέρες.’ Αυτό είναι για μένα θαυμαστό, ικανοποιητικό, και χαροποιό. Η ζωή μου υπήρξε κάθε άλλο παρά μονότονη. Ήταν γεμάτη από καλά πράγματα. Έμαθα ν’ ανανεώνω τις δυνάμεις μου μέσω εμπιστοσύνης στον Ιεχωβά. Αισθάνομαι συγκίνησι με τη νέα μουσική που έχομε, τις νέες εκδόσεις, την οξύτερη διάκρισι των σκοπών του Ιεχωβά. Η καρδιά μου είναι ισχυρή και γεμάτη χαρά.
Είδα να εκπληρώνεται επάνω στο λαό του Ιεχωβά παγκοσμίως η μεγαλειώδης υπόσχεσίς του: «Ιδού, οι δούλοι μου θέλουσιν ευφρανθή, . . . οι δούλοι, μου θέλουσιν αλαλάζει εν ευθυμία [λόγω καλής καταστάσεως καρδίας, ΜΝΚ].» (Ησ. 65:13, 14) Με ισχυρή εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά, λοιπόν, συνεχίζω ως το τέλος της επιγείου διακονίας μου, μ’ εμπιστοσύνη σ’ αυτόν ότι θα με βοηθήση να διατηρήσω, να καλλιεργώ και να βελτιώνω την ευσεβή χαρά μου!