‘Ένεκεν του Ονόματός Σου Με Ωδήγησας’

Αφήγησις υπό Μπερτ Χόρτον

ΥΠΑΡΧΟΥΝ περίοδοι στη ζωή του καθενός που ξεχωρίζουν. Δεν σημαίνει ότι φέρνουν πάντα χαρά, διότι μερικές φορές φέρνουν το αντίθετο. Μια τέτοια περίοδος για μένα ήταν το έτος 1920. Την εποχή εκείνη ήμουν ένας πολύ συγκεχυμένος και στενοχωρημένος άνθρωπος, επειδή δεν έβλεπα χαλάρωσι στη θλιβερή τάσι των ανθρωπίνων υποθέσεων. Το μέλλον δεν εφαίνετο καθόλου να υπόσχεται μια ικανοποιητική ζωή.

Επίστευα στον Θεό ανάλογα με την κατανόησι που είχα. Ωστόσο, η θρησκεία όπως την εγνώριζα ήταν κάτι που απεκλείετο για μένα. Ζητούσα κάτι άλλο, αλλά δεν εύρισκα τίποτε. Στην πολιτική είχα ένα εφήμερο ενδιαφέρον, αλλά δεν μου έδινε πραγματική ανακούφισι. Κατόπιν έγινα γραμματεύς σ’ ένα εργατικό σωματείο, και νόμιζα ότι αυτό κατά κάποιο τρόπο θα διασκέδαζε την απογοήτευσί μου και θα μου επέτρεπε να βοηθώ τους συνανθρώπους μου. Εν τούτοις, δύο χρόνια σ’ αυτή την υπηρεσία ήσαν αρκετά για να ενισχύσουν το συμπέρασμά μου ότι ούτε νομοθεσία, ούτε οποιαδήποτε ιδεολογία μπορεί να επανορθώση ένα πολύ άρρωστο κόσμο.

ΤΟ ΕΤΟΣ 1922

Ως το 1922 είχα εγκαταλείψει τη θέσι μου ως γραμματέως του εργατικού σωματείου, και η ζωή μου ήταν κενή. Ήμουν τριάντα ετών, κι εργαζόμουν τώρα ως ένα μέλος της πυροσβεστικής υπηρεσίας στη Δυτική Αυστραλία, στους «αντίποδας».

Αλλά τώρα για το καλύτερο μέρος της ιστορίας μου. Πράγματι, μπορώ να πω ότι το έτος 1922 προέχει ως ένα θαυμάσιο έτος στη ζωή μου. Πώς αυτό; Διότι η μητέρα μου μού έδωσε ένα βιβλίο που είχε αποκτήσει με τον τίτλο «Το Θείον Σχεδίον των Αιώνων.» Προτού τελειώσω την ανάγνωσι αυτού του βιβλίου, αντελήφθην ότι είχα βρει την αλήθεια! Δεν ήμουν πια ένας βεβαρημένος και θλιμμένος. Τώρα μπορούσα πράγματι να εκτιμήσω τα λόγια του Ιησού: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει.» (Ματθ. 11:28) Είχα τόσο μεγάλη χαρά ν’ ανταποκριθώ και ήμουν τόσο πεπεισμένος ότι αυτό που βρήκα ήταν η αλήθεια ώστε γρήγορα παραιτήθηκα από όλες τις παλιές συναναστροφές μου με την πολιτική και τα συνδικαλιστικά.

Η κοσμική μου εργασία μού άφηνε πολύ χρόνο για μελέτη και μ’ ενθουσιασμό απορροφούσα όλα τα καλά πράγματα που περιείχε ο Λόγος του Θεού και εκτιμούσα πάρα πολύ τα καλά βοηθήματα μελέτης της Γραφής που επρομήθευε η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά. Καθώς μελετούσα, έλεγα στους συναδέλφους μου στην εργασία τις θαυμαστές ευλογίες που έχει ο Θεός εναποθηκευμένες για το ανθρώπινο γένος, και είχα τη χαρά να διεξάγω μια Γραφική μελέτη ακριβώς εκεί στον πυροσβεστικό σταθμό. Προφανώς η ειλικρινής ομολογία της πίστεώς μου είχε επίδρασι επάνω στους άλλους εργάτες, διότι, ενώ προηγουμένως είχαν τάσι να χλευάσουν, τώρα άκουαν με σεβασμό.

Ως τότε δεν είχα καμμιά επαφή με οποιονδήποτε από τους Σπουδαστάς της Γραφής, όπως ελέγοντο οι μάρτυρες του Ιεχωβά την εποχή εκείνη. Αλλά τότε κάποια ημέρα μ’ επεσκέφθη ένας ενώ ήμουν στην υπηρεσία. Πόσο ήμουν χαρούμενος που τον έβλεπα! Ήμουν τόσο γεμάτος από την αλήθεια ώστε μιλούσα όλη την ώρα εγώ, για να του πω όσα είχα μάθει! Εν τούτοις, εκείνος έδειξε πολλή κατανόησι και εύκολα ανεγνώρισε ότι εγώ ήμουν ένας που είχε μόλις ευρεί την αλήθεια.

Ερώτησα αν υπήρχαν συναθροίσεις Σπουδαστών της Γραφής που θα μπορούσα κι εγώ να παρακολουθήσω. Μου είπε ότι υπήρχαν, κι έτσι πήγα στην πρώτη συνάθροισί μου όπου μελετούσαν τα βιβλία «Ο Καιρός Είναι Εγγύς» και «Το Τετελεσμένον Μυστήριον». Εισερχόμουν σε μια νέα ζωή και δίχως καμμιά επιφύλαξι συνταυτίσθηκα με χαρά μαζί μ’ αυτόν τον μικρό όμιλο των ειλικρινών Χριστιανών. Τι ευτυχισμένη ημέρα ήταν εκείνη!

Καθώς περνούσαν γοργά οι μήνες, η μητέρα μου και η αδελφή μου εδέχθησαν επίσης τις αλήθειες του Λόγου του Θεού όπως εγώ. Τώρα είχα φθάσει στην πιο κρίσιμη στιγμή της ζωής μου. Η εκτίμησίς μου για τον ουράνιο Πατέρα μου είχε βαθύνει αρκετά ώστε να βλέπω το επόμενο βήμα που έπρεπε ν’ αναλάβω. Συνεπώς, μαζί με τη μητέρα και την αδελφή μου, ακολούθησε το βάπτισμά μου ως σύμβολο της αφιερώσεως της ζωής μου στον Θεό τον Απρίλιο του 1922. Βαπτισθήκαμε σ’ ένα πολύ πρωτόγονο περιβάλλον​—μέσα σ’ ένα οικογενειακό λουτήρα στο καλύβι ενός ανθρακωρύχου!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΣ

Τώρα τα χρόνια μου δεν ήσαν πια κουραστικά. Αντιθέτως, η καρδιά μου ήταν ένας καρποφόρος αγρός και το επάγγελμά μου μού άφηνε πολύ χρόνο για κήρυγμα. Οι πείρες που είχα έδωσαν ζωηρότητα στην πνευματική μου εμφάνισι και αισθανόμουν την ώθησι του πνεύματος του Θεού να κάμω περισσότερα. Σκέφθηκα ότι έπρεπε να γίνω ένας ολοχρόνιος διάκονος του Θεού. Η απόφασίς μου υπεκινήθη από ένα φυλλάδιο που συζητούσε το παράδειγμα που ανέφερε ο Ιησούς για τον ένα λεπρό ο οποίος μόνος αυτός από τους δέκα επέστρεψε και ευχαρίστησε τον Θεό όταν εθεραπεύθη. Δεν ήθελα να είμαι όπως οι άλλοι εννέα οι οποίοι δεν το έκαμαν αυτό.​—Λουκ. 17:11-18.

Σε όλα αυτά έβλεπα την καθοδήγησι του Ιεχωβά. Ο Κύριος είπε «Υπάγοντες κηρύττετε» (Ματθ. 10:7), και ο ουράνιος Πατήρ μου άνοιξε την οδό. Πώς μπορούσα ν’ αμφιβάλλω; Έστειλα στην Εταιρία Σκοπιά την αίτησί μου για να κηρύττω ολοχρονίως και έλαβα απάντησι με την ερώτησι πού ήθελα να πάγω. Απήντησα: «Απλούστατα όπου θέλετε να με στείλετε.» Ήταν μια τόσο σπανία αποστολή και δεν μπορούσε να ληφθή καλύτερη απόφασις παρά μέσω της ορατής οργανώσεως του Ιεχωβά στη γη. Αντιλαμβανόμουν και πάλι την καθοδήγησι του Θεού.

Ο τομεύς που μου ανετέθη να κηρύξω ήταν ολόκληρη η Δυτική Αυστραλία, μερικές χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα! Ήλθα σ’ επαφή μ’ ένα άλλο πνευματικό αδελφό ο οποίος ήταν ήδη ολοχρόνιος κήρυξ, και αποφασίσαμε να ξεκινήσωμε όπως είχαν ξεκινήσει οι μαθηταί, δίχως επί πλέον χρήματα ή προμήθειες. Πάντοτε είχαμε συναίσθησι της κατευθύνσεως του Θεού.

Αλλά είχαμε ανάγκη μεταφορικού μέσου για κείνον τον απέραντο τομέα. Από πού θα ήρχετο αυτό; Εκτιμώ ιδιαιτέρως αυτό το μέρος της αφηγήσεώς μου διότι αποδεικνύει άλλη μια φορά τη φροντίδα και καθοδήγησι του ουρανίου Πατρός μας. Κάποιο άτομο που είχε ενδιαφερθή για το άγγελμα της αληθείας παρέδωσε ένα χρηματικό ποσόν στην τοπική εκκλησία για να χρησιμοποιηθή για το κήρυγμα των αγαθών νέων στη Δυτική Αυστραλία. Η χαρά μας ήταν καταπληκτική όταν μας επληροφόρησαν ότι αυτά τα χρήματα θα εχρησιμοποιούντο για να προμηθευθούμε ένα όχημα για το έργο μας! Ασφαλώς αυτό ήταν το χέρι του Θεού. Έτσι μ’ αυτή τη θαυμαστή υποστήριξι, ποιος τολμά ν’ αμφιβάλλη για την καθοδήγησί Του; Για μένα αυτό ήταν όπως ο πόκος του μαλλίου του Γεδεών που είχε τόσο καλά δροσισθή από τον ουρανό.​—Κριτ. 6:36-40.

Με μια καλή προμήθεια βοηθημάτων για τη μελέτη της Γραφής ξεκινήσαμε και σπείραμε με αφθονία τον σπόρο της αληθείας. Αυτή ήταν η αρχή μεγαλυτέρων πραγμάτων που επρόκειτο να έλθουν, διότι αργότερα άλλοι αδελφοί θα εθέριζαν τους καρπούς. Καλύψαμε δύο φορές τον εκτεταμένο εκείνο τομέα. Ο ζήλος μας στη διακονία είχε ένα καλό αποτέλεσμα, διότι ενεθάρρυνε άλλους αδελφούς που ήσαν σε διεσπαρμένες εκκλησίες ν’ αφιερώσουν τη ζωή τους στην ολοχρόνιο διακονία.

ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΔΙΟΡΙΣΜΟΣ

Τότε έλαβα μια πρόσκλησι από την Εταιρία Σκοπιά. Θα ήμουν πρόθυμος να μεταβώ με το όχημά μας ως την Πεδιάδα Νάλαρμπορ στο Σύδνεϋ; Ήταν μια απόστασις 4.800 περίπου χιλιομέτρων, και η πεδιάδα εκείνη δεν είχε δρόμους την εποχή εκείνη! Είχα μόνο μια απάντησι: θα έκανα οτιδήποτε ζητούσε η ορατή οργάνωσις του Ιεχωβά.

Έτσι ξεκινήσαμε ανάμεσα από τα αμμώδη μονοπάτια του Νάλαρμπορ, μαζί με δύο άλλους αδελφούς. Οι μόνες μηχανικές βλάβες που είχαμε ήσαν μερικά ελατήρια και κοχλίαι του πλαισίου που έσπασαν. Ήταν περισσότερο από ένα ταξίδι επειδή επισκεπτόμεθα εκκλησίες που ήσαν στο δρόμο μας και συναθροίζαμε και στρατολογούσαμε περισσοτέρους ολοχρονίους κήρυκας καθώς προχωρούσαμε. Τελικά, φθάσαμε στο γραφείο του τμήματος στο Σύδνεϋ. Τι θα συνέβαινε τώρα; Εν πρώτοις, μου ανετέθη το προνόμιο να εκπροσωπήσω την Εταιρία στη συνέλευσι της Μελβούρνης. Κατόπιν διωρίσθηκα περιοδεύων αντιπρόσωπος της Εταιρίας, για να επισκέπτομαι εκκλησίες και μεμονωμένους αδελφούς στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Αυτό απαιτούσε πολλά ταξίδια.

Τα επόμενα χρόνια έλαβα μέρος σε έργο μαρτυρίας στους δρόμους, έργο μαρτυρίας μπροστά στις θύρες εκκλησιών, κήρυγμα από θύρα σε θύρα με τη βοήθεια φωνογράφων, και έργο με ηχητικά αυτοκίνητα. Σε καιρούς ειδικής εκστρατείας κηρύγματος ενώνονταν μαζί πολλοί ολοχρόνιοι κήρυκες με τους συντρόφους των, και πιστοί ευαγγελιζόμενοι εκκλησιών, για να δώσουν μαρτυρία σε ειδικά καθορισμένες περιοχές. Κατά καιρούς συναντούσαμε εναντίωσι, αλλά και αυτό έφερνε μεγάλη χαρά, καθώς περιωδεύαμε στη χώρα άνω και κάτω.

Το έτος 1936 συνήντησα την μέλλουσα σύζυγό μου. Αυτό υπήρξε μια άλλη ευλογία για μένα, διότι απέκτησα μια πιστή σύντροφο που αγωνιζόταν από τότε στο πλευρό μου καθώς τα χρόνια περνούσαν. Υπήρξαν περίοδοι όπου, λόγω κακής υγείας και σκληρής εργασίας, έπρεπε να καταβάλλωμε μεγάλον αγώνα για να διατηρήσωμε μια αδιάσπαστη γραμμή ολοχρονίου υπηρεσίας, αλλά ο ουράνιος Πατήρ μας ευλόγησε τις προσπάθειές μας ως αυτή τη στιγμή. Ασφαλώς αυτός καθοδηγεί.

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Τώρα ήρθε μια αλλαγή. Άρχισε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και η σύρραξις απλώθηκε ως το δικό μας τμήμα του κόσμου. Ως αποτέλεσμα, άρχισε διωγμός. Το έργο του κηρύγματος στην Αυστραλία απηγορεύθη από την κυβέρνησι. Ιδιοκτησίες κατεσχέθησαν και κατοικίες αδελφών κατεπατούντο. Τα έντυπα εδημεύοντο. Έτσι το έργο εγίνετο «κάτω από την επιφάνεια.»

Ήταν δύσκολο να υπάρχη πνευματική τροφή μέσω εντύπου πληροφορίας, αλλά οι αδελφοί έπρεπε να τραφούν και ο Θεός εφρόντιζε γι’ αυτό. Ελάμβαναν την πνευματική τους τροφή στον ωρισμένο καιρό, αλλά όχι πάντα με τις γνωστές μεθόδους. Ο Ιεχωβά συνεπλήρωνε τις ανάγκες και η αλήθεια διωχετεύετο μέσω ανθρωπίνων κρίκων ως αποτέλεσμα Χριστιανικής αγάπης και υπηρεσίας.

Προς το τέλος του έτους 1942 ο κίνδυνος του πολέμου έγινε σοβαρός, ιδιαιτέρως στο βόρειο τμήμα της Αυστραλίας, που ήταν εκτεθειμένο σε εισβολή. Έτσι η Εταιρία έκρινε σκόπιμο ν’ απομακρύνη τους αδελφούς από τις παράκτιες περιοχές. Η υπηρεσία μου τώρα περιελάμβανε διευθετήσεις από τους αδελφούς που ζούσαν στο εσωτερικό ν’ ανοίξουν τα σπίτια τους στους αδελφούς των παραλιακών περιοχών. Και οι αδελφοί ανταπεκρίθησαν ως ένας άνθρωπος! Όλοι οι αδελφοί μπόρεσαν να στεγασθούν. Μολονότι δεν έγινε εισβολή, αυτή η ενέργεια προμήθευσε μια καλή μαρτυρία για ν’ αποδειχθή ότι σε δυσκόλους καιρούς η αδελφική αγάπη μεταξύ των αληθινών Χριστιανών αφθονεί.

Διευθετήθησαν συνελεύσεις το 1942 κάτω από δύσκολες συνθήκες. Μία συνέλευσις έγινε στην επικίνδυνη Τάουνσβιλ στη βόρειο Κουήνσλαντ. Πώς να εξευρεθή τόπος για συνέλευσι; Ήταν αδύνατο να ενοικιασθούν αίθουσες, έτσι οι αδελφοί προσήλθαν με φορτηγά αυτοκίνητα και πελέκεις και εξερεύνησαν τη ζούγκλα σε έκτασι πολλών χιλιομέτρων αναζητώντας οικοδομήσιμη ξυλεία. Ένα ενδιαφερόμενο άτομο μάς παρεχώρησε ένα οικοδομήσιμο χώρο και ανεγείραμε μια αίθουσα όπου όλοι μπορούσαν να καθήσουν.

Εν τούτοις, λόγω της κρισίμου πολεμικής καταστάσεως, η Εταιρία απεφάσισε σοφά όπως οι συνελεύσεις σ’ όλη την Αυστραλία γίνονται στις κατοικίες των αδελφών. Μολονότι λοιπόν δεν χρησιμοποιήσαμε την αίθουσα, είχαμε ωστόσο τη συνέλευσί μας, ολόκληρο το πρόγραμμα. Κανένα μέρος δεν παρελείφθη. Η πνευματική μας τροφή, και η υλική μας τροφή διενέμοντο από τους αδελφούς από σπίτι σε σπίτι!

Κατόπιν η σύζυγός μου κι εγώ ελάβαμε άλλους διορισμούς στο δυτικό τμήμα, και συνεχώς συναντούσαμε στρατιωτική και αστυνομική επέμβασι, μας παρακολουθούσαν δε με απειλές και ανακρίσεις. Η εξεύρεσις καταλύματος ήταν δύσκολη, και συχνά μας εξεδίωκαν από αυτά. Εν τούτοις πριν από το τέλος κάθε ημέρας ο ουράνιος Πατήρ μας εύρισκε πάντοτε κάποιο τόπο παραμονής για να γείρωμε το κεφάλι μας, αυξάνοντας έτσι την εμπιστοσύνη μας στο ότι Αυτός μας καθοδηγεί καθώς εργαζόμεθα για να μεγαλύνωμε το όνομα και τους σκοπούς του.

ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΤΟ ΜΠΕΘΕΛ

Έως τώρα είχα πολλές αλλαγές. Αλλά τώρα ήλθε μια αλλαγή που δεν μπορούσαμε ούτε να φαντασθούμε. Προσεκλήθημεν στο Μπέθελ, το γραφείο του τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά στην Αυστραλία! Ύστερ’ από δέκα έξη χρόνια ολοχρονίου υπηρεσίας κηρύγματος και ταξιδιών, να κληθούμε στον «οίκον του Θεού» απεδείχθη ότι ήταν μια αλλαγή από τη Θεία Πρόνοια που είχαν ανάγκη τα σώματά μας. Θα μπορούσαμε να παραμείνωμε στο ίδιο μέρος για κάμποσο καιρό. Είχαμε επίσης αισθανθή την ανάγκη πνευματικής επικοινωνίας που προμηθεύει το Μπέθελ. Εδίναμε από καιρό πολλή πνευματική τροφή, και τώρα θα λαμβάναμε ακόμη περισσότερη πνευματικώς.

Την εποχή που είμεθα στο Μπέθελ, η κυβέρνησις έθεσε τέρμα στην απαγόρευσι του έργου μας. Ήταν μια ημέρα χαράς, ακριβώς όπως η επιστροφή από την αιχμαλωσία. Δεν εγίνοντο πια συλλήψεις. Εν τούτοις, οι πείρες που εδοκίμασαν οι αδελφοί μας τους ενίσχυσαν και μπορούσαν τώρα να προσδοκούν μ’ εμπιστοσύνη μελλοντική δράσι.

Βρίσκομαι στο Μπέθελ είκοσι και πλέον χρόνια τώρα. Ήσαν χρόνια γεμάτα και πολυάσχολα καθώς εκτελούσα τα καθήκοντά μου στο τμήμα αποστολής. Είμαι ευτυχής που βρίσκομαι εδώ στο Μπέθελ, όπου εδοκίμασα την πείρα της Χριστιανικής αγάπης, που εκχειλίζει. Είμαι επίσης τόσο ευγνώμων για την στοργική παιδεία του Μπέθελ στη διάρκεια αυτών των ετών. Επίσης, μπόρεσα με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Θεού, να εκτελώ τα καθήκοντα υπηρέτου σχολής και επισκόπου σε μια τοπική εκκλησία.

Μολονότι δεν ταξιδεύω πια, εξακολουθώ να βρίσκομαι κάτω από την καθοδήγησι του Θεού και προσεύχομαι να έχω πάντοτε αυτή την καθοδήγησι. Η ευτυχία μου που συνεχίζεται θα σημαίνη τη συμπλήρωσι της διακονίας μου αίνου στον Ιεχωβά ως το τέλος με το να τον ακολουθώ οπουδήποτε θέλει ο Θεός να με οδηγήση.

Έχω και συστατικές επιστολές, επίσης· δηλαδή, άτομα που είναι η καρποφορία της διακονίας μου στην εποχή του θερισμού. Και αυτοί, επίσης, λατρεύουν τον Θεό στον «ναό» του. Αυτό υπήρξε μια ανέκφραστη ευλογία για μένα και προσθέτει στις ευχαριστίες μου στον Μεγάλο Ποιμένα μας. Μου προκαλεί συγκίνησι το να βλέπω πόσο πλουσίως χρησιμοποιεί ο Ιεχωβά αυτές τις ζώσες συστατικές επιστολές στο να μοιράζωνται το φορτίο από τους παλαιοτέρους ώμους και ν’ αναλαμβάνουν αυτό που εμείς σύντομα θ’ αφήσωμε σ’ αυτή τη γη. Θερίζομε τώρα τον σπόρο που εσπάρη προηγουμένως στον αγρό καλλιεργείας του Θεού, και μόνο αν ήμουν ένας θεατής θα είχα χαρά. Αλλά​—ευγνωμονώ τον Ιεχωβά—​είχα επίσης μερίδα σ’ αυτό.

Τα έτη από το 1922 ως τώρα μου φάνηκαν πολύ λιγώτερα από ‘φυλακήν νυκτός’ όπως αναφέρει ο Ψαλμός 90:4. Στη διάρκεια αυτού του χρόνου απήλαυσα μεγάλες ευλογίες καθώς έβλεπα την καθοδήγησι του ουρανίου Πατρός μας ενώ εφρόντιζα για τα συμφέροντα της Βασιλείας που μου είχε αναθέσει. Τώρα επιθυμώ να συνεχίσω να είμαι ένας πιστός οικονόμος σ’ όλη την αιωνιότητα, γνωρίζοντας ότι ο πιστός Θεός θα με οδηγή αιωνίως.​—Ψαλμ. 31:3.