Φόβος για την Οργή του Θεού Είναι Σοφία
ΓΙΑ πολλά άτομα στον Χριστιανικό κόσμο η σκέψις ότι ο Θεός θα οργισθή φαίνεται παράξενη. Πράγματι, εκφράζουν αποδοκιμασία όταν οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά λέγουν σ’ αυτούς ότι ο Θεός πρόκειται να εκδηλώση την οργή του στον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος. «Πώς μπορεί να συμβή αυτό;» ρωτούν. Δεν μας λέγει η Γραφή ότι ο Θεός είναι αγάπη;»
Αυτό το λέγει στα εδάφια 1 Ιωάννου 4:8, 16. Ο Θεός είναι αγάπη, δηλαδή, είναι η προσωποποίησις της αληθινής αγάπης. Αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε από την γενναιοδωρία της δημιουργίας που μας περιβάλλει, καθώς επίσης και από τον εμπνευσμένο λόγο του την Αγία Γραφή. Παραμένει όμως γεγονός ότι η οργή του Θεού αναφέρεται περίπου διακόσιες φορές από την Έξοδο ως την Αποκάλυψι, για να μη πούμε τίποτε για όσες φορές γίνεται μνεία για την έξαψί του, τον θυμό του, τον εξοργισμό του και την αγανάκτησί του.
Επί πλέον, η οργή του Θεού είναι πράγματι κάτι που πρέπει να το υπολογίση κανείς, ιδιαιτέρως έχοντας υπ’ όψιν προειδοποιήσεις όπως αυτή. «Πριν επέλθη εφ’ υμάς η έξαψις της οργής του Ιεχωβά· πριν επέλθη εφ’ υμάς η ημέρα του θυμού του Ιεχωβά. Ζητείτε τον Ιεχωβά.» (Σοφον. 2:2, 3, ΜΝΚ) Επίσης η Γραφή μάς λέγει ότι ‘ο Θεός είναι πυρ καταναλίσκον’ απέναντι εκείνων οι οποίοι είναι άξιοι του θυμού του.—Δευτ. 4:24.
Είναι συμφέρον μας, επομένως, να εξετάσωμε τη φύσι, δηλαδή, τα χαρακτηριστικά ή τις βασικές αρχές της οργής του Θεού, τον τρόπο που την εκδηλώνει, καθώς και γιατί και πώς η οργή του Θεού μπορεί να εναρμονισθή με το ότι αυτός είναι αγάπη. Τότε θα μπορέσωμε να εκτιμήσωμε σαφέστερα γιατί ο φόβος του Θεού, δηλαδή, ο φόβος του να τον δυσαρεστήση κανείς ή να διεγείρη τη δικαία οργή του, είναι πράγματι σοφή πορεία.—Ψαλμ. 111:10· Παροιμ. 9:10.
ΑΡΧΕΣ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Πρώτα απ’ όλα, η οργή του Θεού εκφράζεται πάντοτε σε αρμονία με τη σοφία, η οποία βασίζεται σε πλήρη γνώσι όλων των γεγονότων: «Δεν είναι ουδέν κτίσμα αφανές ενώπιον αυτού, αλλά πάντα είναι γυμνά και τετραχηλισμένα εις τους οφθαλμούς αυτού, προς ον έχομεν να δώσωμεν λόγον.»—Εβρ. 4:13.
Τα ανθρώπινα πλάσματα μπορούν να κάνουν σφάλματα όταν οργίζωνται, όχι όμως ο Ιεχωβά Θεός. Λόγω της απεράντου σοφίας του μπορεί να εκδηλώνη την οργή του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και στον κατάλληλο χρόνο και τόπο. Το γεγονός ότι ποτέ δεν σφάλλει πρέπει να είναι παρηγορητικό για μας. Ωστόσο αυτό εμπνέει επίσης φόβο, διότι δεν μπορούμε ν’ αποκρύψωμε τίποτε απ’ αυτόν. Ο Αχάν της εποχής του Ιησού του Ναυή το είχε διαπιστώσει αυτό, προς μεγάλη θλίψι του, όταν πήρε κρυφά μερικά λάφυρα στη διάρκεια της καταστροφής της Ιεριχούς, κατά παράβασιν των οδηγιών του Θεού. Μεταξύ άλλων, οι οποίοι ενήργησαν σαν να μπορούσαν να κρύψουν κάτι από τα όμματα του Θεού και δοκίμασαν θλίψεις, ήσαν ο Ανανίας και η Σαπφείρα στην εποχή των Χριστιανών αποστόλων.—Ιησ. Ναυή 7:16-26· Πράξ. 5:1-11.
Δεύτερον, η οργή του Θεού εκφράζεται πάντοτε σε αρμονία με τη δικαιοσύνη του. Ναι, «Ο Βράχος, τα έργα αυτού είναι τέλεια· διότι πάσαι αι οδοί αυτού είναι κρίσις· Θεός πιστός, και δεν υπάρχει αδικία εν αυτώ· δίκαιος και ευθύς είναι αυτός.» (Δευτ. 32:4) Όταν επρόκειτο να εκδηλωθή η οργή του Θεού εναντίον των διεφθαρμένων πόλεων των Σοδόμων και Γομόρρων, ο Αβραάμ διερωτήθηκε αν ήταν δίκαιη αυτή η ενέργεια λέγοντας: «Μη γένοιτο ποτέ συ . . . να θανατώσης δίκαιον μετά ασεβούς . . . ο κρίνων πάσαν την γην δεν θέλει κάμει κρίσιν;» Αλλ’ εφόσον ούτε δέκα άτομα δεν μπόρεσαν να βρεθούν εκεί, ο Αβραάμ αντελήφθη ότι δεν μπορούσε ν’ αρνηθή το ότι ο Θεός ήταν πράγματι δίκαιος καταστρέφοντας εκείνες τις πόλεις.—Γεν. 18:25.
Τρίτον, η οργή του Θεού υποστηρίζεται πάντοτε από την άπειρη δύναμί του. Έχει όλα τ’ αναγκαία μέσα για να εκδηλώνη οποιοδήποτε βαθμό οργής επιθυμεί και σε οποιοδήποτε τρόπο επιθυμεί. Ποτέ δεν βρέθηκε σε δύσκολη θέσι διότι δικαίως ωργίσθηκε και δεν μπόρεσε να κάμη κάτι γι’ αυτό. Όπως είπε ο Βασιλεύς Ιωσαφάτ για τον Ιεχωβά. «Δεν είναι εν τη χειρί σου η δύναμις και η ισχύς, και ουδείς δύναται ν’ αντισταθή εις σε;»—2 Χρον. 20:6.
Και τέταρτον, η οργή του Θεού εκφράζεται πάντοτε σε αρμονία με το γεγονός ότι αυτός είναι αγάπη. Μολονότι είχε καθορίσει την ποινή του θανάτου για τον εκούσιο φονέα, είχε κάμει επίσης στοργική προμήθεια για τον ακούσιο φονέα μέσω των «πόλεων του καταφυγίου.» (Αριθμ. 35:9-34) Μερικές φορές η δυσαρέσκεια του πιθανόν να είναι ήπιας μορφής, φέρνοντας μόνο τιμωρία η οποία εκπαιδεύει και βελτιώνει το άτομο, ως απόδειξι της αγάπης του Θεού. (Εβρ. 12:5-11) Είναι αλήθεια ότι ο Θεός καταστρέφει τους ασεβείς, αλλά μ’ αυτό δείχνει αγάπη για τους δικαίους φέρνοντας σ’ αυτούς σπλαγχνικά ανακούφισι και απελευθέρωσι.—Ψαλμ. 145:20· 2 Θεσ. 1:6-9.
ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕΣΑ
Ο Θεός έχει χρησιμοποιήσει πολλά μέσα για να εκφράση την οργή του. Έτσι μερικές φορές χρησιμοποίησε υπερφυσικά φαινόμενα, όπως όταν κατέστρεψε τους ασεβείς της εποχής του Νώε με παγγήινο κατακλυσμό. Χρησιμοποίησε «πολλά είδη υπερφυσικών μέσων για να πλήξη τους Αιγυπτίους δέκα φορές και να καταστρέψη τον Φαραώ και τα στρατεύματά του στην Ερυθρά Θάλασσα.—Γεν. 6:5-7· 7:1, 11-23· 19:24, 25· Έξοδ. 7:1-15:21.
Κατόπιν πάλι, οι φυσικοί νόμοι της ανταποδόσεως, της αιτίας και του αποτελέσματος, που αυτός έχει θέσει σε λειτουργία, ενεργούν για να εκφράσουν την οργή του, με έμμεσο τρόπο, ας πούμε. Έτσι, αν άτομα παραβαίνουν τους ηθικούς νόμους του Θεού, οφείλουν να υποστούν τις συνέπειες. «Θερίζουν ό,τι έχουν σπείρει.» (Γαλ. 6:7, 8) Παραδείγματος χάριν, με το να εντρυφούν υπέρμετρα σε οινοπνευματώδη ποτά, με αιμομικτικές σεξουαλικές σχέσεις και με τη χρήσι μαριχουάνας και άλλων ναρκωτικών οι άνθρωποι υφίστανται σωματική και διανοητική βλάβη. Αυτό είναι πράγματι μια έμμεση εκδήλωσις της οργής του Θεού. Το ότι αυτός είναι ο τρόπος που πρέπει να βλέπη κανείς αυτά τα ζητήματα είναι σαφές από τη θεόπνευστη δήλωσι ότι οι λεσβιακοί και άλλοι ομοφυλόφιλοι απολαμβάνουν «εις εαυτούς την πρέπουσαν αντιμισθίαν της πλάνης αυτών.»—Ρωμ. 1:24-27.
Επίσης ο Θεός μπορεί να χρησιμοποιή διαφόρους ανθρωπίνους παράγοντας για να εκφράση την οργή του. Τα στρατεύματα του Ισραήλ και του Ιησού του Ναυή εξέφρασαν την οργή του Θεού εναντίον των ασεβών και διεφθαρμένων Χαναναίων, διότι η ασέβειά των είχε ολοκληρωθή. Όπως υπενθύμισε ο Μωυσής στο λαό: «Διά την ασέβειαν των εθνών τούτων Ιεχωβά ο Θεός σου εκδιώκει αυτά απ’ έμπροσθέν σου.»—Δευτ. 9:5, ΜΝΚ· Γεν. 15:16.
Αλλ’ ύστερ’ από αιώνες οι Ισραηλίται οι ίδιοι ενοχοποιήθησαν διότι «εχλεύαζον τους απεσταλμένους του Θεού, και κατεφρόνουν τους λόγους αυτού, και έσκωπτον τους προφήτας αυτού, εωσού η οργή του Θεού ανέβη κατά του λαού αυτού.» Εξεδήλωσε την οργή του μέσω των ξένων στρατιών του Ναβουχοδονόσορος. Αυτές ερήμωσαν την χώραν, κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ και τον ναό της και αιχμαλώτισαν τον λαό της.—2 Χρον. 36:16-21.
Ο Θεός επιτρέπει στις τοπικές κυβερνήσεις, τον «Καίσαρα,» να χρησιμεύη ως μέσον εκφράσεως της οργής του εναντίον ατόμων που παραβιάζουν καταλλήλους ανθρωπίνους νόμους, οι οποίοι βρίσκονται σε αρμονία με τους νόμους του Θεού. Έτσι, σχετικά με την εξουσία αυτών των κυβερνήσεων, διαβάζομε: «Εάν όμως πράττης το κακόν, φοβού· διότι δεν φορεί ματαίως την μάχαιραν· επειδή του Θεού υπηρέτης είναι, εκδικητής διά να εκτελή την οργήν κατά του πράττοντος το κακόν.»—Ρωμ. 13:1-4.
Ένας άλλος ακόμη ανθρώπινος παράγων που χρησιμοποιεί μερικές φορές ο Θεός για να εκφράση την οργή του είναι η εκδικαστική επιτροπή μιας τοπικής Χριστιανικής εκκλησίας, η οποία είναι υπεύθυνη για την πνευματική ευημερία της εκκλησίας. Όταν αυτή η επιτροπή, στην εξάσκησι των καθηκόντων της, απομακρύνη έναν εκούσιο παραβάτη, εκφράζει την οργή του Θεού εναντίον του εκουσίου παραβάτου. Ένα Γραφικό προηγούμενο μιας τέτοιας ενεργείας αναγράφεται στα εδάφια 1 Κορινθίους 5:1-13, όπου η εκκλησία της Κορίνθου διατάσσεται, «εκβάλετε τον κακόν εκ μέσου υμών.»
Το κυριώτερο όργανο που χρησιμοποιεί ο Ιεχωβά Θεός για να εκφράση την οργή του εναντίον των ασεβών είναι ο Ιησούς Χριστός και τα αγγελικά του στρατεύματα. Αυτοί θα ενεργήσουν ιδιαιτέρως έτσι «εις τον πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος» που θα διεξαχθή στον Αρμαγεδδώνα. (Αποκάλ. 16:14, 16· 19:11-21) Ασφαλώς ο Ιεχωβά Θεός έχει πολλά αποτελεσματικά μέσα για να εκφράση την οργή του, πράγμα που αποτελεί πρόσθετη αιτία για να φοβούμεθα με σοφό τρόπο μήπως επισύρωμε τη δυσμένειά του.
ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Ανάμεσα στις κυριώτερες αιτίες που κάνουν τον Ιεχωβά να εκφράζη την οργή του είναι η ψευδής λατρεία και η αποστασία. Εφόσον αυτός είναι ο Παγκόσμιος Κυρίαρχος, ο Ύψιστος και ο Δημιουργός όλων των ορατών και αοράτων, δικαιούται αποκλειστική αφοσίωσι από όλη τη νοήμονα κτίσι του. Όπως ο ίδιος λέγει: «Εγώ Ιεχωβά ο Θεός σου είμαι Θεός απαιτών αποκλειστικήν αφοσίωσιν.» Εκείνοι οι οποίοι δεν αποδίδουν σ’ αυτόν αποκλειστική αφοσίωσι δικαίως επισύρουν την οργή του.—Έξοδ. 20:5, ΜΝΚ.
Κάθε ανομία, κάθε ανηθικότης, σεξουαλική και άλλη, επισύρει επίσης την οργή του Θεού. Κι’ έτσι διαβάζομε ότι ‘δι’ αυτά τα πράγματα’ δηλαδή για την «πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος επιθυμίαν κακήν, και την πλεονεξίαν» «έρχεται η οργή του Θεού.» (Κολ. 3:5, 6· Εφεσ. 5:3-6) Λόγω του μεγάλου σεβασμού για το αίμα και την ανθρώπινη ζωή, εκείνοι οι οποίοι εκουσίως αφαιρούν ανθρώπινη ζωή ή κάνουν κακή χρήσι του αίματος μπορούν επίσης ν’ αναμένουν ότι θα αισθανθούν την οργή του Θεού.—Γεν. 9:3-6· Λευιτ. 17:10· Ησ. 26:21· Πράξ. 15:20, 29· Αποκάλ. 16:6· 18:24.
Μια ακόμη αιτία για την οργή του Θεού είναι η εναντίωσις στους δούλους του, είτε με καταπίεσι είτε με στασιασμό εναντίον εκείνων στους οποίους ο Θεός έχει απονείμει εξουσία. Επειδή η Αίγυπτος καταπίεζε το λαό του Θεού, Αυτός απέστειλε εναντίον εκείνου του έθνους δέκα πληγές και τελικά έπνιξε τον Φαραώ και τα στρατεύματά του στην Ερυθρά Θάλασσα. (Έξοδ. 14:26-28· 15:7) Στη διάρκεια της οδοιπορίας του Ισραήλ μέσα από την έρημο ο Κορέ, ο Δαθάν και ο Αβειρών εστασίασαν δημοσία εναντίον του Μωυσέως, του δούλου του Θεού. Ο Θεός εξέφρασε την οργή του εναντίον αυτών των στασιαστών κάνοντας ν’ ανοίξη η γη κάτω απ’ αυτούς και να καταπιή τους στασιαστάς Δαθάν και Αβειρών μαζί με τις οικογένειές των, ενώ ο Κορέ καθώς και διακόσιοι πενήντα υποστηρικταί του κατεστράφησαν με πυρ.—Αριθμ. 16:1-35· 26:9-11.
Ότι εκείνοι οι οποίοι διώκουν τους ακολούθους του Χριστού θα αισθανθούν επίσης την οργή του Θεού το καθιστούν επίσης σαφές οι Γραφές: «Είναι δίκαιον ενώπιον του Θεού να ανταποδώση θλίψιν εις τους όσοι σας θλίβουσιν.»—2 Θεσ. 1:6-9· 1 Θεσ. 2:16.
Παράλειψις να πιστεύση κανείς στον Ιεχωβά Θεό δείχνει, στην πραγματικότητα, ότι αμφιβάλλει για την αληθινότητα του Θεού ή έχει αμφιβολίες για τη δύναμι και την προθυμία του να εκπληρώση τις υποσχέσεις του. Έτσι, μολονότι είναι πιθανόν ένας Χριστιανός να μη αναμιγνύεται σε ειδωλολατρία ή να μη είναι ένοχος αποστασίας, να μη εντρυφά σε ανήθικα «έργα της σαρκός,» και να μη ανθίσταται στους διωρισμένους υπηρέτας του Θεού, εν τούτοις αν ‘σύρεται οπίσω’ και δεν ακολουθεί την πορεία της αληθινής πίστεως, είναι επίσης άξιος της οργής του Θεού και της καταστροφής.—Εβρ. 10:38, 39.
ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΙΣ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Ότι η οργή του Θεού μπορεί να εναρμονισθή με το ότι αυτός είναι αγάπη οι Γραφές το καθιστούν σαφές. Αυτό οφείλεται, πριν απ’ όλα, στο ότι η οργή δεν είναι μια επικρατούσα ιδιότης του Θεού. Ο Λόγος του, πράγματι, μας συμβουλεύει: «Μη κάμνε φιλίαν μετά ανθρώπου θυμώδους.» (Παροιμ. 22:24) Ο Θεός δεν είναι ‘θυμώδης·’ γι’ αυτόν τούτο είναι εξαίρεσις μάλλον παρά κανών. Είναι ‘μακάριος Θεός.’ (1 Τιμ. 1:11) Δεν μπορείτε να είσθε ωργισμένος και ευτυχής ταυτοχρόνως. Η αγάπη είναι η κυριαρχούσα ιδιότης του και αυτή τον καθιστά ευτυχή ώστε να την εκφράζη. Είναι «μακρόθυμος.» Επειδή έχει τελεία αυτοκυριαρχία, μπορεί ν’ αναβάλη την έκφρασι της οργής του εφόσον το επιτρέπουν αυτό οι αρχές του.—Νεεμ. 9:17· Ησ. 42:14
Γι’ αυτό ο Λόγος του μάς λέγει: «Δεν θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού, . . . διά τι να αποθάνητε, οίκος Ισραήλ;» Και για να παρηγορήση τους μετανοούντας, λέγει μέσω ενός άλλου προφήτου: «Δεν φυλάττει την οργήν αυτού διά παντός, διότι αυτός αρέσκεται εις το έλεος. Θέλει επιστρέψει, θέλει ευσπλαγχνισθή ημάς.»—Ιεζ. 33:11· Μιχ. 7:18, 19.
Απόδειξις τούτου είναι ότι ο Θεός έδωσε τον πιο αγαπητό θησαυρό της καρδιάς του, τον μονογενή του Υιόν, για να πεθάνη για τ’ αμαρτήματα του ανθρώπου. Μέσω αυτής της θυσίας ο Θεός μπορούσε να χορηγήση αιώνια ζωή και διαφυγή από την οργή του Θεού για όλους εκείνους οι οποίοι πιστεύουν στον Υιόν του.—Ιωάν. 3:16, 36· Ρωμ. 6:23.
Ότι η αγάπη, και όχι ο θυμός, είναι η υπερέχουσα ιδιότης του Θεού αποδεικνύεται επίσης από το εξής: Η εκδήλωσις της οργής του είναι μικράς διαρκείας όταν παραβληθή με τη διάρκεια του ελέους και της καλωσύνης του. Γι’ αυτό διαβάζομε για την ημέραν της εκδικήσεώς του, αλλά για το έτος της ευδοκίας του. (Ησ. 61:1, 2) Ομοίως ο Ψαλμωδός Βασιλεύς Δαβίδ, ο οποίος σε τρεις περιπτώσεις υπήρξε αντικείμενο της οργής του Θεού καθώς και της λήψεως μοναδικών πραγματικά εκφράσεων εύνοιας του Θεού, ευσπλαγχνίας και ελέους, είπε: «Η οργή αυτού [του Θεού] διαρκεί μιαν μόνην στιγμήν· ζωή όμως είναι εν τη ευμενεία αυτού.»—Ψαλμ. 30:5.
Ο βασιλεύς Δαβίδ είχε ορθή κατανόησι της οργής του Θεού. Και εγνώριζε ότι ο Θεός δεν απολαμβάνει ούτε «καλλιεργεί» την οργή του, αλλά ευαρεστείται στην εκδήλωσι ευμενείας και ελέους. Αλλά και ο Δαβίδ ανεγνώριζε ότι το να φοβάται κανείς την οργή του Θεού είναι πράγματι σοφή πορεία, όπως δείχνουν τα κατωτέρω λόγια του:
«Οικτίρμων και ελεήμων είναι ο Ιεχωβά, μακρόθυμος και πολυέλεος. Δεν θέλει δικολογεί διά παντός, ουδέ θέλει φυλλάτει την οργήν αυτού εις τον αιώνα. Δεν έκαμεν εις ημάς κατά τας αμαρτίας ημών, ουδέ ανταπέδωκεν εις ημάς κατά τας ανομίας ημών. Διότι όσον είναι το ύψος του ουρανού υπεράνω της γης, τόσο μέγα είναι το έλεος αυτού προς τους φοβουμένους αυτόν. Καθώς σπλαγχνίζεται ο πατήρ τα τέκνα, ούτως ο Ιεχωβά σπλαγχνίζεται τους φοβουμένους αυτόν. Το δε έλεος του Ιεχωβά είναι από του αιώνος, και έως του αιώνος, επί τους φοβουμένους αυτόν· και η δικαιοσύνη αυτού επί τους υιούς των υιών· επί τους φυλάττοντας την διαθήκην αυτού, και ενθυμουμένους τας εντολάς αυτού διά να εκπληρώσιν αυτάς.» Όταν φρονίμως φοβούμεθα την οργή του Θεού ενώ τον αγαπούμε για την αγαθότητά του, μπορούμε να ενωθούμε μαζί με τον Δαβίδ λέγοντας: «Ευλογείτε τον Ιεχωβά, πάντα τα έργα αυτού, εν παντί τόπω της δεσποτείας αυτού. Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Ιεχωβά.—Ψαλμ. 103:8-11, 13, 17,18, 22, ΜΝΚ.