Η Θρησκεία Επιζητεί Ειρήνη με τον Κομμουνισμό—Γιατί;
ΜΗΠΩΣ σας εκπλήσσει το ότι η θρησκεία επιζητεί ειρήνη με τον Κομμουνισμό; Μήπως νομίζατε ότι οι εκκλησίες αποτελούσαν ένα προπύργιον εναντίον του αθεϊστικού Κομμουνισμού;
Μπορεί να είχατε αυτή την εντύπωσι από τις έντονες διακηρύξεις της Καθολικής εκκλησίας πριν από χρόνια, που κατέκριναν τον Κομμουνισμό. Εν τούτοις αυτές οι διακηρύξεις δεν επέδρασαν πολύ. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Καθολικοί ηγέται στις Κομμουνιστοκρατούμενες χώρες, όπως είναι η Ουγγαρία και η Πολωνία, συμβιβάσθηκαν και έδωσαν όρκους νομιμοφροσύνης στα αθεϊστικά καθεστώτα.
Είναι αλήθεια ότι Καθολικοί εκπρόσωποι δεν το ενέκριναν αυτό. Λόγου χάριν, όταν ο αρχιεπίσκοπος της Ουγγαρίας, Τζόσεφ Γκρόες, εχαιρέτισε θερμά τον επισκέπτη Σοβιετικό πρωθυπουργό, το Καθολικό περιοδικό Αμέρικα της 26 Απριλίου 1958, είπε: «Ήταν μια δυσάρεστη έκπληξις να δούμε ένα Καθολικό αρχιεπίσκοπο να κάνη χειραψία με τον υπ’ Αριθμόν Ένα Μπολσεβίκο.» Επίσης, ο Καρδινάλιος Οτταβιάνι του Βατικανού παραπονέθηκε ότι: «Μερικοί δίνουν ακόμη τα χέρια στους νέους αντιχρίστους και μάλιστα συναγωνίζονται να δουν ποιος θα δώση πρώτος τα χέρια σ’ αυτούς και θ’ ανταλλάξη γλυκά μειδιάματα.»
Αλλ’ αυτή ήταν η Καθολική στάσις πριν από μια δεκαετία. Από τότε ο Κομμουνισμός έχει κάμει μεγάλες προόδους. Μήπως αυτό επηρέασε την επίσημη Καθολική θέσι απέναντι του Κομμουνισμού;
Ναι, πραγματικά την επηρέασε! Τώρα και ο πάπας ακόμη χαιρετά και ανταλλάσσει γλυκά μειδιάματα με τους ανωτάτους Σοβιετικούς εκπροσώπους. Οι Κομμουνιστικοί αρχηγοί κρατών εμφανίζονται τακτικά στο Βατικανό για ακροάσεις από τον πάπα. Και πριν από δυο χρόνια ο Αρχιεπίσκοπος Αγκοστίνο Καζαρόλι υπήρξε ο πρώτος εκπρόσωπος του Βατικανού που επισκέφθηκε τη Μόσχα από τον καιρό της Μπολσεβικής επαναστάσεως του 1917. Μάλιστα ένα πρόσφατο δημοσίευμα του Βατικανού έλεγε ότι βρήκε «Χριστιανικές αξίες» στη διδασκαλία του Μάο Τσε-τουνγκ της Κομμουνιστικής Κίνας. Η εφημερίς Αστήρ και Κήρυξ του Παναμά στο φύλλο της 1 Σεπτεμβρίου 1973 γράφοντας γι’ αυτή τη ριζική αλλαγή στάσεως είπε τα εξής:
«Το Βατικανό ετερμάτισε τον ψυχρό του πόλεμο με τον Κομμουνιστικό κόσμο και κινείται σταθερά για μια συνύπαρξι με τα Ερυθρά καθεστώτα.
«Πριν από είκοσι πέντε χρόνια ο Πάπας Πίος ο ΙΒ΄ εξέδωκε αφορισμό κατά των αθέων Κομμουνιστών. Αλλά σήμερα ο Πάπας Παύλος ο ΣΤ΄ στέλλει απεσταλμένους στις Κομμουνιστικές πρωτεύουσες και συνάπτει συμφωνίες με μερικές κυβερνήσεις.»
Έως τώρα το Βατικανό έχει αποκαταστήσει πλήρεις διπλωματικές σχέσεις με δύο Κομμουνιστικές χώρες, και επιζητεί τέτοιους δεσμούς και με άλλες. «Μόνο το μεγαλύτερο και το μικρότερο από τα Κομμουνιστικά έθνη—η Κίνα και η Αλβανία—απέρριψαν όλες τις προτάσεις του Βατικανού έως τώρα,» γράφουν οι Τάιμς της Νέας Υόρκης.
Αλλά δεν είναι μόνον ο Καθολικισμός· και άλλες θρησκείες επίσης ζητούν ειρήνη με τα Κομμουνιστικά καθεστώτα. Πραγματικά, και Ορθόδοξες εκκλησίες συνεργάζονται στενά με αυτά. Το περιοδικό Καθολικός Κόσμος τεύχος Φεβρουαρίου 1971 ανέγραψε:
«Η Ορθόδοξος Εκκλησία της Ρουμανίας και η Κομμουνιστική κυβέρνησις έχουν συνάψει ένα πραγματικό γάμο αμοιβαίου ενδιαφέροντος που προάγει εθνικιστικούς σκοπούς των Ρουμάνων. Μερικές φορές εκπλήσσονται οι ξένοι επισκέπται βλέποντας τον Πρόεδρο Νικολάι Τσαουσέσκου και τον Πατριάρχη Ιουστινιανό να παρουσιάζωνται μαζί για να χαιρετήσουν ξένους. . . . τόσο η εκκλησία όσο και το κράτος ευημερούν κάτω απ’ αυτό τον παράξενο ‘γάμο’ μεταξύ εκκλησίας και Κομμουνιστικού κράτους.»
Μια όμοια φιλία υπάρχει μεταξύ εκκλησίας και πολιτείας στη Σοβιετική Ένωσι. Πραγματικά πριν από λίγα χρόνια το Εφετείο της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, όταν απεφάνθη για μια υπόθεσι που περιελάμβανε το Πατριαρχείο της Μόσχας, κατέληγε στα εξής: «Καμμιά άλλη άποψις δεν είναι δυνατή από το ότι η Ρωσική εκκλησία αποτελεί όργανο που το εκμεταλλεύονται οι Κομμουνισταί άρχοντες.»
Είναι αξιοσημείωτο ότι η Ρωσική Εκκλησία και οι άλλες Ορθόδοξες εκκλησίες που υποστηρίζονται από τον Κομμουνισμό κατώρθωσαν να γίνουν μέλη του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών. Κάτω από την επιρροή των το Παγκόσμιο Συμβούλιο έχει εισαγάγει «Μαρξιστο-Χριστιανικούς διάλογους.» Αλλά γιατί οι εκκλησίες επιζητούν ειρήνη με τον αθεϊστικό Κομμουνισμό;
Διότι φοβούνται ότι αν δεν το κάμουν, η θρησκεία τους θα αφανισθή από τα Κομμουνιστικά καθεστώτα. Γι’ αυτό οι εκκλησίες κάνουν παραχωρήσεις· συμβιβάζονται. Οι Βαπτισταί, λόγου χάριν, έχουν γίνει μια αναγνωρισμένη θρησκεία στη Σοβιετική Ένωσι. Αλλά και τα μέλη των ακόμη παραπονέθηκαν, σύμφωνα με τον ανταποκριτή των Τάιμς της Νέας Υόρκης Γκρόζε, ότι «οι Βαπτισταί ηγέται φάνηκαν πολύ εύκαμπτοι ενώπιον των κρατικών αρχών.»
Το ίδιο γίνεται και με την Καθολική εκκλησία. Η εφημερίς Αστήρ και Κήρυξ του Παναμά γράφει: «Η επαφή του πάπα με τον Κομμουνισμό, όπως λέγουν πηγές του Βατικανού, βασίζεται στην πραγματικότητα, οι δε διπλωματικές πρωτοβουλίες του θεωρούνται ως ο μόνος ρεαλιστικός τρόπος προστασίας της εκκλησίας και των 65 περίπου εκατομμυρίων ακολούθων της των Κομμουνιστικών χωρών.»
Και γιατί οι Κομμουνισταί ηγέται προθυμοποιούνται να διαπραγματευθούν με τις εκκλησίες και να κάμουν παραχωρήσεις σ’ αυτές; Διότι ένας σημαντικός αριθμός από τον λαό τους είναι ακόμη θρησκευόμενοι, και έτσι το να επιτρέπουν σ’ αυτές τις εκκλησίες να λειτουργούν, αυτό θα διευκολύνη, όπως αυτοί λέγουν, τη διατήρησι της εξουσίας των πάνω στο λαό. Έτσι, η εφημερίς Εθνικός Καθολικός Πληροφορητής της 17ης Δεκεμβρίου 1971 αναγράφει τα εξής:
«Ο Κουβανός Πρωθυπουργός Φιντέλ Κάστρο λέγει ότι σαν επαναστάτης θεωρεί την ανάπτυξι συνεργασίας μεταξύ Μαρξιστών και Χριστιανών στη Λατινική Αμερική σαν ‘κάτι το χρήσιμο’.»
Εν τούτοις δεν πρέπει πραγματικά να είναι εκπληκτικό το ότι η κοσμική θρησκεία επιζητεί ειρήνη με τον Κομμουνισμό. Δεν πρόκειται για μια νέα τακτική. Κατ’ επανάληψιν οι εκκλησίες επόρνευσαν με τις πολιτικές εξουσίες. Λόγου χάριν το Βατικανό, στο έτος 1933, επιζητώντας συμφωνία με το Ναζιστικό καθεστώς, υπέγραψε ένα κονκορδάτο που απαιτούσε από κάθε Καθολικό επίσκοπο, προτού αναλάβη υπηρεσία, να κάμη ένα «όρκο νομιμοφροσύνης» στην κυβέρνησι.
Ο Πάπας Πίος ΙΑ΄, δείχνοντας τον βαθμό στον όποιο θα έφθανε η εκκλησία είπε τα εξής: «Ο Αρχηγός της Καθολικής Εκκλησίας θα θεωρούσε καθήκον του να διαπραγματευθή και με τον ίδιο τον Διάβολο. . . αν υπήρχαν λογικές αιτίες για να υποστηρίξη την ελπίδα ότι τέτοιες σχέσεις θα επροστάτευαν ή θα προωθούσαν τα συμφέροντα της θρησκείας μέσα στο ανθρώπινο γένος.»—Εφημερίς Ινγκλ του Μπρούκλυν, 21 Φεβρουαρίου 1943.
Ας μη φαίνεται παράξενο ότι η Αγία Γραφή απεικονίζει την παγκόσμια ψευδή θρησκεία ως την πόρνην την μεγάλην . . . μετά της οποίας επόρνευσαν οι βασιλείς της γης.» (Αποκάλ. 17:1, 2) Είναι φανερό ότι οι εκκλησίες εγκατέλειψαν τον Χριστό, ο οποίος διεκήρυξε: «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου,» και ο οποίος είπε για τους μαθητάς του ότι «εκ του κόσμου δεν είναι καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου (Ιωάν. 18:36· 17:16) Αν, λοιπόν, θέλετε να έχετε την εύνοια του Θεού, είναι ουσιώδες να μη έχετε συμμετοχή με την ψευδή θρησκεία η οποία «πορνεύει» μ’ εκείνους που μισούν τον Θεό.