Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Μήπως αυτά που είπε ο Ιησούς στο κατά Ιωάννην 15:1-6, ότι αυτός είναι η άμπελος και οι μαθηταί του είναι τα κλήματα, αντιστοιχεί με την ελαία και τους κλάδους της που περιγράφεται στα εδάφια Ρωμαίους 11:17-24;

Στο παρελθόν η περικοπή στον Ιωάννη 15:1-6 χρησιμοποιήθηκε ως παράδειγμα στην εξέτασι των εδαφίων Ρωμαίους 11:17-24. Αλλά μια προσεκτική εξέτασις δείχνει ότι αυτές οι δύο περικοπές αναφέρονται σε διαφορετικά πράγματα. Το ένα συγκεντρώνεται στον Χριστό και το άλλο στον Αβραάμ. Ας εξετάσωμε την κάθε περικοπή.

Την τελευταία του νύχτα που ήταν με τους αποστόλους, ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή, και ο Πατήρ μου είναι ο γεωργός. Παν κλήμα εν εμοί μη φέρον καρπόν, εκκόπτει αυτό, και παν το φέρον καρπόν, καθαρίζει αυτό, δια να φέρη πλειότερον καρπόν. Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα. Ο μένων εν εμοί και εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν.»—Ιωάν. 15:1, 2, 5.

Ο Ιησούς παρέβαλε τον εαυτό του με άμπελον. Οι μαθηταί του, οι οποίοι την Πεντηκοστή του έτους 33 μ.Χ. αναγεννήθηκαν από το άγιο πνεύμα, έγιναν κλήματα της αμπέλου. Ο Χριστός τούς προέτρεψε εφόσον αυτοί έγιναν κλήματα έπρεπε να παραμένουν σ’ αυτόν και να καρποφορήσουν ώστε να μη απορριφθούν και απολέσουν την αιώνια ζωή. (Ιωάν. 15:6) Το να καρποφορήσουν θα εσήμαινε ότι έπρεπε να εκδηλώνουν τις ιδιότητες που είχε εκδηλώσει ο Ιησούς. Παραμένοντας ενωμένοι μαζί του θα καλλιεργούσαν τους καρπούς του πνεύματος (Γαλ. 5:22, 23), και θα ήσαν δραστήριοι να ομιλούν για τη Βασιλεία.—Λουκ. 8:8.

Ενώ τα λόγια που αναγράφονται στο Ιωάννης 15:1-6 συγκεντρώνονται στον Ιησού, το παράδειγμα του Παύλου με την ελαία στην επιστολή προς Ρωμαίους 11:17-24 συγκεντρώνει την προσοχή μας στον Αβραάμ. Δείχνει την ανάγκη να έχωμε πίστι σαν την πίστι του Αβραάμ και να αποτελέσωμε μέρος του σπέρματος της επαγγελίας. Το παράδειγμα αναφέρεται σε καλλιεργημένη ή ήμερη ελαία, από την οποία μερικοί φυσικοί κλάδοι είχαν θραυσθή. Οι κλάδοι μιας αγριελαίας κεντρίσθηκαν τότε στη θέσι τους. Οι φυσικοί κλάδοι συμβολίζουν τους φυσικούς Ιουδαίους. Οι κλάδοι της αγριελαίας συμβολίζουν τους Εθνικούς πιστούς, οι οποίοι, λόγω της πίστεώς των, αντικατέστησαν τους απίστους φυσικούς Ιουδαίους ως μέρος του σπέρματος της Αβραμιαίας επαγγελίας. Αυτό μπορεί καλύτερα να κατανοηθή με την εξέτασι των σχέσεων του Θεού με τον Αβραάμ και τη στάσι των Ιουδαίων όταν ήλθε ο Μεσσίας.

Επειδή ο Αβραάμ επίστεψε, ο Ιεχωβά Θεός έκαμε μαζί του διαθήκη για ένα σπέρμα μέσω του οποίου θα ευλογούντο όλα τα έθνη της γης. (Γεν. 22:17, 18· Γαλ. 3:8) Αυτό επηρέασε τις σχέσεις του Θεού με το φυσικό σπέρμα του Αβραάμ, τους απογόνους του, τους Ισραηλίτας. (Δευτ. 7:7, 8· 2 Κορ. 11:22) Οι Ιουδαίοι του πρώτου αιώνος υπερηφανεύοντο που μπορούσαν να λέγουν: «Έχομεν πατέρα τον Αβραάμ.» (Ιωάν. 8:39· Ματθ. 3:9) Αυτοί υπέθεταν ότι επειδή ήσαν φυσικό σπέρμα του Αβραάμ είχαν τη διαβεβαίωσι ότι είχαν ιδιαίτερη θέσι στην εύνοια και στις σχέσεις του Ιεχωβά. Αλλά στο βιβλίο προς Ρωμαίους, ο Παύλος ετόνισε ότι το να είναι απόγονοι του Αβραάμ αποτελούσε βέβαια ένα πλεονέκτημα, αλλ’ αυτό καθ’ εαυτό δεν ήταν αρκετό. Πώς;

Ο λόγος τούτου ήταν ότι ο Ιεχωβά Θεός απέβλεπε μέσω της Αβραμιαίας διαθήκης να παραγάγη ένα πνευματικό σπέρμα. Ο Μεσσίας, Ιησούς, ήταν το κυριώτερο πρόσωπο εκείνου του πνευματικού σπέρματος του Αβραάμ, όπως είχε εξηγήσει ο Παύλος σε προγενέστερη επιστολή του προς Γαλάτας. (Γαλ. 3:16) Αλλά ετόνισε, επίσης, ότι το πνευματικό σπέρμα ήταν σύνθετο· αποτελείτο από τον Χριστό και τους συγκληρονόμους του, που αργότερα αποκαλύφθηκε ότι αριθμούντο συνολικά σε 144.001. Ο Παύλος έγραψε: «Εάν δε ήσθε του Χριστού, άρα είσθε σπέρμα του Αβραάμ και κατά την επαγγελίαν κληρονόμοι.» (Γαλ. 3:29· Αποκάλ. 7:4-8· 14:1) Αλλά μήπως το δευτερεύον σπέρμα του Αβραάμ, οι 144.000, θα απετελείτο εξ ολοκλήρου από Ιουδαίους, μέλη του φυσικού σπέρματος του Αβραάμ;

Αυτό θα έπρεπε να είναι έτσι. Από το έτος 29 μ.Χ. έως το 36 μ.Χ. παρείχετο η ευκαιρία ν’ αποτελεσθή αυτό το πνευματικό σπέρμα από εκείνους που ήσαν από φυσική καταγωγή «υιοί του γένους του Αβραάμ.»a (Πράξ. 13:26· Ματθ. 15:24) Ο Παύλος, στην Επιστολή προς Ρωμαίους, κατ’ επανάληψιν ετόνισε τον φυσικό αυτόν δεσμό. Μίλησε για την πίστι του ‘Αβραάμ του Πατρός ημών κατά σάρκα.’ (Ρωμ. 4:1) Κατόπιν, στο εδάφιο Ρωμαίους 11:1, είπε: «Μήπως απέρριψεν ο Θεός τον λαόν αυτού; Μη γένοιτο· διότι και εγώ Ισραηλίτης είμαι, εκ σπέρματος Αβραάμ.» Και στο παράδειγμα της ελαίας που ακολουθεί, εξακολούθησε να συγκεντρώνη την προσοχή στον Αβραάμ.

Οι φυσικοί απόγονοι του Αβραάμ ήσαν ως κλάδοι καλλιελαίας, αλλά η Αβραμιαία διαθήκη επρόκειτο να παραγάγη ένα πνευματικό σπέρμα. Για ν’ αποτελέσουν λοιπόν μέρος αυτού, οι Ιουδαίοι έπρεπε να δεχθούν τον Μεσσία, ν’ αναγεννηθούν από άγιο πνεύμα και να υιοθετηθούν ως πνευματικοί υιοί από τον μεγαλύτερο Αβραάμ, τον Ιεχωβά Θεό. (Ρωμ. 4:16, 17) Μόνο ένα υπόλοιπο από τους φυσικούς Ιουδαίους το έκαμε αυτό, κι έτσι έγιναν μόνιμοι κλάδοι της ελαίας. Οι περισσότεροι από το φυσικό σπέρμα του Αβραάμ δεν επίστεψαν στον Μεσσία. Έτσι, σύμφωνα με το παράδειγμα, απεκόπησαν από την ελαία και δεν απετέλεσαν μέρος του πνευματικού σπέρματος του Αβραάμ.—Ματθ. 21:43.

Με αυτή την εξέλιξι ο Θεός έστρεψε την προσοχή του στους Εθνικούς. Από το έτος 36 μ.Χ. κι εμπρός, οι μη Ιουδαίοι μπορούσαν να πιστέψουν και να γίνουν κεχρισμένοι Χριστιανοί, μέρος του πνευματικού σπέρματος του Αβραάμ. (Πράξ. 10:34-47· 15:14) Ο Παύλος παρέβαλε αυτούς τους Εθνικούς Χριστιανούς με κλάδους αγριελαίας που ενεκεντρίσθηκαν στην καλλιελαία. Επομένως, μολονότι αυτοί δεν είχαν σαρκικό δεσμό με τον Αβραάμ, έδειξαν πίστι σαν την πίστι του Αβραάμ και απετέλεσαν μέρος του πνευματικού σπέρματός του. Πραγματικά, αν αργότερα, ακόμη και μετά την πάροδο της περιόδου της μοναδικής ευκαιρίας, οποιοσδήποτε φυσικός Ιουδαίος επίστευε στον Ιησού μπορούσε να εγκεντρισθή πάλι στο δένδρο και να γίνη μέρος του πνευματικού σπέρματος του Αβραάμ. (Παραβάλετε αυτό με το αποτέλεσμα που γίνεται σ’ ένα κλάδο που αποκόπτεται από την άμπελον του Ιησού. [Ιωάν. 15:6])—Ρωμ. 11:17-24.

Το παράδειγμα του Παύλου, λοιπόν, δίνει έμφασι στον Αβραάμ, τη δίκαιη «ρίζα» με την οποία ο Ιεχωβά έκαμε διαθήκη και με την οποία έπρεπε να συνδεθούν δια πίστεως όλοι οι «κλάδοι.»—Ρωμ. 4:9-16· 11:16.

Όπως μπορούμε τώρα να διακρίνωμε, τελείως διαφορετικά σημεία τονίζονται από τον Ιησού στο κατά Ιωάννην 15:1-6 εν συγκρίσει μ’ εκείνα του Παύλου στην προς Ρωμαίους επιστολή 11:17-24. Το ένα συγκεντρώνει την προσοχή μας στον Ιησού· το άλλο στον Αβραάμ. Και τα δύο μαζί, όμως, δείχνουν έντονα ότι η Χριστιανοσύνη δεν είναι κάτι που πρέπει να θεωρήται ως δεδομένον. Χρειάζεται πίστις, σαν την ‘πίστι του Αβραάμ.’ (Ρωμ. 4:16) Επίσης, είναι απαραίτητο να παραμένωμε ενωμένοι με τον Ιησού και να φέρωμε καλούς καρπούς, ακολουθώντας το παράδειγμα του Ιησού.

● Πιστεύουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στον Ιησού Χριστό;

Βεβαιότατα πιστεύομε. Δεχόμεθα με όλη τη καρδιά μας και κηρύττομε οτιδήποτε λέγει ο Λόγος του Θεού για τον Ιησού Χριστό. Σ’ αυτά περιλαμβάνεται και η δήλωσις του αποστόλου Πέτρου: «Δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία· διότι, ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, δια του οποίου πρέπει να σωθώμεν.»—Πράξ. 4:12.

Ακόμη και οι παρατηρηταί που εξετάζουν τις βασισμένες στη Γραφή δοξασίες μας αντιλαμβάνονται ότι πιστεύομε στον Ιησού. Επί παραδείγματι, η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαιδεία (1967) λέγει στο άρθρο της «Μάρτυρες του Ιεχωβά»:

«Θεωρούν τον Ιησού ως τον μεγαλύτερο Μάρτυρα του Ιεχωβά, ως ‘ένα θεόν’ (έτσι μεταφράζουν το Ιωάννης 1:1), ο οποίος είναι κατώτερος μόνον από τον Ιεχωβά. Στην προανθρώπινη ύπαρξί του, ήταν ένα πνευματικό δημιούργημα που ωνομαζόταν Λόγος, ή Μιχαήλ ο Αρχάγγελος. Πέθανε ως άνθρωπος και ανεστήθη ως αθάνατος πνευματικός Υιός. Τα πάθη του και ο θάνατός του ήσαν η τιμή που πλήρωσε για ν’ αποκτήση το ανθρώπινο γένος το δικαίωμα να ζήση αιωνίως στη γη.»—Τόμος VII σελίς 864.

Έτσι, η άποψις ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν πιστεύουν στον Ιησού είναι σαφώς ψευδής! Αυτό το χονδροειδές ψεύδος διαδίδεται συχνά από θρησκευτικούς εχθρούς επειδή οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν διδάσκουν την Τριάδα. Αυτοί οι εχθροί υποστηρίζουν ακλόνητα την πεποίθησί τους στη δοξασία της Τριάδος, ότι δηλαδή ο Ιησούς ήταν μέρος μιας τριαδικής θεότητος και ότι, όταν ήταν στη γη, υποτίθεται ότι ήταν ο Θεός εν σαρκί.

Το γεγονός είναι ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αναγνωρίζουν και παραδέχονται ότι η Αγία Γραφή χρησιμοποιεί τον όρο «θεός» εν σχέσει με τον Ιησού. (Ιωάννης 1:1, 18) Αλλ’ ο Ιησούς ο ίδιος παρέθεσε από τον Ψαλμό 82:6, όπου συμφωνεί ότι ακόμη και οι ισχυροί ανθρώπινοι κριταί μπορεί να ονομάζονται «θεοί.» (Ιωάν. 10:33-36) Και η Αγία Γραφή χρησιμοποιεί την λέξι «θεός» για να προσδιορίση μια ισχυρή προσωπικότητα ή κάποιον στον οποίον αποδίδεται λατρεία, όπως είναι ο Σατανάς. (2 Κορ. 4:4) Προφανώς είναι σφάλμα να συμπεράνωμε απλώς από τη χρήσι του όρου «θεός» ότι κάθε πλάσμα στο οποίο έχει δοθή ζωή από τον Ιεχωβά Θεό τον Παντοδύναμο, είναι ίσο με τον ίδιο τον Δημιουργό.—Ρωμ. 1:25.

Ο Ιησούς παραδέχθηκε ανοικτά ότι δεν ήταν ίσος ή το ίδιο πρόσωπο με τον Πατέρα του στον οποίο προσευχόταν. Ο Χριστός είπε: «Υπάγω προς τον Πατέρα· διότι ο Πατήρ μου είναι μεγαλήτερός μου.» Στον Παντοδύναμο ο Ιησούς απηύθυνε τα εξής λόγια με προσευχή: «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.»—Ιωάννης 14:28· 17:3.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποδέχονται πλήρως αυτή την απλή πραγματική δήλωσι. Και είμεθα δραστήριοι στο ζωτικό Χριστιανικό έργο της υποβοηθήσεως άλλων να γνωρίσουν και να δεχθούν όλα όσα λέγει η Αγία Γραφή για τον ‘μόνον αληθινόν Θεόν και τον οποίον απέστειλε Ιησούν Χριστόν.’

[Υποσημειώσεις]