Τι Είναι Μεγαλωσύνη;

ΠΟΙΟ πράγμα κάνει ένα άτομο να θεωρήται μεγάλο; Για πολλούς είναι η υπεροχή, η ικανότης να λέγουν στους άλλους τι να κάμουν και να υπηρετούνται από τους άλλους. Αλλ’ είναι πράγματι η υπερβολική εξουσία εκείνη που κάνει ένα άτομο πραγματικά μεγάλο;

Η άποψις του Θεού για τη μεγαλωσύνη είναι πολύ διαφορετική απ’ εκείνη που έχουν πολλοί άνθρωποι. Ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος αντανακλούσε στο πλήρες την άποψι του Πατρός του για όλα τα ζητήματα, διευκρίνισε αυτό το σημείο. Απευθύνοντας τα σχόλιά του στους μαθητάς του είπε: «Εξεύρετε ότι οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτά και οι μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αυτά. Ούτως όμως δεν θέλει είσθαι εν υμίν, αλλ’ όστις θέλει να γείνη μέγας εν υμίν, ας ήναι υπηρέτης υμών, και όστις θέλει να ήναι πρώτος εν υμίν, ας ήναι δούλος υμών.» (Ματθ. 20:25-27) Ο Ιησούς Χριστός υπεστήριξε αυτά τα λόγια με το να δώση ο ίδιος το παράδειγμα της ταπεινής υπηρεσίας, διότι πρόσθεσε: «Καθώς ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε δια να υπηρετηθή, αλλά δια να υπηρετήση.» Ναι, ο Ιησούς δεν ζητούσε να τον υπηρετούν, αλλ’ αυτός ο ίδιος υπηρετούσε τους άλλους, δίνοντας ακόμη και την «ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών.»—Ματθ. 20:28.

Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του Υιού του Θεού ήταν ότι δεν επιζητούσε «θέσεις.» Στην προανθρώπινη ύπαρξί του είχε την πιο εξέχουσα θέσι ανάμεσα στα εκατομμύρια των πνευματικών υιών του Θεού. Εν τούτοις, αυτός πρόθυμα εγκατέλειψε αυτή τη θέσι για να εξυπηρετήση τα συμφέροντα του αμαρτωλού ανθρωπίνου γένους. Εφιστώντας την προσοχή στο σημείον αυτό ο απόστολος Παύλος ενεθάρρυνε τους ομοπίστους του: «Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν, το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού, όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισε αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, αλλ’ εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους,»—Φιλιππ. 2:5-7.

Ως άνθρωπος, ο Ιησούς δεν ήταν μόνον ‘ολίγον τι κατώτερος των αγγέλων,’ αλλ’ ούτε απελάμβανε κάποια ειδική υπεροχή μεταξύ των συμπατριωτών του. (Εβρ. 2:7) Μολονότι κατήγοντο από τη βασιλική γραμμή του Δαβίδ, ούτε ο θετός πατέρας του Ιωσήφ ούτε η μητέρα του Μαρία είχαν πλούτη ή επιρροή. Όταν η Μαρία επρόκειτο να παρουσιάση μια προσφορά για τον καθαρισμό της, επειδή δεν ήταν σε θέσι να προσφέρη έναν αμνό, σύμφωνα με τον νόμο μπορούσε να προσφέρη αντί του αμνού, «ζεύγος τρυγόνων ή δύο νεοσσούς περιστερών.» (Λουκ. 2:24· Λευιτ. 12:8) Σχετικά με τις δικές του συνθήκες, ο Ιησούς κάποτε παρετήρησε: «Αι αλώπεκες έχουσι φωλεάς και τα πετεινά του ουρανού κατοικίας, ο δε Υιός του ανθρώπου δεν έχει πού να κλίνη την κεφαλήν.»—Ματθ. 8:20.

Στον ουρανό, ο Υιός του Θεού δεν εστερείτο τίποτε. Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος μπορούσε να γράψη γι’ αυτόν, ότι, «πλούσιος ων επτώχευσε δια σας.» (2 Κορ. 8:9) Ως ένας σχετικά πτωχός άνθρωπος επάνω στη γη, ο Ιησούς ταπεινά υπηρετούσε τους άλλους. Εθεράπευσε πνευματικώς και σωματικώς πολλούς, έκαμε τυφλούς να δουν, κωφούς ν’ ακούσουν και χωλούς να περπατήσουν. Οτιδήποτε έκανε ο Ιησούς το έκανε επειδή υπεκινείτο από την αγάπη.

Η Αγία Γραφή αναφέρει ότι όταν σε μια περίστασι ο Ιησούς πήγε σ’ ένα απόμερο τόπο για λίγη ανάπαυσι και είδε ένα μεγάλο πλήθος που είχε έλθει εκεί, «εσπλαγχνίσθη δι’ αυτούς, επειδή ήσαν ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα και ήρχισε να διδάσκη αυτούς πολλά.» (Μάρκ. 6:32-34) Έδειχνε το ίδιο αυτοθυσιαστικό πνεύμα όταν εθεράπευε τους ανθρώπους. Επιθυμούσε με όλη του την καρδιά να ανακουφίζη εκείνους που υπέφεραν. Κάποτε, ένας λεπρός τον ικέτευσε: «Εάν θέλης, δύνασαι να με καθαρίσης.» Ο δε Ιησούς «σπλαγγνισθείς, εξέτεινε την χείρα και ήγγισεν αυτόν και λέγει προς αυτόν· Θέλω, καθαρίσθητι.» (Μάρκ. 1:40, 41) Αυτές οι θεραπείες αποσπούσαν δύναμι από τον Ιησού. Οι Άγιες Γραφές μάς λέγουν ότι σχετικά με μια θαυματουργική θεραπεία, ο Ιησούς ‘ενόησε ότι εξήλθε δύναμις απ’ αυτού.’ (Λουκ. 8:46) Εν τούτοις, ήταν πρόθυμος να εξυπηρετή τους αμαρτωλούς ανθρώπους μ’ αυτόν τον τρόπο.

Το παράδειγμα του Ιησού Χριστού, που υπηρετούσε ταπεινά, έδινε πραγματική δύναμι στη διδασκαλία του για το τι είναι «μεγαλωσύνη.» Όταν υπέδειξε στους μαθητάς του ότι δεν έπρεπε να συμπεριφέρωνται όπως οι κοσμικοί βασιλείς και άλλοι οι οποίοι καλούνται «ευεργέται», ο Ιησούς κατηύθυνε την προσοχή τους στο δικό του παράδειγμα: «Διότι τις είναι μεγαλήτερος, ο καθήμενος εις την τράπεζαν ή ο υπηρετών; Ουχί ο καθήμενος; αλλ’ εγώ είμαι εν μέσω υμών ως ο υπηρετών.»—Λουκ. 22:25-27.

Εν τούτοις, η προθυμία ενός ατόμου να υπηρετή τους άλλους δεν το κάνει μεγάλο. Το άτομο πρέπει να υποκινήται από το ορθό ελατήριο κάνοντας το κάθε τι σαν να το προσφέρη στον Δημιουργό του. Ένας ο οποίος το είχε αντιληφθή αυτό ήταν ο απόστολος Παύλος. Σε μια επιστολή του προς τους Χριστιανούς της Κορίνθου είπε: «Και εάν πάντα τα υπάρχοντά μου διανείμω, και εάν παραδώσω το σώμα μου δια να καυθώ, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.» (1 Κορ. 13:3) Επομένως, αληθινή μεγαλωσύνη είναι όταν υπηρετούμε τους άλλους από βαθειά αγάπη γι’ αυτούς και για τον Δημιουργό, τον Ιεχωβά Θεό.

Η καλούμενη «μεγαλωσύνη» εκείνων οι οποίοι ασκούν μεγάλη εξουσία και υπηρετούνται από άλλους, συχνά καταλήγει σε σοβαρά προβλήματα. Το άτομο που έχει μια θέσι υπεροχής αγωνίζεται να διατηρήση τον έλεγχό του καταπιέζοντας τους άλλους. Ως αποτέλεσμα, οι υφιστάμενοί του μπορεί να καλλιεργήσουν μια εχθρότητα απέναντί του. Επίσης, ανάμεσα σ’ εκείνους που επιζητούν μια ανάλογη θέσι «μεγαλωσύνης» συνήθως δημιουργείται ένα πνεύμα ανταγωνισμού. Αυτό δημιουργεί πικρές φιλονεικίες, μίση και απογοητεύσεις. Από την άλλη πλευρά, το άτομο που προσφέρει ανιδιοτελώς τις υπηρεσίες του γίνεται αγαπητός στους άλλους και απολαμβάνει πολλή ευτυχία.

Αυτό γίνεται πολύ φανερό στην περίπτωσι του αποστόλου Παύλου. Ο Παύλος εργάσθηκε με προθυμία χάριν των άλλων. Προς τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας της Εφέσου είπε: «Δια τούτο αγρυπνείτε, ενθυμούμενοι ότι τρία έτη νύκτα και ημέραν δεν έπαυσα νουθετών μετά δακρύων ένα έκαστον . . . Αργύριον ή χρυσίον, ή ιμάτιον ουδενός επεθύμησα σεις δε αυτοί εξεύρετε ότι εις τας χρείας μου και εις τους όντας μετ’ εμού αι χείρες αύται υπηρέτησαν. Κατά πάντα υπέδειξα εις εσάς ότι ούτω κοπιάζοντες πρέπει να βοηθήτε τους ασθενείς και να ενθυμήσθε τους λόγους του Κυρίου Ιησού, ότι αυτός είπε· Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.»—Πράξ. 20:31-35.

Ο τρόπος με τον οποίο υπηρετούσε ο Παύλος τους άλλους του έφερνε πολλή ευτυχία. Τον έκανε αγαπητό στις καρδιές των συνεργατών του. Όταν, επί παραδείγματι, οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας της Εφέσου άκουσαν ότι μπορεί να μην έβλεπαν ποτέ πια τον Παύλο στη γη, «έγεινε πολύς κλαυθμός πάντων, και πεσόντες επί τον τράχηλον του Παύλου κατεφίλουν αυτόν.»—Πράξ. 20:37.

Η αληθινή μεγαλωσύνη, λοιπόν, πηγάζει από την ταπεινή υπηρεσία, η οποία υποκινείται από αγάπη για τον Θεό και τους συνανθρώπους. Είναι αυτό το είδος της μεγαλωσύνης εκείνο που αγωνίζεσθε να αποκτήσετε; Έχετε αποβάλει την άποψι του κόσμου και τη μεγαλωσύνη, μια άποψι σύμφωνα με την οποία «μεγάλος» είναι εκείνος που έχει τη δύναμι να διατάζη μάλλον αντί να προσφέρη πρόθυμα υπηρεσία στο Θεό και στους συνανθρώπους του; Η μεγαλωσύνη που πηγάζει από το να υπηρετούμε τους άλλους είναι εκείνη η οποία ανταποδίδει πλούσια. Η μεγαλωσύνη αυτού του είδους φέρνει πολλή ευτυχία στον κάτοχό της και αποδεικνύεται ότι είναι μια πηγή θαυμάσιας ενθαρρύνσεως και εποικοδομήσεως για τους άλλους.