Ερωτήσεις από Αναγνώστες

● Συμβιβάζεται η χρήσις μιας συσκευής ελέγχου των γεννήσεων γνωστής ως IUD (ενδομήτριος συσκευή) με τις Χριστιανικές αρχές;

Μια ενδομήτριος συσκευή (IUD) είναι ένα μικρό αντικείμενο που τοποθετείται μέσα στη μήτρα μιας γυναίκας ως μέτρο ελέγχου των γεννήσεων. Αυτό που ενδιαφέρει ιδιαίτερα τους Χριστιανούς είναι αν η ενδομήτριος αυτή συσκευή λειτουργή μ’ έναν τρόπο που έχει βασικό σκοπό την έκτρωσι. Υπάρχει αυξανόμενη ένδειξις ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει.

Το ζήτημα μπορεί να κατανοηθή καλύτερα αν εξετάσωμε τη φυσιολογική πορεία των γεγονότων στην εγκυμοσύνη. Ένα ωάριο στη γυναίκα προέρχεται από την ωοθήκη της και, εισέρχεται στη σάλπιγγά της. Σπερματοζωάρια του ανδρός που έχουν περάσει, μέσω της μήτρας της, μπορεί να συναντηθούν με το ωάριο στη σάλπιγγα. Όταν λάβη χώρα εκεί η γονιμοποίησις του ωοκυττάρου (σύλληψις), έχει αρχίσει μια νέα ζωή. Σε μια εβδομάδα περίπου, το γονιμοποιημένο ωοκύτταρο φθάνει στη μήτρα και στερεώνεται στα τοιχώματά της, όπου θα βρίσκεται προσκολλημένο για το υπόλοιπο της εγκυμοσύνης.

Επί πολλά χρόνια υπήρχαν αντιμαχόμενες θεωρίες σχετικά με το πώς λειτουργούσε μια ενδομήτριος συσκευή. Στη Σκοπιά 15 Μαρτίου 1970, τονίσαμε ότι μερικοί επιστήμονες τότε πίστευαν ότι η ενδομήτριος συσκευή εμπόδιζε το σπέρμα να φθάση και να γονιμοποιήση το ωάριο. Εν τούτοις, άλλες αυθεντίες υποστηρίζουν ότι η συσκευή αυτή επιτρέπει τη σύλληψι, αλλά εμποδίζει την εμφύτευσι του γονιμοποιημένου ωαρίου στη μήτρα. Σχετικά μ’ αυτή την τελευταία πιθανότητα, εξηγήθηκε ότι «μια τέτοια ενέργεια θα εσήμαινε έκτρωσι από Βιβλική άποψι.» (Έξοδ. 23:26· 1 Κορ. 15:8) Εν τούτοις, έχοντας υπ’ όψιν το γεγονός ότι οι ειδικοί δεν συμφωνούσαν σχετικά με το πώς λειτουργούσε η ενδομήτριος συσκευή, εξεφράσθη η άποψις ότι κάθε έγγαμο ζεύγος που ενδιεφέρετο γι’ αυτό θα έπρεπε να πάρη μια συνειδητή απόφασι μόνο του.

Στα χρόνια που μεσολάβησαν, οι γιατροί έκαναν περισσότερη έρευνα για τον τρόπο ενεργείας της ενδομητρίου αυτής συσκευής. Τι έχουν μάθει;

Ένα μεγάλο άρθρο σχετικό με το θέμα αυτό στην Εφημερίδα του Ιατρικού Οργανισμού του Καναδά, με ημερομηνία 7 Ιανουαρίου 1978, κατέληγε στο εξής συμπέρασμα:

«Ο ακριβής μηχανισμός ενεργείας της ενδομητρίου αυτής συσκευής δεν είναι γνωστός. Αρκετά αποτελέσματα έχουν παρατηρηθή με την ενδομήτριο αυτή συσκευή και πιθανώς ένας συνδυασμός αυτών συμβάλλει στην αντισυλληπτική της ενέργεια.»

Το άρθρο ανέφερε μερικά απ’ αυτά τα αποτελέσματα:

1. «Η ενδομήτριος αυτή συσκευή παρεμβαίνει μηχανικώς στην εμφύτευσι του γονιμοποιημένου ωαρίου.»

2. Παράγει μια φλεγμονώδη αντίδρασι στη μήτρα, με αποτέλεσμα κύτταρα που καταβροχθίζουν και εμποδίζουν το σπέρμα [και το γονιμοποιημένο ωάριο, σύμφωνα με άλλους ερευνητές].

3. Αυξημένη κινητική ενέργεια της σάλπιγγος ή της μήτρας, έτσι, ώστε το ωάριο [γονιμοποιημένο ή όχι] προχωρεί πολύ γρήγορα.

4. Αλλαγή της βιοχημικής καταστάσεως του επενδύματος της μήτρας, όπου το γονιμοποιημένο ωάριο θα έπρεπε να στερεωθή.

Επιπρόσθετα σχόλια έγιναν σχετικά με το ότι η ενδομήτριος αυτή συσκευή περιέχει χαλκό, που φαίνεται ότι «έχει επιπρόσθετους μηχανισμούς ενεργείας» όπως: μειώνει την κινητικότητα του σπέρματος, παράγει ενζυμικές αλλαγές στην επένδυσι της μήτρας, οι οποίες εμποδίζουν την εμφύτευσι, και πιο έντονη φλεγμονώδη αντίδρασι.

Τέτοιες τεχνικές συζητήσεις συνήθως περιλαμβάνουν μερικά σχόλια σχετικά με την πιθανότητα ότι η ενδομήτριος αυτή συσκευή μπορεί να παρέμβη στο σπέρμα προτού συμβή η γονιμοποίησις. Εν τούτοις, οι περισσότερες από τις περιγραφές σχετικά με τις πιθανές λειτουργίες της ενδομητρίου αυτής συσκευής περιλαμβάνουν την εμπόδισι της εμφυτεύσεως του ωαρίου αφού έχει γίνει η σύλληψις. Το περιοδικό Ο Αμερικανός Οικογενειακός Γιατρός (Νοέμβριος 1977) παρετήρησε: «Πειράματα σε ζώα έδειξαν ότι η ενδομήτριος αυτή συσκευή από χαλκό ασκεί την αντισυλληπτική της ενέργεια κυρίως με το να εμποδίζη την εμφύτευσι του ωαρίου στη μήτρα.»

Ακόμη και αν έχη τοποθετηθή στη μήτρα μιας γυναίκας αυτή η ενδομήτριος συσκευή, πολλές φορές έχουν συμβή εγκυμοσύνες. Υπάρχει επίσης ένδειξις αυξανομένου κινδύνου εξωμητρίου εγκυμοσύνης, όπως στις σάλπιγγες. Το άρθρο που ανεφέρθη τελευταία καταλήγει ως εξής:

«Μολονότι η ενδομήτριος συσκευή είναι αποτελεσματική στο να εμποδίζη κατά 98 τοις εκατό τις ενδομητρικές εγκυμοσύνες, είναι λιγώτερο από 90 τοις εκατό αποτελεσματική στο να εμποδίζη τις σαλπιγγικές εγκυμοσύνες. Αν μια ασθενής μείνη έγκυος ενώ έχει την ενδομήτριο αυτή συσκευή, οι πιθανότητες ότι η εγκυμοσύνη της θα είναι εξωμήτριος είναι μια στις 20.»

Η Εφημερίς του Ιατρικού Οργανισμού του Καναδά λέγει:

«Μεταξύ εγκυμοσυνών που συνέβησαν ενώ υπήρχε η ενδομήτριος αυτή συσκευή, η αναλογία αποβολών ήταν 41%. . . . αντιθέτως, η αναλογία μεταξύ εγκυμοσύνων στις γυναίκες χωρίς την ενδομήτρια αυτή συσκευή είναι 10% ως 15%.»

Πολλοί άνθρωποι που υποστηρίζουν την ηθελημένη έκτρωσι, ισχυρίζονται ότι (μετά τη σύλληψι), ώσπου να φθάση το έμβρυο σε ηλικία αρκετών εβδομάδων, δεν περιλαμβάνεται ζωή ή ζωντανό άτομο. Αλλά ο Δημιουργός της ζωής, ο Ιεχωβά Θεός, δεν εκφράζει μια τέτοια άποψι στον Λόγο του. Αντιθέτως, η Αγία Γραφή διασαφηνίζει ότι ο Θεός αναγνωρίζει και σέβεται μια ζωή ακόμη και στην πρώιμη εμβρυώδη κατάστασί της. (Ψαλμ. 139:13-16· Ιερεμ. 1:5) Κάτω από τον Μωσαϊκό νόμο, μια ενέργεια που προκαλούσε την εξάλειψι μιας τέτοιας αναπτυσσόμενης ζωής, άξιζε αυστηρή τιμωρία.—Έξοδ. 21:22, 23.a

Ένας τέτοιος σεβασμός για τη ζωή έρχεται επί σκηνής όταν εξετάζεται το ζήτημα της χρησιμοποιήσεως μιας ενδομητρίου συσκευής. Γεγονός είναι ότι, προς το παρόν, κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να δηλώση με απόλυτη βεβαιότητα αν η ενδομήτριος αυτή συσκευή εμποδίζη πράγματι τη σύλληψι. Υπάρχει αυξανόμενη ένδειξις, αντιθέτως, ότι με την ενδομήτριο συσκευή μπορεί να λάβη χώρα η σύλληψις και ότι το προϊόν της συλλήψεως εμποδίζεται ν’ αναπτυχθή φυσιολογικά σε παιδί. Ο ειλικρινής Χριστιανός που ενδιαφέρεται για την καταλληλότητα της χρήσεως της ενδομητρίου συσκευής, πρέπει με σοβαρότητα να σταθμίση αυτές τις πληροφορίες κάτω από το φως ενός Γραφικά βασισμένου σεβασμού για την αγιότητα της ζωής.

● Διδάσκω την Αγία Γραφή σε μια γυναίκα η οποία προσφάτως μου εμπιστεύθηκε ότι συνήθιζε να κλέβη στα καταστήματα. Πρέπει να προσπαθήση να αποκαταστήση όλα εκείνα που έκλεψε ή να παραδοθή στην αστυνομία, προτού γίνη κατάλληλη για να βαπτισθή ως Χριστιανή;

Τα άτομα που βρίσκονται σ’ αυτή την κατάστασι πρέπει ν’ αποφασίσουν μόνα τους, σύμφωνα με τη συνείδησί τους, αν πρέπει ν’ ακολουθήσουν μια απ’ αυτές τις δύο ενέργειες πριν από το βάπτισμα.

Οι Γραφές μας διαβεβαιώνουν ότι θέλημα του Θεού είναι «να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας.» Γι’ αυτό ο Θεός έστειλε τον Υιό του ως αντίλυτρο. (1 Τιμ. 2:4-6) Η εξαγνιστική αξία του αίματος του Ιησού είναι διαθέσιμη για άτομα που διήγαν μια υπερβολικά άσχημη ζωή, ή ήσαν ένοχα σοβαρών αμαρτιών, προτού μάθουν την αλήθεια της Αγίας Γραφής, μετανοήσουν και επιστρέψουν.

Παραδείγματος χάριν, το γεγονός ότι η Ιουδαϊκή κοινότητα της Ιερουσαλήμ του έτους 33 μ.Χ. υπεστήριξε τους θρησκευτικούς ηγέτας της στην απαίτησι να θανατωθή ο Ιησούς, δεν εσήμαινε ότι δεν μπορούσαν να γίνουν Χριστιανοί. Την ημέρα της Πεντηκοστής, ο απόστολος Πέτρος είπε σε πολλούς από αυτούς: «Ας εξεύρη πας ο οίκος του Ισραήλ ότι ο Θεός Κύριον και Χριστόν έκαμεν αυτόν τούτον τον Ιησούν, τον οποίον σεις εσταυρώσατε.» Πράγματι, έφεραν τουλάχιστον μέρος της ενοχής γι’ αυτό το φόνο. Εκείνοι, με συντριμμένη καρδιά, ερώτησαν: «Τι πρέπει να κάμωμεν;» Ο Πέτρος απήντησε: «Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών»»—Πράξ. 2:36-38.

Αυτό ομοιάζει με την κατάστασι του Σαούλ, ο οποίος ‘έπνεε απειλήν και φόνον’ κατά των Χριστιανών, και ο οποίος ήταν μάρτυς στο φόνο του Στεφάνου και τον επεδοκίμαζε. (Πράξ. 7:58· 8:1· 9:1· 22:20) Ο Σαούλ, που είναι πιο γνωστός ως Παύλος, αργότερα παρεδέχθη: «Ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εις τον κόσμον δια να σώση τους αμαρτωλούς, των οποίων πρώτος είμαι εγώ αλλά . . . ηλεήθην.»—1 Τιμ. 1:15, 16.

Θα μπορούσε να ρωτήση, όμως, κανείς αν το άτομο πρέπει να προσπαθήση να επανορθώση τα αδικήματα ή τις αμαρτίες τις οποίες διέπραξε προτού δεχθή τη Χριστιανοσύνη.

Αυτό που θα μπορούσε να φέρη στη διάνοιά του είναι το γεγονός ότι κάτω από το Μωσαϊκό νόμο η αποκατάστασις και η αποζημίωσις απαιτούντο σε περιπτώσεις κλοπής. Παραδείγματος χάριν, αν ένας Ισραηλίτης έκλεβε ένα βόδι και συλλαμβάνετο μ’ αυτό, έπρεπε να το επιστρέψη, καθώς επίσης και ένα άλλο βόδι ως αποζημίωσι στον ιδιοκτήτη για την απώλεια των υπηρεσιών του βοδιού του.—Έξοδ. 22:1, 3-9.

Ή, θα μπορούσε επίσης να γίνη μνεία για την αφήγησι του Λουκά σχετικά με τον Ζακχαίο, έναν αρχιτελώνη στην Ιεριχώ, ο οποίος προφανώς είχε χρησιμοποιήσει αμφίβολες μεθόδους στην απόκτησι χρημάτων, και είχε γίνει πλούσιος. Όταν ο Ιησούς τον πρόσεξε με εύνοια, ο Ζακχαίος είπε: «Σήμερον έγεινε σωτηρία εις τον οίκον τούτον, . . .διότι ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να ζητήση και να σώση το απολωλός.» (Λουκ. 19:1-10) Προφανώς ο Ζακχαίος μπορούσε να υπολογίση από τα φορολογικά αρχεία τι χρωστούσε, και είχε τα ποσά με τα οποία να ξεπληρώση το χρέος του. Ακόμη και αν η κυβέρνησις δεν τον υποχρέωνε να αποδώση τα οφειλόμενα, η συνείδησίς του τον υπεκίνησε να προσπαθήση να δώση πίσω αυτά που είχε αποσπάσει.

Αξίζει να σημειωθή όμως ότι ο νόμος που αναγράφεται στα εδάφια Έξοδος 22:1, 3β-9, εδόθη στους Ισραηλίτας οι οποίοι είχαν μια αφιερωμένη σχέσι με τον Θεό. Και ο Ζακχαίος ήταν ήδη ένας «υιός του Αβραάμ,» ο οποίος έπρεπε ν’ ακολουθή τις υψηλές αρχές της Αγίας Γραφής. Η απόδοσις των χρημάτων που είχε αποσπάσει, ήταν απόδειξις μετανοίας για την παράβασι που είχε κάνει. Αλλά τι θα λεχθή για ένα άτομο που τώρα μόλις μαθαίνει τις αρχές του Θεού και το οποίο πριν είχε αμαρτήσει ή είχε λάβει μέρος σε αδικοπραγία;

Το γεγονός είναι ότι οι άνθρωποι τώρα δεν είναι Γραφικώς υποχρεωμένοι ν’ ακολουθήσουν το Μωσαϊκό νόμο, περιλαμβανομένων και των εδαφίων Έξοδος 22:1, 3β-9. (Ρωμ. 6:14) Και οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές δεν δείχνουν ότι ο Θεός απαιτεί από το άτομο να επανορθώση όλα τα περασμένα αμαρτήματα ή αδικήματα που έκανε προτού βαπτιστή.

Αυτό φαίνεται από την περίπτωσι του Ονησίμου, που αναφέρεται στο Γραφικό βιβλίο του Φιλήμονος. Ήταν δούλος στις Κολοσσές, αλλά δραπέτευσε. Αυτό αποτελούσε εγκληματική παράβασι, διότι γινόταν δραπέτης δούλος (στα Λατινικά, FUGITIVUS). Επίσης, μερικοί πιστεύουν ότι ο Ονήσιμος ίσως είχε κλέψει από τον κύριό του για να μπορέση να δραπετεύση στη μακρυνή Ιταλία. Στη Ρώμη ήλθε σε επαφή με τον απόστολο Παύλο και έγινε βαπτισμένος Χριστιανός. Ο Παύλος δεν απαίτησε από τον Ονήσιμο, προτού βαπτισθή, να παραδοθή στις εξουσίες για εγκληματική τιμωρία, ούτε ακόμη απαίτησε από τον Ονήσιμο να επιστρέψη στον κύριό του πρώτα, μολονότι λίγο καιρό αφ’ ότου ο Ονήσιμος έγινε Χριστιανός, ο Παύλος τον παρώτρυνε να επιστρέψη και εκείνος ήταν πρόθυμος να το κάνη αυτό.

Ομοίως, ένα άτομο που δέχεται το άγγελμα της Αγίας Γραφής σήμερα μπορεί προηγουμένως να έχη διαπράξει μερικά αδικήματα, ακόμη και να καταζητήται γι’ αυτά, να είναι φυγάς. Η Αγία Γραφή δείχνει ότι πρέπει να ‘μετανοήση και να επιστρέψη δια να εξαλειφθώσιν αι αμαρτίαι του.’ (Πράξ. 3:19) Αυτό προφανώς σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλείψη τελείως την προηγούμενη αμαρτωλή, εγκληματική πορεία του. Ο Πέτρος έγραψε στους Χριστιανούς: «Μηδείς υμών ας μη πάσχει ως φονεύς ή κλέπτης ή κακοποιός ή ως περιεργαζόμενος τα αλλότρια.»—1 Πέτρ. 4:15.

Το ίδιο το άτομο πρέπει να καθορίση αν θα προσπαθήση, στον βαθμό που μπορεί, να αποδώση εκείνα τα οποία είχε κλέψει, εμπορεύματα ή χρήματα. Η αγάπη για τον πλησίον το υπαγορεύει αυτό.—Ματθ. 22:39· 7:12.b

Σε πολλές παρόμοιες, παρελθούσες περιπτώσεις, η απόδοσις των οφειλών του ατόμου, όπως θα λέγαμε, έδωσε μια θαυμάσια μαρτυρία ως προς το καλό αποτέλεσμα που μπορεί να έχη η αληθινή θρησκεία.

Ωστόσο, σε μερικές περιπτώσεις το ένοχο άτομο δεν γνωρίζει όλα τα μέρη ή τα άτομα από τα οποία έκλεψε. Ή, το αδίκημα μπορεί να είναι κάτι που δεν μπορεί ν’ αποδοθή. Ίσως έχει προκαλέσει το θάνατο ενός άλλου. Όσο συντριμμένος και αν είναι στη συνείδησί του, δεν μπορεί να επαναφέρη αυτό το άτομο στη ζωή—μόνον ο Ιεχωβά μπορεί. (Ιωάν. 5:28, 29) Αλλ’ ακόμη κι αν δεν μπορεί να επανορθώση το παρελθόν, πρέπει να εμπιστευθή τον εαυτό του στο έλεος του Θεού και να επιζήτηση συγχώρησι βάσει της θυσίας του Ιησού. Η Αγία Γραφή σαφώς μας λέγει ότι αυτό έκαναν οι κλέπτες και οι καταχραστές τον πρώτο αιώνα· είχαν ‘απολουσθή, αγιασθή, δικαιωθή δια του ονόματος του Κυρίου Ιησού και δια του πνεύματος του Θεού ημών.’—1 Κορ. 6:9-11· 1 Πέτρ. 4:1-4.

Θα πρέπει, όμως, να λεχθή ότι αν κάποιος, που έχει εγκληματικό παρελθόν, και δέχεται τώρα τη Χριστιανοσύνη, δεν τακτοποιήση το ζήτημα νομικώς πριν από το βάπτισμά του, το παρελθόν του μπορεί αργότερα να γίνη δημοσίως γνωστό· μπορεί ακόμη και να συλληφθή και να φυλακισθή. Αυτή η εξέλιξις, εκτός του ότι θα του δώση μια κακή δημόσια φήμη, θα έχη δυσμενή επίδρασι στη Χριστιανική εκκλησία. Αλλά ο Ιησούς επεκρίνετο για το ότι έτρωγε και έκανε παρέα με αμαρτωλούς και τελώνες, τους οποίους εδέχετο ως μαθητάς του. Η απάντησίς του σ’ αυτό ήταν ότι ήλθε να σώση τους αμαρτωλούς· ήλθε να θεραπεύση τους ασθενείς, όχι τους υγιείς,—Ματθ. 9:10-13.

Όλα τα δίκαια και σκεπτόμενα άτομα μπορούν να διακρίνουν τις υψηλές ηθικές αρχές αυτών που ανήκουν στη Χριστιανική εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αυτή η προεξέχουσα ηθικότης, η οποία έχει επαινεθή δημοσίως από τους έξω, δεν υπάρχει λόγω του ότι αυτοί που είναι τώρα Χριστιανοί ήσαν πάντοτε έντιμοι και άνθρωποι με αρχές. Αντιθέτως, αποτελεί απόδειξι των αλλαγών που μπορούν να συμβούν όταν άτομα κάθε παρελθόντος εργάζωνται για να συμμορφώσουν τη ζωή τους με την ηθική που διδάσκει ο Λόγος του Θεού. Συμβαίνει όπως ακριβώς έγραψε ο Δρ Τζων Λορντ σχετικά με τους πρώτους Χριστιανούς:

«Οι αληθινοί θρίαμβοι της Χριστιανοσύνης εγίνοντο φανεροί από το ότι εκείνοι που ωμολογούσαν ότι πίστευαν τις δοξασίες της εγίνοντο καλοί άνθρωποι, αντί ν’ αλλάξη εξωτερικά δημοσίους θεσμούς, ή κυβέρνησι, ή νόμους, ή ακόμη και ν’ ανυψώνη τη μεγάλη μάζα των απίστων. . . . Έχομε μαρτυρία που δείχνει την άψογη ζωή τους, τα άψογα ήθη τους, την καλή τους ιδιότητα ως πολιτών . . . »—Ο Παλαιός Ρωμαϊκός Κόσμος, σελίδες 551, 578.

[Υποσημειώσεις]