Ερωτήσεις από Αναγνώστες

◼ Αν ένας Χριστιανός νομίζει ότι κάποιος μέσα στην εκκλησία εξαιτίας της διαγωγής ή της στάσης του δεν είναι καλή συναναστροφή, πρέπει να τον ‘σημειώσει’ ο ίδιος σύμφωνα με το 2 Θεσσαλονικείς 3:14, 15;

Αυτοί που γίνονται μέρος της Χριστιανικής εκκλησίας το κάνουν αυτό επειδή αγαπούν τον Ιεχωβά και θέλουν ειλικρινά να ζουν σύμφωνα με τις αρχές του. Η συναναστροφή με αυτά τα άτομα είναι καλύτερη από τη συναναστροφή με κοσμικά άτομα. Μπορεί να αισθανόμαστε πιο άνετα με ορισμένους Χριστιανούς, όπως ο Ιησούς ‘αγαπούσε ιδιαίτερα’ τον απόστολο Ιωάννη και συνδεόταν ειδικά με 3 από τους 12. Ωστόσο, διάλεξε, ενδιαφερόταν και τους αγαπούσε όλους τους μαθητές του. (Ιωάννης 13:1, 23· 19:26· Μάρκος 5:37· 9:2· 14:33) Αν και όλοι οι αδελφοί έχουν αδυναμίες τις οποίες πρέπει να κατανοούμε και να συγχωρούμε, ξέρουμε ότι οι περισσότεροι ομόπιστοι μας είναι ωφέλιμοι σύντροφοι. (1 Πέτρου 4:8· Ματθαίος 7:1-5) Η αγάπη για τους άλλους είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της Χριστιανικής εκκλησίας.—Ιωάννης 13:34, 35· Κολοσσαείς 3:14.

Κατά καιρούς, όμως, κάποιος μπορεί να έχει μια στάση η τρόπο ζωής τον οποίο εμείς προσωπικά δεν επιδοκιμάζουμε. Ο απόστολος Παύλος έγραψε για μερικούς στην Κόρινθο των οποίων οι προσωπικές απόψεις για την ανάσταση δεν ήταν σωστές και οι οποίοι μπορεί να είχαν τη στάση ‘να τρώμε, να πίνουμε και να ευφραινόμαστε’. Οι ώριμοι Χριστιανοί μέσα στην εκκλησία έπρεπε να είναι προσεκτικοί μ’ αυτά τα άτομα, γιατί ο Παύλος συμβούλευσε: «Μη πλανάσθε· φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί».—1 Κορινθίους 15:12, 32, 33.

Αυτή η γενική συμβουλή ισχύει και σήμερα. Για παράδειγμα, ένα ζευγάρι Χριστιανών μπορεί να διαπιστώσει ότι τα παιδιά τους επηρεάζονται άσχημα όταν κάνουν παρέα με μερικά άλλα παιδιά, τα οποία πιθανόν να μην έχουν πάρει ακόμη στα σοβαρά την αλήθεια ή μπορεί να έχουν κοσμικό φρόνημα. Αυτά τα άλλα παιδιά μπορεί να μην έχουν ωφεληθεί ακόμη από τη θεία εκπαίδευση . Αλλά μέχρις ότου υπάρξει τέτοια απόδειξη, το ζευγάρι θα μπορούσε να απαγορεύσει στα παιδιά τους να παίζουν με τέτοια παιδιά ή να τα επισκέπτονται. Αυτό δεν θα ήταν ‘σημείωμα’ όπως αναφέρεται στη 2 Θεσσαλονικείς κεφάλαιο 3:. Οι γονείς απλώς εφαρμόζουν τη συμβουλή του Παύλου να αποφεύγουν τις «κακές συναναστροφές».

Οι περιπτώσεις που απαιτούν ‘σημείωμα’ είναι πιο σοβαρές από το παραπάνω παράδειγμα με τα παιδιά. Κατά καιρούς κάποιο άτομο μέσα στην εκκλησία επιδιώκει μια αντιγραφική πορεία που είναι πολύ ενοχλητική, μολονότι δεν δικαιολογεί ακόμη την ενέργεια της αποκοπής που αναφέρεται στο 1 Κορινθίους 5:11-13. Τέτοια διαγωγή παρατηρήθηκε στην εκκλησία της αρχαίας Θεσσαλονίκης και γι’ αυτό ο Παύλος έγραψε: «Ακούομέν τινας ότι περιπατούσι μεταξύ σας ατάκτως, μη εργαζόμενοι μηδέν, αλλά περιεργαζόμενοι».—2 Θεσσαλονικείς 3:11.

Τι έπρεπε να κάνουν οι άλλοι Χριστιανοί στη Θεσσαλονίκη; Ο Παύλος έγραψε: «Σας παραγγέλομεν δε, αδελφοί, εν ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να απομακρύνησθε από παντός αδελφού ατάκτως περιπατούντος και ουχί κατά την παράδοσιν, την οποίαν παρέλαβε παρ’ ημών. Σεις δε, αδελφοί, μη αποκάμητε πράττοντες το καλόν. Και εάν τις δεν υπακούη εις τον λόγον ημών τον δια της επιστολής, τούτον σημειόνετε και μη συναναστρέφεσθε μετ’ αυτού, διά να εντραπή· πλην μη θεωρείτε αυτόν ως εχθρόν, αλλά νουθετείτε ως αδελφόν».—2 Θεσσαλονικείς 3:6, 13-15.

Έτσι, χωρίς να ονομάσει τους οκνηρούς περιεργαζόμενους, ο Παύλος εξέθεσε στην εκκλησία τη σοβαρή τους πορεία. Όλοι οι Χριστιανοί που ήταν ενήμεροι για την ταυτότητα αυτών που περπατούσαν άτακτα θα τους μεταχειρίζονταν τότε σαν «σημειωμένους». Η συμβουλή «τούτον σημειόνετε», σημαίνει να ‘βάλετε ένα σημάδι πάνω’. Ο Παύλος είπε, «Μη συναναστρέφεσθε μετ’ αυτού» δηλαδή με τον σημειωμένο «διά να εντραπή». Οι αδελφοί δεν θα τον αποστρέφονταν τελείως γιατί ο Παύλος τους συμβούλευσε «νουθετείτε [αυτόν] ως αδελφόν». Ωστόσο, με το να περιορίσουν την κοινωνική συντροφιά μαζί του, θα μπορούσαν να τον κάνουν να ντραπεί και ίσως να ξυπνήσει και να δει ότι χρειάζεται να συμμορφωθεί με τις αρχές της Γραφής. Στο μεταξύ οι αδελφοί και οι αδελφές θα προστατεύονταν από την καθόλου ωφέλιμη επιρροή του.—2 Τιμόθεον 2:20, 21.

Και σήμερα η Χριστιανική εκκλησία εφαρμόζει αυτή τη συμβουλή.a Η Σκοπιά της 1ης Ιουνίου 1982, σελίδα 31, τόνιζε ότι το σημείωμα δεν πρέπει να γίνεται από απλή προσωπική γνώμη ή επειδή ένας Χριστιανός προτιμάει να αποφεύγει τη στενή συναναστροφή με κάποιον. Όπως φαίνεται από την περίπτωση της Θεσσαλονίκης, το σημείωμα περιλαμβάνει σοβαρές παραβιάσεις αρχών της Γραφής. Πρώτα οι πρεσβύτεροι προσπαθούν επανειλημμένα να βοηθήσουν τον παραβάτη με το να τον νουθετούν. Αν το πρόβλημα εξακολουθεί, μπορούν, χωρίς να αναφέρουν το όνομα του ατόμου, να δώσουν μια προειδοποιητική ομιλία στην εκκλησία σχετικά με την άτακτη διαγωγή, όπως ακριβώς προειδοποίησε ο Παύλος τους Θεσσαλονικείς. Μετά από αυτό, οι Χριστιανοί ατομικά θα μπορούσαν να κρατήσουν «σημειωμένο» τον σφάλλοντα.

Χρειάζεται καλή κρίση μάλλον παρά προκαθορισμένοι κανόνες για κάθε πλευρά του σημειώματος. Ο Παύλος δεν έδωσε λεπτομερείς κανόνες σχετικά με το πρόβλημα εκείνο στη Θεσσαλονίκη, όπως το να καθορίσει πόσο καιρό θα έπρεπε κάποιος να είχε αρνηθεί να εργαστεί προτού σημειωθεί. Παρόμοια, οι πρεσβύτεροι βρίσκονται σε στενή επαφή με το ποίμνιο και μπορούν να χρησιμοποιήσουν λογικότητα και διάκριση για να αποφασίσουν αν κάποια συγκεκριμένη κατάσταση είναι αρκετά σοβαρή και ενοχλητική ώστε να χρειάζεται να γίνει προειδοποιητική ομιλία στην εκκλησία.b

Ένας σκοπός του σημειώματος είναι να υποκινηθεί ο Χριστιανός που περπατάει άτακτα να ντραπεί και να σταματήσει την αντιγραφική του πορεία. Τα άτομα που τον είχαν σημειώσει, ιδιαίτερα οι πρεσβύτεροι, θα συνεχίσουν να τον ενθαρρύνουν και θα παρατηρούν τη στάση του καθώς θα έχουν επαφή μαζί του στις συναθροίσεις και στην υπηρεσία αγρού. Όταν δουν ότι το πρόβλημα και η στάση απαιτούν να τροποποιηθεί το σημείωμα προς το καλύτερο, μπορούν να θέσουν τέρμα στον περιορισμό σχετικά με την κοινωνική συναναστροφή μαζί του.

Συνεπώς το σημείωμα δεν πρέπει να συγχέεται με την ατομική ή την οικογενειακή εφαρμογή της συμβουλής του Θεού να αποφεύγουμε τις κακές συναναστροφές. Ενώ το σημείωμα δεν είναι κάτι που είναι συχνά απαραίτητο, πρέπει να γίνει σαφές ότι το σημείωμα είναι Γραφικό βήμα που γίνεται όταν υπάρχει βάσιμος λόγος, βήμα που έκαναν και οι αδελφοί μας στη Θεσσαλονίκη.

[Υποσημειώσεις]