«Ιδού, Εγώ, Απόστειλόν Με»

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΓΟΥΙΛΦΡΕΝΤ ΤΖΟΝ

Οπλισμένοι Βιρμανοί στρατιωτικοί φρουροί μάς επιτέθηκαν και από τις δυο πλευρές του ποταμού. Με την ξιφολόγχη στα όπλα και τα όπλα προτεταμένα, μπήκαν στο νερό μέχρι τη μέση και μας περικύκλωσαν κάτω από την οδογέφυρα.

Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ μου και εγώ τρομοκρατηθήκαμε. Τι συνέβαινε; Μολονότι δεν καταλαβαίναμε τη γλώσσα, σύντομα αντιληφτήκαμε τι συνέβαινε—ήμασταν υπό κράτηση. Έχοντας μόνο τις πετσέτες τυλιγμένες γύρω από τη μέση μας, μάς συνόδεψαν χωρίς διατυπώσεις σε ένα κοντινό αστυνομικό τμήμα όπου μας ανέκρινε κάποιος αγγλομαθής αξιωματικός.

Αυτό συνέβη το 1941, στη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, και υποπτεύονταν ότι ήμασταν σαμποτέρ. Αφού ο αξιωματικός ικανοποιήθηκε από την εξήγηση που του δώσαμε σχετικά με το Χριστιανικό έργο κηρύγματος που κάναμε, μας είπε πως ήμασταν πολύ τυχεροί που βγήκαμε ζωντανοί ύστερα από αυτό το περιστατικό. Οι περισσότεροι ύποπτοι, είπε, πυροβολούνταν χωρίς συζήτηση. Ευχαριστήσαμε τον Ιεχωβά και δεχτήκαμε τη συμβουλή του αξιωματικού να μην περιφερόμαστε κοντά σε γέφυρες στο μέλλον.

Πώς βρέθηκα σε αυτή την κατάσταση στη Βιρμανία (σημερινή Μιανμάρ); Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω και να σας πω μερικά πράγματα για το παρελθόν μου.

Μια Εκλογή την Οποία Έκανα Νωρίς στη Ζωή

Γεννήθηκα στην Ουαλία το 1917 και όταν ήμουν έξι χρονών μετακόμισα μαζί με τους γονείς μου και το μικρότερο αδελφό μου στη Νέα Ζηλανδία, όπου μεγάλωσα στο αγρόκτημα παραγωγής γαλακτοκομικών προϊόντων του πατέρα μου. Μια μέρα εκείνος έφερε στο σπίτι ένα σωρό από παλιά βιβλία τα οποία είχε αγοράσει από κάποιο παλαιοπωλείο. Σε αυτά περιλαμβάνονταν δυο τόμοι από τις Γραφικές Μελέτες, που ήταν έκδοση της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά. Αυτά τα βιβλία έγιναν τα αγαπημένα αποκτήματα της μητέρας μου, και όπως η μητέρα του Τιμόθεου, η Ευνίκη, εκείνη εμφύτευσε μέσα μου την επιθυμία να χρησιμοποιήσω τα νιάτα μου υπηρετώντας τα συμφέροντα της Βασιλείας του Ιεχωβά.—2 Τιμόθεον 1:5.

Το 1937 είχα να διαλέξω ανάμεσα σε δυο πράγματα: να αναλάβω το αγρόκτημα παραγωγής γαλακτοκομικών προϊόντων του πατέρα μου ή να πω στον Ιεχωβά ό,τι είπε και ο προφήτης του Θεού, ο Ησαΐας: «Ιδού, εγώ, απόστειλόν με». (Ησαΐας 6:8) Ήμουν νέος, υγιής και δεν είχα ευθύνες. Είχα δοκιμάσει τη ζωή στο αγρόκτημα και μου άρεσε. Από την άλλη μεριά, δεν είχα καθόλου πείρα ως ολοχρόνιος διάκονος, δηλαδή σκαπανέας. Τι θα διάλεγα—να εργαστώ στο αγρόκτημα ή να υπηρετήσω ως σκαπανέας;

Οι ομιλητές, οι οποίοι έρχονταν από το γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αυστραλία, ήταν πηγή ενθάρρυνσης. Επισκέπτονταν την περιοχή μας στη Νέα Ζηλανδία και με παρότρυναν να χρησιμοποιήσω το πολύτιμο νεανικό σφρίγος μου στην υπηρεσία του Θεού. (Εκκλησιαστής 12:1) Συζήτησα το θέμα με τους γονείς μου και εκείνοι συμφώνησαν ότι θα ήταν σοφό να βάλω το θέλημα του Θεού πάνω από όλα. Συλλογιζόμουν επίσης τα λόγια που είπε ο Ιησούς Χριστός στην Επί του Όρους Ομιλία του: «Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή».—Ματθαίος 6:33.

Έκανα την εκλογή μου! Εφόσον τότε δεν υπήρχε κάποιο τμήμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Νέα Ζηλανδία, προσκλήθηκα να υπηρετήσω στο τμήμα της Αυστραλίας, στο Σίντνεϊ. Έτσι, το 1937, επιβιβάστηκα σε ένα πλοίο που πήγαινε στην Αυστραλία για να γίνω ολοχρόνιος διάκονος του Ιεχωβά Θεού.

‘Τι διορισμός θα μου δοθεί;’ αναρωτιόμουν. Τι σημασία είχε όμως αυτό; Στην ουσία, είχα πει στον Ιεχωβά: ‘Ιδού εγώ. Χρησιμοποίησέ με όπου θέλεις’. Επί δυο χρόνια βοηθούσα στην κατασκευή φωνογράφων οι οποίοι χρησιμοποιούνταν εκείνες τις μέρες από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά για να παίζουν ηχογραφημένες Γραφικές ομιλίες στους οικοδεσπότες. Ωστόσο, η κύρια εκπαίδευση που έλαβα στο τμήμα ήταν για το έργο που σχετιζόταν με την αποθήκη εντύπων.

Πηγαίνω στη Σιγκαπούρη

Το 1939, έλαβα ένα διορισμό για την Άπω Ανατολή—να υπηρετήσω στην αποθήκη εντύπων της Εταιρίας στη Σιγκαπούρη. Η αποθήκη εντύπων χρησιμοποιόταν ως κέντρο παραλαβής εντύπων από την Αυστραλία, τη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες και ως κέντρο αποστολής αυτών των εντύπων σε πολλές χώρες της Ασίας.

Η Σιγκαπούρη ήταν μια πολυγλωσσική πόλη όπου αναμειγνύονταν ο ανατολικός και ο ευρωπαϊκός πολιτισμός. Η μαλαϊκή γλώσσα ήταν το κοινό μέσο επικοινωνίας και, προκειμένου να κηρύξουμε από πόρτα σε πόρτα, εμείς οι ξένοι έπρεπε να τη μάθουμε. Σε πολλές γλώσσες, είχαμε αυτό που ονομαζόταν κάρτα μαρτυρίας. Πάνω της είχε τυπωθεί μια σύντομη παρουσίαση του αγγέλματος της Βασιλείας.

Στην αρχή απομνημόνευσα την κάρτα μαρτυρίας στη μαλαϊκή και κατόπιν σταδιακά αύξησα το λεξιλόγιό μου σε εκείνη τη γλώσσα. Αλλά είχαμε επίσης μαζί μας Βιβλικά έντυπα σε πολλές άλλες γλώσσες. Για τους Ινδούς, παραδείγματος χάρη, είχαμε έντυπα στη βεγγαλική, στην γκουτζαράτι, στη μαλαγιάλαμ, στην ούρντου, στην τάμιλ και στη χίντι. Το να συναντώ ανθρώπους από τόσο πολλές γλωσσικές ομάδες ήταν καινούρια εμπειρία για εμένα.

Θυμάμαι πολύ καλά την τρομακτική ανακοίνωση που έγινε το Σεπτέμβριο του 1939, την κήρυξη του πολέμου στην Ευρώπη. Αναρωτιόμασταν: ‘Άραγε θα κλιμακωθεί ο πόλεμος και θα περιλάβει την Άπω Ανατολή;’ Μου φαινόταν ότι επρόκειτο για το προοίμιο του Αρμαγεδδώνα—ακριβώς στην ώρα του, όπως νόμιζα! Ένιωθα ικανοποιημένος που έκανα πλήρη και κατάλληλη χρήση της νεότητάς μου.

Εκτός από την εργασία που είχα στην αποθήκη εντύπων, συμμετείχα πλήρως στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις και στη διακονία αγρού. Διεξάγονταν Γραφικές μελέτες, και μερικά άτομα ανταποκρίθηκαν και βαφτίστηκαν. Τους πήγαμε σε μια κοντινή ακτή και τους βαφτίσαμε στα ζεστά νερά του λιμανιού της Σιγκαπούρης. Αποφασίσαμε μάλιστα να διεξαγάγουμε μια συνέλευση, μοιράζοντας αθόρυβα προσκλήσεις στους ενδιαφερομένους. Χαρήκαμε πολύ όταν είδαμε περίπου 25 άτομα να έρχονται σε αυτό που τότε πιστεύαμε πως ήταν η τελευταία συνέλευσή μας πριν από τον Αρμαγεδδώνα.

Η επικοινωνία μεταξύ των τμημάτων της Εταιρίας περιορίστηκε δραστικά εξαιτίας του πολέμου. Για παράδειγμα, η αποθήκη μας εντύπων στη Σιγκαπούρη έλαβε μια σύντομη ειδοποίηση που έλεγε ότι τρεις Γερμανοί σκαπανείς, που βρίσκονταν καθ’ οδόν προς έναν άγνωστο διορισμό, επρόκειτο να έρθουν στη Σιγκαπούρη κάποια στιγμή με ένα πλοίο, του οποίου το όνομα δεν αναφερόταν. Λίγες εβδομάδες αργότερα έφτασαν οι σκαπανείς και πέρασαν δέκα συναρπαστικές ώρες μαζί μας. Μολονότι η γλώσσα αποτελούσε πρόβλημα, μπορέσαμε να καταλάβουμε ότι ο διορισμός στον οποίο πήγαιναν ήταν η Σαγκάη.

Ο Διορισμός μου στη Σαγκάη

Ένα χρόνο αργότερα έλαβα και εγώ επίσης διορισμό για να υπηρετήσω στη Σαγκάη. Δεν είχα τη διεύθυνση, μόνο τον αριθμό μιας ταχυδρομικής θυρίδας. Αφού με ανέκριναν επισταμένα στο ταχυδρομείο, μπόρεσα να αποδείξω την ταυτότητά μου επαρκώς ώστε να μου δοθεί η διεύθυνση της Εταιρίας. Ωστόσο, ο Κινέζος ένοικος με πληροφόρησε πως το τμήμα είχε μεταφερθεί και ότι δεν υπήρχε καινούρια ταχυδρομική διεύθυνση.

‘Τι θα κάνω τώρα;’ αναρωτήθηκα. Προσευχήθηκα σιωπηλά για καθοδηγία. Σηκώνοντας το κεφάλι μου, είδα τρεις άντρες οι οποίοι ήταν λίγο ψηλότεροι από το πλήθος των ανθρώπων γενικά και είχαν κάπως διαφορετική εμφάνιση. Έμοιαζαν σίγουρα με τους τρεις Γερμανούς οι οποίοι είχαν σταματήσει στη Σιγκαπούρη εκείνες τις φευγαλέες, λίγες ώρες. Γρήγορα, πετάχτηκα μπροστά τους.

«Με συγχωρείτε, παρακαλώ», ψέλλισα συγκινημένος. Εκείνοι σταμάτησαν και με κοίταξαν με ανησυχία και με διερευνητική ματιά. «Σιγκαπούρη. Μάρτυρες του Ιεχωβά. Με θυμάστε;» ρώτησα.

Έπειτα από λίγο, απάντησαν: «Για! Για! Για!» Αγκαλιαστήκαμε αυθόρμητα και δάκρυα χαράς κύλησαν στο πρόσωπό μου. Μέσα σε εκατομμύρια ανθρώπους, πώς έγινε και έτυχε να περνάνε αυτοί οι τρεις άντρες από εκείνο το μέρος εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή; Είπα μόνο: «Ευχαριστώ, Ιεχωβά». Τρεις οικογένειες Κινέζων, οι τρεις Γερμανοί και εγώ ήμασταν οι μόνοι Μάρτυρες εκείνον τον καιρό στη Σαγκάη.

Στο Χονγκ Κονγκ και Μετά στη Βιρμανία

Αφού υπηρέτησα στη Σαγκάη επί μερικούς μήνες, διορίστηκα στο Χονγκ Κονγκ. Επειδή δεν ήρθε ο μελλοντικός μου σύντροφος στο σκαπανικό από την Αυστραλία, βρέθηκα μόνος μου, ο μοναδικός Μάρτυρας στην αποικία. Ξανά, έπρεπε να θυμίσω στον εαυτό μου ότι είχα πει στον Ιεχωβά: «Ιδού, εγώ, απόστειλόν με».

Η δραστηριότητά μου είχε ως στόχο κυρίως τους αγγλομαθείς Κινέζους, ωστόσο ήταν δύσκολο να μπω μέσα στα σπίτια, επειδή οι υπηρέτες που βρίσκονταν εκεί μιλούσαν μόνο κινέζικα. Έτσι έμαθα λίγα κινέζικα σε δυο από τις διαλέκτους που χρησιμοποιούνταν πιο συχνά. Αυτό έφερε αποτελέσματα! Πλησίαζα τους υπηρέτες που ήταν θυρωροί, τους έδειχνα την κάρτα μου, έλεγα τα λίγα κινέζικα που ήξερα και κατόπιν συνήθως με άφηναν να περάσω.

Κάποτε όταν επισκέφτηκα ένα σχολείο, ακολούθησα αυτή τη διαδικασία στην προσπάθειά μου να μιλήσω με το διευθυντή. Μια νεαρή δασκάλα με συνάντησε στην αίθουσα αναμονής. Περάσαμε μαζί μέσα από μερικές τάξεις, δεχόμενος το γεμάτο σεβασμό χαιρετισμό των παιδιών, και προετοιμάστηκα να συστηθώ στο διευθυντή. Η δασκάλα χτύπησε την πόρτα, την άνοιξε, έκανε πίσω και μου έκανε νόημα να περάσω. Αντιμετώπισα μια δυσάρεστη έκπληξη όταν είδα ότι με είχε ευγενικά οδηγήσει στην τουαλέτα! Φαίνεται πως τα κινέζικά μου είχαν παρανοηθεί και ότι, όπως μου είπε αργότερα ο διευθυντής, με είχε περάσει κατά λάθος για επιθεωρητή των υδραυλικών και των αποχετευτικών εγκαταστάσεων.

Έπειτα από τέσσερις μήνες δραστηριότητας, με πληροφόρησαν από την αστυνομία του Χονγκ Κονγκ πως το έργο μας κηρύγματος είχε τεθεί υπό απαγόρευση και πως είτε θα έπρεπε να σταματήσω να κηρύττω είτε θα με απέλαυναν. Διάλεξα την απέλαση εφόσον η πόρτα των ευκαιριών για τη συνέχιση του κηρύγματος ήταν ακόμα ανοιχτή αλλού. Ενώ βρισκόμουν στο Χονγκ Κονγκ, διέθεσα 462 βιβλία και βοήθησα δυο άτομα να συμμετέχουν στη διακονία.

Από το Χονγκ Κονγκ διορίστηκα στη Βιρμανία. Εκεί έκανα σκαπανικό και βοηθούσα στο έργο που υπήρχε στην αποθήκη εντύπων στη Ρανγκούν (τώρα Γιανγκόν). Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εμπειρίες που είχα ήταν το κήρυγμα στις πόλεις και στα χωριά που ήταν διασκορπισμένα κατά μήκος της κύριας διαδρομής από τη Ρανγκούν στη Μανταλέι και ακόμα πιο πέρα, στην κινεζική παραμεθόρια πόλη Λάσιο. Ο σκαπανέας που με συντρόφευε και εγώ συγκεντρώσαμε τις προσπάθειές μας στην αγγλόφωνη κοινότητα, όπου κάναμε εκατοντάδες συνδρομές για το περιοδικό Παρηγορία (τώρα το περιοδικό Ξύπνα!). Παρεμπιπτόντως, αυτός ο κύριος δρόμος από τη Ρανγκούν προς τη Μανταλέι επρόκειτο να γίνει γνωστός ως η Οδός Βιρμανίας, η διαδρομή μέσω της οποίας στέλνονταν στην Κίνα τα αμερικανικά πολεμοφόδια.

Συχνά το γεγονός ότι έπρεπε να περπατάμε με δυσκολία μέσα από σκόνη, η οποία έφτανε ως τον αστράγαλο, μας έκανε να αισθανόμαστε την ανάγκη ενός καλού μπάνιου. Αυτή η ανάγκη οδήγησε στο περιστατικό που αναφέρεται στην αρχή, δηλαδή στο να συλληφθούμε ενώ πλενόμασταν σε ένα ποτάμι κάτω από κάποια γέφυρα. Σύντομα έπειτα από αυτό οι στρατιωτικές επιχειρήσεις και η αρρώστια μάς ανάγκασαν να επιστρέψουμε στη Ρανγκούν. Μπόρεσα να μείνω στη Βιρμανία μέχρι το 1943, όταν οι εντεινόμενες πολεμικές επιχειρήσεις με ανάγκασαν να επιστρέψω στην Αυστραλία.

Πίσω στην Αυστραλία

Στο μεταξύ, οι δραστηριότητες των Μαρτύρων του Ιεχωβά είχαν τεθεί υπό απαγόρευση στην Αυστραλία. Ωστόσο, η απαγόρευση άρθηκε σύντομα, και τελικά με προσκάλεσαν ξανά να υπηρετήσω στο γραφείο τμήματος. Αργότερα, το 1947, παντρεύτηκα την Μπέτι Μος, η οποία υπηρετούσε στο τμήμα της Εταιρίας στην Αυστραλία. Ο πατέρας και η μητέρα της Μπέτι ήταν σκαπανείς, και ενθάρρυναν τόσο εκείνη όσο και τον αδελφό της, τον Μπιλ, να κάνουν το σκαπανικό σταδιοδρομία τους. Η Μπέτι άρχισε να κάνει σκαπανικό τη μέρα που σταμάτησε το σχολείο, σε ηλικία 14 χρονών. Πίστεψα ότι θα τα πηγαίναμε καλά μαζί, καθώς και εκείνη επίσης είχε πει, με τη σειρά της, στον Ιεχωβά: «Ιδού, εγώ, απόστειλόν με».

Ένα χρόνο μετά το γάμο μας, με προσκάλεσαν να υπηρετήσω στο έργο περιοχής και να επισκέπτομαι εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Το να υπηρετώ στην ενδοχώρα της Αυστραλίας ήταν πραγματική πρόκληση. Οι αιφνίδιες νεροποντές συχνά δημιουργούσαν προβλήματα στις μετακινήσεις, ειδικά όταν βρισκόταν κανείς στους γλιστερούς, χωμάτινους δρόμους. Η θερμοκρασία το καλοκαίρι ανέβαινε στους 43 βαθμούς Κελσίου υπό σκιά. Ζώντας μέσα σε σκηνές από καραβόπανο, διαπιστώσαμε ότι τα καυτά καλοκαίρια ήταν σχεδόν αφόρητα ζεστά και οι χειμώνες ήταν πάρα πολύ κρύοι.

Είχα τη χαρά να υπηρετώ ως επίσκοπος περιφερείας όταν υπήρχαν μόνο δυο περιφέρειες στην Αυστραλία. Ο Ντόναλντ Μακ Λιν υπηρετούσε τη μια περιφέρεια και εγώ την άλλη. Στη συνέχεια αλλάζαμε περιφέρειες. Είναι συγκινητικό να διαβάζουμε για τις εκκλησίες που υπάρχουν τώρα εκεί όπου κάποτε υπηρετούσαμε. Είναι βέβαιο ότι οι σπόροι της αλήθειας της Αγίας Γραφής βλάστησαν και έφεραν καρπό!

Πίσω, Εκεί που Άρχισαν Όλα

Το 1961 είχα το προνόμιο να παρακολουθήσω την πρώτη τάξη της ιεραποστολικής σχολής Γαλαάδ που διεξάχτηκε αφού η σχολή είχε μεταφερθεί στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Είχα λάβει και στο παρελθόν προσκλήσεις για να παρακολουθήσω τη σχολή αλλά δεν μπορούσα να δεχτώ για λόγους υγείας. Στο τέλος της δεκάμηνης σειράς μαθημάτων, με προσκάλεσαν να δεχτώ τη Νέα Ζηλανδία ως διορισμό μου.

Έτσι, από τον Ιανουάριο του 1962, η Μπέτι και εγώ βρισκόμαστε εδώ στη Νέα Ζηλανδία, μια χώρα στο μακρινό νότο. Συχνά την αναφέρουν ως ένα από τα μαργαριτάρια του Ειρηνικού. Από θεοκρατική άποψη, ήταν χαρά μου να υπηρετήσω τόσο στο έργο περιοχής όσο και στο έργο περιφερείας. Τα περασμένα 14 χρόνια, από τον Απρίλιο του 1979, υπηρετούμε στο γραφείο τμήματος της Νέας Ζηλανδίας.

Τώρα, τόσο η Μπέτι όσο και εγώ βρισκόμαστε γύρω στα 75, και έχουμε συνολικά 116 χρόνια διαρκούς ολοχρόνιας υπηρεσίας της Βασιλείας. Η Μπέτι άρχισε το σκαπανικό τον Ιανουάριο του 1933 και εγώ τον Απρίλιο του 1937. Έχουμε απολαύσει πολλές χαρές καθώς βλέπουμε τα πνευματικά παιδιά και εγγόνια μας να κάνουν ό,τι κάναμε και εμείς όταν ήμασταν νέοι, δηλαδή, να δίνουν προσοχή στη συμβουλή που βρίσκεται στο εδάφιο Εκκλησιαστής 12:1: «Και ενθυμού τον Πλάστην σου εν ταις ημέραις της νεότητός σου».

Τι προνόμιο ήταν να δαπανήσουμε στην ουσία όλη μας τη ζωή κηρύττοντας τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού και κάνοντας μαθητές, σύμφωνα με την εντολή που έδωσε ο Κύριός μας, ο Ιησούς Χριστός! (Ματθαίος 24:14· 28:19, 20) Είμαστε πολύ ευτυχισμένοι που ανταποκριθήκαμε στην πρόσκληση του Θεού, όπως έκανε και ο προφήτης Ησαΐας πριν από πολλά χρόνια, λέγοντας: «Ιδού, εγώ, απόστειλόν με».