Βιογραφία

Μου Δόθηκαν “τα Αιτήματα της Καρδιάς Μου”

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΤΟΜΙΝΙΚ ΜΟΡΓΚΟΥ

Το Δεκέμβριο του 1998 βρισκόμουν επιτέλους στην Αφρική! Ένα παιδικό μου όνειρο ήταν πλέον πραγματικότητα. Σκεφτόμουν πάντοτε με ενθουσιασμό τις αχανείς εκτάσεις και τη συναρπαστική άγρια ζωή της Αφρικής. Τώρα βρισκόμουν στ’ αλήθεια εκεί! Ταυτόχρονα, άλλο ένα όνειρο είχε πραγματοποιηθεί. Ήμουν ολοχρόνια κήρυκας των καλών νέων και υπηρετούσα σε ξένη χώρα. Για πολλούς, αυτό ίσως φαινόταν αδύνατον. Η όρασή μου είναι πολύ περιορισμένη και περπατάω στους αμμώδεις δρόμους των αφρικανικών χωριών με τη βοήθεια ενός σκύλου-οδηγού που έχει εκπαιδευτεί για δρόμους ευρωπαϊκών πόλεων. Επιτρέψτε μου να σας πω πώς κατέστη δυνατόν να υπηρετήσω στην Αφρική και πώς μου έδωσε ο Ιεχωβά “τα αιτήματα της καρδιάς μου”.—Ψαλμός 37:4.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στις 9 Ιουνίου 1966 στη νότια Γαλλία. Ήμουν το μικρότερο από εφτά παιδιά—δύο αγόρια και πέντε κορίτσια—που απολάμβαναν όλα τη φροντίδα των στοργικών μας γονέων. Ωστόσο, υπήρχε ένα μελανό σημείο στην παιδική μου ζωή. Όπως η γιαγιά μου, η μητέρα μου και μία από τις αδελφές μου, έτσι και εγώ πάσχω από μια κληρονομική ασθένεια η οποία οδηγεί τελικά σε ολική τύφλωση.

Ως έφηβη αντιμετώπισα διακρίσεις, προκατάληψη και υποκρισία, πράγμα που με έκανε να στασιάσω εναντίον της κοινωνίας. Εκείνη τη δύσκολη περίοδο μετακομίσαμε στο νομό του Ερό. Εκεί συνέβη κάτι θαυμάσιο.

Μια Κυριακή πρωί, δύο Μάρτυρες του Ιεχωβά ήρθαν στην πόρτα μας. Η μητέρα μου τις γνώριζε και τις κάλεσε να περάσουν μέσα. Μια από αυτές τις γυναίκες ρώτησε τη μητέρα μου αν θυμόταν την υπόσχεση που είχε δώσει κάποτε ότι μια μέρα θα δεχόταν να κάνει Γραφική μελέτη. Η μητέρα μου το θυμόταν και ρώτησε: «Πότε θα αρχίσουμε;» Συμφώνησαν να συναντιούνται κάθε Κυριακή πρωί, και με αυτόν τον τρόπο η μητέρα μου άρχισε να μαθαίνει «την αλήθεια των καλών νέων».—Γαλάτες 2:14.

Αποκτώ Ενόραση

Η μητέρα μου κατέβαλλε κάθε δυνατή προσπάθεια για να κατανοεί και να θυμάται όσα μάθαινε. Επειδή ήταν τυφλή, έπρεπε να απομνημονεύει τα πάντα. Οι αδελφές ήταν πολύ υπομονετικές μαζί της. Εγώ πάλι, όποτε έρχονταν οι αδελφές, κρυβόμουν στο δωμάτιό μου και έβγαινα μόνο αφού έφευγαν. Ωστόσο, κάποιο απόγευμα η Εζενί, μια από τις αδελφές, με συνάντησε και μου μίλησε. Μου είπε ότι η Βασιλεία του Θεού θα τερματίσει κάθε υποκρισία, μίσος και προκατάληψη στον κόσμο. «Μόνο ο Θεός έχει το κλειδί για τη λύση», είπε, και ρώτησε αν θα ήθελα να μάθω περισσότερα. Την επόμενη μέρα άρχισα Γραφική μελέτη.

Όλα όσα μάθαινα ήταν καινούρια για εμένα. Καταλάβαινα τώρα ότι ο Θεός έχει βάσιμους λόγους για τους οποίους επιτρέπει προσωρινά την πονηρία στη γη. (Γένεση 3:15· Ιωάννης 3:16· Ρωμαίους 9:17) Έμαθα επίσης ότι ο Ιεχωβά δεν μας αφήνει χωρίς ελπίδα. Μας έχει δώσει τη θαυμάσια υπόσχεσή του για αιώνια ζωή σε παραδεισιακή γη. (Ψαλμός 37:29· 96:11, 12· Ησαΐας 35:1, 2· 45:18) Σε εκείνον τον Παράδεισο θα ανακτούσα το δώρο της όρασης, την οποία έχανα σταδιακά.—Ησαΐας 35:5.

Αναλαμβάνω την Ολοχρόνια Υπηρεσία

Στις 12 Δεκεμβρίου 1985 συμβόλισα την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά με το βάφτισμα, όπως η αδελφή μου, η Μαρί-Κλερ, η οποία είχε ήδη κάνει αυτό το βήμα. Σύντομα ακολούθησε ο αδελφός μου ο Ζαν-Πιερ, καθώς και η αγαπητή μου μητέρα.

Στην εκκλησία με την οποία ήμουν συνταυτισμένη υπήρχαν αρκετοί τακτικοί σκαπανείς, δηλαδή ολοχρόνιοι κήρυκες. Η χαρά τους και ο ενθουσιασμός τους για τη διακονία με συγκίνησε. Ακόμα και η Μαρί-Κλερ, η οποία έπασχε από οφθαλμική πάθηση και φορούσε ορθοπεδικό βοήθημα στο ένα πόδι, ανέλαβε την ολοχρόνια υπηρεσία. Μέχρι σήμερα εξακολουθεί να μου δίνει πνευματική ενθάρρυνση. Το γεγονός ότι τόσο στην εκκλησία όσο και στην οικογένειά μου με περιέβαλλαν σκαπανείς με βοήθησε να αναπτύξω την έντονη επιθυμία να συμμετάσχω και εγώ στην ολοχρόνια υπηρεσία. Έτσι λοιπόν, το Νοέμβριο του 1990 άρχισα να υπηρετώ ως σκαπάνισσα στο Μπεζιέ.—Ψαλμός 94:17-19.

Αντιμετωπίζω την Αποθάρρυνση

Στη διακονία, με ενίσχυε η άγρυπνη φροντίδα άλλων σκαπανέων. Μολαταύτα, κατά καιρούς ένιωθα αποθαρρυμένη λόγω των περιορισμών μου και ευχόμουν να μπορούσα να κάνω περισσότερα. Ωστόσο, ο Ιεχωβά με στήριξε σε αυτές τις περιόδους αποθάρρυνσης. Έκανα έρευνα στο Ευρετήριο Εκδόσεων της Σκοπιάς, αναζητώντας βιογραφίες σκαπανέων οι οποίοι είχαν εξασθενημένη όραση όπως εγώ. Έμεινα έκπληκτη από το πόσο πολλοί ήταν! Αυτές οι πρακτικές και ενθαρρυντικές αφηγήσεις με δίδαξαν να εκτιμώ αυτά που μπορούσα να κάνω καθώς και να αποδέχομαι τους περιορισμούς μου.

Για να καλύπτω τις ανάγκες μου, καθάριζα εμπορικά κέντρα μαζί με άλλους Μάρτυρες. Κάποια μέρα πρόσεξα ότι οι συνεργάτες μου ξαναπερνούσαν τα μέρη που μόλις είχα καθαρίσει. Προφανώς, άφηνα πολλά σημεία βρώμικα. Πλησίασα τη Βαλερί, τη σκαπάνισσα που ήταν υπεύθυνη για τη δική μας ομάδα καθαρισμού, και της ζήτησα να μου πει ειλικρινά αν δυσκόλευα όλους τους άλλους. Εκείνη με καλοσύνη με άφησε να κρίνω μόνη μου πότε δεν θα μπορούσα πια να κάνω αυτή τη δουλειά. Το Μάρτιο του 1994 σταμάτησα να εργάζομαι ως καθαρίστρια.

Και πάλι με κατέκλυσαν αισθήματα αχρηστίας. Προσευχόμουν ένθερμα στον Ιεχωβά, και ξέρω ότι άκουσε τις ικεσίες μου. Άλλη μια φορά, η μελέτη της Γραφής και των Χριστιανικών εντύπων με βοήθησε πολύ. Παρότι όμως η όρασή μου εξασθενούσε, η επιθυμία μου να υπηρετώ τον Ιεχωβά γινόταν όλο και πιο ισχυρή. Τι μπορούσα να κάνω;

Πρώτα σε Λίστα Αναμονής, Έπειτα μια Γρήγορη Απόφαση

Έκανα αίτηση για εκπαίδευση στο Κέντρο Αποκατάστασης Τυφλών και Ατόμων με Προβλήματα Όρασης στη Νιμ και τελικά έγινα δεκτή για τρεις μήνες. Αξιοποίησα πλήρως αυτόν το χρόνο. Κατανόησα το βαθμό της αναπηρίας μου και έμαθα να προσαρμόζομαι σε αυτήν. Η συναναστροφή με άτομα που υπέφεραν από κάθε είδους παθήσεις με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πόσο πολύτιμη είναι η Χριστιανική μου ελπίδα. Εγώ τουλάχιστον είχα έναν στόχο και μπορούσα να κάνω κάτι παραγωγικό. Επιπρόσθετα, έμαθα τη γαλλική Μπράιγ.

Όταν γύρισα σπίτι, η οικογένειά μου πρόσεξε πόσο πολύ με είχε βοηθήσει η εκπαίδευση. Κάτι, όμως, που πραγματικά δεν μου άρεσε ήταν το άσπρο ραβδί που έπρεπε να χρησιμοποιώ. Δυσκολευόμουν να αποδεχτώ αυτό το «μπαστούνι». Θα ήταν καλό αν είχα κάποιο άλλο βοήθημα—ίσως έναν σκύλο-οδηγό.

Υπέβαλα αίτηση για σκύλο αλλά μου είπαν ότι υπήρχε μεγάλη λίστα αναμονής. Επίσης, ο αρμόδιος φορέας θα έπρεπε να κάνει έρευνα. Δεν δίνουν σκύλο-οδηγό σε οποιονδήποτε. Κάποια μέρα μια γυναίκα που συμμετέχει στη διοίκηση ενός συλλόγου για τυφλούς μού είπε ότι μια τοπική λέσχη αντισφαίρισης σκόπευε να δωρίσει έναν σκύλο-οδηγό σε κάποιο άτομο της περιοχής μας που είναι τυφλό ή έχει περιορισμένη όραση. Η γυναίκα αυτή είπε ότι είχε σκεφτεί εμένα. Θα δεχόμουν; Διέκρινα το χέρι του Ιεχωβά στο ζήτημα και δέχτηκα την ευγενική προσφορά. Ωστόσο, έπρεπε να περιμένω για να παραλάβω το σκύλο.

Εξακολουθώ να Σκέφτομαι την Αφρική

Ενόσω περίμενα, έστρεψα την προσοχή μου σε άλλη κατεύθυνση. Όπως ανέφερα νωρίτερα, από την παιδική μου ηλικία ενδιαφερόμουν έντονα για την Αφρική. Παρά τη φθίνουσα όρασή μου, αυτό το ενδιαφέρον ήταν πιο έντονο από ποτέ, ιδιαίτερα επειδή είχα μάθει ότι πάρα πολλοί άνθρωποι στην Αφρική ενδιαφέρονται για τη Γραφή και για την υπηρεσία του Ιεχωβά. Λίγο καιρό νωρίτερα, είχα αναφέρει τυχαία στη Βαλερί ότι επιθυμούσα να επισκεφτώ την Αφρική. Τη ρώτησα αν ήθελε να έρθει μαζί μου. Εκείνη συμφώνησε, και γράψαμε σε αρκετά γαλλόφωνα γραφεία τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αφρική.

Μια απάντηση ήρθε από το Τόγκο. Ενθουσιασμένη, ζήτησα από τη Βαλερί να μου τη διαβάσει. Η επιστολή ήταν ενθαρρυντική, γι’ αυτό η Βαλερί είπε: «Λοιπόν, γιατί να μην πάμε;» Έπειτα από περαιτέρω αλληλογραφία με το γραφείο τμήματος, οι αδελφοί με έφεραν σε επαφή με τη Σάντρα, μια σκαπάνισσα στο Λομέ, την πρωτεύουσα. Ορίσαμε την 1η Δεκεμβρίου 1998 ως ημερομηνία αναχώρησης.

Πόσο διαφορετική ήταν η κατάσταση, αλλά και πόσο ευχάριστη! Μόλις προσγειωθήκαμε στο Λομέ, βγήκαμε από το αεροπλάνο και νιώσαμε την αφρικανική ζέστη να μας τυλίγει σαν κουβέρτα. Η Σάντρα μάς περίμενε. Δεν είχαμε ιδωθεί ποτέ στο παρελθόν, αλλά αμέσως νιώσαμε σαν παλιές φίλες. Λίγο καιρό πριν από την άφιξή μας, η Σάντρα και η συνεργάτιδά της, η Κριστίν, είχαν διοριστεί ειδικές σκαπάνισσες στο Ταμπλίγκμπο, μια κωμόπολη στην ενδοχώρα. Είχαμε το προνόμιο να τις συνοδεύσουμε στον καινούριο τους διορισμό. Μείναμε περίπου δύο μήνες, και όταν φύγαμε, ήξερα ότι θα επέστρεφα.

Η Χαρά της Επιστροφής

Στη Γαλλία άρχισα αμέσως να ετοιμάζω το δεύτερο ταξίδι μου στο Τόγκο. Με την υποστήριξη της οικογένειάς μου, μπόρεσα να κάνω διευθετήσεις ώστε να μείνω εκεί έξι μήνες. Έτσι λοιπόν, το Σεπτέμβριο του 1999 βρέθηκα ξανά σε ένα αεροπλάνο με προορισμό το Τόγκο. Αυτή τη φορά, όμως, ήμουν μόνη. Φανταστείτε πώς ένιωθαν οι δικοί μου όταν με είδαν να φεύγω μόνη μου παρά την αναπηρία μου! Αλλά δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας. Διαβεβαίωσα τους γονείς μου ότι οι φίλοι μου, που ήταν ήδη σαν οικογένεια για εμένα, θα με περίμεναν στο Λομέ.

Πόσο χάρηκα που επέστρεψα σε ένα μέρος όπου τόσο πολλοί άνθρωποι δείχνουν ενδιαφέρον για τη Γραφή! Δεν είναι ασυνήθιστο να βλέπει κανείς ανθρώπους να διαβάζουν τη Γραφή στο δρόμο. Στο Ταμπλίγκμπο οι άνθρωποι σε καλούν στο σπίτι τους απλώς και μόνο για να συζητήσουν Γραφικά θέματα μαζί σου. Και τι προνόμιο ήταν να μοιράζομαι ένα ταπεινό κατάλυμα με δύο ειδικές σκαπάνισσες! Γνώρισα έναν άλλον πολιτισμό, μια διαφορετική νοοτροπία. Πάνω από όλα, πρόσεξα ότι οι Χριστιανοί αδελφοί και αδελφές μας στην Αφρική βάζουν τα συμφέροντα της Βασιλείας πρώτα στη ζωή τους. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι πρέπει να περπατούν πολλά χιλιόμετρα για να πηγαίνουν στην Αίθουσα Βασιλείας δεν τους εμποδίζει να παρακολουθούν τις συναθροίσεις. Πήρα επίσης πολλά διδάγματα από τη θέρμη και τη φιλοξενία τους.

Κάποια μέρα γυρίζοντας από την υπηρεσία αγρού, εκμυστηρεύτηκα στη Σάντρα ότι φοβόμουν να επιστρέψω στη Γαλλία. Η όρασή μου είχε εξασθενήσει ακόμα περισσότερο. Σκεφτόμουν τους πολυσύχναστους και θορυβώδεις δρόμους στο Μπεζιέ, τις σκάλες στις πολυκατοικίες και τόσα άλλα πράγματα που δυσκολεύουν τη ζωή ενός ατόμου με περιορισμένη όραση. Αντίθετα, οι δρόμοι στο Ταμπλίγκμπο, αν και χωρίς ασφαλτόστρωση, ήταν ήσυχοι—δεν είχαν ούτε πολύ κόσμο ούτε πολλή κίνηση. Πώς θα τα κατάφερνα στη Γαλλία τώρα που είχα συνηθίσει στο Ταμπλίγκμπο;

Δύο μέρες αργότερα η μητέρα μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι η σχολή σκύλων-οδηγών με περίμενε. Ένα νεαρό Λαμπραντόρ ριτρίβερ ονόματι Οσεάν ήταν έτοιμο να γίνει τα «μάτια» μου. Άλλη μια φορά, οι ανάγκες μου καλύφτηκαν και οι ανησυχίες μου διαλύθηκαν. Έπειτα από έξι μήνες χαρούμενης υπηρεσίας στο Ταμπλίγκμπο, γύρισα στη Γαλλία για να γνωρίσω την Οσεάν.

Ύστερα από αρκετούς μήνες εκπαίδευσης, παρέδωσαν την Οσεάν στη φροντίδα μου. Αρχικά, τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Έπρεπε να μάθουμε να καταλαβαίνουμε η μία την άλλη. Σταδιακά, όμως, συνειδητοποίησα πόσο πολύ χρειαζόμουν την Οσεάν. Στην πραγματικότητα, η Οσεάν αποτελεί τώρα κομμάτι του εαυτού μου. Πώς αντιδρούσαν οι άνθρωποι στο Μπεζιέ όταν με έβλεπαν να πηγαίνω στην πόρτα τους με έναν σκύλο; Μου έδειχναν πολύ σεβασμό και καλοσύνη. Η Οσεάν έγινε η «ηρωίδα» της γειτονιάς. Επειδή πολλοί νιώθουν άβολα μπροστά σε ένα ανάπηρο άτομο, το γεγονός ότι είχα το σκύλο με βοηθούσε να μιλάω για την αναπηρία μου με φυσικό τρόπο. Οι άνθρωποι χαλάρωναν και με άκουγαν. Η Οσεάν έγινε πράγματι ο καλύτερος τρόπος για να αρχίζω συζητήσεις.

Στην Αφρική με την Οσεάν

Δεν είχα ξεχάσει την Αφρική, και τώρα άρχισα να ετοιμάζομαι για το τρίτο μου ταξίδι. Αυτή τη φορά ήρθε μαζί και η Οσεάν. Με συνόδευσε επίσης ένα νεαρό αντρόγυνο, ο Άντονι και η Ορόρ, καθώς και η φίλη μου η Καρολίν—όλοι σκαπανείς σαν εμένα. Στις 10 Σεπτεμβρίου 2000 φτάσαμε στο Λομέ.

Αρχικά, πολλοί φοβούνταν την Οσεάν. Λίγοι άνθρωποι στο Λομέ είχαν δει ποτέ τόσο μεγάλο σκύλο, επειδή τα περισσότερα σκυλιά στο Τόγκο είναι μικρόσωμα. Όταν έβλεπαν τα λουριά της, μερικοί νόμιζαν ότι ήταν άγριο ζώο που έπρεπε να το κρατάμε περιορισμένο. Η δε Οσεάν έπαιρνε αμυντική στάση, έτοιμη να με προστατέψει από οτιδήποτε της φαινόταν απειλή. Παρ’ όλα αυτά, η Οσεάν σύντομα συνήθισε στο καινούριο περιβάλλον. Όταν φοράει τα λουριά της, βρίσκεται επί το έργον—πειθαρχημένη, υπεύθυνη, πάντα στο πλευρό μου. Όταν είναι ελεύθερη, είναι παιχνιδιάρα και μερικές φορές άτακτη. Διασκεδάζουμε πολύ μαζί.

Προσκληθήκαμε όλοι να μείνουμε με τη Σάντρα και την Κριστίν στο Ταμπλίγκμπο. Για να βοηθήσουμε τους ντόπιους αδελφούς και αδελφές να συνηθίσουν την Οσεάν, τους προσκαλούσαμε να μας επισκεφτούν και εξηγούσαμε το ρόλο ενός σκύλου-οδηγού, το λόγο που χρειαζόμουν εγώ τέτοιον σκύλο και πώς θα έπρεπε να ενεργούν όταν βρίσκονταν κοντά της. Οι πρεσβύτεροι συμφώνησαν να φέρνω μαζί μου την Οσεάν στην Αίθουσα Βασιλείας. Εφόσον αυτή η διευθέτηση ήταν τόσο ασυνήθιστη στο Τόγκο, έγινε στην εκκλησία μια ανακοίνωση που εξηγούσε το ζήτημα. Όσο για τη διακονία, η Οσεάν ερχόταν μαζί μου μόνο όταν έκανα επανεπισκέψεις και διεξήγα Γραφικές μελέτες—καταστάσεις όπου η παρουσία της θα γινόταν πιο εύκολα κατανοητή.

Το κήρυγμα σε αυτόν τον τομέα εξακολουθεί να είναι ευχάριστο. Με συγκινούσε πάντοτε το στοχαστικό ενδιαφέρον εκείνων των ευγενικών ανθρώπων, το οποίο εκδηλωνόταν με πράξεις καλοσύνης όπως η προθυμία τους να μου φέρουν μια καρέκλα. Τον Οκτώβριο του 2001, η μητέρα μου ήρθε μαζί μου στο τέταρτο ταξίδι μου στο Τόγκο. Έπειτα από τρεις εβδομάδες επέστρεψε στη Γαλλία, ήσυχη και χαρούμενη.

Είμαι βαθιά ευγνώμων στον Ιεχωβά για το ότι είχα τη δυνατότητα να υπηρετήσω στο Τόγκο. Έχω την πεποίθηση πως ο Ιεχωβά θα εξακολουθήσει να μου δίνει “τα αιτήματα της καρδιάς μου” καθώς συνεχίζω να χρησιμοποιώ όλα όσα έχω στην υπηρεσία του.a

[Υποσημείωση]

[Εικόνες στη σελίδα 10]

Σκεφτόμουν πάντοτε με ενθουσιασμό τις αχανείς εκτάσεις και τη συναρπαστική άγρια ζωή της Αφρικής

[Εικόνα στη σελίδα 10]

Η Οσεάν ερχόταν μαζί μου σε επανεπισκέψεις

[Εικόνα στη σελίδα 11]

Οι πρεσβύτεροι συμφώνησαν να φέρνω την Οσεάν στις συναθροίσεις