Πρόοδος του Κηρύγματος της Βασιλείας από Μικρές Αρχές στην Ιαπωνία
(Από το Βιβλίον του Έτους 1973—Συνέχεια)
ΤΟ θέρος του 1930, ο Αδ. και η Αδ. Ισίη διωρίσθηκαν να εργασθούν στο τμήμα του Τόκυο, της Τονταϊσά. Εδώ εφρόντιζαν να ράπτουν, να μαντάρουν και να σιδερώνουν τα ρούχα των εργατών στον αγρό. Κατά καιρούς, οι αδελφοί του τμήματος έβγαιναν στο έργο ανά τέσσερις σε πλησίον τομείς, ταξιδεύοντας ακόμη και με ποδήλατο πάνω από το Χακόν Πας ως τη Νουμαζού. Μια από τις πρώτες αναμνήσεις του Αδ. Ισίη ήταν η αναγγελία του «νέου ονόματος,» μάρτυρες του Ιεχωβά το 1931. Ένας αδελφός στο τμήμα του Τόκυο είχε κατασκευάσει ένα ραδιόφωνο βραχέων κυμάτων, και έτσι μπόρεσαν ν’ ακούουν τι ελάμβανε χώραν στο Κολόμπους του Οχάιο, καθ’ ον χρόνον ο Ακάσι μετέφραζε. Άκουσαν τον Αδ. Ρόδερφορδ να καλή για την υιοθέτησι του «νέου ονόματος,» και τον μεγάλο αλαλαγμό της αποδοχής του από όλους τους αδελφούς. Οι αδελφοί του Τόκυο ενώθηκαν στον αλαλαγμό εκείνο ταυτοχρόνως!
Οι αδελφοί του Τόκυο άκουσαν ότι κινητά ηχητικά αυτοκίνητα χρησιμοποιούνταν εκτενώς στις Ην. Πολιτείες. Έτσι, ένας αδελφός που ήταν ξυλουργός κατεσκεύασε ένα μεγάλο κιβώτιο με παράθυρα και μια διπλή πόρτα στο οπίσθιο μέρος, και το ανέβασε πάνω σ’ ένα άξονα και τροχούς αυτοκινήτου. Υπήρχαν ράφια μέσα για να τοποθετούν κρεμαστές κούνιες, έντυπο ύλη, τσουκάλια, τηγάνια και τροφή. Ένας αδελφός ωθούσε το όχημα με ένα χερούλι από πίσω, και άλλοι το τραβούσαν με ένα σχοινί δεμένο στο κοντάρι. Το ωνόμασαν ο «Μεγάλος Ιηού.» Μέσω του «Μεγάλου Ιηού,» εκήρυτταν κατά μήκος των 700 μιλίων από το Τόκυο ως το Σιμονοσέκι. Υπήρχαν επίσης μικρά βαγόνια που τα έσυραν με ποδήλατο, και τα ωνόμασαν «Μικρός Ιηού,» αριθμοί 1 ως 5. Δυο νέοι αδελφοί έδιναν μαρτυρία ως την Θοκκαΐδο με ένα «Μικρό Ιηού.»
Με τον καιρό, ο Αδ. και η Αδ. Ισίη διωρίσθησαν πάλι στο έργον του βιβλιοπώλου. Την 21 Ιουνίου 1939, συνελήφθησαν με όλους τους άλλους της Τονταϊσά. Τον καιρό εκείνο ήσαν στη Κιούρι. Πρώτα τους πήγαν στη Χιροσίμα, και κατόπιν τους έστειλαν στη Σεντάι. Εδώ τους υπέβαλαν σ’ επαναλημμένες αυτοεξετάσεις. Ο εξετάζων επιθεωρητής της αστυνομίας τούς είπε: «Η Τονταϊσά έχει Χριστιανικό όνομα, αλλά πραγματικώς είναι μια Ιουδαϊκή μυστική οργάνωσις, τα ΚΚΚ.» Στα τσιμεντένια κελλιά τους η θερινή ζέστη ήταν αφόρητη, και το χειμώνα πραγματικά επάγωναν. Οι συνθήκες ήσαν πολύ ανθυγιεινές, με αφθονία από ψύλλους και ψείρες, και τους επέτρεπαν να μεταβαίνουν στην τουαλέτα μόνο σε ωρισμένες ώρες. Έφθιναν και είχαν παροξυσμούς ζάλης. Μπορούσαν ν’ ακούουν τις τρελλές φωνές από ένα πλησίον κελλί ενός στρατιώτου ο οποίος είχε χάσει το λογικό του στο πεδίον της μάχης. Επί ένα έτος, τους απηγόρευαν να διαβάζουν ο,τιδήποτε.
Ήταν ευχάριστο ν’ αναπνέουν φρέσκον αέρα οποτεδήποτε τους έβγαζαν για να τους ανακρίνουν. Σε μια περίπτωσι, ο Αδ. Ισίη προσπάθησε να χρησιμοποιήση τη Γραφή, αλλ’ ο αξιωματικός είπε: «Μη απαντάς από τη Γραφή. Ν’ απαντάς με τα δικά σου λόγια. Είσαι δαιμονισμένος, γιατί θέλεις πάντοτε να μεταχειρίζεσαι τη Γραφή.» Όταν προσπάθησε να εξηγήση με τα δικά του λόγια τι έλεγε η Γραφή, ο αξιωματικός θύμωσε και είπε: «Θα σταματήσουμε την ανάκρισι, και απόψε δεν θα δειπνήσης. Σκέψου το μέσα στο κελλί σου.» Επιστρέφονταν στα σκοτεινά κελλιά των. Την άλλη μέρα, τους έβγαζαν έξω για επιπρόσθετες ανακρίσεις. Ο βοηθός του επιθεωρητού μπήκε μέσα ν’ ακούση τη μαρτυρία. «Γιατί δεν απελευθερώνεσαι από τον δαιμονισμό αυτό;» εφώναξε, κτυπώντας ταυτοχρόνως τον Αδ. Ισίη στο κεφάλι και στο πρόσωπο μ’ ένα σχοινί. Άκουαν τον θόρυβο άλλων αδελφών που τους χτυπούσαν με μαχαίρια από μπαμπού που τα χρησιμοποιούν για φράκτες, και τους έρριχναν κατά γης.
Μια μέρα ο επιθεωρητής θύμωσε, και έρριξε τη Γραφή του Αδ. Ισίη επί του εδάφους, την καταπάτησε και, προσβλέποντάς τον στο πρόσωπο, είπε: «Δεν θύμωσες;» «Δεν μ’ αρέσει αυτό, αλλά δεν θύμωσα,» απήντησε ο Αδ. Ισίη. Ο επιθεωρητής δεν μπορούσε να το καταλάβη αυτό, κι έτσι ο Αδ. Ισίη απήντησε: «Η Γραφή είναι ένα βιβλίο. Δεν σωζόμεθα με το βιβλίο αυτό. Αλλ’ ο Θεός μάς υπόσχεται σωτηρία με το ν’ ακολουθούμε τα πράγματα που είναι γραμμένα στο Λόγο του, με το να πιστεύωμε σ’ αυτά και να τα εκτελούμε.» Ο επιθεωρητής πήρε την Γραφή, έβγαλε ένα μανδήλι από την τσέπη της στολής του, ευγενώς εσκούπισε τη σκόνη από τη Γραφή και την εναπέθεσε στο γραφείο.
Καθώς η ανάκρισις του Αδ. Ισίη προχωρούσε, η αστυνομία του έδειξε μια έκθεσι μαρτυρίας που έκαμε ο Ακάσι, και η οποία τον εξέπληξε γιατί ήταν μια τελεία απομάκρυνσις από την αλήθεια. Τον ερώτησαν: «Πιστεύεις στον Ακάσι;» Απήντησε: «Όχι. Ο Ακάσι είναι ένας ατελής άνθρωπος. Εφ’ όσον ο Ακάσι ακολουθεί τις αρχές της Βίβλου πιστά, μπορεί να χρησιμοποιηθή ως σκεύος του Θεού. Αλλ’ επειδή η μαρτυρία του είναι τώρα τελείως διάφορη, δεν είναι πλέον αδελφός μου. Γι’ αυτό, δεν έχω πια σχέσι μαζί του.» Ο Ακάσι εδήλωσε στη μαρτυρία αυτή ότι αυτός ο ίδιος ήταν ο Χριστός.
Ανακρίνοντας τον Αδ. Ισίη, ο αξιωματικός προσπάθησε να τον κάμη να πη ότι η Ιαπωνία θα ενικάτο την 15 Σεπτεμβρίου 1945. Ο Αδ. Ισίη είπε: «Δεν είμαι τέτοιος προφήτης ώστε να μπορώ να προφητεύω οτιδήποτε για το έτος, τον μήνα και την ημέρα. Αλλά η νίκη δεν θα έλθη μέσω της συμμαχίας των Αξονικών Δυνάμεων.» Ο επιθεωρητής αυτός της αστυνομίας αργότερα επαύθη, αλλ’ ο Αδ. Ισίη αφέθη ελεύθερος. Επέστρεψε στην Κιούρι. Μετά τον πόλεμο, ήλθε πάλι σ’ επαφή με την οργάνωσι του Ιεχωβά όταν, μαζί με τον εξαετή γυιο του, που τον υιοθέτησε μετά την απελευθέρωσί του, παρευρέθηκε στη πρώτη μεταπολεμική συνέλευσι στην Ταρούμη, Κόμπη, τον Δεκέμβριο του 1949.
Στα τελευταία έτη, η Αδ. Ισίη υπήρξε μια πολύ δραστήρια σκαπανεύς, και ο Αδ. Ισίη εργάσθηκε ως προσωρινός σκαπανεύς. Με αληθινό βιβλιοπωλικό τρόπο, διέθεσε 147 βιβλία σ’ ένα μήνα. Ο Αδ. Ισίη έγραψε: «Χαίρομαι να λαμβάνουμε την πνευματική τροφή στον κατάλληλο καιρό. Όταν νέοι ειδικοί σκαπανείς ήλθαν εδώ στην Κιούρη, ιδρύθηκε μια εκκλησία, η οποία προοδεύει και επεκτείνεται. Τώρα υπάρχουν δυο ειδικοί σκαπανείς, 17 τακτικοί και 36 διαγγελείς—ένα ολικόν 55 Μάρτυρες. Την Κυριακή, 133 παρηκολούθησαν την δημοσία ομιλία του επισκόπου περιοχής.» Αυτό ήταν το 1971, τον Ιούνιο του 1972 ο Αδ. Ισίη πέθανε, αφού έδωσε μια θαυμάσια μαρτυρία στο νοσοκομείο επί του ζητήματος του αίματος. Ο γυιος του μεγάλωσε και υπηρετεί ως ειδικός σκαπανεύς και επίσκοπος στην Κόμπη Ταρούμη, και τελευταία, στη Δυτική Εκκλησία της Χιροσίμα.