Πρόοδος του Κηρύγματος της Βασιλείας από Μικρές Αρχές στην Ιαπωνία
(Από το Βιβλίον του Έτους 1973—συνέχεια)
ΣΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΠΟΛΙ ΟΣΑΚΑ
ΤΗΝ 21η Μαρτίου 1951, πέντε αδελφές από την 15η τάξι της Γαλαάδ έφθασαν στην Ιαπωνία και πήγαν στην Οσάκα για ν’ ανοίξουν ένα ιεραποστολικό οίκο. Καλωσορίζοντας αυτές ένα άρθρο στην Ιαπωνική εφημερίδα Ασάχι τις περιέγραφε ως «αγγέλους κατελθόντας από τον ουρανό ανάμεσα στους ανθούς των κερασιών.» Ύστερ’ από το άρθρο αυτό, οι αδελφές κατεκλύσθησαν με επιστολές, και από επισκέπτες σπουδαστές, εμπόρους και άλλους, οι οποίοι ζητούσαν Γραφικές συμμελέτες. Μια βραδιά, συμμελέτες διεξήγονταν σε κάθε δωμάτιο του ιεραποστολικού οίκου. Μολονότι οι άνθρωποι ήσαν πολύ πτωχοί τις ημέρες εκείνες, η γενναιοδωρία και προθυμία των να συμμερίζωνται ήσαν κάτι που σου εθέρμαινε την καρδιά. Έφερναν άνθη και τα βάζα για να τοποθετηθούν, και τα διευθετούσαν για την ευχαρίστησι των οφθαλμών και καρδιών των ιεραποστόλων. Σύμφωνα με τα έθιμα, έφερναν επίσης ένα δώρον αν για κάποιο λόγο ήθελαν να σταματήσουν την Βιβλική συμμελέτη. Μια μέρα ένας άνθρωπος ήλθε ν’ ακυρώση τη συμμελέτη του γιατί, ως το έθεσε, η σύζυγός του «επολλαπλασιάζετο,» και ήταν ανάγκη να την περιποιήται. Από ένα μεγάλο δοχείο έβγαλε το αποχαιρετιστήριό του δώρον—ένα ζωντανό χταπόδι, το οποίον εξαπλώνονταν άγρια με τα πλοκάμια του.
Από την αρχή της διαμονής των στην Οσάκα, η Ιαπωνέζα αδελφή Νατσού Κατσούδα, ενώθηκε με τις ιεραποστόλους οι οποίες την ενεθάρρυναν να εισέλθη και αυτή στην υπηρεσία του σκαπανέως. Έτσι αυτή επώλησε τις εργασίες της και τώρα έχει συμπληρώσει είκοσι χρόνια ως σκαπανεύς. Και άλλοι πριν απ’ αυτούς είναι σκαπανείς μέχρι σήμερα. Περί τους δέκα αδελφοί που επέζησαν από τη διατάραξι στην Οσάκα αναβαπτίσθηκαν (την φορά αυτή με ολική κατάδυσι), και αυτοί πραγματικά συμμορφώθησαν με την καρδιά των με τις αρχές του Λόγου του Θεού. Ένας απ’ αυτούς, ο Ο. Σίγκα, ακόμη είναι επίσκοπος πόλεως στην Οσάκα και άλλοι είναι επίσκοποι εκκλησιών. Στην περιφέρεια που αρχικά υπηρετούσαν οι ιεραπόστολοι υπάρχουν τώρα 18 εκκλησίες από τις οποίες 746 διαγγελείς ανέφεραν έργον και 132 απ’ αυτούς είναι σκαπανείς.
ΣΤΟ ΕΠΙΝΕΙΟΝ ΤΗΣ ΓΙΟΚΟΧΑΜΑ
Την άνοιξι του 1951, δεκαπέντε Άγγλοι και Αυστραλοί από την 16η σειρά της Σχολής Γαλαάδ έφθασαν στην Ιαπωνία. Στην αρχή όλοι οι ενδιαφερόμενοι έρχονταν στον ιεραποστολικό οίκο για συμμελέτη. Μια αδελφή είχε ένδεκα συμμελέτες μια μέρα! Αργότερα, οι ιεραπόστολοι εργάζονταν στο από σπίτι σε σπίτι έργον το πρωί, και μ’ όλον τούτο, οι ένδεκα ιεραπόστολοι ανέφεραν 300 Γραφικές συμμελέτες σε μερικούς μήνες. Πολύ λίγη έντυπος ύλη υπήρχε διαθέσιμη. Για συμμελέτες, κάθε ιεραπόστολος είχε τρία η τέσσερα πολυγραφημένα φύλλα των κεφαλαίων του Έστω ο Θεός Αληθής στην Ιαπωνική. Αυτά τα αντήλλασσαν μεταξύ των. Επειδή υπήρχε μεγάλη ζήτησις των φύλλων αυτών, οι ενδιαφερόμενοι δεν μπορούσαν να έχουν αντίτυπα για να ετοιμάσουν τις συμμελέτες.
Ο αρχικός υπηρέτης του οίκου στη Γιοκοχάμα, ο Γκόρντον Ντερν, έχει ζωηρές αναμνήσεις της πρώτης του συμμελέτης στην Ιαπωνία. Ο άνθρωπος εγνώριζε πολύ λίγα Αγγλικά, και ο Αδ. Ντερν, πολύ λίγα Ιαπωνικά. Φαινόταν ότι μελετούσαν περισσότερο το λεξικό παρά τα πολυγραφημένα φύλλα.
Η εκκλησία της Γιοκοχάμα σχηματίσθηκε την 1 Μαρτίου 1952, και συνήρχετο στον ιεραποστολικό οίκο. Γρήγορα μια κλήσις εξήλθε για σκαπανείς. Ένας νεαρός σπουδαστής, ο Κ. Έτο, ήλθε στον Αδ. Ντερν λέγοντας ότι ήθελε να σταματήση πηγαίνοντας στο κολλέγιο και να γίνη σκαπανεύς. Αλλ’ ήταν ανάπηρος, με το ένα σκέλος δεμένο. Ο Αδ. Ντερν τον ερώτησε αν τον πονούσε. «Λίγο,» είπε. Ο Αδ. Ντερν είδε ότι ήταν δύσκολο να γίνη σκαπανεύς, αλλ’ ο νεαρός τον βεβαίωσε ότι μπορούσε, και γρήγορα διωρίσθηκε ακόμη κι ως ειδικός σκαπανεύς μαζί με τη χήρα του μητέρα και την αδελφή του. Αυτή η οικογένεια έκαμε θαυμάσιο έργο γιατί βοήθησε να ιδρυθούν εκκλησίες στις πόλεις Καβασάκι, Γιοκοσούκα, Σιζουόκα, Μίτο και Ονταγάρα. Αργότερα, ο ανάπηρος αδελφός μπόρεσε να υπηρετήση ως επίσκοπος περιοχής επί επτά έτη. Στις εκκλησίες που υπηρέτησε, κανένας δεν μπόρεσε να δικαιολογηθή ότι η πτωχή υγεία του τον κρατούσε έξω από την υπηρεσία. Στους τομείς που εξυπηρετούνταν αρχικά από τον ιεραποστολικό αυτό οίκο τώρα υπάρχουν τέσσερις Αίθουσες Βασιλείας και ένδεκα εκκλησίες, από τις οποίες 646 ανέφεραν υπηρεσίαν τον Ιούλιο του 1972, περιλαμβανομένων και 135 σκαπανέων.
Η πρώτη συνέλευσις περιοχής έλαβε χώραν τον Οκτώβριο του 1951 στην Οσάκα. Η δευτέρα τον Απρίλιο του 1952 στην Κόμπη. Όλοι που παρευρέθησαν στις πρώτες αυτές συνελεύσεις βλέπουν με θαυμασμό και χαρά στα ακροατήρια σήμερα. Το 1952 μόνο 410 παρευρέθησαν στην συνέλευσι της Κόμπης και ένδεκα εβαπτίσθησαν. Αλλά στη δημοσία συνάθροισι τον Ιούνιο του 1972 παρευρέθησαν σε όλες τις 25 περιοχές της Ιαπωνίας, ένα ολικό 22.286 και εβαπτίσθησαν 921. Ο Ιεχωβά αληθινά ευλόγησε τις επισκέψεις στις περιοχές και τις συνελεύσεις.
Τον Απρίλιο του 1952 επτά ιεραπόστολοι έφθασαν στην Κυότο και άνοιξαν ένα νέο ιεραποστολικό οίκο. Στην αρχή ήσαν τέσσερις μόνο διαγγελείς. Οι άνθρωποι με τους οποίους συμμελετούσαν έδειξαν μεγάλη φιλοξενία στους ιεραποστόλους. Στην αρχή, φαινόταν παράξενο στους ιεραποστόλους να κάθωνται κατά γης στις Γραφικές συμμελέτες και στις συναθροίσεις, αλλά βρήκαν ότι έτσι μπορούσαν να κρατούν τα πόδια των ζεστά τον χειμώνα. Μια από τις πρώτες ιεραποστόλους, η Ελισάβετ Τέυλορ, θυμάται τον καιρό που συμμελετούσε με μια θρησκευόμενη που ήλθε σε μια συνάθροισι από περιέργεια και από τότε δεν έλειψε καμμιά φορά. Ήταν μεγάλη χαρά της Αδ. Τέυλορ όταν την είδε να γίνη διαγγελεύς και αργότερα σκαπανεύς. Αυτή βοήθησε ολόκληρη την οικογένειά της—τον άνδρα της και τα τρία της παιδιά—να γίνουν Μάρτυρες, και δυο από τις θυγατέρες της πρόκειται να γίνουν ειδικοί σκαπανείς. Στην περιφέρεια αυτή που άρχισε με τέσσερις επιτόπιους διαγγελείς τώρα υπάρχουν οκτώ εκκλησίες με ένα ολικό 452 διαγγελέων το 1972, από τους οποίους οι ογδόντα είναι στην υπηρεσία του σκαπανέως.
Προτού μεταβή στην Ιαπωνία ο Αδ. Νορ για δευτέρα φορά μέσα στο αεροπλάνο καθόταν κοντά στον Πρόεδρο Οχάμα του Πανεπιστημίου Βασέντα στο Τόκυο, στο οποίον φοιτούν 25.000 σπουδασταί. Όταν άκουσε για το έργο των μαρτύρων του Ιεχωβά, ο Πρόεδρος Οχάμα προσκάλεσε τον Αδ. Νορ να μιλήση στους καθηγητάς και στους σπουδαστάς του πανεπιστημίου όταν θα ερχόταν στο Τόκυο. Έγινε διευθέτησις και ο Αδ. Νορ μίλησε μέσω διερμηνέως σε 386 καθηγητάς και σπουδαστάς. Κατόπιν, οι καθηγηταί τον προσκάλεσαν σε μια εσπερίδα τσαγιού και έκαμαν πολλές ερωτήσεις.
Μια από τους αρχικούς ιεραποστόλους στον οίκον Τσιγιόντα, η Αδελίν Νάκο, αφηγείται ότι η λατρεία των προγόνων ήταν ένα από τα μεγάλα προβλήματα που είχαν ν’ αντιμετωπίσουν οι ιεραπόστολοι. Μια γυναίκα την οποία συνήντησε ενόμιζε ότι μπορούσε να κατευνάση τους προγόνους θεούς με το να βασανίζη το σώμα της, και γι’ αυτό σηκωνόταν στις 4 ή 5 το πρωί, ακόμη και τον χειμώνα, και έχυνε κάδους κρύου νερού επάνω της. Όταν ο πεθερός της απέθανε, επρόσφερε ρύζι και τσάι επάνω στον βωμό κάθε πρωί προτού σερβίρη τον άνδρα της και τα παιδιά, και αυτό ωδήγησε στο να διαιρεθή η οικογένεια. Αλλά, μια οικιακή Γραφική μελέτη με την Αδ. Νάκο της έδειξε ότι έπρεπε να υπηρετή τους ζωντανούς και όχι τους πεθαμένους. Αυτή κατέστρεψε το βωμό της, και η οικογένεια ενώθηκε γύρω στη Γραφή. Ο σύζυγος έγινε προεδρεύων επίσκοπος, και αυτός και η σύζυγός του έκαμαν σκαπανικό έργο κατά περιόδους. Η θυγατέρα υπηρέτησε ως ειδική σκαπανεύς επί δέκα έτη, και τώρα συνοδεύει τον άνδρα της στο έργο περιοχής.