ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ

Αυτοέλεγχος, αυτοσυγκράτηση ή αυτοπειθαρχία ως προς τις ενέργειες, την ομιλία ή τις σκέψεις. (Γε 43:31· Εσθ 5:10· Ψλ 119:101· Παρ 10:19· Ιερ 14:10· Πρ 24:25) Οι λέξεις του πρωτότυπου εβραϊκού και ελληνικού κειμένου που σχετίζονται με την εγκράτεια υποδηλώνουν κατά κυριολεξία την άσκηση αυτοκυριαρχίας ή αυτοελέγχου. Η εγκράτεια είναι “καρπός του πνεύματος του Θεού” (Γα 5:22, 23), ο δε Ιεχωβά, μολονότι κατέχει απεριόριστες δυνάμεις, ασκεί αυτοσυγκράτηση πάντοτε. Αντί να δράσει αμέσως εναντίον των αδικοπραγούντων, έχει επιτρέψει να περάσει χρόνος ώστε αυτοί να έχουν την ευκαιρία να εγκαταλείψουν τις κακές τους οδούς και να κερδίσουν την εύνοιά του.—Ιερ 18:7-10· 2Πε 3:9.

Ωστόσο, όταν αποδεικνυόταν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι αυτοί προς τους οποίους είχε παραχωρηθεί χρόνος για μετάνοια δεν επωφελούνταν από το έλεος του Ιεχωβά, τότε εκείνος δικαιολογημένα έπαυε να συγκρατείται και εκτελούσε την κρίση του. Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα εκείνων οι οποίοι ερήμωσαν την Ιερουσαλήμ. Αυτοί δεν αναγνώρισαν ότι ο Ιεχωβά τούς επέτρεψε να θέσουν υπό τον έλεγχό τους τον Ισραήλ ώστε να διαπαιδαγωγηθούν οι Ισραηλίτες για την απιστία τους, αλλά τους μεταχειρίστηκαν χωρίς έλεος και εξώθησαν τη διαπαιδαγώγηση πέρα από τα όρια που απαιτούσε η κρίση του Θεού. (Παράβαλε Ησ 47:6, 7· Ζαχ 1:15.) Ο Ιεχωβά το είχε προγνωρίσει αυτό και, μέσω του προφήτη Ησαΐα, έδειξε ότι θα ερχόταν καιρός κατά τον οποίο δεν θα συγκρατούνταν πλέον και θα τιμωρούσε αυτούς τους ερημωτές: «Σίγησα επί πολύ καιρό. Παρέμεινα σιωπηλός. Ασκούσα αυτοσυγκράτηση. Σαν γυναίκα που γεννάει θα βογκήσω, θα αγκομαχήσω και θα λαχανιάσω συγχρόνως. Θα ερημώσω βουνά και λόφους, και όλη τη βλάστησή τους θα την ξεράνω».—Ησ 42:14, 15.

Και ο Χριστός Ιησούς ασκούσε εγκράτεια. Όταν ο απόστολος Πέτρος επέστησε την προσοχή των οικιακών υπηρετών στο ότι ήταν ανάγκη να υποτάσσονται στους ιδιοκτήτες τους, έγραψε: «Μάλιστα, σε αυτή την πορεία κληθήκατε, επειδή και ο Χριστός υπέφερε για εσάς, αφήνοντάς σας υπόδειγμα για να ακολουθήσετε τα ίχνη του πιστά. . . . Όταν τον εξύβριζαν, δεν ανταπέδιδε εξυβρίζοντας. Όταν υπέφερε, δεν απειλούσε, αλλά παρέδιδε τον εαυτό του σε εκείνον που κρίνει δίκαια».—1Πε 2:21-23.

Στις «τελευταίες ημέρες» η έλλειψη εγκράτειας θα ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα αυτών που δεν θα ασκούσαν την αληθινή Χριστιανοσύνη. (2Τι 3:1-7) Εντούτοις, εφόσον οι Χριστιανοί πρέπει να είναι μιμητές του Θεού και του Γιου του (1Κο 11:1· Εφ 5:1), πρέπει να αγωνίζονται να καλλιεργούν εγκράτεια σε όλα. (1Κο 9:25) Ο απόστολος Πέτρος δήλωσε: «Εφοδιάστε την πίστη σας με αρετή, την αρετή σας με γνώση, τη γνώση σας με εγκράτεια, την εγκράτειά σας με υπομονή, την υπομονή σας με θεοσεβή αφοσίωση, τη θεοσεβή αφοσίωσή σας με αδελφική στοργή, την αδελφική στοργή σας με αγάπη. Διότι αν αυτά τα πράγματα υπάρχουν σε εσάς και ξεχειλίζουν, θα σας εμποδίσουν να είστε είτε αδρανείς είτε άκαρποι σε ό,τι αφορά την ακριβή γνώση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού».—2Πε 1:5-8.

Η ιδιότητα της εγκράτειας θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα έκδηλη μεταξύ αυτών που υπηρετούν ως επίσκοποι στις Χριστιανικές εκκλησίες. (Τιτ 1:8) Για να μπορούν οι επίσκοποι να χειριστούν αποτελεσματικά τα προβλήματα μέσα στην εκκλησία, πρέπει να παραμένουν εγκρατείς στα λόγια και στις πράξεις τους. Ο απόστολος Παύλος συμβούλεψε τον Τιμόθεο: «Και να απορρίπτεις τα ερωτήματα που είναι ανόητα και φανερώνουν άγνοια, γνωρίζοντας ότι προκαλούν διαμάχες. Ο δούλος, όμως, του Κυρίου δεν χρειάζεται να μάχεται, αλλά χρειάζεται να είναι ήπιος προς όλους, να έχει τα προσόντα να διδάσκει, να συγκρατεί τον εαυτό του όταν συμβαίνει κάτι κακό, να διδάσκει με πραότητα εκείνους που δεν έχουν ευνοϊκή διάθεση».—2Τι 2:23-25.

Η αποτυχία κάποιου να ασκήσει εγκράτεια σε μια δεδομένη περίπτωση μπορεί να αμαυρώσει ένα μακρόχρονο υπόμνημα πιστής υπηρεσίας και να του προξενήσει κάθε είδους δυσκολίες. Τυπικό παράδειγμα αποτελεί η εμπειρία του Βασιλιά Δαβίδ. Μολονότι ο Δαβίδ ήταν όσιος στην αληθινή λατρεία και είχε αγάπη για τις δίκαιες αρχές του νόμου του Θεού (παράβαλε Ψλ 101), μοίχευσε με τη Βηθ-σαβεέ, και ως εκ τούτου διέταξε να τοποθετηθεί ο σύζυγός της ο Ουρίας σε μια θέση μάχης όπου ο θάνατος ήταν σχεδόν βέβαιος. Κατά συνέπεια, επί χρόνια ολόκληρα μετέπειτα, ο Δαβίδ αντιμετώπιζε σοβαρές δυσκολίες μέσα στην οικογένειά του. (2Σα 12:8-12) Η περίπτωσή του επίσης καταδεικνύει ότι είναι σοφό να αποφεύγει κανείς καταστάσεις που είναι δυνατόν να οδηγήσουν σε απώλεια της εγκράτειας. Ενώ μπορούσε να είχε φύγει από την ταράτσα του ανακτόρου του, προφανώς συνέχισε να κοιτάζει τη Βηθ-σαβεέ που λουζόταν και έτσι κατέληξε να αναπτύξει πάθος για αυτήν.—2Σα 11:2-4.

Παρόμοια, δεν θα ήταν καλό για κάποιον που στερείται εγκράτειας να παραμένει άγαμος, ενώ θα μπορούσε να συνάψει αξιότιμο γάμο και να προστατέψει τον εαυτό του από τη διάπραξη πορνείας. Σχετικά με αυτό, ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Αν δεν έχουν εγκράτεια, ας παντρευτούν, διότι είναι καλύτερο να παντρεύεται κάποιος παρά να ανάβει από το πάθος».—1Κο 7:9, 32-38.