ΒΑΡΒΑΡΟΣ

Η επανάληψη του ήχου «βαρ βαρ» στη λέξη βάρβαρος του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου μετέδιδε την ιδέα του τραυλίσματος, της ακατάληπτης ή ακατανόητης ομιλίας. Ως εκ τούτου, οι αρχαίοι Έλληνες χαρακτήριζαν αρχικά ως «βαρβάρους» τους ξένους, ιδιαίτερα τους αλλόγλωσσους. Εκείνη την εποχή η λέξη αυτή δεν υποδήλωνε ότι κάποιος είναι απολίτιστος, ακαλλιέργητος ή άξεστος ούτε μετέδιδε κάποιο αίσθημα εχθρικής περιφρόνησης. Απλώς η λέξη «βάρβαρος» ξεχώριζε ειδικά τους μη Έλληνες από τους Έλληνες, ακριβώς όπως η λέξη «Εθνικός» διαχωρίζει τους μη Ιουδαίους από τους Ιουδαίους. Οι μη Έλληνες δεν είχαν αντίρρηση να αποκαλούνται βάρβαροι ούτε ένιωθαν προσβεβλημένοι από αυτό. Μερικοί Ιουδαίοι συγγραφείς, ανάμεσά τους και ο Ιώσηπος, θεωρούσαν ότι αυτός ο όρος προσδιόριζε την ταυτότητά τους. (Ιουδαϊκή Αρχαιολογία, ΙΔ΄, 187 [x, 1]· Κατ’ Απίωνος, Α΄, 58 [11]) Οι Ρωμαίοι αυτοαποκαλούνταν βάρβαροι ωσότου υιοθέτησαν τον ελληνικό πολιτισμό. Με αυτή, λοιπόν, τη μη αρνητική χροιά χρησιμοποίησε ο Παύλος, γράφοντας προς τους Ρωμαίους, τη γενική έκφραση: «Και σε Έλληνες και σε Βάρβαρους».—Ρω 1:14.

Ο κυριότερος παράγοντας που διαχώριζε τους Έλληνες από το βαρβαρικό κόσμο ήταν η γλώσσα τους, γι’ αυτό η εν λόγω λέξη αναφερόταν ιδιαίτερα στους μη ελληνόφωνους, όπως ήταν για παράδειγμα οι κάτοικοι της Μάλτας, οι οποίοι μιλούσαν μια τελείως διαφορετική γλώσσα. Σε αυτή την περίπτωση, η Μετάφραση Νέου Κόσμου προσδίδει νόημα στη λέξη βάρβαροι του κειμένου αποδίδοντάς την «ξενόγλωσσοι». (Πρ 28:1, 2, 4) Γράφοντας για το χάρισμα των γλωσσών, ο Παύλος χρησιμοποίησε δύο φορές τη λέξη βάρβαρος («ξένος») για όποιον μιλούσε μια ακατανόητη γλώσσα. (1Κο 14:11· βλέπε επίσης Κολ 3:11.) Παρόμοια, η Μετάφραση των Εβδομήκοντα χρησιμοποιεί τη λέξη βάρβαρος στα εδάφια Ψαλμός 113:1 (114:1 στη ΜΝΚ) και Ιεζεκιήλ 21:36 (21:31 στη ΜΝΚ).

Επειδή οι Έλληνες πίστευαν ότι η γλώσσα και ο πολιτισμός τους υπερείχαν όλων των άλλων, και επειδή υφίσταντο ταπεινώσεις στα χέρια των εχθρών τους, η λέξη «βάρβαρος» απέκτησε σταδιακά την κοινή υποτιμητική χροιά της.