ΑΜΕΛΕΙΑ

Αυτή η λέξη έχει την έννοια της έλλειψης προσοχής, της αδιαφορίας, της απροσεξίας στη φροντίδα ή στη μεταχείριση (κάποιου ανθρώπου ή πράγματος), καθώς και της ολιγωρίας στη διεκπεραίωση ή στην εκτέλεση (εντολών, καθηκόντων, κτλ.). Η λέξη ενέχει την έννοια της σκόπιμης ή ηθελημένης παράλειψης, ή απλώς της παράλειψης λόγω αδιαφορίας ή αμεριμνησίας.

Μια από τις εβραϊκές λέξεις που έχουν την έννοια της «αμέλειας» είναι το ρήμα παρά‛, το οποίο κατά κυριολεξία σημαίνει “λύνω”. (Αρ 5:18) Αυτό το ρήμα έχει τις έννοιες: “αφήνω ατημέλητη” την εξωτερική μου εμφάνιση (Λευ 10:6), “αποχαλινώνομαι” από πλευράς διαγωγής (Εξ 32:25) και “αδιαφορώ” για τη διαπαιδαγώγηση. (Παρ 13:18· 15:32· παράβαλε Εξ 5:4, όπου το ίδιο ρήμα αποδίδεται «αφήνω».) Μια άλλη λέξη είναι το ρήμα ‛αζάβ, το οποίο σημαίνει κατά κυριολεξία «εγκαταλείπω· αφήνω». (Δευ 29:25· 1Βα 12:8) Ο Νεεμίας τη χρησιμοποίησε παροτρύνοντας τους αληθινούς λάτρεις να μην “παραμελούν” τον οίκο του αληθινού Θεού. (Νε 10:39· παράβαλε 13:11.) Μια ακόμη εβραϊκή λέξη που δηλώνει αμέλεια σημαίνει κατά κυριολεξία «χαλαρότητα», όπως αυτή ενός χαλαρού τόξου.—Ιερ 48:10· παράβαλε Ψλ 78:57.

Η λέξη ἀμελέω του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου (από το στερητικό μόριο α και το ρήμα μέλω, που σημαίνει «φροντίζω») περιέχει σαφέστερα την ιδέα της έλλειψης ενδιαφέροντος και φροντίδας, και λιγότερο το στοιχείο της ακούσιας παράλειψης ή παράβλεψης κάποιου πράγματος. Ο απόστολος Παύλος, αφού περιγράφει την αυστηρή τιμωρία που επέσυρε η ανυπακοή στο Μωσαϊκό Νόμο, λέει: «Εμείς πώς θα διαφύγουμε αν έχουμε παραμελήσει [ἀμελήσαντες, Κείμενο] μια τόσο μεγάλη σωτηρία, εφόσον αυτή άρχισε να λέγεται μέσω του Κυρίου μας . . . ενώ ο Θεός έδινε και αυτός μαρτυρία;» Εδώ ο Παύλος δείχνει ότι δεν τίθεται θέμα παράλειψης, αλλά έλλειψης ενδιαφέροντος, ότι κάποιος “ξεμακραίνει” (εδ. 1), ότι δεν υπακούει στο λόγο του Θεού ο οποίος λέχθηκε μέσω του μονογενούς του Γιου.—Εβρ 2:1-4.

Ο Ματθαίος χρησιμοποίησε έναν τύπο αυτής της λέξης στην αφήγηση της παραβολής του Ιησού για το γαμήλιο συμπόσιο. Εκείνοι τους οποίους προσκάλεσε ο βασιλιάς στο γαμήλιο συμπόσιο του γιου του δεν ήρθαν. Γιατί; Όχι από παράλειψη, αλλά «έφυγαν αδιάφοροι, ένας στον αγρό του, άλλος στις εμπορικές του υποθέσεις». Για αυτή τους την έλλειψη ενδιαφέροντος θεωρήθηκαν ανάξιοι.—Ματ 22:5, 8.

Ο νεαρός Τιμόθεος επωμίστηκε βαριά ευθύνη ως επίσκοπος στην Έφεσο. Ο Παύλος τον νουθέτησε: «Μην παραμελείς το χάρισμα που είναι μέσα σου, το οποίο σου δόθηκε μέσω πρόρρησης και όταν το πρεσβυτέριο έθεσε τα χέρια του πάνω σου». Απαιτούνταν έντονη, ενεργή δράση από μέρους του Τιμόθεου προκειμένου να μην είναι αμελής. Θα έπρεπε να είναι απορροφημένος στην ανάγνωση, στην ορθή διδασκαλία, στην προτροπή, στο ζήτημα της διαγωγής του και του παραδείγματος που έθετε, δείχνοντας ενδιαφέρον για αυτά τα πράγματα με συνεχή και απερίσπαστη προσοχή. Διαφορετικά θα αποτύγχανε από αμέλεια, από έλλειψη γνήσιου ενδιαφέροντος για την εύνοια που του είχε δειχτεί από τον Θεό.—1Τι 4:11-16.

Ο Παύλος παραθέτει μια δήλωση του Ιεχωβά σχετικά με τον Ισραήλ, όπου Εκείνος αναφέρθηκε στη διαθήκη του Νόμου με τα εξής λόγια: «Την οποία διαθήκη μου αυτοί παραβίασαν, μολονότι εγώ ήμουν ο συζυγικός ιδιοκτήτης τους». (Ιερ 31:32) Αντί της φράσης «μολονότι εγώ ήμουν ο συζυγικός ιδιοκτήτης τους», η Μετάφραση των Εβδομήκοντα (38:32) λέει: καὶ ἐγὼ ἠμέλησα αὐτῶν. Αυτό πιθανότατα εξηγεί γιατί η παράθεση στο εδάφιο Εβραίους 8:9 λέει: «Επειδή εκείνοι δεν ενέμειναν στη διαθήκη μου, ώστε εγώ σταμάτησα να τους φροντίζω [ἠμέλησα αὐτῶν, Κείμενο]». Ασφαλώς, ο Ιεχωβά δεν ήταν αμελής με την έννοια της αμεριμνησίας ή της παράλειψης. Απεναντίας, εκδήλωσε μεγάλο ενδιαφέρον για το λαό με τον οποίο είχε συνάψει διαθήκη, μέχρις ότου εκείνοι αδιαφόρησαν για το λόγο Του και στασίασαν εναντίον Του. Μόνο τότε, και γι’ αυτόν το λόγο, “σταμάτησε να τους φροντίζει”.