Μάθετε να Ζήτε με το Αμετάβλητον
ΕΝΑΣ αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος αναφέρεται ότι είχε δώσει κάποτε την εξής συμβουλή: ‘Νέε, νυμφεύσου, νυμφεύσου. Αν πάρης μια καλή σύζυγο, θα είσαι ευτυχισμένος και αυτό είναι καλό. Και αν δεν πάρης μια καλή σύζυγο, θα γίνης φιλόσοφος και αυτό επίσης είναι καλό.’ Το τελευταίο τμήμα του ρητού ενέχει την ιδέα ότι είναι καλό να προσαρμόζεται κανείς μ’ εκείνο που δεν μπορεί ν’ αλλάξη κι έτσι να δέχεται τη ζωή, σαν να λέγαμε, μ’ ένα ρεαλιστικό τρόπο.
Αυτό το ζήτημα, του να μάθη δηλαδή κανείς να ζη προσαρμοσμενος σ’ εκείνο που δεν μπορεί ν’ αλλάξη, εφαρμόζεται σε πάρα πολλές πλευρές της ζωής. Το ύψος ενός ατόμου μπορεί να προκαλή δυσφορία. Μια κοπέλλα που έχει ύψος πάνω από έξη πόδια (1,82 μέτρα) μπορεί να είναι στενοχωρημένη που είναι τόσο ψηλή. Επίσης, πάλι, ένας άνδρας που το ύψος του δεν φθάνει ούτε τα πέντε πόδια (1,52 μέτρα) μπορεί να αισθάνεται λύπη επειδή είναι τόσο κοντός. Αλλά, όπως αναφέρεται ότι είπε ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού: «Τις από σας μεριμνών δύναται να προσθέση μίαν πήχην εις το ανάστημα αυτού;» Επί πλέον, ένα άτομο μπορεί να έχη γεννηθή με καμπούρα, μ’ ένα ελάττωμα στην ομιλία, με αδύνατη όρασι, ίσως έγινε αργότερα ανάπηρος λόγω πολιομυελίτιδος.
Τι μπορεί να κάνη κάποιο απ’ αυτά τα άτομα; Ένας ιατρός κάποτε είπε: «Εκείνο που δεν μπορείτε να θεραπεύσετε, πρέπει να μάθετε να το υποφέρετε.» Κάποιος που έμαθε να ζη προσαρμοζόμενος στο πολύ μικρό ανάστημά του είναι ο Κάρλος Ρόμουλο, ένας Φιλιππινέζος πολιτικός. Λέγει ότι δεν επέτρεψε στο μικρό του ύψος να τον κάνη να ντρέπεται και, με τον καιρό, διεπίστωσε ότι αυτό ήταν πραγματικά πλεονέκτημα, διότι οι άνθρωποι συχνά έχουν την τάσι να ευνοούν εκείνον που είναι μικρόσωμος.
Ένα πράγμα, που μπορούν να κάνουν όλα τα άτομα που έχουν κάποιο μειονέκτημα, είναι να μάθουν να εκτιμούν τις ευλογίες που έχουν. Δεν είναι αλήθεια ότι η ζωή και κάποια σχετική υγεία είναι μεγάλες ευλογίες; Υπάρχουν οι ομορφιές της δημιουργίας ή «φύσεως,» η ευχαρίστησις ν’ ακούη κανείς ωραία μουσική, η αγάπη της οικογενείας και των φίλων και η ικανοποίησις που προέρχεται από το να είναι κανείς χρήσιμος και στον εαυτό του και στους άλλους.
Το ίδιο εφαρμόζεται και στη στάσι του ατόμου προς τις παγκόσμιες συνθήκες, οι οποίες δεν μπορούν ν’ αλλάξουν, δηλαδή να βελτιωθούν. Πρέπει να ενοχλούμεθα λόγω της αυξανομένης διαφθοράς που υπάρχει σε υψηλές θέσεις και της βίας και του εγκλήματος που χειροτερεύει στους δρόμους των πόλεων; Η Γραφή δίνει την εξής καλή συμβουλή: «Μη αγανάκτει δια τους πονηρευομένους.» Γιατί; Διότι στον ωρισμένο καιρό του Θεού θα εξαφανισθούν. (Ψαλμ. 37:1-13) Μέχρι τότε μπορεί κανείς να μάθη να ζη προσαρμοζόμενος σ’ αυτές τις συνθήκες με το να είναι υπερβολικά προσεκτικός, να μην περιφέρεται στους δρόμους μόνος αργά τη νύκτα, και να εκτιμά τη ζωή του περισσότερο από τα χρήματα που μπορεί να έχη επάνω του, κλπ.
Πράγματι, θα βοηθηθούμε να ζούμε προσαρμοζόμενοι με το αμετάβλητο αν προσπαθούμε να φιλοσοφούμε τις ιδιαίτερες καταστάσεις μας και επωφελούμεθα όσο το δυνατόν απ’ αυτές. Πρέπει να παραδεχθούμε το γεγονός ότι κάθε ευτυχία είναι σχετική και ότι με τις παρούσες ατελείς και αμαρτωλές συνθήκες, υπάρχει πάντοτε πικρό μαζί με το γλυκό. Έτσι, σε οποιαδήποτε κατάστασι κι αν βρίσκεσθε, αναζητήσατε τα πλεονεκτήματά της ή τις «χαρές» της. Ακόμη και η έλλειψις συνειδητότητος στον ύπνο είναι μια ευλογία σχετικά με την οποία ένας ποιητής κάποτε έγραψε: «Παντού μπορεί κανείς να βρη τη λύπησι, και πόσο θάρρος παίρνει αλήθεια όταν σκέπτεται ότι ο οίκτος και στη θλίψι δίνει χάρι, και συμφιλιώνει με τη μοίρα του τον άνθρωπο.»
Το ίδιο εφαρμόζεται και στις σχέσεις μας με τους άλλους. Πολλά έγγαμα ζεύγη, όταν διεπίστωσαν ότι δεν συμβιβάζονται, χώρισαν ή πήραν διαζύγιο, αλλά η καλύτερη πορεία θα ήταν να μάθη ο καθένας να προσαρμόζεται με τον άλλο. Έτσι, κάποιος ρομαντικός Ιταλός, που αγαπούσε τον αθλητισμό, νυμφεύθηκε μια μάλλον συντηρητική Αγγλίδα. Επί χρόνια δυσκολεύοντο να ζήσουν μαζί, αλλά για χατήρι των παιδιών τους δεν χώρισαν. Ωστόσο, με τον καιρό, έμαθαν να προσαρμόζωνται, και αυτό έφερε μεγαλύτερη ευχαρίστησι και ευτυχία στο γάμο τους.
Ιδού και μια άλλη αληθινή σύγχρονη ιστορία της ζωής· μια χαριτωμένη νεαρή γυναίκα παντρεύθηκε έναν άνδρα ο οποίος είχε τα πάντα από άποψι προσωπικότητος και υλικών αγαθών, που θα μπορούσε εκείνη να επιθυμήση. Αλλά η επιθυμία της για παιδιά δεν ικανοποιήθηκε. Έμαθε η γυναίκα αυτή να ζη με το αμετάβλητο; Ναι, διότι τώρα μπορεί ακόμη και ν’ αστειεύεται για την απογοήτευσί της. Επίσης, γεμίζει τις μέρες της με την ολοχρόνια δραστηριότητα του κηρύγματος των «αγαθών νέων» σε άλλους—όπως κάνει και ο σύζυγός της—και απολαμβάνει πολλές ευλογίες και χαρές καθώς διδάσκει ολόκληρες οικογένειες, και ιδιαίτερα μητέρες με τα μικρά παιδιά τους, για τον Ιεχωβά Θεό και τις ευλογίες της βασιλείας του—κι έτσι ανατρέφει πνευματικά παιδιά, σαν να λέγαμε, με το να κάνη Χριστιανούς μαθητάς.
Αν εξετάσωμε την Αγία Γραφή, θα βρούμε πολλά παραδείγματα ατόμων που έμαθαν να ζουν με το αμετάβλητο. Μεταξύ αυτών μπορεί ν’ αναφερθή ο προφήτης Μωυσής. Με τι δυναμικό τρόπο τον χρησιμοποίησε ο Θεός για να εξάγη τον λαό του από την Αίγυπτο, και ωστόσο ο λαός αυτός εξακολούθησε να δοκιμάζη την υπομονή του Μωυσέως κάθε χρόνο στη διάρκεια της 40 χρονης πορείας τους στην έρημο! (Δευτ. 8:2-5) Πόσο απογοητευτική θα ήταν γι’ αυτόν η έλλειψις εκτιμήσεως που έδειχνε ο λαός, η έλλειψις πίστεως, οι γογγυσμοί τους, το επαναστατικό τους πνεύμα και η άπληστη ιδιοτέλειά τους! Η αγάπη που τον πλημμύριζε γι’ αυτούς, όπως εκφράζεται στο βιβλίο του Δευτερονομίου, είναι απόδειξις του πόσο καλά είχε μάθει να ζη με τις αμετάβλητες αδυναμίες και τις αποτυχίες του λαού του,—αμετάβλητες κατά το ότι δεν μπορούσε να κάνη τίποτα για να τις αλλάξη.—Πράξ. 7:30-39.
Οι σύγχρονοι δούλοι του Ιεχωβά Θεού ομοίως βρίσκουν συχνά τις καταστάσεις πολύ δύσκολες. Καθώς κηρύττουν τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού, πρέπει ν’ αντιμετωπίσουν την αδιαφορία και την απάθεια, την επίμονη προκατάληψι και τη σκληρή εναντίωσι. Μήπως εγκαταλείπουν τον αγώνα λόγω αυτών των φαινομενικά αμετάβλητων καταστάσεων; Καθόλου. Αντιθέτως, προσπαθούν να βελτιώσουν την επινοητικότητά τους· προσπαθούν να ενισχύσουν την πίστι τους και εξακολουθούν να υπενθυμίζουν στον εαυτό τους τούς λόγους για τους οποίους υπηρετούν τον Ιεχωβά Θεό σ’ αυτό τον έσχατο καιρό.
Πράγματι, πολλές είναι οι καταστάσεις τις οποίες πρέπει να υποφέρουν μερικοί, επειδή δεν είναι σε θέσι να τις αλλάξουν, ούτε να εξέλθουν απ’ αυτές μ’ έντιμο τρόπο. Αλλά όποια κι αν είναι η κατάστασις, η σοφή πορεία είναι να μάθη κανείς να ζη μ’ αυτήν, με το να προσαρμόζεται. Κάτι που θα βοηθήση το άτομο είναι το πολύτιμο προνόμιο της προσευχής, καθώς επίσης και η ελπίδα που εκθέτει ο Λόγος του Θεού για «νέους ουρανούς και νέαν γην» στους οποίους δεν θα υπάρχη τίποτε κακόν, ούτε απογοητεύσεις. Αντιθέτως, θα υπάρχη αιώνιος ζωή με ευτυχία.—Φιλιππ. 4:6, 7· 2 Πέτρ. 3:13· Αποκάλ. 21:4.