Η Πρώτη Χριστιανοσύνη Δεν Ήταν Ζήτημα Τύχης

ΣΤΟΝ πρώτο αιώνα, υπήρχαν ένα σωρό θεοί, θεοί για κάθε γούστο. Από την κούνια ως τον τάφο, οι πολίτες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας βασίζονταν στους θεούς και στις θεές για να τους βοηθούν και να τους προστατεύουν.

Η Κούβη φρόντιζε το νεογέννητο μωρό και ο Οσίπαγος δυνάμωνε τα οστά του παιδιού που άρχιζε να περπατάει. Η Αβεώνη το οδηγούσε στα πρώτα του βήματα και ο Φαβουλίνος το μάθαινε να μιλάει. Στη μάχη το προστάτευε ο Άρης. Όταν αρρώσταινε το φρόντιζε ο Ασκληπιός. Όταν πέθαινε, το επέβλεπε ο Άδης, ο θεός του κάτω κόσμου.

Κάθε κύρια πόλη και φυλή μπορούσε να καυχιέται για τον προστάτη θεό της και οι άνθρωποι πρόσφεραν καθημερινά θυμίαμα στο Ρωμαίο αυτοκράτορα, θεωρώντας τον ενσαρκωμένο θεό. Οι ανατολικές θεότητες ήταν της μόδας και ανεγείρονταν ναοί προς τιμή του Μίθρα, της Ίσιδας και του Όσιρι. Ακόμη και οι Ιουδαίοι, που ομολογούσαν ότι λάτρευαν τον αόρατο παντοδύναμο Θεό, ήταν απελπιστικά διαιρεμένοι σε πολυάριθμες θρησκευτικές αιρέσεις.

Σ’ αυτό το σημείο της ιστορίας, ενώ επικρατούσε όλη αυτή η θρησκευτική σύγχυση, εμφανίστηκε ο Ιησούς Χριστός. Αυτός δίδαξε κάτι καινούριο: μια παγκόσμια θρησκεία, που θα ήταν υπεράνω των φυλετικών και εθνικών διακρίσεων· μια θρησκεία βασισμένη στην αλήθεια σχετικά με τον παντοδύναμο Θεό, στην αλήθεια που μπορούσε να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τα δεσμά της δεισιδαιμονίας και του ψεύδους. (Ιωάννης 8:32) Όπως εξήγησε ο ίδιος στον Πιλάτο: «Εγώ δια τούτο εγεννήθην και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν». (Ιωάννης 18:37) Πώς επιτέλεσε αυτό το τεράστιο έργο;

Κήρυγμα στους ‘Πτωχούς τω Πνεύματι’

Έχει παρατηρηθεί ότι βασικά υπάρχουν δύο μέθοδοι για να προσελκύσει κανείς πολλούς οπαδούς. Η μία είναι να κηρύττεται το ευαγγέλιο στο λαό γενικά και ύστερα να κατευθύνονται οι προσπάθειες σ’ εκείνους που είναι ανώτεροι από τον κοινό λαό. Μια άλλη είναι να απευθύνεται κανείς πρώτα στην ανώτερη τάξη, ή ακόμη και σε άτομα που βρίσκονται στην κορυφή της ανώτερης τάξης, και ύστερα να κατευθύνονται οι προσπάθειες προς τις κατώτερες τάξεις με την άσκηση εξουσίας ή ισχύος. Τη δεύτερη απ’ αυτές τις μεθόδους, η οποία προτιμήθηκε ιδιαίτερα από την Καθολική, την Προτεσταντική και την Ορθόδοξη εκκλησία, ούτε καν τη σκέφτηκε ο Ιησούς και οι ακόλουθοί του.

Από την αρχή της δημόσιας διακονίας του, ο Ιησούς εξήγησε ότι επρόκειτο να κατευθύνει την προσοχή του στους ‘πτωχούς τω πνεύματι’ ή κατά γράμμα σ’ αυτούς που ήταν ‘ζητιάνοι για το πνεύμα’. Αυτοί ήταν οι ταπεινοί άνθρωποι που πεινούσαν για δικαιοσύνη, που ‘είχαν συναίσθηση της πνευματικής τους ανάγκης’.—Ματθαίος 5:3· ΜΝΚ με παραπομπές, υποσημείωση.

Έτσι, αφού οι απόστολοι του Ιησού γύρισαν από μια εκστρατεία κηρύγματος, ο Χριστός είπε: «Δοξάζω σε, Πάτερ, κύριε του ουρανού και της γης, ότι απέκρυψας ταύτα από σοφών και συνετών και απεκάλυψας αυτά εις νήπια». (Ματθαίος 11:25) Το μεγαλύτερο μέρος του έργου κηρύγματος, ο Ιησούς το έκανε στη Γαλιλαία, που ήταν πατρίδα ταπεινών ψαράδων και αγροτών, και όχι στην Ιουδαία, που ήταν το προπύργιο των Φαρισαίων και των Ιουδαίων αριστοκρατών.

Ο ίδιος ο Ιησούς καταγόταν από τη Ναζαρέτ, ένα άσημο χωριό το οποίο δεν έβγαλε κανένα σπουδαίο άνθρωπο. «Εκ Ναζαρέτ δύναται να προέλθη τι αγαθόν;» ρώτησε ο Ναθαναήλ. (Ιωάννης 1:46) Αλλά αυτά που άκουσε και είδε τον κατέστησαν ικανό να ξεπεράσει την τοπικιστική του προκατάληψη, επειδή ήταν άνθρωπος με ανοιχτό μυαλό. Από την άλλη μεριά, οι υπεροπτικοί Φαρισαίοι κόμπαζαν λέγοντας: «Μήπως τις εκ των αρχόντων επίστευσεν εις αυτόν ή εκ των Φαρισαίων;»—Ιωάννης 7:48.

Η Χριστιανική Πίστη Δεν Ήταν Ζήτημα Τύχης

Στόχος του Ιησού ήταν να αγγίξει την καρδιά και να πείσει τη διάνοια. Δίδαξε τους μαθητές του να ψάχνουν για τα άτομα που άξιζαν και να μένουν στο σπίτι αυτών των ατόμων αρκετό καιρό προκειμένου να γίνουν ειλικρινείς πιστοί—αν αυτή ήταν η επιθυμία τους. Μερικοί άνθρωποι σ’ ένα χωριό της Σαμάρειας που άκουσαν τη διδασκαλία του Ιησού είπαν: «Ημείς ηκούσαμεν, και γνωρίζομεν ότι ούτος είναι αληθώς ο Σωτήρ του κόσμου».—Ιωάννης 4:42.

Ο καθένας που μεταστρεφόταν στη Χριστιανοσύνη έπρεπε να εκλέξει με βάση τη λογική, αφού πρώτα έδινε προσοχή σε όσα άκουγε και τα στοχαζόταν. Χρειαζόταν να έχει σταθερή πεποίθηση, επειδή θα αντιμετώπιζε εναντίωση. Όλοι οι πρώτοι μαθητές γίνονταν αποσυνάγωγοι, πράγμα που σήμαινε ότι η τοπική κοινότητα τους απομόνωνε.

Επιπλέον, κάθε μαθητής ένιωθε υποχρεωμένος να υπερασπίζει το πιστεύω του, που πρόσφατα είχε βρει, και να το μεταδίδει σε άλλους. Ο Κέλσος, ένας επικριτής της Χριστιανοσύνης που έζησε το δεύτερο αιώνα, χλεύαζε το γεγονός ότι «ζηλωτές κήρυκες του Ευαγγελίου ήταν οι εργάτες, οι τσαγκάρηδες και οι αγρότες, οι πιο αμαθείς και άξεστοι άνθρωποι».—Παράβαλε Ιωάννης 9:24-34.

Αυτή η μέθοδος μεταστροφής, μαζί με το ζήλο που είχαν οι καινούριοι Χριστιανοί στο να προσελκύουν οπαδούς, είχε σαν αποτέλεσμα τη γοργή εξάπλωση της Χριστιανοσύνης. Σύντομα η Χριστιανοσύνη έγινε διεθνής και όχι τοπική θρησκεία. Ο Ιησούς είχε πει συγκεκριμένα στους ακολούθους του να κηρύξουν «έως εσχάτου της γης».—Πράξεις 1:8.

Είναι αλήθεια ότι οι πρώτοι μαθητές ήταν Ιουδαίοι, και τα πρώτα άτομα που μεταστράφηκαν ήταν Ιουδαίοι, σύμφωνα με το σκοπό του Θεού. Η Ιερουσαλήμ έγινε το κέντρο στο οποίο συναντιούνταν οι απόστολοι προκειμένου να κατευθύνουν την εκκλησία, που έκανε τα πρώτα της βήματα. Λόγω αυτού του γεγονότος, οι άνθρωποι του πρώτου αιώνα συκοφαντούσαν συχνά τους Χριστιανούς ότι ήσαν Ιουδαίοι, παρά το ότι οι Ιουδαίοι ήταν οι πιο μανιώδεις διώκτες των Χριστιανών. Κι ένας Ρωμαίος ιστορικός περιέγραψε τη Χριστιανοσύνη ως επιβλαβή δεισιδαιμονία.

Ο Πέτρος, προτού βαφτίσει τον πρώτο μη Ιουδαίο, διακήρυξε: «Επ’ αληθείας γνωρίζω ότι δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός, αλλ’ εν παντί έθνει, όστις φοβείται αυτόν και εργάζεται δικαιοσύνην, είναι δεκτός εις αυτόν». (Πράξεις 10:34, 35) Έτσι ο ζήλος των Χριστιανών, που τροφοδοτούνταν από ασάλευτη πίστη, μετέφερε το άγγελμα του Χριστού σ’ ολόκληρη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ο διωγμός δεν μπορούσε να σταματήσει εκείνους τους Χριστιανούς και πολλοί πέθαναν, επειδή δεν απέρριψαν αυτή τη θρησκεία της εκλογής τους. Ο ενθουσιασμός τους και η αφοσίωσή τους απέχουν πολύ από την απάθεια του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου, στον 20ό αιώνα.

Θα μπορούσε η έλλειψη αυτού του πνεύματος να οφείλεται στο ότι είναι σχετικά λίγοι εκείνοι που έχουν κάνει συνειδητή εκλογή στο ζήτημα της πίστης; Αν εξακολουθεί να σας ενδιαφέρει η θρησκεία, γιατί να μην εξετάσετε με σοβαρότητα το ακόλουθο άρθρο;

[Εικόνες στη σελίδα 6]

Η αρχαία Ρώμη λάτρευε πολλούς θεούς, όπως ο Άρης, ο θεός του πολέμου· ο Ζευς, ο κυριότερος Ρωμαϊκός θεός· και ο Ασκληπιός, ο θεός της ιατρικής

Άρης

[Ευχαριστίες]

Drawing based on Mansell Collection

Ζευς

[Ευχαριστίες]

Drawing based on a display, British Museum

Ασκληπιός

[Ευχαριστίες]

Drawing based on a display, National Archaeological Museum, Athens