Την εποχή του συναρπαστικού έτους 1914, αρκετοί διαγγελείς της Βασιλείας υποκινήθηκαν να αλλάξουν δραστικά τη ζωή τους. Αρκετές νεαρές αδελφές—σε μια εποχή που επικρατούσε η άποψη ότι οι νεαρές γυναίκες έπρεπε να παντρεύονται και να μεγαλώνουν παιδιά—χωρίς δισταγμό ανέλαβαν την ολοχρόνια υπηρεσία και παρέμειναν σ’ αυτήν μέχρι το θάνατό τους. Το έργο τους έχει ευλογηθεί πλουσιοπάροχα, εφόσον μερικοί σύγχρονοι Μάρτυρες στη Σουηδία, οι οποίοι εκδηλώνουν παρόμοιο ζήλο, μπορούν να αναφέρονται σ’ αυτές ως τις πνευματικές μητέρες, γιαγιάδες ή ακόμη και προγιαγιάδες τους.—Ιωήλ 2:28.

Μια νεαρή νοσοκόμα, η Έμπα Παλμ, ήθελε τόσο πολύ να βοηθάει τα πνευματικά άρρωστα άτομα ώστε φορούσε τη στολή τής νοσοκόμας στο έργο κηρύγματος. Επειδή η στολή της εκπροσωπούσε ένα εξαιρετικά ευυπόληπτο τάγμα νοσοκόμων, τις Αδελφές της Σοφίας, πολλά άτομα σε αριστοκρατικά σπίτια άνοιγαν τις πόρτες τους γι’ αυτήν. Μέσα στους τρεις πρώτους μήνες κατά τους οποίους υπηρέτησε ως βιβλιοπώλισσα, διέθεσε 1.085 δεμένα βιβλία και πάρα πολλά βιβλιάρια.

Η μεγαλύτερη αδελφή της Έμπα, η Έλεν, εγκατέλειψε την εργασία που είχε ως τραπεζική υπάλληλος και ξεκίνησε το έργο βιβλιοπώλισσας. Ο ζήλος της ήταν εξαιρετικός. Αφού παντρεύτηκε, αυτή και ο σύζυγός της χρησιμοποιούσαν ένα ατμόπλοιο για να επισκέπτονται τους ανθρώπους κατά μήκος των φιόρδ και των ορμίσκων της Βαλτικής Θάλασσας.

Η Άννα Γουίκμπομ ήταν κόρη αστυνομικού διευθυντή. Είχε υπηρετήσει ως γκουβερνάντα στην αυλή του τσάρου της Ρωσίας και αργότερα ως ιδιαιτέρα καθηγήτρια στην οικογένεια κάποιου κόμη. Παραιτήθηκε από την καλοαμειβόμενη εργασία της προκειμένου να γίνει βιβλιοπώλισσα καλύπτοντας τον τομέα κοντά στο σπίτι της. Οι γείτονές της, επειδή γνώριζαν την ταυτότητά της, την υποδέχονταν με σεβασμό. Το γεγονός ότι γνώριζε καλά πολλές γλώσσες τής άνοιξε πολλές πόρτες.

Κάποτε επισκέφτηκε μια επιβλητική κατοικία. Η κόμισσα που ζούσε εκεί έστειλε τον αρχιυπηρέτη της για να εκφοβίσει την Άννα. «Σήμερα η κόμισσα μιλά μόνο στα γαλλικά», βροντοφώναξε αυτός. «Θαυμάσια», απάντησε η Άννα. Όταν η κόμισσα άκουσε τα υπέροχα γαλλικά της Άννας, ένιωσε ντροπή επειδή η ίδια μιλούσε άσχημα τα γαλλικά και ικέτευσε: «Σουηδικά παρακαλώ!» Είναι περιττό να λεχθεί ότι η κόμισσα εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ ώστε, επί χρόνια ολόκληρα, έπαιρνε τακτικά τα έντυπα κάθε φορά που την επισκέπτονταν οι Μάρτυρες.

Μια άλλη νεαρή γυναίκα, η Μάγια Λάντκουιστ, υπηρέτησε εθελοντικά επί τρία χρόνια ως ταξιθέτρια για το Φωτόδραμα. Απόλαυσε τόσο πολύ αυτό το προνόμιο, ώστε υποκινήθηκε να συνεχίσει με ζήλο την ολοχρόνια διακονία επί 53 χρόνια, μέχρι το θάνατό της. Η ειδικότητά της ήταν να δίνει μαρτυρία πάνω σε ξένα πλοία. Επί πολλά χρόνια, αυτή η εύθυμη και δραστήρια μικρόσωμη γυναίκα έκανε συχνά την παρουσία της σε αποβάθρες και σε καταστρώματα, μιλώντας στους καπετάνιους και στα πληρώματά τους για τη Βασιλεία του Θεού και διαθέτοντας μεγάλες ποσότητες εντύπων σε πολλές γλώσσες. «Το λιμάνι είναι ο καλύτερος τομέας μου», συνήθιζε να λέει.

Τέτοιες σκαπάνισσες διακρίνονταν για το σφρίγος, την πίστη και την εμμονή τους. Ο εκλιπών συντονιστής της Επιτροπής του Τμήματος, Γιόχαν Χ. Ένεροθ, είπε κάποτε: «Είναι πράγματι συγκινητικό να μαθαίνει κανείς ότι ευπαθείς και αδύναμες γυναίκες καλύπτουν με τα πόδια αμέτρητα χιλιόμετρα, και μερικές φορές μέσα από δάση χωρίς δρόμους, κουβαλώντας βαριές τσάντες με βιβλία, προκειμένου να φέρουν το άγγελμα της ελπίδας, της παρηγοριάς και της χαράς στους ανθρώπους που ζουν εκεί σε πολύ δύσκολες συνθήκες».

Διατέθηκαν τόνοι εντύπων. Τα βιβλιάρια Εκατομμύρια Ζώντων Ήδη Ουδέποτε Θα Αποθάνωσιν και Πού Βρίσκονται οι Νεκροί; έγιναν δεκτά με ενθουσιασμό. Κατά καιρούς, οι βιβλιοπώλες χρειάζονταν αυτά τα έντυπα τόσο επειγόντως, ώστε έστελναν τηλεγραφήματα στο γραφείο τμήματος για να στείλει «500 Εκατομμύρια» ή να στείλει «200 Νεκρούς»—μηνύματα που προβλημάτιζαν πολλούς τηλεγραφητές.