Κόστα Ρίκα

ΠΡΙΝ πέντε περίπου αιώνες, ένας ψηλός, γεροδεμένος άντρας με γαμψή μύτη στεκόταν στο κατάστρωμα του πλοίου του και αγνάντευε την παραλία της Κεντρικής Αμερικής ψάχνοντας για ένα πέρασμα προς τον Ινδικό Ωκεανό. Δεν τα κατάφερε. Ωστόσο, αυτό που ανακάλυψε το 1502 ήταν μια χώρα που βαφτίστηκε Κόστα Ρίκα, δηλαδή «Πλούσια Ακτή».

Ο άντρας αυτός ήταν ο Χριστόφορος Κολόμβος, ένας Ιταλός που ταξίδευε με πλοίο ισπανικής σημαίας, στο τέταρτο και τελευταίο του ταξίδι στο Νέο Κόσμο. Αυτός και άλλοι εξερευνητές έλπιζαν να βρουν και χρυσάφι στην Κόστα Ρίκα. Αντίθετα, η περιοχή δεν ήταν πολύ πλούσια σε πολύτιμα μέταλλα. Όμως ο Κολόμβος δεν γνώριζε ότι ο μεγαλύτερος πλούτος θα ήταν ο λαός της, ιδιαίτερα τα άτομα που έχουν ιδιότητες οι οποίες τους καθιστούν πολύτιμους για τον Ιεχωβά.

Η χώρα που ανακάλυψε ο Κολόμβος κατοικούνταν ήδη από Ινδιάνους οι οποίοι είχαν εγκατασταθεί τουλάχιστο από το 1000 Κ.Χ. σε αυτή τη λωρίδα ξηράς που ενώνει τη Βόρεια με τη Νότια Αμερική. Πώς είναι η χώρα σήμερα;

Η Κόστα Ρίκα, που βρέχεται ανατολικά από τον Ατλαντικό Ωκεανό (Καραϊβική Θάλασσα) και δυτικά από τον Ειρηνικό, έχει μια οροσειρά από ψηλά, βραχώδη βουνά που εκτείνονται από τα σύνορα με τη Νικαράγουα στο βορρά ως τα σύνορα με τον Παναμά στα νοτιοανατολικά. Μερικές από τις ψηλότερες κορυφές είναι ενεργά ηφαίστεια. Κατά μήκος των ακτών, όπου το υψόμετρο είναι χαμηλότερο και το κλίμα ζεστό, αφθονούν τα τροπικά δάση. Η πλειονότητα του πληθυσμού έχει εγκατασταθεί στο δροσερό, κεντρικό οροπέδιο γύρω από τη Σαν Χοσέ, που είναι η πρωτεύουσα και η μεγαλύτερη πόλη, όπου τα καφεόδεντρα καλλωπίζουν τις βουνοπλαγιές που περιστοιχίζουν την πόλη.

Σήμερα, το 97 τοις εκατό του πληθυσμού της χώρας που υπολογίζεται ότι είναι 2.600.000 αποτελείται από μιγάδες και λευκούς, κυρίως ισπανικής καταγωγής, ενώ οι Ινδιάνοι είναι 5.000 περίπου. Η επίσημη γλώσσα είναι η ισπανική και η θρησκεία του κράτους η Ρωμαιοκαθολική, μολονότι οι μη Καθολικές θρησκείες είναι ελεύθερες.

Προς τα τέλη του 19ου αιώνα έφτασαν στην Κόστα Ρίκα πολλοί μετανάστες από την Τζαμάικα, το Τρινιδάδ και τη Μπαρμπάντος. Αυτοί οι σκληραγωγημένοι άνθρωποι ήρθαν για να εργαστούν στις προσοδοφόρες φυτείες μπανάνας της Ένωσης Φρουτοπαραγωγικών Συνεταιρισμών κατά μήκος της ατλαντικής ακτής. Μαζί τους, βέβαια, έφεραν είτε τις Προτεσταντικές είτε τις Καθολικές τους πεποιθήσεις κι έθιμα. Στην πλειονότητά τους, αυτοί οι αποφασιστικοί, εργατικοί άνθρωποι αγαπούσαν την Αγία Γραφή.

Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Έτσι, πριν την αρχή του 20ού αιώνα, έγινε στην Κόστα Ρίκα μια πιο βαρυσήμαντη ανακάλυψη από εκείνη του Κολόμβου—η ανακάλυψη της Βιβλικής αλήθειας. Δεν γνωρίζουμε πώς έφτασε το άγγελμα της Βασιλείας στην Κόστα Ρίκα. Αλλά οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Τζαμάικα αναφέρουν ότι δυο Τζαμαϊκανοί που είχαν μεταναστεύσει στην Κόστα Ρίκα, οι Χ. Π. Κλαρκ και Λούις Φέισι, γνώρισαν εκεί την αλήθεια κι έφεραν τα καλά νέα πίσω στην πατρίδα τους, την Τζαμάικα.

Η Άννα Ρένολντς, μια πρόθυμη Σπουδάστρια της Γραφής από την Τζαμάικα, έφτασε στην Κόστα Ρίκα το 1904. Λίγο αργότερα, η Εταιρία έστειλε έναν πίλγκριμ, τον αδελφό Κοντέλ, για να ενωθεί μαζί της στο έργο βιβλιοπώλη, δηλαδή στο ολοχρόνιο κήρυγμα. Μόλις ο αδελφός Κοντέλ επέστρεψε στην Τζαμάικα κι έδωσε πληροφορίες για το ενδιαφέρον που βρήκαν, αποφασίστηκε ότι έπρεπε να σταλθεί στην Κόστα Ρίκα άλλος ένας βιβλιοπώλης, ο Φρανκ Χάντσον. Αυτός έφτασε το 1906 και έγειρε πολύ ενδιαφέρον ανάμεσα στους αγγλόφωνους μαύρους κατοίκους. Το τεύχος της Σκοπιάς με ημερομηνία 1 Ιανουαρίου 1907, στην αγγλική, ανάφερε ότι, στη διάρκεια του έτους 1906, η Κόστα Ρίκα ήταν γόνιμο έδαφος για τη διάθεση Βιβλικών εντύπων.

ΤΟ ΑΓΓΕΛΜΑ ΔΙΑΔΙΔΕΤΑΙ

Ως το 1914 η αλήθεια είχε διεισδύσει σε όλες τις παραθαλάσσιες περιοχές από την πλευρά του Ατλαντικού. Τον ίδιο χρόνο ο Χένρι Άνταμσον οργάνωσε την πρώτη εκκλησία στη Γκουάσιμο, μια μικρή κωμόπολη που απέχει 80 περίπου χιλιόμετρα από την Πουέρτο Λιμόν που είναι το εμπορικό κέντρο αυτής της εύπορης αγροτικής περιοχής. Μέχρι τότε, το άγγελμα είχε φτάσει ακόμα και στην πρωτεύουσα Σαν Χοσέ που βρισκόταν πάνω από 160 χιλιόμετρα μακριά από την Πουέρτο Λιμόν. Τουλάχιστο δυο αγγλόφωνοι αδελφοί ζούσαν εκεί, όμως επειδή η Σαν Χοσέ είχε ισπανόφωνο πληθυσμό και τα έντυπα ήταν στα αγγλικά, για αρκετά χρόνια η πρόοδος ήταν ελάχιστη. Μολονότι έκαναν συναθροίσεις σε ιδιωτικά σπίτια, οι αδελφοί δεν τις διαφήμιζαν.

Παρ’ όλα αυτά, το έργο προόδευσε σε άλλα μέρη της χώρας σε τέτοιο βαθμό ώστε ήταν αναγκαίο να διοριστεί ένας ντόπιος αδελφός ως πίλγκριμ (επίσκοπος περιοχής) και να επισκέπτεται τους αδελφούς σε όλη την Κόστα Ρίκα, καθώς και στη Σαν Χοσέ. Διαλέχτηκε ο Βίκτωρ Σάμιουελς.

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

Το 1914 έγινε μια συνέλευση στην Πουέρτο Λιμόν, στην οποία βαφτίστηκαν 11 άτομα. Εκείνο τον καιρό βαφτίστηκαν ο Γουίλιαμ και η Κλώντια Γκούντιν, ο Χένρι και η Ματίλντ Στηλ, το ζεύγος Γουίλσον και το ζεύγος Γουίλιαμς. Τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα αυτών των πρώτων εργατών συμμετέχουν στο έργο μαρτυρίας που γίνεται σήμερα στην Κόστα Ρίκα. Θα πούμε, όμως, περισσότερα γι’ αυτά παρακάτω.

Στις πρώτες αυτές συνελεύσεις η Εταιρία δεν προμήθευε σχέδια για τις ομιλίες. Έτσι, οι διορισμένοι ομιλητές διάλεγαν δικά τους θέματα και ετοίμαζαν τα σχέδια μόνοι τους, μερικοί μάλιστα έκαναν ομιλίες χωρίς σημειώσεις. Τα γεύματα παρέχονταν από γενναιόδωρες προσφορές χρημάτων και τροφίμων και σερβίρονταν δωρεάν στο σπίτι ενός αδελφού. Σε κάθε περίπτωση ήταν απαραίτητο να υπάρχει πικάντικο κοτόπουλο κατσαρόλας, γαρνιρισμένο με ρύζι και μπιζέλια που τα μαγείρευαν σε γάλα καρύδας, καθώς και τηγανητές ώριμες μπανάνες!

Στο τέλος των συνελεύσεων, συνήθιζαν να γιορτάζουν τις αγάπες, όπως τις έλεγαν, στις οποίες οι αδελφοί έψελναν ύμνους και πρόσφεραν κουλουράκια σόδας σε όλους τους παρόντες. Έψελναν τους ύμνους σε τετραφωνία με μελωδικές, πλούσιες φωνές.

ΕΙΔΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

Οι αδελφοί, ντυμένοι στα άσπρα, γιόρταζαν με καταθλιπτικό τρόπο την ετήσια Ανάμνηση του θανάτου του Χριστού. Συνήθως δεν καλούσαν παιδιά, μην τυχόν διακόψουν και μειώσουν τη σοβαρότητα του δείπνου. Όλοι έπαιρναν από τα εμβλήματα του ψωμιού και του κρασιού, και μετά έφευγαν ο καθένας στο σπίτι του χωρίς να ανταλλάσσουν κουβέντα μεταξύ τους.

Λίγο πριν την Ανάμνηση, γίνονταν ειδικές διευθετήσεις για βάφτισμα. Οι αδελφοί και οι αδελφές ενθαρρύνονταν να φορούν άσπρα κουστούμια και φορέματα για την περίσταση. Προκειμένου να αποφύγουν τα περίεργα βλέμματα, ξυπνούσαν πριν τα χαράματα για να πάνε στην παραλία και να τελειώσουν την τελετή του βαφτίσματος προτού καταλάβουν οι γείτονες τι είχε συμβεί. Ενόσω αυτοί που βαφτίζονταν βυθίζονταν στη θάλασσα, οι υπόλοιποι στο βάθος έψελναν ύμνους αρμονικά.

Οι δημόσιες ομιλίες έμοιαζαν με ομιλίες σε κήπο. Όλοι οι Μάρτυρες μαζεύονταν σε έναν προκαθορισμένο υπαίθριο τόπο και ο ομιλητής έκανε μια Βιβλική ομιλία στο ακροατήριο που στεκόταν ή καθόταν γύρω του σε ημικύκλιο. Και το κοινό επίσης παρακολουθούσε και συμμετείχε όταν άρχιζε η ψαλμωδία.

Ένα από τα ονόματα που είχαν δώσει στους αδελφούς ήταν η Εκκλησία των Ηλικιωμένων, επειδή γινόταν λίγη ή καθόλου προσπάθεια για να βοηθηθούν τα παιδιά τους πνευματικά και οι πιο πολλοί από εκείνους που ανήκαν στην οργάνωση ήταν προχωρημένοι στην ηλικία. Αργότερα, οι αδελφοί οργάνωσαν δικό τους κατηχητικό για τα παιδιά τους και τελικά αναγνώρισαν ότι η εκπαίδευση των παιδιών είναι προσωπική ευθύνη των γονέων. Όμως η Ματίλντ Στηλ είχε ήδη εκτιμήσει αυτή την ανάγκη. Η Τζόσεφιν, το έβδομο παιδί της Ματίλντ, γεννήθηκε το 1918. Όταν η Τζόσεφιν ήταν μόνο 40 ημερών, η μητέρα της την πήρε σε μια συνέλευση στην Καχουίτα, μια παραλιακή πόλη νότια της Πουέρτο Λιμόν. Δεν ήταν μικρό πράγμα να ταξιδεύουν όλη τη μέρα με τρένα, πλοία και μουλάρια μέσα στη ζέστη και στην υγρασία. Το εξαντλητικό ταξίδι δεν έβλαψε τη μικρή Τζόσεφιν. Αυτή βαφτίστηκε στα 17 της χρόνια και συνεχίζει να υπηρετεί πιστά τον Ιεχωβά μαζί με την οικογένειά της.

ΣΠΕΡΝΟΝΤΑΙ ΣΠΟΡΟΙ ΔΙΧΟΝΟΙΑΣ

Ενώ η οργάνωση βρισκόταν στη νηπιακή της ηλικία, ο Σατανάς άρχισε να σπέρνει έριδες ανάμεσα στους αδελφούς με σπόρους φθόνου, υπερηφάνειας, ζήλειας και ιδιοτελούς φιλοδοξίας. Το πνεύμα της φιλονικίας εκδηλώθηκε όταν διάφορα άτομα άρχισαν να συναγωνίζονται για εξέχουσες θέσεις στις εκκλησίες. Εφόσον οι εκκλησίες ελέγχονταν με δημοκρατικό τρόπο, από καιρό σε καιρό γίνονταν εκλογές και οι πρεσβύτεροι εκλέγονταν με την ανάταση των χειρών της πλειοψηφίας. Κάποιοι φιλόδοξοι αδελφοί που νόμιζαν ότι είχαν καλύτερη κατανόηση της αλήθειας από εκείνους που είχαν ψηφιστεί προσπάθησαν να υποσκάψουν την εμπιστοσύνη των εκκλησιών στους υπεύθυνους αδελφούς. Πώς το έκαναν αυτό; Με το να εγείρουν ερωτήσεις και αντερωτήσεις στη διάρκεια των συναθροίσεων. Οι αδελφοί χωρίστηκαν σε παρατάξεις και, σαν αποτέλεσμα, δυο διαφορετικές ομάδες των μελών της εκκλησίας άρχισαν να συναθροίζονται σε ξεχωριστούς τόπους στην Πουέρτο Λιμόν.

ΠΟΝΗΡΗ ΕΠΙΡΡΟΗ

Περισσότερα προβλήματα προμηνύονταν για το μικρό αλλά διαιρεμένο όμιλο των Χριστιανών, όταν ο πρώτος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, ο Κάρολος Τ. Ρώσσελ, πέθανε το 1916. Στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία του Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης έγινε μια διαβολική ραδιουργία από ιδιοτελείς αδελφούς για να αποσπάσουν την επίβλεψη της Εταιρίας από τον επόμενο πρόεδρο, τον Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, και τους άλλους διορισμένους. Όμως ο Ιεχωβά δεν επέτρεψε να πέσει η οργάνωσή του στα χέρια τέτοιων άπιστων ατόμων.

Ένας πρωτοστάτης της αντίδρασης ήταν ο Πωλ Τζόνσον που πίστευε, αντίθετα με την εξήγηση της Εταιρίας, ότι το αντίλυτρο του Ιησού θα εφαρμοζόταν επίσης για τον Αδάμ και την Εύα. Έγραψε επιστολές και τις έστειλε σε αδελφούς στην Κόστα Ρίκα λέγοντάς τους να μην υποστηρίξουν τον αδελφό Ρόδερφορντ. Μερικά άτομα προτίμησαν τις διδασκαλίες του Τζόνσον από τις διδασκαλίες της Αγίας Γραφής και αποχωρίστηκαν από την οργάνωση.

ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΓΡΑΦΕΙΑ

Το 1917 η Κόστα Ρίκα είχε το προνόμιο να την επισκεφθεί για πρώτη φορά ένας αντιπρόσωπος από τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας στο Μπρούκλιν, ο Γουώλτερ Μπάντι συνοδευόμενος από τη σύζυγό του. Αλλά γιατί να κάνει η Εταιρία τόσα έξοδα για να στείλει έναν αντιπρόσωπο μέχρι την Κόστα Ρίκα; Επειδή ο αριθμός των Σπουδαστών της Γραφής αυξανόταν. Στο 1918 υπήρχαν 73, που σήμαινε ότι η Κόστα Ρίκα είχε τον τέταρτο μεγαλύτερο αριθμό Μαρτύρων σε όλες τις χώρες του κόσμου. Μόνο η Βρετανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Αυστραλία την ξεπερνούσαν. Ο πληθυσμός της Κόστα Ρίκα εκείνη την εποχή ήταν μικρότερος από μισό εκατομμύριο.

ΜΕΡΙΚΟΙ ΠΑΡΕΚΚΛΙΝΑΝ

Ο Σατανάς κατάβαλε πάλι προσπάθειες για να συντρίψει την αλήθεια, προσπαθώντας να απομακρύνει τους αδελφούς από τον κύριο σκοπό τους, δηλαδή την υποστήριξη του ονόματος του Ιεχωβά. Μια νέα οργάνωση, που ήταν γνωστή ως Universal Negro Improvement Association (UNIA) (Παγκόσμια Ένωση για τη Βελτίωση των Νέγρων), ήρθε στο προσκήνιο ανάμεσα στους μαύρους που ζούσαν από την πλευρά του Ατλαντικού.

Ποιος ήταν ο σκοπός της; Όπως υποδηλώνει το όνομα, στόχευε στη βελτίωση των συνθηκών για τους μαύρους. Μια από τις εκστρατείες της ονομαζόταν η κίνηση Επιστροφής στην Αφρική και ο πληθυσμός των μαύρων τη θεωρούσε σαν κάτι παρόμοιο με την επιστροφή των Εβραίων στην Παλαιστίνη.

Οι αδελφοί δεν έδειξαν απλώς ενδιαφέρον γι’ αυτή την οργάνωση, αλλά έφτασαν μέχρι το σημείο να ερμηνεύσουν εσφαλμένα ορισμένα Γραφικά εδάφια για να υποστηρίξουν τους στόχους της. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Μερικοί αδελφοί παρέκκλιναν από το έργο τους που ήταν να κηρύττουν τα καλά νέα της Βασιλείας ως τη λύση των ανθρώπινων προβλημάτων. Επηρεάστηκε ακόμη κι ο πίλγκριμ Βίκτωρ Σάμιουελς. Διορίστηκε ιερέας της UNIA και κήρυττε στις δικές τους συνάξεις αντί να κηρύττει στην εκκλησία. Αναμφίβολα αυτό είχε βλαβερή επίδραση στους αδελφούς.

Γύρω στο έτος 1924, ο Βίκτωρ Σάμιουελς ταξίδεψε στην Αφρική για να βοηθήσει τον αφρικανικό λαό. Σε ένα γράμμα που έστειλε από το Λάγκος της Νιγηρίας σε έναν αδελφό στην Κόστα Ρίκα, έγραψε ότι είχε διαθέσει 2.500 αντίτυπα του βιβλίου Η Κιθάρα του Θεού. Το αποτέλεσμα ήταν να δοθεί πολύ μεγάλη δημοσιότητα στο άγγελμα της Βασιλείας στη Νιγηρία.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ

Αφού ο Βίκτωρ Σάμιουελς έφυγε από την Κόστα Ρίκα, η Εταιρία διόρισε το 1924 ως πίλγκριμ τον Χένρι Άνταμσον που ήταν από την πρώτη εκκλησία στη Γκουάσιμο και τον έθεσε υπεύθυνο του έργου. Σε μερικούς αδελφούς από την Πουέρτο Λιμόν δεν άρεσε ο τρόπος που χειριζόταν τα ζητήματα ο αδελφός Άνταμσον, γι’ αυτό στασίασαν. Περίπου δυο χρόνια αργότερα, η Εταιρία έστειλε έναν άλλο αντιπρόσωπο από το Μπρούκλιν, τον Τζωρτζ Γιανγκ. Ο διορισμός του ήταν να ενώσει τους αδελφούς στην Πουέρτο Λιμόν και να εδραιώσει και πάλι το έργο κηρύγματος πάνω σε σωστά θεμέλια. Πρώτ’ απ’ όλα, έκανε μια Βιβλική διάλεξη με σλάιτς στο Θέατρο Άραστι της Πουέρτο Λιμόν, χρησιμοποιώντας ένα φανάρι για φως. Έπειτα, επισκέφθηκε τους αδελφούς στη Σαν Χοσέ, ώστε να ξεκινήσει το έργο ανάμεσα στους ισπανόφωνους ανθρώπους της πρωτεύουσας.

Η προσπάθεια του αδελφού Γιανγκ να ενώσει τις δυο ομάδες στην Πουέρτο Λιμόν δεν πέτυχε, γι’ αυτό επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο αδελφός Άνταμσον μεταφέρθηκε από την Κόστα Ρίκα στον Παναμά στις αρχές του 1927. Μετά την αναχώρησή τους, πέρασαν δέκα χρόνια πριν να διορίσει η Εταιρία το 1937 άλλον πίλγκριμ για να επιβλέπει το έργο. Όμως οι ντόπιοι αδελφοί παράμειναν απτόητοι. Συνέχισαν να κηρύττουν στα τέσσερα με πέντε μέρη όπου υπήρχαν όμιλοι κι έστελναν τις εκθέσεις τους υπηρεσίας αγρού κατευθείαν στην Εταιρία στο Μπρούκλιν.

Το 1931 οι προσευχές των πιστών ατόμων για ενότητα απαντήθηκαν όταν η Εταιρία έστειλε επιστολές σε όλες τις εκκλησίες και παρότρυνε εκείνους που συμφωνούσαν με την Εταιρία να υιοθετήσουν ένα νέο όνομα—Μάρτυρες του Ιεχωβά. Η απόφαση σήμανε το τέλος του στασιαστικού, ανώνυμου ομίλου. Αυτός έσβησε κι έτσι σταμάτησαν και οι διαιρέσεις στην εκκλησία της Πουέρτο Λιμόν. Το 1938, ο θεοκρατικός τρόπος διορισμού των υπηρετών ένωσε ακόμη περισσότερο τους αδελφούς.

ΔΙΝΕΤΑΙ ΝΕΑ ΩΘΗΣΗ ΣΤΟ ΕΡΓΟ

Πριν φύγει για τον Παναμά, ο αδελφός Άνταμσον οργάνωσε έναν όμιλο στο Ρίο Χόντο, ένα χωριουδάκι από την πλευρά του Ατλαντικού. Ένας από αυτούς που βαφτίστηκαν στις 17 Νοεμβρίου 1926 ήταν ο Άλμπερτ Έζρα Πάιλ. Αυτός είχε πρωτοακούσει για την αλήθεια τη μέρα που έφτασε από την Μπαρμπάντος το 1918 όταν ήταν 29 χρονών, αλλά δεν μπορούσε να φανταστεί τότε ότι θα είχε σημαντική συμβολή στην ιστορία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στα επόμενα χρόνια. Καθώς πήγαινε να κοιμηθεί, ο Έζρα ζήτησε από τον οικοδεσπότη του κάτι να διαβάσει κι εκείνος του έδωσε τον πρώτο τόμο των Γραφικών Μελετών. Εκείνη τη νύχτα η σπίθα της Βιβλικής αλήθειας τού άναψε την αγάπη για τον Ιεχωβά. Σύντομα έγινε σκαπανέας και τώρα που είναι 99 χρονών είναι συνταυτισμένος με την Εκκλησία της Σικουίρες. Αλλά πώς επηρέασε αυτός το έργο μαρτυρίας;

Το 1927 ο αδελφός Πάιλ μετακόμισε στη μικρή πόλη Σικουίρες όπου συνάντησε τον Φρανκ Χάντσον, το βιβλιοπώλη που είχε έρθει σε αυτή τη χώρα το 1906 για να ξεκινήσει το έργο. Όμως τώρα ο ζήλος του αδελφού Χάντσον για την υπηρεσία είχε ελαττωθεί εξαιτίας της αποθάρρυνσης. Έτσι, ο αδελφός Πάιλ και ο αδελφός Χάντσον αποφάσισαν να συνεργαστούν για να δώσουν νέα ώθηση στο έργο με έναν πιο οργανωμένο τρόπο.

Καθώς τα σύννεφα του πολέμου κρέμονταν πάνω από την Ευρώπη το 1937, ο αδελφός Πάιλ φοβόταν ότι η απειλή του πολέμου θα έκοβε τον εφοδιασμό της Κόστα Ρίκα με έντυπα από τα κεντρικά γραφεία. Γι’ αυτό έγραψε στο Μπρούκλιν και προσφέρθηκε να φροντίζει στο σπίτι του το απόθεμα των εντύπων της Εταιρίας. Η Εταιρία συμφώνησε και τα έντυπα μεταφέρθηκαν από την Πουέρτο Λιμόν στη Σικουίρες. Ο αδελφός Πάιλ έγινε υπηρέτης της αποθήκης εντύπων και έστελνε τα έντυπα σε όλα τα μέρη της χώρας όπου ζούσαν Μάρτυρες.

ΑΝΟΙΓΕΤΑΙ ΝΕΟΣ ΑΓΡΟΣ

Μέχρι τώρα συζητήσαμε μόνο για τα γεγονότα που συνέβηκαν κατά μήκος της ατλαντικής ακτής ανάμεσα στον αγγλόφωνο πληθυσμό. Όμως δεν είχαν γίνει ακόμη πραγματικές προσπάθειες για να πλησιάσουν με το άγγελμα της Βασιλείας τους ισπανόφωνους ανθρώπους σε αυτό το τμήμα της χώρας.

Ο απέραντος ισπανόφωνος αγρός από την πλευρά του Ατλαντικού διανοίχτηκε στη Σικουίρες, όταν ένας Νικαραγουανός, ο Φλορένσιο Πέρεζ, άκουσε την αλήθεια από τον Φρανκ Χάντσον με έναν ασυνήθιστο τρόπο. Ήταν το έτος 1932. Ένα άγαλμα που ανήκε στον αδελφό Χάντσον άνοιξε την όρεξη του Φλορένσιο για την αλήθεια. Ο αδελφός Χάντσον είχε φτιάξει ένα συμπαγές ομοίωμα της εικόνας που είδε στο όνειρό του ο Ναβουχοδονόσορ με κεφάλι από χρυσό, στήθος από ασήμι και πόδια από σίδερο. Συνήθιζε να βάζει αυτό το ομοίωμα στην μπροστινή βεράντα του σπιτιού του, κι όταν οι περαστικοί σταματούσαν, τους εξηγούσε τη σημασία του. Μερικές φορές έστηνε έναν πίνακα στην αγορά για να εξηγήσει Βιβλικές προφητείες στους ανθρώπους που συγκεντρώνονταν.

Ο Φρανκ Χάντσον μιλούσε λίγα ισπανικά και ο Φλορένσιο ελάχιστα αγγλικά. Παρά το γλωσσικό αυτό φραγμό, ο Φλορένσιο ενδιαφέρθηκε για την εξήγηση της Αγίας Γραφής που έδωσε ο Χάντσον, και μάλιστα έμαθε μόνος του πώς να διαβάζει και να γράφει.

Όταν διάβασε το βιβλιάριο Home and Happiness (Σπίτι κι Ευτυχία), πείστηκε ότι αυτή ήταν η αλήθεια κι έγραψε στην Εταιρία στο Μπρούκλιν λέγοντας πως ήθελε να εργαστεί με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Η Εταιρία απάντησε με μια ενθαρρυντική επιστολή και του έστειλε μια ισπανική Αγία Γραφή. Από τότε και στο εξής, άρχισε να αφιερώνει όλο του το χρόνο στη μετάδοση του αγγέλματος της Βασιλείας χρησιμοποιώντας Βιβλικά έντυπα που έπαιρνε από τον αδελφό Χάντσον. Τελικά, το 1938 ο Φλορένσιο βαφτίστηκε σε μια συνέλευση που έγινε στη Σικουίρες.

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΙΣΠΑΝΟΣ ΣΚΑΠΑΝΕΑΣ

Ο Φλορένσιο Πέρεζ έκανε αίτηση στην Εταιρία για υπηρεσία σκαπανέα, ένα χρόνο προτού βαφτιστεί (αν και είχε ήδη κάνει την αφιέρωση). Διορίστηκε την 1η Ιουνίου 1937 κι έτσι έγινε ο πρώτος ισπανόφωνος σκαπανέας της Κόστα Ρίκα. Ο πρώτος του διορισμός ήταν ο ισπανόφωνος πληθυσμός στην πλευρά του Ατλαντικού. Επίσης, του ανατέθηκε να συνεργαστεί με τη μικρή ισπανόφωνη εκκλησία της Σαν Χοσέ.

Ο αδελφός Πέρεζ χρησιμοποίησε μια μεγάλη ποικιλία μεθόδων για να μεταδώσει το άγγελμα της Βασιλείας. Μερικές φορές έδενε βιβλιάρια σε κορμούς δέντρων δίπλα σε μονοπάτια όπου μπορούσαν να τα βρουν οι διαβάτες. Ή πήγαινε στο αεροδρόμιο της Σαν Χοσέ, έδινε έντυπα σε ξένους ταξιδιώτες και τους έβαζε να του υποσχεθούν ότι θα τα μεταβίβαζαν με τη σειρά τους σε κάποιον άλλο. Όταν βάδιζε μέσα στην πυκνή ζούγκλα, κοιμόταν οπουδήποτε τον έβρισκε η νύχτα, ενώ μερικές φορές είχε για σκέπασμα μόνο τα αστέρια και ήταν στο έλεος των κουνουπιών. Συχνά, διάκοπτε τη σιωπή της νύχτας γρατζουνώντας την κιθάρα που είχε πάντα μαζί του. Το ευαγγελιστικό του πνεύμα και η προθυμία του να πηγαίνει από τόπο σε τόπο τον έφερε στη Νικαράγουα όπου συνέχισε το σκαπανικό για πολλά χρόνια.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΣΑΝ ΧΟΣΕ

Πώς είχε σχηματιστεί η ισπανόφωνη εκκλησία της Σαν Χοσέ; Από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, διεξάγονταν συναθροίσεις στα αγγλικά στο σπίτι του αδελφού Γουίλιαμς, ο οποίος είχε μάθει την αλήθεια το 1912 και έγινε αργότερα ο προεδρεύων επίσκοπος. Προηγουμένως, ήταν λαϊκός κήρυκας σε μια Ευαγγελική εκκλησία στην οποία η σύζυγός του έπαιζε εκκλησιαστικό όργανο. Εφόσον εκείνη την εποχή υπήρχαν λίγοι άνθρωποι που μιλούσαν αγγλικά στην πρωτεύουσα, η αύξηση ήταν αργή.

Όταν, ωστόσο, έλαβαν οι αδελφοί ισπανικά έντυπα, το κήρυγμα έγινε πιο εύκολο. Στο 1931 ένας όμιλος 10 με 12 ισπανόφωνων ατόμων έκανε συναθροίσεις σε ιδιωτικά σπίτια. Ο Φελίπε Σαλμερόν ήταν ένα από εκείνα τα άτομα. Αυτός έδωσε επίσης μαρτυρία στην Πουνταρένας, ένα λιμάνι της ακτής του Ειρηνικού. Τελικά, μετά από 30 και πλέον χρόνια, η αλήθεια είχε φτάσει από τη μια ακτή στην άλλη.

Προς το τέλος του 1941, ο αδελφός Πάιλ στάλθηκε από τη Σικουίρες στη Σαν Χοσέ για να αντικαταστήσει τον αδελφό Γουίλιαμς ως επίσκοπος. Τώρα η εκκλησία συναθροιζόταν στο σπίτι του Φλάβιο Ρομέρο και η Εταιρία αλληλογραφούσε μαζί τους μέσω του σκαπανέα Φλορένσιο Πέρεζ.

ΑΠΟΦΟΙΤΟΙ ΤΗΣ ΓΑΛΑΑΔ ΠΡΟΣΘΕΤΟΥΝ ΔΥΝΑΜΗ

Όταν έκανε την έκθεσή του προς την Εταιρία σχετικά με την κατάσταση της εκκλησίας στη Σαν Χοσέ, ο αδελφός Πάιλ πρότεινε να σταλθεί στην Κόστα Ρίκα ένας αδελφός, ο οποίος να είναι σταθερά προσκολλημένος στη θεοκρατική διάταξη, για να επιβλέπει το έργο. Οι αδελφοί δεν χρειάστηκε να περιμένουν πολύ, γιατί στις 23 Δεκεμβρίου 1943 έφτασε ο Θίοντορ Ζίμπενλιστ μαζί με τη σύζυγό του Χερμένα, από την πρώτη τάξη της Γαλαάδ. Η Κόστα Ρίκα ήταν μια από τις τέσσερις πρώτες χώρες του κόσμου στις οποίες πήγαν απόφοιτοι της Γαλαάδ.

Ο αδελφός Ζίμπενλιστ είχε στερεό θεμέλιο στην οργάνωση. Ο πατέρας του βαφτίστηκε το 1913, δυο μέρες μετά τη γέννηση του Θίοντορ. Το σπίτι των γονέων του χρησιμοποιούνταν για συναθροίσεις και αυτός συμμετείχε μαζί τους στη διανομή φυλλαδίων. Βαφτίστηκε το 1935 στη συνέλευση της Ουάσινγκτον D.C. Σε μια συνέλευση το 1937, γνώρισε τη Χερμένα Ντάινες και παντρεύτηκαν τον επόμενο χρόνο.

Τα αποτελέσματα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου που μαινόταν ακόμη στην Ευρώπη έγιναν αισθητά και στην Κόστα Ρίκα. Έτσι, όταν το ζεύγος Ζίμπενλιστ έφτασε στη Σαν Χοσέ, υπήρχαν παντού δείγματα της λιτότητας. Έψαχναν επί ένα μήνα για κατάλληλη κατοικία ώσπου βρήκαν ένα διαμέρισμα στο δεύτερο όροφο, με ένα πρόσθετο δωμάτιο που θα μπορούσε να γίνει Αίθουσα Βασιλείας. Αυτό ήταν βολικό επειδή βρισκόταν μισό τετράγωνο μακριά από τον κεντρικό δρόμο κι έτσι η διεύθυνσή του έγινε γνωστή. Το δωμάτιο συνέχισε να χρησιμοποιείται ως Αίθουσα Βασιλείας μέχρι το 1956, όταν χτίστηκε ένα γραφείο τμήματος με μια Αίθουσα Βασιλείας δίπλα του.

ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ

Τρεις μήνες μετά την άφιξη των ιεραποστόλων, ο Νάθαν Χ. Νορ, ο τρίτος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, και ο βοηθός του ο Μίλτον Χένσελ επισκέφθηκαν την Κόστα Ρίκα. Ήταν η πρώτη φορά που ένας πρόεδρος της Εταιρίας ερχόταν εδώ. Η αποθήκη των εντύπων είχε ήδη μεταφερθεί τον Ιανουάριο του 1944 από τη Σικουίρες στη Σαν Χοσέ και τώρα, το Μάρτιο, ο αδελφός Νορ ίδρυσε ένα γραφείο τμήματος. Αυτό ήταν σημείο καμπής για την επίβλεψη και την κατεύθυνση του έργου μαρτυρίας. Στη διάρκεια της επίσκεψής του, ο αδελφός Νορ διευθέτησε να ψάξουν για ένα μεγαλύτερο ιεραποστολικό οίκο, επειδή αναμενόταν να έρθει κι άλλη βοήθεια. Βρέθηκε ένα σπίτι στο βορειοδυτικό τμήμα της Σαν Χοσέ.

Στα επόμενα δυο χρόνια, ο Τσαρλς και η Λόρα Λι Πάλμερ, ο Γούντροου («Γούντυ») Μπλάκμπερν, ο Ντόναλντ Χ. Μπερτ, ο Γουίλιαμ Γιουτζίν Κωλ και ο Φράνκλιν και η Έμιλυ Χάρντιν, όλοι τους απόφοιτοι της Σχολής Γαλαάδ, ενώθηκαν με την ιεραποστολική οικογένεια. Τι αφθονία έξοχης βοήθειας! Ο Ντόναλντ Μπερτ έμεινε λίγο μόνο καιρό, επειδή μετά διορίστηκε στην Ονδούρα και αργότερα στο Περού όπου υπηρετεί τώρα ως συντονιστής της Επιτροπής του Τμήματος.

ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΣΑΝ ΧΟΣΕ

Εκτός από τον προηγούμενο διχασμένο όμιλο στην Πουέρτο Λιμόν, υπήρχε άλλος ένας στη Σαν Χοσέ. Τι συνέβηκε σε αυτόν τον όμιλο στη Σαν Χοσέ; Ο αδελφός Ζίμπενλιστ ενθάρρυνε την ενότητα. Το σλόγκαν του ήταν: «Κάν’ το σωστά ή μην το κάνεις καθόλου».

Η ετήσια έκθεση του αδελφού Ζίμπενλιστ προς την Εταιρία για το 1944 αντανακλούσε την πρόοδο. Έγραψε: «Οι Ισπανοί αδελφοί στην Κόστα Ρίκα, που τώρα είναι 75 περίπου, ήταν διχασμένοι όταν ήρθαμε εδώ το Δεκέμβριο και μέχρι τον προηγούμενο μήνα εξακολουθούσαν να υπάρχουν δυο Αίθουσες Βασιλείας στη Σαν Χοσέ. Αμέσως μόλις φτάσαμε, καλέσαμε τους δυο ομίλους να ενωθούν και να συναθροίζονται τακτικά στην ίδια αίθουσα. Στην πρώτη συνάθροιση, και οι δυο όμιλοι ήταν παρόντες, συνολικά 30 περίπου άτομα. Τώρα, με τη χάρη του Κυρίου, η τοπική οργάνωση λειτουργεί πολύ ομαλά και ο όμιλος έχει αυξηθεί σε 60 περίπου άτομα».

Τον Απρίλιο του επόμενου χρόνου σημειώθηκε νέο ανώτατο όριο ευαγγελιζομένων—223! Τι αύξηση, αν λάβουμε υπόψη ότι, όταν είχε έρθει το ζεύγος Ζίμπενλιστ μόλις δυο χρόνια πριν, οι τέσσερις αγγλόφωνες και οι δυο ισπανόφωνες εκκλησίες αριθμούσαν 120 περίπου ευαγγελιζόμενους!

ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ

Στη διάρκεια του πρώτου χρόνου του στην Κόστα Ρίκα ο αδελφός Ζίμπενλιστ υπηρέτησε ως υπηρέτης των αδελφών (επίσκοπος περιοχής). Επισκεπτόταν τις έξι εκκλησίες και τα απομονωμένα ενδιαφερόμενα άτομα, ακόμη κι αν οι αποστάσεις ήταν μεγάλες και τα ταξίδια δύσκολα. Όταν ήρθαν κι άλλοι ιεραπόστολοι, μπορούσαν να γίνονται περισσότερες επισκέψεις στις εκκλησίες.

Ένας ιεραπόστολος, ο αδελφός Μπλάκμπερν, μετά από ταξίδι τριών εβδομάδων στις εφτά αγγλόφωνες εκκλησίες ως υπηρέτης των αδελφών, ανάφερε: «Ο ζήλος και η αγάπη για τη Θεοκρατία που δείχνουν αυτοί οι αδελφοί είναι αξιοθαύμαστα πράγματα. Οι αδελφοί είναι φτωχοί από οικονομική άποψη, αλλά φιλοξενούν γενναιόδωρα τους υπηρέτες της Εταιρίας στα σπίτια τους και τους δίνουν ό,τι καλύτερο έχουν. Είναι πράοι και επιθυμούν οδηγίες. Δεν παραπονιούνται επειδή πρέπει να περπατούν χιλιόμετρα στη ζέστη και στη λάσπη για να κάνουν επανεπισκέψεις και Γραφικές μελέτες».

Ο αδελφός Μπλάκμπερν συνεχίζει ακόμη την ολοχρόνια υπηρεσία—σχεδόν 40 χρόνια αφότου υπόβαλε εκείνη την έκθεση. Έχει υπηρετήσει μαζί με την οικογένειά του στη Νικαράγουα, στην Ονδούρα και στο Μεξικό.

Τις επισκέψεις του υπηρέτη των αδελφών δεν τις εκτιμούσαν μόνο οι εκκλησίες, αλλά και οι ντόπιοι άνθρωποι. Ο Φράνκλιν Χάρντιν (που τον ξέρουν καλύτερα ως «Γιατρό» γιατί ήταν χειροπρακτικός) και η σύζυγός του Έμιλυ επισκέφθηκαν την Πουέρτο Λιμόν το 1946. Η τοπική εφημερίδα σχολίασε: «Ο διακεκριμένος επισκέπτης συνοδευόταν από την πολύ χαριτωμένη σύζυγό του. Αν και δεν τα είχαμε ξαναδεί αυτά τα δυο άτομα, η σύντομη παρουσία τους μας άφησε αμέσως με άριστες και αξέχαστες εντυπώσεις, και η ουσία της ομιλίας τους μας εμπλούτισε και μας ευχαρίστησε σαν να τους γνωρίζαμε από χρόνια. Παρακολουθήσαμε με βαθύ ενδιαφέρον τα πολλά εδάφια που παράθεσε για να αποδείξει το άγγελμά του».

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΝΤΟΠΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ

Η έκθεση για το έργο περιοχής εκείνες τις πρώτες μέρες θα ήταν ατελής αν δεν αναφέραμε τον Άρνολντ Γουίλιαμς από την Πουέρτο Λιμόν. Αυτός διαχειριζόταν ένα πρατήριο της Ένωσης Φρουτοπαραγωγικών Συνεταιρισμών, αλλά μόλις βρήκε την ευκαιρία, έκανε διευθετήσεις για να αρχίσει το τακτικό σκαπανικό. Έτσι, έθεσε θαυμάσιο παράδειγμα για τα νεότερα άτομα, βάζοντας τα συμφέροντα της Βασιλείας στην πρώτη θέση. Λόγω του ζήλου και της αποφασιστικότητάς του, εκπαιδεύτηκε ως επίσκοπος περιοχής στη Σαν Χοσέ και το 1948 άρχισε το έργο περιοχής. Παντρεύτηκε τη Μίλντρεντ Γκαμπς (τώρα Ορτέγκα) και συνέχισαν μαζί στο έργο περιοχής ως το 1959. Επειδή ήξερε αγγλικά και ισπανικά, ήταν μεταφραστής του αδελφού Νορ στη διάρκεια εκείνης της πρώτης επίσκεψής του. Όλοι λυπήθηκαν πολύ όταν πέθανε σε νεαρή ηλικία, αφήνοντας πίσω του πολλές ‘συστατικές επιστολές’.—2 Κορ. 3:1.

ΤΟ ΑΓΓΕΛΜΑ ΔΙΑΔΙΔΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΕΡΓΟ ΣΚΑΠΑΝΕΑ

Εκτός από την πολύτιμη βοήθεια των ιεραποστόλων και των επισκόπων περιοχής, οι σκαπανείς έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στη διάδοση του αγγέλματος σε νέες περιοχές. Στην αρχή του 1944, υπήρχαν δυο σκαπανείς, αλλά ως τον Αύγουστο ο αριθμός τους αυξήθηκε σε εννιά.

Υπήρχαν 13 ευαγγελιζόμενοι που συναθροίζονταν στη Γκρέσια όπου οι αδελφές Έβλυν Φέργκουσον (τώρα Τέιλορ) και Μίλντρεντ Γκαμπς ήταν οι πρώτες που διορίστηκαν στο έργο ειδικού σκαπανέα στη χώρα. Τον επόμενο χρόνο, το 1945, ενώθηκε και η Γιουτζίνια Ντίλον με τις τάξεις των ειδικών σκαπανέων.

Η Μπέρτα Σολέρα, μια ηλικιωμένη χήρα που έκανε σκαπανικό στη Σαν Χοσέ, ήθελε να επιστρέψει στην επαρχία από την οποία καταγόταν, τη Γκουανακάστε, αλλά δεν είχε χρήματα για το ταξίδι ώσπου πούλησε το μοναδικό μέσο που είχε για να συντηρείται, τη μικρή ραπτομηχανή της. Μαζί με την Ανίτα Τέιλορ έκαναν το 1947 μια περιοδεία για κήρυγμα σε αυτή την περιοχή και βρήκαν άτομα στη Λιμπερία και στη Φιλαδέλφεια που, κινούμενα από ενδιαφέρον για τα πνευματικά πράγματα, άνοιξαν τα σπίτια τους στις σκαπάνισσες. Το 1949 η Μπέρτα, συνοδευόμενη από την κόρη της, διορίστηκε στη Λιμπερία ως ειδική σκαπάνισσα και ενώθηκαν εκεί μαζί της δυο από τα κορίτσια της οικογένειας Σουέιμπι. Ποιες είναι οι Σουέιμπι;

ΑΔΕΛΦΕΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΣΚΑΠΑΝΙΚΟ

Η Κλώντια Γκούντιν, μια ψηλή γυναίκα με ανοιχτόχρωμο δέρμα της οποίας η καταγωγή ήταν από την Τζαμάικα, είχε δυο κόρες, τη Τζόυ και τη Φη. Εκείνο τον καιρό, η Κλώντια ζούσε στην Πουέρτο Λιμόν με τη σαρκική της αδελφή, την Αρελμίντα Σουέιμπι. Η Αρελμίντα είχε τέσσερις κόρες—την Ντορέλ, την Κάλβι, τη Λίλα και την Κασέλ. Η Ντορέλ ήταν η πρώτη από τις Σουέιμπι που έλαβε το θάρρος να πάει σε άλλα μέρη ως σκαπάνισσα. Διορίστηκε μαζί με την Κορίνα Οσόριο (τώρα Νοβόα) στην Πόιντ Κέπος που βρίσκεται στη δυτική ακτή. Αργότερα, οι τρεις αδελφές της Ντορέλ εισήλθαν κι αυτές στις τάξεις των σκαπανέων.

Οι δυο κόρες της Κλώντια Γκούντιν, η Φη και η Τζόυ, άρχισαν το ειδικό σκαπανικό το 1948 στην Αλαχουέλα όπου είχε ιδρυθεί άλλη μια εκκλησία. Στις δυνάμεις των σκαπανέων προστέθηκε και η Ντόρα Αρχεντίνα Βάργκας (τώρα Κωλ). Το 1950 η Ντορέλ Σουέιμπι, καθώς και η Φη και η Τζόυ Γκούντιν παρακολούθησαν τη Σχολή Γαλαάδ και διορίστηκαν στον Παναμά. Η Λίλα Σουέιμπι και η Έβλυν Φέργκουσον πήγαν στη Γαλαάδ την άνοιξη του 1953 και η Αρχεντίνα παρακολούθησε την επόμενη τάξη. Από τη δεκαετία του 1940 και μετά, αυτές οι αδελφές εργάστηκαν με επιμέλεια φυτεύοντας πολλούς σπόρους της αλήθειας της Βασιλείας.

ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΚΑΙ Ο ΚΟΥΡΕΑΣ

Γύρω στο 1944, τότε που ιδρυόταν το γραφείο του τμήματος στη Σαν Χοσέ, ένας Ρωμαιοκαθολικός στη Σαν Κάρλος έλαβε ταχυδρομικά ένα βιβλιάριο Αρμαγεδδών και το έδωσε σε έναν Ευαγγελικό, τον Ναφταλί Σαλαζάρ. Αυτά που διάβασε ο Ναφταλί του προξένησαν τόσο μεγάλη κατάπληξη που έδειξε το βιβλιάριο στον πάστορα της εκκλησίας του. Ο πάστορας εξοργίστηκε και τον προειδοποίησε να απέχει από αυτό το «Ρωσσελικό δηλητήριο».

Ωστόσο, ο Ναφταλί επιθυμούσε να συναντήσει κάποιον από την οργάνωση της Σκοπιάς, που ήταν η εκδότρια αυτού του βιβλιάριου. Είχε ακούσει για κάποιον Ιταλό κουρέα που έπαιρνε κι εκείνος τα έντυπα. Ο κουρέας ζούσε στην Γκρέσια, περίπου εκατό χιλιόμετρα μακριά. Ο Ναφταλί αποφάσισε να επισκεφθεί τον κουρέα. Για να πάει στην Γκρέσια, σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να πιάσει δουλειά ως οδηγός κοπαδιών για ένα τριήμερο ταξίδι και στο γυρισμό να σταματήσει στην Γκρέσια.

Αφού έφτασε στην Γκρέσια, μια πληροφορία οδήγησε τον Ναφταλί στο σπίτι ενός ηλικιωμένου ζεύγους το οποίο δεν γνώριζε ισπανικά. Έβγαλε το αγαπημένο του βιβλιάριο και τους το έδειξε. Το μόνο που μπόρεσαν να πουν ήταν «Βίβλος, Αγία Γραφής» κι έδειξαν αμέσως προς τη μεριά ενός λόφου στο βάθος του δρόμου. Αυτός ανέβηκε απογοητευμένος στο άλογό του και ακολούθησε εκείνη την κατεύθυνση. Στην κορυφή του λόφου, ο Ναφταλί έστριψε από τον κύριο δρόμο, μπήκε σε ένα στενό μονοπάτι και σταμάτησε δίπλα σε μια αυλόπορτα. Ο Ναφταλί άνοιξε την αυλόπορτα και το άλογο γύρισε για να τον βοηθήσει να την κλείσει. Βρίσκονταν στο κτήμα κάποιου ανθρώπου. Ο Ναφταλί και το άλογό του διάσχισαν το χωράφι και έφτασαν σε μια άλλη αυλόπορτα. Μπροστά της υπήρχε μια μικρή καλύβα και έξω από αυτήν καθόταν ένας άντρας, η σύζυγός του και δυο παιδάκια.

«Τι θέλετε;» τον ρώτησε ο άντρας.

«Με συγχωρείτε, αλλά το άλογό μου με έφερε εδώ. Γυρεύω έναν Ιταλό κουρέα».

«Εγώ είμαι· εσείς ποιος είστε;»

«Λέγομαι Ναφταλί Σαλαζάρ, από τη Σαν Κάρλος».

Ο κουρέας, που φαίνεται ότι είχε ήδη ακούσει γι’ αυτόν τον άνθρωπο, ύψωσε τα χέρια του και είπε: «Ας είναι δοξασμένος ο Ιεχωβά. Αυτός σε έστειλε εδώ». Τι ευτυχισμένη μέρα ήταν εκείνη για τον Ναφταλί!

ΓΑΜΟΙ ΚΑΙ ΛΑΧΕΙΑ

Καθώς επεκτεινόταν το έργο της Βασιλείας, ήταν επίσης ανάγκη να γίνει ηθικός εξαγνισμός. Ο αδελφός Νορ, στη διάρκεια της δεύτερης επίσκεψής του το 1946, συνοδευόταν από τον αδελφό Φ. Γ. Φρανς ο οποίος, όπως αποδείχτηκε, βοήθησε πολύ. Αυτοί επίστησαν την προσοχή των ντόπιων αδελφών στο θέμα της νομιμοποίησης των γάμων. Ο Λέναρντ Χερστ, που δεν ήταν τότε παντρεμένος νόμιμα με τη γυναίκα με την οποία συζούσε, θυμάται τα λόγια του αδελφού Νορ. «Θα δώσω μια συμβουλή σε όσους από εσάς είστε εδώ σήμερα και συζείτε με μια γυναίκα, χωρίς να έχετε νομιμοποιήσει το γάμο σας. Να πάτε και να γραφτείτε μέλη της Καθολικής Εκκλησίας, γιατί εκεί μπορείτε να κάνετε αυτά τα πράγματα. Αυτή εδώ όμως είναι η οργάνωση του Θεού και δεν μπορείτε να ενεργείτε με αυτόν τον τρόπο».

Ο Λέναρντ σκέφτηκε πως ο αδελφός Νορ μιλούσε κατευθείαν σε αυτόν, έτσι σε λιγότερο από ένα μήνα πήρε διαζύγιο από την πρώην σύζυγό του και παντρεύτηκε νόμιμα τη γυναίκα με την οποία συζούσε.

Ένα άλλο ζήτημα που χρειαζόταν να τακτοποιηθεί ήταν η αγορά λαχείων. Η Έβλυν Φέργκουσον διάλεγε πάντα ένα συγκεκριμένο τυχερό αριθμό και μάλιστα προσευχόταν να κερδίσει ο αριθμός της. Γιατί; Για να μπορέσει να κάνει σκαπανικό. Όταν αντιλήφθηκε ότι αυτό δεν ήταν σωστό από Γραφική άποψη, αποφάσισε να σταματήσει να αγοράζει λαχεία.

Ο άνθρωπος από τον οποίο η Έβλυν αγόραζε τα λαχεία την επισκέφθηκε ως συνήθως και της πρότεινε επίμονα να παίξει ξανά τον τυχερό της αριθμό. Ωστόσο, η Έβλυν παράμεινε σταθερή στην απόφασή της και δεν απογοητεύτηκε καθόλου όταν ο αριθμός της κέρδισε εκείνη ακριβώς τη μέρα. Λίγο μετά από αυτό το περιστατικό, έγινε πράγματι σκαπάνισσα—χωρίς τη βοήθεια του ‘θεού της Καλής Τύχης’.—Ησ. 65:11, ΜΝΚ.

«ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΜΑ ΣΤΟ ΧΩΜΑ»

Οι Μάρτυρες σταμάτησαν επίσης να τηρούν παραδοσιακές θρησκευτικές συνήθειες που ήταν αμφισβητήσιμες. Για παράδειγμα, στην κηδεία ενός Μάρτυρα, ο αδελφός που ήταν υπεύθυνος για την ταφή έκλεισε με μια σύντομη προσευχή στον τόπο της ταφής. Επειδή δεν παπαγάλισε την παραδοσιακή φράση «από τη στάχτη στη στάχτη και από το χώμα στο χώμα» ούτε έριξε μια χούφτα χώμα πάνω στο φέρετρο, σύμφωνα με το έθιμο, οι θρησκευόμενοι άνθρωποι που παραβρίσκονταν εξοργίστηκαν πάρα πολύ και το έκαναν αυτοί.

Μετά από λίγο καιρό πέθανε μια ηλικιωμένη αδελφή. Στον τόπο της ταφής της, ακριβώς πριν κατεβάσουν το φέρετρο, ο αδελφός που έκανε την ομιλία της κηδείας άνοιξε την Αγία Γραφή του και διάβασε τα λόγια: «Επειδή γη είσαι, και εις γην θέλεις επιστρέψει». (Γέν. 3:19) Ο αδελφός, χωρίς να σταματήσει, απευθύνθηκε στο πλήθος που συμπεριλάμβανε τα ίδια εκείνα θρησκευόμενα άτομα και είπε: «Δεν λέει τίποτα εδώ για στάχτες. Κατεβάστε την κάσα, αδελφοί». Οι εναντιούμενοι έμειναν άναυδοι και δεν πέταξαν την παραδοσιακή χούφτα χώματος.

Ποια ήταν τα αποτελέσματα των επισκέψεων των επισκόπων περιοχής, της εισροής των ιεραποστόλων και της προσκόλλησης στους Γραφικούς νόμους; Η ενότητα και η αύξηση. Πριν ακόμη αρχίσει η δεκαετία του 1950, ξεπεράστηκαν οι χίλιοι ευαγγελιζόμενοι, αναφέρονταν πάνω από 850 Γραφικές μελέτες το μήνα και είχαν ιδρυθεί 32 εκκλησίες.

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ

Ως το 1950 όλες οι συνελεύσεις είχαν γίνει στην Πουέρτο Λιμόν και στη Σαν Χοσέ. Τώρα όμως, είχε εκδηλωθεί αρκετό ενδιαφέρον για να διεξαχθεί μια συνέλευση σε ένα χωριουδάκι που λέγεται Αρχεντίνα ντε Τιλαράν.

Δεν ήταν εύκολο να φτάσουν στο Αρχεντίνα ντε Τιλαράν ο αδελφός και η αδελφή Ζίμπενλιστ. Πρώτα ταξίδεψαν με αεροπλάνο και μετά επιβιβάστηκαν σε ένα παλιό λεωφορείο που τους πήγε από έναν καρόδρομο. Σε μια διακλάδωση που βρισκόταν στο τέρμα του δρόμου, οι αδελφοί τούς περίμεναν με άλογα. Το υπόλοιπο ταξίδι το έκαναν πάνω σε άλογα. Το μόνο που υπήρχε γύρω από το χώρο της συνέλευσης ήταν σκορπισμένα αγροκτήματα. Παρ’ όλα αυτά, οι αδελφοί ήταν πολύ συγκινημένοι—αυτή ήταν η πρώτη τους συνέλευση. Μερικοί από αυτούς είχαν ταξιδέψει ως και εννιά ώρες με τα πόδια μέσα από μονοπάτια στα βουνά. Όταν μετρήθηκαν οι παρόντες την Κυριακή, σχεδόν 300 άτομα παρακολουθούσαν τη συνέλευση. Μερικοί ήταν όρθιοι στη διάρκεια του προγράμματος και άλλοι κάθονταν σε αυτοσχέδιους πάγκους που ήταν φτιαγμένοι από ξύλινες σανίδες τοποθετημένες πάνω σε σακιά με ρύζι.

Στη διάρκεια της συνέλευσης, ένας νεοδιορισμένος επίσκοπος Σχολής Θεοκρατικής Διακονίας διεξήγε τη σχολή. Πριν την αρχίσει, ο επίσκοπος περιοχής τού έδωσε λεπτομερείς οδηγίες για το πώς να δώσει συμβουλή στους αδελφούς που θα έκαναν τις ομιλίες σπουδαστή. Για παράδειγμα, του είπε ότι θα έπρεπε να δώσει συμβουλή στον κάθε σπουδαστή για δυο καλά σημεία και δυο αδύνατα σημεία. Ο επίσκοπος περιοχής επαναπαύτηκε νομίζοντας ότι ο αδελφός κατάλαβε και ότι η σχολή θα λειτουργούσε ομαλά. Απογοητεύτηκε όμως όταν σηκώθηκε ο επίσκοπος σχολής μετά την ομιλία του πρώτου σπουδαστή και είπε με νευρικότητα, αλλά και ειλικρίνεια: «Αδελφέ, είχες δυο καλά και δυο άσχημα σημεία. Την άλλη φορά προσπάθησε να τα πας καλύτερα». Έπειτα, χωρίς να δώσει καμιά άλλη συμβουλή, εισήγαγε τον επόμενο σπουδαστή.

ΑΠΟ ΨΑΡΑΔΕΣ ΕΓΙΝΑΝ ΑΛΙΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Το 1940 η Τζόσεφιν Στηλ ταξίδεψε στη Μοΐν που βρίσκεται λίγο βορειότερα από την Πουέρτο Λιμόν. Για να αρχίσει τη μαρτυρία της, έστησε το φωνόγραφό της στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μοΐν. Κούρδισε το φωνόγραφο γυρίζοντας απότομα τη μανιβέλα μερικές φορές, τοποθέτησε προσεκτικά τη βελόνα στο πρώτο αυλάκι ενός δίσκου του Δικαστή Ρόδερφορντ και πάτησε το διακόπτη για να αρχίσει. «Η θρησκεία είναι παγίδα και απάτη», βρόντησε η φωνή από το φωνόγραφο. Μαζεύτηκαν πολλοί άντρες. Ένας από αυτούς, ο Βινσέντε Σανκινέτι, έστειλε να φωνάξουν κάποιον φίλο του ψαρά, τον Σίλμπερτ Σπενς. Ο Σίλμπερτ, με σηκωμένα τα μπατζάκια του, πλησίασε τον όμιλο των ακροατών, έβαλε τα χέρια του στη μέση, κοίταξε το φίλο του Βινσέντε και ρώτησε: «Ποιος είναι αυτός που μιλάει;»

«Ο Δικαστής είναι, ανόητε!» του απάντησε ο Βινσέντε, εννοώντας τον Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, το δεύτερο πρόεδρο της Εταιρίας Σκοπιά.

Επειδή ο Βινσέντε είχε ήδη διαβάσει μερικά βιβλία του αδελφού Ρόδερφορντ, οι δυο άντρες απασχόλησαν την Τζόσεφιν όλη μέρα με τις Βιβλικές τους ερωτήσεις. Ο Βινσέντε είπε στην αδελφή Στηλ ότι μια μέρα που τον έπιασε στη θάλασσα μια φοβερή καταιγίδα, προσευχήθηκε στον Κύριο να τον βοηθήσει και υποσχέθηκε να τον υπηρετεί αν επιζούσε. Επιθυμούσε ακόμη να εκπληρώσει την υπόσχεσή του στον Θεό, αλλά τον εμπόδιζαν δυο πράγματα—οι γυναίκες και τα ναρκωτικά. Οι δυο άντρες άρχισαν Γραφική μελέτη και λίγο αργότερα, στις 21 Σεπτεμβρίου 1940, βαφτίστηκαν μαζί με τη σύζυγο του Σίλμπερτ, τη Βαλμίνα.

«Η χαρά μου άρχισε να αυξάνεται, καθώς κατανοούσα ότι τα λόγια του Ιησού στον Πέτρο και στον Αντρέα εκπληρώνονταν σε μένα», είπε ο Σίλμπερτ. «Τώρα ψάρευα ανθρώπους». Ο Τζόσουα Στήλμαν, που ήρθε ως ειδικός απεσταλμένος της Εταιρίας, ρώτησε τον Σίλμπερτ: «Πότε σκοπεύεις να κάνεις σκαπανικό, όταν σου χτυπήσει ο Αρμαγεδδώνας την πόρτα;» Ο Σίλμπερτ διάκρινε το επείγον των καιρών. Αυτός και η Βαλμίνα άρχισαν το σκαπανικό το Νοέμβριο του 1948.

Αν και ο Σίλμπερτ δυσκολευόταν να μιλήσει την ισπανική γλώσσα, διορίστηκε ως επίσκοπος στην ισπανική περιοχή. Στην αρχή, έκανε όλες τις ομιλίες του στα αγγλικά και κάποιος άλλος μετάφραζε. Μια μέρα ένας ισπανόφωνος αδελφός καθησύχασε τον Σίλμπερτ με τα εξής λόγια: «Αδελφέ Σίλμπερτ, μη στεναχωριέσαι για τα ισπανικά σου. Καταλαβαίνουμε ότι έχεις δυσκολίες, αλλά παράλληλα μαθαίνουμε από σένα πιο εύκολα την αλήθεια». Έτσι, η αγάπη δεν έχει γλωσσικούς φραγμούς.

Η σύζυγος του Σίλμπερτ εργάστηκε πιστά μαζί του στο έργο περιοχής ως το θάνατό της το 1974. Αυτός υπηρέτησε πιστά ως μέλος της Επιτροπής του Τμήματος μέχρι το θάνατό του το Μάιο του 1985.

Η ΠΡΩΤΗ ΑΙΘΟΥΣΑ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ

Η αύξηση του αριθμού των Μαρτύρων άρχισε να επηρεάζει τους θρησκευτικούς ηγέτες σε όλη τη χώρα. Αυτοί άσκησαν πίεση στους κοινωνικούς οργανισμούς, κι έτσι γινόταν όλο και πιο δύσκολο να εξασφαλίζονται τόποι για συνελεύσεις περιοχής στην Πουέρτο Λιμόν. Γι’ αυτό, οι ντόπιοι Μάρτυρες αποφάσισαν να χτίσουν μια Αίθουσα Βασιλείας η οποία θα χρησίμευε και σαν Αίθουσα Συνελεύσεων. Έχτισαν ένα διώροφο κτίριο με ξύλινο σκελετό σε ένα οικόπεδο που απείχε τρία μόνο τετράγωνα από την κεντρική αγορά. Η Αίθουσα Βασιλείας βρισκόταν στον πάνω όροφο, ενώ στον κάτω όροφο υπήρχε ένα διαμέρισμα για τον επίσκοπο περιοχής καθώς και κουζίνα και χώρος σερβιρίσματος για την καφετερία της συνέλευσης. Το κτίριο αφιερώθηκε την Πέμπτη 19 Αυγούστου 1954. Το 1972 αυτό το κτίριο ανοικοδομήθηκε και σήμερα χρησιμοποιείται από τρεις εκκλησίες και γίνονται εκεί οι μικρότερες αγγλικές συνελεύσεις.

ΜΙΑ ΑΙΘΟΥΣΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ

Στην ακτή του Ειρηνικού, από την άλλη πλευρά, οι αδελφοί δεν δοκίμασαν την ίδια χαρά σχετικά με την Αίθουσα Βασιλείας τους. Μια εκκλησία 45 περίπου ευαγγελιζομένων συναθροιζόταν στη μικρή επαρχιακή κοινότητα Μανσανίλλιο ντε Άριο. Η εναντίωση που αντιμετώπιζαν αυξήθηκε, ώσπου οι βίαιες απειλές απόφεραν άσχημους καρπούς.

Ήταν περίπου μεσάνυχτα, όταν μια νύχτα η τοπική Αίθουσα Βασιλείας καταναλώθηκε από τις φλόγες. Κάηκε τόσο γρήγορα που δεν μπόρεσαν να σώσουν τίποτα—ήταν μεγάλη απώλεια υλικών και πνευματικών αγαθών γι’ αυτούς τους ήδη φτωχούς ανθρώπους. Μήπως αυτό το άνανδρο, εμπρηστικό πλήγμα ακινητοποίησε το έργο της Βασιλείας; Όχι! Αδρανείς ευαγγελιζόμενοι αναδύθηκαν σε πνευματική ζωή· καινούρια άτομα άρχισαν να συνταυτίζονται με τους Μάρτυρες. Ο τόπος των συναθροίσεών τους μεταφέρθηκε στο σπίτι ενός αδελφού και οι αδελφοί προχώρησαν με τις διευθετήσεις τους για τον εορτασμό της Ανάμνησης.

Επηρέασε αυτό το ανοσιούργημα την προσέλευση στην Ανάμνηση; Ναι, αλλά θετικά. Υπήρχε μια αύξηση σχεδόν 300 τοις εκατό σε σύγκριση με προηγούμενες χρονιές. Οι εναντιούμενοι δεν μπορούν να κλονίσουν την αληθινή πίστη, κάτι που έδειξαν με θαυμαστό τρόπο ο Χριστός Ιησούς και οι απόστολοι και που το μιμούνται σε αυτόν τον αιώνα χιλιάδες Μάρτυρες οι οποίοι αποδεικνύουν κάτω από δοκιμασία την ποιότητα της πίστης τους.—1 Πέτρ. 1:6, 7.

ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ ΟΧΛΑΓΩΓΙΑΣ ΕΜΠΟΔΙΖΕΤΑΙ

Μεγάλο μέρος της εναντίωσης το υποκινούσε ο κλήρος. Για παράδειγμα, προκειμένου να προειδοποιήσουν το ποίμνιό τους όταν οι Μάρτυρες ήταν στη γειτονιά, οι ιερείς τοποθετούσαν μεγάφωνα στα καμπαναριά των εκκλησιών τους. Τύπωναν επιγραφές που έλεγαν: «Είμαστε Καθολικοί. Δεν δεχόμαστε Προτεσταντική προπαγάνδα». Κατόπιν οι κληρικοί πουλούσαν τις επιγραφές στους ενορίτες τους, οι οποίοι με τη σειρά τους τις έβαζαν στα παράθυρα των σπιτιών τους. Φυσικά, οι Μάρτυρες αγνοούσαν αυτές τις επιγραφές.

Η Γιουτζίνια Ντίλον διαπίστωσε ότι δεν είχαν επηρεαστεί όλοι οι άνθρωποι από τον κλήρο. Μια μέρα που ήταν στην υπηρεσία αγρού, μαζεύτηκε ένας όχλος και την ακολούθησε φωνάζοντας: «Εδώ βασιλεύει η παρθένος των αγγέλων. Ζήτω ο υπέρτατος ποντίφικας! Εμείς είμαστε Καθολικοί και δεν δεχόμαστε Προτεσταντική προπαγάνδα». Προσευχήθηκε γρήγορα στον Ιεχωβά για βοήθεια. Στην επόμενη πόρτα που επισκέφθηκε, ένας άντρας που διάκρινε τον όχλο τη ρώτησε: «Μήπως σας ακολουθούν αυτοί οι άνθρωποι; Ελάτε μέσα, θα σας προστατέψω εγώ από αυτόν το συρφετό των αγρίων».

Μόλις η αδελφή Ντίλον μπήκε μέσα, πιστεύοντας ότι η προσευχή της απαντήθηκε, ο άντρας πετάχτηκε σε ένα άλλο δωμάτιο, άρπαξε το περίστροφό του, το γέμισε και βγήκε από το σπίτι τρέχοντας προς την αυλόπορτα. Εκεί, κουνώντας απειλητικά το περίστροφό του, φώναξε στον όχλο: «Αυτή η κοπέλα δεν ανήκει στη θρησκεία μου, αλλά εγώ την υπερασπίζομαι και διατάζω αυτόν τον όχλο να διαλυθεί αν δεν θέλετε να πεθάνετε».

Ο όχλος διαλύθηκε αμέσως. Ο άντρας επέστρεψε στο σπίτι χαμογελώντας και είπε ότι στην πραγματικότητα δεν σκόπευε να τους σκοτώσει, αλλά η κάνη του πιστολιού ήταν η μόνη γλώσσα που θα καταλάβαινε αυτή η συμμορία των δαιμονισμένων αγρίων.

Σε μια άλλη περίπτωση, ο αδελφός Πάιλ, κουβαλώντας το φωνόγραφό του, πήρε μαζί του μια μεγάλη ομάδα ευαγγελιζομένων για να εργαστούν στη Χουάν Βίνιας που βρίσκεται δυτικά της Σικουίρες. Ο τοπικός ιερέας άρχισε να χτυπάει δυνατά τις καμπάνες της εκκλησίας, καλώντας τον κόσμο. Έδωσε οδηγίες σε μερικούς οπαδούς του να πάνε από πόρτα σε πόρτα για να πουν στους άλλους να μην ακούσουν τους Μάρτυρες, όταν αυτοί θα τους επισκέπτονταν.

Ο ιερέας θα πρέπει να ικανοποιήθηκε νομίζοντας ότι τα σχέδιά του θα πετύχαιναν, ώσπου ο χέφε πολίτικο, που ήταν κάτι μεταξύ δήμαρχου και σερίφη, φώναξε στο γραφείο του τους αδελφούς καθώς και άλλους αστυνομικούς. Έπειτα, ο χέφε πολίτικο ζήτησε από τον αδελφό Πάιλ να παίξει στο φωνόγραφο το άγγελμα. Αφού άκουσαν τους δίσκους της Βασιλείας, οι αστυνομικοί δέχτηκαν τα έντυπα. Ο σερίφης δεν είδε τίποτα το εσφαλμένο στο έργο μαρτυρίας και είπε στους αδελφούς να συνεχίσουν το κήρυγμα.

Η ομιλία που έκανε ο αδελφός Τζων Κράντοκ στην εξέδρα του δημόσιου πάρκου στη Σαν Ραμόν τελικά κατάληξε σε θρίαμβο. Το ακροατήριο αποτελούνταν από λίγους ντόπιους, τους σκαπανείς από τη Σαν Ραμόν και περίπου έξι αδελφούς που είχαν συνοδεύσει τον αδελφό Κράντοκ από τη Σαν Χοσέ. (Ο Τζων και η σύζυγός του Έμα Μαρί, που ήταν απόφοιτοι της δέκατης τάξης της Γαλαάδ, είχαν ενωθεί με την ιεραποστολική οικογένεια το 1949. Τώρα, μόνο ενάμιση χρόνο αργότερα, θα λάβαιναν μια γεύση της εναντίωσης.) Ένας ιερέας μαζί με μια ομάδα παιδιών μαζεύτηκαν πίσω από την εξέδρα όπου βρισκόταν ο αδελφός Κράντοκ και άρχισαν να τον αποδοκιμάζουν. Ταυτόχρονα, μια ομάδα ενηλίκων που ήταν συνεννοημένοι ξεχύθηκαν από την άλλη άκρη της πλατείας της πόλης και φώναζαν: «Σκοτώστε τον, σκοτώστε τον!»

Όπως φαίνεται, ο όχλος ήθελε απλώς να εκφοβίσει τον αδελφό Κράντοκ, επειδή πέρασαν ακριβώς από δίπλα του χωρίς να τον ακουμπήσουν. Εφόσον δεν ήταν δυνατό να τελειώσει την ομιλία του, ο Τζων, συνοδευόμενος από τη Μαρί και τους άλλους από τη Σαν Χοσέ, πήγε στη στάση του λεωφορείου, όπου ο δήμαρχος της πόλης τούς πλησίασε και τους είπε πόσο πολύ λυπήθηκε που η ομιλία είχε διακοπεί. Ο δήμαρχος παρακάλεσε τον Τζων να επιστρέψει για να κάνει άλλη μια ομιλία και υποσχέθηκε ότι θα τους παρείχε αστυνομική προστασία.

Έτσι λοιπόν, μια ομάδα ευαγγελιζομένων επέστρεψε μετά από τρεις εβδομάδες στη Σαν Ραμόν και, μάλιστα, διαφήμισε την ομιλία με φυλλάδια σε όλη την πόλη. Όταν έφτασε η ώρα για την ομιλία, η πλατεία ήταν περικυκλωμένη από αστυνομικούς. Αυτή τη φορά δεν παρουσιάστηκαν ενοχλήσεις.

ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Οι εκλογές του 1948 οδήγησαν σε επανάσταση. Αυτό δυσκόλεψε τις μετακινήσεις στην υπηρεσία αγρού. Καθώς η Γιουτζίνια Ντίλον εργαζόταν με μια άλλη αδελφή σε έναν αγροτικό τομέα, τη σταμάτησαν κάποιοι στρατιώτες. «Αλτ, τις ει;» φώναξαν οι στρατιώτες σημαδεύοντας τις αδελφές με τα τουφέκια τους. «Σε ποιο πολιτικό κόμμα ανήκετε;»

«Είμαστε Μάρτυρες του Ιεχωβά», αποκρίθηκαν οι αδελφές. «Αναγγέλλουμε τη Βασιλεία του Θεού μέσω του Ιησού Χριστού, τη μόνη κυβέρνηση που μπορεί να φέρει πραγματική ειρήνη στην ανθρωπότητα».

Οι σκαπάνισσες έδωσαν μαρτυρία στους στρατιώτες, ενόσω αυτοί έψαχναν τις τσάντες τους. Τις άφησαν ελεύθερες και αυτές συνέχισαν να κηρύττουν στους ανθρώπους της γειτονιάς που αγωνιούσαν εξαιτίας του πολέμου.

Στη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου, πολλοί από τους ψευτοποιμένες, τους κληρικούς, εγκατάλειψαν το ποίμνιό τους και το ’βαλαν στα πόδια για να σωθούν. Αυτό έδωσε την ευκαιρία στους Μάρτυρες να κηρύξουν στα εγκαταλειμμένα προβατοειδή άτομα. Τώρα ο λαός ήταν σε θέση να δει ότι οι κληρικοί-ποιμένες τους δεν τους έτρεφαν, αλλά απλώς τους κορόιδευαν. Όταν οι ψευτοποιμένες επέστρεψαν, βρήκαν πολλά άτομα από το ποίμνιό τους να μελετούν με τους Μάρτυρες, κάτι που τους προξένησε μεγάλη ανησυχία.

ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΜΕ ΑΜΑΞΕΣ ΠΟΥ ΤΙΣ ΕΣΕΡΝΑΝ ΜΟΥΛΑΡΙΑ

Η μεταφορά είναι αλληλένδετη με το έργο κηρύγματος και στην Κόστα Ρίκα επιστρατεύτηκαν διάφορα μέσα. Χρησιμοποιήθηκαν τρένα. Αλλά δεν είναι όλα τα τρένα μηχανοκίνητα. Η άμαξα με μουλάρι είναι ένας μοναδικός τύπος οχήματος που κινείται πάνω σε στενές σιδηρογραμμές. Μπορεί να προσφέρει πιο πολλές συγκινήσεις από ένα τρενάκι του λούνα παρκ.

Η άμαξα αποτελείται από μια καρότσα που είναι προσαρμοσμένη πάνω σε ρόδες. Η καρότσα έχει πάγκους στους οποίους μπορούν να καθήσουν 20 άτομα. Καθώς η άμαξα τρέχει πάνω στις γραμμές, το μοναδικό φρένο που υπάρχει είναι ένας ξύλινος πάσσαλος που περνάει μέσα από μια τρύπα στο πάτωμα. Ο πάσσαλος στρέφεται σαν μοχλός και ασκεί πίεση πάνω στη ρόδα. Γι’ αυτό, οι κατηφόρες εγκυμονούν κινδύνους για το μουλάρι, αν ο οδηγός δεν εμποδίσει τη σύγκρουση της κινούμενης καρότσας με το ζώο. Επίσης, οι επιβάτες περιλούζονται με λάσπη που τινάζεται από τις οπλές του μουλαριού, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Στους εκτροχιασμούς, οι επιβάτες μπορεί να εκσφενδονιστούν στον αέρα και πέφτοντας να σπάσουν χέρια ή πόδια.

Τα ποτάμια τα περνούν με μικρά πλοία που έχουν εξωλέμβιους κινητήρες ή με κανό που έχουν μικρά ξύλινα κουπιά. Για παράδειγμα, η αδελφή Σολέρα, για να φτάσει στη Γκουανακάστε καθώς έκανε μια περιοδεία για κήρυγμα, πήρε το τρένο μέχρι την Πουνταρένας, ύστερα διάσχισε τον Κόλπο της Νικόγια με πλοίο και έπειτα συνέχισε για 15 ώρες με μια βοϊδάμαξα. Δεν ήταν και μικρό κατόρθωμα για 60 χρονών γυναίκα!

ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ ΤΜΗΜΑ

Ο Θίοντορ Ζίμπενλιστ υπηρέτησε ως επίσκοπος του τμήματος από τότε που ιδρύθηκε το τμήμα το Μάρτιο του 1944 ως τον Ιούνιο του 1952, όταν έφυγε μαζί με τη σύζυγό του για να προετοιμαστούν για τη γέννηση της κόρης τους Τζάνετ.

Ο Γουίλιαμ Κωλ, ένας απόφοιτος της τρίτης τάξης της Γαλαάδ που είχε σταλθεί το 1946 από την Κόστα Ρίκα στη Νικαράγουα για να φροντίσει για το εκεί τμήμα, επέστρεψε στην Κόστα Ρίκα ως επίσκοπος του τμήματος. Έμεινε σε αυτή τη θέση ως το 1954 που παντρεύτηκε τη Ντόρα Αρχεντίνα Βάργκας, μια απόφοιτη της Γαλαάδ η οποία είχε έρθει αρχικά από τη Γουατεμάλα. Ο γιος τους Ρόμπερτ υπηρετεί τώρα στο Μπέθελ του Μπρούκλιν. Στη συνέχεια, επίσκοπος του τμήματος διορίστηκε ο Γουίλιαμ Ώμπρεϊ Μπίβενς από τη Γουατεμάλα. Αυτός και η σύζυγός του Μπέρθα βρίσκονταν σε αυτή τη χώρα αφότου αποφοίτησαν από την πέμπτη τάξη της Γαλαάδ. Αργότερα διορίστηκαν στη Βραζιλία, όπου ο αδελφός υπηρέτησε ως επίσκοπος του τμήματος μέχρι το θάνατό του το 1969.

Εφόσον ο αδελφός Μπίβενς είχε διοριστεί στη Βραζιλία, ο Τσαρλς Σέλντον υπηρέτησε ως επίσκοπος του τμήματος, ωσότου έφτασε ο Τζωρτζ Τζένκινς και η σύζυγός του το Μάρτιο του 1964. Ο αδελφός και η αδελφή Τζένκινς αναγκάστηκαν να φύγουν το 1966 από την Κόστα Ρίκα για λόγους υγείας. Ο επόμενος επίσκοπος του τμήματος, ο Λόρενς Α. Σεπ, ήταν ακόμη στη Νικαράγουα. Πώς βρέθηκε στην Κόστα Ρίκα;

Ο Λόρενς ήταν στην ολοχρόνια υπηρεσία από το 1958 και είχε υπηρετήσει ως επίσκοπος περιοχής στον Καναδά και στην Αλάσκα. Όταν οι επίσκοποι περιοχής προσκλήθηκαν στα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλιν για μια ειδική Σχολή Διακονίας της Βασιλείας, ο αδελφός Νορ ρώτησε ποιοι ήταν πρόθυμοι να δεχτούν ιεραποστολικό διορισμό σε μια ξένη χώρα χωρίς να παρακολουθήσουν τη Σχολή Γαλαάδ. Ο αδελφός Σεπ δέχτηκε την πρόσκληση. Διορίστηκε στη Νικαράγουα το 1961, όπου παντρεύτηκε τη Χουάνα Ολίμπια Γκινάρτ, που ήταν Κουβανή και είχε αποφοιτήσει από την 22η τάξη της Γαλαάδ. Αυτός ήταν ο τρίτος διορισμός της, αφού είχε ήδη υπηρετήσει ως ιεραπόστολος στην Ονδούρα και στο Μεξικό.

Αργότερα ο αδελφός Σεπ παρακολούθησε για δέκα μήνες μια τάξη της Σχολής Γαλαάδ, και μετά αυτός και η Ολίμπια μάζεψαν τις αποσκευές τους για το νέο τους διορισμό, το Ελ Σαλβαδόρ. Αποφάσισαν να κάνουν πρώτα διακοπές στην Κόστα Ρίκα και αμέσως τον αγάπησαν αυτόν τον τόπο. Πού να ήξεραν ότι είχε ήδη ταχυδρομηθεί μια επιστολή που άλλαζε το διορισμό τους για την Κόστα Ρίκα!

Το ζεύγος Σεπ έφτασε το Σεπτέμβριο του 1966 και στη διεθνή συνέλευση το Δεκέμβριο εκείνου του έτους, ο αδελφός Νορ ανακοίνωσε ότι ο αδελφός Σεπ είχε διοριστεί ως επίσκοπος του τμήματος. Σήμερα είναι ο συντονιστής της Επιτροπής του Τμήματος.

ΚΙΝΗΤΡΟ ΓΙΑ ΕΠΕΚΤΑΣΗ

Το Δεκέμβριο του 1954 ο αδελφός Νορ επισκέφθηκε ξανά την Κόστα Ρίκα και ανακοίνωσε την ανέγερση ενός νέου οίκου για το τμήμα και μιας Αίθουσας Βασιλείας. Ο ενθουσιασμός έφτασε στο κατακόρυφο. Έγιναν διευθετήσεις για να αγοραστεί ένα οικόπεδο στο κέντρο της Σαν Χοσέ. Τότε, στις αρχές του Ιανουαρίου, πάνω που οι αδελφοί ήταν έτοιμοι να αρχίσουν την οικοδόμηση, ένοπλες δυνάμεις εισέβαλαν από το βορρά. Παρά το γεγονός ότι πόλεις και χωριά γαζώθηκαν από τα πολυβόλα των αεροπλάνων, οι αδελφοί εξακολούθησαν να δίνουν μαρτυρία από πόρτα σε πόρτα για να παρηγορήσουν τους ανθρώπους με το άγγελμα της Βασιλείας του Θεού. Οι εκθέσεις της υπηρεσίας αγρού για τον Ιανουάριο έδειξαν ότι το ανώτατο όριο του προηγούμενου έτους είχε ξεπεραστεί. Όμως ο Απρίλιος έφερε ένα ακόμη μεγαλύτερο ανώτατο όριο! Σημειώθηκε μια αύξηση 30 τοις εκατό, με 2.078 ευαγγελιζόμενους.

Τι συνέβηκε με τις εγκαταστάσεις του νέου τμήματος; Μήπως επιβραδύνθηκε η κατασκευή τους; Το κτίριο του τμήματος ολοκληρώθηκε στις 25 Ιανουαρίου 1956, δυο μόλις μέρες πριν την αιφνίδια επίσκεψη του αδελφού Νορ και της συζύγου του Ώντρεϊ. Η αφιέρωσή του έγινε στις 27 Ιανουαρίου 1956.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ

Το Σεπτέμβριο του 1959 ήρθε στο προσκήνιο στα σχολεία της Πουέρτο Λιμόν το ζήτημα του χαιρετισμού της σημαίας. Δεκατρείς μαθητές, που ήταν όλοι Μάρτυρες του Ιεχωβά, αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε τέτοιες τελετές, επειδή αυτό θα παραβίαζε τη Χριστιανική τους συνείδηση. Αν και δεν είχαν ανακατευτεί σε οποιαδήποτε πράξη που θα έδειχνε έλλειψη σεβασμού και η διαγωγή τους ήταν άμεμπτη, αυτοί οι μικροί Μάρτυρες κατηγορήθηκαν για στασιασμό και απειθαρχία και αποβλήθηκαν.

Το τοπικό δικαστήριο δεν επέτρεψε στα παιδιά να επιστρέψουν στα σχολεία, εφόσον αρνούνταν να χαιρετήσουν τη σημαία. Έγινε προσφυγή στο Ανώτατο Δικαστήριο της Κόστα Ρίκα. Εκεί τονίστηκε ότι το Σύνταγμα της Κόστα Ρίκα εγγυάται την ελευθερία της λατρείας και το δικαίωμα της εκπαίδευσης στα κρατικά σχολεία. Ωστόσο, το Ανώτατο Δικαστήριο υποστήριξε την απόφαση του κατώτερου δικαστηρίου, λέγοντας ότι ο νόμος που αφορούσε την ελευθερία της λατρείας δεν είχε παραβιαστεί.

Στην έναρξη της επόμενης σχολικής χρονιάς, τα σχολεία δέχτηκαν τους περισσότερους μαθητές, όμως τους απόβαλαν ξανά όταν αυτοί δεν έλαβαν μέρος σε άλλες τελετές χαιρετισμού της σημαίας. Τότε, έγινε αίτηση προς το Ανώτατο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο, αλλά στις 5 Ιουλίου 1960 αυτή η αίτηση απορρίφτηκε.

Το ζήτημα του χαιρετισμού της σημαίας προκάλεσε μεγάλη δημοσιότητα τόσο στον τύπο όσο και στο ραδιόφωνο. Εξακολουθεί να υφίσταται το ζήτημα στα σχολεία μέχρι σήμερα, όμως πολλοί δάσκαλοι αναγνωρίζουν την άριστη διαγωγή των νεαρών Μαρτύρων και προτιμούν να κάνουν τα στραβά μάτια παρά να δημιουργήσουν θέμα για τη σταθερή, ευσυνείδητη στάση των παιδιών. Κατανοούν ότι η αποβολή τέτοιων μαθητών θα σήμαινε, σε πολλές περιπτώσεις, ότι θα έχαναν την αφρόκρεμα της τάξης.

Σε ένα επαρχιώτικο σχολείο, από τους 50 μαθητές που είχαν γραφτεί, μόνο οι 6 δεν ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Έτσι, αν αποβάλλονταν αυτοί οι Μάρτυρες, το σχολείο θα έπρεπε να κλείσει και ο δάσκαλος θα έμενε άνεργος.

Πολλοί δάσκαλοι πίστευαν ότι τα άτομα που αποβλήθηκαν από το σχολείο δεν θα μπορούσαν να πετύχουν στη ζωή τους χωρίς επίσημη εκπαίδευση. Ο Μίλτον Χάιλτον, που ήταν εγγονός της Φρανσέλα Γουίλιαμς, απόδειξε ότι έκαναν λάθος. Αν και αποβλήθηκε από το σχολείο, ο ίδιος σημειώνει ότι «αυτό κατάληξε σε ευλογία. Πρώτα-πρώτα, είχα την ευκαιρία να αποδείξω την ακεραιότητά μου στον Ιεχωβά και έπειτα να απολαύσω τα οφέλη της ολοχρόνιας υπηρεσίας για 13 και πλέον χρόνια». Όταν παρουσιάστηκε ανάγκη να εργαστεί ο αδελφός Χάιλτον πλήρες ωράριο, αυτός βρήκε εργασία ως υπάλληλος γραφείου και αργότερα έγινε λογιστής στην ίδια επιχείριση, χωρίς να παραμελεί τις θεοκρατικές του δραστηριότητες.

ΤΑ ΗΦΑΙΣΤΕΙΑ ΙΡΑΘΟΥ ΚΑΙ ΑΡΕΝΑΛ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ

Στις 13 Μαρτίου 1963 το Ιραθού, ένα από τα πολλά ηφαίστεια της Κόστα Ρίκα, ενεργοποιήθηκε μετά από την 20χρονη αδράνειά του κι έμεινε ενεργό για μια περίοδο 2 χρόνων. Το ηφαίστειο, που απέχει περίπου 32 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα, εκτόξευε στάχτη στους επικρατούντες ανέμους οι οποίοι μετάφεραν την ηφαιστειακή στάχτη από τον κρατήρα και την εναπόθεσαν στη Σαν Χοσέ, όπου ζει περίπου το ένα τέταρτο του πληθυσμού της Κόστα Ρίκα. Η πόλη Καρτάγκο, που βρίσκεται στους πρόποδες του ηφαιστείου, δεν επηρεάστηκε σχεδόν καθόλου από αυτά τα ηφαιστειακά απόβλητα, επειδή οι άνεμοι μετάφεραν τη στάχτη πάνω από την πόλη. Όμως, η Καρτάγκο σύντομα πλήγηκε από μια διαφορετική καταστροφή.

Τη νύχτα της 9ης Δεκεμβρίου 1963, έπεσε δυνατή βροχή η οποία διαπότισε τα παχιά στρώματα της στάχτης που βρίσκονταν στις πλαγιές του ηφαιστείου. Η μουλιασμένη στάχτη βάρυνε πολύ και κύλησε από το βουνό στα ποτάμια που ήταν ήδη φραγμένα από στάχτη, κάνοντάς τα να ξεχειλίσουν στις όχθες τους. Ένα πλημμυρισμένο ποτάμι σάρωσε την πόλη Καρτάγκο, παρασύροντας σπίτια μαζί με τους ανθρώπους που κοιμούνταν μέσα σε αυτά, καθώς και κατοικίδια και άγρια ζώα. Χάθηκαν ανθρώπινες ζωές σε αυτόν το χείμαρρο, παρ’ ότι τα αστυνομικά περιπολικά περιφέρονταν στους δρόμους αρκετή ώρα πριν, προειδοποιώντας από τα μεγάφωνα για την επερχόμενη συμφορά. Τα θύματα ή δεν πήραν στα σοβαρά την προειδοποίηση ή δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν τα υλικά αποχτήματά τους. Επειδή δεν έδωσαν προσοχή, πλήρωσαν με τη ζωή τους.

Για πολλά χρόνια οι κάτοικοι της Καρτάγκο είχαν υιοθετήσει παρόμοια στάση σχετικά με την προειδοποίηση για τον επικείμενο πόλεμο του Αρμαγεδδώνα. Αναμφίβολα αισθάνονταν ασφαλείς, επειδή στην πόλη τους βρίσκεται ο περίφημος βασιλικός ναός στον οποίο στεγάζεται η εικόνα της προστάτιδας «αγίας» της Κόστα Ρίκα. Όμως μετά τη συμφορά και μετά από 30 και πλέον χρόνια κηρύγματος σε αυτή την πόλη, τελικά ιδρύθηκε μια εκκλησία προς το τέλος του 1964.

Αφού το Όρος Ιραθού σταμάτησε να σκορπάει το θάνατο και την καταστροφή, ένα άλλο ηφαίστειο, το Αρενάλ, άρχισε μια περίοδο δραστηριότητας, ενώ ήταν για 600 χρόνια αδρανές. Όταν το Αρενάλ, που βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της Κόστα Ρίκα, άρχισε να εκρηγνύεται, υπήρχαν περίπου πέντε εκκλησίες στην ακτίνα της δράσης του. Πολλοί αδελφοί που ζούσαν σε εκείνη την περιοχή δεν είχαν άλλη εκλογή παρά να φύγουν. Κανένας τους δεν έχασε τη ζωή του, όμως έχασαν τα υλικά τους αποχτήματα. Οι αδελφοί από όλα τα μέρη της Κόστα Ρίκα έσπευσαν να τους βοηθήσουν προσφέροντας τρόφιμα, ρουχισμό και χρήματα.

ΕΠΙΒΡΑΔΥΝΣΗ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ 1960

Στα έτη 1964 και 1965 δεν σημειώθηκε αύξηση. Η ετήσια έκθεση της Κόστα Ρίκα το απόδωσε αυτό στις οικονομικές συνθήκες. Πολλοί ευαγγελιζόμενοι αναγκάστηκαν να φύγουν από την Κόστα Ρίκα για να εργαστούν κάπου αλλού. Η ετήσια έκθεση ανάφερε και άλλη μια αιτία: «Δυστυχώς, πολλά άτομα χρειάστηκε να αποκοπούν γιατί ζούσαν ακάθαρτη ζωή, όμως όλοι αδημονούν να κρατήσουν την οργάνωση καθαρή για αγνή λατρεία».

Το έργο χώλαινε χωρίς αυξήσεις για τρία ακόμη χρόνια. Αυτή η περίοδος έδωσε τη δυνατότητα να δοκιμαστούν και να ωριμάσουν πνευματικοί άντρες που θα ήταν χρήσιμοι όταν θα εμφανιζόταν η μεγάλη αύξηση. Τέτοιος άντρας ήταν ο Αντρές Γκαρίτα. Υπηρέτησε στο έργο περιοχής και περιφερείας για 20 χρόνια. Σε τι απόδωσε την εγκαρτέρησή του; «Οι γονείς μου άρχισαν να μελετούν το 1946 και παρακολουθούσαμε ανελλιπώς τις συναθροίσεις», μας λέει. «Βαφτίστηκα το 1953 όταν ήμουν 14 χρονών. Οι συναθροίσεις και η υπηρεσία αγρού με έφεραν σε στενή συναναστροφή με τους επισκόπους περιοχής οι οποίοι μου έδιναν πάντοτε ειδική προσοχή και ενθάρρυνση ώστε να αναλάβω την ολοχρόνια υπηρεσία». Την άνοιξη του 1979 διορίστηκε ως μέλος της Επιτροπής του Τμήματος. Μαζί με τη σύζυγό του Μάιρα και την εξάχρονη κόρη του Αντρέα, υπηρέτησε πιστά σε αυτό το διορισμό, όπως ακριβώς και στο έργο περιοχής και περιφερείας, μέχρι την ξαφνική αρρώστια και τον απρόοπτο θάνατό του στις 7 Ιουλίου 1987 σε ηλικία 48 ετών. Τον αγαπούσαν πολύ και τον γνώριζαν σχεδόν όλοι οι Μάρτυρες στην Κόστα Ρίκα, κάτι που τονίστηκε από το γεγονός ότι στην κηδεία του παραβρέθηκαν περισσότερα από 4.000 άτομα.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΔΙΝΟΥΝ ΜΕΓΑΛΗ ΩΘΗΣΗ ΣΤΟ ΕΡΓΟ

Η δεκαετία του 1960 έφερε στο προσκήνιο περισσότερα νεαρά άτομα που αποδείχτηκαν «δώρα στους ανθρώπους». (Εφεσ. 4:8, Νεοελληνική Δημοτική Μετάφραση) Η Γαλαάδ έχει ασφαλώς συμβάλει στην πνευματική ανάπτυξη και στην ωριμότητα που υπάρχει στην Κόστα Ρίκα. Ο Άλβαρο Μόνιοζ και ο Μίλτον Χάιλτον ήταν Κοσταρικανοί που προσκλήθηκαν στη Γαλαάδ και κατόπιν διορίστηκαν στην πατρίδα τους. Εκτιμήθηκαν πολύ για τα χρόνια που δαπάνησαν στο έργο περιοχής κι εξακολουθούν να είναι πηγή αναζωογόνησης ως πρεσβύτεροι στις τοπικές τους εκκλησίες.

Ο Ντάγκλας Λιτλ και ο Φρέντερικ Χίλτμπραντ από τις Ηνωμένες Πολιτείες που αποφοίτησαν από την 45η τάξη της Γαλαάδ διορίστηκαν στην Κόστα Ρίκα το 1968. Και οι δυο υπηρέτησαν στο έργο περιοχής. Το 1972 ο Ντάγκλας Λιτλ παντρεύτηκε τη Σάραϊ Κάμπος που ήταν ήδη σκαπάνισσα επί εφτά χρόνια. Η ιεραποστολική οικογένεια αυξήθηκε όταν έφτασαν άλλοι δυο αδελφοί, ο Τζων Γκρίφιν και ο Λόταρ Μίχανκ.

Το 1976 ο Φρέντερικ Χίλτμπραντ παντρεύτηκε τη Μίρθα Τσάπα, μια ιεραπόστολο από την 55η τάξη της Γαλαάδ. Τώρα ο Φρέντερικ υπηρετεί ως μέλος της Επιτροπής του Τμήματος.

ΣΕΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΜΑΝΑΓΚΟΥΑ

Σε όλα αυτά τα χρόνια, οι αδελφοί στην Κόστα Ρίκα και στη Νικαράγουα διατηρούσαν στενούς δεσμούς μεταξύ τους, όχι μόνο επειδή ήταν γείτονες, αλλά και επειδή ήταν αλληλένδετη η θεοκρατική τους αύξηση. Οι αδελφοί στη Νικαράγουα βρέθηκαν ξαφνικά σε ανάγκη, όταν ένας ισχυρός σεισμός τράνταξε την πρωτεύουσα Μανάγκουα το Δεκέμβριο του 1972.

Έγιναν αμέσως διευθετήσεις στην Κόστα Ρίκα για να παρασχεθεί βοήθεια στους αδελφούς της Μανάγκουα. Αν και δεν είχε αποκατασταθεί η τηλεπικοινωνία με τη Μανάγκουα, στάλθηκε ένα φορτηγό με σχεδόν έναν τόνο τρόφιμα. Όλα αυτά τα συγκέντρωσαν σε 60 μόνο λεπτά από την ώρα που οι αδελφοί ειδοποιήθηκαν για την αποστολή βοήθειας. Το προξενείο της Νικαράγουα παραχώρησε βίζα στους αδελφούς που θα έκαναν το ταξίδι όταν άκουσε ότι ο προορισμός τους ήταν να βοηθήσουν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Παρακάμφθηκε όλη η γραφειοκρατία, έτσι ώστε να πάει η βοήθεια κατευθείαν στους αδελφούς.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΦΕΡΝΕΙ ΕΠΙΤΥΧΙΑ

Ο Τρίνο Ρόχας και τα δυο αδέλφια του ήταν οι καβγατζήδες της πόλης Γκουαπίλες. Όταν ένας ειδικός σκαπανέας, ο Μαρκ Τέιλορ, άρχισε να επισκέπτεται τους γονείς του Τρίνο, αυτό δεν άρεσε στον Τρίνο και, μάλιστα, σε μια περίπτωση αυτός κροτάλισε θρασύτατα το μαστίγιό του προς τον Μαρκ. Όμως ο Μαρκ συνέχισε υπομονετικά τις επισκέψεις του και λίγο-λίγο κάτι του έμεινε και του Τρίνο από την αλήθεια. Αργότερα, αφού ο Τρίνο παντρεύτηκε την Κάρμεν, μια γειτόνισσα τους έδωσε ένα Καθολικό βιβλίο με Βιβλικές ιστορίες. Ο Τρίνο αναγνώρισε ότι αυτές οι Βιβλικές ιστορίες συμφωνούσαν με όσα είχε μάθει από τον Μαρκ. Όταν το είπε αυτό στην Καθολική κυρία, εκείνη θίχτηκε και πήρε πίσω το βιβλίο, ανοίγοντας με αυτόν τον τρόπο την όρεξή του για περισσότερη Γραφική γνώση. Έτσι, ο Τρίνο και η Κάρμεν άρχισαν να μελετούν με τους Μάρτυρες και βαφτίστηκαν το 1950.

Απόχτησαν 11 παιδιά. Ένα από αυτά, ο Ντέιβιντ, αναπολεί το παράδειγμα που έθεσε ο πατέρας και η μητέρα του για την οικογένεια. «Η επιμονή τους για την αλήθεια μάς εντυπωσίασε όλους. Ποτέ δεν χάσαμε συνάθροιση, αν και ήμασταν 11 παιδιά και οι καιροί ήταν δύσκολοι. Ο μπαμπάς αγόρασε ένα αγρόκτημα στη Ροξάνα και μετακομίσαμε για να βοηθήσουμε έναν όμιλο ενδιαφερομένων ατόμων που υπήρχε εκεί».

Ο Ντέιβιντ κάνει σκαπανικό πάνω από δέκα χρόνια τώρα. «Μπορέσαμε να κάνουμε σκαπανικό λόγω της υποστήριξης του πατέρα μας», λέει αυτός. Ο Νώε, ένας από τους νεότερους αδελφούς του Ντέιβιντ, θυμάται: «Ο Ντέιβιντ έγινε το παράδειγμά μου. Όταν ήμουν 13 χρονών, διάθετα 100 ώρες στην υπηρεσία. Ονειρευόμουν τη μέρα που θα φύτευα ένα χωράφι με καλαμπόκι, θα πουλούσα τα καλαμπόκια, θα έδινα τα χρήματα στον μπαμπά και θα γινόμουν σκαπανέας». Αυτό και έκανε.

Αν και οι γονείς τους, ο Τρίνο και η Κάρμεν, έχουν πεθάνει, τα παιδιά κρατιούνται ακλόνητα στην πίστη.

ΤΟ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΔΟΤΙΚΟ

Η Κόστα Ρίκα έχει μια αξιόλογη ομάδα ολοχρόνιων υπηρετών που είναι παιδιά πρώην ιεραποστόλων. Ο Ρόμπερτ Κόνροϋ, που έφτασε το 1959 με το σύντροφό του Τζων Αλεξάντερ, παντρεύτηκε αργότερα και συνέχισε να υπηρετεί στο έργο περιοχής στην Κόστα Ρίκα. Όταν η σύζυγός του Ντίνα έμεινε έγκυος, ο Ρόμπερτ είπε: «Η σύζυγός μου κι εγώ προσευχηθήκαμε στον Ιεχωβά να μας καθοδηγεί στην ανατροφή των παιδιών μας, κατανοώντας ότι κι αυτό επίσης ήταν ευλογία από τον Ιεχωβά». Ενώ αυτοί οι γονείς ασχολούνται τώρα ξανά στο έργο περιοχής μετά από μια διακοπή 20 χρόνων, τα δυο παιδιά τους, η Τζούντυ κι ο Ρόντνι, υπηρετούν στο Μπέθελ της Κόστα Ρίκα.

Ο Ντόναλντ Φράι, από την 22η τάξη της Γαλαάδ, είδε το γιο του Ντέιβιντ να ακολουθεί τα δικά του βήματα ύστερα από 50 τάξεις. Ο Ντέιβιντ παρακολούθησε την 72η τάξη της Γαλαάδ και διορίστηκε στη χώρα που είχε διοριστεί κι ο πατέρας του—στην Κόστα Ρίκα. Γιατί αποφάσισε ο Ντέιβιντ να γίνει ιεραπόστολος σαν τον πατέρα του; «Η προηγούμενη συναναστροφή μου με ευτυχισμένους ιεραποστόλους στην Κόστα Ρίκα καθώς και η καθοδήγηση των γονέων μου με ώθησαν να θέλω να τους μοιάσω», μας λέει.

Το μεταδοτικό αυτό πνεύμα διαποτίζει τις οικογένειες πολλών πρώην ιεραποστόλων, άσχετα με το αν κατόρθωσαν ή όχι να συνεχίσουν να ζουν σε μια ξένη χώρα. Τα ζεύγη Κωλ, Σέλντον και Μπλάκμπερν έχουν αναθρέψει τις οικογένειές τους μέσα σε αυτό το υγιές πνεύμα.

Η ΚΟΣΤΑ ΡΙΚΑ ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ ΤΟΥΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ ΤΗΣ

Στο παρελθόν, ο διορισμός μερικών ιεραποστόλων στην Κόστα Ρίκα άλλαξε και στάλθηκαν σε άλλες χώρες. Πιο πρόσφατα, ο Τζων Αλεξάντερ, που ήρθε από τη Γαλαάδ στην Κόστα Ρίκα το 1959, και η σύζυγός του Κορίνα διορίστηκαν στον Παναμά το 1979. Αργότερα, την άνοιξη του 1982, ζητήθηκε από τον Λόταρ Μίχανκ και τη σύζυγό του Κάρμεν να υπηρετήσουν στον Παναμά.

Μήπως αυτό εξασθένισε το έργο κηρύγματος στην Κόστα Ρίκα; «Αν και ασφαλώς μας λείπει πράγματι το θαυμάσιο έργο που έκαναν αυτοί οι αδελφοί», απαντάει ο αδελφός Σεπ, ο συντονιστής της Επιτροπής του Τμήματος, «το κενό που αφήνουν αναπληρώνεται γρήγορα από τους ώριμους ντόπιους αδελφούς. Πάρτε για παράδειγμα το έργο περιφερείας. Ενώ πριν λίγα χρόνια εξαρτιόμασταν από τους ιεραποστόλους που υπηρετούσαν την περιφέρεια από το γραφείο του τμήματος, τώρα οι ντόπιοι αδελφοί τα καταφέρνουν θαυμάσια αναπληρώνοντας το κενό. Το ίδιο ισχύει επίσης και με το έργο περιοχής. Τώρα η συντριπτική πλειοψηφία των αδελφών που υπηρετούν σε αυτές τις υπεύθυνες θέσεις είναι ντόπιοι Κοσταρικανοί. Έτσι, ο Ιεχωβά πάντα μεριμνά ώστε να μην εξαρτιέται το έργο από κανένα άτομο».

ΑΠΟ ΕΛΕΓΚΤΗΣ ΤΡΕΝΩΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ

Ο Γκιγιέρμο Μπαντίλια ήταν ελεγκτής τρένων στη γραμμή Σαν Χοσέ-Πουνταρένας για πάνω από 20 χρόνια. Όταν βγήκε στη σύνταξη σε ηλικία 50 χρονών, άρχισε αμέσως την ολοχρόνια υπηρεσία. Μια από τις πέντε εκκλησίες που βοήθησε να σχηματιστούν ήταν στην Καρτάγκο. Όταν έφτασε εκεί, βρήκε μόνο έναν ευαγγελιζόμενο ο οποίος «ήταν σαν παγόβουνο», θυμάται ο αδελφός Μπαντίλια. Όμως μετά από δέκα μήνες, σχηματίστηκε μια εκκλησία με εννιά ευαγγελιζόμενους. Έχει βοηθήσει πάνω από 90 άτομα να βαφτιστούν, οδηγώντας τους σε μια διαφορετική πορεία ζωής. Και στα 70 του διορίστηκε επίσκοπος περιοχής.

Η ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΔΟΚΙΜΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αρνούνται τις μεταγγίσεις αίματος για Γραφικούς λόγους, ακόμη κι όταν η ζωή τους κινδυνεύει. (Πράξ. 15:29) Είναι όμως πρόθυμοι να δεχτούν εναλλακτική ιατρική θεραπεία. Μερικοί γιατροί συνεργάζονται με τους Μάρτυρες σε αυτό το σημαντικό ιατρικό ζήτημα, ενώ άλλοι τους εναντιώνονται.

Για παράδειγμα, ο Γουίλσον Ρόχας έμεινε αναίσθητος από μια έκρηξη η οποία ήταν τόσο ισχυρή που τον εκτόξευσε μέσα από τον τοίχο μιας αποθήκης και τον πέταξε περίπου 8 μέτρα μακριά. Ο σύντροφός του σκοτώθηκε επί τόπου. Ο Γουίλσον συνήλθε οχτώ μέρες αργότερα, μόνο και μόνο για να του πουν ότι του είχε αχρηστευτεί ένα μάτι, ένα αυτί, ένα χέρι κι ένα πόδι. Ο Γουίλσον αρνήθηκε με σταθερότητα να κάνει μετάγγιση αίματος. Η σύζυγός του Κλαρίσα τον υποστήριξε στην απόφασή του. Ο γιατρός δυσαρεστήθηκε και είπε: «Αφήστε τον να πεθάνει. Του μένουν πέντε μέρες ζωής ακόμη, ούτε μια παραπάνω».

Παρ’ όλο που ο αδελφός Ρόχας υπόγραψε ένα ιατρικό έντυπο το οποίο απάλλασσε το νοσοκομείο από κάθε ευθύνη που θα προέκυπτε από την αναίμακτη θεραπεία, το νοσοκομείο διάκοψε την παροχή οποιασδήποτε θεραπείας εκτός από την αλλαγή επιδέσμων. Ωστόσο, σαν από θαύμα, στις επόμενες δυο εβδομάδες η κατάστασή του βελτιωνόταν σιγά-σιγά. Επήλθε τότε μια άλλη ξαφνική κρίση. Ένας θρόμβος αίματος στο αριστερό του πόδι κινδύνευε να μετακινηθεί από στιγμή σε στιγμή. Κάποιος ειδικός έδειξε έντονο ενδιαφέρον για την περίπτωσή του και μπόρεσε να διαλύσει το θρόμβο με φάρμακα. Λίγο αργότερα, ο ειδικός επισκέφτηκε τον αδελφό Γουίλσον, ενόσω αυτός ήταν ακόμη στο κρεβάτι, και τον ρώτησε γιατί είχε αρνηθεί να του γίνει μετάγγιση αίματος. Αφού του εξήγησε ο Γουίλσον, ο ειδικός του είπε: «Η αιτία για την οποία ο θρόμβος δεν μετακινήθηκε και γι’ αυτό δεν πέθανες ήταν ο μικρός όγκος του αίματος και το γεγονός ότι το αίμα σου ήταν αραιό. Αν είχες δεχτεί μετάγγιση αίματος, πιθανότατα θα ήσουν νεκρός. Συγχαρητήρια!»

«ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ»

Ένας άλλος τρόπος για να αγγίξει κανείς την καρδιά και τη διάνοια των προβατοειδών ατόμων είναι μέσω της Χριστιανικής διαγωγής. Σε ένα εργοστάσιο όπου εργάζεται ένας πρεσβύτερος, οι εργαζόμενοι διαμαρτύρονταν για τις συνθήκες εργασίας και απαιτούσαν μεγαλύτερους μισθούς. Στη διάρκεια μιας σύσκεψης ανάμεσα στη διεύθυνση και σε αυτούς τους εργάτες, πήρε τηλέφωνο ο διευθυντής μιας άλλης εταιρίας. Όταν του ειπώθηκε ότι οι εργάτες ήταν δυσαρεστημένοι, αυτός καυχήθηκε: «Εμείς δεν έχουμε τέτοια προβλήματα με τους εργάτες μας, γιατί οι πιο πολλοί από αυτούς είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά».

Δεν πέρασε πολύς καιρός και εμφανίστηκε αυτή η αγγελία στην εφημερίδα με τη μεγαλύτερη κυκλοφορία στη χώρα: «ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΡΓΑΣΤΕΙ ΣΤΗΝ ΕΤΑΙΡΙΑ ΜΑΣ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ, ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟΣ, ΒΑΦΤΙΣΜΕΝΟΣ. ΚΑΤΑ ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ Ή ΔΙΑΚΟΝΙΚΟΣ ΥΠΗΡΕΤΗΣ». Προφανώς δεν απαιτούνταν άλλα προσόντα.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΕΠΕΚΤΑΣΗ

Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, καταβλήθηκαν προσπάθειες για να φτάσουν τα καλά νέα σε μικρότερες κωμοπόλεις. Έτσι, το 1972 ο αδελφός και η αδελφή Ζίμπενλιστ επέστρεψαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες και εγκαταστάθηκαν στην κωμόπολη Τρες Ρίος που απέχει 10 χιλιόμετρα από τη Σαν Χοσέ.

Σε αυτήν την κωμόπολη, ένας έφηβος είχε δημιουργήσει μια μικρή αίρεση που ονομαζόταν Οι Λάτρεις του Ιεχωβά. Η αίρεση χρησιμοποιούσε τα έντυπα της Εταιρίας. Εξαιτίας των διαιρέσεων που υπήρχαν μέσα σε αυτόν τον όμιλο, η οικογένεια Γκουτιέρεζ σταμάτησε να τον συναναστρέφεται και επικοινώνησε με το γραφείο του τμήματος για να ζητήσει μια Γραφική μελέτη. Ο Ντάγκλας Λιτλ διορίστηκε για να τους βοηθήσει. Να πώς περιγράφει αυτά που συνέβηκαν:

«Αρχίσαμε αμέσως μελέτη με την οικογένεια Γκουτιέρεζ, τον Μιγκέλ, την Ινές και τα τρία νεαρά αγόρια τους. Οι γονείς γνώριζαν μερικά πράγματα για την αλήθεια, αφού διάβαζαν επιμελώς τις εκδόσεις της Εταιρίας εδώ και μήνες. Επειδή ανήκαν στους ‘12 αποστόλους’ του ομίλου και ήταν ηγέτες στην ‘υπηρεσία αγρού’, είχαν κατανοήσει ότι μόνο ένας λαός απολαμβάνει την ευλογία του Ιεχωβά, μια αλήθεια που, στην αρχή, δεν εκτίμησαν τα άλλα μέλη.

»Λίγο καιρό αφότου η οικογένεια Γκουτιέρεζ αποχώρησε από την αίρεση, τα υπόλοιπα μέλη επικοινώνησαν με το τμήμα. Ήθελαν κι αυτοί να κάνουν μελέτη και μου ανατέθηκε η ευθύνη να φροντίσω για τις ανάγκες τους. Έγιναν διευθετήσεις να επισκεφθώ ολόκληρο τον όμιλο και να τους δείξω πώς διεξάγεται μια Γραφική μελέτη. Με εξέπληξε το ότι βρήκα 15 περίπου άτομα καθισμένα σε ημικύκλιο, με σημειωμένες τις απαντήσεις στο βιβλίο Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή και έχοντας τις Μεταφράσεις Νέου Κόσμου ανοιγμένες στα χέρια τους. Και οι 15 ενήλικες που ήταν παρόντες εκείνο το βράδυ, καθώς και πολλοί συγγενείς και φίλοι τους, έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στον Ιεχωβά και τώρα υπηρετούν στη μοναδική επίγεια οργάνωσή του». Σήμερα, υπάρχουν δυο εκκλησίες στην Τρες Ρίος.

«ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΣΤΗ ΛΑΤΡΕΙΑ»

Ο διωγμός στην Κούβα έχει ενώσει τους αδελφούς στην Κόστα Ρίκα με τους πνευματικούς τους αδελφούς από την Κούβα. Αφού διακόπηκε η μεταναστευτική ροή από την Κούβα στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1980, η Κόστα Ρίκα έγινε μια από τις χώρες που χρησιμοποίησαν οι Κουβανοί ως ενδιάμεσο σταθμό στο δρόμο τους προς άλλες χώρες. Οι Κουβανοί έφταναν στην Κόστα Ρίκα εθελοντικά ή εξαιτίας της πίεσης της κυβέρνησης ή επειδή η ποινή τους για φυλάκιση θα ακυρωνόταν αν έφευγαν από την Κούβα.

Πάνω από εκατό Κουβανοί Μάρτυρες έχουν έρθει στην Κόστα Ρίκα. Ο Ουβάλντο Φερνάντεζ, ένας από αυτούς τους Κουβανούς αδελφούς, που υπηρέτησε ως πρεσβύτερος στην εκκλησία της Σάντο Ντομίνγκο, μίλησε από μέρους των Κουβανών αδελφών: «Όλοι οι αδελφοί που ήρθαμε εδώ είμαστε ευγνώμονες στον Ιεχωβά γιατί μας απελευθέρωσε και ευχαριστούμε πολύ τους Κοσταρικανούς αδελφούς μας για τη φιλοξενία και τη Χριστιανική αγάπη που έδειξαν σε κάθε περίπτωση. Έτσι, σαν ένας λαός, συνεχίζουμε ενωμένοι στη λατρεία μας προς τον μόνο αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά».

ΑΠΡΟΣΜΕΝΟΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ

Η βοήθεια είναι πάντα ευπρόσδεκτη, και όπως είπε ο Ιησούς: «Ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι· παρακαλέσατε λοιπόν τον κύριον του θερισμού, δια να αποστείλη εργάτας εις τον θερισμόν αυτού».—Ματθ. 9:37, 38.

Η βοήθεια ήρθε με τη μορφή ιεραποστόλων από το Παράρτημα της Σχολής Γαλαάδ στο Μεξικό. Ο Χουάν και η Ρεβέκκα Ρέγιες και ο Αρνόλντο Τσάβες αποφοίτησαν από την πρώτη τάξη και διορίστηκαν στη Νικαράγουα. Ο διορισμός τους στη Νικαράγουα ήταν βραχύβιος, γιατί δεν μπόρεσαν να πάρουν άδεια παραμονής και τους ειπώθηκε να πάνε στην Κόστα Ρίκα και να προσπαθήσουν να εξασφαλίσουν παραμονή από εκεί, κάτι που δεν το κατόρθωσαν. Αυτοί παράμειναν στην Κόστα Ρίκα στο έργο περιοχής.

Το Σάββατο 29 Μαρτίου 1982, η Νικαράγουα απέλασε 19 ιεραποστόλους—κι άλλοι απρόσμενοι φιλοξενούμενοι. Τους εννιά τους εκτόπισαν στην Κόστα Ρίκα οδικώς από τα σύνορα. Οι άλλοι δέκα στάλθηκαν αεροπορικώς στον Παναμά. Ο Κέβιν και η Ρούμπυ Μπλοκ πέρασαν τα σύνορα της Κόστα Ρίκα το μεσημέρι. Στις έξι η ώρα το ίδιο βράδυ οι άλλοι εφτά, με όσα πράγματα μπορούσαν να βάλουν σε μια βαλίτσα, βρέθηκαν να κάθονται νυχτιάτικα σε έναν απόμερο δρόμο στο έδαφος της Κόστα Ρίκα. Σε λίγο, έφτασαν αδελφοί με αυτοκίνητα και τους πήγαν στην πόλη Λιμπερία όπου η οικογένεια του Χόρχε Μελέντεζ τους είχε ετοιμάσει ζεστό φαγητό και κρεβάτια για να κοιμηθούν. Την επόμενη μέρα τους πήγαν στο τμήμα στη Σαν Χοσέ. (Την Τρίτη, οι δέκα ιεραπόστολοι που είχαν εκτοπιστεί στον Παναμά ήρθαν κι αυτοί στην Κόστα Ρίκα.)

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΕΙΔΗΣΕΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΚΑΛΥΨΗΣ

Το βράδυ του Σαββάτου οι προβολείς των παγκόσμιων ειδήσεων άρχισαν να πέφτουν στους ιεραποστόλους που είχαν απελαθεί. Πάνω από 41 εφημερίδες και ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί από όλο τον κόσμο τηλεφώνησαν στο τμήμα ζητώντας να πάρουν συνέντευξη από τους ιεραποστόλους. Την Τετάρτη το πρωί, ο Ροντρίγκο Φουρνιέρ, ένας διακεκριμένος Κοσταρικανός σχολιαστής ειδήσεων, ζήτησε να γίνει συζήτηση στρογγυλής τραπέζης νωρίς το πρωί με τους ιεραποστόλους που εκτοπίστηκαν. Ο Ράινερ και η Τζιν Τόμπσον και ο Ίαν Χάντερ έδωσαν συνέντευξη σε μια πανεθνική τηλεοπτική εκπομπή που διάρκεσε 40 λεπτά. Στη διάρκεια της εκπομπής υπογραμμίστηκε η ουδέτερη θέση μας απέναντι σε όλες τις επίγειες κυβερνήσεις, το ενδιαφέρον μας για τη Βασιλεία του Θεού και το πώς οι διδασκαλίες μας ενισχύουν την οικογενειακή ενότητα. Η εκπομπή έγινε το θέμα της μέρας σε ολόκληρη τη χώρα και δημιούργησε πολλές ευκαιρίες για μαρτυρία.

Έγιναν διευθετήσεις για να μείνει αυτή η ενωμένη ομάδα ιεραποστόλων στον οίκο Μπέθελ. Σε λίγες εβδομάδες ήρθαν νέοι διορισμοί από το Μπρούκλιν και οι ιεραπόστολοι διασπάρθηκαν στη Μπελίζ, στον Ισημερινό, στο Ελ Σαλβαδόρ, στη Γουατεμάλα και στην Ονδούρα, εκτός από τον αδελφό και την αδελφή Τόμπσον και τον αδελφό Έντουαρντ Εριτσέτι. Ο διορισμός τους ήταν να μείνουν στην Κόστα Ρίκα και ο αδελφός Τόμπσον διορίστηκε μέλος της Επιτροπής του Τμήματος.

Ο Μπιλ και η Μέιβις Ρότζερς δεν απελάθηκαν μαζί με τους άλλους 19 ιεραποστόλους, κι έτσι παράμειναν στη Νικαράγουα για πέντε ακόμη μήνες. Αφού κρατήθηκαν δυο εβδομάδες «υπό περιορισμό» σε ένα ξενοδοχείο, εκτοπίστηκαν στην Κόστα Ρίκα τον Αύγουστο. Κι αυτοί επίσης έδωσαν συνέντευξη στην τηλεόραση. Όταν ρώτησαν τον Μπιλ τι έκαναν στη Νικαράγουα που δικαιολογούσε τον εκτοπισμό τους, αυτός είπε στους τηλεθεατές: «Κηρύτταμε απλώς τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού». Έπειτα, στην ίδια εκπομπή, πήραν συνέντευξη από τον αρχιεπίσκοπο της Κόστα Ρίκα. Τον ρώτησαν τι θα έπρεπε, κατά την άποψή του, να κάνουν σήμερα οι Χριστιανοί. Ήταν υποχρεωμένος να απαντήσει: «Να κηρύττουν το ευαγγέλιο της Βασιλείας». Τελικά, ο αδελφός και η αδελφή Ρότζερς έφυγαν για το νέο διορισμό τους στο Ελ Σαλβαδόρ.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΠΕΘΕΛ ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ

Το 1977 η οικογένεια Μπέθελ αποτελούνταν από τέσσερα μέλη. Όμως, λόγω της μεγάλης αύξησης στον αριθμό των ευαγγελιζομένων, το 1982 υπήρχαν έξι άτομα που εργάζονταν στο Μπέθελ για να προμηθεύουν αυτά που χρειάζονταν οι εκκλησίες στην Κόστα Ρίκα καθώς και σε έναν άλλο τομέα που ανατέθηκε στο τμήμα. Το 1980 οι ευαγγελιζόμενοι ξεπέρασαν τους 5.000 κατά μέσο όρο και το 1981 σημειώθηκε ένα καταπληκτικό ανώτατο όριο από 6.183 ευαγγελιζόμενους. Στο 1981, υπήρχαν 118 εκκλησίες που σχημάτιζαν έξι περιοχές και στο 1982 αυτός ο αριθμός ανήλθε σε 138 εκκλησίες σε εφτά περιοχές.

Μια από τις εργασίες που κάνει το γραφείο του τμήματος κάθε μήνα είναι να προμηθεύει τη Διακονία Μας της Βασιλείας σε όλους τους ευαγγελιζόμενους. Το 1965 η Κόστα Ρίκα άρχισε να εκδίδει τη δική της Διακονία Μας της Βασιλείας, αν και τυπωνόταν στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, κι έτσι υπήρχε δυνατότητα να περιλαμβάνονται περισσότερες τοπικές ανακοινώσεις. Κατόπιν, τον Ιανουάριο του 1982 πραγματοποιήθηκε ένα ακόμη βήμα προς τα μπρος όταν η Κόστα Ρίκα άρχισε να τυπώνει τη Διακονία Μας της Βασιλείας στο δικό της πιεστήριο όφσετ. Το καλοκαίρι του 1983 αγοράστηκε μια στοιχειοθετική μηχανή IBM για να αυξηθούν οι δυνατότητες του μικρού πιεστήριου και το 1984 χρειάζονταν περισσότεροι από δέκα εργαζόμενοι στο Μπέθελ για να φροντίζουν για τις ανάγκες των εκκλησιών.

ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ;

Για πολλά χρόνια, ο κόσμος διακρατούσε μια αυτάρεσκη στάση. Πολλοί ήταν περήφανοι από θρησκευτική άποψη και αρνούνταν να συζητήσουν για την Αγία Γραφή. Όμως, καθώς οι παγκόσμιες συνθήκες που χειροτερεύουν, σε εκπλήρωση της Βιβλικής προφητείας, άγγιξαν τη ζωή περισσότερων ανθρώπων, αυτοί άρχισαν στην καρδιά τους να αναρωτιούνται τι σήμαιναν όλα αυτά. Η οικονομική κρίση, οι τρομοκρατικές ενέργειες και οι πρόσφυγες—όλες αυτές οι συνθήκες άνοιξαν το δρόμο για μεγαλύτερη ανταπόκριση στη διακονία από σπίτι σε σπίτι και το αποτέλεσμα ήταν περισσότερες Γραφικές μελέτες. Έτσι λοιπόν, τι έφεραν τα χρόνια 1982-1987; Μια αιτία για χαρά! Το ανώτατο όριο των ευαγγελιζομένων αυξήθηκε από 6.611 σε 10.374.

Ένας άλλος λόγος για την αύξηση είναι ότι ο συνολικός αριθμός των σκαπανέων έχει υπερδιπλασιαστεί φτάνοντας τους 792. Από το 1984 και μετά, ο αριθμός των οικιακών Γραφικών μελετών έχει ξεπεράσει τον αριθμό των ευαγγελιζομένων.

ΝΕΕΣ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ

Τον Ιανουάριο του 1984 άρχισε μια ολόψυχη προσπάθεια για την κατασκευή νέων εγκαταστάσεων τμήματος. Το τμήμα είχε χτιστεί το 1955 στο κέντρο της Σαν Χοσέ. Ύστερα, το 1977 ανακαινίστηκε. Μέσα σε λίγα μόνο χρόνια, το κτίριο του τμήματος ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Η βιβλιοθήκη ήταν κατειλημμένη από τέσσερα γραφεία και μερικές φορές αυτοί που εργάζονταν στα γραφεία χρησιμοποιούσαν τα δωμάτιά τους, εξαιτίας της έλλειψης χώρου. Οι διάδρομοι χρησίμευαν για αποθήκες και το τραπέζι της αποστολής εξυπηρετούσε και σαν κρεβάτι. Η αίθουσα συναντήσεων μετατράπηκε σε τυπογραφείο. Μήπως ήταν καιρός για επέκταση;

Τα μέλη της Επιτροπής του Τμήματος έψαχναν επί έναν και πλέον χρόνο για κατάλληλο κτήμα. Τελικά, με τη βοήθεια του αδελφού Τζων Κράντοκ που είχε γνωριμίες στον εμπορικό τομέα, εντοπίστηκε ένα ιδανικό μέρος: 65 στρέμματα εύφορης γης σε μια αγροτική τοποθεσία, λίγο παραπέρα από τον Παναμερικανικό Αυτοκινητόδρομο μεταξύ του Αεροδρόμιου Χουάν Σανταμαρία και της Σαν Χοσέ. Το οικόπεδο περιβάλλεται από τρεις μεγάλες πόλεις και είναι αρκετά μεγάλο για μελλοντικές επεκτάσεις. Είναι ένα ειρηνικό τοπίο που προσφέρει κάθε μέρα πανοράματα πανέμορφων ουράνιων τόξων και σύννεφων που μεταβάλλονται και κινούνται πάνω από ηφαίστεια.

Το οικόπεδο είχε αγοραστεί ως το Μάιο του 1984. Η συνολική επιφάνεια που προβλεπόταν στα σχέδια ήταν πάνω από 4.200 τετραγωνικά μέτρα, σε σύγκριση με τα 550 τετραγωνικά μέτρα του προηγούμενου τμήματος. Στο έργο συνέβαλαν οι Μπεθελίτες, όλοι οι επίσκοποι περιοχής της χώρας και πολλοί ειδικοί σκαπανείς, σκαπανείς και ευαγγελιζόμενοι εκκλησίας. Σε αυτούς προστέθηκαν πολλοί επαγγελματίες οικοδόμοι από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, την Ολλανδία, τη Γερμανία, τη Φινλανδία, τη Γουατεμάλα και τον Παναμά. Οι ξένοι εργαζόμενοι ήταν συνολικά πάνω από 300 και η παραμονή τους κυμάνθηκε από λίγες μέρες μέχρι αρκετά χρόνια.

Ως το τέλος της οικοδόμησης, περίπου 5.000 ευαγγελιζόμενοι από τις περισσότερες εκκλησίες είχαν λάβει μέρος στην οικοδόμηση αυτή καθαυτή. Οι υπόλοιποι συμμετείχαν με τις ειλικρινείς προσευχές τους, με την ενθάρρυνση που έδιναν και με τις συνεισφορές τους. Όλη αυτή η προσπάθεια καταβλήθηκε γιατί ο λαός του Ιεχωβά εμπιστεύεται στην υπόσχεσή του ότι αυτός «φέρνει την αύξηση».—1 Κορ. 3:7, Νεοελληνική Δημοτική Μετάφραση.

Η ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΑΘΟΡΙΣΤΗΚΕ

Η αφιέρωση καθορίστηκε για τις 4 Ιανουαρίου 1987! Ολόκληρη η χώρα προσκαλέστηκε. Οι αδελφοί Σουίνγκλ και Άντεργουντ από το Μπέθελ του Μπρούκλιν έκαναν ενθαρρυντικές Γραφικές ομιλίες κι έπειτα ο Μίλτον Χένσελ, που είναι κι αυτός από το Μπέθελ του Μπρούκλιν, εξέφρασε το σκοπό αυτής της περίστασης: η αφιέρωση των εγκαταστάσεων στον Ιεχωβά και στα συμφέροντά Του. Καθώς έδυε ο ήλιος, οι 13.311 παρόντες ευχαρίστησαν τον Ιεχωβά για το πνεύμα του και την καθοδηγία του στη διάρκεια του δίχρονου οικοδομικού έργου.

Ακόμη και κατά την περίοδο της οικοδόμησης, ήταν ολοφάνερο ότι η αύξηση συνεχιζόταν. Είκοσι τέσσερα νέα ανώτατα όρια ευαγγελιζομένων επιτεύχθηκαν από τότε που άρχισε η οικοδόμηση. Τα νέα ανώτατα όρια των 10.374 ευαγγελιζομένων και 13.425 οικιακών Γραφικών μελετών δείχνουν καθαρά ότι οι νέες εγκαταστάσεις θα χρησιμοποιηθούν σύντομα στο πλήρες. Το νέο τμήμα θα εξυπηρετήσει τις ανάγκες των μελλοντικών μαρτύρων του Ιεχωβά που είναι ανάμεσα στους 30.534 που παρακολούθησαν την Ανάμνηση το 1987.

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗΚΕ ΣΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ ’40

Θυμάστε τις νεαρές σκαπάνισσες της δεκαετίας του 1940; Πού βρίσκονται σήμερα; Μήπως κουράστηκαν αυτές οι αδελφές; Με κανέναν τρόπο! Όλες τους είναι ακόμη δραστήριες. Έξι αδελφές παρακολούθησαν τη Γαλαάδ και οι τέσσερις είναι ακόμη ιεραπόστολοι. Πέντε είναι ειδικές σκαπάνισσες και τρεις κάνουν σκαπανικό αφού ανάθρεψαν τα παιδιά τους ή αφού έκαναν προσαρμογές στο πρόγραμμά τους.

Γιατί παράμειναν τόσο απασχολημένες στο έργο κηρύγματος της Βασιλείας; Η Λίλα Σουέιμπι απαντάει: «Η συνεργασία με τις μεγαλύτερες χρισμένες αδελφές όταν ήμασταν νεαρές μας δυνάμωσε. Δεν είμαστε πια νέες, αλλά το παράδειγμά τους εξακολουθεί να αποτελεί πηγή έμπνευσης για μας».

ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΛΟΥΣΙΑ ΑΚΤΗ!

Ήταν κατάλληλο που ο Χριστόφορος Κολόμβος ονόμασε τη χώρα Πλούσια Ακτή, αλλά για λόγους που υπέρβαιναν τη φαντασία του. Τώρα, 80 και πλέον χρόνια αφότου η αλήθεια έφτασε σε αυτές τις ακτές, ο θησαυρός της Κόστα Ρίκα αποδείχτηκε πως είναι εκείνοι από το λαό της που έχουν Θεό τον Ιεχωβά. Με τις επισκέψεις του αδελφού Νορ και άλλων ειδικών απεσταλμένων από τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας επήλθε εξαγνισμός αυτού του πλούτου. Η παρουσία των ιεραποστόλων προώθησε το έργο κηρύγματος και, επίσης, σταθεροποίησε τις εκκλησίες, οι οποίες με τη σειρά τους παρήγαγαν πρόσθετο πλούτο—υμνητές του Ιεχωβά. Πράγματι, η Κόστα Ρίκα είναι ακτή πνευματικού πλούτου!

[Χάρτης/Εικόνες στη σελίδα 199]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΚΟΣΤΑ ΡΙΚΑ

ΝΙΚΑΡΑΓΟΥΑ

Καραϊβική Θάλασσα

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΤΗΣ ΣΑΝ ΚΑΡΛΟΣ

Λιμπερία

Γκουαπίλες

Γκρέσια

Γκουάσιμο

Πουνταρένας

Αλαχουέλα

Σικουίρες

Πουέρτο Λιμόν

ΣΑΝ ΧΟΣΕ

Καρτάγκο

Καχουίτα

Πόιντ Κέπος

Σαν Ισίντρο

Γκολφίτο

ΕΙΡΗΝΙΚΟΣ ΩΚΕΑΝΟΣ

ΠΑΝΑΜΑΣ

[Εικόνες στη σελίδα 202]

Ορισμένοι από τους πρώτους ζηλωτές κήρυκες, που βαφτίστηκαν γύρω στο 1914: (πάνω, από τα αριστερά στα δεξιά) Κλώντια Γκούντιν, Λία Γουίλσον· (κάτω) Ίνα Γουίλιαμς

[Εικόνα στη σελίδα 204]

Ο Χένρι Στηλ και η σύζυγός του Ματίλντ, που βαφτίστηκαν γύρω στο 1914, εδώ με την οικογένειά τους. Πολλά από τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά τους είναι σήμερα δραστήριοι Μάρτυρες

[Εικόνα στη σελίδα 209]

Ο Άλμπερτ Έζρα Πάιλ, που βαφτίστηκε το 1926, βοήθησε στο να δοθεί ώθηση στο έργο

[Εικόνα στη σελίδα 213]

Η πρώτη ομάδα ιεραποστόλων. Μπροστινή σειρά, από τα αριστερά στα δεξιά: Τσαρλς Πάλμερ· Λόρα Λι Πάλμερ· Χερμένα Ζίμπενλιστ· Θίοντορ Ζίμπενλιστ, υπηρέτης τμήματος από το 1944 ως το 1952. Πίσω σειρά, από τα αριστερά στα δεξιά: Γουίλιαμ Γιουτζίν Κωλ· Ντόναλντ Μπερτ και «Γούντυ» Μπλάκμπερν

[Εικόνες στη σελίδα 217]

Ο «Γιατρός» και η Έμιλυ Χάρντιν υπηρέτησαν στο έργο περιοχής και ταξίδεψαν πολύ με τρένο

Ο Άρνολντ Γουίλιαμς, ο πρώτος ντόπιος επίσκοπος περιοχής, παραιτήθηκε από μια εργασία με πολλές προοπτικές για να κηρύξει τα καλά νέα

[Εικόνα στη σελίδα 218]

Η Έβλυν Φέργκουσον (τώρα Τέιλορ), που είναι ειδική σκαπάνισσα από το 1944, εδώ με το φωνόγραφό της

[Εικόνες στη σελίδα 225]

Ο Σίλμπερτ Σπενς, που υποκινήθηκε από την ηχογραφημένη ομιλία του αδελφού Ρόδερφορντ «Η Θρησκεία Είναι Παγίδα και Απάτη», άρχισε να κάνει σκαπανικό το 1948 με τη σύζυγό του Βαλμίνα. Υπήρξε μέλος της Επιτροπής του Τμήματος ως το θάνατό του το Μάιο του 1985

[Εικόνα στη σελίδα 233]

Ο Λόρενς Σεπ, που υπηρετεί ως συντονιστής της Επιτροπής του Τμήματος από το 1966, με τη σύζυγό του Ολίμπια

[Εικόνα στη σελίδα 239]

Ο Φρέντερικ Χίλτμπραντ, εδώ με τη σύζυγό του Μίρθα, συνέβαλε στην έναρξη των λειτουργιών της εκτύπωσης

[Εικόνα στη σελίδα 250]

Αεροφωτογραφία του νέου τμήματος, με την κυκλική ρεσεψιόν μπροστά· το τυπογραφείο, το τμήμα αποστολής και τα γραφεία αριστερά· και τις κατοικίες δεξιά

[Εικόνα στη σελίδα 252]

Οι νεαρές σκαπάνισσες της δεκαετίας του ’40 εξακολουθούν να έχουν το σκαπανικό πνεύμα. Από τα αριστερά στα δεξιά: Τζένι Τέιλορ· Έβλυν Τέιλορ· Μιρέγια Ορτέγκα· Τζένι Ντίλον· Κορίνα Νοβόα· Λίλα Σουέιμπι