Μια άλλη κατευθυντήρια αρχή της Αγίας Γραφής παρουσιάζεται στο εδάφιο Λευιτικόν 5:1 (ΛΧ): «Οιοσδήποτε αμαρτήση δι’ αποκρύψεως της αληθείας, επί πράγματος, το οποίον είτε είδεν είτε γνωρίζει, όταν ως μάρτυς ακούη την φωνήν του ορκισμού [δημόσια κατάρα (ΜΝΚ)], οφείλει να δώση λόγον δια το ανόμημά του». Αυτή η ‘δημόσια κατάρα’ δεν ήταν αισχρολογία ή βλασφημία. Αντίθετα, συχνά την έλεγε κάποιος ο οποίος είχε αδικηθεί και ζητούσε τη βοήθεια οποιουδήποτε πιθανού μάρτυρα, για να βρει το δίκιο του, ενώ καταριόταν—πιθανώς επικαλούμενος τον Ιεχωβά—αυτόν που τον είχε αδικήσει και ο οποίος ενδεχομένως να παράμενε μέχρι τότε άγνωστος. Ήταν ένας τρόπος για να θέτει τους άλλους κάτω από όρκο. Όσοι ήταν μάρτυρες της κακής πράξης θα ήξεραν ποιος είχε αδικηθεί και είχαν ευθύνη να εμφανιστούν για να πουν ποιος ήταν ο ένοχος. Διαφορετικά θα έπρεπε να ‘δώσουν λόγο’ ενώπιον του Ιεχωβά.b

Αυτή η εντολή από την Υψηλότερη Πηγή εξουσίας στο σύμπαν, καθιστούσε υπεύθυνο κάθε Ισραηλίτη να αναφέρει στους κριτές οποιαδήποτε σοβαρή αδικοπραγία παρατηρούσε για να διαλευκανθεί η υπόθεση. Αν και οι χριστιανοί δεν βρίσκονται απόλυτα κάτω από το Μωσαϊκό Νόμο, οι αρχές του εξακολουθούν να εφαρμόζονται στη χριστιανική εκκλησία. Επομένως, μπορεί να υπάρξουν περιπτώσεις που ο χριστιανός είναι υποχρεωμένος να φέρει μια υπόθεση στην προσοχή των πρεσβυτέρων. Είναι αλήθεια βέβαια, ότι σε πολλές χώρες είναι παράνομο να αποκαλύψει κάποιος το περιεχόμενο ιδιωτικών εγγράφων σε αναρμόδια άτομα. Αλλά, αν ένας χριστιανός πιστεύει, αφού εξετάσει το ζήτημα με προσευχή, ότι έχει να κάνει με μια κατάσταση για την οποία ο νόμος του Θεού απαιτεί απ’ αυτόν να αναφέρει όσα γνωρίζει, παρά τα διατάγματα των κατώτερων εξουσιών, τότε αναλαμβάνει την ευθύνη ενώπιον του Ιεχωβά. Υπάρχουν περιπτώσεις που ο χριστιανός ‘πρέπει να πειθαρχεί εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους’.—Πράξεις 5:29.

Αν και ποτέ δεν πρέπει να παίρνουμε στα ελαφρά όρκους ή επίσημες υποσχέσεις, μπορεί να υπάρξουν περιπτώσεις που οι υποσχέσεις τις οποίες απαιτούν οι άνθρωποι έρχονται σε σύγκρουση με την απαίτηση να αποδίδουμε αποκλειστική αφοσίωση στον Θεό μας. Όταν κάποιος διαπράξει κάποιο σοβαρό αμάρτημα, στην πραγματικότητα τίθεται σε ‘δημόσια κατάρα’ από τον αδικημένο, τον Ιεχωβά Θεό. (Δευτερονόμιον 27:26· Παροιμίαι 3:33) Όλοι όσοι γίνονται μέλη της χριστιανικής εκκλησίας θέτουν τον εαυτό τους κάτω από τον «όρκο» να κρατήσουν την εκκλησία καθαρή, τόσο με τις προσωπικές τους ενέργειες όσο και με τον τρόπο που βοηθούν άλλους να παραμείνουν καθαροί.